[Fiction:FMA]Miracle(HeiderichXAlphonse)Yaoi

ข้อมูลเบื้องต้น

555 รู้สึกเพลงมันสนุกจังเลยนะครับเนี่ย
แต่ฟิคมันออกเศร้าๆอ่ะ-*-
ส่วนคำแปลเพลงนี้ผมไม่รู้หรอกครับ
ใช้ความรู้สึกแปลเอา เลยคิดว่าเพลงนี้มันน่าจะเหมาะกับฟิคเรื่องนี้ เหอๆ-v-

เนื้อเรื่อง

เสี้ยวหนึ่งที่หลุดลอยหายไปที่หลังหลังบานประตู มิอาจเก็บกลับคืนมาได้ในครานั้น ราวกับนกน้อยที่หลุดจากกรงโบยบินหายไปไม่กลับมา ราวกับ "หัวใจ" ที่ล่องลอยไปหา "ใคร" บางคนที่แสนไกล.....

เด็กหนุ่มผมทองค่อยๆลืมตาขึ้น เผยให้เห็นนัยน์ตาสีเปลือกไม้อันใสบริสุทธิ์ไร้เดียงสา เขากรอกตามองไปรอบๆ
"อัล แล้วพี่ชายเธอล่ะ?"หญิงสาวเรือนผมสีทองรีบถามทันทีที่เด็กหนุ่มตื่นขึ้น
"คุณเป็นใคร?"อัลฟอนส์ถามด้วยความแปลกใจ เมื่อทหารสาวยศร้อยโทเรียกชื่อของเขาด้วยความสนิทสนม
"ชั้นไง ริซ่า ฮอคอาย"เด็กหนุ่มยังคงรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"อัล"เสียงใสๆของเด็กสาวผมทองตาสีฟ้าเบี่ยงเบนความสนใจของอัลจากริซ่ามาที่เธอ
"วินรี่? ทำไมผมถึงมาอยู่ที่บ้านเธอได้ล่ะครับ แล้วพี่ล่ะ?"เด็กหนุ่มยังคงจำใบหน้าของเพื่อนสาวในวัยเด็กได้
"......"วินรี่ได้แต่เงียบและก้มต่ำมองพื้น
"เมื่อวานเราสองคนชุบชีวิตคุณแม่ขึ้นมา แต่ก็ไม่สำเร็จ....."อัลทำหน้าเศร้า "แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อักแล้ว"อัลอธิบาย
"เธอความจำเสื่อมงั้นเหรอ?"หญิงสาวถาม
"เอ๋? งั้นพี่ล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอ? พี่อยู่ไหน!? พี่! พี่ฮะ!"เด็กหนุ่มสอดส่องสายตาไปรอบๆด้วยความกระวนกระวายใจ
"เอ็ดน่ะ....หายตัวไปแล้วล่ะ"วินรี่ตอบเสียงเศร้า "อัล เธอจำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอ?"อัลฟอนส์ส่ายหน้า
"เพราะผมสินะ พี่ถึง...."น้ำใสๆเริ่มไหลปริ่มออกมาจากนัยน์ตาสีเปลือกไม้
"อัล เอ็ดน่ะ....."ไม่ทันที่วินรี่จะพูดจบ มือของริซ่าก็แตะที่บ่าของเธอและส่ายหน้าเป็นสัญญาว่าไม่ควรเล่าเรื่องนี้ให้อัลฟอนส์ฟัง
.........
.
.
.
.
.
"คุณเอ็ดเวิร์ดครับ"เสียงของชายหนุ่มผมสีทราย นัยน์ตาสีฟ้าสดใสเอยขึ้น
"มีอะไรเหรอ อัลฟอนส์"ชายหนุ่มร่างเล็กผมสีทอง ดวงตาสีทองกล่าวตอบรับ
"เปล่าครับ แค่กำลังคิดว่าถ้าจรวจลำนี้สำเร็จล่ะก็ จะพาคุณกลับไปยังบ้านเกิดของคุณได้รึเปล่าครับ"อัลฟอนส์ตอบ
"ต้องได้สิ"ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ใบหน้ากลับดูเศร้าหมอง
"นั่นสินะครับ มันเป็นความฝันสูงสุดของคุณนี่นา"ชายหนุ่มนัยน์ตาฟ้ายิ้ม พลางมองไปยังแบบแปลนจรวจที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว
"มันก็เป็นความฝันสูงสุดของนายเหมือนกันนี่"เอ็ดพูด
"ครับ...."อัลฟอนส์ยิ้มเศร้าๆ ถ้ามันสำเร็จก่อนที่จะถึงเวลานั้นก็ดีสิ เวลาของผมเหลือน้อยเต็มทีแล้ว.....
.
.
.
.
.
ยามที่หลับตาลง ผมมักจะเห็น...เด็กหนุ่มที่หน้าตาละม้ายคล้ายผม เพียงแต่เขาอายุน้อยกว่าผมเท่านั้นเอง เขายังคงนั่งร้องไห้อยู่เสมอมาหากเป็นไปได้ ผมก็อยากซับน้ำตาให้เขาคนนั้น แต่สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงช่วยให้พี่ชายของเขากลับไปหาเขาเท่านั้น แม้เวลาของผมจะเหลือน้อยลงเรื่อยๆแล้วก็ตาม

"แค่กๆๆๆๆ"ชายหนุ่มตาสีฟ้ายังคงไอไม่หยุด พลอยทำให้เพื่อร่วมห้องเป็นห่วง
"เป็นอะไรรึเปล่า อัลฟอนส์"เอ็ดถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณตื่น"เป็นโชคดีของอัลฟอนส์ ที่ภายในห้องมืดเกินกว่าจะทำให้เอ็ดเวิร์ดมองเห็นเลือดที่ฝ่ามือของเขา
"ไม่เป็นไร"เอ็ดลูบหลังแสดงความเป็นห่วงเพื่อนชาย
"ขอผมไปเข้าห้องน้ำนะครับ"
"ได้สิ"
ร่างสูงรีบเดินไปยังห้องน้ำ และเปิดก็อกน้ำ เพื่อให้น้ำชำระล้างคราบเลือดบนฝ่ามือเขา แล้วเดินกลับมานอนที่เตียงของตน
.........
.
.
.
.
.
ในยามที่เด็กหนุ่มคิดถึงพี่ชาย เขามักจะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่คอยโอบอุ้มจิตใจเขาไว้เสมอ ภาพที่สะท้อนตัวเขาที่อยู่บนผืนน้ำ สะท้อนเงาของเด็กหนุ่มซ้อนทับกับใครบางคนที่ใบหน้าละม้ายคล้ายเขา เพียงแต่ "เขา" คนนั้น มีนัยน์ตาสีฟ้าและอายุมากกว่าเท่านั้น
"ชอบคุณนะฮะ คุณอัลฟอนส์ ที่ยังคอยปลอบใจผม"ร่างบางเอื้อมมือไปสัมผัสกับเงาที่สะท้อนอยู่ในน้ำ ยามที่ปลายนิ้วแตะสัมผัสกับผิวน้ำ ก่อให้เกิดวงคลื่นลบเลือนภาพที่ปรากฏบนผิวน้ำ เด็กหนุ่มมิอาจสัมผัสผู้ที่คอยอยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลาได้เลย หากแต่ใช้ดวงใจสัมผัสเท่านั้น
"คุณอัลฟอนส์ครับ สักวันผมจะต้องไปหาคุณให้ได้เลยครับ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนก็ตาม"วงคลื่นเริ่มสงบลง เงาที่สะท้อนเหนือผิวน้ำ กลับคืนมาเป็นดั่งเดิมอีกครั้ง เด็กหนุ่มยิ้มให้กับเงาบนผิวน้ำของเขา

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ถูกขีดไว้ด้วยปากกาแห่งโชคชะตามาตั้งแต่ต้น มิอาจเดินออกนอกเส้นที่ได้กำหนดไว้แล้ว หากแต่พรหมลิขิตนั้นจะเปร่งประกายเจิดจรัสดุจตะวันทอแสงหรือมืดมิดประดุงดั่งราตรีกาลอันเย็นยะเยือก

"คุณเอ็ดเวิร์ดครับ กลับไปเถอะ กลับไปหาครอบครัวที่คุณแสนคิดถึง"ร่างสูงยิ้มอย่างเศร้าสร้อย
"อัลฟอนส์......ชั้นเป็นตัวถ่วงนายงั้นเหรอ?"ชายหนุ่มนัยน์ตาฟ้าส่ายหน้าและยิ้มให้กับเพื่อนชาย แล้วกุมมือเอ็ดไว้
"อย่าลืมผมนะ"แล้วอัลฟอนส์ก็รีบวิ่งไปปล่อยจรวจ เพื่อส่งเพื่อนชายกลับไปยังโลกเดิมของเขา แต่แล้วก็ถูกรูดอล์ฟ เฮสนายทหารในสังกัดของเอ็คคาร์ทเห็นเข้า เขาจึงยิงจรวจสกัดเอาไว้แต่ไม่เป็นผล เขาจึงหันมายิงใส่อัลฟอนส์แทน
กระสุนฝังเข้าที่กลางหลังของชายหนุ่ม มัจจุราชสีเงินค่อยๆกลืนกินชีวิตอันน้อยนิดของเขาทีละน้อย สติเริ่มเลือนลาง แต่ทว่ามโนภาพในจิตใจยังคงชัดเจน ภาพของเด็กหนุ่มผมสีทอง นัยน์ตาสีเปลือกไม้กำลังร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า โดยที่เขาไม่อาจซับน้ำตานั้นได้เลย
คุณอัลครับ ผมรักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้แล้วนะครับ แต่ผมไม่อาจไปพบคุณได้....พระผู้เป็นเจ้า หากท่านมีจริงล่ะก็ โปรดช่วยให้ผมได้พบกับคนที่ผมรักด้วยเถอะครับ แค่ครั้งเดียวก็ยังดี

หากโชคชะตาได้ถูกกำหนดไว้แล้ว ปาฏิหาริย์เท่านั้นล่ะมั้ง ที่จะช่วยให้รอดพ้นจากสิ่งที่ถูกกำหนดไว้.....

แสงสีขาวปรากฏขึ้นตรงหน้าของเด็กหนุ่มในช่วงที่จรวจบินอยู่ระหว่างทางเชื่อมระหว่างโลกทั้งสอง แสงนั้นค่อยๆจางหายไป กลายเป็นร่างของชายหนุ่มร่างสูง
"คุณอัลฟอนส์"ร่างบางตกตะลึงกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขา เด็กหนุ่มรีบโผกอดร่างสูงทันที
"ครับ คุณอัล"ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนที่จะจุมพิตกับร่างบางอย่างนุ่มนวล น้ำตาแห่งความปราบปลื้มไหลอาบสองแก้มของเด็กหนุ่ม
"ในที่สุดผมก็ได้พบคุณสักทีนะฮะ คุณอัลฟอนส์"
"นั่นสิครับ ในที่สุด ผมก็ได้เห็นน้ำแห่งตาแห่งความยินดีของคุณเสียที ลาก่อนนะครับ คุณอัล...."รอยยิ้มสุดท้ายปรากฏบนใบหน้าของชายผู้แสนอ่อนโยน สิ้นสุดคำพูดของร่างสูง ร่างของเขาก็ค่อยๆเรือนหายไปอย่างช้าๆ "ผมจะคอยเฝ้ามองคุณอยู่เสมอนะครับ....."

ของคุณครับ พระผู้เป็นเจ้า ที่รับฟังคำขอสุดท้ายของผม ลาก่อนครับ คุณอัล.....

Fin.