(Fic Harry Potter: HP | ฟิค SS/HG | SSHG - Snamione) Love and All Its Details

 

Love and All its Details

 

℘

Rate M - Romance - Severus S./Hermione G.

Republished: 25/05/16 - Work in Progress

Canon Compliant up until an epilogue of the Deathly Hollow | Harry Potter EWE (Epilogue what Epilogue) | Slow burn | Slow Build | Hurt and Comfort | Companionship | They annoy each other | But they care! | Eventual romance once Hermione is of age. | A kind of 'Read Between the Lines' fanfic

Disclaimer: All about HP belong to JK Rowling. I own nothing, but plot and narrative of this fan fiction are mine. If I owned all of them, this couple would definitely end up together. I also do not own these characters, no matter how much I love them.

  

                                                                                            

"ดูสิ ฉันคิดว่ามันชอบคุณนะคะ โอ้ ดูสิคะ มันออกจะเป็นเด็กดี เด็กดีจริงๆ เลย มันรู้ด้วยว่าฉันชอบคุณ" เด็กสาวอุ้มแมวตัวกลมสีส้มขึ้น พลางจับอุ้งมือมันโบกไปมาใส่หน้าเขา คำว่าชอบของเธอกับเขาเป็นที่เข้าใจต้องตรงกันว่าปราศจากความรู้สึกเชิงชู้สาว แต่ออกจะเข้าทำนองเพื่อนคนโปรดมากกว่า ความสัมพันธ์ที่จับพลัดจับพลูมาร่วมมือกันของเราออกจะเหมือนคู่หูและเพื่อคู่คิดที่เป็นคู่กัดและรักจะชังน้ำหน้า กึ่ง ๆ รำคาญและชวนโมโหเป็นบางเวลา และจะอย่างไรเราก็ศิษย์อาจารย์ เขาไม่มีทางจะคิดอะไรกับเธอไปได้

"คุณจะไปเอาอะไรกับแมว คุณเกรนเจอร์" เขาตอบห้วน ชั่ววินาทีหนึ่งมองดูคล้ายจะกลอกตาเอือมระอา โดยไม่รู้ตัวสักนิด เขาพูดมากขึ้นเวลาอยู่กับเธอ

"มันเป็นแมวที่รู้ว่าหนูของรอนคือปีเตอร์ เพ็ตตริกรูว์ แถมยังช่วยซิเรียส แบล็กไว้อีกต่างหาก ฉันคิดว่ามันออกจะฉลาด" เธอกล่าวอ้าง

"ผมไม่เคยคิดว่าปีเตอร์ เพ็ตตริกรูว์ หรือแม้กระทั่งซิเรียส แบล็กก็ตาม จะเป็นคนที่ฉลาดนักในการปกปิดตัวตนของตัวเองอยู่แล้ว ต่อให้กับแมวก็เถอะ" ศาสตราจารย์วิชาปรุงยาเอ่ย ท่าทีไม่สะทกสะท้านและรู้สึกว่าบทสนทนานี้ไร้สาระเกินกว่าจะต้องให้ความใส่ใจ

"ความคิดของคุณที่ว่าใครไม่ฉลาด ไม่ได้สนับสนุนว่าครุกแชงก์เป็นแมวที่ไม่ฉลาดแม้แต่นิดเดียวค่ะ" ดวงตาเธอมุ่งมั่นจะถกเถียงและไม่ยอมแพ้

"ผมคิดว่ามันตรงประเด็นทีเดียว แมวจะฉลาดหรือไม่ฉลาด แค่เห็นความเลินเล่อของสองคนนั้นก็ต้องรู้กันทั้งเผ่าพันธุ์นั่นแหละ ผมคิดว่าคุณเป็นคนหยิบประเด็นเรื่องแมวตัวนี้ฉลาดหรือไม่ขึ้นมานะ คุณสุภาพสตรี ตกลงเราคุยกันเรื่องอะไรอยู่ ความฉลาดของแมว หรือเรื่องที่มันคิดว่าผมชอบคุณ หรือเพราะว่ามันฉลาดมันถึงได้รู้ว่าผมชอบคุณ ถ้าเป็นสองอย่างหลัง ผมพอใจที่จะหยิบยกทุกประเด็นที่สนับสนุนว่าไม่ใช่ขึ้นมาแจกแจงให้คุณฟังเดี๋ยวนี้เลย" สีหน้าของเขาอ่อนอกอ่อนใจและท่าทางคล้ายเต็มกลืนเต็มทน แต่ก็ยังอธิบายด้วยคารมเฉียบคมอย่างมีน้ำอดน้ำทนต่อเธอ

"คุณไม่ต้องลำบากถึงขนาดนั้นกับแค่การยอมรับว่ามันเป็นแมวที่ฉลาด แต่คุณไม่อยากยอมรับว่ามันฉลาด เพราะรู้ว่าจะต้องยอมรับในอีกเรื่องด้วย" ดวงตาสีน้ำตาลทอประกายแสนกล รู้ดีว่ากำลังไล่ต้อนอีกฝ่ายได้

"ผมอาจจะยอมรับว่ามันฉลาด แต่คงไม่ยอมรับอีกเรื่องที่คุณหยิบยกขึ้นมาโดยไม่มีมูลเหตุ แค่นี้ผมก็ชอบคุณมากซะจนต้องทรุดตัวยอมรับออกมาบนหัวเข่าทั้งสองข้างแล้ว" เสียงทุ้มนุ่มลึกสูงขึ้นเล็กน้อยด้วยอารามเสียดสีอันเนื่องมาจากอารมณ์ขันร้ายลึกและแสบ ๆ คันๆ ของเขา ร่องรอยความรู้สึกที่แฝงอยู่ในคำพูดเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจและเกินความจริงแต่พอดีเพื่อหวังจะประชดประชันว่าตนเองจะสามารถยอมรับเรื่องราวเช่นนั้นได้ก็ต่อเมื่อมีสัจจะเซรุ่มหยดลงในปากแล้วเท่านั้น

   

         

แล้วเธอก็รู้สึกทั้งชวนหัว ทั้งฉุน ทั้งโมโห อยากจะหัวเราะกับความเจ้าคารมและไหวพริบของเขา แต่ก็อยากจะให้เห็นว่าโมโหและไม่ยอมเขาง่าย ๆ เหมือนกัน "ระยะหลังคุณใช้เวลาอยู่กับฉันมากที่สุดกว่าใครในตัวปราสาทนี้ -- หรือแม้กระทั่งโลกนี้ก็ได้นะคะ ฉันคงไม่สำคัญตัวมากเกินไป ศาสตราจารย์ คุณคิดว่าจะยังแก้ตัวได้อีกเหรอ"

"เขาเรียกภาระจำยอมและพันธะจำเป็น คุณเกรนเจอร์ ผมคิดว่าการที่เราจำต้องมาใช้เวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้จะทำให้คุณรู้ซึ้งถึงความหมายของมันได้แจ่มแจ้งกว่าใครซะอีก หรือถ้าไม่แล้ว-- ก็เพราะคุณต่างหากที่ชอบผมมากซะจนไม่คิดว่าการทำแบบนั้นคือภาระอันเหนื่อยหนักใจ" แล้วเธอก็พ่ายแพ้ รู้สึกราวกับเป็นฝ่ายถูกกลับมาไล่ต้อนเสียเอง ทั้งที่ทีแรกถือไพ่เหนือกว่าด้วยซ้ำ

"อืม น่าสนใจ" เขาพูดต่อ ทิ้งปลายเสียงละเลียดคำราวกับกำลังลิ้มรสอะไรบางอย่างที่ถูกลิ้นและชวนพึงพอใจ แต่ก็ให้ความรู้สึกอาบยาพิษร้ายในเวลาเดียว ท่าเคร่งขึ้งมึนตึงหายไป กลายเป็นความยียวนกวนประสาทอันแนบเนียนที่บางครั้งเขาจะแสดงออกมาเสี้ยวหนึ่งภายใต้ความเย็นเยียบเรียบเฉย "บอกผมสิ คุณยืนกรานจะยัดเยียดให้ได้ เพราะคุณต่างหากที่ชอบผม-- ผมเป็นสายลับสองหน้า คุณเกรนเจอร์ ผมมีชีวิตอีกด้านที่คุณไม่รู้ คุณก็แค่เสี้ยวเวลาหนึ่งในชีวิตผม แค่เพียงผ่านประเดี๋ยวประด๋าว เหมือนที่ผมเองก็เป็นอย่างนั้นในชีวิตคุณ คุณก็มีชีวิตของตัวเอง ผมก็มีของผมเหมือนกัน และคุณคงจะไม่มีวันรู้ว่ามันเป็นอย่างไร"

โอ้-- เขาจะคิดผิดไปได้มากสักแค่ไหนกันเชียว

℘

                                                                                          

        

      

'You are not of age, young lady. You cannot Apparate on your own. Thus, your hand please. Thank you-- then hold it to my arm-- tightly because I'm going to Side-Along you.' she did not hesitate or flinch even though he could simply bring her to Voldemort of all people himself within a heartbeat whilst she had no idea at all. When she did as the Potions Master told her, it was the moment that Hermione genuinely realised she truly trusted him.

'Please, Professor-- Just let me help you. Please.' she almost begged to the formidable man who clearly was in severe pain due to repercussions from Cruciatus curses casted on him by the Dark Lord to whom he was summoned hours ago. Severus was the most powerful and extremely skilled wizard, so it was out of effort for him, gathering all consciousness he had left to just gently push his private apprentice away from the curses' unpleasant side effects without too much force which might hurt her. He wanted to do her no harm provided he could lose control of himself at any time. That was the moment the former Death Eater surprisingly realised he really cared for her.

                                                                                          

     

     

Hermione had to give a word of loyalty. In the meantime, Severus Snape took a vow of honour to protect her. She hoped that the Potions Master's discretion was still trustworthy enough since it was the only thing we had left and all we needed for the sake of everyone's lives.

    

    

The charm was casted. A silver panther blasted out, elegantly flowing around the room. Hermione felt bare and raw, revealing the changing form of her own Patronus in front of the man who caused it.

Severus paused. She was responsible for a change of his Patronus as well. A Master Potioneer swirled his wand, then a silvery snow leopard playfully ran along side its complimentary pair. Their forms of Patronus compliment each other. And that was all it needed to be said.

℘

    

    

Summary: ในฤดูร้อนหลังการสอบวิชาพ่อมดระดับสามัญจบลง เมื่อจอมมารเถลิงอำนาจอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่ได้ล่วงรู้ความลับบางประการ และก็ได้เรียนรู้ว่าบางทีการรู้มันไปหมดทุกอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องดี - During a certain summer after finishing O.W.L. exams, the Dark Lord had risen to power again. At the time, Hermione learnt some secrets, and it did not take her too long to realise that being insufferable know-it-all did not always be a good thing. 

ในฤดูร้อนปีที่สิบหกของเฮอร์ไมโอนี่ เธอพบว่าตนต้องให้คำมั่นแห่งความภักดี ในขณะที่มาสเตอร์แห่งศาสตร์การปรุงยาคนนั้นให้คำสัตย์สาบานแห่งเกียรติว่าจะปกป้องเธอ -- แม้เขาจะไม่เคยเอ่ยออกมาตรง ๆ เป็นรูปธรรมเลยก็ตาม แต่เธอพอใจจะตีความแบบนั้นเพื่อความสบายใจของตัวเองที่หลงไปอยู่ใต้ปีกของเขา -- คนสองคนที่ไม่น่าจะมารวมมือกันได้ แต่กลับสมเหตุสมผลที่สุดถ้าจะต้องกลายเป็นคู่หูคู่คิดร่วมก่ออาชญากรรม ต้องจับพลัดจับพลูมาเป็นตัวหมากบนกระดานขาวดำที่เล่นกันระหว่างฝ่ายมืดและภาคีแห่งนกฟีนิกซ์ แต่ไม่ว่าใครก็ห้ามล่วงรู้หมุดหมายที่พวกเขาค่อย ๆ ปักไว้บนกระดานอย่างแยบคาย

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรู้สึกราวกับว่าคบชู้สู่ชายอย่างลับ ๆ แต่ชายชู้ในนามเปรียบเปรยของเธอกลับเป็นศาสตราจารย์ด้านการปรุงยาผู้มึนตึงที่เธอมักมีอารมณ์ก้ำกึ่งระหว่างนับถือกับน่าโมโหเสียนี่ และเธอก็แน่ใจทีเดียวว่าหากจะถามศาสตราจารย์คนดังกล่าวแล้ว เธอให้เครดิตตัวเองไม่น้อยทีเดียวที่สามารถเปลี่ยนความความไม่รู้สึกรู้สาของเขาได้ -- แน่นอน -- ผิวหน้าของอารมณ์อันราบเรียบเมินเฉยของคนที่ไร้เลือดเนื้อเยื่อใยพรรค์นั้นเริ่มจะกระเพื่อมไหวเป็นความรำคาญ รำคาญ และรำคาญทีเดียว เธอก็นับว่าตัวเองประสบความสำเร็จเกินหน้าเกินตาใครแล้ว

      

ก่อนหน้านี้เซเวอร์รัสคิดว่าชีวิตของตัวเองมีอยู่เพื่อไถ่ถอนบาปและชดเชยความผิดให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ความอยู่ดีมีสุข ความยินดีปรีดา การเสพสพและรู้สึกถึงชีวิต ตลอดจนสวัสดิภาพทั้งมวลของเขาเป็นดังดอกไม้หน้าหลุมศพและบรรณาการแด่เธอให้นำติดตัวสู่โลกแห่งความตาย แต่พอหลงรับพันธะมาผูกไว้กับตัวอีกหนึ่งชีวิต -- ขอบคุณดัมเบิลดอร์เจ้าเก่าในเรื่องนั้น ถ้าหากเขาจะยังมีเหตุผลให้ร่ายคำสาปพิฆาตให้อีกฝ่ายได้ไม่มากพอ -- เขาก็พบว่าตัวเองยังสามารถจะทอดถอนใจอย่างอิดหนาระอาได้วันละหลายตลบ ยังไม่นับว่าตนค้นพบขีดจำกัดความอดทนของตัวเองในที่สุดว่ามันสามารถไปหมดลงได้ที่ตรงไหน แล้วไหนจะตระหนักได้ว่าตัวเองสามารถรู้สึกรำคาญได้ถึงระดับใดด้วย

เธอระคายเคืองเขาเหมือนหนามหยอกในผิว เซเวอร์รัสนึกอยากจะนับถอยหลังวันที่ตัวเองสิ้นสุดภาระหน้าที่ไม่ไหว ทั้งที่ชีวิตหลังจากผู้หญิงคนนั้น เขาไม่เคยรู้สึกใจจดใจจ่อรอคอยหรือคาดหวังกับอะไรมาก่อน แต่เขาอยากจะหลุดพ้นจากลูกศิษย์คนนี้สักที -- เมอร์ลินเมตตา เขาจะตายอยู่แล้ว ในตอนสุดท้าย เขารู้ดีว่าไม่มีอะไรรอตัวเองอยู่นอกจากเงื้อมมือของเทพแห่งความตาย แต่อย่างน้อย ๆ ก่อนตาย จะสงบสุขบ้างก็ยังไม่ได้...

  

      

                                                                                            

Author's Note: แฟนฟิคเรื่องนี้กลับมาลงอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผู้เขียนเขียนเรื่องนี้ไว้นานมากพอสมควรตั้งแต่แฮร์รี่ พอตเตอร์เล่มที่สี่วางจำหน่าย ฟิคนี้ถูกเขียนขึ้นเป็นภาษาอังกฤษในตอนแรกลงใน AO3 และ FFN เมื่อนำกลับมารีไรท์อีกครั้ง ผู้เขียนได้เปลี่ยนมาเขียนเป็นภาษาไทยและนำมาลงในเด็กดีก่อนจะลบออกไป หลังจากนั้นปี 2016 ก็นำมาลงอีกครั้งทาง WordPress ก่อนจะขยับขยายมาลงในเด็กดีในเวลาไล่เลี่ยกัน ฟิคเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นโดยไล่เรียงไทม์ไลน์ตามฉบับหนังสือและอ้างอิงเหตุการณ์รวมถึงรายละเอียดจากฉบับหนังสือนำมาผสมรวมกับเนื้อเรื่องของแฟนฟิคนี้อย่างแนบเนียนให้เหมือนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตามจริง ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิงรายละเอียดตามภาพยนตร์และในภาพจินตนาการของผู้เขียน อิมเมจของตัวละครก็ไม่ได้อ้างอิงจากนักแสดงภาพยนตร์เช่นกันค่ะ เนื่องจากฟิคเรื่องนี้เขียนขึ้นก่อนที่จะมีการผลิตภาพยนตร์ออกมา น่าจะพอเดาอายุคร่าว ๆ กันได้เลยทีเดียว (///) อย่างไรก็ดี ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ :)

℘

    

   

      

   

      

   

      

   

        

   

    

สำคัญ* แฟนฟิคเรื่องนี้ผู้เขียนตั้งใจและทุ่มเทอย่างมากในการที่จะถักทอร้อยเรียงออกมา การนำไปดัดแปลง ปรับปรุง ปรับเปลี่ยน หยิบยืมไอเดียบางจุดบางอันไปใช้ หรือลอกเลียนแก้ไขในบางส่วนแม้จะเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยคิดว่าไม่เป็นไร หรือมองว่าแค่คล้ายคลึงเท่านั้นเอง หรือการบอกว่าเป็นแรงบันดาลใจหรืออะไรก็ตามแต่ ถือว่าผู้เขียนขอนะคะ อย่าทำเลย ฟิคของผู้เขียนทุกเรื่องเป็นเหมือนลูกที่ปลุกปั้นมากลับมือ มีความทุ่มเท กลั่นกรอง ขบคิดออกมาอย่างยากลำบาก ถือเป็นการให้เกียรติกันในฐานะผู้เขียนและรังสรรค์ผลงานนะคะ ผู้เขียนกล่าวถึงเรื่องนี้ เนื่องจากฟิคเรื่องอื่น ๆ ในแฟนด้อมอื่นของผู้เขียนโดนบ่อย จึงอยากขอร้องไว้ ณ จุดนี้ค่ะ ให้อ้อนวอนก็ยอมค่ะ จ เจ็บมาเยอะค่ะ TT

    

แฟนฟิคนี้เป็นผลงานมาสเตอร์พีซที่ผู้เขียนทุ่มทุนสร้าง ขอรับประกันว่าอ่านแล้วจะไม่ผิดหวังค่ะ เป็นแฟนฟิคละมุนละไมที่ดำเนินตามเนื้อเรื่องหลัก และสอดแทรกเหตุการณ์ต่าง ๆ เข้าไปอย่างแนบเนียนให้สอดคล้องเป็นหนึ่งเดียวกับเนื้อเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์จริง ๆ ซึ่งแต่จะเหตุการณ์ขั้นตอนจะมีเหตุผลสนับสนุนเอาไว้ เป็นวางพล็อตประกอบเข้ากับเนื้อเรื่องตามจริงและทักถอร้อยเรียงมาเป็นเรื่องราวของคู่นี้ไปจนถึงตอนจบ มันจะละเมียดละไม ไม่หวือหวา แต่ค่อยๆ ซึมลึก ดื่มด่ำอย่างช้าๆ ไปกับความรู้สึกและอารมณ์ของเนื้อเรื่อง อบอุ่นหัวใจเป็นส่วนใหญ่ เป็นฟิคเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ และนิ่มนวลเนิบนาบ ขับเน้นอารมณ์ความรู้สึกตามเอกลักษณ์ประจำของผู้เขียนค่ะ

อ่านตอนไหนแล้วก็ทิ้งคอมเม้นท์และกำลังใจไว้นะคะ นะคะ นะคะ ผู้เขียนขอร้องออดอ้อนนักอ่านทุกท่าน ขอความกรุณาด้วยค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ (; w ;) ผู้เขียนพิมพ์  Author's Note ขอคอมเม้นท์ไว้ทุกตอนก็เกรงใจนักอ่านมากแถมยังดูเรียกร้องเอาแต่ใจ แต่มันคือความในใจผู้เขียนเลยค่ะ อยากให้คอมเม้นท์พูดคุยกันและกดให้กำลังใจในทุกๆ บทนะคะ ♥ นักอ่านที่คุ้นหน้าหรือไล่คอมเม้นท์กันทุกตอนเรามีของสมนาคุณรอมอบให้เมื่อออกรวมเล่มด้วยย ตอนขอ Cut Scene ฉาก NC ก็จะสะดวกเพราะตอนจะแจก Cut Scene ที่มีแจกมากกว่าหนึ่งครั้งแน่ๆ (!!) จะมีกติกาแจกให้เฉพาะคนที่คอมเม้นท์ครบทุกบทค่ะ ผู้เขียนพูดจริงๆ ไม่มีหยอก ดังนั้นเริ่มคอมเม้นท์ไว้ตั้งแต่เริ่มอ่านจะช่วยให้ง่ายขึ้นใช่ไหมล่ะคะ ผู้เขียนกำลังล่อลวงคนอ่านให้คอมเม้นท์สุดชีวิตค่ะ :D

                                                                                            

   

    

ฟิคนี้มีลงไว้อีกที่ทาง Wordpress ค่ะ (คลิก)

เก็บฟิคนี้ไว้อ่านและติดตามการอัพเดท (คลิก)

ท่านใดสนใจพูดคุย ข่มขู่ ติดตามทวงฟิคหรือข้อมูลข่าวสารต่างๆ เกี่ยวกับงานเขียนของผู้เขียน ไม่ว่าจะเป็นการอัพเดท ความคืบหน้า หรือดีเทลต่างๆ เกี่ยวกับฟิค รวมทั้งสปอยล์ที่อาจมีบ้าง หากสะดวกสามารถติดตามแอคเค้าท์ทวิตเตอร์ @ccarcharia (คลิก) ได้ เป็นแอคเค้าท์เกี่ยวกับงานเขียนของผู้เขียนโดยเฉพาะ feel free to follow ค่ะ หรือจะผ่านทางเฟสบุ๊คแฟนเพจ McBoffin/ccarcharia (คลิก) ก็ได้ค่ะ

  

  

อนึ่ง สามารถพูดคุยถึงแฟนฟิคนี้ได้ผ่านทางเฟสบุ๊คและทวิตเตอร์โดยการติดแฮชแท็ก #ccarcharia ซึ่งใช้กับฟิคของผู้เขียนทุกเรื่อง นอกจากนั้น ฟิคเรื่องนี้ยังมีแฮชแท็กส่วนตัวด้วยค่ะ ทุกท่านจึงสามารถติดแฮชแท็ก #ห้ามพูดด้วยก่อนกาแฟเช้า เพื่อพูดคุยหรือคอมเม้นท์เกี่ยวกับฟิคเรื่องนี้ได้โดยเฉพาะ ผ่านทาง Twitter หรือ Facebook ค่ะ อย่าลืมมาเล่นแฮชแท็กนี้กันนะคะ :)

Please comment.

คอมเม้นท์พูดคุยกันนะคะ xx