นายท้องฟ้ากับนางสาวทะเล

เราพอกันเถอะ..

“อย่าไปได้มั้ย ขอร้องหล่ะ”

“ฉันว่าเราจบกันด้วยดีเถอะ  ”

“เธอจะบอกว่าเธอไม่รักฉันแล้วงั้นเหรอ”  มันเหมือนฟ้าผ่ากลางขั้วหัวใจฉันอย่างไงอย่างงั้นฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากคนที่ฉันรัก ฉันอุตส่าห์เปิดใจให้เขาทั้งที่ฉันปิดใจมาตั้งนาน

“อืม” เขาเงียบไม่ปริปากพูดอะไรปล่อยให้ฉันฟูมฟายฉุดแขนเขาที่กำลังจะเดินหนีไป มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยให้ตายสิความรักที่ฉันต้องการคือแบบนี้จริงๆเหรอ

“ฉันรักเธอจริงๆนะ”

ผมรู้

“ได้โปรดฉันไหว้ก็ได้  เราดีกันเถอะ ฉันอยู่ไม่ได้”

ปล่อยผมไปเถอะ

“เธอบอกกับฉันเองนะ ว่าถ้าเกิดวันหนึ่งเธอไล่ฉันออกไปจากชีวิต เธอบอกให้ฉันห้ามเธอ อย่าให้ฉันไปจากเธอฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง”

“ใช่แต่ฉันก็ไม่ได้ขอให้เธอรั้งไว้แล้วหนิ ขอให้ปล่อยไปด้วยซ้ำ”  สายตาเย็นชาที่เขาใช้มองผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว มันเจ็บปวดแต่ใจหนึ่งก็ควรปล่อย

 “ฟ้า..ฉันขอโทษ”

เธอไม่ได้ผิดอะไรเลย  ผมรู้

ผมรู้

...

ความเงียบปกคลุมมีเพียงแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไปกลางสายฝน เหลือเพียงร่มหนึ่งคันแทนความห่วงใยสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้ผู้หญิงที่เขารักติดมือกลับบ้าน  หญิงสาวคนนั้นไม่แม้แต่จะหยิบมันขึ้นมากางเพื่อกันเม็ดฝน เธอเพียงแค่มองมันเหมือนเป็นของล้ำค่าชิ้นสุดท้ายที่คนที่เธอรักให้ไว้มันทั้งว่างเปล่าทั้งหนาวเหน็บไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำจากฟ้าหรือหัวใจของเขากันแน่ที่เธอสัมผัสได้

 หลังจากวันนั้นที่ฝนเทลงมาท้องฟ้าของหญิงสาวก็ไม่เคยสดใสอีกเลย

#โรแมนติก