ครั้งหนึ่ง...ในความ “รัก”

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นเรื่องจริงจากชีวิตของผมเอง...ที่เผยแพร่นี้ไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไร แค่อยากจะเก็บและแบ่งปันมุมดีๆของความรักในแบบ ชาย-ชาย ถึงแม้วันนี้เราจะไม่ได้คบกัน แต่ความทรงจำดีๆจะไม่มีวันลืม...

เนื้อเรื่อง

ผมชื่อกานต์ครับ....ครั้งหนึ่ง ผมเคยถูกสวมเขาและผมรู้สึกเข็ด ผมคิดว่า “ในสังคมเกย์ คงไม่มีรักแท้หรอก...”

...จนวันหนึ่งผมก็ได้พบกันคนๆหนึ่งที่เปลี่ยนความคิดผม "กอล์ฟ" เป็นผู้ชายตัวไม่สูงมากนัก(เท่าๆกานต์) หน้าตาดี อัธยาศัยดีและที่สำคัญเขาก็เรียนพยาบาลเหมือนผมอีกด้วย พอได้เริ่มรู้จักกัน ได้พูดคุยกันมากขึ้น ทำให้เริ่มรู้สึกว่าในตัวเขามันมีหลายๆส่วนที่คล้ายๆกัน เช่น ไลฟ์สไตล์ การคิด การพูด จนวันหนึ่ง ซึ่งเป็นงานกีฬาสถาบันพยาบาล ผมก็ได้เจอกับเขาอีกครั้ง แต่การเจอกันครั้งนี้ มันได้เปลี่ยนชีวิตผมไป.... กอล์ฟขอเดินจูงมือเรา ตอนแรกรู้สึกทั้งเขิน ทั้งอายคนเยอะแยะ เขาจะมองเรายังไง แต่มีคำหนึ่งที่กอล์ฟพูดมาทำให้เรายิ่งรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้เข้าไปใหญ่ กอล์ฟบอกว่า “จะอายคนอื่นทำไม ดีซะอีกที่ได้จับมือกานต์” เราคบกันได้สักพักหนึ่งในที่สุดกอล์ฟก็ขอเราเป็นแฟน เราก็ตัดสินใจคบกับเขา เพราะความน่ารัก อัธยาศัยดี ดูแลเทคแคร์เก่งและที่สำคัญกล้ายอมรับกับสังคมว่าเราเป็นแฟนกัน เดือนแรกเราไปออกค่ายที่เสม็ดด้วยกัน พลบค่ำเราไปนั่งดูดาวที่สะพานที่ยื่นลงไปในน้ำ คืนนั้นดาวสว่างระยิระยับสวยมาก ราวกับจะมาเป็นพยานความรักในครั้งนี้ เรานั่งจุดดอกไม้ไฟเล่นสักพัก ผมถามกอล์ฟว่า รักผมตรงไหน คำตอบที่ทำให้ผมปลื้มใจมากที่สุดคือ รักที่ผมเป็นตัวของตัวเอง ไม่เสแสร้ง ช่วงเวลานี้ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิต ครั้งหนึ่งคนที่นั่งข้างๆผมคนนี้ทำให้ผมมีความเชื่อในรักแท้ขึ้นมาอีกครั้ง เดือนต่อมาเราได้มีโอกาสเจอกันอีก (เพราะกานต์เรียนอยู่ต่างจังหวัด) ครั้งนี้ที่ทำให้ผมประทับใจในตัวเขามาก เราไปเดินเล่นสะพานพุทธฯกันตอนกลางคืน คนเยอะและแออัดมาก กอล์ฟจะเดินจับมือเราไม่ปล่อยเลย จนพ่อค้าขายนาฬิกาท่าทางวัยรุ่นหน่อยแซวกันใหญ่ เราจับมือกันเดินเล่นไปตามสะพาน บรรยากาศสวยมาก มันทำให้ผมจดจำไม่ลืม เราเคยสัญญากันว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะรักกันตลอดไป จะช่วยกันทำรักนี้ให้ดีที่สุดและประคับประคองฟันฝ่าปัญหาอุปสรรคไปด้วยกัน เราวางแผนอนาคตจะไปอยู่ด้วยกันที่ต่างจังหวัด ทำงานที่เดียวกัน และย้ายครอบครัวมาอยู่ด้วย (เราต่างก็เคยปรึกษากับครอบครัวแล้ว) 

.....เรื่องราวความรักของกานต์กับกอล์ฟก็เดินทางมาด้วยดี แต่เส้นทางของความรักไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป พอกอล์ฟเรียนจบเราสัญญาว่าจะไปงานรับปริญญา พอถึงวันจริงๆเราก็ติดเรียน ไปไม่ได้ ได้แต่ส่งของขวัญไปแทน เราเองก็รู้ว่ากอล์ฟก็คงเสียใจที่เราไม่มาร่วมงาน แต่เราสัญญาว่าปิดเทอมจะไปหาแทน พอถึงวันปิดเทอมกานต์ยังค้างส่งงานอาจารย์ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไปกทม.ตามสัญญาไม่ได้แล้วก็ลืมโทรบอกเขา กอล์ฟลงเวรไปนั่งรอกานต์นานหลายชั่วโมง และเป็นห่วงว่าเราจะเป็นอันตรายอะไรหรือเปล่า เป็นอีกครั้งที่กานต์ผิดสัญญาที่ให้ต่อกอล์ฟ ยิ่งนับวันเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามา ทำให้เราห่างเหินกันมากขึ้น คุยกันน้อยลง ต่างคนต่างก็ไม่ว่าง เกิดปัญหาทะเลาะกันบ่อยครั้งจนในทีสุด ความรักที่มีมันเริ่มจืดจางลง ฟางเส้นสุดท้ายได้ขาดลง เราเลิกติดต่อกัน หนึ่งเดือนต่อมาผมรวบรวมความกล้า โทรไปหาเขาอีกครั้ง ผมก็ได้ความชัดเจนจากคำตอบที่ผมไม่อยากได้ยินมากที่สุด ความรักที่เราเชื่อมั่นมาตลอด มันไม่มีเหลืออีกต่อไปแล้ว.... เหมือนตัวเองเคว้งคว้างอยู่กลางทะเลบนเรือรั่วที่กำลังจะจม มันกำลังช็อกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นและในที่สุดผมก็รวบรวมสติและพูดประโยคสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก “กานต์รักกอล์ฟมากนะ คิดถึงกอล์ฟทุกวัน ขอบคุณที่เคยรักกัน ขอโทษที่เคยทำให้เสียใจ ขอให้โชคดีนะ” สิ้นเสียงสั่งลาน้ำตาที่กลั้นไว้มันก็พรั่งพรูออกมา โดยไม่อายใคร ถึงแม้วันนี้ผมจะไม่สมหวังในความรัก แต่เขาก็ได้สอนให้ผมรู้จักคำว่า “รัก” ว่า...ความรักที่แท้จริง มันยิ่งกว่านิยาย

...........วันนี้ถึงแม้จะเจ็บ แต่ก็เลือกที่จะไม่ลืม และจะขอจดจำสิ่งดีๆที่เคยมีให้กัน อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็ได้รู้จักคำว่า.... “รักแท้”....แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม.............

………………GK Lover………….