หอพักรักเต็มหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : การเริ่มต้นของอุปสรรค์

ตอนที่3-->การเริ่มต้นของอุปสสรค์

ในที่สุดฉันก็เป็นแฟนกลับอีตาบ้าวิยาม่าจนได้>_<

แล้วปีศาจร้ายและนางฟ้าก็ปรากฏในตัวของฉัน

ปีศาจร้าย: “ดีใจไม่ใช่หรอเค้าชอบเราเราก็ชอบเค้าแล้วจะบ่นอะไรเหล่า”

นางฟ้า: “แต่ถ้าเกิดว่าคนอื่นจับได้ล่ะว่าเราเป็นผู้หญิงก็ต้องซวยแน่ๆเลย”

ปีศาจ: “เอ๋จะขัดไมเนี่ยยัยนางฟ้าตกสวรรค์”

นางฟ้า:“เทอน่ะแหละยัยปีศาจตกนรกหลายขุม”

ปีศาจ: “เทอต่างหาก”

นางฟ้า:“เทอๆๆ”

พร้อมใจกัน: “เทอๆๆ”

“โอ๊ยหยุดทั้ง2คนนั่นแหล ฉันจะบ้าตายแล้วนะ ยังมาทะเลาะกันอีกY_Y”

“บ่นไรโพลิ” วิยาม่าที่หลับอยู่ได้ยินเข้า

“ป่าวๆๆฝันร้ายน่ะ>_<”โพลิตอบปัดๆ(เกือบไปแล้วตู=_=^^)

“ไม่มีไรก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนนะ-o-”

ทำมาเป็นออกคำสั่ง

“ฉันเห็นนะบรรทัดข่างบนน่ะ”

“ง่ะ”

“นอนซะ”

“อืมจ้า นอนๆๆ”

-----เช้าวันรุ่งขึ้น-----

“สายแล้ว!!!!ตาบ้าไมไม่ปลุกฉัน”

เฮ้ย!!........

แล้วจะให้ปลุกได้ไงตาบ้านั่นยังนอนขึ้นเขียงเหมือนเอี้ยงบนหลัง ควาย อยู่เลย

“นายจะนอนถึงเริ่มสงครามโลกครั้งที่3เลยมั้ย”

“เอางั้นได้ก็ได้”

ยังมากวนป๊อบทีน เดี๋ยวปัดตบกระเด็น “อย่าตายก่อนที่พระเจ้าจะลงมาโปรดโลกมนุษย์อีกรอบมั้ย”

“ไม่อ่ะ”

“งั้นนายก็ไปอาบนน้ำจะได้ไปนรก”

“นรก????”

“ร.ร.ไงตาบ้านายเห็นร.ร.เป็นสวรรค์หรือไง”

“เออๆๆ”

“บ่นแต่เช้าเลย ฉันไม่น่าเอาเทอมาเป็นแฟนเลย”

“ไมย่ะฉันสวยเกินคู่ควรกับนายรึไง”

“ประมาณนั้น”(ประชดอย่างแรง)

ฉันรีบวิ่งสุดชีวิตจะหาไม่ ทำไมนะหรอผู้อ่าน เพราะอ๊อดร.ร.มันดังแล้วและตอนนี้มันก็ยังดังอยู่

“กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!”

-_- ง่ะ  

ไม่ต้องงงว่ารูปหน้าบรรทัดบนคืออะไร มันคือ สีหน้าฉันและนายนั่นเองน่ะแหละเพราะพวกเราโดนครูทำโทษนั่นสิ

------[และนี้คือเสียงในใจที่ฉันและวิยาม่าทะเลาะกัน(ในใจนะเนี่ย)]--------

“เพราะนายคนเดียวฉันเลยมาสาย”

“เทอต่างหาก ฉันบอกให้รีบนอนเทอก็มัวแต่ทัวกรุงปารีสอยุ่ได้”

แล้วฉันไปทัวกรุงปารีสตอนนายไปเยี่ยมญาติที่อิรักรึไง นายถึงมาด่าฉันน่ะ

“แล้วนายจะให้ฉันปลุกนายทุกวันรึไง ถ้าเจอวันไหนฉันยังไม่กลับจากปารีสล่ะ นายคงไม่นอนถึงเริ่มสงครามโลกครั้งที่3เลยหรอ” ตาที่ฉันบ้าง

เสียงครูไซโตบ่นพวกเราเป้นระรอกๆ(เสียงบ่นหรือคลื่นซึนามิว่ะ)แต่พวกเราก้ไม่สนใจสักนิเพราะพวกเรากำลังทะเลาะกันอยุ่อะไรก็หยุดเราไม่ได้ แม้แต่คลื่นซึนามิจะมา

“ พวกเทอเลิกทะเลาะกันก่อนได้ไหม ฉันกำลังว่าเทอ2คนอยู่นะ”เสียงครูไซโตแสรกเข้ามาในความคิดของเรา2คน(มาได้ไง)

“ครูเข้ามาได้ไง เรา2คนทะเลาะกันอยู่หน่า”

“ออกมาคุยนอกความคิดเหอะ ไหนๆครูก็เข้ามาด้วยแล้ว”ตาบ้านั่นเสนอแล้วเริ่มทำหน้าเบื่อหนาย-_-;

พวกเรา3คน(นึกถึงเพลงของเมย์จัง)จึงออกจากความคิดมาคุย(ทะเลาะ)กันต่อ

“ไปนั่งทีไป ฉันขี้เกียจว่าพวกเทอแล้ว ว่าพวกเทอไปมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันสวยขึ้นเลยแม้แต่น้อย”

“ครูก็ไม่สวยอยู่แล้วจะเอาไรอีก”ตาบ้าบ่นกับฉัน

“ว่าไรนะ ลีคุง”

“ป่าวคับ o_O^^ผมแค่บอกว่า ยัยนี้สวยเท่าครูไซโตไม่ได้หรอก” ตานั่นแก้ตัวน้ำขุนๆ

ง่ะไหนมาเกี่ยวกะฉัน-_-^^ช่างพระราม8เหอะ(แล้วเกี่ยวอะไรกะพระราม8วะ)

“เอาล่ะวันนี้มีน.ร.ใหม่มา เดี๋ยวครูจะแนะนำให้รู้จัก”

“มาเข้ากลางเทอมอย่างนี้ ท่าทางเส้นใหญ่น่าดู”ฉันพุดกับวิยาม่า ที่กำลังนอนฟุบกับโต๊ะ

“ไรเทอหิวหรอ เดี่ยวกลางวันค่อยกินนะไอ้เส้นใหญ่น่ะ”

ตานี้ถ้าจะบ้า เป็นแฟนกันมา3ตอน นายไม่รู้รึไงว่าฉันเกียดเส้นใหญ่

“เข้ามาได้เลย”

เสียงฝีเท้าที่ดูสั่นเครือแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นก้าวเดินเข้ามาในห้อง

“ตึก ๆๆตึกๆๆ”(เสียงฝีเท้านะ)

เอ๋!!!O_Oฉันทำตาโตเท่าตัวโอ(เพราะว่าในแป้นพิมมีตัวเดียวที่กลมโตก็คือตัวโอ)นั่นมัน ซองแจ นี่

“สวัสดีครับ ผมชื่อ คิมซองแจ ผมเป็นลูกครึ่งเกาหลี “

เมื่อซองแจพูดจบก็ตามด้วยเสียงกรี๊ด!!!!!จากพวกกระเทียมเฮ้ยไม่ช่าย กระเทยทั้งหลาย

“ เอาไปนั่งทีได้”

“เอ่อ ผมขอนั่งตรงที่ตาแว่นนั่นได้ไหมฮะ”

“เอ่อ...อ่ะได้สิ เอาแว่นย้ายที่”

เห็นว่าหล่อล่ะสิครูถึงให้ย้ายน่ะ นี้ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจเรื่องนี้อีตาบ้าซองแจจะมานั่งใกล้ฉัน จะบ้าตาย

ความแตกแหง ใครพอจะช่วยฉันได้บ้างหน่า อีตาบ้าวิยาม่าก็ดันหลับ เหอะ พระเจ้าจอร์จ ช่วยลุกผีเสื้อด้วย(ฉันไม่อยากเป็นช้าง )

“ไง โพลิ”

“เอ่อ นายอย่าเพิ่งคุยไรกับฉันตอนนี้”

“ไม่เอาเราจะคุย”

“หยุดนะ”

“..........”

ตานั่นเงียบ เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อตานี้จริงๆ

“กลางวันเจอกันที่ดาดฟ้าร.ร. ko ok”

“ok ko”

ตานั่นตอบ ใครใช้ให้ตานั่นมาใช้มุขฉันห้า ฉันจดลิขสิทธิ์แล้วนะย่ะ

------ระหว่างเรียน------

ไม่มีบทเรียนไหนซึมผ่านเข้าไปยังสมองที่ไม่คงรอยยักของฉันเลยสักนิด จะไม่ให้มีได้ไงก็2ข้างของฉันเป็นอย่างนี้นะสิ

“คร๊อก...ฟี้  คร๊อก..ฟี้ๆๆๆๆๆ”  นับครั้งไม่ได้

ตาบ้าวิยาม่า กะซองแจ นอนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยถ้าเกิดภัยพิบัตอะไรฉันจะไม่ช่วยพวกนาย2คนเลยแม่1ในนั้นจะเป็นแฟนฉันก็ตาม แต่แล้วภัยพิบัตครั้งใหญ่ ซึนามิหรือสงครามโลกก็ไม่อาจสู้ได้เพราะต่อไปคือช.ม.ของครูคณิต หรือชื่อจริง สมการ ฉลาดคณิต (มันใหญ่มากเลยหรอ)

ฉันควรจะปลุก2ตัวนั่นก่อนดีมั้ยหน่า ยังไง2ตัวนี้ก็เคยช่วยฉันมาก่อน อ่ะถึงว่าช่วยหมา

“นี่นาย ตื่นๆๆชม.ครูคณิต”

“ก็ช่างครูคณิตสิ”

“แต่นายจะตายไม่รู้ตัวนะ”

“ฝากซื้อโลงด้วยล่ะกัน”

ง่ะ -_-; เมื่อได้คำตอบจากคนแรกฉันไม่มีกระจิคกระใจจะถามคนต่อไปเล้ย แต่เอาว่ะ

“ ซองแจตื่นแล้ว ชม.นี้ครูโหดนะตื่นๆๆ”

“ก็ช่างครูโหดสิ ฉันจะนอนเรื่องของฉัน”

“นายมาร.ร.นี้วันแรกนะ”

“ก็ช่างน่ะสิวันนี้วันที่5มั้ง”

ตาบ้าฉันช่วยนาย2คนแล้วนะ ช่างปะไร นายตายฉันไม่ตายสักหน่อย (1ในนั้นแฟนเทอนะย่ะโพลิ)

(แล้วแกเกี่ยวไรด้วย ยัยผู้แต่ง ก็แกแต่งให้มาเป็นแบบนี้เองนิ)(เออๆกรูผิด ok ปล่อยมันตายไปซะ)

“เอาน.ร.นั่งที่” ครูคณิตเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางสุภาพแต่แท้จริงนั้น

“เข้าใจมั้ย ไม่เข้าใจก็ไปตายซะ สมการง่ายแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไปตายซะ”

ไอ้สมการง่ายของอาจารย์แต่มันยากสำหรับหนูนะค่ะ เฮ้อ แต่ที่แปลกไมจารย์ไม่สังเกตเห็นไอ้2ตัวที่มันนอน คร๊อก...ฟี้อยู่ข้างๆนะหรือว่าจารย์ตาบอด งั้นก็ดีสิ55+

---------หมดชั่วโมง---------

ไอ้คนแต่งมาเจอกันหน่อย ไมแต่งให้มันรอดจากจารย์คณิตว่ะ

โฮโฮโฮ ช่วยไม่ได้ทั้ง2คนมันหล่อ55+

เวรประจำวัน-_-^^

อ้อ เรื่องนั้นฉันทำเสมอ

แกอยากตายไมว่ะไอ้คนแต่ง

ไม่อ่ะ อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อแต่งFicแล้วเรื่องนี้ก็ยังไม่จบถ้าโพลิฆ่า แกก็ดำเนินเรื่องไม่ได้555+

ฝากไว้ก่อนเดี๋ยวเรื่องนี้เสร็จกรูไปฆ่าเมริง

จะฝากแบบรายวันหรือออมทรัพย์ดีล่ะ

อย่ากวนป๊อบทีนได้ปะ

เสียงบิดขี้เกียจ มาขัดจังหวะระหว่าฉันและไอ้คนแต่งปัญญาอ่อน(เอ้ยแกว่าฉันหรอไอ้โพลิหน้าโง่ ฉันไม่ให้แกเป็นนางเอกแล้ว)(เรื่องของแกแต่แกแนะนำฉันว่าเป็นนางเอกไปแล้วช่วยไม่ได้ ^_____^ )

“ไปกินข้าวกัน”วิยาม่าชวนฉัน

“อือ”

“เดี๋ยวโพลิเทอ เฮ้ย นายจะไปกินกะฉันไม่ใช่หรอ”

“ฉันไปบอกนายตอนไหนมิทราบ”

แล้วตาบ้าซองแจก็มากระซิบข้างหูฉัน “ถ้าเทอไม่อยากให้ความลับแตกล่ะก็...”

“okๆๆๆ”ฉันรีบตัดบท เพราะกลัวคนอื่นๆรู้

“นายคือใคร”วิยาม่าถามซองแจหน้าตาจะกินเลือดกินเนื้อซองแจ หึงฉันล่ะสิ อิอิ วิยาม่าน่ารักจัง

“ฉันคือเพื่อนสมัยอนุบาลของยายนี้ชื่อ คิม ซองแจ และฉันก็กำลังจะไปกินข้าวกับโพลิ”

ง่า !!!- -*ไม่เอาฉันอยากไปกินข้าวกับวิยาม่า นายปฏิเสธๆๆๆๆๆต้องปฏิเสธแน่เลย

“งั้นก็ไปสิ”

ง่ะ(สีหน้าทางอารมณ์ของโพลิ)=_+   =_=   -_-6   -_-^^  -(-   ตามด้วยO_O ทำตาโตเพราะตกใจ นี่นายนายวิยาม่า นายเป็นแฟนฉันนะย่ะ ไมให้ฉันไปกับชายอื่น(ไอ้ชายอื่นเนี่ยเพื่อนสมัยประถมแกนะ)

“ขอบใจ”

“ไม่เป็นไร”แล้วตานั่นก็หันมาพูดกับฉัน “เจอกันที่หลังโรงอาหารนะ”

“.......อือTT^TT........”

แล้วตานั่นก็เดินออกไปด้วยสีหน้านี้-o- ฉันอยากจะถามนายจริงๆนายตื่นรึยังน่ะ

“ไปกันเหอะ”

“ไม่ต้องไปไหนหรอก คุยตรงนี้แหละ” “นายมาที่นี้ทำไม”

“ก็มาตามเทอไง”

ง่ะ-.,-นายมาตามฉันไหว้บบรรพบุรุษนายรึไง

“แล้วนายตามฉันไม”

“เทอลืมสัญญาที่ให้ไว้กะเราแล้วหรอ”

สัญญา?????เกิดเครื่องหมายปรัศนีขึ้นในห้องมากมาย  ฉันไปให้สัญญงสัญญากะนายตอนไหนเนี่ย

ฉันไม่อยากเสียฟอร์มเลยตอบปัดๆไปว่า “ไม่ลืม”

“แล้วโพลิเคยสัญญาไรกะเราล่ะ”

ซวยล่ะตู แล้วกูไปสัญญาไรกะเมริงวะ เอาแล้วไม่ล่ะ -.,-^^

“........เอ่อ..........”

“ลืมก็บอกว่าลืมเหอะ”

ยอมก็ได้ว่ะ “อืมเราลืมไปแล้ว”

“okเราจะบอกให้”น้ำเสียงเล็กน้อยถึงปานกลางและมาก

“คืองี้นะ โพลิสัญญาว่า โพลิโตขึ้นจะเป็นเจ้าสาวของเรา”

“หา!!!!!!!!!O_O O_O”

“ทำไรหายหรอ”

นายจะกวนป๊อบทีนฉันทำอาหารเช้ารึไง ฉันไปสัญญากะนายตอนไหนว่ะเนี่ย แต่งงานกะนาย=_=^^

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องราวจะเป็นไงต่อติดตามหน่า ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะค่ะ