ตามล่า ท้าวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #2 : เทปแรก โกดังร้างรัก

    " สวัสดีค่ะ  ท่านผู้ชม  นี่คือรายการ 'ตามล่า ท้าวิญญาณ'  รายการที่ทำให้ท่านขวัญผวาไปกับสถานที่อาถรรพ์ทั่วประเทศ  ดิฉัน น้ำฟ้า  ชลาพร พิธีกรรายการ" ฟ้าที่ใส่ชุดออกรบสีเขียว กระโปร่งสีขาวบางเบา ดูดีเกินกว่าจะมาออกรายการผี พูดใส่กล้องตัวใหญ่ขณะที่กล้องกำลังซูมเข้าไปในโกดังด้านหลัง 

    กว่าจะเดินทางมาถึงจังหวัด  นครปฐม ก็เย็นมากแล้ว  ความมืดย่างกรายเข้ามา ขับให้บรรยากาศของที่ถ่ายทำดูน่าสยดสยอง

    " เออ  หนูหมอกจ๊ะ  จริงรึเปล่าลูก ที่หนูมีสัมผัสเรื่องวิญญาณสามารถมองเห็นในสิ่งที่น้อยคนนักมองเห็น  ประมาณว่ามี  'ซิกเซ็ก' อะไรอย่างงี้ใช่ไหมลูก  แล้วหมอกมีตั้งแต่เกิดรึเปล่า ? " ป้าอิ่ม ที่ท่าทางช่างพูดถามหมอกขณะที่คนอื่นถ่ายทำกัน

    หมอกยิ้มรับและพยายามตอบอย่างระมัดระวัง " ก็คงจะอย่างงั้นล่ะฮะป้า  ผมมี 'ซิกเซนต์'  น่ะฮะไม่ใช้  'ซิกเซ็ก' แล้วผมก็ไม่มีตั้งแต่เกิดหรอกนะครับ  ผมมีเมื่อ 3 ปีก่อน ตอนผมอายุ 10 ขวบ มันไม่ใช้เรื่องดีเลย " เขาภาวนาให้คุณป้าเลิกถามซะที

    " อืม  มีตอนอายุ 10 ขวบ  แล้วมีได้ยังไง  ตอนไหนล่ะจ๊ะ  ตอนที่มี หนูฝันว่าพระอินทร์เอาดวงตาทะลุมิติมาให้ หรือว่า มีพ่อหนุ่มลึกลับพราวเสน่ห์ให้พลังนี้มา อย่างนี้รึเปล่าจ๊ะ " ป้าถ้าจะดูหนังมากไปซะแล้ว

     " ก็.... เปล่าหรอกครับ เป็นเพราะ..อุบัติเหตุ "

     " อุบัติเหตุ ! อุบัติเหตุอะไรจ๊ะ " เรด้าสอดรู้กระเด้งรับสัญญาณ

     นับเป็นโชคช่วยที่ฟ้าและคนอื่นๆกลับมาจากถ่ายทำ  บทสนทนาจึงจบลงด้วยความโล่งใจของฝ่ายที่ถูกซักแต่บทสนทนาอีกบทที่น่าลำบากไม่แพ้กันก็ตามมา

      "หมอก  พี่มาคิดดูแล้ว  พี่รู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกเธอล่วงหน้าเรื่องรายการนี้  แต่ถ้าพี่บอก  เธอก็คงไม่มา  งานนี้สำคัญกับพี่มาก  ช่วยพี่ด้วยเถอะนะ " 

      ฟ้าฝันอยากเป็นนักแสดงและพิธีกรที่มีชื่อเสียง  เมื่อโอกาสอยู่ตรงหน้าเธอจึงรีบคว้าไว้และทุ่มเทอย่างเต็มที่กับรายการนี้  หากแต่ด้วยต้องการดึงดูดความสนใจของผู้ชม  เธอจึงนำน้องชายมาช่วย  บางทีหมอกอาจจะสามารถติดต่อกับวิญญาณละแวกนี้ก็ได้

         .........................................................................................................................................
  
    "ขอบคุณ  คุณสุริยะ มากนะคะ ที่อนุญาตสถานที่ให้พวกเรา " วาหินีพนมมือไหว้ เจ้าของคฤหาสน์ใหญ่ข้างโกดังสถานที่ถ่ายทำ

      นายสุริยะเจ้าของคฤหาสน์นั้นท่าทางขี้โรคและดูทุกข์ใจ  อาจเป็นเพราะร่างกายชราภาพของเขาเป็นอัมภาพครึ่งล่างจำต้องนั่งรถเข็นมาเป็นเวลานาน

      "ไม่เป็นไรหรอก คุณวาหินี ผมยินดี หากแต่มีเรื่องจะขอร้องเป็นการแลกเปลี่ยน "
สุริยะกระแอมไอ 
       "คือ ผมได้ยินว่าทีมงานของคุณมีผู้เชี่ยวชาญด้านสิ่งเหนือธรรมชาติอยู่  ผมต้องการให้พวกเขาช่วยจัดการวิญญาณนี้ให้ออกไปซะที ทุกคนในบ้านผมกังวลเกี่ยวกับมันมาก" 

        วาหินียิ้มรับ ทั้งที่คำพูดของฝ่ายตรงข้ามสร้างความสงสัยบางอย่างแก่เธอ

       " ได้ค่ะ ทางเราจะพยายามให้ถึงที่สุด " เธอตอบรับประจวบเหมาะกับที่ชายหนุ่มสองคนเข้ามาพอดี

        "คุณวาหินี  สองคนนี้คือลูกชายผม คนโตชื่อ สุริยัน  คนเล็กชื่อ ผันนภา ทำงานอยู่ที่บริษัทผม" สุริยะแนะนำ

         สุริยันเป็นคนตัวใหญ่  ดวงตาจ้องมาที่วาหินีเปรียบดังเหยี่ยวแสดงถึงอำนาจและความเฉลียวฉลาด ต่างกับ ผันนภาที่ยามจ้องมา วาหินีรู้สึกถึงสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง  ดวงตาที่หลุกหลิกดูเหมือนเป็นคนเจ้าชู้และถูกตามใจจนเสียคน 

         ทั้งคู่แนะนำตัวตามมารยาท
     
         " เมื่อเราต้องทำงานให้คุณ  ดิฉันก็รู้สึกสงสัยว่า  ทำไมพวกคุณถึงต้องการกำจัดวิญญาณนี้  ทำไมต้องเป็นพวกเราที่รับหน้าที่ และ พวกคุณพอทราบไหมคะ ว่าดวงวิญญาณที่ว่านี้เป็นใคร ดิฉันไม่ต้องการละลาบละล้วง หากแต่ เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับงานของเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง "   ด้วยความสงสัยและเพื่อความไม่ประมาทวาหินีจึงตัดสินใจถามคำถามที่ข้องใจ

           ผู้ฟังมีสีหน้าประหลาดใจ  กังวลใจ  และเศร้าคละกันไป สุดท้ายสุริยันก็เอ๋ยปาก

        " ผมคิดว่าวิญญาณนี้ น่าจะเป็น  ดวงตะวัน  คู่หมั้นผม  2 คืนก่อนวันแต่งงาน  ดวงตะวันไปที่โกดังเก็บของตอนกลางคืน ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร  อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเข้าไปไม่นานก็เกิดเสียงระเบิดขึ้น  ใช่ครับ  โกดังระเบิด  ไฟลามไปทั่ว  พวกเราและคนงานพยายามดับไฟกว่าจะดับเสร็จก็รู้ว่า ... ดวงตะวันหายไป เราระดมคนค้นหา ท้ายสุดก็พบศพเธอในซากโกดัง"  สุริยันนิ่งไปครู่หนึ่ง  เขาลำบากใจที่ต้องเล่าถึงการสูญเสียคู่หมั้นของเขา

         " ขอโทษนะคะ สภาพศพ "

         " โว้ย  !! กำจัดผีมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องพวกนี้  คุณไม่เห็นรึว่า เราไม่อยากตอบคำถามพวกนี้ " ผันนภาเลือดขึ้นหน้าผรุโทสะออกไป

          " ไม่เป็นไรหรอก ผัน ให้ความร่วมมือหน่อย " สุริยันปราม " สภาพศพของดวงตะวันนั้นไม่สามารถระบุได้ว่าตายอย่างไร  เมื่อไร แต่คาดว่าน่าจะถูกแทง เพราะพบมีดในกองไฟข้างศพเธอ "

          " อืม  อย่างนี้นะเอง  แล้วมีอะไรผิดปกติอีกรึเปล่าคะ ในคืนที่พบศพ "
 
            สุริยันส่ายหน้า แต่ผันนภาพยักหน้า 

          " ความจริง  ดวงตะวันมีอาการซึมเศร้าก่อนวันเกิดเหตุ  เก็บตัว  บางทีเธออาจจะมีความกังวลก่อนแต่งงาน  ส่วนที่ผิดปกติอีกเรื่องคือ  ดอกหญ้า คนใช้ในบ้านที่หายตัวไปในวันเกิดเหตุ  บางทีเธออาจเป็นคนฆ่าดวงตะวันแล้วหนีไป  หรือ กลัวผีดวงตะวันจนหนีไปก็ได้ " 

         " แล้วดอกหญ้าเป็นคนฆ่าจริงรึเปล่า  เธอหายไปไหนค่ะ "

             คราวนี้ สุริยะเป็นคนตอบ 

          " ไม่มีหลักฐานว่าเธอเป็นคนทำ  อีกอย่างตำรวจจับคนร้ายได้แล้ว  หนูวาหินี  ไอ้ผัน มันไม่เชื่อว่า นายสาด เป็นคนทำถึงมีหลักฐานพร้อม มีคนเห็นว่าก่อนเกิดเหตุนายสาดคุยกับคุณดวงตะวัน  อีกทั้งหลังจากค้นบ้านมันเราก็พบเสื้อผ้าเปื้อนเลือด"

           สุริยันกัดฟันอย่างแค้นใจ 

           " นายสาดนะ  นายสาด ไม่น่าเลยสติมันไม่ค่อยดี  พอเห็นดวงตะวันออกว่าตอนกลางคืนก็คงแค้นใจที่เธอหมั้นกับผม  มันหลงรักตะวันมาตั้งนานแล้ว "

           " เอาล่ะ คุณก่อกวนอารมณ์เก่าของพวกเราขึ้นมาใหม่เกินหน้าที่  กลับไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายก็พอ "  ผันนภาตัดบทและเดินไปส่งวาหินีที่ประตู

                 'ผู้หญิงคนนี้อันตราย'   เขาคิดอย่างกังวล          

             ...........................................................................................................................

          ภายในรถบ้านของบริษัท  ข้างในเต็มไปด้วยอุปกรณ์ถ่ายทำและเครื่องมือสุดพิลึกพิลั่นของอาจารย์พนัสดมหนึ่งในทีมงานที่ศึกษาเรื่องวิญญาณ

          วาหินีกำลังถ่ายทอดเรื่องราวที่เธอไปพูดคุยกับ นายสุริยะ นายสุริยัน และนายผันนภา ในทุกคนในรถฟัง 

         " สรุปคือพวกเราต้องกำจัดวิญญาณให้เขาเพื่อแลกกับได้สถานที่ไปทำรายการใช่มั้ยนี่ " วิกรมช่างภาพหนุ่มถาม  

          ผู้อำนวยงานสร้างหรือวาหินีพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

        "  ใช่ค่ะ  แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ  เรื่องนี้มันทะแม่งๆ พิกล "

        "  อย่างไรก็ตาม  เราก็ต้องช่วยกันทำตามความต้องการของเขา อาจารย์พนัสดมคะ อาจารณ์เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้ไหม "  ฟ้าพิธีกรรายการ สาวน้อยที่มุ่งมั่นในจุดหมายถามอาจารย์ที่น่าจะมาเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ 

        "  อืม  สาเหตุที่วิญญาณยังยึดติดไม่ไปไหนนั้นมีหลายสาเหตุ  อาจเป็นเพราะมีบ่วงกรรมหรือมีบางสิ่งที่ต้องสะสาง  หากเราสามารถหาสาเหตุได้เธอก็น่าจะจากไป "  อาจารย์ตอบทำหน้าใช้ความคิด 

       " พวกเราก็ต้องแยกกันหาสาเหตุเรื่องนี้พร้อมกับถ่ายทำสินะ"  วิกราณต์ผู้ช่วยช่างถามพูดในขณะที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น 

        หมอกเด็กชายคนหนึ่งในทีมวิ่งไปเปิดประตู  ผู้ที่อยู่หลังประตูบานนั้นเป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักถึงแม้ว่าจะไม่สวยเหมือนฟ้าหากแต่บุคลิกและท่าทางที่จริงใจทำให้รู้สึกน่าคบหา  เธอยิ้มให้หมอกและแนะนำตัว

       " สวัสดีจ๊ะหนู พี่ชื่อ  ดารา เป็นน้องสาวของพี่สุริยันกับพี่ผันนภา ทุกคนในทีมอยู่ไหม ? " 

       หมอกไม่เคยรู้มาก่อนว่านายสุริยะมีลูกถึงสามคนเช่นเดียวกับคนอื่นๆ 

       ดารายิ้มอย่างรู้ทันเมื่อเห็นสีหน้าทุกคน เธอจึงอธิบายให้ฟัง

       " ตอนที่คุณไปขอบคุณ คุณพ่อ ฉันอยู่มหาวิทยาลัยนะค่ะ พอกลับมาคุณพ่อก็เลยให้มาแนะนำตัวและฉันก็อยากเชิญพวกคุณไปทานน้ำชาด้วยเลยมาที่นี่"

       "ขอโทษด้วยนะคะแต่ทางนี้ติดงานดิฉัน  วิกรม  วิกราณต์ ต้องขอบาย "

       " งั้นป้าขอไปแทน"  ป้าอิ่มเด้งออกมาจากครัวแต่ก็ลับหายไปเมื่อถูกวิกรมลากออกไป

       " งั้นเชิญ หนูกับคุณวาหินี ก็ล่ะกันนะคะ"  ดารายิ้มให้หมอก  มันเป็นรอยยิ้มที่ผู้ฟังปฎิเสธไม่ได้จริงๆ

          ............................................................................................................................. 
 
          น้ำฟ้า วิกรม  วิกราณต์ สองพี่น้อง อาจารณ์พนัสดมซึ่งออกตามมาด้วย และป้าอิ่ม กำลังตรวจบันทึกเทปครั้งล่าสุดหลังจากไปสัมภาษณ์ชาวบ้านในท้องถิ่นเมื่อพวกเขาพบ  สุริยันและผันนภา  ทั้งคู่หยุดดูและทักทาย ซึ่งกันและกัน  ดูเหมือนสุริยันจะสนใจวิธีการใช้กล้องวิดีโออย่างมากจึงหยุดพูดคุยกับสองพี่น้อง
   
            "ผมอยากทราบเอาไว้ประดับความรู้" เขาพูดเช่นนั้น

          ผันนภาก็ดูสนใจเช่นเดียวกันแต่ไม่ใช่กล้อง   เขาพูดตีสนิทกับน้ำฟ้า  พนัสดม ป้าอิ่มและมักมุ่งความสนใจไปที่พิธีกรสาว  สายตาที่เจ้าเล่ห์ของเขาทำให้ผู้ฟังรู้สึกลำบากใจ  โดยเฉพาะฟ้าที่นึกรังเกียจในใจ อย่างไรก็ตามเธอก็สะกดไว้อย่างเหนียวแน่น

          " คุณฟ้า ผมได้ยินว่าคุณเป็นหนึ่งในทีมปราบผี  คนสวยอย่างคุณ ไม่คิดเลยว่าคุณจะทำงานอย่างงี้นะครับ " ชายเจ้าเล่ห์พูดตีสนิทอย่างชำนาญ

           ฟ้าหัวเราะฝืนๆ  "แล้วคิดว่าน้ำจะทำรายการอะไรได้อีกล่ะคะ  น้ำก็ต้องหาเลี้ยงน้อง  มีอยู่กันแค่สองคน  ไม่ร่ำรวยประสบความสำเร็จเหมือนคุณหรอกคะ "

            ผันนภานิ่งอึงไปเล็กน้อยแล้วก็เปลี่ยนเรื่อง  อาการของเขาไปพ้นสายตาอันคมกริบของแม่ครัวและคนดูแลทุกคนไม่ได้  ขณะที่เธอกำลังจะซักผันนภา  สุริยันที่พูดคุยกับช่างภาพเสร็จก็เดินเข้ามา 

           "  ผันกลับกันเถอะ  พี่รู้สึกไม่ค่อยสบาย " พี่ชายผันนภาไอเล็กน้อยและมองทุกคนอย่างขอโทษ

            " ขอโทษนะครับช่วงนี้  ร่างกายผมไม่ค่อยแข็งแรง " ทั้งคู่เดินจากไป  ท่ามกลางความโล่งใจของน้ำฟ้า  

             " ไม่น่าเจอคนพวกนี้เลยเสียเวลาจริงๆ ไม่ได้อะไรคืบหน้าสักนิด " เธอบ่น

              " ไม่หรอกจ๊ะ  แม่ฟ้า ป้าคิดว่าอย่างน้อยเราก็พอทราบว่าคุณผันนภามีปัญญาบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องงาน "  ป้าอิ่มพูดปลอบ

             "  อีกอย่างพวกผมได้สิ่งที่น่าจะได้ใช่ในอนาคตอีกด้วย "  วิกราณต์ยิงฟันพร้อมกับชูภาพของของ ดวงตะวัน ที่เขากับพี่ชายตะล่อมขอมาได้       

             .........................................................................................................................

                อาจารย์พนัสดมออกเดินแยกออกจากกลุ่มมาที่โกดัง ถึงเขาจะไม่สามารถมองเห็นวิญญาณได้เหมือนหมอกแต่เขาก็สามารถรู้สึกได้   ตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาเขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าหมองและความอาลัยของหญิงสาวผู้เสียชีวิตเหมือนเธอกำลังทุรนทุรายพยายามติดต่อถึงคนที่ยังอยู่  อาจารย์เงี่ยหูฟัง  เปิดใจ และเขาก็ได้ยิน

                "  ช่วยด้วย  ช่วยด้วย  ช่วยด้วย  ฉันต้องการความยุติธรรม  ความยุติธรรม  ยุติธรรม "

               เป็นเสียงที่เศร้าสร้อยมาก  ดูเหมือนว่าจะเป็นวิญญาณที่ตายด้วยความทรมานและได้รับความอยุติธรรม  อาจารย์กัดฟันเขาไม่สามารถรู้สึกถึงอย่างอื่นได้อีกเหมือนมีบางอย่างกั้นกลางไว้ จึงตัดสินใจเดินกลับไปหาน้ำฟ้าและคนอื่นๆ

                . .........................................................................................................................


         ขณะเดียวกันหมอก เจ้าแซม และคุณวาหินี กำลังคุยกับน้องสาวของสุริยันและผันนภา  ดาราได้ให้ข้อมูลที่น่าจะมีประโยชน์แก่ทั้งคู่

         " พวกเราต้องการให้คุณ ดวงตะวันไปสู่สุขคติเสียที  เราไม่อยากให้เธอทรมานอีกอย่าง.... " ดารานิ่งไป " จะเรียกว่าเพื่อประโยชน์ส่วนตัวก็ได้  ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องดูเหมือนว่าทุกคนในบ้านมักจะเกิดปัญหาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง" 

           ผู้ฟังทั้งสองเลิกคิ้วกันอย่างสงสัย  พอดีกับดาราที่ต้องการระบายความอัดอั้นก็ระบายออกมาอีก

            " ตั้งแต่พี่เขาเสีย  ร้านของพี่ผันนภาที่กำลังไปได้ด้วยดีก็เกิดความฝืดเคืองขายไม่ออกจนต้องปิดกิจการไป ไม่ว่าจะเริ่มงานอะไรก็ดูเหมือนจะไปไม่รอด  พี่สุริยันที่ร่างกายแข็งแรงก็เริ่มเป็นโรคที่หาสาเหตุไม่ได้  คุณพ่อก็กลายเป็นอัมภาพ  คนงานลาออกไปเกือบครึ่ง ยังดีที่นายแสงช่วยปลอบคนอื่นๆให้อยู่ต่อไปได้" 

           วาหินียังจำนายสุริยะกับเก้าอี้รถเข็นได้  เธอก็เริ่มเข้าใจบางอย่าง
 เธอตั้งท่าจะถาม  ดาราดูเหมือนจะเข้าใจ  เธอตอบคำตอบที่วาหินีคิดที่จะถาม

            " สำหรับตัวของฉัน โชคดีหน่อยที่ไม่เกิดปัญหาอะไรแต่ว่าช่วงสองสามวันมานี้" การหยุดของเธอทำให้ผู้ฟังกลั้นใจด้วยความอยากรู้ " ฉันก็เริ่มมีเคราะห์  แล้วฉันก็เห็น .....  เห็น คุณดวงตะวัน บ่อยๆ  "

             สีหน้าของดาราซีดเผือกเมื่อเริ่มพูด  

         " จริงๆนะคะ  ถึงจะมีคนพบดวงวิญญาณของเธอบ้างแต่ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะ ฉันเห็นบ่อยมากและระยะมันถี่ขึ้นเรี่อยๆ รู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย "

             หมอกมองเธออย่างเห็นใจ  เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นดีทีเดียว

        . ................................................................................................................. 

 ภายในรถบ้าน

         เจ้าแซมครางหงิงๆ  เห่าโฮ่งๆ กลิ้งเกลือกไปมาทับหมอก เขาไล่และผลักเจ้าลาบราดอร์ตัวอ้วนออกจากตัว  แต่เจ้าหมาก็ไม่ละความพยายาม  มันเริ่มส่งเสียงหอนโหยหวนทรมานจิตใจ  น่าแปลกที่คนอื่นๆในรถไม่ตื่นขึ้นมาซะที

         " ไอ้แซม  ไปๆ เป็นอะไรของแกเนี่ย " เด็กชายคิด

        เนื่องจากที่พักคนไม่พอเขาเลยโดนไล่ออกมานอนกับหมา  นี่คือเรื่องจริง นะท่านผู้อ่าน
ทุกคนจองที่โดนไม่เห็นใจกันเลย  ตอนที่นอนคืนแรกยังไม่แย่เท่านี้ แต่คืนนี้แซมเป็นอะไรก็ไม่รู้ มันตะกายหน้าต่างเหมือนอยากออกไปข้างนอก  เดินเล่น?  ตอนกลางคืนเนี่ยนะ 

         หมอกเดินไปที่หน้าต่าง  มองจากตรงนี้จะเห็นโกดังร้างอยู่ ตามที่รู้มาตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ  เขาก็สร้างโกดังใหม่ใช้เก็บของ แต่ไม่ค่อยมีใครยอมดูแลจึงปล่อยทิ้งร้างเอาไว้มานาน  'มาจอดบ้าอะไรตรงนี้เนี่ย' เขาเพ่งไปในความมืด  'ใครอยู่ตรงนั้น? เหมือนผู้หญิง ผมยาวของเธอไหวไปมาเธอเดินตรงไปยังโกดังร้าง หันหลังให้เขา คนที่ไหนมาเดินเล่นยามค่ำคืนล่ะ? '

          ".????..!!!!!.คน*** "   

        'นั้นสิ  คนที่ไหนจะมาเดินยามค่ำกลางคืน???!!!'  เขาตัวสั่นเบือนหน้าหนี มองไปที่เพื่อนตัวน้อยที่เกาะหน้าต่างอยู่ข้างๆ แซมหันหน้ามองกลับ ดูเหมือนมันจะรู้สึกถึงบางสิ่งจึงหยุดเห่า  ทั้งคู่ปล่อยมือ(และเท้า)จากหน้าต่าง  นั่งหันหลัง

           " คนหรือผี ผีหรือคนว่ะ "  หมอกตัวสั่น 'บางทีอาจเป็นคุณดาราก็ได้  ใช่ต้องเป็นคุณดาราแน่ๆ  แล้วเราหลบทำไม '  เขาค่อยๆหันกลับไปที่หน้าต่าง เจ้าแซมซุกตัวอยู่ใกล้เขา  มันครางหงิง สุนัขมันจะกลัวผู้หญิงได้มากขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งๆที่หมอกพอก็เดาได้รางๆแต่ตามธรรมชาติของคนมักอยากรู้อยากเห็น  เขาก็เช่นกัน

        เด็กชายค่อยๆหันหน้าไปทางหน้าต่าง

         ...............................
          
         ................................

         ................................

         .................................

        ...................................

       " เธอหันมาแล้ว!!!! "

        หนึ่งคนหนึ่งสุนัขวิ่งสุดแรงถีบประตูที่ใกล้ที่สุด  บุกเข้าไปโดยไม่กลัวถูกด่า
   หมอกจำได้ทันทีที่เห็นหน้าของหญิงสาว 

                     " คุณดวงตะวัน "

               ..............................................................................................................
 
          เช้าวันใหม่

     สองพี่น้องช่างภาพเดินหน้าบึ้งออกมาจากห้องด้วยหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์ทำให้ป้าคนดูแลทักอย่างสงสัย

     " เป็นอะไรไปเล่าเจ้าสองคนนี้"

     ผู้ถูกถามหันควับไปตามเสียง  วิกรมช่างตอบผู้เป็นพี่เป็นคนตอบ

     " พวกเรานอนไม่พอ  เมื่อคืนอยู่ดีๆ  ประตูก็ถูกแตะพังมาทับพวกผม  ไอ้หมอกกับแซมบุกเข้ามาในห้อง  โวยวายใหญ่แถมยังแย่งที่นอนเราอีก"  เขาตอบพลางพยักหน้าไปทางตัวต้นเหตุที่เดินออกมาจากห้อง

      เจ้าแซมกระดิกหางหงอยๆ  ส่วนหมอกยิ้มอย่างสำนึกผิด

      " ขอโทษครับพี่  พอดีเมื่อคืนมันน่ากลัวไปหน่อย  ถ้าพี่ตกอยู่ในสถานการณ์อย่างที่ผมเล่า  พี่จะทำยังไง"

      วิกรานต์ทำเสียงขึ้นจมูก 
  
      " อย่างน้อย  ฉันก็คงไม่ร้องโวยวาย  ทลายประตู แย่งที่ผู้ใหญ่แน่นอน"

      หมอกขมวดคิ้วตั้งท่าจะตอบโต้  พอดีวิกรมพูดแทรกขึ้นมา

      "แล้วแน่ใจหรือว่าเห็นวิญญาณดวงตะวันน่ะ  อาจเป็นคนอื่นก็ได้"

      "แน่ครับ  ผมจำรูปที่พี่ให้ดูได้  อีกอย่างคนที่ไหนจะมาเดินเล่นแถวสถานที่มีผีสิงอย่างงั้นละครับ" 

      "งั้นไปสำรวจกัน  เผื่อจะได้เรื่องดีๆ" เสียงใสแทรกขึ้นมา  พี่สาวของหมอกเดินมาพร้อมอาจารณ์ผู้เชี่ยวชาญวิญญาณ

     .......................................................................................................................................

     นี่เป็นครั้งแรกที่หมอกจะได้เข้าไปในโกดังหลังจากที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ได้ประสบบวกกับเสียงที่อาจารย์พนัสดมได้ยินและเล่าเขาให้ฟัง ทำให้เขาเริ่มสงสารหญิงสาวที่ถูกฆ่าตายในนั้น อีกทั้งในใจของทุกคนในตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความสงสัย

          ทำไมดวงตะวันที่ถูกฆ่าถึงออกไปข้างนอกตอนกลางคืน ?

          ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคนในบ้านเป็นอย่างไร  ?

          ทำไมในวันที่เกิดเหตุ 'ดอกหญ้า' คนใช้ในบ้านถึงหายไป ?

          แล้วเธอหายไปไหน  ?

          อีกทั้งนายสาดที่ถูกกล่าวหาว่าฆ่าดวงตะวันเป็นฆาตรกรจริงหรือ  ?

           ถ้าไม่ใช่ใครล่ะเป็น  ???

          ฯลฯ 
 
          ทุกอย่างมีบางอย่างผิดปกติเหมือนมีเงาหนาทึบปิดกั้นไว้  

          ทุกคนในทีมจะต้องหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ได้

            
        ยังเป็นเวลาเช้ามืดอยู่เมื่อพวกเขามาถึงที่โกดังเก่า วิกรมถือกล้องวิดีโอขนาดจิ๋ว วาหินีผูกเจ้าแซมไว้ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ  ทุกคนมากันครบแม้แต่คุณป้าอิ่มที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานนี้ หมอกบิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไปในโกดัง เปิดสวิสต์ข้างประตู

        ภายในโกดังเต็มไปด้วยสิ่งของวางระเกะระกะไปทั่ว ทั้งยังมีกลิ่นที่ไม่น่าพิศมัยอย่างรุนแรงแสดงถึงการที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่เท่าที่ควร 

       วิกรมเลื่อนกล้องถ่ายโกดังอย่างช้าๆ วิกรานต์ถ่ายภาพด้วยกล้องของผู้เชี่ยวชาญด้านวิญญาณ ในขณะที่น้ำฟ้าก็บรรยายถึงประวัติความน่ากลัวของโกดังอย่างคราวๆทั้งเรื่องอุบัติเหตุ  การตายของหญิงสาวที่ชื่อดวงตะวัน  ปริศนาที่ยังไม่กระจ่าง  วิญญาณที่ผู้คนพบเห็นที่โกดังที่พึ่งซ่อมแซมเสร็จ

      หมอกตัวสั่น  เขารู้สึกเสียวสันหลังตั้งแต่เข้าใกล้ที่โกดัง มีความรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความโหยหาและเศร้าสร้อย  ความรู้สึกยิ่งเด่นชัดเมื่อเขาเดินลึกขึ้นและเขาก็พบต้นเหตุของความรู้สึก !!

      "พี่ๆๆๆ" หมอกสะกิดคนที่ใกล้ตัวที่สุด  น้ำฟ้าหันไปตามแรง แล้วเธอก็เห็นสิ่งที่น้องชายชี้

        กลิ่นสาบสางไหม้เหม็นลอยมาจางๆ ภายในที่เต็มไปด้วยข้าวของ  มีรูปภาพขนาดปานกลางรวมอยู่ด้วย  ภาพนั้นถูกแขวนไว้กับตะขอตัวจิ๋ว  นางแบบไร้ชื่อในภาพกำลังแย้มยิ้มเล่นกับกล้อง แต่ที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนมากที่สุดคือดวงตา  ดวงตานั้นดูโปนคล้ายไม่ใช้ดวงตาที่แท้จริงในภาพ

         "ภาพนี้ดูพิลึกนะ" ป้าอิ่มพึมพำ 

         "ต้องใช่แน่ๆ  ภาพนี้ต้องเป็นที่สิงสถิตของดวงตะวันในเวลากลางวันเป็นแน่ๆ " ฟ้าพูดด้วยเสียงแปร่งๆ

         "ดูนี่สิเด็กๆ" อาจารย์พนัสดมเรียก  ทำให้ทุกคนขมวดคิ้วยกเว้นป้าอิ่มและหมอก ถึงอาจารย์จะมีอายุมากที่สุดคือ30ปี(รองจากคุณป้า) แต่ก็ไม่น่าใช้สรรพนามเรียกพวกเขาเหมือนเด็กๆ อย่างงี้

         พนัสดมชี้ไปที่เศษกระดาษบนพื้น    "นี่คือเศษยันต์ ที่ใช้สะกดวิญญาณ  มันคือตัวขัดขวางตอนที่ฉันพยายามติดต่อกับดวงตะวัน แต่ตอนนี้มันหลุดออกมาแล้ว"

         " งั้นก็แสดงว่าตอนนี้เราสามารถติดต่อกับดวงตะวันได้ดีขึ้นนะสิ " วิกรานต์พูด

         ทันใดนั้นเสียงเห่าหอนของเจ้าแซมก็ดังขึ้น  วาหินีนึกเป็นห่วงสุนัขของเธอขึ้นมาจึงเดินออกไปดู

          ไม่ทราบว่าจะเป็นเหตุบังเอิญหรือไม่เพราะในขณะที่วาหินีกำลังไปที่ประตู รูปภาพที่สิงสถิตก็ตกลงมาบนพื้น และไฟก็ดับลงกระทันหัน

          ทุกคนตกอยู่ในความมืด

       .....................................................
       .....................................................

        เกิดความวุ่นวายเล็กน้อย  เมื่อทุกคนพยายามหาทางออกในความมืด มีโวยวายของใครคนหนึ่งและเสียงครางจากใครอีกคนหนึ่ง  หมอกโดนเบียดกระแทกไปมา  มีเสียงเรียกหาเขาแว่วๆ สักพักก็มีมือเย็นเฉียบช่วยพยุงเขาและจูงเงียบๆมาที่ประตู 

         แสงสว่างกลับมาอีกครั้งเมื่อประตูถูกเปิด   วิกรมกำลังคร่อมอยู่กับอาจารย์พนัสดม เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็รีบผละออกจากกัน  ฟ้าและวาหินีล้มลงไปในกองสิ่งของกำลังพยุงกันและกันลุกขึ้น  วิกรานต์คลำหากล้องเมื่อเจอก็ปัดฝุ่นทำความสะอาด ส่วนป้าอิ่มเป็นคนเดียวที่ได้รับผลกระทบน้อยที่สุดยืนอยู่ข้างๆหมอก

        " ป้าฮะ  ป้าจูงผมมารึเปล่าฮะ " เด็กชายถามคนข้างๆตัว
 
         ป้าอิ่มสั่นหน้าเบาๆ มองหมอกอย่างสงสัย เธอจำได้มาหมอกเดินมาเองนี่นา

        ทุกคนออกมาจากโกดัง พอดีกับที่ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาหา ร่างผอมสูง เดินเข้ามา บอกข่าวแก่ทีมล่าวิญญาณ

        " ขอโทษนะครับ พอดีฟิวส์ขาด ไฟฟ้าเลยดับ  นายแสงกำลังเปลี่ยนอยู่ คุณดาราคิดว่าพวกคุณคงอยู่ในโกดังเลยให้มาบอก "  เขาเป็นหนึ่งในคนของบ้าน มารู้ทีหลังว่าชื่อ 'นายมาก' นายมากพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการบอกลาและเดินกลับไป
 
        วาหินีมองไปที่ต้นไม้ส่งเสียงเรียกสุนัขของเธอแต่ไม่มีเสียงตอบรับ  หญิงสาวมองไปที่ต้นไม้ที่ผูกเจ้าแซมไว้  เธอใจหายวาบ 

          'เจ้าแซมหายไปแล้ว'

         .............................................................................................................................