ตามหาคนรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

✖Tickter✖

เนื้อเรื่อง

 

ตามหาคนรัก

กลางเมืองหลวง...วันนี้ก็ยังมีร้านทำนายดวงเปิดภายใต้ท้องฟ้าหนาวเหน็บ ชื่อว่าร้าน 'หมอดูแครอลีน ฮารุโกะ'
 

   วิ้วววว ริก ริก ริก

   "อูย~ ไม่มีลูกค้ามาสักที~"

   'กำลังตามหาคุณคานิเบะ อายะอยู่ครับ ถ้ามีผู้ใดพบเห็นโปรดแจ้งด้วยครับ...กำลังตามหาคุณคานิเบะ อายะที่หาย

สาบสูญไปอยู่ครับ หากผู้ใดมีเบาะแส...'

   "เด็กผู้หญิงที่่หายตัวไปเหรอ...น่าเห็นใจจริงๆคนที่เดินผ่านไปมาก็ทำได้แค่รับใบประกาศหาเฉยๆ ด้วย" อ๊ะ มองมา

ทางนีเแล้ว...หวาแถมเดินมาหาด้วย

    ตึก ตึก กึก
 
  อ้าว?

   "คะ...คุณลูกค้า...เหรอคะ?"

   "...ชะ...ใช่ครับ...อยากให้ช่วยทำนายหน่อย เรื่องแฟนคนที่ผมรักมาก..."

   "...แฟน?"

   "ผมเห็นที่นี่หลายครั้งแล้ว...ตั้งใจว่าอยากให้ช่วยดูให้สักครั้ง" คนที่เขาตามหาอยู่ไม่ใช่ญาติ...แค่เป็นแฟนหรอก

เหรอ...

   "คุณคานิเบะ อายะ อายุ 17 สินะ ละ...แล้วสาเหตุที่เขาหายตัวไปล่ะ? ฉันว่าแทนที่จะมาทำนายสู้ไปแจ้งตำรวจไม่ดี

กว่าเหรอ..."

   "เธอ...ไม่มีวันหายตัวไปโดยที่่่ทิ้งผมเอาไว้แน่ ก็พวกเรา! ผูกพันกันด้วยด้ายสีแดงแห่งโชคชะตานี่นา!" หา!? "อา

ยะเป็นคนดีมาก ทำอาหารก็เก่ง เธอมักจะทำข้าวกล่องไปให้ผมที่โรงเรียน...ละ แล้วก็สัญญาว่าอนาคตจะตะ แต่งงาน

กันด้วย...!!"

   "ขะ เข้าใจแล้วค่ะ"

   "เพราะงั้นเธอ...ไม่มีวันทิ้งผมไปได้หรอก..."

   "เข้าใจแล้วค่ะฉันจะทำนายให้" สะ สมัยนี้แล้วยังมีผู้ชาย...เชื่อเรื่องด้ายสีแดงอีกเหรอเนี่ย~ "............อื้อ...?"

    จ้อง กึ้ด กึ้ด 

   "อ้าว นี่มัน...ไม่ว่าจะทำนายกี่ครั้งก็ได้ผลลัพธ์เหมือนเดิม...ดูเหมือน คูณอายะจะอยู่ใกล้ๆนี่เอง....ค่ะ...."
 
    ปึง!  

   "งั้นทำไมเธอถึงไม่มาหาผมล่ะ!!"

   "อึ๋ย!"

   "ฮือ...โฮโฮ~~โฮ" ว้ายตายแล้ว!

    ฮึก

   "นี่...ค่าทำนายครับ...ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้คำทำนายช่วยตามหาคนหายสินะครับ...ผมมันโง่เอง..."

    กึก

   "...ฮึ้ม เดี๋ยว...อย่าเพิ่งไป"

   "หา..."

   "ฉะ...ฉันเองก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ ในเมื่อได้รับค่าทำนายมาแล้วก็นิ่งเฉยอยู่ไม่ได้หรอก! ฉันจะช่วยตามหาคุณอา

ยะให้เอง"

   ".........!"

   "เห็นอย่างนี้สมัยอยู่บ้านเกิดฉันก็มีสัมผัสทางวิญญาณด้วย เรื่องตามหาคนหายมันเป็นยอดของถนัดอยู่แล้ว!"

   "OoO" 

แต่ทั้งที่่เราพยายามเป็นหมอดูเพราะเชื่่่่่่่่อมั่่นว่ามีพรสวรรค์ก็ กลับกลายเป็นว่าตั่งแต่มาโตเกียวก็ฟอร์มตกไปเยอะหรือ

สัมผัสทางวิญญาณจะหายไปแล้ว...ถึงได้พลาดบ่อยกันนะ ~ ถ้าเราตามหาคนได้สำเร็จก็จะสามารถเรียกความมั่นใจ

กลับมาได้ด้วย...

    พราก พราก พราก

  อ้าว!?

   "นี่...เป็นผู้ชายก็อย่าร้องไห้สิ"

   "กะ...ก็มัน...ฮือ...ผม...ที่แล้วมา...มักจะถูกคนดูถูกตลอด...ไม่มีใครเลยสักคนที่จะให้ความช่วยเหลือผม..."

   "ฉัน...ทานิยามะ ฮารุโกะ ส่วน 'แครอลีน ฮารุโกะ' เป็นชื่อที่ใช้ตอนเป็นหมอดู"

   "ผมชื่อมากิฮาระ โซเซย์ครับ..."

   "โซเซย์คุงสินะ วันนี้ก็ดึกมากแล้วไว้เริ่มตามหาพรุ่งนี้เถอะนะ"

    วันต่อมา

   "ที่นี่คือห้องของอายะครับ"

   "หืม คุณอายะอาศัยอยู่คนเดียวสินะ"

   "เข้าไปข้างในกันเถอะครับ"

   "หา เข้าไปได้เหรอ!?"

   "...ก็พวกเราคบเป็นแฟนกันนี่ครับ ผมต้องมีกุญแจสำรองอยู่แล้ว ^^" เอ๋?

   "...หวา ที่นี่...มีรูปถ่ายของเธอเยอะแยะเลยนะ"

    วูบ วาบ ~

   "...อึ้ก!?" ทำไมนะ...ก็แค่เอารูปแฟนหนุ่มติดบนฝาผนังไม่ใช่เหรอ การรู้สึกไม่ค่อยดีกับรสนิยมของคนอื่่นมันเป็น

เรื่องไม่ควรนะ... "อะ เอาเถอะ ยังไงคนที่ถูกถ่ายก็ท่าทางจะพอใจด้วย ^^;;"

   "ผม...จากบ้านที่ต่างจังหวักมาเช่าห้องพักอยู่ในโตเกียวที่ไม่คุ้นเคย...ผมไม่สามารถปรับตัวเข้ากับคนในโตเกียวได้

ก็เลยไม่มีเพื่อนสักคน...แต่ กลับมีอายะคนเดียวที่ใจดีกลับผม เ่อ่อ...คุณฮารุโกะพอจะสัมผัสอะไรได้บ้างรึยังครับ"

    หา!? ยะ...ยังไม่รู้อะไรเลย

   "ขะ ขอโทษ ยังสัมผัสอะไรไม่ได้เลย อ๊ะ ฮะฮะฮะฮะ ^^;; จะ จริงสิโซเซย์คุง เธอเป็นนักเรียน ม.ปลาย สินะ มาตา

มหาคนแบบนี้แล้วเธอไม่ต้องไปโรงเรียนเหรอ!?"

   "ผมหยุดเรียนครับ"

   "หา!"

   "อายะกำลังลำบากอยู่ แล้วจะให้ผมมีกะใจไปเรียนหนังสือได้ยังไงล่ะครับ"

   "อะ...อ้อจริงด้วยสินะ..." อย่างนี้ก็ต้องรีบหาให้เจอเร็วๆน่ะสิ "คุณอายะนี่...ตอนนี้พ่อแม่กับตะรวจกำลังตามหาอยู่

สินะ!?"

   "ครับ...แต่คาดหวังกับพ่อแม่ของเธอไม่ได้หรอก"

   "หา"

   "อายะน่ะ เธอถูกพ่อใช้กำลังข่มเหงตั้งแต่เด็กครับ...โดนทารุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวัน...นับตั้งแต่จำความได้จน

กระทั่งหนีออกจากบ้านเธอก็ถูกทำอย่างนั้นมาตลอด...โหดร้ายใช่มั้ยครับ? เพราะงั้นอายะจึงมีแค่ผมคนเดียว ผมจึง

ต้องช่วยเธอให้ได้"

   'โซเซย์คุง ฉันมีแค่โซเซย์คุงคนเดียวนะ ขอแค่มีโซเซย์คุงก็พอแล้ว...'

   "อายะ..." หวา งานนี้เราต้องทุ่มเต็มที่ซะแล้วสิ

   "ระ...ร่าเริงเข้าไว้นะ คุณอายะกำลังคอยเธอไปหาอยู่"

   "ครับ" แต่ ขนาดโซเซย์คุงตามหาขนาดนี้แล้ว หวังว่าคงไม่ได้ไปพัวพันกับคดีจนกลายเป็นxxxไปแล้วหรอก

นะ...แต่ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาเด็กคนนี้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้รึเปล่านะ... "คุณฮารุโกะ ขอโทษนะครับวันนี้ผม...ต้อง

กลับแล้วล่ะ" โธ่ ~~ สงสัยเราจะมายุ่งกับเรื่องที่ไม่ธรรมดาเข้าซะแล้วสิ

   "จ๊ะ ไว้พบกันใหม่พรุ่งนี้นะ"

   "บ๊าย บาย"

   "บ๊าย บายจ๊ะ"

    กึ้ด!

  หา!? มือ!
 
    ณ บริเวณตึกร้างเก่า

  ทะ...ทำไมฉันถึงมาที่แบบนี้นะ...

   "ตึกร้าง!? ไม่นะ น่ากลัวจังฉันกลับดีกว่ามั้ง อ้าว...โซเซย์คุง? ทะ...ทำไมถึงถือถุงร้านสะดวกซื้อ...?"

   "ฉันกลับมาแล้ว เฮ้อ หิวจังเลยเนอะ วันนี้ทำอะไรกินดีนะ เริ่มบื่อสตูแล้วงั้นทำ...โปโตเฟอก็แล้วกัน ฮึ ฮึ...."

   "ธะ...เธอมาทำอะไรในที่แบบนี้!? โซเซย์คุง"

    เฮือก! ปึงง

   "ทำอาหารในตึกร้างที่ไม่มีใครอยู่เหรอ!? มันหมายความว่าไง!?"

   "...คุณ....ฮารุโกะ...."

   "ถึงขนาดนอนค้างที่นี่ด้วย!?"

   "จะ...ใจเย็นๆก่อนสิ คือว่ามัน...มีเหตุผลอยู่"

   "เหตุผล...!? เหตุผลที่ใช้หม้อใบใหญ่ทำอาหารในตึกร้างคนเดียวเนี่ยนะ...มันเพื่อะไรกัน!?"

   "ก็...เขาชมว่าทำอาหารอร่อย ฉันก็เลยตั้งใจ..."

   "หา!? คนที่ทำอาหารเก่งไม่ใช่คุณอายะที่หายตัวไปหรอกเหรอ..."

    พั่บ !

   "ยะ อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา"

   "นี่...มันเรื่องอะไรกันแน่ !?"

    ฉัวะ! ปิ๊ด

   "อ๊ะ..."

   "ทะ...ทะ...ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อเปิดโปงความลับของคนอื่นด้วย เธอไม่ใช่หมอดูธรรมดาหรอกเหรอ!"

    ผลุบ

   "วะ...วิกผม!?"

   "....อ๊ะ....ผะ ผมของโซเซย์คุง" 

    ปุด ปุด ปุด กึก กึก

   "OoO กรี๊ดดดดดดดด"

    โครมมม!

   "ไม่น้าาาาาา อา...โซเซย์คุง โซเซย์คุง! ว้า ไหลไปหมดแล้วไหลไปหมดแล้ว" ซะ โซเซย์...? "โธ่!"

   "หัวกะโหลกนี่คือโซเซย์คุงเหรอ!!?!!?"

   "อุ อู๊ โซ...เซย์ คุง..."

    ซู้ดดด กึก

   "อา..."

   "คุณ..อายะ...!? นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน!? ฉะ...ฉันไม่เข้าใจเลย..."

   "ไม่เอาน่าคุณฮารุโกะ ผมโซเซย์ไง คุณก็รู้จัไม่ใช่เหรอ...แต่ก็เป็นอายะด้วยค่ะ พวกเราพยายามที่จะเป็นหนึ่ง

เดียวกันนะ แต่ร่างกายของโซเซย์คุงกลับไหลลงท่อไปหมดแล้ว...ทั้งที่อุตส่าห์ใช้เวลาตั้ง 13 วัน..เอาโซเซย์คุง

ลงท้องแท้ๆ..." 

   "อุ๊บ มะ...ไม่จริง....กินเหรอ....เธอกินเนื้อมนุษย์...!?"

   "นี่คือความรักอันเป็นที่สุดของฉัน การกินเข้าไปจะทำให้โซเซย์คุงกลายเป็นเลือดเนื้อของฉัน ทั้งที่อุตส่าห์กินดื่ม

เข้าไปไม่ให้เหลือเลือดแม้แต่หยดเดียวเพื่อที่จะได้เป็นหนึ่งเดียวกันไปชั่วนิรันดร...แต่...เพราะเธอที่แส่เข้ามาช่วยที

เดียว..."

    ชึ้บ!

   "หยา....!"

   "ทุกอย่างถึงได้พังหมด!!!"

    โครมมม!

   "ว้ายยยยย!"

   "ตายซะเถอะ!"

   "กรี๊ดดดดดด!!? ทำไม ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้!? โซเซย์คุงคือคุณอายะคุณอายะคือโซเซย์คุงแถมโซเซย์

คุงตัวจริงก็ตายไปแล้ว ที่สำคัญทำไมต้องปลอมตัวเป็นโซเซย์คุงเพื่อตามหาตัวเองด้วย!?"

   "ถามได้! ถ้าคนที่เขารักยิ่งอย่างฉันไม่อยู่ โซเซย์คุงก็ต้องตามหาสุดชีวิตอยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย"

ปะ...เป็นบ้าไปแล้ว!! "อ๊ะ ฮะ ฮะ ใช้ไม่ได้เลยนะ ไม่ยอมออกทางที่มาเนี่ย ฉันปิดตายทางออกไม่ให้นูแม้แต่ตัวเดียว

ออกไปได้แล้ว ทางออกเพียงหนึ่งเดียวมีแค่ด้านหลังของฉัน ตอนนี้คุณไม่ต่างอะไรจากหมาจนตรอกแล้วคุณหมอดู♥"

   "บรื๋อ"

    ตึก ตึก ตึก ตึก!

   "อ๊ะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ! หนีขึ้นข้างบนก็เปล่าประโยชน์"

   "!! ที่นี่มัน"

    ฟิ้ววววว~

   "เพราะบริษัทล้มละลายการดำเนินการทุบทิ้งเลยหยุดชะงักและถูกปล่อยทิ้งไว้ในสภาพนั้นไงล่ะ ก็นะบริษัทที่ว่าก็

คือบริษัทของพ่อฉันเองแหละ...ฉันไม่ยอมให้หมอดูอย่าเธอ...ขัดขวางความรักของฉันกับโซเซย์คุงหรอ"

   "บะ...บอกฉันมาอย่างสิ...ทำไมถึงฆ่าเขาล่ะ...? เธอรักเขาไม่ใช่เหรอ...?"

   'เลิกมายุ่งกับฉันซะที โดนตามติดเป็นพวกโรคจิตแบบนี้ ฉันจะไปชอบเธอลงได้ยังไงเล่า!!'

   "ไม่ใช่...โซเซย์คุงแค่พลั้งปากพูดแรงเฉยๆ...เขาไม่ได้ตั้งใจ ต้องเริ่มต้นใหม่ ต้องลบทิ้ง แค่ทำให้ความทรงจำอัน

เลวร้ายหายไปก็พอ ก็ฉัน...รักโซเซย์คุงถึงเพียงนี้นี่นา ฉันทำอาหารอร่อยๆให้โซเซย์คุงทาน มีเพียงความสุขนี้

เท่านั้นที่เป็นของจริง..."

   "นี่ชีวิตฉันต้องจบลงเพียงแค่หลงเชื่อเรื่องเพ้อฝันของเด็กสติฟั่นเฟือนเนี่ยนะ...? ไม่...ไม่...นะ..."

   "อย่าพูดบ้าๆน่า ยัยฆาตกร พูดเอาแต่ได้ฝ่ายเดียวไม่เคยคิดมองความเหม็นเน่าของตัวเองบ้างรึไง ต่อให้เธอกินฉัน

เข้าไปก็ทำให้เป็นหนึ่งเดียวกันไม่ได้หรอก เนื้อกับกระดูกพรรค์นั้นมันไม่มีฉันอยู่สักหน่อย"

   "...พูดอะไรของแก!?"

   "...เอ๊ะ อ๊ะ มะ ไม่ใช่นะ ฉะ ฉันไม่ได้เป็นคนพูด ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคนที่อยู่ตรงนั้น..."

   "โซเซย์คุง...มะ มาหาฉันแล้วเหรอ!?...อ๊ะ ทำ...ทำไมถึงมองอย่างนั้นล่ะ!? อ๊ะ คะ คือว่านี่มันไม่ใช่นะ..ของอันตราย

แบบนี้ต้องโยนทิ้งไปสิเนอะ วิเศษ วิเศษมากนี่คุณหมอดูทำให้ฉันเห็นเขาเหรอ!? วิเศษ ใช่ตัวจริงด้วย ทีนี้ฉันก็

สามารถอยู่กับโซเซย์คุงได้อีกครั้ง! โซเซย์คุง ฉันอยากพบเธอ...มาก..."

    วืด!

  อ๊ะ ตรงนั้นมัน

   "กรี๊ดดดดดดดดดดดด...อึ้ก"

    ตึง!

   "............."

   "โซเซย์....คุง สัมผัสทางวิญญาณที่ฉันคิดว่าหายไปแล้ว...ยังคงอยู่ดีขนาดให้เธอพึ่งพิงได้สินะ...เอ๋...จะไปแล้วเห

รอ...งั้นเหรอ เอ๋์? อะไรนะ?"

   "ผมจะไปอยู่ที่ไกลๆ อย่าได้บอกที่อยู๋ของผมเชียวนะ"

    ฟุ่บ!?

   "?......อะ...เอาเป็นว่าจบแล้วสินะ...ขะ..เข่าอ่อนจนลุกไม่ขึ้นเลย..." แต่ก็ต้อง...โทรบอกตำรวจ...อูย

    หลายวันต่อมา
   
  หลังจากเรื่องสงบลงฉันก็มาเปิดร้านหมอดูต่อ...มาคิดดูฉันว่าเธอคนนั้นอาจเป็นเด็กที่น่าสงสารก็ได้...เธอพยายามหนีจากความทุกข์ไปหาภาพหลอนที่มีชื่อว่า 'การเป็นหนึ่งเดียวกับแฟน' ก็เป็นได้

   "อ๊ะ เชิญค่ะ..."

   "อยากให้ช่วยตามหาคนหน่อย..." แต่ "ที่รักของฉันอยู่ที่ไหน..." ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่อยากถูกเด็กแบบนั้นตามตื๊อ...



 

 

ตามหาคนรัก /จบ