[Fiction:EXEcutional]Don’t make me alone…(KandaXWissana)Yaoi

ข้อมูลเบื้องต้น

เหอๆ รูปนี้เพิ่งจะวาดน่ะครับ^^; เป็นรูปประกอบฟิค
อันที่จริงก็ว่าจะแต่งสีนะครับ
แต่ความพยายามไม่สูงพอ
555555555555555555555




Still Alone - Ayumi Hamasaki

^O^

Still alone

เธอเดินมาจากไหน

อะไรทำให้เธอส่องสว่างในตอนนี้

เธอกำลังไล่ตามความฝันไปหรือเปล่า

ครั้งหนึ่งเธอบอกฉัน

ฉันรักใบหน้านั้นของเธอ

ราวกับจะบอกเล่าถึงอนาคต

เพื่อที่เธอจะปกป้องฝันนั้น

ฉันไม่อาจเคียงข้างเธอได้

เมื่อเธอยืนอยู่ตรงนี้

และเฝ้ามองทิวทัศน์

ความกังวลและสบสันมีมากเท่าไร

ที่เธอต้องสู้กับมัน

ฉันต้องเรียนรู้อีกมาก

นับจากความเหงาเริ่มต้นขึ้น

ราวกับนานมาแล้วที่เธอไม่เคยจากมือฉันไป

ฉันอยากจะทำบางสิ่ง

เมื่อเราเดินบนทางเดินเดียวกันมายาวนาน

ฉันเชื่อภายในความสงสัยอันโดดเดี่ยว

แต่มันราบเรียบจริง ทำไม...?

แต่มันราบเรียบจริง ทำไม...?

แต่ฉัน....

ฉันยังจำสัญญาของเธอได้

ฉันจดจำมันทุกๆวัน

แปลเองครับ จากภาษาอังกฤษ><

เนื้อเรื่อง

[Fiction:EXEcutional]Don't make me alone…(KandaXVissana)Yaoi

"ขอโทษนะ พี่คงกลับอาทิตย์หน้านั่นแหละ"
"เหรอครับ อย่าผลัดวันอีกได้มั้ยฮะ?"
"เราโตแล้วนะ อยู่คนเดียวได้แล้วนี่"
"ครับ แต่ว่า...."
"แต่อะไรอีกล่ะ แค่นี้ก่อนได้มั้ย พี่ยุ่งอยู่"
แกร๊ก
เสียงสายโทรศัพท์ที่ถูกตัดไป มันทำให้ผมนึกน้อยใจพี่อยู่เสมอ
ทำไมนะ พี่ถึงชอบปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว ผมเหงานะฮะ....พี่วิศนะ....

และแล้ว ผมก็ต้องทำเครื่องหมายในปฏิทินใหม่ เปิดมองปฏิทินอย่างเศร้าใจ หลายครั้งที่พี่มักจะเลื่อนวันกลับไปอีกเป็นอาทิตย์ รอยสีแดงในปฏิทินต้องถูกฆ่าทิ้งและเขียนใหม่หลายครั้ง จนบางครั้ง ถึงกับต้องเปลี่ยนปฏิทินใหม่เลยก็มี
"พี่บ้า...."
ผมรำพึงกับตัวเอง นึกน้อยใจพี่อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดพี่แม้แต่ครั้งเดียว

เวลารอคอยใครบางคน ทำไมมันช่างยาวนานเช่นนี้? นานเสียจนทนไม่ไหว
ในที่สุด วันนั้นก็มาถึง ผู้ที่ผมเฝ้ารอคอยการกลับมาของเขาอยู่ตลอดเวลา ก็กลับมาหาผมเสียที ผมแทบจะรอไม่ไหว จนต้องออกไปยืนรออยู่ที่หน้าประตู และโผเข้ากอด พี่แสดงท่าทีตกใจเล็กน้อย
"จะอ้อนเอาอะไรจากพี่อีกล่ะ?"
"เปล่าฮะ"ผมตอบ ความจริงสิ่งที่ผมหวังจากพี่ก็มีเพียงอย่างเดียว ก็คือการที่พี่กลับมาหาผม ตอนนี้ผมแทบจะไม่อยากปล่อยให้พี่ไปไหนอีกแล้ว อยากจะกอดพี่ไว้แบบนี้ตลอดไป มือที่แสนอบอุ่น(?)ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน แล้วผมก็เงยหน้าขึ้นจุมพิตพี่ชาย
"เดี๋ยวสิ นี่มันหน้าบ้านนะ"ใบหน้าพี่วิศนะแดงขึ้นเล็กน้อย
"ขอโทษครับ"
ช่วยไม่ได้นี่นา ก็มันคิดถึงนี่

ในคืนนั้นผมบุกถึงห้องของพี่ พร้อมกับหอบหมอนใบโปรดมาด้วย
ก้อกๆๆ
"เข้ามาสิ"เจ้าของห้องกล่าวเชิญชวนอย่างเป็นมิตร
พี่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กายท่อนล่างอยู่ใต้ผ้าห่ม ในมือถือหนังสืออ่านเล่นอยู่เล่มหนึ่ง
"คืนนี้ผมขอนอนด้วยคนนะฮะ"เมื่อผมพูดจบ พี่ก็ถอดแว่นออกและวางมันไว้ใกล้ๆกับหนังสือเล่มนั้นบนโต๊ะข้างเตียงนอนของพี่
"ได้สิ"พี่ยิ้มรับด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ซึ่งนานๆจะได้เห็นที บางครั้ง ไม่สิ ทุกครั้งที่พี่ยิ้มแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกสยองนิดๆ....
ผมนั่งลงข้างๆพี่ แล้ววางหมอนไว้ที่หัวเตียง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน
"พี่ครับ"
"อะไร"น้ำเสียงที่เย็นชาของพี่ บางครั้งมันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นใจในความรู้สึกของพี่เอาซะเลย
"พี่คิดถึงผมบ้างมั้ย?"ผมชันตัวขึ้นคร่อมพี่ชาย
"ถามอะไรบ้าๆ พี่ก็ต้องคิดถึงเราอยู่แล้วสิ"
"ในฐานะอะไรล่ะครับ"ผมถามต่อ มือที่อยู่ไม่สุขของผมค่อยๆรุกล้ำเข้าไปใต้ร่มผ้า
"น้องชาย....ที่ไม่ใช่แค่....น้องชาย...."พี่ตอบผมอย่างเขินอาย
"งั้นเหรอครับ"คำตอบนี้ มันพอจะทำให้ผมยิ้มออกได้ มือบางของผมลูบไล้ไปตามแผ่นอก ในขณะที่มืออีกข้างรุกล้ำเข้าไปในกางเกงด้านหลัง เรียวลิ้นค่อยๆเลียสัมผัสไปตามซอกคอถึงใบหู
"อา......."เสียงครางหวานเริ่มดังขึ้นจากในคอของพี่ พี่สอดแขนเข้ามาที่ท้ายทอยของผม
น้ำเสียง....
กลิ่นกาย....
และเรือนร่าง....ของพี่......
สิ่งเหล่านี้ไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำผมแม้แต่น้อย ยังคงใฝ่หาและปรารถนามันอยู่ร่ำไป แต่เมื่อได้สัมผัสก็มิอาจหยุดยั้งความรู้สึกไม่ให้ลิ้มลองความหอมหวานและเย้ายวนอารมณ์จากเรือนกายของพี่ได้

เช้านี้จะสดใสกว่านี้ ถ้าหากตื่นขึ้นมาแล้วได้ส่งยิ้มให้พี่ชาย ได้กล่าวคำทักทายในยามเช้ากับพี่ ใช่แล้ว....พี่ออกไปก่อนที่ผมจะตื่นเสียงอีก เหลือทิ้งไว้แต่ความทรงจำที่ยังค้างคาอยู่และไออุ่นที่เริ่มจางหายบนเตียงนอน.....

พี่ครับ อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวสิ ผมเหงานะฮะ.....

Fin.

ง่ะ 1หน้าเวิร์ด น้อยไปรึเปล่าครับ