ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เมื่อหัวใจตรงกันย่อมเกิดอุปสรรค์
ตอนที่4-->เมื่อหัวใจตรงกันย่อมเกิดอุปสรรค์
ย้อนความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำอะไรหายหรอ”
ง่ะ+_+^^ หมอนี่กวนป๊อบทีน พีเอ็ซ จูเนียร์ บาจา ไนท์กี้ อาดีแด๊ก ครอนเวริด์ รองเท้ามือสอง โอ๊ยนึกไม่ออกแล้ว
“ฉันไปสัญญาตอนไหนเนี่ยว่าจะแต่งงานกะนายหา!!!!-o- ”
“ตอนอนุบาล”
“นายจะเอาอะไรกับตอนอนุบาลล่ะห๊า ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรดีเลย” ขนาดตอนอนุบาลแม่เคยบอกว่าฉันอยากจะกินอึของหมาน้อย-_-^^( ง่าจริงดิ ฉันควรให้เทอเป็นนางเอกดีมั้ยเนี่ย---ผู้แต่ง)
“ไม่รู้แหละ เรารอรอโพลิมาตลอด เราไม่เคยไปเป็นแฟนกะใคร เพราะโพลินะ”
จริงดิ โอ้พระเจ้า หนุ่มvirgin แต่ฉันก็virginเหมือนกาน อิอิ(อย่างเทอเนี่ยนะ)
“โพลิออกจากร.ร.นี้แล้วไปอยู่ร.ร.อื่นกันนะ”
“ไม่มีทาง”
“ไมล่ะ”
ก็แฟนฉันอยู่นี้ นายจะให้ฉันไปไหนห๊า
“ก็บอกว่าไม่ก็คือไม่ ok ธุระของพวกเราจบแล้ว”แล้วฉันก็เดินไปหาวิยาม่าที่หลังโรงอาหาร
“มาแล้ว รอนานไหม”
“อืมก็นานพอดู”
บทสนทนาระหว่างเราเป็นไปอย่างเรียบง่าย แต่หมอนี่ไม่คิดจะถามเลยหรอว่าฉันคุยอะไรกับซองแจ ตานี่ไม่ห่วงฉันบ้างเลยหรอ ถ้าเกิดตาบ้าซองแจ มันฆ่าขมขืนฉันล่ะนายจะห่วงฉันบ้างไหมเนี่ย
“กริ๊ง!!!!!!”อ๊อดร.ร.เข้าแล้ว
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องด้วยอาการเร่งรีบส่วนตานั่นบอกจะไปซื้อปากกา นายจะซื้อมาทำไมนะก็ช.ม.ตอนบ่ายเค้าให้ประชุมงานวัฒนธรรมน่ะ(แล้วไมไม่บอกวิยาม่าเหล่า)
การประชุมเริ่มขึ้น ทุกอย่างที่หัวหน้าพูดดูแล้วโอเวอร์มากมาย (ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า) ฉันในงานละครได้รับเลือกเป็นนางเอกเพราะมีแต่คนบอกว่าฉันหน้าเหมือนผู้หญิง(ก็ผู้หญิงนี่หน่า)
ส่วนพระเอกน่ะหรอไปซื้อปากกายังไม่กลับมาเลย ฉันเลยต้องเล่นคู่กะซองแจไปก่อน=_=
บทคราวๆก็เนื้อหาเหมือนกับสโนไวส์กับซินดอลเลล่าผสมกันมั่ว-_-66 เฮ้อหนักใจแล้วจะให้ฉันเป็นสโนไวส์หรือซินดอลเลล่าล่ะ
“เอ้าเอาฉากสีแดง ไปไว้ตรงนั้นก่อน”
“ครับๆ”
“ฉากร้านอาหารเป็นไงบ้าง”
“ยังไม่เสร็จ”
“ใครก็ได้เอาชุดนางเอกมาสิ”
“นี่ๆๆครับ”
“โพลิ”
ฉันรับชุดจากหัวหน้าที่โยนส่งมาให้ (โยนเดี๋ยวชุดขาดหมด) พื้นเป็นสีชมพูลินลี่ระยิบระยับ มีระบายสีขาวชมพูด้านในตรงที่เปิดออกให้เห็นเป็นสีไข่ไก่เหลืองนวล มีการแซมของสีชมพูเล็กน้อย
นี่ฉันจะได้ใส่ชุดนี้จริงหรอ ว้าวฉันจะดูสวยมากเลยเลยแน่ๆๆ
“โพลิ ไปลองชุดสิ”
“อืมได้”
เมื่อฉันก้าวเดินออกจากฉากกั้นที่มีเพียง4-5อัน(ดีมันไม่หล่นหรือพังลงมา)ทุกสายตาจับจ้องที่ฉันไม่มีการกระพิบตา ไม่มีการหายใจ ไม่มีใครส่งเสียง(เหมือนจา พนมไงไม่รู้)
“สวย สวย สวยมาก”หัวหน้ากล่าว สีหน้าบ่บอกความหื่นเล็กน้อย(ทำอย่างกะไม่เคยเห็นผู้หญิง)
“ช่ายๆๆๆๆๆ” หลายเสียงที่กล่าวตามมา
“..เอ่อ..ทุกคนอย่าจ้องได้ไหม”ถ้าฉันเป็นปลากัดท้องไปแล้วนเนี่ยแล้วก็คงหาพ่อยากด้วย
“อ้อ เออ ไปทำงาน”
“วิยาม่ามายัง”
“มาแล้ว กำลังเปลี่ยนชุดอยู่”
หลังจากคำให้การของเพื่อนคนหนึ่ง(แกไปเป็นตำรวจตอนไหนวะ) วิยาม่าเดินออกจากฉากกั้นมาด้วยชุดเทพบุตรสีน้ำเงินตัดกับกระดุมสีทอง กางเกงสีขาวนวล มีระบายสีขาวตรงคอ เค้าดูหล่อมาก>_<
“คิดว่าไง”
“...เอ่อ....”
“หล่อใช่ไม”
“อือ>_<”
“ไมหน้าต้องแดงด้วย”
ง่ะ ฉันหน้าแดงหรอ ตายแล้วฉัน//////>_
“เทอสวยมากเลยโพลิ”
อิอิ เค้าชมฉันด้วย อ่าสวรรค์//////>_
“เอ้าๆมาซ้อมต่อ”
พวกเราซ้อมไปเรื่อยๆจนถึงฉากสุดท้ายที่พระเอกจะต้องจุมพิตนางเอก ว้าวๆๆ^____^ฉันรอคอยฉากนี้มานาน แต่แล้วมารก็ผจญนั่นคือ
“กริ๊ง!!!!!!!!”อ๊อดร.ร.
จะมาหมดชม.อะไรตอนนี้ โธ่เว้ย!!!!แค่จบฉากนี้ฉันกะวิยาม่าก็จะ....อิอิ^^
“ไงเสียดายหรอ”
“ง่ะ เสียดายไร”
“ก็ไม่ได้จูบกับฉัน”
“ป่าวๆๆๆ”
“ไว้ตอนเข้าหอเรามาซ้อมต่อก็ได้”
“จะบ้าหรอ”แล้วฉันก็เดินไปเปลี่ยนชุด
“เสร็จยังโพลิ”ตาบ้านั่นเรียกฉัน
จังหวะเดียวกะที่ฉันก้าวออกจากฉากกั้น
“เสร็จแล้วๆ”
เสียงหัวหน้าตะโกนบอก “เรามีเวลากันอีก1อาทิตย์ที่จะเตรียมตัว”
ใกล้วันงานแล้วหรอ ตื่นเต้นจัง
“ทุกอย่างก็เรียบร้อย เป็นไปด้วยดี” “ไว้พบจบงานวัฒนธรรมแล้วเดี๋ยวพาไปฉลอง”
“เย้!!!!!!!!!!!” “หัวหน้าจะเลี้ยงเว้ย”
“ป่าวใครบอกจะเลี้ยง ออกกันเอง”
“อ้าว”(ร้อนขึ้นมากะทันหัน)
“55+ ล้อเล่น”
“เย้ !!!”
“เอาแยกย้ายได้”
เมื่อสิ้นคำของหัวหน้าทุกคนก็มองเป็นสายตาเดียวกันคือ ประตูทางออก ฉันรู้ทันเลยรอให้ไปๆกันหมดก่อน(ไม่อยากเบียดเบียนผู้อื่น) เมื่อประตูว่างฉันและวิยาม่า ก็เดินทางกลับ(เหมือนหอจะอยู่ไกลนะ)
แต่มีเสียงหนึ่งขัดพวกเราไว้
“เคโกะจัง”
ง่ะใครเรียกชื่อฉันนะ ฉันทำเป็นไม่ได้ยินดีกว่า
“เคจัง รอผมด้วย”
ง่ะตาบ้าซองแจจะให้ความลับแตกรึไง แล้วตาบ้านั่นก็เดินมาหาฉัน
“นายอยากตายก่อนจบม.3มั้ย”
“ไม่อ่ะ”
“งั้นอย่าเรียกฉันอย่างนั้นอีก”
“ได้คับ” “เอ่อ...ผมกลับด้วยคนสิ”
“ไม่ได้ เพราะนายไม่ได้อยู่หอไม่ใช่หรอ”
“จริงด้วย”
ขจัดมารได้แล้ว^__^ แล้วตานั่นก็ยกโทสับขึ้นมาโทรหาใครบางคน
“ฮัลโหล แม่หรอคับ ผมขอนอนหอนะคับ”
เหมือนปลายสายจะตอบว่าไม่ได้อิอิ^^เพราะหมอนี่พูดอ้อนยกใหญ่
“ขอบคุณคร๊าบบ ผมรักแม่ที่สุดเลย”
ง่ะ ปลายสายคงอนุญาตแล้วTT^^TT (มีตัวTมาร้อมสามเหลี่ยมดีใจซะแล้ว)
“คราวนี้ผมก็ตามโพลิไปได้แล้ว”
ไม่เป็นไรฉันอยู่คนละห้องกะนายนี่ ไม่เป็นไรอดทน
เมื่อถึงห้องฉันและวิยาม่าที่ยังไม่มีบทพูดก็เดินเข้าหอส่วนตางั่งซองแจก็มองด้วยสายตาระห้อย
เงียบ
เงียบ
เงียบ
เงียบแล้วก็เงียบ
นี่คือบทสนทนาของพวกเรา
ฉันต้องหาเรื่องคุยซะหน่อย
“วิยาม่านายจำบทได้ยัง”
และนี่คือคำตอบ “เงียบ”
เฮ้ยจะเงียบหาพระแสงทำกล้วยแขกรึไง ตอบดิ ฉันถามนายอยู่หน่า แล้วฉันก็ถามคำถามอีก2-3ประโยคแต่นายนั่นก็ได้แต่เงียบ นายโกรธฉันด้วยสาเหตุไรเนี่ย แล้วน้ำใสๆ มันก็ไหลมาโดนไม่รู้ตัว โพลิที่เข้มแข็งไปไหนซะแล้วกะอีแค่เค้าไม่ตอบเรา2-3คำก็ร้องไห้แล้วหรอ
ฉันเดินก้มหน้าเข้าห้องน้ำ แล้วฉันก็ระเบิดน้ำตาให้โถส้วมดู ฉันร้องไห้ไม่นาน แล้วก็ออกมาด้วยอาการซึม(หิวข้าว) ตาฉันบวมแดงก่ำ=_=
“โพลิ”วิยาม่าวิ่งมาจับตัวฉัน (เพิ่งจะมีบท)
“เทอร้องไห้หรอ”
เห็นฉันมีความสุขอยู่หรือไง ตาโง่ แฟนนายร้องไห้ยังไม่รู้แล้วถ้าเกิดตัวเองร้องไห้นายจะรู้ไหมเนี่ย
ฉันไม่ตอบวิยาม่าเลยซักคำ(แก้แค้น)แล้วคำนั้นก็หลุดออกมาจากปากชายคนนั้น
“ขอโทษ ฉันขอโทษ”
ฉันปริปากพูด “นายขอโทษฉันทำไม”
“ก็ที่ฉันไม่พูดกะเทอไง”
“แล้วไมนายไม่พูดกะฉันล่ะ”
“เงียบ”อีกแล้วเดี๋ยวฉันก็ร้องไห้อีกหรอก
“ไม่ตอบ”ฉันแกล้งๆพูดออกไป
“........ฉ.....ฉั........ฉัน........หึงเทอ เข้าใจมั้ย”
“ห๊า!!!(ทำของหายหรอ)หึงฉันหมายความว่าไง”
“ฉันหึงที่เทอไปคุยกับคนที่ชื่อคีบซองจดหมาย”
ใครวะ ไอ้คีบซองจ.ม.
“เทอทำให้ฉันไม่มีบทระหว่างที่เทอเดินกะคีบซองจดหมาย”
ความผิดฉันหรอ ความผิดไอ้คนแต่งมันนู้น มันแต่งให้นายไม่มีบทเอง(ก็มันไม่รู้จะแทรกอย่างไงดี)
“เอาเป็นว่านายเชื่อใจฉันก็พอ ฉันน่ะชอบนายนะ ไม่ได้ชอบซองแจ นายน่ะแดนบีมไปป่าว”
“อะไรของเทอแดนบีม”
“อย่าเฉยสิ เพลงเค้าออกจะดัง”
“ไรฟะ”
“ก็คิดมากไง” “ว้ายโง่นี่”
“ยังมีอารมณ์เล่นมุขอีก”
ย้อนความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำอะไรหายหรอ”
ง่ะ+_+^^ หมอนี่กวนป๊อบทีน พีเอ็ซ จูเนียร์ บาจา ไนท์กี้ อาดีแด๊ก ครอนเวริด์ รองเท้ามือสอง โอ๊ยนึกไม่ออกแล้ว
“ฉันไปสัญญาตอนไหนเนี่ยว่าจะแต่งงานกะนายหา!!!!-o- ”
“ตอนอนุบาล”
“นายจะเอาอะไรกับตอนอนุบาลล่ะห๊า ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรดีเลย” ขนาดตอนอนุบาลแม่เคยบอกว่าฉันอยากจะกินอึของหมาน้อย-_-^^( ง่าจริงดิ ฉันควรให้เทอเป็นนางเอกดีมั้ยเนี่ย---ผู้แต่ง)
“ไม่รู้แหละ เรารอรอโพลิมาตลอด เราไม่เคยไปเป็นแฟนกะใคร เพราะโพลินะ”
จริงดิ โอ้พระเจ้า หนุ่มvirgin แต่ฉันก็virginเหมือนกาน อิอิ(อย่างเทอเนี่ยนะ)
“โพลิออกจากร.ร.นี้แล้วไปอยู่ร.ร.อื่นกันนะ”
“ไม่มีทาง”
“ไมล่ะ”
ก็แฟนฉันอยู่นี้ นายจะให้ฉันไปไหนห๊า
“ก็บอกว่าไม่ก็คือไม่ ok ธุระของพวกเราจบแล้ว”แล้วฉันก็เดินไปหาวิยาม่าที่หลังโรงอาหาร
“มาแล้ว รอนานไหม”
“อืมก็นานพอดู”
บทสนทนาระหว่างเราเป็นไปอย่างเรียบง่าย แต่หมอนี่ไม่คิดจะถามเลยหรอว่าฉันคุยอะไรกับซองแจ ตานี่ไม่ห่วงฉันบ้างเลยหรอ ถ้าเกิดตาบ้าซองแจ มันฆ่าขมขืนฉันล่ะนายจะห่วงฉันบ้างไหมเนี่ย
“กริ๊ง!!!!!!”อ๊อดร.ร.เข้าแล้ว
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องด้วยอาการเร่งรีบส่วนตานั่นบอกจะไปซื้อปากกา นายจะซื้อมาทำไมนะก็ช.ม.ตอนบ่ายเค้าให้ประชุมงานวัฒนธรรมน่ะ(แล้วไมไม่บอกวิยาม่าเหล่า)
การประชุมเริ่มขึ้น ทุกอย่างที่หัวหน้าพูดดูแล้วโอเวอร์มากมาย (ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า) ฉันในงานละครได้รับเลือกเป็นนางเอกเพราะมีแต่คนบอกว่าฉันหน้าเหมือนผู้หญิง(ก็ผู้หญิงนี่หน่า)
ส่วนพระเอกน่ะหรอไปซื้อปากกายังไม่กลับมาเลย ฉันเลยต้องเล่นคู่กะซองแจไปก่อน=_=
บทคราวๆก็เนื้อหาเหมือนกับสโนไวส์กับซินดอลเลล่าผสมกันมั่ว-_-66 เฮ้อหนักใจแล้วจะให้ฉันเป็นสโนไวส์หรือซินดอลเลล่าล่ะ
“เอ้าเอาฉากสีแดง ไปไว้ตรงนั้นก่อน”
“ครับๆ”
“ฉากร้านอาหารเป็นไงบ้าง”
“ยังไม่เสร็จ”
“ใครก็ได้เอาชุดนางเอกมาสิ”
“นี่ๆๆครับ”
“โพลิ”
ฉันรับชุดจากหัวหน้าที่โยนส่งมาให้ (โยนเดี๋ยวชุดขาดหมด) พื้นเป็นสีชมพูลินลี่ระยิบระยับ มีระบายสีขาวชมพูด้านในตรงที่เปิดออกให้เห็นเป็นสีไข่ไก่เหลืองนวล มีการแซมของสีชมพูเล็กน้อย
นี่ฉันจะได้ใส่ชุดนี้จริงหรอ ว้าวฉันจะดูสวยมากเลยเลยแน่ๆๆ
“โพลิ ไปลองชุดสิ”
“อืมได้”
เมื่อฉันก้าวเดินออกจากฉากกั้นที่มีเพียง4-5อัน(ดีมันไม่หล่นหรือพังลงมา)ทุกสายตาจับจ้องที่ฉันไม่มีการกระพิบตา ไม่มีการหายใจ ไม่มีใครส่งเสียง(เหมือนจา พนมไงไม่รู้)
“สวย สวย สวยมาก”หัวหน้ากล่าว สีหน้าบ่บอกความหื่นเล็กน้อย(ทำอย่างกะไม่เคยเห็นผู้หญิง)
“ช่ายๆๆๆๆๆ” หลายเสียงที่กล่าวตามมา
“..เอ่อ..ทุกคนอย่าจ้องได้ไหม”ถ้าฉันเป็นปลากัดท้องไปแล้วนเนี่ยแล้วก็คงหาพ่อยากด้วย
“อ้อ เออ ไปทำงาน”
“วิยาม่ามายัง”
“มาแล้ว กำลังเปลี่ยนชุดอยู่”
หลังจากคำให้การของเพื่อนคนหนึ่ง(แกไปเป็นตำรวจตอนไหนวะ) วิยาม่าเดินออกจากฉากกั้นมาด้วยชุดเทพบุตรสีน้ำเงินตัดกับกระดุมสีทอง กางเกงสีขาวนวล มีระบายสีขาวตรงคอ เค้าดูหล่อมาก>_<
“คิดว่าไง”
“...เอ่อ....”
“หล่อใช่ไม”
“อือ>_<”
“ไมหน้าต้องแดงด้วย”
ง่ะ ฉันหน้าแดงหรอ ตายแล้วฉัน//////>_
“เทอสวยมากเลยโพลิ”
อิอิ เค้าชมฉันด้วย อ่าสวรรค์//////>_
“เอ้าๆมาซ้อมต่อ”
พวกเราซ้อมไปเรื่อยๆจนถึงฉากสุดท้ายที่พระเอกจะต้องจุมพิตนางเอก ว้าวๆๆ^____^ฉันรอคอยฉากนี้มานาน แต่แล้วมารก็ผจญนั่นคือ
“กริ๊ง!!!!!!!!”อ๊อดร.ร.
จะมาหมดชม.อะไรตอนนี้ โธ่เว้ย!!!!แค่จบฉากนี้ฉันกะวิยาม่าก็จะ....อิอิ^^
“ไงเสียดายหรอ”
“ง่ะ เสียดายไร”
“ก็ไม่ได้จูบกับฉัน”
“ป่าวๆๆๆ”
“ไว้ตอนเข้าหอเรามาซ้อมต่อก็ได้”
“จะบ้าหรอ”แล้วฉันก็เดินไปเปลี่ยนชุด
“เสร็จยังโพลิ”ตาบ้านั่นเรียกฉัน
จังหวะเดียวกะที่ฉันก้าวออกจากฉากกั้น
“เสร็จแล้วๆ”
เสียงหัวหน้าตะโกนบอก “เรามีเวลากันอีก1อาทิตย์ที่จะเตรียมตัว”
ใกล้วันงานแล้วหรอ ตื่นเต้นจัง
“ทุกอย่างก็เรียบร้อย เป็นไปด้วยดี” “ไว้พบจบงานวัฒนธรรมแล้วเดี๋ยวพาไปฉลอง”
“เย้!!!!!!!!!!!” “หัวหน้าจะเลี้ยงเว้ย”
“ป่าวใครบอกจะเลี้ยง ออกกันเอง”
“อ้าว”(ร้อนขึ้นมากะทันหัน)
“55+ ล้อเล่น”
“เย้ !!!”
“เอาแยกย้ายได้”
เมื่อสิ้นคำของหัวหน้าทุกคนก็มองเป็นสายตาเดียวกันคือ ประตูทางออก ฉันรู้ทันเลยรอให้ไปๆกันหมดก่อน(ไม่อยากเบียดเบียนผู้อื่น) เมื่อประตูว่างฉันและวิยาม่า ก็เดินทางกลับ(เหมือนหอจะอยู่ไกลนะ)
แต่มีเสียงหนึ่งขัดพวกเราไว้
“เคโกะจัง”
ง่ะใครเรียกชื่อฉันนะ ฉันทำเป็นไม่ได้ยินดีกว่า
“เคจัง รอผมด้วย”
ง่ะตาบ้าซองแจจะให้ความลับแตกรึไง แล้วตาบ้านั่นก็เดินมาหาฉัน
“นายอยากตายก่อนจบม.3มั้ย”
“ไม่อ่ะ”
“งั้นอย่าเรียกฉันอย่างนั้นอีก”
“ได้คับ” “เอ่อ...ผมกลับด้วยคนสิ”
“ไม่ได้ เพราะนายไม่ได้อยู่หอไม่ใช่หรอ”
“จริงด้วย”
ขจัดมารได้แล้ว^__^ แล้วตานั่นก็ยกโทสับขึ้นมาโทรหาใครบางคน
“ฮัลโหล แม่หรอคับ ผมขอนอนหอนะคับ”
เหมือนปลายสายจะตอบว่าไม่ได้อิอิ^^เพราะหมอนี่พูดอ้อนยกใหญ่
“ขอบคุณคร๊าบบ ผมรักแม่ที่สุดเลย”
ง่ะ ปลายสายคงอนุญาตแล้วTT^^TT (มีตัวTมาร้อมสามเหลี่ยมดีใจซะแล้ว)
“คราวนี้ผมก็ตามโพลิไปได้แล้ว”
ไม่เป็นไรฉันอยู่คนละห้องกะนายนี่ ไม่เป็นไรอดทน
เมื่อถึงห้องฉันและวิยาม่าที่ยังไม่มีบทพูดก็เดินเข้าหอส่วนตางั่งซองแจก็มองด้วยสายตาระห้อย
เงียบ
เงียบ
เงียบ
เงียบแล้วก็เงียบ
นี่คือบทสนทนาของพวกเรา
ฉันต้องหาเรื่องคุยซะหน่อย
“วิยาม่านายจำบทได้ยัง”
และนี่คือคำตอบ “เงียบ”
เฮ้ยจะเงียบหาพระแสงทำกล้วยแขกรึไง ตอบดิ ฉันถามนายอยู่หน่า แล้วฉันก็ถามคำถามอีก2-3ประโยคแต่นายนั่นก็ได้แต่เงียบ นายโกรธฉันด้วยสาเหตุไรเนี่ย แล้วน้ำใสๆ มันก็ไหลมาโดนไม่รู้ตัว โพลิที่เข้มแข็งไปไหนซะแล้วกะอีแค่เค้าไม่ตอบเรา2-3คำก็ร้องไห้แล้วหรอ
ฉันเดินก้มหน้าเข้าห้องน้ำ แล้วฉันก็ระเบิดน้ำตาให้โถส้วมดู ฉันร้องไห้ไม่นาน แล้วก็ออกมาด้วยอาการซึม(หิวข้าว) ตาฉันบวมแดงก่ำ=_=
“โพลิ”วิยาม่าวิ่งมาจับตัวฉัน (เพิ่งจะมีบท)
“เทอร้องไห้หรอ”
เห็นฉันมีความสุขอยู่หรือไง ตาโง่ แฟนนายร้องไห้ยังไม่รู้แล้วถ้าเกิดตัวเองร้องไห้นายจะรู้ไหมเนี่ย
ฉันไม่ตอบวิยาม่าเลยซักคำ(แก้แค้น)แล้วคำนั้นก็หลุดออกมาจากปากชายคนนั้น
“ขอโทษ ฉันขอโทษ”
ฉันปริปากพูด “นายขอโทษฉันทำไม”
“ก็ที่ฉันไม่พูดกะเทอไง”
“แล้วไมนายไม่พูดกะฉันล่ะ”
“เงียบ”อีกแล้วเดี๋ยวฉันก็ร้องไห้อีกหรอก
“ไม่ตอบ”ฉันแกล้งๆพูดออกไป
“........ฉ.....ฉั........ฉัน........หึงเทอ เข้าใจมั้ย”
“ห๊า!!!(ทำของหายหรอ)หึงฉันหมายความว่าไง”
“ฉันหึงที่เทอไปคุยกับคนที่ชื่อคีบซองจดหมาย”
ใครวะ ไอ้คีบซองจ.ม.
“เทอทำให้ฉันไม่มีบทระหว่างที่เทอเดินกะคีบซองจดหมาย”
ความผิดฉันหรอ ความผิดไอ้คนแต่งมันนู้น มันแต่งให้นายไม่มีบทเอง(ก็มันไม่รู้จะแทรกอย่างไงดี)
“เอาเป็นว่านายเชื่อใจฉันก็พอ ฉันน่ะชอบนายนะ ไม่ได้ชอบซองแจ นายน่ะแดนบีมไปป่าว”
“อะไรของเทอแดนบีม”
“อย่าเฉยสิ เพลงเค้าออกจะดัง”
“ไรฟะ”
“ก็คิดมากไง” “ว้ายโง่นี่”
“ยังมีอารมณ์เล่นมุขอีก”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น