เทพมารสักการะ

ดาวหายนะเช่นน่าอิงเสินหนี่  มีผู้ใดต้องการเล่า นอกจากเทพมารดาและฉางหรง ดังนั้นยามทุกท่านดับสูญ นางจึงทำเพียงเฝ้าสุสานบรรเทพ ทำทุกวิถีเพื่อให้ฉางหรงหวนสู่สังสารวัฎอีกครา

---

          “แม่น้ำนิจนิรันดร์นี้เดิมก็ชื่อว่าแม่น้ำสงบใจ” โม่หวางอธิบาย 
         “ไยชื่อนี้เล่า” ฝีพายร้องถาม
         “ฉางหรงจวินซ่างเคยบำเพ็ญที่นี่นับพันปี สร้างสมดุลระหว่างไอเซียนและไอมาร ต้องการให้เหล่ามารละกิเลสบำเพ็ญธรรม” 
         “ปณิธานสูงส่ง” ซือโหย่วเผิงชื่นชม 
         “สุดท้ายทุกสิ่งก็เหลือเพียงเรื่องเล่า” น่าอิงเอ่ยโศกา ขับกล่อมลำนำเจ็ดสังหารขึ้นเบาๆ

โลกมนุษย์ล้วนวุ่นวาย
จึ่งหมายคลายสังสารวัฎ
บำเพ็ญเซียนร้างวิถี
ชั่วชีวีละหกสม…
ข่มอาวรณ์…เจ็ดปราถนา

สำเนียงนางกังวานทั่วลำน้ำ ขับกล่อมความเศร้าแลอาวรณ์ให้จารลึก ลำนำขับว่าละหกอารมณ์ เจ็ดปราถนา น้ำเสียงผู้ร้องกลับบ่งว่าผูกอาวรณ์ พันอาลัย ตัดไม่ขาดทั้งยังยึดติดรุนแรง ซือโหย่วเผิงไม่ทราบตนเองเป็นกระไร สะเทือนใจรุนแรงเหมือนโดนแส้ฟาดเข้ากลางทรวง น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งผ่านข้างแก้มระตกบนผิวน้ำ ลำคอแผดเผาปวดร้าว มือหนึ่งเอื้อมไปลูบผมนาง แต่กลับห้ามตนเองไว้ได้ทัน
เขารู้แล้ว ไยนางจึงทุ่มทั้งชีวิต เป็นศัตรูกับสวรรค์ทั้งทะเลบูรพาได้เพื่อฉางหรงบรรพเทพผู้นั้น
ความอาวรณ์ล้ำลึกนี้ ไหนเลยจะตัดขาดในชั่วเวลาไม่กี่พันปี
อย่าว่าแต่หมื่นปี แม้หนึ่งสังสารวัฎยังทอดถอนใจ