ตัวร้ายเช่นข้า คงไม่ถูกท่านตัดขาใช่หรือไม่

ข้าใคร่โผผินบินผ่านลมพัดหวน

หิมะโปรยเซวียนหยวนทั้งหุบเขา

ข้าใคร่เท้าแตะผืนน้ำดั่งสำเภา

พิศนางฟ้างามพริ้มเพราต้องจันทรา

ข้าใคร่เห็นขอบสมุทรยาวหมื่นลี้

ยอดวิหารอาบแสงสุรีย์ลายมัจฉา

ยอดบรรพตคุนหลุนงามเหนือเมฆา

มองหงส์ฟ้ากางปีกเหนือมหานที


(บทกวี นางแอ่นคืนเหย้า โดย กัวเอี้ยนลี่)

~◇~◇~◇~◇~◇~◇~

          ลี่ซืออยากเป็นเหมือนนกนางแอ่นในบทกวี หากมิได้เห็นสุดขอบฟ้า มิขอหวนคืน


          แต่ตอนนี้เอาตัวให้รอดก่อนดีไหม.....


          ลี่ซือวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเข้าไปในบ้านเก่าๆ หลังหนึ่ง หัวหูยุ่งเหยิง หน้าเปื้อนเขม่ามอมแมม เขาหยิบบันทึกชะตากรรมออกมาอ่าน


          "โอ๊ย! อันใดกันเนี่ย ทีตอนวิ่งหนีพวกรุมไล่กระทืบอุตลุด ไม่เห็นมีบันทึกไว้ในนี้เสียหน่อย!"


          บ่นไม่ทันขาดคำ ประตูไม้บานเก่าก็ถูกถีบจนปลิว อันธพาลสามคนเดินย่างสามขุมเข้ามาหาคนที่นั่งจุ้มปุ้กอ่านหนังสืออยู่ข้างเตาไฟที่เต็มไปด้วยคราบเขม่าสีดำ


          อยู่ในร่างมนุษย์เช่นนี้ พลังปราณเทพก็ใช้ไม่ได้ เทพธิดาตงหยาง ท่านจะใจร้ายกับข้ามากเกินไปแล้วนะ!


          "อันใดกันเล่า! เจ้าพวกนี้! ข้าไปตีหัวหมาด่าแม่พวกเจ้าเอาไว้หรือไงกัน จะมาแค้นข้าอันใดกันนักหนา!"


>◇<◇>◇<◇>◇<◇>◇<




ชี้แจงแถลงไข


         นิยายเรื่องนี้อาจมีการกล่าวถึงตัวละครและรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ จากเรื่องที่แล้วบ้าง (ลิขิตฟ้า พลิกชะตาวิญญาณ) แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ เพราะไรท์จะไม่ทำให้มึนงงสับสนแน่นอนค่ะ