[Fic Reborn]The Vongola Primo

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 13

Chapter 13

ณ คฤหาสน์วองโกเล่ เวลา 21.00 น.

ภายนอกที่สวนหลังคฤหาสน์ เป็นแมกไม้นานาพันธุ์ที่ซาเซียหามาแล้วนำมาปลูก เป็นพวกไม้ดอกไม้ประดับและไม้ผล ซาเซียเดินเล่นอย่างสบายใจโดยไม่สนคนที่เดินตามข้างหลัง จนมาหยุดที่ม้านั่งที่จัดไว้สำหรับพักผ่อนกันและในบ้างครั้งจะมาทานอาหารกันที่นี่ด้วย

" นี่...ทำไมถึงไม่นอนอีกล่ะ "

" ก็ไม่ง่วงนี่ค่ะ ว่าแต่พี่จีอ็อตโต้เถอะค่ะ เป็นห่วงตัวเองบ้างก็ดีนะ ช่วงนี้เห็นแต่คุยเรื่องงานเลย "

จีอ็อตโต้อึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วยิ้มให้ซาเซียพร้อมกับจับร่างเธอเข้ามาใกล้ๆตัว

" อ่า..ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แต่มันเป็นหน้าที่ที่พี่รับมาแล้วนี่ "

" ค่ะ....นั้นสินะ^^ หนูควรจะ....เป็นกำลังใจให้ แต่ว่าก็อย่าฝืนนะ "

ซาเซียจ้องมองใบหน้าของจีอ็อตโต้ท่ามกลางสายลมกลางคืนที่พัดมา เหมือนกำลังเตือนว่าเวลานี้มันดึกมากขนาดไหน

" อืม...ตอนนี้เธอต้องไปเข้านอนได้แล้ว อย่ามาตากลมเลย เดี๋ยวพี่จะไปส่งนะ "

" ค่ะ! "

ซาเซียลุกขึ้นยืนพร้อมกับจีอ็อตโต้และเดินกลับเข้ามาภายในคฤหาสน์ที่เงียบสงบ ซึ่งในช่วงนี้เป็นช่วงใกล้ฤดูหนาวจึงมีลมพัดมากอยู่พอสมควร เมื่อเข้ามาแล้วจีอ็อตโต้จึงส่งซาเซียที่ห้องนอนของเธอก่อนจะเข้าห้องนอนของตนเองที่อยู่ติดกัน เมื่อเข้ามาตัวเขาก็จัดการธุระส่วนตัวด้วยการอาบน้ำและเปลี่ยนชุด ทันทีเสร็จจีอ็อตโต้จึงปิดไฟเหลือไว้เพียงโคมไฟที่เตียงนอนเท่านั้น จีอ็อตโต้ล้มลงที่นอนทันทีก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

" เฮ้อ! เมื่อไรจะได้บอกกันนะ แบบนี้ก็ยิ่งทำให้กลุ้มไปใหญ่น่ะสิ "

จีอ็อตโต้พูดก่อนจะหันไปปิดไปและข่มตาหลับ

' คนที่กลุ้มอาจจะเป็นเราคนเดียวก็ได้ '

และจีอ็อตโต้ก็เข้าสู่ห้วงนิรทาทันที

อีกด้านที่ตอนนี้ซาเซียได้อาบน้ำแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับปิดไฟในห้องสนิทและมีเพียงโคมไฟที่หัวเตียงเท่านั้น แต่ทว่าเธอไม่ได้เข้านอนทันที เธอกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดียวใกล้ๆบานหน้าต่างและมองออกไปข้างนอกที่ตอนนี้มีทั้งลมที่พัดมาพร้อมกับเสียงของสัตว์เรไรในป่า แต่เธอไม่สนใจเธอมองออกไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน

" เมื่อไร...ที่พี่จีอ็อตโต้จะรู้สึก........ถ้าหากพี่ไม่พูดมันก็ไม่มีเวลาแล้วนะ

.

.

.

.

.

เวลาของหนูใกล้จะจบแล้วล่ะ "

เช้าวันต่อมา มันคงจะเป็นอาหารมื้อเช้าที่ดีแต่กลับ...

" ซาเซียไม่อยู่ที่ห้อง!! "

" ค่ะบอส ซาเซียจังไม่รู้หายไปไหน ขอโทษจริงๆนะคะ "

" อึก! ไม่หรอก...ไม่ใช่..ความผิดเธอเอลิน่า "

" ไม่เจอเลย!! หาที่ไหนที่คิดว่าซาเซียก็ไม่เจอ!! "

จีที่เดินมาจากหน้าประตูคฤหาสน์ถอดสีหน้าเคร่งเครียดมาก จีอ็อตโต้ก็ไม่ต่างกันอุเกทสึจึงเสนอขึ้น

" อืม...ไม่ใช่ว่าซาเซียจังไปที่ร้านหรอขอรับ "

" จริงด้วย! เดี๋ยวฉันโทรไปถามฟูยุเอง! "

จีพูดก่อนจะตรงไปที่โทรศัพท์ของคฤหาสน์ เมื่อกดโทรออกไปก็ไร้ซึ่งคนตอบแต่แล้วในขณะนั้นเองอเลาดี้ที่ไม่ได้พักในคฤหาสน์เมื่อคืนเพราะเขากลับไปเคลียร์เอกสารที่บ้านพักของเขา

" โทรหาพวกฟูยุงั้นหรอ "

" ใช่...ทำไม?? "

" ดูเหมือนเมื่อคืนจะเกิดเรื่องที่ห้องเสื้อของซาเซียน่ะ ตอนนี้โดนไฟเผาไปหมดแล้วล่ะ "

" !!!! "

ทุกคนต่างตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น จีวางสายลงและเข้าไปกระชากคอเสื้ออเลาดี้แบบไม่เกรงกลัว

" แล้วพวกน้องฉันน่ะเป็นไง "

" พวกฟูยุปลอดภัย ผมเลยพาพวกเธอมาที่นี่ "

อเลาดี้ว่าก่อนจะเหลือบไปมองพวกฟูยุที่เดินกันมา เอลิน่ารับพวกเธอสี่คนไว้จีจึงปล่อยคอเสื้อออกก่อนจะถามถึงซาเซีย

" แล้วซาเซียล่ะ? ซาเซียคงไปที่ห้องเสื้อใช่ไหม "

" ??...เปล่า ผมไปรับพวกเธอเท่านั้น "

" หมายความว่าซาเซียหายไปจริงๆน่ะสิ "

เอลิน่าพูดขึ้น อเลาดี้ยังคงไม่เข้าใจก่อนที่ทุกคนจะไปรวมกันที่ห้องห้องหนึ่งเพื่อเล่าเหตุการณ์ให้ฟังทั้งหมด

" พวกคุณกำลังจะบอกว่าเด็กคนนั้นโดนลักพาตัวกลางดึก...งั้นสิ "

" ใช่ "

" เป็นไปไม่ได้หรอก! อย่างซาเซียก็ต้องทิ้งอะไรไว้บ้าง! "

ฟูยุลุกขึ้นเถียงขึ้นทันที พวกจีอ็อตโต้ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งเอลิน่ากล่าวขึ้น

" ถ้าอย่างนั้น เราลองไปตรวจห้องซาเซียจังดีไหมค่ะบอส "

" เอาแบบนั้นก็ คงไม่เป็นอะไรหรอก.... "

จีอ็อตโต้จึงลุกขึ้นก่อนเป็นคนแรกและตามมาด้วยคนอื่นๆ แต่ไม่ลืมที่จะฝากเอลิน่าดูแลพวกฟูยุและไม่ต้องตามมาที่ห้องของซาเซีย และคนอื่นๆให้ทำหน้าที่โดยเขาได้ให้จีและอเลาดี้ตามเท่านั้น

ณ ห้องซาเซีย

" ก็ดู....ไม่มีร่องรอยต่อสู้จริงๆล่ะนะ แต่พวกไหนจะทำได้แนบเนียนขนาดนี้กัน "

" ....... "

อเลาดี้ไม่พูดอะไรในระหว่างที่เขากำลังเดินสำรวจทีละก้าวภายในห้อง เขาสังเกตว่าบอสของตนนั่งลงที่เตียงของซาเซียอย่างคนเหม่อลอย

" ถ้าคุณเป็นห่วงขนาดที่นั่งเฉยๆได้ ก็ควรมองหาสิ่งที่คิดว่าเธอทิ้งหลักฐานไว้ก็ดีนะ "

" ขอโทษนะอเลาดี้ แต่ฉัน...ไม่มีกำลังจะทำอะไรเลย..... "

" ไม่เอาน่าพรีโม่ ซาเซียน่ะไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆนะ นายมองในแง่ดีเข้าไว้สิ "

" เข้าใจแล้ว....?! นี่มันรอยอะไรใต้เตียงซาเซียเนี้ย? "

ระหว่างที่จีอ็อตโต้กำลังจะลุกเขาได้เห็นรอยจางๆบนพื้นห้อง พร้อมกับอเลาดี้ที่พบบางอย่างเช่นกัน

" ผมก็เจอผ้าเช็คหน้าที่มียาสลบอยู่ ดูเหมือนจะมีคนบุกเข้ามาทางหน้าต่างแล้วทำให้ซาเซียสลบง่ายๆคือ.... "

" ใช้ผ้านั้นแล้วพาออกไป...แต่นี่มันชั้นสองนะ!จะพาลงไปก็..... "

" ประตูหลังคฤหาสน์?! จีรีบให้คนไปตรวจสอบเร็วเข้า!! "

ทันทีที่จีอ็อตโต้พอจะประมวลผลได้เขาจึงสั่งให้จีไป ส่วนอเลาดี้ก็เก็บหลักฐานกับรอยฝุ่นที่พื้นก่อนที่จีอ็อตโต้จะหันไปถาม

" ขอบคุณที่เตือนสติฉัน แล้วนายพอจะเน้นไปที่ตัวคนทำ "

" มีอยู่กลุ่มที่เป็นเป้าหมายกับเราที่สุดนะ "

อเลาดี้กล่าวสั้นๆก่อนจะเดินออกไป ทำให้จีอ็อตโต้รู้ขึ้นมาทันทีว่าเป็นใคร

' เป็นเพราะฉัน...ถึงทำให้ซาเซียเจอเรื่องแบบนี้! ซาเซียได้โปรด....อย่าเป็นอะไรไปนะ '

อีกด้านที่คฤหาสน์โอฟินิกส์

ระหว่างทานอาหารเช้าของเฟอร์โก้ มือขวาคนสนิทของเขาก็เข้ามาและได้พาหญิงสาวอีกคนมาด้วยเช่นกัน

" หืม? ตื่นแล้วหรอครับ แหม~ดูดีกว่าที่คิดอีกนะ คุณซาเซีย "

" จับฉันมาทำไม "

" ก็แหมดูๆไปแล้วพรีโม่คงดูแลคุณดีมากๆเลยมั้งครับ ผมก็เลยอยากจะรับช่วงแทน "

เฟอร์โก้ขยับเข้ามาทางซาเซียที่ตอนนี้โดนจับมัดมือเอาไว้แต่ซาเซียหันหนีจึงเจอกับฝ่ามือใหญ่ที่ตีเข้าใบหน้าของเธอ

เพี๊ยะ!

" หึ! ชอบแบบนี้หรือไงกับครับ แต่เอาเถอะเพราะเห็นว่าจะได้ทำสงครามนี้ให้มันจบๆล่ะนะ 555+ "

' ใช่ มันจะจบทั้งฉันและนาย! เฟอร์โก้ '

To be continued......❤️