Doraemon {FanFic} Nobita The Patriot

สวัดดีครับทุกท่าน ผมกันติทัต แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่เขียนด้วยความคิดแปลกๆในหัวหลายเรื่อง ที่ปนลงตัวพอดีกับตัวละครชีวิตบัดซบคนหนึ่งอย่างโนบิ โนบิตะ 

ฟิคนี้เรื่องราวจะเซ็ตในโลกของเรานี้แหละครับ แต่จะเป็นโลกของเรา ประวัติศาตร์ของเรา ภาษาและประเทศต่างๆเหมือนที่เราเห็นในปัจจุบันหมด แต่ว่ามีเวทมนต์ แต่ทว่าเวทมนต์นั้นไม่ใช่สิ่งที่ใครต่อใครจะใช้มันได้ เพราะเวทมนต์นั้นคือหนึ่งในศาตราทางการทหาร เชกเช่นปืนไรเฟิลและคมดาบ 

อาจจะดำเนินเรื่องไปในความเร็วปานกลาง ไม่เร็วมากแต่ก็ไม่น่าช้า(มั้งนะ) ถ้าผมเขียนตกหล่นผิดพลาดคำไหนก็พร้อมรับฟังนะครับ อาจจะแก้ไขช้าหน่อยนะครับ เพราะอาจจะขี้เกียจไปบ้างบางครั้ง 

เรื่องราวจะเล่าถึงโนบิ โนบิตะ เด็กผู้ชายธรรมดาๆไปทางอัจฉริยะซักหน่อย(หมายถึงพวกทักษะอื่นอ่ะนะ) เป็นเด็กที่เรียนไม่เก่ง หัวไม่ดี ฟฤติกรรมไม่แย่ แต่ก็เข้าสายเกือบทุกครั้ง แน่นอนว่าไม่มีโดราเอม่อนมาหาเขา ไม่มีหุ่นยนต์ที่เขาเคยฝันละเมอถึงตอนเด็กตอนโดนเด็กหัวโจกแกล้งและร้องไห้กลับมาด้วยจิตใจเปราะๆบางๆที่เหมือนกับแก้วร้าวๆของเขา 

สิ่งเดียวที่เยียวยาคือดอกฟ้าของเขา มินาโมโตะ ชิสุกะ เด็กสาวที่คนทั้งห้องต่างหมายปอง อ่า ช่างดูเกินเอื้อมสำหรับหมาขี้แพ้ของเขาที่วันๆก็ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง แต่เธอก็ยังทำดีต่อเขา มันเปลี่ยนทัศนะคติที่ว่าเธอคือนางฟ้าสำหรับเขาไม่ได้หรอก 

ในกฏของเมอร์ฟี่ มีคำกล่าวว่า ทุกสิ่งที่สามารถผิดพลาด มันจะผิดพลาดทันที เหมือนกับที่เขาต้องเจอ 

อะไรที่มันไม่คาดหมายและสามารถเกิดขึ้นได้ ต่อให้มันเป็นหนึ่งในพันล้านๆ มันก็จะเกิดขึ้น สำหรับคนอัปโชค 

พ่อของเขาได้งานใหม่ที่สหรัฐอเมริกา และเหมือนว่าจะต้องย้ายไปกันทั้งบ้านจริงๆ 

วินาทีที่ปากของทามาโกะสะกดคำเป็นคำนั้น โนบิตะแถบอยากจะทรุดลงกับฟื้นและก้มหัวลง แต่ร่างกายนั้นกลับทำเพียงชะงักค้างและทำได้แค่พยักหน้ากลับเท่า อย่างจำยอมโนบิตะทำได้เพียงก้มหน้าและยอมรับความจริงอันแสนเจ็บปวด ที่เขาจะต้องแยกจากกับแรงบัลดาลใจและเหตุผลเดียวในการเดินหน้าต่อของเขาไปอย่างไม่อาจจะเลี่ยงได้เลย 

ทุกครั้งที่ความเป็นจริง ณ ช่วงเวลานั้นกระซิบบอกกับโนบิตะนั้น เขามักจะถอดแว่นออกและเช็ดมันเล็กน้อยเท่านั้น ปืนสไนเปอร์ไรเฟิลในมือและกระบอกปืนที่ไร้กล้องเล็งนั้นคือคำตอบเดียวที่เขาจะทำต่อไป เพื่ออะไรกันแน่นะ? 

มจุราชแห่งทะเลทรายคิดพร้อมค่อยๆบรรจงกดมือลงบนไก เสียงปืนกังวาลดังพร้อมกับความแปลกประหลาดที่ตรงเข้ามาในความรู้สึกของเขา 

นานเท่าไหร่แล้วนะ ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ 

พรัอมกับที่กระสุนตกลงบนฟื้นทราย และนัดต่อไป และต่อไป และต่อไป