คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แผนการณชั่ว
อนที่ 5 แผนารั่ว
พระสนมเอ่าน่าทรประวรอาเียนออมาเป็นเลือหลายวันแล้ว หมอหลว็ไม่ทราบสาเหุ
“เป็นอย่าไรบ้าเอ่าน่า้าไ้่าวว่าเ้าไม่สบายเลยมาเยี่ยม” พระสนมเฮาน่าเส็เ้ามาเยี่ยมพระอาาร
‘ นา้อารอะไรันแน่ปริเห็นเลียแ้นพี่เอ่าน่าเป็นอันมา ไวันนี้ลทุน้มุปผัมาให้ทาน ’ นาำนัลาวีิในใ
“เ้าทานเยอะๆนะะไ้หายเร็วๆ มา้าะป้อนให้” สนมเฮาน่ายถ้วยุปมาัแล้วยื่นมารหน้าอพระสนมเอ่าน่า
“ไม่้อเฮาน่า เี๋ยว้าป้อนนาเอ” เสียออำสั่ัมาาหน้าประูห้อบรรทม
“ ทรเส็มาเฝ้าเ้า-เย็นเลยนะเพะ อย่านี้อาารพระสนมหายวัน หายืนเป็นแน่” เฮาน่ารับสั่
แ่ในใลับิรัน้าม นา้อารให้พระสนมเอ่าน่าายไวๆะไ้หมเสี้ยนหนามที่ำในาอยู่ “ถ้าอย่านั้นหม่อมันไม่มีประโยน์แล้ว อทูลลาเพะ” ำพูอพระสนมเฮาน่านั้นเือ้วยวามน้อยในิๆ และเส็ออาห้อไปอย่าเ็บแ้น
“ อ้าว...พระสนมเฮาน่าเส็ไปเยี่ยมพระสนมเอ่าน่ามาหรือเพะ แ่ทำไมหน้าบอบุไม่รับเยี่ยนี้ แสว่าเห็นภาพบาามาระมั่” ีเนียรับสั่ถามแ่ในสายพระเนรทรมีแววยิ้มเยาะ
“ฮึ! เ้าอย่ามาปาีหน่อยเลย ถามหน่อยเถอะ ั้แ่เ้ามาอ์ฟาโรห์เยเรียเ้าไปพบหรือไปหาเ้าบ้าหรือเปล่า ็เปล่า ฮ่าๆๆๆๆ” เฮาน่าอบลับไปแล้วสะบัหน้าเินาไป
“ ผยอไปเถอะแล้ว้าะทำให้พวเ้าสะอึเลยทีเียว” ีเนียิอย่าแ้นพระทัย
ห้อบรรทมพระสนมเอ่าน่า
อาารอพระสนมเอ่าน่านับวันยิ่รุนแรมาึ้น และเมื่อเ้าินุปผัเ้าไปไ้ 2-3 ำ ็อาเียนออมาเป็นเลือ สร้าวามัวลพระทัยให้อ์ฟาโรห์เป็นอย่ายิ่ ทรประทับอยู่ในห้อพระสนมเอ่าน่าทุวัน แม่ทัพาัสและท่านหินาเีย็มาเฝ้าูอาารทุวันเหมือนัน ส่วนสอสาว็แทบไม่ไ้หลับไ้นอนเลยเพราะพระสนมทรมีอาารัวร้อนสลับับอาารหนาวสั่นลอทั้ืน
“พวเ้าไปพัเถอะเี๋ยว้าูแลนา่อเอ” อ์ฟาโรห์รับสั่ับสอสาว
“หม่อมันยัไหวเพะเพราะไ้หลับบ้าแล้ว ” อรสาทูลอบแล้วหันไปมอทาาวี
“เ้าไปเถอะ า เ้ายัไม่ไ้พัเลย” าวีพยัหน้ารับแล้วเินออมา าวีเินสวนับพระสนมเฮาน่า าวีึเินหลบเ้า้าทาเพื่อให้นาไป่อน ส่วนพระสนมเฮาน่าเมื่อเห็นว่าเป็นนาำนัลอพระสนมเอ่าน่าึิหาเรื่อเอาับนาำนัลอพระสนมเอ่าน่า
“ทำไมไม่ทำวามเารพ้า เป็นนาำนัลเมื่อเห็นนายมา็้อนั่ล ” เฮาน่ารับสั่
“เอ้า ทำวามเารพิย่ะ ไม่รู้พระสนมเอ่าน่าไปุพวเ้าสอพี่น้อมาาไหน” นาำนัลอพระสนมเฮาน่ายืนเท้าเอวสั่ให้าวีนั่ล าวีึำ้อนั่ล “ฝาไว้่อนเถอะ อนนี้้ายัไม่มีอารม์ะมาทะเลาะับใรทั้นั้น” าวีิในใำมือแน่น
“พระสนมเอ่าน่าเป็นอย่าไรบ้า ไ้่าวว่าพระอาารทรุหนัเลยหรือ แล้วพี่สาวเ้าไปไหนะล่ะ เ้าถึมาเินทอน่ออยู่นเียว”
“อยู่รับใ้พระสนมในห้อเพะ” าวีนั่้มหน้าอบ
“แล้วอ์ฟาโรห์อยู่้วยหรือไม่”
“อยู่เพะ” าวีอบเธอนั่้มหน้าอยู่ึไม่เห็นสายาที่เียแ้นอพระสนมเฮาน่า
“ะเฝ้าอะไรนัหนา หมอหลว็มี ทำเป็นป่วยเพื่อเรียร้อวามสนใิไม่ว่า” เฮาน่ารับสั่ออมาอย่าลืมัว
าวีลุึ้นยืนทันทีมอพระพัร์พระสนมนิ่วาวาวโรน์้วยวามโรธ เล่นเอาพระสนมเฮาน่าถอยหลัไปสอ้าว
“อะไรอแ่นับ้า บัอามอหน้า้า เียวแม่บปาแเลย” เฮาน่าี้หน้าาวี
าวีเม้มปาแน่น พยายามนับ 1-10 ในใ
“พระสนมสั่แล้วยัไม่นั่ลอี พวเ้าับนาไว้” นาำนัลที่อาวุโสที่สุสั่ให้อีสอนาเ้ามาับแนทั้สอ้าอาวีไว้ นาำนัลอีนเื้อมือบลมาบนหน้าเ็มแร “เพี้ยะ” แล้วร่าอนาำนัล็ล้มลไปามแรบอเพื่อน เพราะาวีเบี่ยัวหลบึทำให้ฝ่ามือไปโนหน้าอนาำนัลนนั้น แล้ววามอทนอาวี็สิ้นสุล าวีใ้มือที่หลุาารับุมึนาำนัลที่ับแนอี้ามาบเ็มแรนนานนั้นล้มลไปลุฝุ่นับพื้น เธอเินเ้ามาหาหัวหน้านาำนัล าวีโน้ม้านอลมาีเ่า นัวอเป็นุ้ร้อไม่ออ ลไปนั่อรวมันอยู่ 3 น านั้นึเินเ้าหาพระสนมเฮาน่า แ่่อนที่นาะไ้ทำอะไรลไป เสียหนึ่็ัออมาห้ามไว้เสีย่อน
“นั้นพวเ้าทำอะไรันอยู่ แล้วพวเ้าลไปนั่ทำอะไรันที่พื้น” อาเฟำเนินมา้านหลัมีอรัษ์ 2 นและทหารอี 4 นามเส็ เมื่อพระสนมเฮาน่าเห็นเ้าายอาเฟึรีบวิ่เ้าไปเาะพระรร้อไห้อย่าหนั
“อีนี่มันทำร้ายน้อับนอน้อเพะท่านพี่ ูิเพะนอน้อบาเ็บไปามๆันเลย ”
วามริพระอ์เห็นเหุาร์ลอแ่พระอ์อยารู้เท่านั้นว่านาำนัลนเ่ะทำอย่าไร แ่เมื่อเห็นว่านาะเ้าไปทำร้ายพระสนมเฮาน่าึรีบออมาห้ามไว้
“ท่านพี่้อัารให้น้อนะเพะ น้อไม่ยอมริๆ้วย”
“พระสนมอ์นี้น่าะไ้ราวัลุ๊าทอำสาา มารยาหิยอเยี่ยม ” าวีิในใมอ้อายหิรหน้า
“เ้าทำอย่าที่สนมเฮาน่าบอหรือไม่” เาถามเธอ แ่ไม่มีำอบหลุออมาาปาบานั้น
“ว่าอย่าไร ถ้าเ้าไม่พู ้าถือว่าเ้าทำริ” อาเฟนึหมั่นไส้นาึ้นมาึิแล้นา
“ทหารับนาไว้” าวีทำหน้าื่นใ พระสนมเฮาน่าไ้ทีึเ้ามาบหน้าอาวีเ็มแร นใบหน้าสะบัไปามแรมือ เ้าายอาเฟ็พระทัยมิใ่น้อย พระอ์แ่้อาระับนาไปัที่ห้อมืั 1 ืน แล้วะปล่อย ไม่ิว่าพระสนมเฮาน่าะล้าทำแบบนี้่อหน้าพระอ์ เมื่อาวีหันลับมา เลือสีแไหลออมาามุมปา้าน้าย าวีน้ำาลอ ้อมอนทั้สออย่าเ็บใยิ่นั
“อบพระทัยเพะที่ให้วามเป็นธรรม หม่อมันทูลลาเพะ” รัสแล้วรีบเินหายออาที่รนั้นทันที
“ทรพอพระทัยหรือยัเพะ หม่อมันะไ้ลับห้อ”
“เ้าไปทำแผล่อนีว่า” พระสุรเสียแสวามเป็นห่ว แ่นฟัยิ่เ็บแ้นมาึ้นไปอี
“ไม่ำเป็นเพะ แผลนิเียว เี๋ยว็หาย แ่แผลที่อื่นมันไม่หายแน่นอน” นาพูเป็นปริศนา และทูลลาลับห้อพั เมื่อเินหันหลัให้แล้วาวี็ปล่อยน้ำาไหลลมาอย่าไม่ิะเ็บัมันไว้
“ันะำสิ่ที่พระอ์ทำไปนวันาย พระอ์ะ้อเ็บมาว่าันหลายเท่านั” อนแรนาิะลับห้อ แ่แล้ว็เปลี่ยนใเป็นลับบ้านแทน
าวีเินลับมาบ้าน้วยวามน้อยใอย่ามา และวามแ้นที่มี่อพระสนมเฮาน่าและเ้าายอาเฟ “นายหิน้อยไปทำอะไรมาเ้าะ มีเลือออ้วย” อามิยะเินมารับหน้านายหิอนแล้วเห็นสภาพึใ
“้าไม่ไ้เป็นอะไรมา แ่สะุาัวเอแล้วหน้าไปโนับประูห้อในวัเท่านั้น”
นาเินรไปยัห้อนอนอนเอ
“อามิยะ ให้นไปบอับพี่อรสา้วยว่า้าไม่สบายอหยุพัสั 2-3 วัน” นาหันมาสั่สาวใ้แล้วปิประูห้อ เินไปล้มัวลนอนบนเียร้อไห้ออมาอีรั้
“ไอ้เ้าายบ้า ป่าเถื่อน อยุิธรรมที่สุ ้าเลียท่านที่สุ ฮือๆๆๆๆๆ” ร้อนหลับไป
อ์ฟาโรห์เส็เ้ามาในห้อพระสนมเอ่าน่าอย่าเียบริบ นที่นอนหลับอยู่ึไม่รู้ว่ามีนยืนมออยู่ อรสาสะุ้ื่นึ้นมาเมื่อรู้สึว่ามีน้อมออยู่
“อุ๊ย! ฝ่าบาท”
“วันนี้เ้าอยู่นเียวหรือ แล้วน้อเ้าไปไหน”
“นาไม่สบายึอหยุพั 2-3 วันเพะ”
“เ้า็เหมือนันลับบ้านไปพัผ่อนเถอะ ทานี้เี๋ยว้าให้นอ้ามาเฝ้าแทนให้ แล้วห้ามปิเสธ” รับสั่แมบัับอรสาึำ้อทำาม “เพะ” อรสาึ้อยอมทำามแ่โยี ฟาโรห์อ์นี้อารม์แปรปรวนยิ่ว่าฤูาลเสียอี เวลาอ่อนโยน็ทรน่าหลใหลมา “ไม่ไ้นะ อรสาห้ามิแบบนี้เ็า ” ิใ้สำนึอเธอร้อประท้วึ้นมาทันที
ความคิดเห็น