หยกลายบุปผา

นางมิใช่ภูติผี ปีศาจ ยิ่งไม่ใช่เทพเจ้า หรือแม้กระทั่งมนุษย์

มีชีวิต ทว่าไร้ตัวตน

นางคือผู้ถือกำเนิดจากต้นกาลเวลา

เดินทางท่องไปในกาล เป็นเพียงผู้บันทึกเรื่องราว

เมื่อแรกถือกำเนิด ไร้ซึ่งความรู้สึก ตระหนักถึงเพียงหน้าที่

‘ท่าน’ มอบนามให้นาง ‘อวี้อิง’

นางเพียงเฝ้ารอให้ต้นกาลเวลา เพื่อให้เข็มนาฬิกาของตนหยุดเดิน

เห็น ‘พวกพ้อง’ แต่งแต้มรอยยิ้ม ส่งเสียงสูงต่ำในลำคอ

เห็น ‘พวกพ้อง’ ใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำใส แทบสิ้นไร้เรี่ยวแรงก้าวเดิน

เห็น ‘พวกพ้อง’ มองเมินราวทุกสรรพสิ่งไร้ค่า

นางไม่เข้าจึงได้ไต่ถาม

‘ท่าน’ เปล่งเสียงสดใส ลูบหัวนาง กล่าวว่าสักวันจะได้สัมผัสด้วยตนเอง

จนกระทั่งเข็มนาฬิกาของนางหยุดลง โลกที่เห็นจึงได้เปลี่ยนไป

นางก้าวออกจากต้นไม้ที่ถือกำเนิด เตรียมพร้อมที่จะเรียนรู้และจดบันทึกเรื่องราว

20 ปี นางรู้จักมนุษย์ที่มิได้มีเพียงสัตว์ป่า รับรู้รสชาติ เข้าใจปัจจัยสี่

50 ปี นางรู้จักเสียงหัวเราะ ความสนุกสนาน ความแข็งแกร่งและอ่อนน้อม

80 ปี นางรู้จักความหลงใหล ใฝ่ฝัน ความต้องการและปรารถนาอันแรงกล้า

100 ปี นางรู้จักความโกรธ โทสะยามถูกแย่งชิง ล่วงเกิน

130 ปี นางรู้จักความรัก มีผู้มอบให้นาง และนางมอบมันให้พวกเขา

170 ปี นางรู้จักความโศกเศร้า ความสูญเสียโดยมิอาจยื่นมือช่วยเหลือได้

250 ปี นางรู้จักความเจริญก้าวหน้า เทคโนโลยีที่ทำให้โลกเปลี่ยนแปลงไป

500 ปี นางรู้จักความกระหาย โลภโมโทสันไร้ที่สิ้นสุดของมนุษย์ กระทั่งจักรวาลยังคิดจะครอบครอง

1000 ปี นางรู้จักความเศร้าโศกของธรรมชาติ ความสูญเสียที่มิอาจเรียกคืนและบทลงโทษอันยิ่งใหญ่

1200 ปี นางรู้จักการทรยศหักหลัง ความเลือดเย็น โหดเหี้ยม อำมหิต จิตใจที่ดำมืดและความน่ารังเกียจ

5 วันหลังจากเรียนรู้ถึงความน่ารังเกียจนั้น นางรู้จักการละเมิดกฎ

2 วันหลังจากนั้นนางจึงรู้ผลของมัน ถูกไล่ล่าโดย ‘พวกพ้อง’

เรียนรู้การหลบหนี การเข่นฆ่าสังหาร

ผ่านไปกี่ร้อยกี่พันปีมิอาจนับ เข็มนาฬิกาที่เดี๋ยวเดินเดี๋ยวหยุด

ยุคสมัยผันผ่านดั่งสายลม เดี๋ยวเก่าแก่ เดี๋ยวรุ่งเรือง

เดินทางท่องไปในกาล มีชีวิตแต่มิอาจมีตัวตนในยุคสมัยใด

สิ่งที่พบเจอล้วนถูกจดบันทึก เป็นเครื่องยืนยันว่านางยังคงมีชีวิต

สุดท้ายจึงละวาง ละทิ้งความรู้สึกทั้งหลาย

รักคืออันใด โกรธเป็นอย่างไร เศร้าเสียใจเป็นเช่นไร

กระทั่งมีชีวิตเพื่อสิ่งใดยังลืมเสียสิ้น จึงทำเพียงมองดู

จดจำเพียงนามที่ ‘ท่าน’ มอบให้

‘อวี้อิง’

เมื่อหลายวันก่อนเชียนหลันมีโอกาสได้อ่านนิยายของนักเขียนท่านหนึ่ง ซึ่งมีเนื้อหาออกแนวสืบวิญญาณทวงแค้นให้วิญญาณเช่นกัน ดังนั้นเชียนหลันเลยคิดว่าไหนๆก็ไหนๆ จะรีไรท์ทั้งที ก็ของรีมันให้หมดตั้งแต่ลักษณะนิสัย อาชีพ รายละเอียดยิบย่อย แต่ว่า ยังไงก็ตัดใจทิ้งแนวสืบผีอะโลฮ่าไม่ลงจริงๆ เลยยังคงแต่งต่อและจะพยายามไม่ให้ทับไลน์กันค่ะ//หัวเราะ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ //ส่งวิ้งค์

ด้วยรักหนักมาก...เชียนหลัน