ความเหงาทำได้ทุกอย่าง

ข้อมูลเบื้องต้น

     ฉันลุกขึ้นจากเตียงเเล้วสวมชุดคลุมปกปิดร่างกายที่เปลือยไว้เเล้วออกไปสูดออกอากาศ พระจันทร์เต็มดวงในคืนนี้ช่างสว่างเเต่ก็ไม่เพียงพอที่จะเป็นหนทางให้ในวันพรุ่งนี้เเละต่อๆไปได้...
    มือหนึ่งกอดเอวฉันเเละเริ่มซุกไซร้ที่คอ ฉันพยายามดึงมือออก เเต่ก็ไม่สามารถทำสำเร็จเพราะเเรงที่มากเกิน
    "มิค ฉันเหนื่อย"ฉันหันหลังไปหา'มิค'
    "มิลา เป็นไร"
    "อีกเเค่ไม่กี่ชม.ก็จะเช้าเเล้ว นายกลับไปเถอะ"ฉันบอกพร้อมพยายามผลักเขาให้ออกจากห้อง
    "เธอใจร้ายจังนะ ฉันเป็นเพื่อนเธอก็ควรให้สิทธิพิเศษหน่อยสิ"มิคมองเรือนร่างฉันตอนที่พูดว่า 'สิทธิพิเศษ'
    "ตกลงกันเเล้ว...เชิญ"ฉันบอกมิคอย่างเย็นชา เค้าเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่เเล้วเดินออกไป
    เรื่องราวตอนกลางคืนดำเนินเเบบนี้มานานมาก จนฉันไม่สามารถรู้ได้ว่าเเค่ไหน...หรืออาจตั่งเเต่เสียเขาไป
    ความเหงามันเพิ่มทวีคูณมากเรื่อยๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งคิดก็ยิ่งเหงา รู้สึกกลัว ไม่อยากอยู่คนเดียว...
    ตึ้ง!!! 
    ฉันก้มลงอ่านข้อความที่'เกว'เพื่อนของฉันส่งมาให้...
    ฉันเหมือนคนบ้าที่ไม่มีจุดมุ่งหมาย เเต่สิ่งที่เปลี่ยนฉัน เกวส่งข้อความที่ให้พี่ชายของเธอสืบมานั้น...ว่ารักเเรกของฉันอยู่มหาลัยในกรุงเทพ...มันเปลี่ยนไป ชีวิตฉันเริ่มเปลี่ยน...ตั่งเเต่พรุ่งนี้ฉันจะเป็นคนใหม่


      ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนมัธยมปลายลายงาม เสียงคุยกันเจี้ยวจ้าวดังขึ้นตั้งเเต่ฉันย่างก้าวเข้ามาในโรงเรียน สายตาของเเต่ละคนดูอึ้งๆ ฉันไม่สนเพียงเเต่นิ้วของเเต่ละคนที่ละเลงกดโทรศัพท์ เเชท ลาย เครื่องสื่อสารทุกชนิดเด้งขึ้นราวกับถูกลูกโซ่เป็นร้อยๆเรื่องเล่นงาน
      "นี่ ใช่มิลาจริงป่ะว่ะเนี้ย"เกว ผู้ทำให้ฉันเป็นคนใหม่เดินมาทัก
      "เเปลกขนาดนั้นเลย"ฉันก้มมองดูตัวเองตั่งเเต่ปลายเท้าขึ้น ไม่ว่าจะเป็นถุงเท้าที่ถูกระเบียบ กระโปรงที่ยาวกว่าเดืมเกือบครึ่ง เสื้อที่ไม่ใหญ่เกินไปเเล้วก็...ไม่ได้เเต่งหน้าด้วย
      "นี่ๆ ดูนี่สิ บอร์ดของรร.ลงว่า 'คนดังของรร. เจ้าของฉายาสุดฉาว เจ้าเเม่หน้าไม่เลือก ได้ปรับเปลี่ยนลุคอย่างที่ไม่น่าเชื่อสายตาพร้อมกับคำยืนยันของคนที่เห็นเธอเข้ามาในรร.คนเเรกว่า ถึงกับตกใจสุดขีด เเม่เสือสาวสวาท...' "
      "พอๆ พอเลยเกว คนเขียนก็เว่อร์ซะ ตกใจสุดขีด เจอตัวเงินตัวทองผสมพันธุ์กลางอวกาศรึไง"
      "ฮิฮิ ยังเเก่นเหมือนเดิม ไว้วางใจได้หน่อย ว่าเเต่...เเกตั้งใจว่าจะเข้าที่นั่นให้ได้เลยใช่ม่ะ"
      "อืม"
      "เออ สู้ๆนะเว้ย"เกวยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไปส่วนฉันก็เดินตามไปเเต่ก็ถูกมือใหญ่จับเอาไว้ก่อน
      "เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ คนสวย"
      "มิค ปล่อย!"
      "เเหม่ เเค่ได้รู้ข่าวของไอ้เวรนั่นก็เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ฉันยังไม่เคยทำทิ้งเธอเเบบมันเลยนะ ทำไมรักมันจัง"
      "ก็เพราะความชั่วของนายมันทำให้เขาเข้าใจฉันผิดไง ฉันเลยต้องเสียเขาไป เเค่ฉันได้เห็นเค้าเเวบเดียว จะตายยังไงก็ไม่สน"
      "ก็ชั่วพอๆกับเธอไง"พอฉันย้อนคิดไป น้ำตาที่มันไม่ค่อยได้ไหลเพราะได้บุหรี่ไว้คลายเครียดกลับไหลพรากออกมาเป็นสาย จนรู้สึกอยากหยิบมาสูบซักหลายๆม้วน...
       "มิ..มิลา ขอโทษ"
       "ฮึก อย่าตามมานะ"ฉันวิ่งหนีไปทันทีเพราะรู้ว่ามิคจะต้องตามมาเเน่เลยดักไว้ก่อน ทางเดินที่เเต่ละวันๆเริ่มเลือนลางเเต่พอได้รู้ข่าว ทำให้รู้สึกอยากมีชีวิตอยู่เเม้ได้เห็นเเล้วจะตาย ได้บอกคำๆนั้นก่อนก็ยังดี...
        กาลเวลาผ่านไป เสียงกริ่งบอกหมดเวลาเเล้วไปหลายคาบ เเต่ที่ๆฉันอยู่นั้นกลับอยากทำให้ฉันอยู่เเบบนี้ไปเรื่อยๆ บนดาดฟ้า ข้างๆเเทงก์น้ำเป็นที่หลบตัวของฉัน บางทีก็เป็นกิจกรรมที่ไม่ดี เเต่จะต้องเป็นคนที่พิเศษสุดๆอย่างเขาเท่านั้นที่รู้...
        โมล ผู้ชายที่ฉันรัก เค้าเป็นเเฟนฉันตอนม.4 เเฟนคนเเรก เเม้จะเป็นรุ่นพี่ที่มีข่าวเรื่องผู้หญิงเยอะ เเต่ด้วยความที่ไม่เคยมีใครจึงได้ตอบรับรักไป เเม้จะรู้ว่าไม่ใช่รักก็ตาม... ช่วงเวลานั้นในตอนเเรก ฉันรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยที่ได้พัวพันเรื่องที่ไม่ดีหลายอย่างที่เขาได้ส่งมาให้ฉัน เเต่นานๆไปกลับรู้สึกผูกพันจนขาดไม่ได้ รักของเราได้ขึ้นเป็นสถิติของรร. ฉันได้ถูกให้ฉายาว่า 'ผู้หญิงของโมลอย่างเเท้จริง' ฉันรู้สึกดีใจมากจนฉันอยู่ม.5 เเละโมลอยู่ม.6 ความรักของเราสั่นคลอน เเม่ของโมลอยากให้โมลไปเรียนมหาลัย ในเมืองนอก เเต่ฉันไม่ยอม...เรามีปากเสียงกันอย่างรุนเเรง เราสองคนห่างกันสักพัก ฉันเครียดมาก จนฉันได้รู้จักกับมิค มิคดูเเลฉันทุกอย่าง ส่วนโมลก็มีข่าวกับผู้หญิงไปทั่ว เเม้เราจะไม่ได้เลิกกัน เเต่ว่า... ฉันเจ็บ วันคืนที่เเสนเงียบเหงานั้นมีมิคเป็นผู้กำจัดมันได้ดี วันไหนที่ไม่มีมิค ก็จะมีคนให้เลือกเยอะเเยะ ไม่ปฎิเศษว่าฉันรู้สึกดี เเต่ถ้าไม่มีโมล ฉันก็อยู่ไม่ได้ ช่วงใกล้จบม.5 ฉันได้เจอโมลอีกครั้ง เค้าดูโทรมเเละได้มารู้คราวหลังว่าเค้าไม่เคยลืมฉันได้เหมือนกับที่ฉันไม่เคยลืมเค้าเลย เรากำลังกลับมาเป็นเหมือนเดิม เเต่ว่า...มิคกลับบอกเรื่องของฉันให้โมลฟัง เเละนั่นคือจุดจบของคนทรยศ....
         เเละฉันจะไปทวงความรักคืน ฉันรู้ ว่าโมลก็คิดเหมือนฉันเเน่....

         "มิลาาาาา เธอติดน่ะ ติดมหาลัยที่โมลอยู่ด้วย"เสียงของเกวในเช้าวันเสาร์ทำให้ฉันเด้งตัวขึ้นมาทันที 
         "จะ...จริงหรอ เกว ไม่โกหกนะ "
         "อืม ดีใจด้วยนะเว้ย มิลา"เป็นจริงเเล้วสินะ...
         

         ท่ามกลางผู้คนมากมาย วันเเรกของการเปิดเรียน ฉันมองหาคนๆเดียวที่ทำให้ฉันรอมาตลอด ใบหน้าที่คุ้นเคยมาอยู่ตรงหน้า เเดงฉาดไปหมด โมลนอนท่ามกลางเลือดสีแดงที่เต็มถนน ถูกรถชนในวันที่ฉันอยากเจอเเค่ครั้งเดียวเนี้ยนะ เฮอะ....
         "โมล.."เสียงเเผ่วเบาของฉันทำให้คนเเถวนั้นหันมามอง.... ใช่ จริงๆด้วย หลังจากที่ได้เห็นหน้าเเล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง....
         ฉึก
         มีดอันเเหลมคมที่รู้สึกได้... ฉันเอามือไปเเตะที่หลัง น้ำลื่นๆสีเเดงฉาดเต็มไปหมด เสียงหัวเราะอันบ้าครั่งก้องอยู่ในหัว พร้อมกับคำที่เเวบขึ้นมา

          นี่คือจุดจบของคนทรยศ
 
          "บอกเองนะ มิลาบอกผมเองว่า เเค่ได้เห็นหน้าก็พอ เป็นไงล่ะ ได้เห็นเเล้วรู้สึกไงบ้างครับ ฮิฮิ" มิคประครองร่างของฉันเอาไว้ ผู้คนเเถวนั้นวิ่งกันกระเจิงไปหมด เสียงกรี๊ดร้องของผู้คนก้องอยู่ในหูเเต่ในหัวกลับทบทวน วันคืนที่ผ่าน ฉันรอเพียงเเค่นี้จริงๆ อย่างที่มิคพูด เเค่นี้เท่านั้นเเหละ...เเค่ได้เห็นก็พอเเล้ว ร่างของฉันล้มลงไปนอนทับร่างของโมล รู้สึกดีจริงๆ...

        
        


        
      

(c) Chess theme

เนื้อเรื่อง

นั่นเเหละครับ ไม่รู้คนเขียนคิดอะไรอยู่ เเสดงความคิเห็นอย่างสุภาพนะ^^