ทาสรักกลางทะเลทราย (เรื่องสั้น)
“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” เธอดิ้นรนเพื่อให้พ้นพันธนาการ โดยไม่ได้สนใจว่าชายหนุ่มที่เธอหมายจะฟาดหัวนั้นเป็นใครจนกระทั่งเสียงนุ่มทุ่มดังขึ้นที่ด้านหลังของเธอ “ฤทธิ์มากนักนะแคท ผิดกับเมื่อ 5 ปีก่อนลิบ
ผู้เข้าชมรวม
1,015
ผู้เข้าชมเดือนนี้
11
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เรื่องนี้มาแนวพระเอกโหด หื่น ดุ เดือด ตามแบบฉบับของ กานจ์แก้ว *_* พระเอกลักพาตัวนางเอก
ไปทรมานเล่นซะงั้น
สปอยเบาๆ
“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” เธอดิ้นรนเพื่อให้พ้นพันธนาการ
โดยไม่ได้สนใจว่าชายหนุ่มที่เธอหมายจะฟาดหัวนั้นเป็นใครจนกระทั่งเสียงนุ่มทุ่มดังขึ้นที่ด้านหลังของเธอ
“ฤทธิ์มากนักนะแคท ผิดกับเมื่อ 5
ปีก่อนลิบลับ”
นิโคล์หยุดดิ้นแล้วหันไปมองทันที
“ราซิล”
เสียงแผ่วเบาดังลอดออกมาจากเรียวปากสีชมพูระเรื่อ
ราซิลยืนกอดอกมองตรงมาที่เธอก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้
“ตกใจมากสินะที่เจอผมที่นี่” เขาดึงตัวเธอมาจากลูกน้องของเขาแล้วดึงเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง
แล้วรู้จักกับคนพวกนี้ด้วยเหรอ”
เธอถามเสียงสั่น แต่ชายหนุ่มไม่ตอบกลับหันไปทางลูกน้องของตนเองที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง
“ ยานาฟพาพวกเขาออกไปให้หมอตรวจดูอาการ
ส่วนผู้หญิงคนนี้ฉันจัดการเอง”
คำพูดของเขาทำให้เธอใจหายวาบเย็นไปทั่วทั้งร่าง
“คุณหมายความว่ายังไง”
“เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่ฉลาดนี่นา
หรือว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันทำให้เธอสมองเสื่อมแล้วก็โง่แบบนี้”
เขาดึงเธอเข้ามาจนชิด ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่ไม่ถึง 10 เซนติเมตร
ลมหายใจของนิโคล์เริ่มติดขัดขึ้นมาดื้อๆพยายามข่มความตื่นเต้นและความกลัวเอาไว้แล้วเชิดหน้าขึ้นใส่อีกฝ่าย
“ฉันไม่รู้ว่าที่คุณพูดมันหมายความว่ายังไง
คุณจะอธิบายให้ฉันเข้าใจได้หรือเปล่าคะ”
ราซิลหัวเราะในน้ำเสียงที่เจ้าตัวพยายามจะฝืนให้เป็นปรกติ
“หึ หึ ดูท่าทางของคุณจะกลัวผมมากสินะทั้งน้ำเสียงและอาการตัวสั่นของคุณ” เขายิ้มใส่ตาเธอ นิโคล์พยายามบิดตัวเองเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา
“ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ”หญิงสาวทำหน้าเบ้เมื่อเขาจงใจบีบแขนเธอแรงขึ้น
ราซิลนิ่งเงียบเพื่อรอให้คนของเขาออกไปจากห้องนี้จนหมดก่อน แล้วจึงดึงหญิงสาวไปนั่งลงที่โซฟายาวโดยจับเธอนั่งลงบนตักของเขาแล้วใช้สองมือรวบเอวคอดกิ่วของเธอเอาไว้
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!”
นิโคล์ทุบกำปั้นลงบนหน้าอกกว้างของเขา
“ผมไม่ปล่อย กว่าจะหาตัวคุณมาได้ก็ลำบากแล้วจะให้ปล่อยไปง่ายๆงั้นเหรอ
ฝันไปเถอะ”
คำพูดกลั้วหัวเราะของเขาทำให้หญิงสาวถึงกับตัวแข็งทื่อมองเขาตาเบิกกว้าง
“คุณตามหาตัวฉัน”
“ใช่” ราซิลพยักหน้า นิโคล์มองอีกฝ่ายอย่างกับคนที่แค้นกันมานาน
“คุณคือนายท่านของอาลีแล้วก็พวกนั้น”
“ใช่อีกนั่นแหละ” ชายหนุ่มลอยหน้าตอบ
“สรุปก็คือทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ที่นี่คือสมบัติของผมและมีผมเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวรวมทั้งคุณด้วย”
“บ้า ฉันไม่ใช่สมบัติของใคร ชีวิตของฉันเป็นของฉัน
ปล่อยนะคนบ้า ปล่อย!
ฉันไม่เข้าใจว่าคุณทำแบบนี้ทำไม”หญิงสาวเริ่มดิ้นอีกครั้ง
เมื่อเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นจนอีกฝ่ายต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บร้าวที่รอบเอวและท่อนแขนด้านบน
ผลงานอื่นๆ ของ กานจ์แก้ว ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ กานจ์แก้ว
ความคิดเห็น