Fantasy Life Online : ขอโทษที ฉันนี่แหล่ะ AI!

มหากาพย์แนะนำตัวครั้งที่ 1
หมายเหตุ : ข้ามได้ข้ามไป  แต่อ่านก็ดีเหมือนกัน...

สวัสดีทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่าน!

(อะฮะฮ่า)
บอกไว้ก่อนเลยว่า  เรื่องนี้ไม่ใช่นิยายเรื่องแรกของเฮา  หากเป็นเรื่องที่สามที่สี่ที่ห้าที่หก...
เอาเป็นว่าแต่งมาหลายเรื่องแล้วละกัน แต่ก็ป้อดเกินกว่าจะเอามาลงให้ประชาชนได้อ่าน
(ขอฮาอีกรอบ)
ดังนั้นเรื่องนี้จึงเปรียบเสมือนเรื่องที่สามที่สี่ที่ห้าที่หกที่เพิ่งเอามาลง

จะว่ากันตามตรง
นิยายออนไลน์ที่เห็นตามเน็ตก็มีอยู่มากมายเกลื่อนตลาด
แต่พออ่านๆ ไปแล้วก็อาจจะเหมือนๆ กับคนอื่น
ที่ไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของตัวละครบางตัว

เช่น
"โน้ว! มันน่าจะเป็นอย่างนั้นสิ!"
หรือไม่ก็...
"ทำไมทำอย่างนั้นล่ะนางเอกฉัน!"

นิยายเรื่องนึง จึงถือกำเนิดมาด้วยเหตุนี้เอง

พล้อตเรื่องนี้แต่เดิมคิดไว้นานมากแล้ว
(ย้ำ)

นานมากกกกกก

แต่เผอิญยังไม่มีฟิลลิ่งในการเขียน ประกอบกับที่ไม่ว่าง ก็เลยไม่ได้ออกมาเป็นชิ้นเป็นอัน
ดังนั้น ถ้าเกิดพล้อตดูจะซ้ำๆ เสร่อๆ เก่าๆ ไม่อินเทรนด์ก็อย่าเพิ่งตกใจไป

แค่อยากจะสานต่อสิ่งที่เคยเขียนไว้เมื่อตอนเด็กๆ ให้เสร็จเท่านั้นเอง

ตอนนี้อยู่ดีๆ ก็นึกอะไรไม่ทราบได้ ควักเอานิยายที่เคยแต่งไว้ตอนเด็กๆ มานั่งอ่าน
พออ่านไปอ่านมา...ก็รู้สึกว่าอยากจะทำต่อให้เสร็จ
เลยถือเป็นฤกษ์งามยามดีเอางานเก่าๆ มาลง  แล้วก็เขียนเพิ่มเข้าไป
หลังจากที่ลบเรื่องเก่าไปหมด  และหยุดการลงนิยายไปถึงประมาณ 5 ปีด้วยกัน
ตั้งแต่จบมัธยม...จนบัดนี้...!

คิดว่าอาจจะเกิน 5 ปีด้วยซ้ำไป...

ด้วยความพใจส่วนบุคคลนั่นเอง...(น้ำเสียงเคร่งขรึม)
เลยอยากจะแจ้งให้ทุกท่านทราบเป็นทางการว่า...
1.อัตราการอัพนิยายนั้นไม่แน่ไม่นอนอย่างรุนแรง
2. วันเวลาการอัพที่อาจจะสวนทางกับประชาชนส่วนมากอยู่สักหน่อย

เพราะนิยายเรื่องนี้คือ...

นิยายที่เขียนขึ้นมาเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเองล้วนๆ

เพราะการเขียนนี้คือการคลายเครียดอย่างหนึ่งของเราเท่านั้น
พอโตขึ้นมาแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยว่าง
การได้เขียนนิยายต่อจากที่เราเขียนทิ้งไว้ตอนเด็กๆ...
มันทำให้เรารู้สึกเหมือนได้กลับไปอยู่ในสมัยช่วงเวลานั้น

มันทำให้รู้สึกดีจริงๆ นะ

อีกอย่างไม่ได้มีจิตจะส่งเข้าสำนักพิมพ์หรือทำเป็นหนังสือแต่ประการใด
เพราะถึงส่งไปก็ไม่ได้ถูกเลือกอยู่ดี
(หัวเราะดังๆ)

และที่สำคัญ...
ณ บัดนี้ข้าพเจ้ากำลังวุ่นวายกับการเรียนอยู่
....
คือพูดง่ายๆ ว่าถ้ามีงานมาตะเกียดตะกายใส่หน้าก็คงจะต้องทำงานมหาลัยให้เสร็จก่อน

อีกเรื่องที่ควรรู้เอาไว้...(รู้สึกจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ)
สำบัดสำนวนภาษาไทยที่แสนจะกากนั้นไม่ได้ผันผวนไปตามอายุที่มีมากขึ้น
ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือความสามารถภาษาไทยนั้นต่ำเตี้ยเรี่ยดินจนถึงขีดสุด
หากมีข้อผิดพลาดตรงไหนก็ต้องขออภัยอย่างรุนแรงมา ณ ที่นี้

ติดชมได้
บ่นได้
เฮฮาได้
ว้ากใส่ได้
คลั่งได้
ร้องเพลงใส่ได้

ทั้งนี้ทั้งนั้น
แต่ขอให้เป็นไปอย่างสุภาพชนนะเออ
คือ...
คำไม่ชั่วร้าย และไม่บ่อนทำลายจิตใจอันแสนบอบบางของเฮา
เช่น...
"อายุตั้งมากแล้ว ทำไมแค่นี้ไม่รู้?"
หรือ
"เขียนมาได้ยังไง"
หรือ
"คำนี้สะกดผิด อย่าโง่ให้มากนัก"
และอีกหลายๆ อย่าง

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดนี้
ขอขอบพระคุณที่เข้ามาอ่าน!
แค่อ่านจบมหากาพย์แนะนำตัวก็ดีใจแล้ว


วู้วฮู้ววววว!

อามารุ...