ข้ามภพรักฟาโรห์

“ทรงให้คนไปตามหม่อมฉัน มีเรื่องอันใดเพคะ”
พระองค์โบกพระหัตถ์ให้นางกำนัลที่แต่งองค์ให้ออกไปก่อน
“เอาล่ะไม่มีใครอยู่แล้วมานั่งข้างๆข้าเถอะ”
“หม่อมฉันนั่งตรงนี้ดีกว่าเพคะ ทรงมีอะไรก็รับสั่งมาเถอะเพคะ หม่อมฉันจะได้ไปทำงานต่อ”
“ถ้าเจ้าไม่มาข้าก็ไม่พูด”
“ถ้าไม่รับสั่ง หม่อมฉันจะกลับ ทูลลาเพคะ”
หญิงสาวหันหลังเดินไปที่ประตูแต่ไม่ทันเสียแล้วหัตถ์อันแข็งแรงรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้แนบพระอุระเสียแล้ว กาญวดีได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่กับพระอุระกว้างน่าหลงใหลนั้นยิ่งดิ้นรนก็เหมือนไปกระตุ้นอารมณ์ให้กับเจ้าชายให้เพิ่มมากขึ้น กาญวดีรู้สึกได้ จึงหยุดดิ้นแล้วหันกลับมาพูดดีๆ แบบว่าเอาน้ำเย็นเข้ารูป
“ปล่อยหม่อมฉันก่อนเพคะ แล้วมาคุยกันดีๆ ” เธอส่งยิ้มหวานไปให้ หารู้ไม่ว่ายิ้มนั้นน่ารักปานใดจนอีกฝ่ายยับยั้งตัวเองไม่ได้ องค์ชายประทับปากลงไปบนเรียวปากบางสีชมพูนั้น เล่นเอาคนถูกจูบตั้งตัวไม่ทัน ถึงกับเคลิ้มจูบตอบกลับไปแบบอัตโนมัติ ความไร้เดียงสาของนางทำให้องค์ชายยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วจู่ๆก็ทรงถอนริมฝีปากออก อย่างเสียดาย ‘พอแค่นี้ก่อน ก่อนที่ข้าจะยับยั้งตัวเองไม่อยู่’ ทรงรำพึงอยู่ในใจ กาญวดีหน้าแดงด้วยความอาย และโกรธ 
“เรียกหม่อมฉันมาแค่นี้ใช่ไหมเพคะ ”