นิยาย อัณณ์ : Dek-D.com

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้...

ถ้าไม่มีเหตุการณ์วันนั้น จะมี อัณณ์ ลือฤทธา ในวันนี้หรือเปล่า?

“ฉันเป็นเมียใหม่เค้า แล้วภาพเด็กที่เห็น...คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าลูกใคร” อัยย์ถึงอึ้ง หูอื้อตาลายจนฟังคนที่โทรศัพท์มาไม่รู้เรื่องแล้ว

“แม่คุยโทรศัพท์กับใคร” เด็กผู้หญิงวัย 10 ขวบหน้าตามีเค้าคล้ายกับเธอเอ่ยถามหลังจากเพิ่งเดินกลับมาจากโรงเรียนด้วยตัวเอง แต่คนเป็นแม่ทำได้เพียงกำโทรศัพท์แน่น สะกดอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ข้างในไม่ให้ปะทุออกมา

“อย่าให้ต้องบอก ว่าระหว่างเมียเก่ากับเมียใหม่ เขาจะเลือกใคร” เสียงผู้หญิงคนนั้นดังก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของเธอ

อัยย์มองภาพผู้หญิงผู้ชายคู่หนึ่งเดินลงมาจากรถที่เคยเป็นของเธอ ถัดมาเด็กผู้ชายที่เธอเคยเห็นในรูปก็เดินลงตามมา ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือผู้หญิงคนนั้นกำลังท้องใหญ่ อัยย์ถึงกับหน้าชา เหมือนมีของแหลมคมนับร้อยกระหน่ำลงที่หัวใจ จ้องมองเด็กผู้ชายอายุราว 7-8 ขวบด้วยความตกใจ สลับกับหันไปมองผู้หญิงท้องโตและผู้ชายใจร้ายที่สุดในโลกคนนั้น อัยย์ทำอะไรไม่ถูกได้แต่แต่ยืนกอดลูกแอบมองจากมุมหนึ่ง เหมือนโลกหยุดนิ่ง มีคำถามมากมายพร่างพรูออกมา แต่ไม่มีคำตอบ

“แม่ เราจะไปไหนกันต่อคะ” อัณณ์ เด็กหญิงวัย 10 ขวบเอ่ยถามแม่ เธอเงยหน้าหันไปมองผู้หญิงผอมบางคนข้างๆ ที่กำอุ้งมือน้อยๆของเธอแน่นออกเดินอย่างไร้จุดหมาย น้ำตาเอ่อล้นอยู่เต็มสองตา อัณณ์เขย่งขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้แม่อย่างลวกๆ แต่ต่อมทำนบคงพังไปแล้ว อัยย์น้ำตาร่วงเผาะอย่างห้ามไม่อยู่ เธอได้แต่หันกลับไปมองลูกสาว เห็นจะมีแค่ลูกเท่านั้น ที่เป็นที่พึงทางใจได้ คงไม่มีใครโง่เท่าเธออีกแล้ว ถูกผู้ชายหลอกมาเป็นสิบปี ครอบครัวต้องอับอาย ที่น่าเจ็บใจ เธอส่งเงินให้เขาใช้ไม่ได้ขาด แม้ตัวเองกับลูกยอมอดก็ยอม เพียงเพื่อหวังจะกลับมาอยู่ด้วยกัน

“โตขึ้น หนูอย่าไว้ใจใคร อย่าเชื่อใจใคร ไม่มีใครรักลูกจริงนอก นอกจากแม่” อัยย์พูดทั้งน้ำตา กอดลูกสาวร้องไห้ตัวโยนเหมือนเด็กๆ

“ค่ะแม่ และหนูจะไม่อ่อนแอ” ...เหมือนแม่ อัณณ์ตอบกลับ กระชับวงแขนเล็กกอดตอบแม่แนบแน่น เหมือนกำลังปลุกปลอบใจคนตัวใหญ่กว่า

. . . . . . . . . .