ฉันนั่งมองท้องฟ้ายามพลบค่ำ สีส้มอมแดงของพระอาทิตย์ค่อยๆจางหายไป มีเพียงแสงจันทร์ค่อยๆประกายแสงออกมา ฉันนั่งอยู่ที่บริเวณของวัด ในยามกลางคืนที่ผู้คนล้วนแต่หลับใหลหมดแล้ว มีเพียงฉันที่นั่งรอคอยแม่ที่จะกลับมาหาฉันอีกครั้ง รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่มีทางกลับมาหาฉัน แต่ฉันก็เฝ้ารอต่อไป
เมื่อถึงเวลาดึก เหล่ามนุษย์ต่างหลับใหล และสิ่งมีชีวิตทุกชนิดก็ต่างหลับใหลเช่นเดียวกัน ฉันยังนั่งยิ้มเหมือนคนไร้สติที่ริมกำแพงของวัด ฉันไม่สามารถหลับได้หรอก ตราบใดที่ฉันยังมีดวงแขเป็นผู้ให้ชีวิต
"วริษา ศิริพรรณวงศ์ เธออยู่ที่ไหน" เสียงของชายคนหนึ่งดังเรียกชื่อฉัน ฉันมองไปรอบๆบริเวณวัด เวลาดึกแล้ว จะเป็นพวกขโมยหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นขโมยคงไม่รูจักชื่อฉันหรอก
"แหกๆ" เสียงนี้ดังขึ้นพร้อมกับชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาฉัน
"เธอคือวริษา ศิริพรรณวงศ์ ใช่ไหม" ชายผู้นั้นถาม ฉันนั่งนิ่ง ไม่ตอบรับใดๆทั้งสิ้น
"ฉันทศพล รัตนวรินทร ลูกของพันเอกวรากร รัตนวรินทร " เมื่อเสียงนี้จบ ฉันรู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก
"เอ่อ..." ฉันพึมพำเบาๆ พลางได้ยินเสียงของแม่ดังก้องอยู่ในหัวใจ รัตน..รัตนวริน....รัตนวรินทร ใช่แล่ะ ชื่อนี้นี่เองที่แม่ฉันพูดก่อนท่านจะสิ้นลมและจากฉันไป
"แม่เธอบอกเรื่องที่จะให้เธอไปอยู่บ้านฉันหรือยัง"
"อ๋อ..บอกแล้วค่ะ" ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก
"แล้วรออะไรเนี่ย ไปขึ้นรถได้แล้ว" ชายผู้นั้นยิ้ม
"แล้วถ้าฉันไปอยู่บ้านคุณ ฉันไม่มีเสื้อใส่จะทำยังไงล่ะคะ" ฉันถาม เขาขมวดคิ้ว
"ซื้อใหม่" คำเดียวสั้นๆ ฉันก็โดนกระชากขึ้นรถคันนั้นไป
เหล่าดวงดาวประกายแสงระยิบระยับอย่างมีความสุข ฉันพยายามยิ้มให้กับมัน แต่แล้วร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนามวริษา ก็หลับใหลลงไป ผมสีน้ำตาลยาวสยวยถึงระดับเอว ดวงตาสีประกายมุกถูกปิดลง ปากเล็กๆสีอมสีชมพูก็ปิดลงเช่นกัน
ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้ชีวิตของแม่คืนมา ฉันจะไม่ยอม ทำไมกันนะ คุณกุหลาบถึงใจร้ายกับฉันเพียงนี้ แม่ฉันยอมอุทิศชีวิตให้ดวงจันทร์ผู้เป็นนิรันดร์แล้ว คุณกุหลาบไม่ทำตามสัญญาของฉันเลย..
หากถูกใจ กดรูปภาพข้างๆนี้เลยจร้า >>>>>
ขอขอบคุณธีมสวยๆจาก
Sketch
book
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น