ฉลาดออม ฉลาดใช้ ฉลาดลงทุน

ข้อมูลเบื้องต้น

 เรื่องนี้คนเขียนแต่งเพื่อเอาไปส่งอาจารย์นะค่ะ ^^ อาจจะไม่สนุกมากนักเพราะต้องรีบแต่งส่ง เรื่องนี้เป็นเรื่องของ'นมสด'ที่ใช้เงินฟุ้มเฟือย จจนเงินหมดตูดต้องระเห็ดไปขอความช่วยเหลือจาก'ขนุน'เพื่อนของเธอ เรื่องราวจะเป็นยังไงก็เชิญอ่านได้เลยนะค่ะ ^^ ปล.เรื่องนี้มีตัวละครนิยายเรื่องต่อไปที่จะแต่งด้วยนะค่ะ Shira kuma

เนื้อเรื่อง

   "ฟู่ว~"ฉันถอนหายใจไปรอบที่ล้านแล้วนะเนี่ย =_= ทำไมน่ะเหรอ  ก็เพราะว่าตอนนี้เงินในกระเป๋าของฉันตอนนี้ถ้านับรวมเหรียญบาทในกระเป๋าสตางค์แล้ว  ก็มีประมาณ 200 บาทต่อเดือนเท่านั้น T^T
    "ต้องกินมาม่าอีกแล้วเหรอเนี่ย"ดีนะที่มาม่ามันราคาถูก  ไม่งั้นฉันคงต้องแคะขี้เล็บเท้าตัวเองกินประทังชีวิตตัวเองแน่ๆTAT
    สวัสดีค่ะทุกคนฉันชื่อนมสดเป็นสตรีร่างน้อย  หน้างาม  แต่อาภัพเรื่องเงิน T^T ที่ชีวิตนี้ใช้เงินหมดไปกับของหรูหรา ฟุ่มเฟือย บานตะไทไหหลำ บลาๆๆ
    พอแล้ว!เอาเป็นว่า  เมื่อไหร่ที่เงินเดือนออก  ฉันก็จะใช้จ่ายซื้อนั่นซื้อนี่จนกำลังทรัพย์ของตัวเองหดหาย
    "ทำไงดีๆ"ฉันยกมือขึ้นขยี้หัวจนขอนกระจุย  ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามรแหล่งกูยืมเงินประจำนมสดอยู่คนนึง *O* ว่าแล้วฉันก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หาทันที
    "ว่าไงยัยสด"รับแล้ว
    "ยัยขนุนเพื่อนรัก  คือว่าฉันอยากจะ..."
    "หยุดเลยยัยสด  แกจะมาขอยืมเงินฉันอีกแล้วใช่ไหม"รู้ทันอีก
    "เฮอะๆ แม่นแล้ว ^^;"
    "ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าให้รู้จักเก็บหอมรอมริบเอาไว้ใช้จ่ายในวันข้างหน้ายามมีเหตุฉุกเฉิน  แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะเงินไม่เหลือสักบาท"
    "เวอร์!เหลือ 200 ย่ะ :("
    "นั่นก็แทบจะไม่เหลือแล้วโว้ย! -_-* แกนี่น้า~ป่านนี้หนี้ทับตัวตายไปแล้วมั้ง"
    แงๆ~แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ  ไอ้นู่นก็อยากได้ ไอ้นี่ก็อยากที ฉันก็เลยเอาเงินที่ตัวเองหามาไปกว้านซื้อมาหมดเลย  แล้วตอนนี้ก็ต้องมานั่งเสียใจภายหลังอีกเป็นรอบที่ล้านเหมือนปรากฏการณ์เดจาวูที่เกิดซ้ำซากไปมาเป็นวงจรอุบาท TTOTT ยากจะแก้ไข แถมตอนนี้ยังมาเป็นหนี้ยัยขนุนอีก
    "ยัยขนุนสุดสวยจ๋าฉันกำลังเดือดร้อนเรื่องเงินมากเลย ขอยืมเงินหน่อยได้มั้ย"
    "ประโยคเดิมอีกแล้ว  ถามจริงเถอะไม่มีคำพูดอื่นที่ดีกว่านี้แล้วเหรอหรือชีวิตนี้จะพูดแต่คำนี้ไปจนตาย ห๊ะ!"
    "นังขนุน! =_="นังเพื่อนเวร
    "หรือไม่จริง  ฟังนะต่อแต่นี้ไปแกต้องรู้จักออม รู้จักใช้และก้เลิกใช้จ่ายฟุ้มเฟือยได้แล้ว  ไม่งั้นแกได้อดตายแน่  และที่สำคัญฉันก็ให้เงินแกยืมตลอดชีวิตไม่ได้หรอก"
    "..."ไปต่อไม่ถูกเลยตู"
    "เงียบเลย...เอาน่า ไม่เป็นไร  เดี๋ยวฉันจะเป็นเทรนเนอร์ฝึกสอนแกให้เป็นคนใช้จ่ายและเก็บออมอย่่างรอบคอบเอง"
    "เชื่อถือได้เหรอ  เอาอะไรมารับประกัน"
    "ความสวยฉันไง"
    "งั้นคงเขื่อถือไม่ได้"
    "อยากตายเหรอยัยนมเน่า =_=+"
    ":P"
    แต่ก็ดีเหมือนกันนะ  ฉันจะได้ประหยัดเก็บเงินไว้ใช้จ่ายยามจำเป็นและถ้าเกิดฉันเก็บเงินต่อไปเรื่อยๆฉันก็จะได้กลายเป็นมหาเศรษฐี *O*(ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ)
    "ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปแกต้องมาหาฉันที่บ้านทุกวัน"
    "โห ตั้งไกลขนาดนั้นใครจะไปไหว"
    "น้อยๆหน่อยเถอะไม่คุณ -*- เดินแค่ 3 ก้าวก้ถึงหน้าประตูบ้านฉันแล้วนะยะ  จะขี้เกียจไปไหนเนี่ย ห๊ะ"
    "แค่ลุกจากเตียงยังทำไม่ไหวเลย  แกมาหาฉันแทนได้มั้ย *O*"
    "ไม่! ฉันหยิ่ง  แก่เป็นคนที่ต้องปรับปรุงตัวเพราะฉะนั้นแกต้องมาหาฉัน เข้าใจมั้ย"
    "จ้า TOT"เป็นไงเป็นกัน
    และด้วยเหตุฉะนี้เช้าวันต่อมาฉันนมสดคนนี้ก็ได้มายืนหน้าสวยท้าลมท้าแดดอยู่หน้าประตูบ้านยัยขนุน  ก่อนจะเอื่้อมมือไปกดกริ่งอย่างไม่รอช้า
    กริ๊งก่อง~
    "เข้ามาเลย"
    พอฉันเดินเข้าไปในบ้านสิ่งแรกที่เห็นคือยัยขนุนกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงบนสมุดโน๊ตอยู่
    "ทำอะไรอยู้น่ะ"ฉันถาม
    "อ่ะ เอาไปอ่านเอง"แล้วฉันถามไปเพื่อ?"
    ฉันรับสมุดมาอ่าน  อืม มีอะไรบ้างเนี่ย
    ข้อ 1.สำรวจของใช้ในบ้านก่อนไปซื้อของข้างนอก
        2.อย่ายึดติดกับยี่ห้อ
        3.อย่าหลงกลค่าบรรจุภัณฑ์
        4.หักห้ามใจเวลาเจอของที่ไม่จำเป็น
        5.ทำรายรับ-รายจ่าย
        6.ออมเงินอาทิตย์ละ 100 บาท
        7.เมื่อเงินเดือนออกอย่าเพิ่งรีบใช้ 
    ย้าก!!กฏบ้าบออะไรเนี่ยทำร้ายที่ซู้ดดดT^T
    "เป็นไงเพอร์เฟกล่ะสิ"ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ
    "ฉันทำไม่ได้หรอก"
    "ต้องได้สิ  ถ้าแกอยากจะทำ"
     "ฉันไม่อยาก..."
    "ต้องทำ!"แง้ TOT
    "แล้วฉันต้องทำยังไง"
    "อย่างแรกเลยนะยัยเพื่อนรัก  ฉันจะให้งบแกเอาไปใช้อาทิตย์ละ 1,000 บาท โดยที่แกต้องอยู่ให้ได้ภายในเดือนนี้จนกว่าเงินเดือนเดือนหน้าของแกจะออก
    "ห๊ะ! แค่ 1,000 บาทต่ออาทิตย์ น้อยไปไหมแก"
    "ไม่น้อยหรอก  สำหรับคนอย่างแกแค่นี้ถือว่าเยอะเกินแล้ว"เหมือนถูกด่าเลยอ่ะ TAT
    "แล้วฉันต้องทำนานเท่าไหร่"
    "ก็จนกว่าแกจะตั้งตัวได้"
    ลองดูก็ไม่เสียหาย o(-_-)
    -เช้าวันต่อมา-
    "วันนี้เราจะทำอะไรกันดี"ฉันถามยัยบนุน
    "ฉันอยากให้แกทำอะไรบางอย่าง"
    "ทำอะไร?"
    "เขียนรายรับ-รายจ่ายของแกมาหน่อยซิ"ยัยขนุนพูดพลางกระดิกนิ้วยิกๆ
    "ถ้าให้เขียนคงมือง่อยเป็นชายน้อยย่ะสิ"
    "เขามีแต่ปากเบี้ยว!"
    "เออ นั่นแหละ"
    "อย่ามาลีลา รีบเขียนมา"
    "ขอพูดแทนละกัน ก็มีกระเป๋าหลุยวิตตอง กางเกงสกินนี่ โน๊ตบุ๊คเครื่องไหม่ เครื่องสำอางค์ บลาๆฟอดแฟดๆ"
    "พอๆมันเยอะมาก มูลค่าคงนับไม่ถ้วน ไม่แปลกใจว่าทำไมตังค์เหลือแค่ 200 =_=;"
    "เฮอะๆ ^^;"ก็คนมันอยากได้นี่
    "ฉันจะเปลี่ยนนิสัยแกเอง ^^"
    "เอี๊อก"
    3 เดือนผ่านไป
    "โห้ย!กว่าจะเปลี่ยนนิสัยแกได้เล่นเอาเลือดตาแทบกระเด็น -_-;"
    "เอาน่า อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็มีตังค์เก็บของตัวเองแล้ว เย้ๆ!"
    "อย่าเพิ่งดีใจเมื่อเก็บเป็นแล้ว แกก็ต้องใช้ให้เป็นด้วย"
    "ยังมีอีกเหรอ!"
    "เออ"
    นังขนุน~T^T
    "แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง"
    "อันนีั้มีข้อเดียวที่แกต้องกระทำ"
    "หา"
    "เวลาแกจะไปซื้อของแกต้องทำรายการซื้อของทุกครั้ง  และต้องไม่หลงคำโฆษณาด้วย"
    เออ อันนี้ไม่น่ายาก
    "พอดีเลย ตอนนี้ฉันมีของต้องซื้ออยู่พอดี แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย *O*"
    "ไปทำไม ที่ไหน เมื่อไหร่"
    "ไปช่วยฉันเลือกของที่ห้างโลตุ๊ดตอนนี้"
    ณ ตอนนี่ฉันและยัยขนุนก็ได้มาถึงห้างแล้ว  และกำลังเลือกดูของตามแผนกของสดก่อนจะลามไปแผนกขายชุดชั้นในชาย =..= เพื่อส่องอาหารตา
    "อ๊าย ดูผู้ชายคนนั้นสิแกหล่อลากกกกก~"ยัยขนุนเบิกตาแทบถลน
    "ผู้ชายคนข้างๆก็หล่อนะแก"ซี๊ด~น้ำลายไหล *O*
    "เอ๊ะ นี่มันจะ 6 โมงเย็นแแล้วฉันว่าเรากลับกันเถอะ ฉันต้องรีบไปให้อาหารคริสต้า"
    "คริสต้า?=_="
    "ก็ซาบาแมนเดอร์สุดน่ารักของฉันไง >_<"
    นังขนุนนี่รสนิยมมันแปลกๆจริงๆ ครั้งที่แล้วก็อีกัวน่ากับงูเหลือม แต่ก็ได้ข่าวว่่ามันเพิ่งตายไปเมื่อ 2 วันที่แล้วเนื่องจากอาหารเป็นพิษ =_=; แล้วแบบนี้ซาลาแมนเดอร์น้องใหม่จะรอดไหมเนี่ย
    "มัวเหม่ออะไรอยู่ล่ะไปกันได้แล้ว"แล้วยัยขนุนก็ลากฉันไปทางลานจอดรถ  แต่ฉันก็เกิดตากระตุกข้างขวายิกๆแต่ไม่ทันได้คิดก็มีผู้ชาย 3 คน เดินเข้ามาหาฉันกับยัยขนุนพร้อมกับต้อนพวกเราไปตรงผนังที่ลับตาคน
    "น่ารักจังเลยน้องสาว อยากไปเที่ยวกับพวกพี่ไหม"หนึ่งในนั้นพูด
    ย้าก!!น่ากลัวมาก เสียงว่าน่ากลัวแล้วแต่หน้ามันน่ากลัวกว่าอีก  นั่นหน้าหรือหลุมฝังศพเนี่ยปรุเหลือเกินยังกะไม่ผุ
    "ผิวเนียนน่าเจี๊ยะจริงๆเลนนะน้อง"จ้าก!มันยื่นมือมาแล้วมันกำลังจะจับตัวฉันแล้ว! ไม่เอานะขยะแขยง
    "เฮ้ย!ทำอะไรกันน่ะ!!"อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายจากไหนไม่รู้มาขัดจังหวะการกระทำแสนโฉดชั้วของไอ้หน้าปรุ  ทำให้มันหงุดหงิดจนหันไปตะคอกใส่เสียงดัง
    "ไม่ใช่เรื่องของแก!อย่ามายุ่งถ้าไม่อยากเจ็บตัว!"จังหวะที่มันเบี่ยงตัวไปตะคอกอยู่นั้น  มันทำให้ฉันและยัยขนุนได้เห็นหน้าค่าตาของพลเมืองดีที่เข้ามาช่วยเราถนัดชัดแจ๋ว
    "O0O/O0O"ฉัน/ยัยขนุน
    โอ้ หล่อ!! หล่อมากหล่อสุดๆยังกะดารา ผิวก็ขาว ตาก็สีน้ำตาลอ่อน แต่สีผมนี่น่าจะย้อมนะสีมันออกน้ำตาลอ่อนหน่อยๆ เจาะหูข้างซ้าย จมูกโด่ง ปากบางเป็นกระจับ ไม่ว่าจะดูยังไงก็หล่อฟ้าประทานจรองๆเลย *O*
    "ไม่ยุ่งไม่ได้หรอก  ไม่งั้นคุณผู้หญิงสองตนนี้ก็น่าสงสารแย่สิ"เขาพูดพลางเอามือล้วงกระเป๋าพร้อมกับยิ้มน้อยๆท่าทางดูกวนประสาทใส่ไอ้หน่าปนุ แต่มันดูหล่อมากในสายตาฉันกับยัยขนุน
    "อยากเจ็บตัวก็ไม่บอกนี่หว่าไอ้ลูกหมา!"
    "ผมไม่ใช่ไลูกหมาซะหน่อย ใช้ตาหรือเล็บขบดูเนี่ย"
    "หึ!ปากดีนักนะ เฮ้ย!พวกเรารุม!"
    "อ้อ ผมลืมบอกไปน่ะว่าผมเรียนเทควันโดได้สายดำมา"ไม่พูดพล่ำทำเพลงเขาก็ยกขาฝาดหน้าแข้งไปที่ก้านคอของไอ้หน้าปรุทันที  จนมันลงไปนอนชักดิ้นชักงอเหมือนแมลงสาปหงายท้อง  พอเพื่อนมันอีก 2 คน เห็นว่าลูกพี่สิ้นแล้วก็ใส่ตีนหมาเผ่นตูดแนบไปเลย
    โธ่ นึกว่าจะแน่ =_=
    "ขอบคุณน่ะค่ะ"
    "ไม่เป็นไรหรอก"พูดเสร็จก็ทำท่าจะเดินจากไป
    "เดี๋ยวก่อน!นายชื่ออะไร"ยัยขยุยตะโกนถาม ไม่ค่อยเลยนtยัยคนนี้ =_=
    "ผมชื่อออสเตรเวีย"ชื่อแปลกจัง
    "ฉันชื่อขนุนนะ ส่วนนี่นมสด >///<"ยัยขนุนพูดไปเขินไป สะดีีสะดิ้งจริงๆเลย
    "งั้นผมไปก่อนนะ"อ่อ จะเรียกให้อยู่ต่อก็ไม่ได้ เพราะเขาดูท่าทางรีบร้อนเหมือนมีธุระอันใหญ่หลวง
    "อ๊าย >///< โชคดีจังเลยอ่ะแก"ยัยขนุนดีดิ้นเหมือนปลิงโดนขึ้เถ้า
    "นั่นน่ะสิ"โอ๊ย ใจละลาย
    "เฮ้ย!O_O เขาทำกระเป๋าตังค์ตกไว้"ยัยขนุนตรงรี่เข้าไปคว้าก่อนจะรีบค้นกระเป๋าหาข้อมูล
    "เจออะไรมั้ย"
    "เจอรูปอ่ะ รูปถ่ายคู่กับผู้หญิง TOT"หือ O_O จริงดิ  ไหนมาดูซิ
    "ก็สวยดีนิ"มีผ้าคาดตาสีขาวที่ตาข้างซ้ายด้วย ตาเจ็บหรอ
    "ดูสิ มีที่อยู่ของเขาด้วย  รู้สึกว่าจะอยู่คอนโดชะลาล่านะ"
    อ้อ คอนโดคนรวย =_=
    "เราคงต้องเอากระเป๋าไปคืนเขาแล้วล่ะ"
    "ไปพรุ่งนี้แทนล่ะกันเดี๋ยวคริสต้าฉันหิว -.-"
    นังดวก -*-
    -บ้านยัยขนุน-
    "เอาล่ะเรามาต่อเรื่องของเรากันดีกว่า เมื่อแกออมเป็นแล้ว ใช้เป็นแล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่การลงทุนเท่านั้น"
    "ทำไมต้องลงทุนด้วย"
    "ก็ยัยคนเขียนต้องเขียนเรื่องนี้ไปส่งอาจารย์ไง  เดี๋ยวมันไม่ครบองค์ -.-"
    ยัยคนเขียนนี่ขยันสร้างเรื่องให้ฉันจัง -*-
    "แล้วไอ้การลงทุนเนี่ยมันต้องทำอะไรบ้าง"
    "แกต้องเลือกก่อนว่าอยากจะลงทุนอะไร"
    "ยังคิดไม่ออก"
    "งั้นข้ามไปก่อน  พอหลังจากที่แกรู้ว่าจะลงทุนอะไรแกก็ต้องวางแผนการใช้เงินในการลงทุนเข้าไปด้วย  จำใว้ว่าอย่าลงทุนมากเกินไปหรือน้อยเกินไปล่ะ"
    "แล้วไงต่อ"
    "ก็มีแค่นี้แหละ  แต่ตอนนี้ฉันคาใจเรื่องรูปผู้หญิงในกระเป๋าตังค์ของออสเตรเวียอ้า~เขาเป็นอะไรก๊านT^T"
    "พรุ่งนี้ก็ลองไปถามเขาสิ"
    "น่าอายจะตาย ขนุนรับไม่ได้ ขนุนจะไม่ทน"
    -วันต่อมา-
    มันไม่ทนจริงๆพอมันแหกตาตี่นขึ้นมามันก็ลากฉันไปหาออสเตรเวียที่คอนโวชะลาล่า  หร้อมกับถามเรื่องผู้หญิงคนนั้นจนน้ำลายทะลักเต็มปาก 
    "ฮ่ะๆ ผู้หญิงคนนั้นผมกำลังตามจีบอยู่น่ะ ^^"
    เปรี๊ยง!!!เหมือนสายฟ้าฟาดกลางกบาล  ไม่จรื๊ง~TOT
    ณ จุดๆนี้เดี๊ยนขอบอกเลยว่า...ถอยไปตั้งหลักก่อนดีกว่า T^T
    -บ้านยัยขนุน-
    "กรี๊ดๆๆไม่ยอม o(T^T)o จาเอาออสเตรเวีย"
    "ฉันก็จะเอาๆๆ"ฉันดีดิ้นไปมา
    "ไม่ได้การแล้วยัยสด  เราต้องทำให้ออสเตรเวียหันมาสนใจพวกเราให้ได้"
    "แกคิดว่าจะทำได้เหรอ"ผู้หญิงที่เขาตามจีบก็สวยออกขนาดนั้น
    "โธ่ แกเป็นเพื่อนฉันมาตั้งนานไม่รู้หรอว่าฉันเป็นคนยังไง"
    "งก"ขนาดเหรียญบาทตกท่อมันยังไปหาเหล็กมางัดท่อแล้วงมเหรียญขึ้นมาได้ งกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว -.-
    "ไม่ใช่โว้ย ฉันเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูงต่างหาก"
    "แล้วจะถามไปทำไม"
    "เพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง ^^"
    "ฉันคิดออกแล้วล่อว่าจะลงทุนอะไร"ฉันยิ้มเจ้าเลห์
    "อะไรล่ะ"
    "ลงทุนหัวใจกับออสเตรเวียไงล่ะ"
    "ไม่ให้!ไม่ยอม!เขาเป็นของฉัน!"
    "ไม่ได้มีชื่อแกสลักไว้สักหน่อย แบร่ๆ :P "แล้วฉันก็รีบวิ่งหนีกลับบ้านทิ้งให้ยังขนุนดีดดิ้นไปมาด้วยความสะใจ
     และ ณ จุดๆนี้เดี๊ยนขอบอกเลยว่า...การลงทุนมีความเสี่ยง  ผู้ลงทุนควรศึกษาหัวใจของท่านก่อนการลงทุนน่ะค่ะ ;) เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน Shira kuma