SF :: How To (HanKyu)

ข้อมูลเบื้องต้น

ไรเตอร์ขอเซย์ :: ฟิคเรื่องนี้มีต้นแบบคือMV How To ของริทเดอะสตาร์

ถ้ามันเหมือนไปบ้างอะไรบ้างต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้

เนื้อเรื่อง

Short Fic :: How To..?

“พี่ครับเลิกสักทีเถอะ ผมไม่ได้ชอบพี่”

“เดี๋ยวก่อนสิ คยู..คยู”

เสียงของเด็กหนุ่มกำลังยื่นเถียงกันหน้าประตูช่างเป็นจุดสนใจให้แก่คนในโรงเรียนมากมาย จริงแล้วมันไม่ควรจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรมากมายถ้าคนที่ยืนอยู่นั้นไม่ใช่ ฮันเกิงเด็กหนุ่มรูปหล่อส่งตรงจากแผ่นดินใหญ่และโจ คยูฮยอน เด็กหนุ่มหน้าหวานที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ที่กำลังเป็นที่จับตามองของสาวๆ

เรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งเดือนก่อน..

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง~

“หลบหน่อยครับ หลบหน่อย”

ผม “ฮันเกิง” เด็กหนุ่มรูปหล่อส่งตรงจากแผ่นดินใหญ่ตอนนี้ผมกำลังปั่นจักรยานไปโรงเรียนครับ จริงๆแล้วบ้านผมมีเงินนะครับเพียงแต่ผมอยากช่วยลดโลกร้อนโดยการปั่นจักรยานแทนใช้รถเท่านั้นเอง ^^

“พี่ฮันรอด้วย”

เด็กหนุ่มผิวขาวราวกินโอโม่มาแต่เกิดกำลังรีบปั่นจักรยานตามผมมาอย่างรีบเร่ง เด็กคนนั้นคือ “ลี ฮยอกแจ” ลูกพี่ลูกน้องของผมเอง ^^

“เร็วสิฮยอก เดี๋ยวสาย”

“แฮ่กๆ สายบ้านพี่สิ นี้มันเพิ่งหกโมงครึ่ง -__-”

ผมไม่ได้กลัวไปโรงเรียนสายนะครับแต่ผมกลัวไปแล้วไม่เจอ“เขาคนนั้น”มากกว่า เขามักจะไปถึงโรงเรียนตอนเจ็ดโมงผมต้องรีบไปก่อนเขาให้ได้

ณ โรงเรียน..

ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หน้าล็อกเกอร์แล้ว โชคดีที่มาทันนะเนี่ยเอาล่ะเริ่มปฏิบัติการจีบได้ ^O^ เอิ่มม ล็อกเกอร์ของ“เขาคนนั้น”อยู่ไหนหว่า ?

“พี่ฮัน! หาอะไรอยู่”

ไอ้เด็กโอโม่นั้นตะโกนถามดังสั่น แหมเว้ย! มันพูดเบาๆไม่เป็นหรือไงว่ะ -___-

“หาล็อกเกอร์ของ‘เขาคนนั้น’อยู่”

“อ๋อ คนนั้นอ่ะเหรอ ล็อกเกอร์เขาอยู่นี้”

ไอ้เด็กโอโม่ชี้ไปข้างตู้ล็อกเกอร์ของมัน ให้ดิ้นตายสิ! อยู่ใกล้กันก็ไม่บอกเมื่อเจอที่ที่ต้องการแล้วผมก็จัดการหยิบดอกกุหลายสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นมาเสียบไว้กับที่เปิดตู้

“เรียบร้อย ไปกันเถอะฮยอก”

“พี่คิดจะจีบมันจริงๆอ่ะ”

“บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกมัน”

“โทษที พี่คิดจะจีบ‘เขาคนนั้น’จริงเหรอ”

“จริงสิ ถ้าไม่จริงพี่จะยอมทำแบบนี้เหรอ”

ไอ้เด็กนี้ถามไม่คิด ถ้าผมไม่คิดจะ“เขาคนนั้น”จริงๆ ผมจะยอมทำแบบนี้เหรอ จะชอบแหกตาตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อมาโรงเรียนให้เร็วกว่าเขาเหรอ จะยอมโดนอาจารย์ด่าเรื่องหลับในห้องเรียนเหรอ

“ฮยอกเอาใจช่วยนะ ^^”

“ขอบใจว่ะน้องรัก”

เอาล่ะ ใกล้จะเจ็ดโมงแล้วอีกไม่นาน“เขาคนนั้น”ก็จะมาแล้ว ผมไปหาที่นอนก่อนดีกว่ารู้สึกง่วงนอนมากเลย

--------------------------------------------------------------------------

อันยองครับทุกคน ผม “โจ คยูฮยอน” ผมเพิ่งจะย้ายเข้ามาเรียนที่นี้เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนเองผมยังไม่ค่อยรู้สักใครหรอกฮะ  ที่ผมรู้จักตอนนี้ก็มี “ลี ซองมิน” เขาคนนี้เป็นรูมเมตผมเอง ^^ ส่วนอีกคนก็ “ลี ฮยอกแจ” คนนี้เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมและก็เป็นคู่กัดกับซองมินด้วย และเมื่อผมเดินมาหยุดที่หน้าล็อกเกอร์ผมก็เจอกับดอกกุหลาบสีขาวพร้อมกับกระดาษโน้ตที่ผูกอยู่กับก้านดอก

“ตั้งใจเรียนนะครับ :)”

ผมอ่านข้อความในกระดาษโน้ตนั้น ใครกันนะที่เป็นคนเอาดอกกุหลาบมาเสียบไว้ทุกเช้าผมเบื่อที่จะต้องเอาไปทิ้งแล้วนะ -____-“

อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมก็แค่เอาดอกที่มันเน่าแล้วไปทิ้งเท่านั้นส่วนกระดาษผมเก็บไปทุกใบตอนนี้กระดาษโน้ตพวกนี้มันเยอะซะจนไม่มีที่จะติดแล้ว ผมจะโดนซองมินด่ามั๊ยเนี่ย

“คยูกี้~”

เสียงแหลมๆของซองมินดังมาแต่ไกล เจ้าของร่างอวบกลมกำลังวิ่งเข้ามาหาผมแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นดอกกุหลาบในมือผม

“เอามาให้อีกแล้วเหรอ”

“อืม”

ผมรู้นะว่าซองมินไม่พอใจมากเลยที่“คุณดอกกุกลาบ”เอาดอกกุหลาบมาเสียบไว้ที่ล็อกเกอร์ของผม แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ

“เมื่อไรจะเปิดเผยตัวสักทีนะไอ้‘คุณดอกกุหลาบ’อะไรนี่อ่ะ”

“คงอีกไม่นานนี้แหละ”

“ฉันเห็นนายพูดแบบนี้มาหลายรอบแล้วนะ”

“ก็ฉันไม่รู้นี้ว่าเขาจะเปิดเผยตัวเมื่อไร”

--------------------------------------------------------------------------

“เมื่อ พ.ศ. 2453 ญี่ปุ่นได้ผนวกเกาหลีเป็นดินแดน $^%#$^$*$#%@#%”

ตอนนี้ผมกำลังเรียนประวิติศาสตร์เกาหลีอยู่ครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมสนใจมากนะครับแต่ก็มีสิ่งที่ผมสนใจมากกว่านั้นก็คือ “เขาคนนั้น” งงล่ะสิว่าทำไมผมถึงเจอก็เพราะตอนนี้เขากำลังเรียนวอลเลย์บอลอยู่ที่สนามข้างๆห้องที่ผมเรียนอยู่นี้ไง รู้สึกมีความสุขจริงๆเลย ^^

ป๊อก!

ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างหล่นใส่หัวผมเมื่อกี้ ผมจึงต้องจำใจละสายมาดูและผมก็เจออาจารย์ยื่นแสยะยิ้มให้ผมอย่างงดงาม

“ฮันเกิงคงจะชอบสินะสนามน่ะ”

“อาจารย์คงจะไม่...”

ผมกลืนน้ำลายลงคอย่างลำบาก ให้ดิ้นตาย! ตั้งแต่เรียนมานี้เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมโดนไล่ให้ออกมายื่นที่สนามเพื่อเป็นการลงโทษ ถ้าเป็นวันอื่นผมคงไม่ยอมมายื่นตรงนี้แน่แต่วันนี้ผมยอมครับ เพราะว่า “เขาคนนั้น” อยู่ที่สนามนี้ ในตอนนี้และที่นี่

ผมได้แต่ยื่นมองเขาเล่นวอลเลย์ด้วยความสนุก เวลาเห็นเขายิ้มเห็นเขาหัวเราะผมก็มักจะเป็นไปกับเขาด้วยจนตอนนี้มีเพื่อนหลายคนหาว่าผมบ้า =___=

“ยืนยิ้มซะหน้าบานเลยพี่เรา”

ฮยอกแจได้แต่ส่ายหัวกับอาการของผู้เป็นพี่อย่างเหนื่อยใจ แต่ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกนะ อาการแบบนี้เขาก็เป็นแต่เป็นคนละแบบกัน

--------------------------------------------------------------------------

“เฮ้ออ~ เหนื่อยชะมัดเลย”

ตอนนี้ผมกำลังจะเดินมาเอาของที่ล็อกเกอร์ครับแต่เมื่อผมเดินมาถึงผมก็พบกับ................... “อมยิ้ม” ใครมันจะกินลงล่ะครับในเวลาแบบนี้ ผมเพิ่งเล่นวอลเลย์มาผมอยากกินน้ำไม่ใช่อมยิ้ม -___-^

“เวลาแบบนี้ใครมันกินลงว่ะ”

ผมพูดเบาๆก่อนจะยัดอมยิ้มในใส่ตู้แล้วหยิบของที่ต้องการและเดินจากไปโดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนแอบดูอยู่

“นายไม่ชอบมันมากเลยเหรอ”

ฮันเกิงได้แต่มองอมยิ้มน้อยๆที่โดย “เขาคนนั้น” ยัดเข้าไปในตู้เมื่อครู่อย่าเศร้าใจ ... ไอ้เราก็อุส่าห์หวังดีเพื่อเขาจะหิวแล้วเอาไปกิน แต่ที่ไหนได้เขากลับเอามันใส่ตู้ TT ...

ฮันเกิงมองล็อกเกอร์นั้นอีกครั้งก่อนจะหันหลังเพื่อเดินกลับห้องเรียน

--------------------------------------------------------------------------

ณ บ้านตระกูลลี..

“พี่ฮันอ่านซะ”

ผมวางหนังสือลงตรงหน้าพี่ฮันเกิง ถ้าผมไม่รักพี่ผมไม่ยอมเอาเงินเก็บไปซื้อมันมาหรอกนะ

“อะไรเนี่ย ‘วิธีจีบสาวยังไงให้ติด’ ซื้อมาทำไมว่ะฮยอก”

“ถามได้ ก็ซื้อมาเพื่อให้พี่ศึกษายังไงล่ะ ^^”

“ไอ้ฮยอกมันลงทุนเอาเงินเก็บไปซื้อมาเลยนะพี่”

ผมขอแนะนำ “ลี ทงเฮ” ญาติของผมเองผมกับมันสนิทกันมาก มากจนคนอื่นเขาคิดว่าผมกับมันเป็นแฟนกัน -__-

“พี่ฮันเล่มนี้เลย เด็ดมาก ^^”

“อะไรว่ะ 75% ผู้หญิงรักความสะอาดมาก”

--------------------------------------------------------------------------

ผมจะลองทำตามวิธีในหนังสือของไอ้สองแสบนั้นดูแล้วกันนะ อันแรกเขาว่าอะไรนะ 75% ผู้หญิงรักความสะอาดมาก

เอิ่มม ทำไมมันไม่ซื้อหนังสือจีบผู้ชายมาให้ว่ะไปซื้อหนังสือจีบผู้หญิงมาทำไม =__=? เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน ฮันเกิงสู้เว้ยย ^^

ผมค่อยๆหยิบรองเท้าพละของ “เขาคนนั้น” ออกมาแล้วบรรจงขัดมันอย่างเรียบร้อยแล้ว...

“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ”

ตายล่ะหว่า นั้นมันลี ซองมินเพื่อน “เขาคนนั้น”นี้ ตายล่ะอยู่ไม่ได้แล้วต้องรีบเผ่น

ผมรีบวางผ้ากับรองเท้าแล้วเผ่นไปอย่างด่วนโดยไม่รอให้อีกฝ่ายเดินมาหา

“นั้นมันพี่ฮันเกิงพี่ของไอ้ฮยอกนี่”

ซองมินพึมพำเบาๆก่อนจะเก็บรองเท้าของคยูฮยอนเข้าล็อกเกอร์เหมือนเดิม

--------------------------------------------------------------------------

 ให้ตายสิ เกือบไม่รอดแล้วไงดีนะที่ผมรอดมาได้ หวังว่าเจ้าเด็กนั้นคงไม่ทันเห็นหน้าผมหรอกนะ เฮ้ออ~ น่าเบื่อไหนบอกว่ามันได้ผลไงว่ะ แค่วิธีแรกก็เหลวซะ =___= เอาว่ะ ไหนก็ไหนๆแล้วสองดูวิธีต่อไปก็แล้วกัน

85 % ผู้หญิงชอบผู้ชาย..อดทน

เอิ่มม วิธีนี้แก้จะไม่เวิร์ค -__-

90 % ผู้หญิงต้องการ..กำลังใจ

อันนี้ก็เหมือนจะดี..แต่มันก็ไม่เวิร์ค

โอ๊ยย~ ปวดหัวเว้ยพรุ่งนี้ค่อยหาวิธีต่อก็แล้วกัน

--------------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา..

ตอนนี้ผมก็มายืนอยู่ที่หน้าล็อกเกอร์ของ “เขาคนนั้น” พร้อมกับดอกกุหลาบอีกเช่นเคยว่าแล้วผมก็ค่อยเสียบไว้กับที่เปิดตู้แล้วก็เดินไปเรียนตามปกติ

“ระบบสุริยะของเราโคจรอยู่ภายใน ^%&*#^&$&*@!*%^$*$@#”

วันนี้ “เขาคนนั้น” มาเรียบวอลเลย์ที่สนามอีกแล้วและก็ผมก็มาเรียนที่ห้องเดิมอีกแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจกับเรื่องที่อาจารย์แกสอนเลยสักนิด

ป๊อก!

“คุณฮันเกิงออกไปยืนที่สนามเดี๋ยวนี้”

เท่านั้นล่ะครับผมก็รู้ชะตากรรมตัวเองทันที ผมโดนทำโทษอีกแล้วแต่คราวนี้หลังกว่าเดิมเล็กน้อยคิดผมต้องเอาป้ายแขวนคอด้วย

ฟิ้ววว~ พลั๊ก!

ลูกวอลเลย์ลูกหนึ่งลอยมากระทบหัวผมอย่างจัง ฮะฮ่า..ผมคิดวิธีดีๆออกแล้ว ^^

“เอ่อ ขอลูกวอลเลย์คืนด้วยครับ”

“อ่าา ได้ครับ”

ผมโยนลูกวอลเลย์คืนไปตามที่เขาบอก ขอให้เห็นทีเถอะ ขอให้เห็นเถอะ

--------------------------------------------------------------------------

แขนเป็นฟอ J

ผมเงยหน้ามองรุ่นพี่คนนั้นอย่างงงๆ ก่อนที่เขาจะหันป้ายอีกด้านมาให้ผม

ขอเป็นแฟน

พะ..พี่คนนี้คือพี่ชายฮยอกแจนี่ อะ..อย่าบอกนะว่าคนที่เอาดอกกุหลาบมาให้ผมก็คือพี่ “ฮันเกิง” ให้ตายสิโรบิ้น~ ผมจะทำยังไงดีผมไม่ได้ชอบพี่เขา ผมยืนลังเลอยู่สักพักก่อนจะโยนลูกวอลเลย์กลับไปให้พี่เขาแต่มันกลับพลาด...แทนที่มันจะหล่นลงพื้นแต่มันกลับไปโยนตัวพี่เขาอย่างจัง

แย่ล่ะสิ พี่เขาจะตายมั๊ยเนี่ยผมชะเง้อมองอยู่สักพักเพื่อดูให้แน่ใจว่าพี่เขายังไม่ตายและระหว่างที่ผมกำลังชะเง้อมองอยู่นั้นพี่เขาก็หันกลับมาพลางส่งยิ้มหวานให้ผมอีก ผมล่ะอยากจะบ้า -___-

--------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ “เขาคนนั้น” ก็รู้แล้วว่าผมกำลังตามจีบเขาอยู่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบผมนะแล้วที่นี่ผมจะทำยังไงดีล่ะ จะจีบเขาต่อไปหรือว่าจะถอยไปดี ?

“พี่ฮัน ผมเอานี่มาฝาก”

ไอ้เด็กโอโม่นั้นมาอีกแล้ว จะเอาอะไรมาให้อีกล่ะเนี่ย -__-?

“หนังสือเล่มนี้รับรองได้ผลแน่นอน เพราะว่ามันถูกใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อของพ่อเลยนะเนี่ย”

โห~ เชื่อเลยล่ะครับว่าใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อของพ่อเพราะสภาพมันแบบว่า...ฝุ่นเกาะเต็มไปหมดเลย ปัดมันซะหน่อยจะได้อ่านง่ายๆ

ฟู่~

ผมเป่าฝุ่นบนหนังสือนั้นออกไป ก่อนจะก้างมันออกมาอ่านอย่างระวัง (กลัวมันบาดครับไม่ใช่อะไรหรอก :: ฮันเกิง)

100 % ผู้หญิงชอบผู้ชายเต้นเก่ง

หนังสือจีบสาวอีกแล้ว ผมบอกมันไปตั้งกี่ครั้งแล้วว่าให้หาหนังสือจีบหนุ่มมา -__- แต่ก็ช่างมันเถอะ จีบหนุ่มจีบสาวมันก็เหมาะกันแหละ

“แกสองคนจะให้พี่ไปเต้นให้เขาดูรึไงว่ะ”

“เยสสส~”

ไอ้เด็กแสบประสานเสียงตอบ จะให้ผมไปเต้นงั้นเหรอ อืมม..ผมเต้นไม่เป็นว่ะครับ =__=

“พี่เต้นไม่เป็น =__=”

“เดี๋ยวให้ไอ้ด๊องสอนให้ มันอ่ะเต้นเก่งสุโค่ยเลย ^^”

“ไว้ใจผมเถอะพี่ฮัน ^O^”

เอาล่ะครับ ไหนๆมันก็มาถึงขึ้นนี้แล้วผมจะลองสักหน่อยมันก็ไม่เสียหาย แผนพิชิตใจขึ้นสุดยอดเลยได้~

--------------------------------------------------------------------------

1 2 3 4 5~

ตอนนี้ผมกำลังวอรม์ร่างกายอยู่ที่สนามเพื่อจะวิ่งซ้อมในตอนเช้า นี่ล่ะครับคือสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมาโรงเรียนเช้าทุกวัน ^^

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง~

รถจักรยานคันหนึ่งวิ่งตรงมาหาผม  เอิ่มม..นั้นมันพี่ฮันเกิงนี้เขามาทำอะไรที่นี้

“ดอกไม้ครับ ^^”

ที่แท้ก็เอาดอกไม้มาให้ผมนี่เอง -__-“ น่าเบื่อจริงๆเลยมีผู้ชายตามจีบเนี่ย เห็นผมเป็นผู้หญิงรึไงกันตามจีบกันอยู่ได้

“ช่วยรับหน่อยนะครับ ^^”

ผมรับดอกไม้มาก่อนจะหย่นมันลงตะกร้าหน้าจักรยานแล้วเดินหนีไป เมื่อไรพี่เขาจะเลิกยุ่งกับผมสักทีเนี่ย =__=

--------------------------------------------------------------------------

ให้ดิ้นตายสิครับ น้องเขาเดินหนีผมอ่ะผมมันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย -__-

“เดี๋ยวก่อนสิครับ”

ผมพยายามปั่นจักรยานตามน้องเขาแต่น้องเขาก็เดินหนีผมไปเรื่อย จนกระทั่ง...

โครม !!

จักรยานของผมชนกับจักรยานของคุณลุงคนหนึ่ง และตอนนี้ผมกำลังโดนจักรยานตัวเองทับขาอยู่ครับ ช่วยผมด้วยครับ ช่วยด้วย TT

--------------------------------------------------------------------------

เฮ้ออ~ หลายวันแล้วนะครับที่พี่คนนั้นเขาหายไป ไม่มีทั้งดอกไม้ ทั้งอมยิ้มและเงาของพี่เขา หรือว่าพี่เขาจะถอยใจเลิกจีบผมแล้ว

“ดอกไม้ครับ ^^”

ที่แท้ก็เอาดอกไม้มาให้ผมนี่เอง -__-“ น่าเบื่อจริงๆเลยมีผู้ชายตามจีบเนี่ย เห็นผมเป็นผู้หญิงรึไงกันตามจีบกันอยู่ได้

“ช่วยรับหน่อยนะครับ ^^”

ผมรับดอกไม้มาก่อนจะหย่นมันลงตะกร้าหน้าจักรยานแล้วเดินหนีไป เมื่อไรพี่เขาจะเลิกยุ่งกับผมสักทีเนี่ย =__=

ผมควรจะดีใจสิ ไม่มีคนมาคอยกวน ไม่มีคนคอยให้กำลังใจ ไม่มีคนคอยยื่นยิ้มเมื่อดูเวลาผมซ้อมนึกๆแล้วมันก็ใจหายนะครับ

เฮ้ย! ผมมั่วคิดอะไรอยู่เนี่ยตอนนี้ผมต้องตั้งใจสิมันใกล้จะแข่งอยู่แล้วนะ ต้องมีสมาธิ ต้องมีสมาธิ..เฮ้ออ~ ผมทำไม่ได้ ผมคิดถึงพี่เขา

เช้าวันต่อมา..

วันนี้แล้วสินะที่ผมต้องไปแข่ง วันนี้พี่เขาก็ไม่มาอีกแล้วน่าน้อยใจชะมัดเลย -3- เอ่อ แล้วผมจะน้อยใจเขาเรื่องอะไร โอ๊ย คิดแล้วปวดหัว =__=”

“คยูขึ้นรถได้แล้ว ต้องไปแล้วนะ”

ใช่สิ ผมต้องไปแข่งแล้วนี่จะมั่วแต่คิดอะไรไร้สาระไม่ได้ ต้องชนะ ต้องชนะ..ท่องไว้สิโจ คยูฮยอน

ตอนนี้รถกำลังเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆแล้วจู่ๆมันก็หยุด

กึก!

ไอ้คนขับรถบ้านี่มันจะหยุดทำไมว่ะ หัวผมแทบจะโยกกับกระจกหน้ารถ -___-

“ดูนั้นสิ รุ่นพี่ฮันเกิงนี่”

“ใช่จริงๆด้วย รุ่นพี่ค่ะ ><”

เสียงของผู้หญิงในรถเริ่มส่งเสียงเรียกเมื่อเห็นว่าคนที่โผล่มาเป็นรุ่นพี่ฮันเกิงสุดหล่อของโรงเรียน เอ๋? พี่ฮันเกิงงั้นเหรอ

“คยูดูนั้นสิ”

ซองมินเขย่าไหล่ผมเบาๆก่อนจะจับหน้าผมหันไปทางถนน และสิ่งที่ผมเห็นก็คือ....................... พี่ฮันเกิง !!

--------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ผมกำลังยื่นประจันหน้าอยู่กับรถบัสของโรงเรียน อย่าเข้าใจนะครับ ผมไม่ได้จะมาหาเรื่องกับรถบัสนะ =___= ผมมาหาคนที่นั่งอยู่ข้างในนั้นต่างหาก

“เอาล่ะนะ”

ผมรวบรวมสมาธิไว้ก่อนจะเริ่มทำอะไรบางอย่าง

จะต้องทำยังไงให้เธอมารัก ถามเธอจริงๆ
ช่วยตอบได้ไหม ยิ้มให้เธอไป
จนเหนื่อยใจแล้ว ก็ยังโดนเมินอย่างนี้

ผมเริ่มเต้นตามที่ไอ้สองแสบนั้นสอนมา รู้สึกอายเหมือนกันแหะที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

หาทางออกไม่เจอเห็นใจเถอะนะ
รบกวนเธอมาแนะนำวิธี
จะยากเท่าไรฉันยินดีทำให้เธอ

ผมค่อยๆลากสังขารที่ไม่จะอํานวยสักเท่าไรไปหาคยูฮยอนที่รถอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายผมก็มาถึงจนได้ ^^ ผมช่างเป็นคนที่มีความพยามเป็นเลิศจริงๆ

ให้ยากเท่าไร ก็เต็มใจทำเพื่อเธอ...

--------------------------------------------------------------------------

ให้ยากเท่าไร ก็เต็มใจทำเพื่อเธอ...

พี่เขายื่นดอกกุหลาบสีแดงสดให้ผมพลางส่งยิ้มหวานมาเป็นระลอก ให้ตายสิ ทำบ้าอะไรเนี่ย -///-

“เอาหัวใจของพี่ไปดูแลหน่อยได้มั๊ยครับ”

พี่ฮันเกิงพูดเบาๆ แต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจน พี่เขากำลังขอความจากผมใช่มั๊ยเนี่ย >///< ผมส่งยิ้มอย่างเขินๆให้พี่ฮันก่อนจะรับดอกกุหลาบมา

หลายอาทิตย์ต่อมา..

ตอนนี้ผมกำลังจะไปปั่นจักรยานเล่นครับ ติดก็แต่ว่าเจ้าของจักรยานดันขอตามมาด้วยเนี่ยสิ -__-

“พร้อมยัง”

ผมหันไปถามพี่ฮันที่นั่งอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหยาดเยิ้ม

“พร้อมแล้ว ^^”

มือหนาวางลงบนเอวของผม ให้ตายสิโรบิ้น~ ไม่ลวนลามผมสักวันจะตายมั๊ยครับเนี่ย -__-?

“ทะลึ่งและพี่ ทะลึ่งและ”

ผมจับมือของพี่ฮันออกก่อนจะตีเบาๆเพื่อเป็นการลงโทษ

“อะไรกัน แค่นี้ก็ไม่ได้”

ผมไม่สนใจเรียกครวญครางของพี่ฮัน รีบปั่นจักรยานไปอย่างสุดแรงแต่ยังไม่ทันไรก็เจอ อุปสรรค...สะพานครับ ผมปั่นขึ้นสะพานไม่ไหว TT

ความรักของผมมันไม่น่าเป็นไปได้เลยนะครับ ^^

The End..