ลมรักอสูรทะเลทราย

“หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ”

“นั่นแหละที่ผมต้องการ ผมต้องการให้คุณเจ็บปวดมากที่สุด ให้มันสมกับที่คุณหลอกผม” เจ้าชายหนุ่มลากกึ่งจูงเธอไปยังห้องพักผ่อนของเขาที่อยู่ถัดไปอีกห้องหนึ่ง เพียงฟ้าหัวใจเต้นระทึก ใบหน้าตื่นกลัว “ฝ่าบาทจะทรงทำอะไรเพคะ”

“ไม่ต้องกลัวหรอกผมไม่ทำอะไรคุณกลางวันแสกแบบนี้หรอก เพียงแต่ต้องการหาที่คุยที่มันมิดชิดมากกว่านี้” โอมาร์เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วดันร่างให้เข้าไปก่อนๆที่ตัวเองจะตามเข้าไปแล้วหันมาปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา เพียงฟ้าเดินหนีเข้ามายืนตั้งรับที่กลางห้อง

“ผมขอเตือนคุณเอาไว้ก่อนว่าอย่าเอาเรื่องที่ไร้สาระไปใส่หัวหลานสาวของผม แกยังเด็กไม่สมควรที่จะรู้เรื่องชั่วๆของผู้ใหญ่อย่างคุณ” เขาหันมาตะคอกใส่และก้าวเข้าหา หญิงสาวถอยกรูด “หม่อมฉันไม่ได้พูดอะไรเลย องค์หญิงทรงทราบเรื่องอยู่แล้ว และหม่อมฉันคิดว่าคนฉลาดอย่างองค์หญิงทรงคิดได้เองอยู่แล้วว่าสิ่งไหนดีสิ่งไหนเลว ไม่เหมือนพวกผู้ใหญ่บ้างที่ทำอะไรไม่คิดละอายแก่ใจเห็นสิ่งเลวเป็นสิ่งดี”

“คุณหมายความว่ายังไง” เขาคำรามอยู่ในลำคอ

“หม่อมฉันพูดไปเรื่อย ไม่ได้เจาะจงใคร หรือว่าทรงร้อนพระองค์เอง” เพียงฟ้ามองอีกฝ่ายด้วยแววตาเยาะหยัน เจ้าชายโอมาร์หยุดชะงักหรี่ตามองหรี่ตามองหญิงสาวก่อนจะก้าวยาวๆเพียงสามก้าวก็เข้าถึงตัวหญิงสาวแล้วดึงเข้ามาแนบอก เพียงฟ้าเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเขาริมฝีปากเผยออย่างลืมตัว และเธอเองก็ไม่รู้เลยว่าท่าทางแบบนั้นมันช่างยั่วยวนอารมณ์ของชายหนุ่มได้ดีนัก “หึ หม่อมฉันพูดอะไรผิดหูเข้าหรือเพคะ ถึงทรงกริ้วขนาดนี้”

“คุณหาเรื่องให้ตัวเองอีกแล้วนะเพียงฟ้า” พูดจบใบหน้าคมเข้มก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากกับเรียวปากบางของหญิงสาว มือทั้งสองข้างกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น เสียงอู้อี้ดังรอดออกมา แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่เดียวต่อมาเสียงนั้นก็เงียบไปพร้อมกับมือเรียวเลื่อนขึ้นไปโอบรอบคอของเจ้าชายหนุ่มเอาไว้ ร่างบางอ่อนระทวยอยู่ในวงแขนของเขา โอมาร์ช้อนร่างบางขึ้นแล้วเดินตรงไปที่เตียง เขายอมรับว่าเวลาอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้แล้วเขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ร่างบางถูกวางลงบนเตียงและตามด้วยร่างหนาของเขาที่คร่อมร่างบางของเพียงฟ้าเอาไว้

“เพียงฟ้า” เสียงเรียกนั้นแหบพร่าเหมือนกับเสียงที่ดังแววมาจากที่ไกลแสนไกล

“เพคะ” เธอลืมตาขึ้นมองสบตากับแววตาคมดุจพญาเหยี่ยวของเขา

“ทำไมคุณถึงชอบทำให้ผมโมโหอยู่เรื่อยเลย” แววตาของโอมาร์แวววับ