เพื่อนรัก ที่รัก

เนื้อเรื่อง

ผมไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ผมหลงใหลในตัวเธอได้ขนาดนี้ แก้ม หญิงสาวผู้มีรอยยิ้มอันสดใส ผมกับเธอเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งตอนนี้เราก็เรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน

“กูว่านะเว้ย ไอ้บอย ยังไงไอ้โจมก็ชู้ตไม่ลงชัวร์”

เธอพูดขึ้นระหว่างเราสองคนนั่งดูการแข่งขันบาสเก็ตบอล โจมคนที่เธอพูดถึงเป็นเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกัน ทันทีที่โจมชู้ตมันไม่ลงเหมือนที่เธอพูดจริงๆ

“ฮ่าๆ เห็นไหมล่ะ” เธอพูดพร้อมหัวเราะและยังแช่มือตีที่ไหล่ผมด้วย “ไม่ลงจริงๆ วะ”

เพราะความใกล้ชิดของผมกับเธอ ทำให้ผมไม่ได้คิดว่าเธอเป็นแค่เพื่อน ผมอยากจะบอกว่าชอบเธอ แต่ผมไม่อยากสูญเสียเพื่อนดีๆ แบบเธอไป

“เฮ้ย พี่อาร์ตมาแล้ววะ” เธอบอกพร้อมให้ผมหันไปดู พี่อาร์ตเป็นพี่ชายผมเอง และพี่ผมเป็นนักกีฬาที่สาวๆ มักหลงใหล รวมทั้งแก้มเพื่อนผมด้วย “กูเชื่อว่า พี่ชายมึงพลิกเกมส์มาชนะได้”

“พี่ชายกูทำได้อยู่แล้ว”

แค่พี่อาร์ตลงเล่นได้ไม่กี่นาทีแต้มของเกมส์เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สายตาของแก้มมองที่พี่อาร์ตไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแก้มชอบพี่บาสขนาดไหน

“วันนี้พี่อาร์ตเก่งมากๆ เลยค่ะ” เสียงของแก้มที่ชื่นชมพี่อาร์ตมาตลอดทางที่เดินกลับบ้าน “แล้วเมื่อไร แกจะหายเจ็บแล้วลงสนามได้วะ” แก้มหันมาถามผม

“ก็คงอีกสักพักนะ”

“บอย พี่ว่าแกกับแก้มก็สนิทกันดีนะ ทำไมไม่คบเป็นแฟนเลยล่ะ”

พี่อาร์ตถามเมื่อเราสองพี่น้องอยู่ในห้องนอนที่พร้อมจะนอนกันแล้ว จะให้ผมบอกได้ไง ในเมื่อแก้มนะชอบพี่อาร์ตอยู่แล้ว พี่อาร์ตคงไม่รู้ตัวสินะว่าแก้มแอบชอบนะ

“พี่ไม่รู้เลยหรอ ว่าแก้มนะชอบพี่”

“หา!!!” สงสัยพี่อาร์ตคงไม่รู้จริงๆ “แก้มชอบพี่”

“ใช่” ผมตอบอย่างรวดเร็ว

“เป็นไปไม่ได้หรอก พี่รักแก้มเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งเหมือนแกนะ”

“ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ชอบแก้ม แต่แก้มชอบพี่มาก พี่รู้ไหม”

“หรือว่าแท้จริงไว้ แกก็ชอบแก้มอยู่แล้ว” ใช่ ผมชอบแก้ม พี่อาร์ตเดาได้ถูกต้องแล้ว สมกับเป็นพี่ชายผม “แกก็บอกแก้มไปสิ ว่าชอบ ช้านักเดี๋ยวโดนคาบนะเว้ย”

“ผมกลัวนะ พี่” ผมพูดออกมา คงไม่คิดว่าเป็นคำพูดของลูกผู้ชายหรอกนะ “กลัวเสียคำว่า เพื่อน”

“แล้วแต่นะเว้ย”

ผมกับแก้มเป็นเพื่อนกันเรื่อยมา แม้ว่าจะมีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาในชีวิต เธอก็ไม่ได้เล่นด้วย

“แก้ม บอย” เสียงของพี่อาร์ตที่เดินเข้ามาหาเราสองคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ พี่เขามีผู้หญิงมาด้วยนี้สิ “จะแนะนำให้รู้จักเว้ย”

“อะไรค่ะ พี่อาร์ต หรือว่า” แก้มมองผู้หญิงที่มากับพี่อาร์ตอย่างพิจารณาถี่ถ้วน “พาแฟนมาแนะนำให้รู้จัก”

“ใช่” พี่อาร์ตพูดพร้อมขยี้หัวของแก้มเหมือนตอนเด็ก “นี้พี่ชม แฟนพี่”

“หาแฟนได้สวยดีนะ ไม่เหมาะกับพี่เลย”

แก้มพูดหยอกล้อด้วยความสนุกสนาน พี่อาร์ตกับพี่ชม แฟนของพี่ก็นั่งรวมคุยกัน แก้มพูดคุยอย่างสนุกสนานขณะที่ผมกังวลกลัวเธอเสียใจในเมื่อเธอแอบชอบพี่อาร์ตอยู่

“ไม่เสียใจหรอ” ผมถามขึ้นขณะเดินกลับบ้านด้วยกัน

“เสียใจอะไร”

“เรื่องพี่อาร์ตนะ”

“พี่อาร์ตอะไร”

“ก็แกชอบพี่เขาอยู่ไม่ใช่หรอ แล้ววันนี้พี่พาแฟนมาเปิดตัวถึงขนาดนี้ ไม่เสียใจหรอ”

“แกเนี่ยนะ ไอ้บอย” แก้มวางแขนที่ไหล่ผม “ฉันก็ปลื้มพี่ในฐานะพี่ชายฉันคนหนึ่งล่ะ จะเสียใจทำไมอีกอย่างฉันดีใจนะ ที่เห็นพี่อาร์ตของแกมีแฟน เพราะไม่รู้ว่าพี่อาร์ตของแกจะขึ้นคานเหมือนน้องชายมันไหม”

“เหอะ ดูตัวเองก่อนเถอะ ยัยหมูอย่างเธอจะมีคนมาชอบไหม”

“แกเรียกฉันว่า หมูหรอ”

“ใช่ หมู หมู หมู หมู”

“ไอ้บอย”

“หมู หมู หมู หมู หมู หมู หมู หมู”

ผมวิ่งล้อ หมูเธอ ขณะที่แก้มวิ่งไล่ตีผม เธอไม่ชอบให้ใครเรียกว่าหมู ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้อ้วนเหมือนหมูสักหน่อย

ผมกับแก้มเรียนมาด้วยกันมาตลอด 4 ปี ช่วยๆ กันเรียน ความรู้สึกของผมก็ยังเหมือนเดิม แม้จะรักจะชอบอย่างไรก็เก็บเอาไว้ จนกระทั่ง

“จบแล้วเว้ย”

วันรับปริญญาบัณฑิต เราสองคนจบพร้อมกันจนได้

“แก้ม ได้ข่าวว่าบริษัทเรียกตัวไปทำงานงั้นหรอ” เสียงเพื่อนสาวของแก้ม

“ใช่จ๊ะ”

“พวกแกสองคนทำงานที่เดียวกันอีกหรือเปล่าวะ” เพื่อนหนุ่มของผมเดินเข้ามาถามผมกับแก้ม “ตั้งแต่เด็กยันโตไม่คิดแยกจากกันหรอ เป็นปาท่องไก๋หรือไง”

“แยกกันตอนนี้ล่ะ” แก้มตอบแทนผม “บริษัทที่เรียกตัวฉันเป็นหุ้นส่วนกับต่างชาติ ก็เลยได้สิทธิ์ไปทำงานที่เยอรมันนะ”

“อิจฉาวะ” เพื่อนสาวยังพูดต่อ “แล้วบอยล่ะ”

“ก็บริษัทใกล้ๆ ทางบ้าน”

หมายความว่าผมต้องไกลเธอแล้วสินะ ผมทำใจเอาไว้แล้วล่ะ ว่าตอนจบของเรื่องจะเป็นอย่างไร สุดท้ายเธอคงกลับมาด้วยเด็กตัวเล็กๆ พร้อมชาวต่างชาติสินะ

“บอย” เสียงของแก้มที่ดังขึ้นระหว่างเดินกลับบ้าน “เขาไม่รู้ว่าคิดถูกไหม ที่ยอมรับข้อตกลงของบริษัท ไปทำงานต่างประเทศนะ”

“ถูกสิ ชีวิตของแก แกคิดถูกเสมอ”

“อย่าลืมไปส่งเขาด้วยนะ พรุ่งนี้”

“ได้เลย”

วันต่อมาที่สนามบิน

“สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ลืมกัน”

จะให้ลืมได้ไง เพราะช่วงดีๆ แห่งความทรงจำของผมมีแต่เธอ และเธอเท่านั้น

“สัญญา”

หลังจากร่ำลากันไม่ว่าจะผม พ่อแม่เธอ รวมทั้งครอบครัวของผม เป็นวินาทีสุดท้ายที่ผมจะได้เจอกับเธอสินะ

“บอย เขาอยากให้แกเก็บสมุดเล่มนี้เอาไว้” แก้มยื่นสมุดปกขาวที่มีรูปถ่ายของเธอกับผมสมัยเด็ก “ถ้ามั่นใจว่าคิดถึงเขา ค่อยเปิดดู”

“งั้นคงไม่ได้เปิดดูแล้วล่ะ”

“ขอให้จริงเถอะ”

ถึงแม้จะพูดออกไปก็เถอะ แต่ยังไงผมก็คิดถึงเธออยู่ดี แค่นาทีที่รับผมก็อยากเปิดสมุดเล่มนั้นดูแล้ว แต่ผมก็ยังวางฟอร์มไม่เปิดอยู่ดี

ไม่นานแก้มก็จากผมไป ผมไม่รู้ว่าผมจะมอบความรู้สึกดีๆ อย่างนี้ให้ใครได้อีก เมื่อผมมีเธอเป็นแค่ความทรงจำเดียว ลมหายใจเดียวกัน แม้มันจะทรมานกับการต้องรอผู้หญิงที่มีฐานะแค่เพื่อน ผมก็ยอม ไม่ว่าเธอจะกลับมาด้วยอะไรก็ตาม

“ไม่ไปด้วยกันหรอ ไอ้บอย” เสียงของเพื่อนร่วมงานที่พยายามดึงผมไปงานปาร์ตี้นัดบอดด้วย “สาวๆ เพียบเลยนะเว้ย”

“ไม่หรอกครับ พี่” ผมปฏิเสธตลอดเวลา

“แกก็จะเกือบ 30 แล้วนะ ไม่คิดจะมีแฟนกับเขาบ้างหรือไง”

“ผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว ผมเลยไม่อยากสนใจใครนะครับ”

“เอ่อ”

“แก้ม แกจะปล่อยให้ฉันรอเท่าไร เขาคิดถึงแกนะเว้ย” ผมพูดกับกรอบรูปที่มีเราสองคนในสมัยมหาวิทยาลัย แล้วจะได้คำตอบหรือเนี่ย “แก้ม”

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูพร้อมเปิดเข้ามาของพี่อาร์ต ถึงพี่จะแต่งงานไปแล้ว สุดท้ายพี่ก็อาศัยที่บ้านอยู่นะ

“ติดต่อหาแก้มบ้างไหม”

“ผมไม่มี”

“หมายความว่ายังไม่เปิดอ่านสมุดเล่มนั้นสินะ” หมายความว่าไง “พิจารณาให้ดีแล้วกันนะ”

พี่เดินออกจากห้องพร้อมทิ้งปริศนา หมายความว่าไงกันแน่ ผมถึงกับต้องหยิบสมุดปกขาวขึ้นมาดู ถึงเวลาที่ผมต้องเปิดอ่านแล้วสินะ เพราะตอนนี้ผมเริ่มคิดถึงเธอจริงๆ จังๆ แล้วสินะ ทันทีที่ผมเปิดสมุดดูก็เห็นเป็นรูปถ่ายของผมกับเธอ

‘ไม่รู้ว่าจะทันไหมนะ ที่ต้องบอกกับแกนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา จริงอยู่ที่ฉันจะสนิทกับแก แกอาจจะคิดว่าฉันเป็นแค่เพื่อน ฉันเองก็อยากจะเป็นเพื่อนกับแกตลอดไป แต่ฉันทำไม่ได้ เพราะฉันชอบแกวะ ฉันพยายามจะเดินห่างจากแก เพราะอยากจะให้แกได้พบผู้หญิงคนใหม่ แต่ฉันกลับทำไม่ได้ มีแต่ตอนนี้แหละ ที่จะทำให้แกพบกับผู้หญิงคนอื่นๆ บ้าง ฉันจะพยายามตัดใจจากแกนะ ถึงยังไงเราก็คงต้องเป็นเพื่อนกัน รักแกนะเว้ย

ไอ้บอย เพื่อนรักเพื่อนซี้สุดlove’

แค่อ่านเท่านั้น น้ำตาผมถึงกับไหล ความรู้สึกที่ผมมีให้เธอเหมือนๆ กับเธอมีให้ผม ถ้ารู้อย่างนี้ผมน่าจะบอกเธอไปแล้ว ผมจะมีโอกาสบอกความในใจกับเธอบ้างไหมนะ ผมไม่น่าจะพลาดโอกาสที่จะบอกความรู้สึกกับเธอเลย

“แก้ม กูก็รักมึง” ผมคงได้แต่พูดกับกรอบรูปสินะ ในเมื่อไม่มีโอกาสได้บอกกับตัวจริงของเธอนี้น่า

“ได้ข่าวจากหัวหน้าวะ" เสียงของรุ่นพี่ในที่ทำงานเดินออกมาจากห้องหัวหน้าแล้วมาที่โต๊ะทำงานทีมเดียวกัน ซึ่งมีเพื่อนอีก 2 คนนั่งด้วย "จะมีคนมาทำงานร่วมกับทีมเราเพิ่มคนหนึ่งวะ”

“ได้ไงวะ” เพื่อนร่วมงานคน 1 คงไม่พอใจสินะ

“ได้สิ” เสียงหัวหน้าฝ่ายเดินเข้ามา คงได้ยินเรื่องเราพูดสินะ รุ่นพี่ถึงกับเงียบหน้าจ๋อยทันที “ก็ทีมพวกแกทำงานได้ห่วยสุด ถ้าไม่มีไอ้บอย สุดห่วยเลยล่ะ”

โดนด่าซะเจ็บ

“ว่าแต่ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ” เพื่อนทำงานคนคนที่ 2 ถาม

“รอดูพรุ่งนี้”

ให้ตายสิ สุดท้ายก็ต้องรอดูพรุ่งนี้อีกจนได้ เดินไปตลอดถางที่เดินกลับบ้าน ผมเดินมาถึงบ้านก็ต้องมองไปทางบ้านของแก้มอยู่ทุกทีทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอไม่มีทางกลับมา มองไปส่วนใหญ่ที่เห็นก็เป็นน้าวิ แม่ของแก้มรดน้ำต้นไม้

“จ้า แม่”

เสียงผู้หญิงที่มาจากบ้านของแก้ม ไม่ใช่เสียงของน้าวิแล้วเป็นเสียงของใครล่ะ ในเมื่อบ้านนั้นมีผู้หญิงคนเดียว ผมมองตามเสียงเพื่อหาเจ้าของเสียง สุดท้ายผมก็รู้แล้วล่ะว่าใครคือเจ้าของเสียง เพราะเจ้าของเสียงนั้นยืนอยู่ต่อหน้าผมแล้ว ผมอยากจะพูดออกไป แต่ใบหน้านั้นแทบทำให้ผมเป็นใบ้ ถ้าหัวใจของผมมีปากมันคงจะพูดแทนความรู้สึกของผมไปแล้วล่ะ และถ้าความคิดของผมตอนนี้มีเสียง เธอคงจะรู้แล้วล่ะ

“คำพูดทักทาย สวัสดีครับ คำถามห่วงใย เป็นไงบ้าง ไม่มีเลยหรอ”

ผมจะพูดได้ไงในเมื่อมันดีใจแทบพูดไม่ออก ผมถลาตัววิ่งไปกอดทันที ในที่สุดแกก็กลับมา ไอ้แก้ม ผมแทบเก็บความคิดถึงไว้ไม่ไหว ผมแทบจะอยากร้องไห้ออกมา

“อย่าร้องไห้เลยนะ พ่อคนเก่ง ฉันกลับมาแล้ว"”เธอรู้ว่าผมร้องไห้ เธอสวมกอดผม ผมก็พอรู้แล้วล่ะว่าเธอก็คิดถึงผมเหมือนกัน “ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ฉันสัญญา”

“สัญญานะ”

“อื้อ”

ผมคงมั่นใจในตัวเธอได้สินะ ในเมื่อเธอสัญญาแล้ว นี้เป็นครั้งแรกที่ผมกับเธอได้มีโอกาสเปิดอกคุยกัน และเป็นโอกาสที่ผมจะได้บอกความรู้สึกดีๆ กับเธอ

“ชอบเขาหรอ”

แก้มถามขึ้นเมื่อเราอยู่ในสถานที่ที่เคยมาในตอนเด็ก ทุ่งหญ้าเขียวที่มองออกไปเป็นสนามฟุตบอล และกำลังมีเด็กคนสองคนกำลังเตะฟุตบอลกันอยู่

“...”

“ไม่ยอมติดต่อหาเลย ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา”

“ก็ไม่มีอะไรเลยนี้น่า จะติดต่อได้ไง”

“ไม่รู้สึกขอกับพี่อาร์ต”

“หา!!! พี่อาร์ตมี”

“ใช่”

“ให้ตายสิ ฉันทำบ้าอะไรอยู่วะ” ผมแทบอยากจะด่าตัวเอง

“แกยังไม่ตอบคำถามเขาเลยนะ ชอบเขาหรอ” เธอพยายามเน้นคำถามเดิม คงจะปฏิเสธไม่ได้สินะ

“อื้อ”

“ไม่ได้ยินเลย”

“เราชอบแก”

“ไม่ได้ยิน”

คงต้องตะโกนออกไปสินะ ถึงจะทำให้เธอได้ยิน

“เราชอบเธอนะ แก้ม เราชอบเธอ” ผมตะโกนออกมาทำให้เด็กๆ สองคนหันมามองที่พวกเรา ผมหันมองแก้มก็ต้องเห็นเธอแก้มแดงเขินๆ อายๆ

“ชอบก็ให้พ่อมาขอสิ”

“สัญญานะ”

“อื้อ”

วันนี้สินะที่ได้เพื่อนร่วมทีมคนใหม่ตามที่คำสั่งของหัวหน้า ผมกับเพื่อนๆ ร่วมทีมกำลังนั่งหารือเรื่องงานอยู่นั้นเอง

“เอาล่ะ หนุ่มๆ” เสียงของหัวหน้าทำให้ผมหันไปมอง “ขอแนะนำให้พวกคุณรู้จักนะ คุณแก้ม ศศิธร” เพื่อนร่วมงานเดินออกมา ถึงกับทำให้ผมแทบอึ้ง เมื่อเพื่อนร่วมงานนั้นคือ

“แก้ม/บอย”

เสียงของผมกับแก้มที่ต้องตกใจเมื่อต้องทำงานร่วมกัน นั้นทำให้หัวหน้ากับเพื่อนร่วมงานหันมามองที่เราสองคน

“พวกคุณรู้จักกันหรอ”

“ค่ะ” แก้มเป็นคนตอบ “พอดีบ้านเราอยู่ใกล้กันนะค่ะ แล้วก็เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก”

“งั้นก็ฝากคุณแก้มด้วยนะ อย่าเป็นภาระให้คุณแก้มล่ะ”

“ครับ ครับ”

เสียงของเพื่อนร่วมงาน ชะตากรรมชีวิตนี้ของผมคงต้องเจอกับแก้มตลอดสินะ ผมก็ดีใจนะที่มีโอกาสได้เจอและอยู่เคียงข้างกับเธอ ถ้าชีวิตนี้ผมเลือกที่อยู่กับใครได้ ผมก็ขอเลือกเธอ เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมมีความสุขและยิ้มได้

ขอบคุณนะ แก้ม ที่เป็นเพื่อนที่ดี และคนรักของผมที่ดีเสมอมา

ผมจะเป็นเพื่อนและคนที่ดีของแก้มนะครับ