SF ผูกพัน

เนื้อเรื่อง

ผูกพัน

“เราเลิกกันเถอะเซน...พี่เบื่อ”

“กะ ก็ได้ครับ ฮึก ถ้ามันเป็นความต้องการ ฮึก ฮึก ของพี่เก่ง เซนก็ยอม”

“.............”

“ลาก่อนนะครับ...เซนรักพี่เก่งนะ”

....นี่ใช่ไหมอะไรๆ ที่เคยคิดชีวิตที่มีแต่ฉัน....

Geng Part

“พี่เก่งครับ เซนถามอะไรหน่อยได้มั๊ย?” เซนถามขึ้นตอนที่ผมกำลังจะกลับไปนั่งทำงานต่อ

“อืม...อะไรล่ะ? เร็วๆ นะพี่ยุ่ง” ช่วงนี้ผมยุ่งมาก มากจนไม่มีเวลาให้เซนเลย

“ทุกวันนี้ที่พี่เก่งอยู่กับเซน คบกับเซน พี่เก่ง...มีความสุขบ้างมั๊ยครับ?” เซนถามผมด้วยแววตาตัดพ้อ เป็นของเค้านะ

“ถามอะไรไร้สาระน่าเซน พี่ไปทำงานต่อแล้วนะ แล้วไม่ต้องมากวนพี่ล่ะ” ผมว่ามันไร้สาระจริงๆ นะครับ ผมเลยตอบเซนไปด้วยความรำคาญ เสียเวลาทำงานชะมัด

“เดี๋ยวครับพี่เก่ง” ผมกำลังจะเดินหนีออกมาแต่เซนก็เรียกผมไว้ก่อน

“อะไรอีกละเซน?!!!  พี่ไม่ได้ว่างมากขนาดมาคอยนั่งตอบคำถามเซนหรอกนะ เลิกทำตัวงี่เง่า น่ารำคาญสักที!!” ในที่สุดผมก็หมดความอดทนครับ ผมมันเป็นพวกความอดทนต่ำซะด้วยสิ -*-

“ซะ เซน น่ารำคาญมากเลยหรอครับ?” เซนก้มหน้าถามผม น้ำเสียงเซนเริ่มสั่นนิดๆ ด้วยล่ะ

“นี่เซน...พี่ว่านะ รอเราใจเย็นกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกันนะ”

“ไม่!! พี่เก่งตอบเซนมาสิ เซนมันงี่เง่า น่าเบื่อ น่ารำคาญมากเลยใช่มั๊ย? ตอบเซนสิ!!” เซนถามผมพร้อมกับตีผมไปด้วย ตอนนี้เซนร้องไห้หนักมากครับ

“เซนหยุด!!!” ผมตะคอกเซนเสียงดังทำให้เซนหยุดแล้วหันมามองหน้าผม

“พี่ว่า...เราเลิกกันเถอะเซน” อะไรไม่รู้ทำให้ผมตัดสินใจบอกเซนไปแบบนั้น

“พะ พี่เก่ง ว่าอะไรนะครับ”

“เราเลิกกันเถอะเซน...พี่เบื่อ” ช่วงหลังมานี้ผมไม่ค่อยมีเวลาแล้วผมกับเซนก็ทะเลาะกันบ่อยด้วย

“กะ ก็ได้ครับ ฮึก ถ้ามันเป็นความต้องการ ฮึก ฮึก ของพี่เก่ง เซนก็ยอม”

“...............” ผมเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไป หรือเป็นเพราะ ผมพูดไม่ออกกันแน่?

เซนเดินเข้ามาจูบผมเบาๆ ก่อนที่จะพูดประโยคสุดท้ายออกมา “ลาก่อนนะครับ...เซนรักพี่เก่งนะ”

แล้วเซนก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง “ของเรา” เค้าไปแล้วครับ เค้าไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมคนเดียว ผมควรจะดีใจใช่มั๊ยที่เรื่องมันลงเอยแบบนี้...แต่ทำไมตอนนี้ขาผมแทบไม่มีแรงยืนเลย...นี่ผมทำอะไรลงไป TT

...นี่ใช่ไหมอะไรๆ ที่เคยคิด ชีวิตที่มีแต่ฉัน

ต่อจากนี้คงตัวคนเดียวอย่างที่คิด นี่หรือที่ใจต้องการ...

ตอนนี้ผมกลับมานั่งทำงานต่อแล้วล่ะครับ แต่ผมไม่มีสมาธิที่จะทำมันต่อเลย ในหัวของผมตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องของผมกับเซน ในเมื่อผมเลือกที่จะเลิกกับเซนแต่ทำไทตอนนี้ผมถึงรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนกับว่าชิวิตผม...มันขาดอะไรไป

...นี่ใช่ไหมที่ฉันเคยฝันตลอดอยู่ในใจ

ชีวิตที่ไม่มีเธอรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไป...ไม่เข้าใจ...

ผมเลิกกับเซนมาได้อาทิตย์นึงแล้วครับ ผมพยายามที่จะลืมเซน ลืมเรื่องระหว่างเรา แต่ยิ่งผมพยายามที่จะลืมเท่าไหร่ มันยิ่งย้ำว่าผมลืมเค้าไม่ได้ เรื่องทุกอย่างระหว่างเราผมยังจำมันได้ดี

...เก็บเรื่องราวที่มันเก่าๆ ใส่กล่องไว้

มองเห็นแล้วมันปวดร้าว...

ผมมองไปที่โต๊ะทำงาน ทำให้เห็นรูปคู่ของผมกับเซน รูปที่เราถ่ายด้วยกันตอนที่เซนขอให้ผมพาไปเที่ยวทะเลครั้งนั้น....

“พี่เก่งเซนอยากไปทะเล พี่เก่งพาเซนไปหน่อยนะครับ น๊าๆๆ พี่เก่งน๊า” เซนอ้อนขนาดนี้มีหรอครับที่ผมจะไม่ใจอ่อน

“โอเคๆ เดี๋ยวพี่พาไปนะครับ”

“เย้!! เซนรักพี่เก่งที่สุดเลย ^^ ” เซนพูดพร้อมกับหอมแก้มผม

“พี่เก่งๆ มาถ่ายรูปกัน วิวตรงนี้สวยมากเลย”

“โอเคเลย มาๆ”

เจ็บจังครับยิ่งดูยิ่งคิดถึง...น้ำตาผมไหลอีกแล้วล่ะครับ TT

...รูปถ่ายเราไปเที่ยวด้วยกันเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งเศร้า...

ผมเจ็บครับเจ็บกับภาพความทรงจำ ไม่ว่าผมจะเดินไปส่วนไหนของห้องภาพของผมกับเซนก็จะคอยวนเวียนมาตอกย้ำผมเสมอ

“พี่เก่งครับหิวข้าวรึยัง? มากินข้าวกัน วันนี้เซนทำแต่ของโปรดพี่เก่งทั้งนั้นเลยน๊า ^^”

“พี่เก่งวันนี้เหนื่อยมั๊ยครับ มาๆ เดี๋ยวเซนนวดให้นะ ^^ ”

“พี่เก่งอย่าโหมงานหนักนักสิครับ เซนเป็นห่วงนะ”

“พี่เก่งมาดูหนังกัน เซนซื้อหนักมาใหม่ด้วยแหละ เค้าบอกว่าเรื่องนี้สนุกมามก พี่เก่งต้องชอบแน่ๆ”

ตั้งแต่วันนั้นที่เซนเดินออกไปจากห้องของเราผมก็เห็นแต่ภาพพวกนี้ทุกวัน...ทุกวัน

...ไม่มีเสียงคำคำของเขาที่เราได้เคยฟัง

ไม่มีใครมาคอยไถ่ถาม

เหลือเพียงแต่ความทรงจำ

ที่ย้ำให้รู้ว่า...

ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ ว่าผมทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตลงไป ผมทำร้ายหัวใจตัวเอง ทำร้ายคนที่ผมรัก และที่สำคัญเค้ารักผมที่สุด ผมมันแย่มากเลยใช่มั๊ยที่ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบมาทำลายทุกอย่างที่ผมกับเซนสร้างมาด้วยกัน เราฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ มาด้วยกันมากมายกว่าเราจะได้รักกัน แต่ผม ผมองที่ทำลายทุกอย่างกับมือ...

ผมเคยคิดว่าถ้าวันนึงเซนไม่อยู่ข้างๆ ผม มันจะเป็นยังไง วันนี้ผมรู้แล้วครับ ผมรู้แล้วว่าผมขาดเค้าไม่ได้ เวลาที่ไม่มีเค้าอยู่ข้างๆ ผม ผมรู้สึกเหงา...เหงาจนแทบขาดใจ แต่ผมก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมทำได้แค่ยิ้มแล้วบอกกับตัวเองว่า “นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเซนแล้ว”....

...เธอใช่ไหมที่หัวใจของฉันผูกพัน

และคือเธอเท่านั้นวันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ

ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ

ยิ้มเศร้าๆ บอกตัวเองไว้

นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว...
-The End-
--------------------------------------------
 

จบแล้วววววว เป็นไงบ้าง พออ่านได้มั๊ยอ่า บอกได้น๊า พอดีเราคิดถึงเก่งเซนเลยลองๆ แต่งดู ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ อาจจะมีเรื่องต่อไป :)