รักพลิกล๊อค ของ ยัยผู้จัดการส่วนตัว

Chapter one

   

    ติ๊ก..ติ๊ก..กริ๊ก.โอะฮาโยะ..โอฮาโยยย...โอ้ออฮ๊าโย้ววววว...ตู้ม..ตู้ม..ตู้ม..ตู้ม..โอะฮาโยะ..โอฮาโยยย...โอ้ออฮ๊าโย้ววววว...ตู้ม..ตู้ม..ตู้ม..ตู้ม.....โอะฮาโยะ...โอฮา..กริ๊ก!! good morning.

              ไอ้บลู ถ้ามันปลุกแกแล้วแกไม่คิดจะตื่น แกจะซื้อมันให้มาระเบิดบ้านฉันทำไมเนี่ยยย..ตื่นนน

              อืม..รู้แล้วแม่ บลูขออีก 5 นาที

              นี่..นี่..คุณลูกสุดที่รักคะ! ช่วยทำอะไรสักอย่างกับไอ้นาฬิกาปลุกบ้าๆของแกก่อนที่ข้างบ้านเค้าจะล้อมรั้วหนาม ตั้งกระสอบทราย และส่งสารท้ารบมาที่บ้านดิฉันผู้เป็นแม่ด้วยนะคะ คุณลูกกกกก

              ค่า! รับทราบแล้วคะคุณอินเจ้าขา

    เฮ้อ!!..เช้านี้ก็วุ่นวายตามเคย ก็จะอะไรซะอีก ถ้าไม่ใช่ คุณ เลอลักษณ์ มงคลเฉลิมภูดิศ ผู้เป็นแม่ของดิฉันเนี่ยะ ไม่ชอบเจ้า ชินจังจอมปลุก ของดิฉันเอาซะเลยแต่ก็พอจะเข้าใจแหละคะ ก็เสียงมันดังสนั่นอย่างกับอยู่ในสนามรบ จริงๆนั้นแหละ

              อาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าวนะลูก จะได้ไม่ไปทำงานสายผู้เป็นแม่ตะโกนบอก

              เพคะ..เสด็จป้า แล้วฉันก็ไม่วายแกว่งปากหาเสี้ยน 55

              ใครป้าแก นังบลู ไอ้ทะลึ่ง!! แล้วเสียงตอบรับก็เป็นไปตามคาดหมาย 5555

 

9.30 น.

              แล้วคุณบัส ไปทำงานแล้วเหรอคะคุณอินฉันถามผู้เป็นแม่ขณะนั่งลงบนโต๊ะอาหารแล้วทำการคว้าทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเข้าปาก

              ใครเค้าจะเป็นคุณนายสายตลอดศก อย่างคุณบลูละคะ ระวังเถอะ ถ้าฉันเป็นลูกน้องแกนะฉันจะไล่แกออกสักวัน สายได้ทุกวัน

              งั้นเดี๋ยวคุณนายสายตลอดศกคนนี้ ขอจรลีไปทำงานก่อนนะคะคุณผู้หยิ่ง

              ผู้หญิงยะ! ดู๊..ดูมัน ทะลึ่งขึ้นๆทุกวัน ไป๊..ไป ทำงานทำการได้แล้ว

    ฉันขับรถมาตามทางถนนสายหลักของกรุงเทพมหานคร ในเวลา 10 นาฬิกาเศษๆ นึกภาพออกเลยใช่ไหมหละ ว่าบนถนนรถจะน้อยขนาดไหน ยิ่งในวันอังคาร วันทำงานแบบนี้ สถาพการจราจรข้างหน้า สามารถทำฉันอยากตายจริงๆผับผ่า ถ้าไม่ติดว่าแม่ฉันคงตามไปด่ายันภพหน้าแน่ๆ

              ให้ตายสิ 2 ช.ม.กว่า ฉันขับรถได้ถึงจังหวัด นครสวรรค์ เลยนะเนี่ยะ ให้ตายเหอะฉันทำได้แค่บ่น คนเดียวบนรถ

    หลังจากเวลาผ่านไปบนถนน 2 ชั่วโมงกว่าๆ ฉันก็มาจอดรถอยู่หน้าบริษัทค่ายเพลงแถวหน้าของประเทศไทย ป้ายหน้าบริษัทติดตั้งไว้ตัวเท่าไดโนเสาร์(นึกภาพตามได้ในกรณีที่คุณเคยเห็นไดโนเสาร์ตัวเป็นๆอ้ะนะ) MOST MUSIC ENTERTAINMENT จำกัด หรือที่ชาวบ้านรุ้จัก และเรียกกันติดปากว่า MMEมีเจ้าของบริษัทคือ นาย ฑีนธรณ์ (ที-นะ-ทอน) มงคลเฉลิมภูดิศ รึที่พนักงานทุกคนเรียกกันว่า คุณบัส ใช่แล้วคะ หนุ่มนักธุรกิจค่ายเพลง อายุ45 สามีคุณอิน นั่นแหละ พ่อฉันเอง ฉันเดินมาเลื่อยๆเข้ามาในตึกจนถึงลิฟท์ และขึ้นมาที่ชั้น18ของตึกดังกล่าว เมื่อลิฟท์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นดังกล่าว ฉันเดินออกมาและยืนอยู่หน้า บริษัท BLUEDOG MODEL. เป็นบริษัทเล็กๆในตึก ที่มีไว้เปิดคราสการเรียนการสอน ค้นหา และ คัดเลือก นักร้อง พิธีกร นางเอก-พระเอก มิวสิควีดีโอ/หนัง/ละคร ในเครือบริษัท ดีเจ. และ ผู้จัดการส่วนตัว ของบุคคลที่ฉันเอ่ยมา และทุกคนคงคิดไม่ผิด ชื่อบริษัทนี้ พ่อผู้แสนดีของฉันตั้งตามชื่อของฉัน และอุปนิสัยของฉันเอง และดิฉัน ณชาพัชร มงคลเฉลิมภูดิศ คุณอิน และ คุณบัส จะเรียกฉันว่า บลู (dog) อายุ 23 ปี หน้าที่ของฉันคือ บริหาร และ จัดการให้บริษัทนี้อยู่รอดนั้นเอง

              เฮ้ย! ไอ้บลู ทำไมแกมาเอาป่านนี้เนี่ยะ ยุ่งจนเขาจะขวิดกันอยู่แล้วเนี่ยะ เพื่อนสาว(ที่พยายามบังคับให้ทุกคนคิดว่า) สุดเซ็กซี่ ชื่อว่าแตงกวา บัณฑิตหมาดๆ ที่เรียนกับฉันและน๊อตมา 4ปี จากมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เอกวิชาสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน และ จบออกมาพร้อมกับนิสัยนั้นติดตัวออกมาด้วย

    แตงกวามีหน้าที่ในบริษัทคือ จัดตารางงาน ติดต่อหางาน และ แบ่งงาน ให้น้องๆในบริษัท ของเรา

              ใช่..ถ้าแกมาเอาป่านนี้แกโทรมาลาป่วยก็ได้ไอ้บลู แต่ว่าถ้าแกโทรมาลาป่วยเพราะมาสายแกคงได้ลาพักร้อนเป็นปีๆแล้วหละ เพราะแกสายทั้งปี 5555คนนี้ไอ้น๊อต ปากแหว่งเพราะมันชอบแกว่งปากหาเรื่องชาวบ้าน มันมีหน้าที่เป็นตากล้อง และ แมวมอง แต่มันจะชอบขอเบอร์แล้วโทรไปจีบซะส่วนใหญ่ มันแซวได้ทุกคนยกเว้นพ่อฉัน จนในบริษัทฉันจะไม่เหลือน้องๆให้ป้อนงานเพราะมันนี่แหละ ปากมันdog สุดๆและก็เพราะมันนี่แหละทำให้ฉันอยากจะเปลี่ยนชื่อบริษัท เป็น Blue and Dogs ให้รู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดสงสารน้องๆคนอื่นในบริษัท ต้องมาโดนพาดพิงเพราะมัน

              นี่พวกแก 2 คน ถ่อมาถึงดาวโลกเนี่ยะ เพื่อแขวะฉันรึไงยะ

              โหหหห..ไอ้น๊อต นังบลูมันด่าแกเป็นมนุษย์ต่างดาวอ่ะ

              อ้าว มันบอกว่าพวกแก 2 คนก็ต้องหมายถึงแกด้วยดิ่ยัยแตงกวา ไมโยนมาฉันคนเดียวละ ยัยโอ่ง ดู๊...ดู ปากมัน แต่ดูๆไปก็เหมือนนะ55

    นอกจากน๊อต กับ แตงกวาแล้ว ในบริษัทฉันก็ยังมีน้องฝึกงานอีก4คน ครูสอนแอ๊คติ้งอีก 2คน สอนการพูดและติววิธีสอบใบผู้ประกาศอีก 2คน เทรนเนอร์บุคลิกภาพอีก 1คน ครูสอนร้องเพลงอีก 5คน และ พนักงานที่เราไม่ค่อยเจอหน้าเท่าไหร่อีก 8คน เพราะพวกเค้าต้องออกไปกับน้องๆรึที่เค้าเรียกกันว่า ผู้จัดการส่วนตัวนั้นเอง ฉันเองบางทีคนไม่พอ ก็ต้องไปทำหน้าที่นี้บ่อยๆเหมือนกัน

              เออ!! แล้วแกบอกว่ายุ่ง ยุ่งอะไรกันละ จะได้ช่วยฉันถามเพื่อนๆของฉันดู เผื่อมีอะไรที่ฉันช่วยได้

              ก็จะอะไรซะอีกละ ก็ จำนักร้องที่พึ่งเปิดตัวเมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้ไหมละ ที่เป็นพี่น้องกัน3คนอ้ะ ที่ไอ้น๊อตมันไปลากมาจากสยามอ้ะ เรื่องของเรื่องคือ เปิดตัวไปแล้ว แต่ยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเร่งเปิดตัวจนได้เรื่อง MVก็ยังไม่ได้ถ่าย เพลงก็ยังไม่เสร็จก็ต้องเร่งอัด ไหนจะคาราโอเกะอีก ไหนจะถ่ายหน้าปกซีดี เราก็เลยต้องรีบหา นางเอกMV ทั้งเวอร์ชั่นออกอากาศ แล้วก็เวอรืชั่นคาราโอเกะอีก น๊อตก็ต้องถ่ายปกซีดีให้น้องเค้าอยู่เนี่ยะ ที่สำคัญ ผู้จัดการส่วนตัวก็ไม่มี แล้วนี่เดี๋ยวฉันก็ต้องออกไปขายงานอีก ถึงบอกไงว่า ว่าพวกฉันเขาจะควิดกันอยู่แล้ว

              ถ้าแกว่างคุยกันแกมาช่วยฉันจับไฟดีกว่าไหม๊ น๊อตตะโกนมาจากสตูดิโอ

              เออๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละน่า เอางี้ยัยแตงกวา ฉันไปช่วยน๊อตจัดไฟก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวเสร็จแล้วไปกินข้าวกัน

              เออไปเหอะ ฉันก็หวังว่าคงได้กินข้าวเที่ยงหละ ดูจากงานแล้ว คงไปกินข้าวเย็นมากกว่า เออแกช่วยน๊อตเสร็จแล้วแกเปิดคอมแล้วดูรูปน้องๆในเครื่อง เอาที่มันตรงกับคอนเซ็ฟงานแล้วโทรตามมาแคสทีละกัน ฉันไม่อยากให้งานบริษัทอื่นคาบไป แล้วยัยแตงกวาก็ออกไปขายงานให้3พี่น้อง แก๊งค์นี้

    ฉันเดินไปหาน๊อต ทีสตูดิโอส่วนในของบริษัท หลังจากที่จบการสนทนากับยัยแตงกวาเสร็จแล้ว แสงไฟจากสตูดิโอ สว่างแสบตามากๆ แสงแฟลตแทบ จะทำให้ฉันมองไม่เห็นกลุ่มคนที่ยืนอยู่ได้ชัดเจนนัก พอเข้าไปไกล้พอที่จะมองเห็น 3 พี่น้อง ศิลปินหน้าใหม่ของบริษัทพ่อฉัน โอ้โห พวกเค้าดูหล่อมากๆท่ามกลางแสงไฟนี่ ไม่ว่าจะเป็นน้องคนเล็กสุด น้องซัง (sung)อายุ 16ปี แก้มชมพู ปากแดง หน้าตาน่ารัก น่าหยิก ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ หยักโศก เหมือนเด็กลูกครึ่งฝรั่ง ทั้งๆที่เป็นเด็กไทยแท้ๆคนหนึ่ง มีบุคลิกที่ดู ขี้อ้อน ขี้เล่น ทะเล้น

    คนกลาง น้องแซง (sang) อายุ 18ปี ผมดำเข้ม ตัดกับใบหน้าที่ขาวผ่อง ย้ำว่าผ่อง แซงเป็นเด็กที่ขาวมากๆ ใช้คำว่าขาวจั๊วะได้เลย หน้าหวาน ขนาดไอ้น๊อต ที่มองแต่ผู้หญิง เห็นน้องแซง ครั้งแรก มันยังตาค้างเลย แล้วคิดดูสิ ว่าเด็กคนนี้จะละลายหัวใจสาวๆได้ขนาดไหน ยิ่งบวกกับบุคลิกเงียบๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร และใบหน้าหยิ่งๆนั่นแหละจุดขายเลย

    คนสุดท้าย ท้ายสุด พี่คนโต นาย ซิง(sing) อายุ 20ปี ให้ตายสิ เด็กคนนี้หล่อมากกกก หล่อจริงๆ หล่อจนฉันไม่สามารถ อธิบายอะไรได้นอกจากคำว่า หล่อมาก ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ไม่เหมือนใคร ผมสีบลอนด์ทอง(คิดว่าคงโดนสไตลิสจับทำ) ในตาขี้เล่น สูง 184 ซ.ม. กับบุคลิกที่สร้างยอดขายถล่มถลาย แน่นอน นิสัย ขี้เล่น ชอบแกล้ง ชอบอำ แต่ในเวลาที่เป็นการเป็นงานก็ดูเป็นผู้ใหญ่ แถมพ่วงดีกรี หนุ่มวิศวะ ปี2 มหาวิทยาลัยรัฐบาลอันดับต้นของประเทศ ซะด้วย โอ๊ย!! ทำไม น๊อตมันตาแหลมแบบนี้นะ หาผู้ชายที่ตรงข้ามกับมันทุกอย่างมาเข้าบริษัทได้ แถมมีทีท่าว่าจะเป็นตัวเรียกเงินเรียกทอง เข้าบริษัทซะด้วย สงสัยต้องพิจารณาขึ้นเงินเดือนให้มันซะแล้ว

    3 หนุ่ม ซิง แซง ซัง เหมือนจะรู้ตัวว่ามีสายตาแทะโลมมองไปที่พวกเค้า พวกเค้าจึงเบนสายตามาที่บลู

              โหห..ไอ้บลู มองน้องเข้าขนาดนั้นแกไม่กลืน ลงคอแกไปเลยละ เสียงคุณน๊อต เพื่อนสุดที่เลิฟฉันมันแซว

              ก็น้องเค้าน่ามองนี่หว่า แกคิดดูดิ่น๊อต น้องเค้า 3 คนขนาดยืนห่างจากแกตั้งหลายเมตร เค้ายังทำแกหมองเหมือนไม่ใช้โอโม ได้เลยอ้ะ

              พอเลย พอเลย นังบลู ใช่ดิ่ฉันมันไม่หล่อ แต่ฉันมองไม่เบื่อเว้ย แต่ว่าก็จริงอย่างแกว่าฉันยังไม่เชื่อตาตัวเองเลย ตอนเจอเด็กพวกนี้นะ ที่ชวนมาเรียนในคราส บริษัทเราเมื่อ 2 ปีก่อน มันยังไม่หล่อกันขนาดนี้ นี่แหละ ที่เค้าเรียกกันว่า รังสีsuperstar 55

    หลังจากที่ทนโดนพวกฉัน 2 คนนิทามานาน น้องทั้ง 3 คนก็เดินมาทางเรา 2 คน

              พี่น๊อตครับ คือว่า พวกผมขอพักสัก 5นาทีได้ไม๊ครับคือ แซงเค้าแสบตากะแสบแฟล๊ตอ้ะครับ น้องซิงเปิดการสนทนา

              อ๊า...ใช่ๆ แสงมันจ้ามากใช่ไหม? เอาสิ งั้นพักกันก่อนอีก 10 นาทีค่อยถ่ายกันต่อแล้วกัน เออนี่รู้จักกับพี่บลูเค้ารึยัง เนี่ยะลูกสาว คุณบัส เค้าหละ ทักทายพี่เค้าซักหน่อยแล้วกัน ดูไอ้น๊อตมันพูดเข้าทำไมต้องเอาชื่อพ่อมาอ้างด้วยวะเด๋วน้องเค้าก็กลัวกันพอดี

              สวัสดีครับพี่บลูเดี๋ยวผมเรียกน้องอีก 2 คนผมมาทักทายแล้วกันนะครับ

              ไม่ต้องหรอกน้องซิง ให้พักกันเถอะเจอกันทั้งวันแหละ เสร็จแล้วค่อยคุยกันก็ได้ พี่ไม่หนีไปไหนหรอก

   โอ๊ย!!!! เด็กคนนี้ยิ่งดูไกล้ๆยิ่งหล่อ น่าร๊ากกก จนใจฉันแทบละลาย อยากจะตกหลุมรักซะให้รู้แล้วรู้รอด โอ๊ย!!..พอๆยัยบลู น้องเค้าเด็กกว่าเราตั้งเยอะ ให้น้องเค้าได้มีอนาคตเถอะ555  

               "ครับพี่ เอ่อ..ถ้าพี่บลูไม่ว่าอะไรเดี๋ยวผมขอตัวไปหาน้องๆผมก่อนนะครับแล้วเดี๋ยวเสร็จแล้วผมจะพาน้องๆผมมาหา แล้วพี่จำผมไม่ได้เหรอครับ"

               "ฮะ อะไรนะซิง พี่ไม่ได้ยิน น๊อตมันเสียงดัง เมื่อกี้ว่าอะไรนะ"

               "ปล่าวครับ ไม่มีอะไร"

     จะว่าไป เด็ก 3คนนี้ ก็หน้าตาคุ้นๆแหะ รึว่าเราคิดมากไปเองนะ แต่ช่างเถอะทำงานก่อนดีกว่า เพราะว่าไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ ถ่ายปกซีดีใช่ใช้เวลา 5นาที 10นาที ซะเมื่อไหร่ล่

               "น๊อตเดี๋ยวฉันขอไปคัดเด็กก่อนนะ จะเอามาเป็นนางเอก MV"

               "เออๆ ไปเหอะ เพราะอยู่ก็ไม่ช่วยอะไรอยู่แล้ว"

               "เออ..ขอบใจ ไอ้น๊อตปากแหว่ง เดี๋ยวหาเด็กไม่ได้จะเล่นมันซะเองให้รู้แล้ว รู้รอดไป แกจะได้ไม่ต้องเจอน้องๆ น่ารักๆ อยากแหว่งนักปากอ้ะ"

              "โธ๊..โธ๊ๆๆ..ไอ้บลูเอ๊ย แกอย่าให้บริษัทต้องมาเจ๊งไม่เป็นท่าเพราะแกเลย เสียชื่อบริษัทหมด เอายายฉิมเก็บเห็ดมาเป็นนางเอก MV 555"

              "โหหห..นั้นปากใช่ไม๊ น่าไล่ออกฉะมัด"

     ฉันเดินออกมาจากจุดเกิดเหตุก่อนที่จะมีการนองเลือด เบื่อมันจริงๆ ทำไมฉันมีเพื่อนแต่ละคนไม่ได้ดั่งใจซักคนนึง ให้ตายสิ..พระเจ้า ฉันเดินจ้ำๆมาที่คอมพิวเตอร์ของบริษัทเพื่อที่จะหา นางเอก ให้กับเจ้า 3 หน่อ รูปหล่อ เปิดไปเปิดมาก็ไม่ถูกใจสักคน จนมาสะดุด ที่น้องนางเอกละครหน้าใหม่ของวงการจอแก้ว ถ้าจำไมผิดรู้สึกว่า กำลังเป็นข่าวกะน้องซิงอยู่ในตอนนี้นี่หน่า ดีเหมือนกัน ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเลยที่เดียวเชียว เพราะนอกจากจะประหยัดค่าโปรโมทเพราะนักข่าวแค่ได้กลิ่นก็มาทำข่าวกันเต็มไปหมด แหม๊!! ข่าวรักๆเลิกๆ ในวงการนะขายดีกว่าข่าวพระเครื่องเสี่ยชื่อดังซะอีก หุหุ นอกจากนั้นนะอาจเป็นทอล์คอ๊อฟเดอะทาวน์ ให้ 3หน่อ นี้ออกรายการนู้น โผล่รายการนี้ โดยไม่ต้องไปเสนอขายก็ได้ พอแฟนให้การสนใจ รับรองว่าหญิงแท้ หญิงเทียม เห็นเจ้า 3 หน่อนี้นะ เป็นตกหลุมรักกันทั้งนั้น สร้างกระแสไปในตัว

               "พี่สาวคนสวยค๊ะ..รับโทรศัพท์หน่อยสิคะพี่สาวคนสวยค๊ะ..รับโทรศัพท์หน่อยสิคะ พี่สาวคนสวยค๊ะ..รับโทรศัพท์หน่อยสิคะ"

     ขณะที่ฉันกำลังตาเป็นประกายและตกอยู่ในภวังของกำไรบริษัท โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

               "ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย"

     ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอว่า K.Bus ฉันก็รีบรับทันที

               "ฮัลโหล ว่าไงคะคุณบัส โทรมาแสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญแน่เลย"

               "นี่ลูก เมื่อไหร่จะเลิกเรียก พ่อ กับ แม่ ว่าคุณอินกับ คุณบัสสักทีฮะยัยตัวแสบ" พ่อฉันพูดติดตลก

               "ได้ไงคะพ่อ คุยกับเจ้าของบริษัท กับ ภริยาเจ้านาย ก็ต้องเรียกคุณสิคะ อิอิ ว่าแต่พ่อเถอะสละเวลาโทรหาสาวๆแล้วมา โทรหาลูกสาวได้ แสดงว่าต้องมีอะไรแน่เลย" ฉันอดแซวพ่อฉันไม่ได้

               "นี่คุณบลู คุณพูดแบบนี้ให้คุณอินได้ยินมีหวังผมจะแย่เอานะ"นั๊นนนนดูสรรพนาม ที่ผู้เป็นพ่อฉันเรียก พอกันเลยไม๊ละ

               "พอเหอะพ่อ มีอะไรก็ว่ามาดีกว่าหนู ยุ่งจนเขาจะควิดกะไอ้น๊อตแล้วเนี่ยะ"

               "555 ก็ไม่มีอะไรแค่จะโทรมาบอกว่า ฝากดูแลเจ้า 3 คนนั้นด้วย นั้นนะเพื่อนพ่อ"

               "ฮ๊าาา..พ่อ น้อง 3 คนนั้นอายุรวมกันยังไม่ได้ครึ่งนึงของพ่อเลย เค้าไปเป็นเพื่อนพ่อตอนไหน๊" ฉันเอ๋อสุดๆตอนได้ยินคำบอกเล่าของผู้เป็นพ่อ

                "อ้าว..เวรกรรม พ่อพูดผิด เค้าเป็นลูกชายเพื่อนพ่อเนี่ยะเค้าโทรมาฝากฝังให้ดูแลให้หน่อย แต่พ่อไม่อยากลงไปบอกเองเดี๋ยวจะโดนข้อกล่าวหาว่าเด็กเส้นอีก"

                "อ้าวแล้วไม่จริงเหรอพ่อ"

                "แกเอาที่ไหนมาพูดไอ้บลู ฉันพึ่งจะรู้เมื่อกี้ว่าเจ้า 3 คนพี่น้อง อยู่บริษัทเราเมื่อตอนที่พ่อมันโทรมานี่เอง แกก็ดูความสามารถเค้าสิ เค้าฝึกอยู่กับบริษัทแกตั้ง2ปีแล้วไม่ใช่เหรอ"

                 "ไม่รู้สิพ่อ ฝึกมา2ปี แต่หนูพึ่งจะเห็นก็วันนี้ไม่รู้ไปฝึกอยู่รูไหนว่าแต่ว่าลูกใครละคงสำคัญน่าดู ขนาดคุณบัสต้องโทรลงมาฝากฝังเองเลยเนี่ยะ"

                 "ลูกคุณลุง ชีวา กับ คุณป้าชัชนี วิริยะวงศกร เจ้าของอหังสาริมทรัพย์ อันดับ1 ของประเทศไงลูก ที่เมื่อก่อนมาบ้านเรา พร้อมลูกๆเค้าบ่อยๆไง"

                 "อ๋อ..ลุง ชีวา กับป้า ปัด อย่าบอกนะว่า 3คนนี้คือ เจ้า 3ลิงที่เคยมาถล่มบ้านเราเมื่อ4-5ปีที่แล้วอ้ะนะ ถึงว่าาา หนูก็ว่าหน้าคุ้นๆ แถมตอนเรียนที่บริษัทหนู หนูก็ไม่เคยเห็นหน้า พ่อขา หนูอยากให้มาเห็น3คนนั้นด้วยตาพ่อเองจัง ที่ตอนนี้เค้าจับลิงกังมาเปลี่ยนเป็นองค์ชายแล้วหละคะ แถมหล่อมากๆ โอเค พ่อไม่ต้องห่วงนะคะถ้ารู้แบบนี้เดี๋ยวหนูจะดูแลให้อย่างดีเลยคะ"

                  "ตกลงลูกถ้ายังไงพ่อ ฝากด้วยแล้วกันนะบลู รักลูกนะจ๊ะ"

                  "ค่ะ..พ่อ หนูก็รักพ่อ ค่ะ"

     ฉันหันกลับมาที่หน้าจอคอมแล้วตัดสินใจตะโกนเรียกน๊อตเพื่อนฉัน

                  "เฮ้ย!..น๊อต น๊อต แกมาดูนี่ดิ๊"

                  "ว่าไงไอ้บลู อ้าว นี่มันรูป น้องกัส นี่"

     ฉันเล่าให้น๊อตเพื่อนรักฟังถึงแผนการอันชานฉลาด และ ประหยัดงบ

                  "แกว่าน้องเค้าชื่ออะไรนะ"

                  "กัส น้องเค้าชื่อ กัส แกนี่รู้เรื่องอะไรกะเค้ามั่งเนี่ยะนอกจากเรื่องเงิน น้องเค้าออกจะดัง เออแกลองโทรขอคิวน้องเค้ามาสัก2วันแล้วกันว่าน้องเค้าจะว่างให้เราไม๊"

                   "เออได้ เดี๋ยวฉันจะจัดการเดี๋ยวนี้แหละ อย่างน้อยน้องเค้าก็เคยมารับงานของบริษัทเราก็น่าจะหาคิวให้เราได้แหละ"

                   "ก็ลองดูแล้วกัน เพราะได้ข่าวว่าตั้งแต่ดังขึ้นมาเนี่ยะ แม่เจ้าประคุณเรื่องมากจะตาย"น๊อตได้ทีนินทา ไอ้นี่มันหมามาเกิดจริงๆ

                   "ชู๊ว..ววเงียบก่อนติดแล้ว"ฉันบอกน๊อตขณะที่ได้ยินเสียงตื๊ดยาวๆรอคนมารับ

                   "ฮัลโหล สวัสดีคะ โทร.มาจากบริษัท บลูด๊อก โมเดล ในเครือของเอ็มเอ็มอี นะคะ จะโทรมาติดต่องานน้องกัสอ้ะคะ"

                   "ค่ะ ตอนนี้แม่น้องกัสพูดอยู่ค่ะ มีอะไรให้น้องกัสรับใช้ดีคะ"

                   "ไม่ขนาดนั้นหรอกคะคุณแม่ คือว่า บลูอยากได้คิวน้องในอาทิตย์นี้สัก 2 วันอ้ะคะ คุณแม่พอจะจัดคิวให้เราได้ไหมคะ"

                   "เดี๋ยวแม่ขอเช็คคิวก่อนนะคะ อืมมม!น้องมีว่าง2วันนะคะ วันที่15 กับ วันที่17 น้องบลูว่าไงคะ จะจองตัวน้องไว้เลยไม๊?"

                   "คะถ้าไงบลูขอล๊อคคิวน้องไว้เลยนะคะ แล้วเดี๋ยวบลูจะให้พนักงานโทรไปคอนเฟิร์มเรื่องเวลากับสถานที่อีกที ขอบคุณ คุณแม่มากนะคะส่วนเรื่องค่าตัวยังไงเราไปตกลงกันอีกทีที่ถ่ายทำนะคะคุณแม่ แล้วจะออกให้เป็นเชคเหมือนเดิม"

                   "อ๋อ..จ๊ะหนูบลูแม่ไม่ซีเรียสแต่อย่าให้มันน่าเกลียดก็พอจ๊ะ คนกันเองทั้งนั้น ไว้เจอกันที่กองจ๊ะ"ฉันนึกในใจ ไอ้คำที่ว่า"อย่าให้มันน่าเกลียด"นี่แหละตัวน่าหนักใจเลย จะระบุมาเลยก็ไม่ได้แล้วฉันจะรู้ไหมว่าราคาไหนถึงจะไม่น่าเกลียด เฮ้ออออ!!

                   "นางเอกจัดการเรียบร้อยแล้วน๊อต ทางแกถ่ายเสร็จยัง จะได้ให้น้องไปกินข้าว" ฉันตะโกนบอกน๊อต

                   "เออๆ จะเสร็จแล้ว แกเดินมานี่หน่อยดิ๊"

     ฉันเดินไปที่สตูดิโออีกครั้งเพื่อเจรจากับน๊อต ในเรื่องอื่นๆ

                   "ฉันได้คิวน้องกัสแก วันมะรืน กับวันที่17 เคไม๊ฦ แกก็เตรียมเรื่องบท กับเวลา และ สถานที่ แล้วแกก็ให้ไอ้แตงกวา ไม่ก็เด็กฝึกงานอ้ะโทรไปคอนเฟิร์มเวลา กับสถานที่น้องเค้าเข้าใจป้ะ"

                   "ฉันโทรไปเองได้ป้ะ เผื่อจะคุยมากกว่าเรื่องเวลา กับ สถานที่5555"

                   "กับแม่เค้าอ้ะเหรอ" ฉันดักคอน๊อตซะชงักกึ๊ก หันมาเบ้ปาก ค้อนฉัน ควับๆ55555

                   "แค่ยืนคุยกะแกฉันก็จินตนาการถึงหน้าแม่น้องกัสได้แล้ว ไม่เอาอ้ะน่ากลัว โอ๋ๆๆๆๆ ล้อเล่น เออ บลูตอนนี้เรามีปัญหา เราไม่มีผู้จัดการส่วนตัวให้ ซิง แซง ซังเลยวะ"

                   "ไม่มีใครว่างเลยเหรอวะ ไอ้ป๋อมงะ นั้นไงมันเดินมาพอดี ป๋อม ป๋อมมม มานี่หน่อย" ฉันมองเห็นแล้วตะโกนเรียก สาวผิวสีแทน(แทนสีขาวอ้ะนะ) ผอมบาง บางจนมันจะเดินเซเวลาเจอพัดลมใหญ่ยักษ์ของกองถ่ายเป่า หน้าตาคมเข้มสไตล์เด็กใต้ของเธอ ทำให้เด็กที่เธอดูแลค่อนข้างจะมีปัญหากับเธอน้อยมากกก เพราะหน้าเธอค่อนข้างดู ทั้งๆที่มันซุ่มซ่าม และ เฟอะฟะ สุดๆ

                   "ว่าไงบลู เรียกเรามามีไรเหรอ" ป๋อมถาม

                   "ตอนนี้ป๋อมดูแลกี่วงเหรอ?"

                   "2 อ้ะบลู มี วงprincess siam. กับ วง 3 ฤดู อ้ะบลู มีไรรึป่าว"

                   "โอเค จบข่าว ณชาพัชร รายงาน สกลชัย(น๊อต) ถ่ายภาพ" ฉันตอบด้วยสีหน้าเซ็งจิต สุดๆ

                   "บลูๆ บลูๆ" น๊อตสะกิดฉันแล้วกระซิบ ทำเอาสยิว "ว่าไงวะน๊อตมีไร" ฉันถามแบบหัวเสียเต็มที

                   "พี่ตือ ไงบลู พี่ตืออ้ะ เดินไปเดินมา เห็นว่างจะตาย แต่มันขี้เกียจอ้ะดิ่" ฉันคิดว่าน๊อตคงเหลือบไปเห็นพี่ตือ กะเทยไทยใจกล้าหาญที่เคยผ่านการฝึกร.ด.มา 3 ปี เดินไปเดินมาหลังไวๆ เลยนึกขึ้นได้แล้วสะกิดบอกฉัน

                  "พี่ตือ พี่ตื๊ออออ มานี่หน่อยยยยยย" ฉันตะโกนเรียกพี่ตือสุดเสียง

                  "ว่าไงค๊ะ น้องบลูอันเป็นที่รักยิ่งของพี่ตือสุดสวย" ดูสิแค่เดินมาขาฉันก็แฉะแล้ว แผล๊บๆ แผล๊บๆ มาเลย 55

                  "ไอ้คำหน้าไม่เท่าไหร่ ไอ้คำหลังรับไม่ได้แบบอยากตายแล้วเกิดใหม่เลยอ้ะพี่ตอนได้ยิน"น๊อตมันแควะไปเลื่อยแต่แอบเห็นด้วยกับมันนะ55

                  "งั้นก็ไม่นานหรอกคะเร็วๆนี้แหละคะน้องน๊อต"พี่ตือ พูดแถมทำตาเขียวใส่

                  "เอาหละ พอก่อนเข้าเรื่องก่อน เดี๋ยวค่อยไปรบกันเวลาอื่น ตอนนี้พี่ตือ ดูแล ศิลปินอยู่กี่วงคะพี่" ฉันเข้าเรื่อง

                  "พี่ก็ดูแลอยู่.....(พี่ตือทำท่านับนิ้ว ฉันนึกในใจ ไหนไอ้น๊อตมันว่าพี่เค้าว่างไงวะ ไหง๊ นับซะเยอะเลย).. 1 วงคะน้องบลู"

                 "โห พี่ตือ วงเดียวนับอย่างกับจำนวนผู้ชายที่กินเข้าไป ให้ลุ้นนึกว่าทำงานหนัก" ไอ้น๊อตไม่วายแควะ

                  "วงไหนพี่" แฉํนถามพี่ตือ

                  "ก็วง Monkey Monkey วงที่โด่งดังที่สุดในบริษัทตอนนี้ไงคะน้องบลู โถ่ แค่ไอ้2ตัวนี้ก็ยุ่งพอแล้ว"

                 "งั้นเอาไปอีกสัก 3 monkey ไม๊พี่ ตอนนี้น้องเค้าไม่มีคนดูแล" ฉันแย๊บ

                  "แค่ 2 ตัวพี่ก็ปวดหัวแย่แล้วหละคะ พี่คนนะคะน้องบลู ไม่ใช่ A.I. รึ I-Robot จะได้ถึกทน ถึกทือไม่ต้องพัก ไม่ต้องกิน ไม่ต้องนอน หันมาเห็นพี่อีกทีก็บนรถซาเล้ง แปะชั่งเศษเหล็ก นะคะคุณน้อง"              

                  "คะ คะ โอเคคะ ไม่ทำก็ไม่ทำ ไม่เห็นต้องร่ายยาวขนาดนั้นเลยพี่ตือ หนูใช้งานพี่หนักขนาดนั้น พี่จะพักร้อน ซัก 3 เดือนไม๊ละคะ" ฉันพูดจบได้ยินเสียง ไอ้น๊อต ฟอร์มไอก๊าก ก๊าก เหลือบเห็นหน้าพี่ตือเหลือ2นิ้วซี้เป็นหมูต้ม เฮ้อออ

                  "แหม๊..มันเพลินอ้ะนะคะน้องบลู อย่าโกรธเลยนะคะ พี่ไม่ว่างจริง จริ๊งงงงง"

                 "คะ คะ ไม่ว่างก็ไม่ว่าง" ฉันแอบ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

                  "เอางี้ดิ๊บลู แกว่างๆ แกก็ดูแลน้องเค้าไปก่อนไว้รอคนว่างค่อยส่งต่อ แค่นั้นก็จบ โอเค เลิกกอง แยกย้ายพักผ่อน พรุ่งมาประชุมงาน ไป ไป กลับบ้าน" ไอ้น๊อต หันมาสรุปงานกับฉัน แล้วหันไปสั่งพักกองซะงั้น

                  "เอ้ย เฮ้ย เฮ้ย ไอ้น๊อต ไม่ได้นะแก ฉันขี้เกียจตื่นเช้า ไอ้น๊อต ไอ้น๋อตตตตตต" น๊อตไม่ฟังเสียงฉันแล้วเดินหนีไปเฉยเลย

                 "พรุ่งนี้มาประชุมด้วยนะไอ้บลูอย่าสายอ้ะ"มันหันมาตะโกน แล้วเพ่นแนบไป เวรกรรมของฉัน

     ใครๆก็รู้ว่าผู้จัดการอ้ะ เวลากินไม่ได้กิน เวลานอนไม่ได้นอน เวลาส่วนตัวก็ไม่มี เฮ้ออออออออ เดี๋ยวต้องลองถามแตงกวาหน่อยแล้วว่ามันว่างมาทำแทนไม๊? ก็ฉันยังไม่อยากนอนตื่นเช้า แล้วเค้านอนดึกดื่นนี้ มันเสียเวลานอนของฉ๊านนนน