สึบาสะ สงครามเทพข้ามมิติ (คุโรงาเนะ x เฟย์)

เนื้อเรื่อง

คุณสมบัติของการเป็นคนนั้นคืออะไรกันแน่น....

การมีความรู้สึกหรือ....

เราต้องมีความฝันหรือ...

เราต้องรักใครซักคนหรือ....

เราต้องมีความโลภหรือ....

ทำไมเป็นมนุษย์มันยากจังเลย....

ไม่รู้.....

ว่าฉันมีคุณสมบัติตามนั้นหรือเปล่า.....

ฉันไม่เคยรู้เลย.....

ทั้งๆที่ท้องนภาก็แจ่มใส ทำไมตัวฉันจึงได้เศร้าหมองและน่าสมเพชเยี่ยงนี้ สายลมที่เย็นสบาย กับกลีบดอกไม้ที่หลุดลอยตามแรงลมนั้น เปรียบได้กับตัวฉันที่ลอยไปอย่างไร้จุดหมาย

ความหวัง ความต้องการของฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะมีวันที่จะหามันเจอหรือเปล่า...

ฉันไม่มีวันที่จะรู้ได้เลย...

“เฮ้ย...ตื่นแล้วก็บอกซิวะ จะได้ไปหาอะไรมาให้กิน”เสียงทุ้มต่ำของบุรุษในชุดดำเบื้องหน้า เรียกให้เจ้าของความคิดที่นอนอยู่บนเตียงหลุดจากภวังค์  คนที่เรียกฉันเป็นชายร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนอ่อน ดวงตาสีอัมพันดุดัน ทว่าแฝงไว้ซึ่งความอ่อนโยน เรือนผมสีดำซึ่งยุ่งอยู่แล้ว ถูกเจ้าตัวขยี้จนยุ่งไปกว่าเดิม คิ้วสีเดียวกับเรือนผมขมวดมุ่น ริมฝีปากบางบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ เขาลุกจากเก้าอี้ข้างเตียง ก้าวเท้ายาวๆไปที่ประตู

“ขอโทษ....”คำพูดจากคนที่นอนบนเตียง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงอันแสนเศร้า หรือว่าเป็นเพราะคำพูด ทำให้คนที่เปิดประตูหันควับมาค้อนวงใหญ่  ชายร่างสูงเดินกลับมาที่เตียงใหม่พร้อมกับ ประโยคที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างยิ่ง

“เจ้าบ้า...รอดมาแล้วยังจะมาพูดหาอะไรอีก”ร่างสูงตวาด ดวงตาจ้องมองใบหน้าของคนสลด ดวงตาที่ราวกับทิ่มแทง ลงไปในจิตใจ

“อึก....ฉัน....”

“งี่เง่า”

“นี่คุโรงาเนะ”คนบนเตียงเรียกชื่อของชายชุดดำ ทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่

“อะไรเฟย์”

....เฟย์ 

ชื่อของฉัน...

ฉันยังเป็นเฟย์ของนายอีกหรือ...

ทั้งทั้งที่ ฉันเป็นปิศาจไปแล้วนี่นะ....

ดวงตาสีอัมพันมองภาพเบื้องหน้า คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจมากมายไม่แพ้คนบนเตียง

ชายคนนี้ตัวเล็ก ผิวขาวบอบบาง ผมสีทองที่เกือบขาว ดวงตาสีไพลิน แถมยังอ่อนโยน ใช่อ่อนโยนจนน่าสงสาร...

“แกมันบ้า...”คุโรงาเนะว่า รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าคมคายหล่อเหลา คล้ายกับเยาะเย้ย ให้ร่างเล็กได้เจ็ยปวดหนักกว่าเก่า

“ขอโทษ ทั้งที่ฉันสมควรจะตายแท้ๆ”

“ขอโทษหาอะไรกันวะ แกรอดได้ด้วยเลือดของฉัน เพราะงั้นนายห้ามบอกจะตายอีก ชีวิตนายเป็นของฉันจำไว้”ทั้งที่เสียงที่เอื่อนเอ่ยแสนจะดุดัน แต่ในใจของเฟย์กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”ร่างเล็กช้อนตามาสบกับคนที่ลากเก้าอี้มานั่ง

 ความคิดที่จะไปหาของกินให้ร่างบางได้หายไปจากหัว เหลือเพียงความต้องการจะทำให้คนตัวเล็กกว่าสบายใจ

“หากว่าฉันไร้ซึ่งรอยสักบนหลัง ฉันยังเป็นฉันอยู่อีกหรือเปล่า”คำถามนี้มีเพียงความอยากรู้ ฉันเคยหวังว่า จะมีใครสักคนที่จะมาตอบคำถามนี้จากใจจริงของฉัน  ก็แค่อยากที่จะมั่นใจว่าฉันยังเป็นตัวฉันไม่แปรเปลี่ยน ...

สำหรับนายแล้วฉันยังเป็นเฟย์คนเดิมของนายหรือเปล่า

...คุโรงาเนะ

ถ้านายตอบว่าไม่ฉันก็ไม่เสียใจ นายมีสิทธิที่จะโกรธฉัน นายจะแกล้งฉัน จะทำร้ายฉันก็ได้...

คุโรงาเนะถึงกับผงะกับคำถามเมื่อครู่ ดวงตาดุเบิกกว้าง เมื่อตั้งสติได้มือใหญ่รั้งคนตัวเล็กกว่ามากอดแน่นในอ้อมอก

“ถึงไม่มีรอยสักนายก็ยังเป็นนาย แค่นี้ไม่รู้หรือไงโง่”

เสียงที่กระซิบข้างหู ทำน้ำตาพาลจะไหล ไม่ช้าขอบตาเริ่มร้อนผ่าว พร้อมกับชลเนตรที่หลั่งรินจากดวงตาสีน้ำเงิน ทำนบน้ำตากับความเศร้าหมองที่กักเก็บมานานไปถูกปลดปล่อยลงด้วยเพียงคำพูดไม่กี่คำ

“ขอบใจ”

“ชิ...”คุโรงาเนะสบถ ก่อนคล้ายอ้อมกอด

“ฉันสำคัญกับนายหรือเปล่า”ร่างเล็กถามต่อ

“โง่...สำคัญไม่สำคัญก็ไม่รู้ล่ะ ฉันให้เลือดกับนายสำคัญไหมล่ะ”

ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ ไปเปิดประตู คล้ายกับว่าตาของเฟย์จะเห็นสีของใบหน้าที่เปลี่ยนไป ใบหน้านั่นเริ่มแดงเรื่อ “เอาเป็นว่าหาอะไรให้นายกินก่อนดีกว่า”

“ขอบใจ”คำพูดเพียงคำเดียวที่หลุดลอดจากปากของคนตัวเล็กกว่า เรียกรอยยิ้มอันแสนหายากจากคนอารมณ์เสียเป็นนิจ

ไม่รู้ว่าตัวฉันเคยมีค่าหรือเปล่า .....

แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่า ยังมีใครบางคนที่สนใจฉัน....

และฉันมีความสำคัญกับใครบางคน และคนคนนั้นเป็นคนที่ฉันรัก...


%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%


ช่วยเม้นต์ด้วยนะคะ