พิษรักใยเสน่หา

“ปล่อยฉันนะ” ศศิกานต์สะบัดมือออกจากคนตัวโตด้วยสีหน้าตกใจกับความบ้าบิ่นของเขา หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยกลัวว่าจะมีใครเห็นเธออยู่กับเขาเข้า
“กลัวคนนินทาหรือว่ากำลังอยู่กับชู้ไม่ใช่ผัวที่กำลังจะตายอยู่ที่โรงพยาบาล” ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าด้วยดวงตาวาวโรจน์ก่อนจะมองสีหน้าที่ซีดเผือดนั้นอย่างสะใจ
“หุบปากเน่าๆ ของคุณนะ” หญิงสาวมองคนที่เริ่มหยุดยืนมองเธอและเขาแล้วก็ตัดสินใจเดินหนี ใบหน้าขาวผ่องซีดเผือดเมื่อหวั่นว่าจะมีใครได้ยินคำพูดของเขาเข้า
“ไม่ใช่ปากเน่าๆ นี่หรือที่ทำคุณครา…”
เผียะ!
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบฝ่ามือเรียวก็ฟาดลงไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างแรง หญิงสาวมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาแข็งกร้าวในขณะที่น้ำตาเธอไหลรินออกมาเพราะความเจ็บช้ำกับน้ำคำที่เขาพ่นออกมา
“ฉันเกลียดคุณ เกลียด” หญิงสาวจ้องตาคมไม่หลบ ดวงตาเธอฉายแววเจ็บช้ำก่อนจะยืนอึ้งเมื่อเขาดึงเธอเข้าไปกอด
“เกลียดผมให้มากๆ เพราะผมชอบความเกลียดของคุณ”
“ปล่อยฉันนะ…แมทได้โปรดอย่าทำแบบนี้” หญิงสาวเอ่ยขอร้องทั้งน้ำตา ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“ทำไมกลัวผัวคุณรู้อย่างนั้นหรือว่าเมียที่แสนดีมีชู้ และชู้คนนั้นเป็นผม”
“พอสักที อย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลยนะแมท ฉันขอร้อง”
กรามแกร่งขบแน่นเมื่อเจ้าหล่อนร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ดวงตาสีเทามองเธออย่างแข็งกร้าวก่อนจะเหยียดยิ้มแล้วเอ่ยออกมา
“ผมให้โอกาสคุณสองอาทิตย์ไปหย่ากับมันซะ ไม่อย่างนั้นก็อยู่กันแบบนี้แหละ ผัวก็นอนรอความตายส่วนคุณก็มานอนกกกับชู้อย่างผม”
ศศิกานต์มองเขาด้วยอาการช็อกเมื่อได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวส่ายหน้าไปมาโดยที่น้ำตายังคงไหล ทว่าใบหน้ากร้าวกระด้างนั้นกลับเหยียดยิ้มราวกับสะใจนักหนา
“ฉันทำไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่สบาย…ฉันทิ้งเขาไปไม่ได้”
“ก็ดี! อยู่แบบนี้ก็ตื่นเต้นดี แต่เตือนไว้ก่อนนะถ้าผัวคุณช็อกตายผมจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”