Forever Love(KangTeuk)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

กลับมาแล้วครับ กระผมเนมคุงกลับมาเรียกน้ำตาของทุกท่านอีกครั้ง

Forever Love เรื่องราวความรักของคน2คนที่ไม่อยากพรากจาก

เมื่ออีกคนเสียสละเพื่อช่วยคนรัก แต่อีกคนไม่ต้องการเพราะทำใจรับมันไม่ไหว

เรื่องราวของทั้งสองคนจะลงเอยด้วย"น้ำตา"หรือ"รอยยิ้ม"

โปรดติดตามในForever Love (KangTeuk)


อีทึก::ฉันยอมตายดีกว่าให้นายจากไปนะคังอิน ถ้านายตายฉันก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อนอะไร



คังอิน::ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อนาย อย่าร้องไห้เลยนะที่รักของผม

เนื้อเรื่อง

“คะ...คังอิน”เสียงแหบผาดของอีทึกเรียกหาคนรัก

“มีอะไรเหรอทึกกี้”คังอินรีบมาดูอาการคนรักของตน

“ฉันคงไม่รอดแล้วสินะ”อีทึกพูดอย่างท้อแท้ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาแต่เจ้าตัวกลับไม่คิดที่จะเช็ดมัน

“อย่าพูดแบบนั้นสิคนดี ผมเชื่อว่าทึกกี้จะต้องหาย”มือหนาจับมือเล็กขึ้นมาประคบไว้แล้วค่อยๆบรรจงจูบลงไว้“เชื่อผะ...”

“อย่าพูดอีกเลยคังอิน ฉันรู้ตัวดีว่ายังก็ไม่มีทางรอด”อีทึกพูดแย้งขึ้นมา

“ทึกกี้”คังอินได้แต่ค่อยให้กำลังใจคนรักเท่านั้น ทั้งๆที่เขาเองก็รู้ดีว่าคนที่เป็นโรคหัวใจมาเกือบ20ปีอย่างอีทึกไม่มีทางรักษาได้อยู่แล้วเพราะหัวใจมันทำงานมามากจนใกล้จะพังแล้ว

“คุณยองอุนครับคุณหมอเยซองเชิญที่ห้องครับ”รยออุคบุรุษพยาบาลเข้ามาเชิญ

“ครับ”คังอินโค้งเชิงขอบคุณ

......................................................

~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

“เข้ามาได้ครับ”เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น

“มีอะไรเหรอครับคุณหมอเยซอง”คังอินพยายามระงับอารมณ์ไว้

“คุณคงรู้ใช่ไหมครับว่าคุณจองซูอยู่ได้อีกไม่นาน”เยซองพูดอย่างลำบากใจ

“ครับ ผมรู้”ตาคมกระพริบถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาออกไป

“มีทางเดียวที่เราจะรักษาคุณจองซูได้คือการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจใหม่”เยซองเอ่ยขึ้น ใบหน้าคมเกยมองคู่สนทนาอย่างอ้อนวอน“แต่ยังไม่มีใครบริจาคหัวใจมาเลย”

“ใช้ของผมได้ไหมครับ”คังอินมองหมอเยซองอย่างเว้าวอน“ใช้หัวใจของผมได้ไหมครับ”

“จะดีเหรอครับคุณยองอุน”เยซองมองหน้าคังอินเล็กน้อย

“นะครับ ถือว่าผมขอร้อง”คังอินคุกเข่าอ้อนวอน

“ก็ได้ครับ คุณรยออุคพาคุณยองอุนไปตรวจร่างกายหน่อย”เยซองสั่งบุรุษพยาบาลคู่ใจ

“เชิญครับ”รยออุคพายมือออก

“ออกมาเถอะครับคุณยูชอนผมรู้ว่าคุณแอบอยู่”เยซองพูดพลางถอดแว่นตาออกทำให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาได้อย่างชัดเจน

“ผมกลัวครับคุณหมอ กลัวว่าทึกกี้เข้าจะเสียใจถ้ารู้ความจริง”ยูชอนก้มหน้านิ่ง

“เฮ้อ~ ผมรู้ครับ แต่คุณยองอุนเขาตัดสินใจแล้ว”เยซองถอนหายเฮือกใหญ่

“ขออนุญาตครับ”รยออุคพูดอย่างมีมารยาท

“ผลเป็นไงบ้างคุณรยออุค”เยซองเอ่ยถาม

“ใช้ได้ครับ”รยออุคตอบอย่างลำบากใจ“ถ้าคุณจองซูรู้เขาคงเสียใจมากเลยนะครับ”

“นั้นน่ะสิ”เยซองเอ่ยขึ้น

“อ้าว ยูชอนมาตั้งแต่เมื่อไร”คังอินถามยูชอนที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง

“สักพักแล้วล่ะ คังอินนายจะบริจาคจริงเหรอ”ยูชอนเงยหน้าขึ้นมามองคังอิน

“จริงสิ”ตาคมเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง การเสียสละอะไรสักอย่างให้คนรักมันผิดนะเหรอทำไมทุกคนถึงคัดค้านไม่ให้เขาบริจาคหัวใจให้อีทึก

“ตามใจนายนะ”ยูชอนพูดก่อนเดินออกไปจากห้อง

......................................................

“ทึกกี้”ยูชอนเรียกชื่อเพื่อนรักเบาๆ เขาไม่อยากคิดเลยถ้าอีทึกรู้เรื่องที่คังอินจะบริจาคหัวใจให้เขา เขาคงเสียใจมากเลยเพราะฉะนั้นทุกคนถึงพยายามคัดค้านไม่ให้คังอินบริจาคหัวใจให้อีทึก

“มิกกี้แล้วคังอินล่ะ”อีทึกถามพลางมองหน้าคนรักของตน

“เอ่อ...คงคุยกับหมอเยซองอยู่ล่ะมั้ง”ยูชอนตอบพลางยิ้มแห้งๆให้อีทึก

“ทึกกี้นายจะได้รับการผ่าตัดหัวใจแล้วนะ”เสียงนุ่มๆของคังอินพูดขึ้นพลางอ้อมกอดคนรักไว้

“จริงเหรอคังอิน นายพูดจริงเหรอ”อีทึกพูดอย่างปลื้มปิติแล้วหารู้ไหมว่าคนที่บริจาคหัวใจให้ตนนั้นก็คือคิม ยองอุนคนนี้นั้นเอง

“จริงสิ”คังอินยิ้มจนตาหาย

“ดีใจด้วยนะทึกกี้”ยูชอนยิ้มอย่างเศร้า

~ Tru ~ tru…~

“ยอโบเซโย”

(มิกนี้เซียน่ะ)

“มีอะไรเหรอครับเซีย”

(คือเขาโทรมาถามเรื่องอาการของทึกกี้น่ะ)

“ตอนนี้มีคนบริจาคหัวใจให้ทึกแล้ว อีกไม่นานเขาคงได้ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ”

(จริงเหรอ ดีใจจัง)

“อืม”

(เป็นอะไรเหรอมิก)

“ก็คนที่บริจาคหัวใจให้ทึกก็คือคังอินนะสิ ถ้าทึกเขารู้เขาคงเสียใจมาก”

(แต่ทึกเขาคงไม่คิดสั้นจนฆ่าตัวตายหรอกนะ)

“ทึกเขาไม่คิดสั้นแบบนั้นหรอก”

(อืม แค่นี้ก่อนนะมิก)

“ครับ บายนะ”

(บาย)

ณ ห้อง111...

“เซียเป็นไงบ้าง”ฮีชอลถามถึงอาการของเพื่อนรัก

“ตอนนี้ทึกกี้เขารอแค่การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจใหม่”จุนซูยิ้มอย่างเศร้า

“แล้วใครเป็นคนบริจาคหัวใจให้อีทึกล่ะ”ซีวอนถามอย่างอยากรู้(อยากเห็น)

“คังอิน”จุนซูพูดพลางก้มหน้านิ่ง บัดนี้ความเงียบได้เข้ามาแทนที่เสียงพูดคุยของคนกลุ่มนี้ ทุกคนกำลังอยู่ในอาการที่อึ้ง ทึ้ง แต่ไม่เสียว ไม่มีใครคนใดสามารถอ้าปากพูดได้เลยแม้แต่คนเดียว เสียงสะอึกสะอื้นของฮีชอลดังออกมาเป็นระยะๆ

“ฮือ ฮือ”เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของฮีชอลยังคงดังเป็นพักๆใบหน้าสวยซบลงกับอกแกร่งของซีวอน

“ทำไมถึงไม่มีใครห้ามคังอินไว้เลยนะ”ฮันคยองสถบเสียง(ดัง)ไม่เบาอย่างหงุดหงิด

“ถึงห้ามไปเขาก็คงไม่ฟังหรอกเพราะชีวิตทึกกี้มีค่าแค่ไหนสำหรับคังอิน”ซีวอนพูดอย่างเศร้าๆ

“นั้นนะสิ”ฮยอกแจเสริมพลางดึงฮันคยองให้นั่งลง

“เฮ้อ~ พวกเราทำได้แค่ให้กำลังใจทึกกี้ใช่ไหม”จุนซูถอนหายใจเฮือกใหญ่

~ Tru ~ tru…~

“ยอโบเซโย”

(เซียนี้มิกนะ)

“มีอะไรเหรอมิก”

(ทึกเขาไม่ยอมผ่าตัดหัวใจ)

“อะไรนะ!!”

(ทึกเขารู้แล้วว่าคนบริจาคหัวใจให้เขาก็คือคังอิน)

“ทึกรู้ได้ไง”

(คังอินเขาบอกความจริง)

“ทำไมถึงโง่แบบนี้”/”มีอะไรเหรอเซีย”

(อยู่กับฮีชอลเหรอ)

“อยู่ด้วยนะทั้งหมดเลย”

(ขอคุยกับฮีชอลหน่อยได้ไหม)

“ได้สิ”

(โหลๆ ฮีชอลฉันอีกข่าวร้ายจะบอกเปิดลำโพงไว้นะ)

“เปิดแล้ว”

(คือทึกกี้เขาไม่ยอมผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจใหม่)

“หา!!”

(ไม่ต้องหาหรอก ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล)

“อย่ามากวนTEENนะแก ทำไมทึกเขาไม่ยอมผ่าตัดล่ะ”

(เขารู้แล้วว่าคนที่บริจาคหัวใจให้ก็คือคังอิน เขาไม่อยากให้คังอินจากเขาไป)

“ถ้าทึกไม่ยอมผ่าตัดเขาก็ต้องตาย”

(เขายอมตายดีกว่าที่ไม่ได้อยู่กับคังอิน)

“เฮ้อ~”

(แค่นี้ก่อนนะ บาย)

......................................................

“ฮือ ไอ้ถึกบ้า ฮือ”ฮีชอลตะโกนเสียงดัง ทำเอาทุกคนในบ้านสดุ้งไปตามๆกัน

“ฮีชอล”ซีวอนดึงตัวของฮีชอลเอามาไว้ในอ้อมกอด ทุกคนต่างรู้ว่าฮีชอลกับอีทึกนั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นทั้งสองจึงมีความผูกพันกันมาก

“ฮึก ทำไมต้องเป็นเขา ฮึก ทำไมล่ะซีวอน”ฮีชอลร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนักใบหน้าสวยตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวย ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำอีกครั้งเสียงสะอึกสะอื้นของฮีชอลเงียบลงเพราะเจ้าตัวนั้นได้หลับไปแล้ว

“ฉันพาฮีชอลไปนอนก่อนนะ”ซีวอนอุ้มฮีชอลในท่าเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงก่อนพาเข้าห้องไปนอน

“พวกเราได้แค่รอการจากไปของอีทึกเท่านั้นใช่ไหม”ฮันคยองพูดอย่างเศร้าๆพลางมอง

ฮยอกแจที่นอนอยู่ในอ้อมกอด

ณ โรงพยาบาลนัมซัง ห้อง117

 “ฮึก ไม่นะคังอิน ฮึก ฉันไม่ยอม”เสียงสะฮึกสะอื่นของอีทึกดังออกมาเป็นระยะๆ

“ทึกฟังผมนะ ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะผมอยากให้ทึกอยู่กับทุกคนเข้าใจไหม”คังอินพูดจบก็ดึงร่างเล็กของอีทึกเข้าไปไว้ในอ้อมกอด

“ฮือ ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่ ฮึก รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม”อีทึกร้องไห้ไม่หยุด นัยน์ตาที่เคยสดใสบัดนี้กลับบวมแดงน้ำใสๆไหลรินออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ฉันขอโทษนะทึกกี”คังอินได้แต่กอดคนรักไว้อย่างนั้น บัดนี้ทั้งห้องมีแต่ความเงียบงันราวกับว่าห้องนี้ไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว ร่างบางๆของอีทึกเผลอยหลับไปในอ้อมกอดของคังอิน ยูชอนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างนอกถึงกลับน้ำตาคลอเบ้าทั้งสงสารเพื่อนทั้งซึ้งในความรักของคังอินที่มีต่ออีทึก

“คังอินนายคิดดีแล้วเหรอ”ยูชอนตัดสินใจเดินเข้าไปถามคังอิน ถึงจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่เขาก็ไม่อยากให้คังอินทำแบบนั้น

“ดีแล้วล่ะ นายอย่าห้ามฉันเลยมิกฉันตัดสินใจแล้ว”คังอินยิ้มอยากเศร้าๆ

“นายไม่กลัวทึกเสียใจเหรอ”ยูชอนยังถามต่อไป

“กลัว แต่ฉันอยากให้ทึกมีชีวิตอยู่ต่อ”คังอินพูดอย่างจริงจัง“ถ้าเซียเป็นแบบทึกนายจะเสียสละให้เขาไหมล่ะ นายจะยอมตายเพื่อให้เซียมีชีวิตอยู่ต่อไหม”

“ยอม”ยูชอนตอบอย่างไม่ลังเล

“เพราะอะไร”คังอินถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“เพราะฉันรักเซีย”ยูชอนค่อยๆนั่งลงที่โซฟาเปลือกตาทั้งสองข้างหลุบลงอย่างช้าๆเพื่อพักผ่อน

“เหตุผลของฉันก็เหมือนกันนายน่ะล่ะ”คังอินพูดพลางมองที่ร่างบางของคนรักที่อยู่ในอ้อมกอด“เพราะฉันรักทึกกี้เหมือนที่นายรักเซีย มิกฉันฝากนายดูแลทึกแทนฉันด้วยนะ”

“อืม”ยูชอนรับคำ น้ำตาลูกผู้ชายของคังอินค่อยๆไหลลงมาเขาไม่อยากให้อีทึกเห็นเขาในตอนนี้เลยตอนที่เขากำลังอ่อนแอ

1 อาทิตย์ผ่านไป…

ในที่สุดการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจของอีทึกก็มาถึง คังอินได้แต่มองอีทึกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะจากไป หลังจากที่อีทึกเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วพวกเพื่อนๆที่เหลือก็มาค่อยอีทึกอยู่หน้าห้องผ่าตัด ผ่านไป2ชั่วโมงการผ่าตัดยังคงดำเนินต่อไปตอนนี้หมอเยซองได้ทำการเปลี่ยนหัวใจใหม่ของอีทึกเรียบร้อยแล้วแต่ตอนที่ใส่หัวใจใหม่เข้าไปนั้นหัวใจกลับไปไม่เต้นทำเอาหมอแต่ละคนใจหายไปตามๆกันแต่หลังจากนั้นหัวใจก็กลับมาเต้นตามปกติแถมยังทำงานได้ดีเกินความคาดหมายด้วย ตอนนี้ไฟหน้าห้องผ่าตัดได้ดับลงแล้วนั้นก็หมายถึงการผ่าตัดได้สิ้นสุดลงกันเสียที

“หมอเยซองครับผลการผ่าตัดเป็นไงบ้างครับ”ยูชอนเขย่าแขนเยซองอย่างแรง

“ใจเย็นครับคุณยูชอน ตอนนี้คุณจองซูได้รับการผ่าตัดแล้วหัวใจก็ทำงานได้ดีเกินความคาดหมายครับ”เยซองยิ้มอย่างเศร้าๆ“ผมต้องเสียใจกับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของคุณยองอุนด้วยนะครับ”

“หมอหมายความว่าจองซูยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมครับ”ซีวอนถามอย่างสุภาพ

“ครับ”เยซองยิ้มจนตาหายๆ

“คุณยูชอนครับ คุณยองอุนเขาฝากดอกกุหลาบไว้ให้คุณจองซูหลังจากผ่าตัดเสร็จด้วยครับ”รยออุคยืนช่อดอกกุหลาบสีขาวให้ยูชอน

“ขอบคุณครับ”ยูชอนรับช่อดอกไม้มา

2อาทิตย์ผ่านไป...

หลังจากพักฟื้นมาเป็นเวลานานแล้วอีทึกก็ได้เวลากลับไปบ้าน ตั้งแต่กลับมาอีทึกได้เก็บตัวอยู่ในห้อง ห้องที่แต่ความทรงจำของเขากับคังอิน

~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

“ประตูไม่ได้ล็อคครับ”อีทึกขานออกไปอย่างมีมารยาท

“ทึกกี้ลงไปทานข้าวเหอะ”ฮีชอลเดินเข้าในห้องพลางนั่งลงข้างๆอีทึก

“ฉันไม่หิว”อีทึกตอบด้วยไม่มองหน้าคนถาม

“ทึกกี้นายอย่าทำแบบนี้สิ ถ้าคังอินรู้ว่านายเป็นแบบนี้เขาคงเสียใจมากเลย”ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“นั้นน่ะสิ คังอินเข้าคงเสียใจน่าดูเลย”ฮันคยองเสริม

“ไปก็ได้”อีทึกรีบเดินลงไปข้างล่างด้วยไม่ค่อยเพื่อนรักทั้งสองเลยแม้แต่น้อย

......................................................

“มาแล้วเหรอทึกกี้”ยูชอนพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“คังอินเขารอนายตั้งนานทึกกี้”จุนซูพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“คังอินเหรอ”อีทึกเบิกตาโต

“อืม คังอินรอนายมาตั้งหลายวันแล้วนะ”ฮยอกแจพูดพลางชี้ไปที่รูปของคังอินที่ตั้งอยู่ที่หัวโต๊ะ

“ขอบใจนะที่ทำให้ฉันได้พบกับคังอินอีกครั้ง”อีทึกพูดอย่างซึ้งใจ นานแค่ไหมแล้วทีไม่ได้เจอกัน

ณ สวนสาธารณะ

“ตอนนี้นายจะทำอะไรอยู่นะหมีน้อยของฉัน”อีทึกมองขึ้นไปบนฟ้า

“กำลังคิดถึงนายอยู่ไง”เสียงของใครบางคนแว่วมาตามสายลม แม้อีทึกรู้ว่าตัวเองหูฝาดไปแต่เขารู้ว่าคังอินยังอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา

“Love  you Jungsu”คังอินลงมาจากสรรค์เพื่อมาหาอีทึก

“คังอิน”อีทึกโผล่กอดคัวอินไว้แน่น“คิดถึงนายจัง”

“ผมก็เหมือนกัน”คังอินขยี้ผมของอีทึกเล่น“สบายดีไหม”

“ไม่เลย มันเหงามากเลยไม่มีนายอยู่ด้วย”อีทึกซบลงไปที่อกของคังอิน

“ผมเองก็เหงา ทึกกี้ครับผมต้องไปแล้ว”คังอินดันตัวของอีทึกออกไป“ถ้าอยากเจอผมก็มาที่นี่บ่อยๆสิ”

“อืม แล้วฉันจะแวะมาทุกวันนะ”อีทึกกอดลาคังอินเป็นครั้งสุดท้าย

......................................................

“ทึก ทึก ไอ้ถึก ตื่นเซ่”ฮีชอลเขย่าตัวอีทึกอย่างแรง

“ตื่นแล้วๆ”อีทึกรีบสปริงตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว“เป็นอะไรเหรอซิน”

“ฉันควรถามนายมากว่าว่าเป็นอะไร”ฮีชอลพูดอย่างเอือมๆ“นายน่ะเพ้อถึงคังอินตลอดเลยนะ”

“เหรอ ฉันคงคิดถึงคังอินมากไปมั้ง”น้ำใสๆที่ถูกกักไว้ก็ค่อยๆไหวรินออกมาอย่างช้าๆ

”คังอินน่ะกำลังมองนายอยู่บนฟ้านั้นไง”ฮีชอลชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า“เขากำลังมองนายอยู่ข้างบนนั้น”

“Love  you Kangin”

The End