Plague Doctor

บทนำ

                “ หลาน ถ้าหลานอ่านจดหมายนี้ หมายความว่า ปู่ ตายแล้ว แน่นอน ปู่ เสียใจเรื่องของแม่แก และที่ปู่ไม่มีโอกาศได้กล่าวคำขอโทษ พ่อ ของแก ปู่เสียใจจนถึงทุกวันนี้ ปู่ได้แต่รักษาผู้ป่วย ไถ่บาปไปวันๆ ปู่ไม่อาจตายตาหลับได้ ปู่เข้าใจว่าพ่อของแกเสียใจมาก แน่นอนว่าพ่อของแกไม่อาจยกโทษให้ปู่ไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญกว่า ต่อไปนี้ที่ปู่จะบอกบางอย่าง มันเป็นสิ่งที่แกอาจไม่เชื่อ หรืออาจตั้งข้อสงสัยไว้มากมาย มันเป็นอะไรที่แย่มาก ถ้าหลานไม่ฝึกควบคุม มันคือสิ่งที่แย่กว่า ปีศาจร้าย ในนิยายในเรื่องต่างๆ ใช่ในบรรพบุรุษของปู่ ก่อนถึงรุ่นปู่สักประมาณ 4-5 ช่วงอายุคน คนเหล่านั้นเขาคือ ฆาตกร เเละปู่คิดว่าสิ่งนั้น จะตกทอดมาสู่รุ่นหลาน แต่พ่อของแกไม่ได้รับสิ่งเหล่านั้นมาแม้แต่นิดเดียวไม่รู้เพราะอะไร แต่ว่าในตัวแกเอง ได้รับมันเต็มๆ แกมันออกลายมาตั้งแต่แกยังเด็กๆ ปู่บอกพ่อแกแล้ว แต่พ่อแกไม่เคยเชื่อคำพูดปู่ ปู่พยายามเกลี่ยกล่อมพ่อแกให้มาอยู่กับปู่ ตั้งเเต่เเกอายุได้ 10 ปี แต่พ่อแกมันไม่ยอม แต่ตอนนี้มันไม่ทันที่ปู่จะได้สอนแกควบคุมสิ่งเลวร้ายนี้ เพราะตอนที่ปู่กำลังเขียน ปู่ได้ป่วยเป็นโรคเดียวกับแม่แก ปู่ซึ่งกำลังจะตาย ปู่จะบอกว่าจริงบางอย่าง จริงๆแล้วแกไม่ได้ป่วยเป็นโรคกลัวเลือด แต่แกแค่ต้องการสัมผัส และ กระหายมันเท่านั้น ซึ่งตอนนี้ปู่ไม่มีเวลาบอกแกได้ทุกอย่างแล้ว อาการของแกมันจะทวีมากขึ้นเมื่อแกอายุได้ 15 ปี แกต้องกลับมาบ้านของปู่ ถ้ามาแล้วแกจะได้พบกับผู้ช่วยของปู่ เขาจะบอกทุกอย่างกับแก ปู่รักแก และ พ่อกับแม่แกมากนะอยากให้แกรู้ไว้ ใช่ปู่ลืมบอกไป ต่อไปนี้บ้านของปู่คือของแกแล้ว ลาก่อน

                                    จาก เมสัน เด็กซ์เตอร์”

          ในประเทศอิตาลี เมือง ฟลอเรนซ์ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ภายในบ้านหลังสวนข้าวโพด ภายในบ้านจะมีเตาเผาที่มีปล่องยาวขึ้นไปบนหลังคา แล้วมีโต๊ะทานข้าวตั้งอยู่ตรงกลางบ้านผม รอบๆที่ผมนั่ง ก็เป็นเครื่องครัวตามปกติ ห้อยแขวนติดกลับผนังบ้านที่ตอกด้วยตะปู ถัดไปจากบ้านผมก็จะเป็นฟาร์มไก่ แล้วในฟาร์มไก่อีกทีก็จะมีข้าวโพดพี่พึ่งเก็บเกี่ยวมา 3-4 เดือนก่อน ตัดภาพมาที่บ้านผม นั่งหันข้างให้กับเตาเผาผมถือจดหมายไว้ในมือ นั่งค้างเกือบครึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นผมก็พลิกจดหมายของคุณปู่ พลิกไปพลิกมาหลังจากที่อ่านจบ ผมไม่อยากเชื่อว่าบรรพบุรุษของผม จะเป็นฆาตกร นี้เป็นเรื่องตลกที่สุดตั้งแต่ผมได้ยินมาเลย ผมนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว ปัง พ่อผมเดินเข้ามาพร้อมกับหมวกใบใหญ่ๆแล้วผ้าคลุมทั้งตัว พ่อผมเป็นคนร่างกายกำยำ สูงใหญ่ พ่อเดินเข้ามาหาผมแล้วพ่อก็นั่งลงตรงข้ามผม พ่อผมลักษณะเหมือนคนหมดแรงนั่งแพร่อยู่ตรงเก้าอี้หน้าผม 

            “เฮ้ คอนเนอร์ ตักน้ำมาให้พ่อแก้ว”

ผมลุกไปตักมาให้พ่อ ในระหว่างนั้น พ่อผมเห็นจดหมายที่อยู่บนโต๊ะพ่อเลยหยิบขึ้นมาอ่าน

“พ่อคุณปู่ตายแล้วเหรอ”

พอพ่อผมอ่านจดหมายจนจบแล้วทำหน้าเครียดมาก ตั้งแต่เกิดมาผมก็เห็นพ่อทำหน้าแบบนี้ให้ผมเห็น ก็ตอนที่แม่ผมตาย นี้ก็รอบสองแล้ว

“พ่อสบายดีเปล่าครับ”

ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มาก มันไม่ปกติแล้วตอนนี้มันดูแย่กว่าตอนที่ผมอ่านแล้วหัวเราะออกมา ตอนนี้ทุกๆอย่างรอบตัวมันแย่ลงทันที 

“แกเกิดวันเดือนปีอะไร”

“เออ……22 มิถุนายน ค.ศ.1334 ครับ”

นี้พ่อจำวันเกิดเราไม่ได้ ให้ตายเหอะ พ่อคิดอะไรอยู่นะพรุ่งนี้ก็วันเกิดเราแล้วยังจำไม่ได้อีก ว่าแต่เราเองยังจำไม่ค่อยได้เลยนี้หว่า

“พรุ่งนี้ก็วันเกิดแกแล้วหนิ ทำยังไงดี”

พ่อผมบ่นพึมพำ เหมือนพ่อพูดคนเดียว

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

“18:30 ครับ ว่าแต่พ่อเชื่อที่ปู่เขียนด้วยเหรอครับ ผมว่าปู่เขาอำเราเล่นแล้วพ่ออย่าไปคิดมาก”

ผมหัวเราะไปพูดไป แต่ดูเหมือนพ่อผมจะจริงจังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดคิด พ่อนั่งคิดเกือบชั่วโมง ตอนนี้ผมเริ่มใจไม่ดีจริงๆแล้ว ไม่ทันไรที่ผมคิดพ่อก็พูด

“ไปนอนได้แล้วเดี่ยวพรุ่งนี้ลูกจะต้องตื่นแต่เช้ามืดแล้วไปบ้านปู่”

“พ่อจะบ้าเหรอ!!! พรุ่งนี้ผมก็ 15 แล้วนะ พ่อจะเชื่อจดหมายหลอกๆที่ปู่เขียนมาเนี่ยนะ”

ผมรู้สึกโกรธมาก มันไม่น่าเกิดขึ้นกับผม ผมคิดว่ามันไร้สาระมาก ปู่เนี่ยจะเป็นอะไรไป ไม่มีทางอยู่แล้วปู่ผมเป็นหมอ จะตายเพราะโรค………..ใช้ผมรู้สึกจุกที่หน้าอกมันแน่นมาก โรคเดียวที่เอาชีวิตเเม่ผมไป หัวผมปั่นไปหมด มันคิดอะไรไม่ออก ตอนนี้มีแต่ความโกรธอย่างเดียวที่ผมพอจะอธิบายได้ มันคือทั้งหมดที่ผมมีตอนนี้

“นี้มันเรื่องจริงลูก พ่อก็ไม่ชื่อที่ปู่บอกพ่อ ตอนแกอายุ 10 ขวบ”

พ่อลุกแล้วเดินเข้ามานั่งข้างซ้ายผม แล้วเอามือยกขึ้นมาวางไว้บนหัวผมพลางลูบแล้วพูดไป

“พ่อขอโทษ ที่ไม่ยอมเชื่อปู่ตั้งแต่เนิ่นๆ พ่อจะบอกแกว่าพ่อ….”

ผมโกรธสุดขีดแล้วตอนนี้ พ่อผมก็แค่คนเอาแต่ใจตัวเองเท่านั้นไม่เคยคิดถึงใครเอาแต่ตัวเอง แม่ผมตายก็เพราะพ่อ ใช่เพราะว่าพ่อผมไม่ยอมเชื่อปู่ แล้วเป็นไงแม่ผมก็ตาย ผมบันดาลโทสะทั้งหมดแล้วพูดคำๆนึงไป ผมไม่เคยคิดจะพูดคำนี้กับพ่อของผม แต่มันไม่ทันแล้ว

“แม่ผมตายก็เพราะ พ่อไม่ยอมฟังคำปู่”

ผัวะ พ่อตบลงที่หน้าผม น้ำตาผมคลอ แล้วค่อยไหลรินลงมาตามแก้ม มันแย่มากผมลุกออกจากห้องครัวแล้วตรงขึ้นไปบนห้องนอนของผม ตอนผมวิ่งขึ้นไปผมเหลือบไปเห็น พ่อนั่งร้องไห้แค่เสี่ยววินาที ผมไม่สนใจ ผมเปิดประตูแล้วผมก็เข้าไปในห้องพร้อมเก็บของทุกอย่าง ตอนนี้ผมโกรธมาก เสียใจมาก ผมไม่เคยนึกมาก่อนว่าพ่อจะตบผมได้ แต่นั้นสำหรับผมมันยังน้อยไป เพราะผมจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตของผม เพราะคำพูดที่ผมพูดแล้วทำให้พ่อโกรธ ร้องไห้ มันคือคำพูดสุดท้ายที่ผมจะได้พูดกับพ่อจริงๆ