RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #18 : Race17 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่17 {อัพ100%} ที่ที่ติ่งควรยืน

 

EP17

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่17

เทวินทร์ :: พรุ่งนี้ถ้าว่าง ขอเจอหน่อย

วอร์ :: อยากเจอก็มา

เทวินทร์ :: สถานที่?

วอร์ :: เดี๋ยวโทรไป

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากตัดสินใจส่งข้อความไปหาคนที่เกลียดขี้หน้ามากที่สุด จะว่ายังไงดีล่ะ ในเมื่อความรู้สึกมันนิ่งไปแล้ว มันคงไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องตึงใส่พี่ชายตัวเองต่อไป ถึงแม้ว่าถ้าทำไปแล้วความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องมันกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้ ผมก็ไม่ได้แคร์หรอก

ก็แค่คิดว่าควรจะทำอะไรที่ต้องทำก็เท่านั้น...

อารมณ์ก็คงคล้ายๆ กับการอยากไถ่บาปล่ะมั้ง ที่สองคนเป็นแบบนั้นก็เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และแยกแยะไม่เป็นแบบเด็กๆ ถึงได้ทำให้ไอ้วอร์กลายมาเป็นไอดอลชื่อดังแบบนี้

และพอคิดเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับพี่แบมในอดีตขึ้นมา แล้วมันก็อดคิดถึงเรื่องของตัวเองที่รู้สึกอยู่ณ.ช่วงเวลาปัจจุบัน จนอดส่งข้อความไปหาใครอีกคนไม่ได้

เทวินทร์ :: สวัสดีครับ ผมเทวินทร์เองนะครับ 

เทวินทร์ :: เรื่องที่ผมทำลงไปเมื่อวานผมสำนึกผิดแล้วครับ วันนี้เลยอยากส่งข้อความมาขอโทษ

เทวินทร์ :: เราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่วันเองนะครับ ผมคิดว่าคุณอาจยังไม่รู้จักผมดี ขนาดผมเองยังรู้จักตัวเองไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ถ้างั้นเรามาทำความรู้จักกันหน่อยไหมครับ?

ผมหยุดมือลงไปชั่วขณะ มองกล่องข้อความที่ตอนนี้ยังไม่มีการเปิดอ่านจากบุคคลที่ส่งข้อความไปหา เพราะงั้นผมจึงขยับตัวเล็กน้อย ยืนเอนหลังพิงกับราวกันของจุดชมวิวเพื่อหาหลักสำหรับใช้ยืนพิมพ์ข้อความยืดยาวมากมายที่มีอยู่จนล้นหัว

เทวินทร์ :: ผมชื่อเทวินทร์ครับ หน้าตาไม่ดี แต่ที่บ้านฐานะใช้ได้ครับ ตอนนี้อายุเข้าเลขสองแล้ว เคยมีแฟนแต่ยังไม่เคยมีเมีย ตอนนี้ผมโสดครับ แล้วก็อยากมีแฟนมากๆด้วย อีกอย่างตอนนี้ผมคิดว่าตัวเองอาจจะกำลังเริ่มชอบของแปลกครับ

เทวินทร์ :: คนส่วนใหญ่เรียกของแปลกพวกนั้นว่า ‘ติ่ง’ ครับ เพราะเธอบ้านักร้องเกาหลีไม่ใช่นักแข่งรถ ผมเลยไม่รู้ว่าถ้าพิมพ์บอกความรู้สึกทั้งหมดไปแล้ว ผมจะแห้วแดกหรือเปล่า บอกไว้ก่อนว่าผมอาจไม่หล่อเท่าอปป้าที่เธอกรี๊ดหรอกครับ แต่ผมน่ะพกความมั่นหน้ามาเต็มที่ที่จะบอกให้เธอรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังคิดและรู้สึกอะไรอยู่

เทวินทร์ :: ผมไม่อายนะครับที่จะมีแฟนเป็นติ่ง บ้านผมรวยครับ ผมสามารถซื้ออลบั้มเพลงให้เธอได้ ซื้อบัตรคอนเสิร์ตให้เธอได้ ผมมีรถขับและขับรถเป็น ผมสามารถพาเธอตามกรี๊ดอปป้าได้ทุกเวลาที่เธอต้องการ ไม่ว่าหน้าคอนหรือสนามบิน

เทวินทร์ :: ผมสามารถยืนเป็นเพื่อนเธอหน้าคอนเสิร์ตได้ต่อให้ผมจะร้องเพลงภาษาเกาหลีไม่เป็น ผมสามารถอยู่กับเธอหน้าคอนเสิร์ตอปป้าได้แม้จะไม่รู้และไม่เข้าใจเพลงที่เธอพยายามร้องตามอปป้าบนเวที แต่ถ้าเธอชอบ ผมก็พร้อมจะชอบและกรี๊ดผู้ชายที่เธอชอบเช่นกันครับ เพราะผมเชื่อว่าอะไรที่ทำให้เธอมีความสุข มันก็คือความสุขผมด้วยเช่นกัน ที่สำคัญผมสัญญาว่าผมจะรักเธอแค่คนเดียว ผมดูแลเธอได้ ผมมั่นใจ 

เทวินทร์ :: สรรพคุณผมดีขนาดนี้ถ้าคุณพลาดแล้วมันอาจไม่มีเข้ามาให้คนหน้าเต้าหู้อย่างคุณเจอบ่อยๆนะครับ

เทวินทร์ :: ผมไม่รู้ว่ามันจะเร็วไปหรือเปล่าที่จะถามคุณ แต่ผมก็อยากรู้ ลองรักผมสักครั้งได้ไหมครับ? 

เทวินทร์ :: 

กว่าที่ปลายนิ้วจะยอมหยุดพิมพ์ข้อความยืดยาวทั้งหมดจนเสร็จ ความรู้สึกในอกมันก็ดันแย้งขึ้นมาเสียได้

อ่า ชักจะพิมพ์เยอะเกินไปแล้วมั้งเรา…

-KARRAMARE PART-

ตุ๋ม!

“โอ๊ยยย!!” ฉันหวีดเสียงร้องอย่างบ้าคลั่งอยู่ภายในห้องน้ำของสตูดิโอ เมื่อวินาทีที่ฉันหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพาย โทรศัพท์ดันลื่นหลุดมือตกลงไปในถังน้ำซะได้

ฉันรีบใช้ชายกระโปรงตัวเองซับน้ำตามส่วนต่างๆ ของเครื่องอย่างร้อนรน ก่อนจะพบว่าบนหน้าจอปรากฏข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านจำนวนหลายข้อความ แต่พอจะเลื่อนเปิดดูไอ้โทรศัพท์ซังกะบ๋วยนี่ก็ดันดับไปซะก่อน

ว็อด เดอะ ฟาวเวอร์!!

ลมหายใจหนักๆ ถูกพ่นออกมาอย่างนึกเซ็ง และเมื่อจนปัญญาที่จะซ่อม สุดท้าย ฉันก็ได้แต่จัดการใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อโทรศัพท์ของตัวเองเอาไว้ และหวังว่ามันจะสามารถกลับมาใช้งานได้ปกติ เมื่อคราบน้ำเหือดแห้งไป

ฉันใช้เวลาทำธุระในห้องน้ำต่อราวๆ 5 นาทีก่อนตัดสินใจกลับไปที่สตูดิโอ เพื่อจัดการเปลี่ยนชุดหลังจากใช้เวลาทั้งวันในการทำงาน

ตั้งแต่ช่วงสายของวันนี้ฉันไม่ได้ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเหมือนปกติ เพราะติดสัญญาทำงานร่วมกับวง SWAG ตามอย่างที่วอร์อปป้าจัดการไว้ให้ และการที่ไม่ได้ไปเรียนตามปกตินี่แหละ ทำให้การมาทำงานที่สตูดิโอวันนี้พ่วงเพื่อนสนิทของฉันมาด้วย

“ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง...” กระถินบ่นขึ้น ทันทีที่ฉันโผล่หน้าออกจากห้องน้ำ

“โทรศัพท์มันตกน้ำอ่ะ ทำยังไงดี”

“อ้าว แล้วเครื่องเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“เปิดไม่ติดอ่ะ T_T” ฉันทำเสียงเซ็ง

“งั้นรีบกลับไปเปลี่ยนชุดให้เสร็จ แล้วเอาไปให้ที่ร้านดูให้เถอะ” กระถินเสนอ พลางตบบ่าคล้ายกับเป็นการปลอบใจ ฉันที่จนปัญญาจะแก้ไขสถานการณ์เลยทำได้แค่พยักหน้ารับคำเพื่อนสนิทเท่านั้น

ไม่รู้เพราะอะไร ในหัวฉันถึงรู้สึกกระวนกระวายเรื่องข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านแบบนี้ ฉันไม่ใช่คนติดโทรศัพท์เลยสักนิด ส่วนมากมีติดตัวไว้เพื่ออัพข่าวสารของอปป้าให้ทันสถานการณ์บ้านเมืองเท่านั้น แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกกระสับกระส่าย กังวลใจไม่หยุด ที่แย่ที่สุดก็คือ ฉันแอบคิดว่าเจ้าของข้อความพวกนั้นมันดันเป็นเทวินทร์น่ะสิ

เพราะวันนี้ตลอดทั้งวัน เขาไม่ได้โผล่หน้ามาที่สตูดิโอเลยตั้งแต่ช่วงเช้า ที่มาวันนี้ก็มีแค่แหวนน้องสาวของเขาแค่คนเดียว รวมไปถึงพี่แบมผู้หญิงในดวงใจของวอร์อปป้า

‘รู้ไหม… ฉันอยากกอดเธอแทบบ้า…’

‘อยากเป็นเจ้าของเธอ จนอึดอัดไปหมด…’

พอในหัวนึกถึงคำพูดของเทวินทร์ในตอนนั้นขึ้นมาทีไร หน้ามันก็ร้อนผ่าวจนลามไปถึงหู ไม่ใช่แค่ร่างกายที่รู้สึกร้อนคล้ายกับเกินการควบคุมแต่เพียงอย่างเดียว แต่หัวใจที่อยู่ภายในก็เริ่มเร่งอัตราการเต้นจนจุกไปหมด

ฉันไม่เคยเกิดอาการแบบนี้กับใครเลยนอกจากวอร์อปป้า ฉันไม่รู้ว่าควรจะเรียกอาการพวกนี้ว่าอะไรเหมือนกัน

ถ้าจะบอกว่าฉันประทับใจในตัวเทวินทร์เช่นเดียวกับที่มีให้วอร์อปป้า ฉันก็มองไม่มองว่าเทวินทร์มีอะไรให้น่าประทับใจเลยสักนิด

และถ้าจะบอกว่าชอบ มันก็ดูจะไวไป…

เวลา 21.15 นาฬิกา

เวลาต่อมาฉันกับกระถินก็พากันกลับมายังห้องแต่งตัว และใช้เวลาสักพักใหญ่ในการเปลี่ยนชุดคืนให้ทีมงาน ไหนจะต้องอยู่ประชุมเพื่อเตรียมคุยเรื่องสถานที่ที่จะใช้ถ่านทำในวันพรุ่งนี้อีก กว่าจะเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบ 2 ทุ่ม

“วันนี้เหนื่อยมาก ขอบคุณทุกคนนะครับ!” สิ้นเสียงการประชุม ทุกคนภายในสตูดิโอก็ปรบมือ พร้อมกันนั้นก็พาลุกขึ้นเตรียมเก็บของและแยกย้าย รวมไปถึงฉันด้วยเช่นกัน

ระหว่างที่กำลังเก็บข้าวของอยู่นั้นเอง…

“นี่รู้ป่ะ มีคนบอกว่าเห็นคุณเทวินทร์มาที่ตึกด้วยล่ะ”

“เอ๊ะจริงเหรอ? ไหนคุณแหวนบอกว่าวันนี้คุณวินทร์ไม่เข้าตึกไง”

“ไม่รู้สิ แต่เห็นคนเขาว่ากันว่าคุณวินทร์เป็นคนนัดคุณวอร์เองเลยนะ”

“พวกเขาอยู่ที่ไหนอ่ะ?”

“สตูดิโอที่พวกเขาต่อยกันเมื่อวานยังไงล่ะ” จะว่าฉันว่าไร้มารยาทก็ได้ ยอมรับ แต่พอได้ฟังสิ่งที่ทีมงานพูดกันแค่นั้นต่อมเผือกและความขี้สงสัยก็เริ่มทำงาน เท้าก็เลยเริ่มขยับเคลื่อนไหว ก้าวเดินเร็วออกจากห้องประชุมไปด้วยความรีบร้อน

“เสร็จแล้วเหรอ…อะ อ้าวแมร์!” กระถินถามขึ้นทันทีที่เห็นฉันโผล่หน้าออกจากห้องประชุม แต่เชื่อไหม ว่าฉันไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด เพราะสิ่งที่อยู่ในหัวของฉันตอนนี้ คือการพาตัวเองไปยังที่เกิดเรื่องเมื่อวาน

ตึก! ตึก! ตึก!

โสตประสาทการได้ยินเหมือนปฏิเสธการรับรู้รับฟังเสียงจากรอบข้าง ตรงไปยังสตูดิโอที่เป็นเป้าหมายอย่างรีบร้อน ในหัวนอกจากจะพุ่งเป้าที่สตูดิโอแห่งนั้นแล้ว ใจฉันยังนึกถึงหน้าของผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

‘พร้อมที่จะรู้สึกเมื่อไหร่บอกนะ… ฉันมีเวลาให้เธอคิดทั้งชีวิต’ ยิ่งในหูได้ยินเสียงของเขาด้วยแล้ว ร่างกายก็ยิ่งเคลื่อนไหวเร็วขึ้นจนน่าแปลกใจ จนในที่สุดเท้าทั้งสองข้างก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องสตูดิโอดังกล่าวจนได้

“มีอะไร ก็ว่ามา…”

เสียงของวอร์อปป้าดังขึ้นมาจากภายในห้องนั้น มันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าฉันอาจจะมาได้เหมาะเจาะและเสียงที่ตอบวอร์อปป้ากลับไปนั้นก็เป็นเสียงของเทวินทร์จริงๆ

“จะคุยถึงเรื่องของผู้หญิงคนนั้น”

“ก็ว่ามา…”

“ถ้ามึงชอบผู้หญิงคนนั้น ก็เอาไป”

เอ๊ะ…เขาหมายถึงใครกัน

“มึงก็ชอบเขาไม่ใช่เหรอวะ วินทร์?”

‘ฉันชอบเธอนะ’ หรือว่าพวกเขากำลังพูดถึงฉัน?

“ไม่อ่ะ ไม่เคยชอบ”

แปล๊บบบ…

หัวใจคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน จนเผลอเอื้อมมือขึ้นกุมอกข้างซ้าย เพื่อหวังให้ความรู้สึกดังกล่าวคลายไป ทั้งที่อาการดังกล่าวไม่ควรเกิดขึ้นเลยสักนิด

“ถ้าอยากได้ก็เอาไปเถอะ อย่าทำให้ยัยนั่นต้องชอบแกอยู่ฝ่ายเดียวเลย” ทั้งที่คิดไปเอง คิดไปเรื่อยเพราะความอยากรู้ แต่พอได้ยินเสียงเทวินทร์พูดแบบนั้น ร่างกายที่เคยพุ่งเป้าความสนใจไปยังบทสนทนาของคนทั้งคู่ก็เริ่มเปลี่ยน กลายเป็นว่าเท้าที่เพิ่งจะหยุดพักไปได้ไม่เท่าไหร่ ตัดสินใจก้าวพาตัวเองออกไปจากหน้าห้องนั้น

ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาหมายถึงใคร แต่ ฉันที่ได้ฟังคำพูดประโยคนั้นกลับรู้สึกทนไม่ได้ที่จะยืนแอบฟังแบบนี้ต่อไป ทว่า…

“แม มาทำอะไรตรงนี้...!” กระถินที่วิ่งตามหลังมาดันตะโกนเรียกเสียงดังจนฉันหน้าเสีย รีบหันขวับมองไปที่ประตูสตูดิโอห้องีท่จากมาด้วยความตกใจปนความระแวง และที่ตรงนั้นเอง ฉันก็ได้พบหน้าเขาหลังจากที่ไม่ได้เจอตลอดทั้งวัน

เทวินทร์ในชุดไปรเวทเดินออกมาหยุดที่หน้าประตูพร้อมด้วยวอร์อปป้า พวกเขาทำหน้าแปลกใจที่เห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้ เพราะกลัวว่าพวกเขาจะรู้ว่าฉันทำนิสัยไม่ดี แอบฟังบทสนทนาลับๆระหว่างพี่กับน้อง ที่แสดงออกไปก็คือการฉีกยิ้มกว้างและพูดทักทาย

“อ้าวอปป้า มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เต้าหู้ เดี๋ยวขอคุยด้วยหน่อย” ทว่า คนที่ตอบกลับมาดันไม่ใช่วอร์อปป้า แต่กลับเป็นใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้วย

“ขอโทษนะ ฉันมีธุระกับกระถินน่ะ” สุดท้ายฉันก็คงต้องยอมรับ ว่าวันนี้การที่เทวินทร์หายหน้าไปมันทำให้รอบตัวรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป

หมายถึงอะไรบางที่น่ารำคาญและรบกวนใจน่ะนะ

แต่พอเห็นหน้าเขา ความรู้สึกในตอนนี้กลับไม่รู้สึกอยากพูดหรือคุยอะไรด้วยเลย ฉันไม่อยากมองหน้าเขาเพราะพอได้มองหัวใจมันคล้ายกับถูกใครบีบเอาไว้ จนเหมือนจะหายใจไม่ออก

“ฉันกลับก่อนนะคะอปป้า” และตัดสินใจยกมือไหว้พร้อมกล่าวคำบอกลาออกไปทั้งๆอย่างนั้น

“เฮ้ย! เดี๋ยวดิเต้าหู้!!” เสียงตะโกนเรียกของเทวินทร์ดังขึ้นไล่หลัง แต่สิ่งที่คนอย่างฉันเลือกคือการเดินหันหลัง เร่งฝีเท้าเดินไปตามทางเดินโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองเขาอีก แม้ว่าเทวินทร์จะเอาแต่ตะโกนเรียกอยู่แบบนั้น โดยข้างกายมีกระถินเร่งฝีเท้าเดินตามมาอย่างติดๆ

ฉันได้ยินเสียงกระถินตะโกนเรียกจากด้านหลัง กลับกัน สมองฉันดันปฏิเสธที่จะหยุดหรือรับฟังเสียง จนกระทั่ง

ฟึ่บ!

“แม!” กระถินกระชากแขนรั้งฉันเอาไว้ให้หยุด “เป็นอะไรไป ผู้ชายคนนั้นเขาเรียกเธออยู่นะ” 

กระถินทำเสียงดุ แต่จะโทษเธอที่เป็นแบบนั้นก็คงไม่ได้ เพราะฉันเองนั่นแหละ ที่เอาแต่เดินจ้ำไม่ฟังเสียงใครเลย

“ขอโทษ” พอรู้ตัวว่าผิด สิ่งแรกที่คิดจะทำคือการขอโทษ

“เป็นอะไรไป ทำท่าทางแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”

“กะ ก็ไม่มีอะไรนี่ ก็แค่อยากรีบกลับบ้าน” ที่พูดออกไปอย่างงั้น เพราะฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่ากำลังเป็นอะไร

“แน่นะ?” กระถินขมวดคิ้วถามซ้ำ สายตาเธอกำลังจ้องจับผิดผ่านสีหน้าฉันอยู่

“อือ จริง…” พอตอบเธอกลับไปแบบนั้น อีกฝ่ายก็หลุดยิ้มทันที เธอรีบขยับตัวเข้ามาใกล้ในท่าคล้องแขนฉันไว้แน่น จากนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปคล้ายกับต้องการเอาใจให้ยิ้ม

“จะว่าไปแล้ววง SWAG ก็น่าตาดีจริงๆ นั่นแหละ” พอได้ฟังคนที่เคยรู้สึกเฉยๆ กับกลุ่มศิลปินที่ฉันชอบเอ่ยชมออกมาแบบนี้ มันก็ทำให้ฉันหลุดยิ้มออกมาอย่างปลื้มอกปลื้มใจไม่ได้ ยิ่งคนพูดคือกระถินด้วยแล้ว ฉันก็ยิ่งรู้สึกประทับใจ

“สมาชิกทุกคนดูเป็นกันเองมากๆ โดยเฉพาะเมนเธอ”

เธอกำลังชมวอร์อปป้า…

“วงนี้ SWAG is number ONE คิกๆ” ฉันกล่าวเสริมออกมาได้อย่างไม่อายปาก พอกระถินเห็นแบบนั้นเธอก็หลุดหัวเราะตาม การเปลี่ยนเรื่องของกระถินตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นไม่มากก็น้อย เธอดึงแขนฉันเบาๆ ออกแนวลากด้วยซ้ำ ให้เดินตรงไปที่ประตูทางออกของตึก ทว่า

“แม! แม อย่าเพิ่งออกไป!” เสียงตะโกนเรียกปนเหนื่อยหอบคุ้นหู ที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังดันดังขึ้นก่อน พานให้เราทั้งคู่หันมองกันอย่างพร้อมเพรียงด้วยความสงสัย

วอร์อปป้าซึ่งตอนแรกยืนคุยกับเทวินทร์ในสตูดิโอก่อนหน้านี้ ชะลอฝีเท้าลง เมื่อวิ่งเข้ามาใกล้ เขายกหลังมือปาดขอบปากตัวเอาเล็กน้อยและยิ้ม

“อ่า… นึกว่าจะตามาไม่ทันแล้ว” อีกทั้งยังพึมพำอย่างโล่งอกจากนั้นก็พูดด้วยเสียงซึ่งคลายจากอาการเหนื่อย “ข้างนอกมีนักข่าวดักรออยู่ แมให้สัมภาษณ์คนเดียวไม่ไหวหรอก”

“ฉันควรจะออกประตูหลังใช่ไหมคะ?” ฉันย้อนถามวอร์อปป้ากลับไปด้วยความสงสัย แต่กลับกันลึกๆ แล้วพอได้มองหน้าวอร์อปป้าตอนนี้ ในหัวดันนึกถึงสิ่งที่เขาคุยกับเทวินทร์ก่อนหน้านี้ไม่ยอมหยุด

บ้าจริงๆ! หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะกาละแมร์

“ออกประตูหน้านี่แหละค่ะ แต่แมร์ต้องออกไปพร้อมพี่” ฉันแสดงสีหน้าแปลกใจ เมื่อจู่ๆ วอร์อปป้าเอื้อมมือจับมือกระถินที่กอดรัดฉันแขนข้างหนึ่งของฉันเอาไว้ออกก่อนจับมือฉันไปคล้องแขนของตัวเองแทน

ฉันเหลือบมองหน้าเพื่อนสาวเล็กน้อยก่อนพบว่าเธอกำลังพยักหน้าใส่คล้ายกับเห็นด้วยกับสิ่งที่วอร์อปป้าเสนอ การที่เป้นเช่นนั้นมันเลยทำให้เราทั้งสามคนจำต้องเดินตรงไปยังประตูทางออกของตัวอาคารพร้อมกันแทนที่จะมีแค่ฉันกับกระถินสองคน

“พร้อมนะ...” อีกหนที่วอร์อปป้าเอ่ยถามเมื่อเท้าหยุดลงบริเวณประตูกระจกใสตรงหน้า สิ่งที่รอคอยเราทั้งคู่อยู่ด้านนอกเวลานี้ คือฝูงชนและกลุ่มนักข่าว ซึ่งถูกสมาชิกวง SWAG คนอื่นๆพร้อมด้วยผู้จัดการวงคอยรับหน้า

ฉันเคยมองเห็นภาพเหตุการณ์แบบนี้แต่ในละครและซีรีส์ ตอนที่ดูมันก็อดคิดตามตัวละครในหนังไม่ได้ว่าพวกเขาที่อยู่ท่ามกลางสถานการณ์แบบนั้นทั้งในจอและนอกจอรู้สึกอย่างไร จนกระทั่งมีโอกาสได้สัมผัสด้วยตัวเอง ฉันถึงได้รู้ว่าช่วงเวลาแบบนี้เป็นช่วงเวลาพาสั่น จนขาทั้งสองข้างเหมือนจะอ่อนแรงไปหมด

ลำพังแค่การยืนมองกลุ่มคนซึ่งมีความชอบเดียวกันกับพวกนักข่าวอยู่ตรงนี้ มันก็มากพอแล้วที่จะทำให้ฉันรู้สึกประหม่าจนไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยเมื่อวอร์อปป้า ค่อยๆ ผลักประตูออกไปและพาฉันออกสู่นอกตัวตึก

แสงแฟล็ชของนักข่าวรวมไปถึงเสียงกรี๊ดและเสียงโห่ร้องเรียกชื่อด้วยความรักใคร่ของบรรดาแฟนคลับดังขึ้นทันทีที่พื้นที่บริเวณด้านนอก ฉันเคยอยู่ในจุดที่แฟนคลับเหล่านั้นอยู่ ถ้าวัดจากความจริงแล้ว ฉันน่ะไม่ควรจะยืนอยู่ตรงนี้ ข้างๆอปป้า ศิลปินในดวงใจเลยด้วยซ้ำ ที่ของฉันน่ะ 

มันคือฝั่งตรงข้าม ด้านหลังรั้วเหล็กกั้นนั่นต่างหาก ฉันควรจะอยู่ตรงนั้น แบกกล้อง ถือป้ายเชียร์ ยืนตะโกนเรียกอปป้าวง SWAG อยู่ตรงนั้นถึงจะถูก...

To Be Continued...

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต 

#ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ #ติ่งแฟนวินทร์

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v