รักซ่อนเร้นของยัยสุดร้ายกับนายสุดหล่อ

บทนำ

“อะไรนะ! ย้ายโรงเรียนอย่างนั้นเหรอO_O?” ฉันตะโกนลั่น เมื่อคุณแม่บอกว่าฉันจะต้องย้ายบ้าน ย้ายโรงเรียนไปอยู่กับพ่อที่เซนคลอเทลย์ ซึ่งมันเป็นข่าวร้ายสำหรับฉันมาก เพราะฉันเกลียดที่นั่น L!

                พ่อกับแม่ของฉันหย่ากันตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันย้ายมาอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด ส่วนพ่อก็อยู่กับพี่ชายฝาแฝดของฉัน พ่อกับแม่เลิกกันด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่ได้รักกันเหมือนแต่ก่อน พ่อแต่งงานใหม่ ส่วนแม่ฉันยังคงเอาแต่ทำงานงกๆ และไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย พ่อเอาแม่เลี้ยงมาอยู่ในบ้านแห่งความรักของครอบครัวของฉัน พ่อเอายัยผู้หญิงคนนั้นมาแทนที่แม่ได้ยังไงกัน!! นี่คือสาเหตุที่ไม่ว่าจะหัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ยอมไปอยู่ที่นั่นเด็ดขาด!! ที่นั่นมันนรกชัดๆ แค่ฉันเห็นหน้ายัยแม่เลี้ยงนั่นครั้งเดียวฉันก็รู้แล้วว่ายัยนั่นนะร้ายกาจแค่ไหน เรื่องอะไรฉันจะไปอยู่ที่นั่นล่ะ ไม่มีทาง !!

                “ก็ใช่นะซิ แม่รู้ว่าลูกไม่ชอบที่นั่น แต่ว่าแม่ต้องไปต่างประเทศนะ” แม่บอกฉันที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่โซฟาหนังสีคอสบลาวค์หรูที่ตั้งตระหง่าอยู่กลางห้องนั่งเล่น

                ทั้งๆที่ฉันบอกแม่ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่า ฉันไม่ชอบและไม่ไว้ใจยัยแม่เลี้ยงนั่น

                “แต่แม่ค่ะ!”

                “เอ็มเอ็ม...”

แม่เรียกฉันเสียงดุ เพราะท่านเบื่อที่จะทนกับเด็กอย่างฉัน “ที่แม่ให้ลูกไปอยู่กับพ่อนะ เพราะแม่เป็นห่วงลูกนะ แม่ไม่อยากให้ลูกอยู่บ้านคนเดียว ในขณะที่แม่ไม่อยู่บ้าน ลูกก็รู้ แถวนี้ขโมยขโจรเยอะจะตายไป แม่ต้องไปอยู่ที่อังกฤษตั้งปีหนึ่งนะลูก แม่คิดว่าลูกอยู่นี่คงไม่ปลอดภัย” แม่พยายามพูดเพื่อเกลี่ยกล่อมฉัน แต่ยังไงฉันก็จะไม่ไปเด็ดขาด!!

                “แม่ค่ะ แม่ให้เอ็มไปอยู่ที่นั่น เท่ากับแม่ฆ่าเอ็มให้ตายทั้งเป็นเลยน่ะ!!” ฉันลุกขึ้นประจันหน้ากับผู้เป็นแม่ และมองท่านด้วยสาตาก้าวร้าว

แม่ดูตกใจมากไม่น้อยที่เห็นท่าทางอันก้าวร้าวนี่ แต่ท่านก็รีบปรับสีหน้าให้เหมือนเดิม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันทำตัวก้าวร้าว ถียงท่านอย่างไม่กลัวนรกกินกระบาล ฉันรู้ว่าที่จริงมันก็ดูไม่ได้หนักหนาสาหัดอะไรหรอก เพียงแต่ ท่านเป็นบุพการี ของฉัน ฉันไม่ควรแสดงท่าทางกิริยาอันแสนบ้าบอนี่ ! แต่ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อฉันไม่มีทางอื่นแล้ว

                “เอ็ม! แม่หวังดีนะลูก แม่รู้ว่าลูกไม่ชอบหน้าคุณฉัตร แต่ว่าลูกก็ต้องเข้าใจแม่นะ แม่ปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวของแม่อยู่ที่นี่โดยไม่มีคนดูแลไม่ได้หรอกนะ แม่รักลูกนะเอ็มเอ็ม เชื่อแม่สักครั้งนะลูก” น้ำเสียงของผู้หญิงซึ่งเป็นแม่แท้ๆของฉัน ดูอ่อนลงอย่างฟังได้ชัด มันทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาถนัด

เฮ้อ นี่ฉันทำบาปอีกแล้วเหรอ...

                “แต่ว่า...” ฉันก็ยังไม่ล้มเลิกสิ่งนี้ง่ายๆหรอก

                “เถอะนะลูก ถือว่าทำเพื่อแม่ แม่สัญญาว่าแม่จะกลับมาให้เวที่สุดเท่าที่จะเร็วได้”แม่เดินเข้ามากอดฉันไว้แน่น ก่อนจะผละตัวออกมามองหน้าฉันด้วยสายตาอ่อนโยน จนฉันรู้สึกใจอ่อน ฉันแพ้ความอ่อนโยนของแม่จริงๆ

                “เฮ้อ....ก็ได้ค่ะแม่” ฉันถอนหายใจเสียงยาว  ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม แม่เดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ทิ้งไว้เพียงเรื่องน่าปวดหัว เรียกว่านรกแตกสำหรับคนอย่างฉันเลยทีเดียว แต่ทำยังไงได้ล่ะ ฉันแพ้ความอ่อนโยน อ่อนไหว และสารพัด อ่อนๆของแม่ เสียงจริงๆ

                เฮ้อ... ฉันต้องไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกับยัยแม่เลี้ยงนั่นด้วยนะ แล้วฉันจะต้องไปอยู่ที่นั่นเป็นปีเลยนะ ที่นั่นมันคือนกชัดๆ

                ฉันหยิบไอโฟนสีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมากดหาเบอร์พี่ชายฝาแฝดสุดที่รัก ที่มีใบหน้าไม่ได้แตกต่างจากฉันเสียเท่าไหร่ และที่สำคัญเขาเกิดก่อนฉันเพียงสี่นาทีเท่านั้น เพียงไม่นาน ปลายสายก็รับ

                (ว่าไงครับน้องสาวของพี่ชายสุดหล่อนามว่าซีดี) ซีดีรับสายด้วยเสียงที่สดใสและอารมณ์ดีเหมือนเคย

                “ซี นายรู้แล้วใช่ไหมว่าฉัน...”

                (ต้องมาอยู่กับพ่อเป็นเวลา 1 ปีเต็ม จนกว่าแม่จะกลับมาจากอังกฤษ) ซีดีตอบ

                “อืม ฉัน... ไม่อยากไปอยู่ที่นั่น” ฉันบอกซีดีผู้เป็นพี่

                (เอ็มเอ็ม พี่รู้ว่าเธอไม่ชอบแม่...เลี้ยง แต่พี่สาบานได้เขาใจดีจะตายไป)

                “นายพูดบ้าอะไร! นายลืมไปแล้วเหรอว่าเขาเป็นคนทำให้พ่อกับแม่เราต้องเลิกกัน!” ฉันเริ่มเดือดขึ้น

                (มันไม่ใช่ความผิดของคุณน้า เธออย่าลืมซิว่า พ่อกับแม่เลิกกันก่อนที่พ่อจะเจอคุณน้าอีกนะ เธอนะอคติเกินไปหรือเปล่าเอ็ม)

                “เฮอะ! นี่ทุกคนหลงมารยายัยคุณแม่เลี้ยงกันไปหมดแล้วเหรอเนี่ย?”

                (เอ็มเอ็ม ยังไงเขาก็เป็นคนที่พ่อรักนะ พี่รู้เธอรู้สึกยังไง พี่เคยเป็นแบบเธอมาก่อน พี่เคยเกลียดเขาเหมือนที่เธอเกลียด เพราะเขาแย่งความรักของพ่อไปจากแม่ แต่วันหนึ่งพี่ก็เข้าใจว่าเขาไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิด) ปลายสายพยายามเกลี่ยกล่อมฉัน เหมือนที่แม่ทำ (พี่สัญญา ถ้าเขาทำอะไรเอ็ม พี่จะปกป้องเธอเอง)

                “เฮอะ! ที่พึ่งสุดท้ายของฉันก็กลายเป็นพวกเดียวกับยัยแม่เลี้ยงนั่นไปแล้วเหรอเนี่ย?”ฉันพูดพลางแสยะยิ้มให้กับโทรศัพท์

                (เอ็มเอ็ม... เธอเลิกอคติกับคุณน้าได้แล้ว ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอ)

                “ขอให้มันเป็นอย่างที่นายพูดเธอซี” ฉันพูดกระแทกใส่ซีดี “แล้วคุณพ่อกับนายเป็นยังไงบ้างล่ะ?”ฉันถามถึงสารทุกข์สุขดิบของพ่อกับพี่ชาย

                (ก็สบายดี แล้วก็คุณน้าพาหลานชายมาอยู่ที่บ้านเราด้วย ฉันคิดว่าเธอต้องชอบเขาแน่ๆ เขาอายุเท่ากับเราสองคนเลยนะเอ็มเอ็ม)

                “เฮอะ! ไม่มีวันซะหรอก”

                (เฮ้ย! นายคุยกับใครอยู่วะซี) เสียงผู้ชายแทรกเข้ามาในโทรศัพท์

                “นายอยู่ไหนนะซี แล้วเสียงของใคร?”ฉันถามปลายสายที่กำลังคุยกับผู้ชายที่พูดแทรกเข้ามาในโทรศัพท์

                (อ่อ ฉันอยู่ที่หอของเพื่อนที่โรงเรียนนะ)ซีดีตอบ เอ๊ะ! เขาว่ายังไงนะ อยู่หองั้นเหรอ?

                “หอ?” ฉันทวนอีกครั้ง แล้วก็นึกทางหนีจากยัยแม่มดนั่นได้แล้ว “ซีดี โรงเรียนที่ฉันจะไปเรียนมีหอพักนักเรียนหรือเปล่า?” ฉันถามซีดี

                (มีซิ หอหญิงกับหอชายแยกกัน เธอถามทำไมเหรอ?) ฉันไปตอบ (เฮ้ หรือว่าเธอจะ...) ใช่! แล้ว

                “ฉันจะไปอยู่ที่หอ นายเตรียมเรื่องย้ายเข้าพักหอให้ฉันได้เลย!!”