ผมมันก็แค่น้องชาย (WonKyu&HaeMin)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แปะๆๆๆ แปะครับแปะ



"ผมมันก็แค่น้องชาย"

ภาคต่อขอรับ



"ความทรงจำสีจาง"

เนื้อเรื่อง

Mode:คยูฮยอน

คยูฮยอนรายงานตัวครับ ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถวอลโว่ คันหรูด้วยมีพี่ซีวอน พี่ชายไม่แท้ของผมเป็นคนขับเราสองคนกำลังจะกลับบ้านกันครับ บรรยากาศในรถตอนนี้มีแต่เสียงเครื่องยนต์เท่านั้นไม่มีเสียงพูดคุยใดๆระหว่างเราสองคน ผมเองก็ไม่อยากจะถามอะไรมากนั้กเพราะตั้งแต่ที่คุณพ่อจากไป พี่ซีวอนก็ไม่เหลือความเป็นพี่ซีวอนคนเก่าอีกเลย

“พี่มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ”ผมถามเพื่อทำลายความเงียบในรถ

“...............”แต่คำตอบที่ผมได้รับก็คือความเงียบ ใช่ครับพี่ซีวอนยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปโดยไม่สนใจผมเลยนักนิด

“พี่รู้ไหมวันนี้พี่เยซองเขามาขอผมเป็นแฟนล่ะ ฮ่าฮ่า”ผมหัวเราะแห้ง“แต่ผมก็ไม่ได้ตกลงเพราะผมไม่อยากทำร้ายเรียวอุค”

“.............”และแล้วมันก็คงไม่มีเสียงใดๆที่ออกจากปากของพี่ซีวอนเลยแม้แต่น้อย

“อ่า พี่ครับวันนี้ผมจะไปนอนบ้านซองมินนะ”ผมมองพี่ซีวอนตามแป๋ว“พี่สัญญาแล้วว่าจะไปส่ง แล้วทำไมขับเลยมาแบบนี้ล่ะครับ”

“หุบปากของนายแล้วนั่งเงียบๆ”พี่ซีวอนหันมาดุผมเล็กน้อย

“แต่พี่สัญญากับผมไว้แล้ว”ผมเถียงกลับ“นิสัยไม่ดีเลย พี่สัญญาอะไรไว้พี่ก็ไม่เคยทำตลอด ผมเกลียดพี่”

เอี๊ยดดด

“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”พี่ซีวอนมองผมด้วยหางตา ตายแน่งานนี้ ไม่น่าพูดเลย

“...............”

“ฉันถามว่าเมื่อกี้นี้นายพูดว่าอะไร ตอบมาสิ”พี่ซีวอนเขย่าตัวผมไปมา

ปี๊บบบบ โครมมม

เสียงแตรของรถคันหนึ่งที่บีบมันอย่างดังแล้วจู่ๆก็มีใครคนหนึ่งดึงผมเข้าไปกอดไว้เพื่อเป็นโล่ให้ผมถึงแม้ว่ามันจะช่วยอะไรไมได้เลยก็ตาม และนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ก่อนที่ทุกอย่างจะดับไป

--------------------------------------------

3อาทิตย์ต่อมา...

“อือ”ผมค่อยเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่พอผมลืมตาขึ้นมันกลับมองอะไรไม่เห็นเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมมองไม่เห็น

“พวกเรา คยูฟื้นแล้ว”ถ้าผมเดาไม่ผิดคนที่พูดน่าจะเป็นพี่คังอิน“ใครก็ได้ไปบอกไอ้วอนทีว่าน้องมันฟื้นแล้ว”

“ฉันว่าไม่ต้องบอกมันหรอก หมอนั้นมันไม่สนใจน้องมันหรอก”ทำไมพี่ฮีชอลพูดแบบนี้ล่ะ แล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น

“นั้นนะสิ ขนาดน้องตัวเองเป็นถึงขนาดนี้พี่เขายังไม่มาดูเลย”ซองมินเสริม“คยูนายได้ยินฉันไหม”

“มินนายอยู่ไหน แล้วทำไมฉันถึงมองอะไรไม่เห็นเลย”ผมไขว่คว้าไปตามอากาศ“ใครก็ได้บอกผมหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมเป็นอะไร”

“ฟังมินนะ”ซองมินจับบ่าผมไว้แน่น“ตอนที่รถคว่ำเพราะแรงชนนะเศษกระจกหน้ารถมันโดนตาดำของคยู หมอบอกว่าคยู...เอ่อ”

“คยูตาบอดใช่ไหม”ผมพูดเสียงสั่น“ใช่ไหม ฮึก ใช่ไหมมิน”

“ไม่ต้องร้องนะคยู มินจะดูแลคยูเอง”ซองมินโผล่เข้ากอดผม

“พี่ซีวอนล่ะ พี่ซีวอนอยู่ไหนเขาเป็นอะไรมากไหม”ผมถามถึงพี่ชายต่างมารดา

“หมอนั้นปลอยภัยดี ไม่เป็นอะไรมาก”พี่ฮีชอลบอกพลางลูบตัวผมเบาๆ“โชคดีนะที่นายไม่เป็นอะไรมาก ถ้านายเป็นอะไรไปหมอนั้นคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่”

“คยูกี้นายฟื้นแล้ว”จู่ๆก็มีใครไม่รู้ตรงเข้ามากอดผมอย่างจัง“ถึงแม้ว่านายจะมองไม่เห็นแต่ฉันเชื่อว่านายจำฉันได้”

“เสียงแหลมๆแบบนี้มีอยู่คนเดียวล่ะ”ผมยิ้มบางๆ“ฉันคิดถึงนายจังเลยเรียว”

“คิดถึงแต่เรียวไม่คิดถึงฉันบ้างเลยเหรอไอ้หมาบ้า”มือบางๆของใครบางคนขยี้ผมของผมจนเละไม่เหลือเค้าทรงเดิม

“คิดถึงนายเหมือนกันเจ้าปลาน้อย”ผมรู้ถึงความอบอุ่นของอ้อมกอด

“เอาล่ะ วันนี้ด๊องกับเรียวอยู่เป็นเพื่อนเจ้าคยูก็แล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่กับซินจะมาแทน”พี่ทึกกี้พูดอย่างเหนื่อยๆ“ถ้าไม่มีอะไรแพวกพี่กลับก่อนนะ บ๊ายบาย”

หลังจากที่พวกพี่อีทึกกลับไปแล้ว ดงแฮกับเรียวอุคก็คอยดูแลผมเป็นอย่างดีไม่ว่าจะเป็นอะไรเขาทั้งสองคนก็ดูแลผมได้ดีมากๆเลย แต่พวกเขาจะรู้ไหมว่าคนที่ผมอยากจะเจอ อยากจะคุยด้วยนั้นคือพี่ซีวอน

“อยากเจอพี่ซีวอนเหรอ”เรียวอุคเอ่ยถามเมื่อเห็นผมเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา

“อืม”ผมตอบเพียงสั้นๆเท่านั้น“แต่พี่คงไม่อยากเจอฉันหรอก ฮึก เพราะฉันคนเดียว”

“ไม่ต้องร้องนะคยู ไม่ต้องร้อง”ดงแฮรีบเดินเข้ามาปลอบ“พะ..พี่”

“เด็กดีอย่าร้องเลยนะ”มันไม่ใช่ฝันใช่ไหม พี่ซีวอนมาหาผมจริงๆใช่ไหม

“พี่ครับ ฮึก พี่มาหาผมแล้ว ฮึก”ผมกอดพี่ซีวอนไว้แน่น“ผมขอโทษครับ ฮึก ผมขอโทษ”

“..............”ไม่มีคำพูดใดๆที่ปลอบประโลมผมมีแต่เพียงไออุ่นจากอ้อมกอดที่เขามอบให้ผม เพื่อให้ผมคลายจากความเหงา

Mode:ซีวอน

กระผมชเว ซีวอนรายงายตัวครับ ตอนนี้ผมอยู่ในห้อง103 ตั้งแต่ที่คยูฮยอนได้รับอุบัติเหตุนั้นผมโทษตัวเองมาตลอดถ้าผมไม่ทำเย็นชากับเขา ถ้าผมไม่ทำเหมือนไม่ใส่ใจเขามันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ คยูคงไม่ต้องตาบอดเพื่อนๆของผมคงคิดว่าผมไม่สนใจใยดีคยูแล้วแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาผมมักจะมาเฝ้าเขาเวลาที่เขาหลับและจากไปในตอนเช้าทุกครั้ง และในวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องมาทำหน้าที่ของพี่ชายให้ดีที่สุด

“พี่คงต้องไปแล้วล่ะนะ”ผมค่อยๆผละออกจากคยูฮยอน“พี่ฝากคยูด้วยนะ”

“พี่ครับ พรุ่งนี้มาอีกได้ไหม”คยูฮยอนถามผมด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน“ผมรู้ครับว่ามันอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป แต่ผมต้องการพี่”

“ทำไมพี่จะมาหาเราอีกไม่ได้ล่ะครับ”ผมคลี่ยิ้มบางๆ“พรุ่งนี้ตอนเที่ยงพี่จะมาหานะ เด็กดี”

“พี่ครับ ผมมีเรื่องจะพูดกับพี่”ดงแฮพูด“ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ”

--------------------------------------------

“มีเรื่องอะไรเหรอด๊อง”ผมถาม

“พี่ครับผมขออะไรพี่อย่างหนึ่งได้ไหม”ดงแฮก้มหน้านิ่ง

“ว่ามาสิ”ผมมองดงแฮไม่วางตา

“ปล่อยคยูไปเถอะครับ ถ้าพี่ไม่รักเขาก็ปล่อยเขาไป”ดงแฮมองหน้าผมอย่างอ้อนวอน“ผมไม่อยากให้คยูต้องร้องไห้อีกแล้ว คยูรักพี่มากแค่ไหนผมว่าพี่เองก็น่าจะรู้อยู่”

“ขอโทษนะด๊อง พี่ปล่อยคยูไม่ได้หรอก”ผมตบบ่าดงแฮสองสามที

“ทำไมล่ะครับ ทำไมพี่ถึงปล่อยคยูไม่ได้”ดงแฮมองผมอย่างไม่เข้าใจ“พี่รู้ไหมผมน่ะรักคยูมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันแต่คยูเขากลับรักพี่ เขากลับรักคนที่ไม่เคยสนใจใยดีเขาเลย”

“ขอโทษนะด๊องแต่พี่ปล่อยคยูไม่ได้จริงๆ”ผมลูบหัวดงแฮเบาๆ“พี่เองก็รักคยูไม่แพ้นายหรอกนะ เขาคือคนที่พี่รักเพราะฉะนั้นพี่ถึงปล่อยคยูไปไม่ได้”

“แล้วพี่แสดงถึงความรัก ฮึก ด้วยวิธีแบบนี้เหรอครับ”ดงแฮถามพลางเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ“ปล่อยให้เขานอนร้องไห้อยู่ทุกคืน ฮึก ปล่อยให้เขาดูแลพี่ ฮึก อยู่ฝ่ายเดียว”

“อีกไม่นานเราจะเข้าใจเองด๊อง”ผมยิ้มบางๆให้ดงแฮ“นายเคยรู้ไหมว่ามีใครคนหนึ่งเขาแอบมองอยู่”

“ใครเหรอครับ”ดงแฮมองผมด้วยความอยากรู้

“กระต่ายน้อยชอบกินฟักทอง”ผมกระซิบข้างๆหูของดงแฮ“คงรู้สินะว่าใคร พี่ไปล่ะ”

“ดะ...เดี๋ยวสิครับ”ดงแฮรั้งผมไว้“ผมจะแน่ใจได้ไงว่าเขารักผมจริงๆอ่ะ”

“ถ้าอยากรู้ก็ลองถามเจ้าตัวดูสิเด็กน้อย”ผมลูบหัวดงแฮเบาๆก่อนจะเดินกลับมาที่รถ

หลังจากที่ผมแยกกับดงแฮแล้วผมก็กลับมาที่บ้าน ผมเพิ่งจะรู้ว่าพอไม่มีคยูฮยอนอยู่ด้วยแล้วมันเงียบเหงาเพียงใดผมอยากให้เขาหายและกลับมาอยู่ผมไวๆ

~그대는 잃을게 하나도 없죠그저 한순간만 나를 생각해봐요~

“ยอโบเซโย”

(พี่ไปบอกอะไรดงแฮไว้ฮะ)

“เปล่า พี่ไม่ได้บอกอะไรเลย”

(ผมไม่เชื่อ ถ้าพี่ไม่ได้บอกแล้วเจ้าปลาเน่ามันจะโทรมาหาผมทำไม)

“อ้าว ปกติด๊องไม่ได้โทรหาเหรอ”

(ก็โทรมาอยู่หรอกแต่วันนี้มันถามผมแปลกๆอ่ะ)

“ถามว่าอะไรเหรอ”

(มันถามว่าผมชอบมันเหรอ พี่ต้องไปบอกอะไรแน่ๆเลย)

“โอเคๆ พี่สารภาพแล้ว พี่ไปบอกเจ้าด๊องว่าเราชอบมัน”

(อ๊ากกก พี่ซีวอนผมจะฆ่าพี่ รอให้เจ้าคยูหายดีก่อนเถอะพี่ไม่รอดแน่)

“ใจร้ายชะมัด พี่อุตส่าห์เป็นพ่อสื่อให้นะ”

(พ่อสื่อนำความซวยมาให้ผมน่ะสิไม่ว่า ใครๆรู้ว่าด๊องมันรักคยู)

“………..”

(ด๊องน่ะ ฮึก ด๊องเขาไม่มีทาง ฮึก หันมาสนใจผมหรอก)

“แต่พี่ว่ายังไงด๊องมันก็ต้องตัดใจจากคยูแล้วมารักเราได้ เชื่อพี่”

(อะไรทำให้พี่มั่นใจ)

“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เชื่อเถอะมันจะต้องไปได้ด้วยดีแน่”

(ผมเชื่อพี่)

“พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหมมินนี่”

(ได้สิฮะ ถามมาเลย)

“ทำไมเราถึงชอบเจ้าด๊องล่ะ”

(เอ่อ...เรื่องมันยาวนะครับ พี่ถามทำไมเหรอ)

“เปล่า พี่แค่สงสัยน่ะ”

(สงสัยเรื่องอะไรเหรอครับ)

“เรารู้ใช่ไหมว่าด๊องน่ะชอบคยูตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เราเองก็ตกหลุมรักด๊องเหมือนกันแล้วทำไมนายถึงยังรักหมอนั้นทั้งๆที่รู้”

(ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม แต่ผมรู้ว่าผมขาดเขาไม่ได้)

“เหรอ น่าอิจฉาด๊องจังเลยนะที่มีคนน่ารักๆอย่างเราไปชอบ”

(แต่ผมน่ะอิจฉาคยูมากกว่านะครับ คยูน่ะมีทั้งพี่และด๊องที่คอยดูเคียงข้างแต่ผมสิ...)

“อ่า ห้าทุ่มแล้วพรุ่งนี้เราต้องไปโรงเรียนด้วยไม่ใช่เหรอ รีบๆนอนล่ะ”

(อ่ะครับๆ ฝันดีนะครับพี่)

“เช่นกันน้องรัก”

--------------------------------------------

Mode:ดงแฮ

ผมยังคงคาใจกับเรื่องที่พี่ซีวอนพูดไม่หาย ถ้าผมเดาไม่ผิดเหมือนพี่เขาจะสื่อว่าซองมินนั้นชอบผม อ่า คงไม่ใช่หรอกมั้งเพราะซองมินกับคยูฮยอนเป็นเพื่อนรักกัน ซองมินคงไม่กล้าทำแบบนี้กับเพื่อนหรอกแต่ถ้าซองมินเกิดชอบผมขึ้นมาจริงๆล่ะผมจะทำยังไงดี ไหนจะพี่ซีวอนที่ดันมาหลงรักน้องชายต่างสายเลือดของตัวเองอีกและถ้าคยูรู้เรื่องนี้ เขาคงจะดีใจไม่น้อยที่ความรักของตัวเองนั้นสมหวังแล้วผมล่ะ คยูยังต้องการผมอีกไหมถ้าถึงวันนั้น

“ไอ้ลี ดงแฮโว๊ยยย”เสียงแหลมๆบาดแก้วหูของเรียวอุค ดึงผมออกจากภวังค์

“อยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่ต้องตะโกนก็ได้ไอ้จัสมิน”ผมตะคอกใส่เรียวอุคที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ

“ฉันมากกว่าที่ควรจะว่าแก ฉันเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน”เรียวอุคเขกหัวผมแรงๆทีหนึ่ง“คิดอะไรอยู่ ฉันเห็นแกเหม่อตั้งแต่พี่ซีวอนไปแล้ว”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ”ผมถาม นี้ผมคิดมากไปรึเปล่าเนี่ย

“อือ”เรียวอุคพยักหน้าเบาๆ“คิดเรื่องกระต่ายน้อยชอบกินฟักทองใช่ไหม”

“นายรู้”ผมมองเรียวอุคอย่างอึ้งๆ

“คนอย่างมินนี่น่ะแค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่”เรียวอุคยิ้มหวาน“มินนี่เขาชอบนายจริงๆนะด๊อง”

“มะ...ไม่ตลกเลยนะเรียว”ผมพูดอย่างตะกุกตะกะ“ฉันมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง แล้วทำไม..ทำไมเขาถึงชอบฉันล่ะ”

“ก็เพราะนายเป็นคนดียังไงล่ะ ถามได้”เรียวอุคตอบอย่างซื่อๆ“ถ้าอยากรู้มากนักก็ลองโทรไปถามเจ้าตัวดูสิ”

“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ”ผมขยี้หัวตัวเองจนไม่เป็นทรง“ทำไมเขาต้องมารักฉันด้วยนะ ไม่มีเหตุผลเลย”

~ Baby.. I just want to love you.. You open up my heart.. So I..~

“ยอโบเซโย”

(ตอนนี้คยูเป็นยังไงบ้างอ่ะด๊อง)

“รู้สึกตัวแล้วล่ะ แต่..”

(แต่อะไร)

“คยูตาบอด”

(ว่าไงนะ คยูตาบอด)

“อืม ว่าแต่แกรู้เรื่องนี้ได้ไงว่ะไอ้แก้มแตก”

(เจ๊ฮีโทรไปบอก ตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องกำลังจะเกาหลี)

“อยากเจอไอ้ไก่น้อยใจจะขาดเลยเหรอ”

(ใช่ คิดถึงมากเลยด้วย)

“ว่าแต่แกมีอะไรมีไหม ง่วงแย่แล้ว”

(ไม่มีแล้ว แค่นี้ล่ะ)

--------------------------------------------

เช้าวันต่อมา..

“ตื่นได้แล้วด๊อง เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ”อีทึกพูดก่อนจะเดินไปเปิดม่าน

“หาววว~ กี่โมงแล้วอ่ะพี่”ดงแฮถามอีทึกทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา

“เจ็ดโมงครึ่งแล้ว”อีทึกบอก

“เฮ้ย เจ็ดโมงครึ่ง”ดงแฮรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ“สายแล้ว”

“มีอะไรเหรอครับพี่ เสียงดังแต่เช้าเลย”คยูฮยอนถาม

“ไม่มีอะไรหรอก เสียงเจ้าด๊องมันรบกวนการนอนของเราเหรอ”อีทึกถามพลางลูบหัวคยูฮยอนเบาๆ

“เปล่าฮะ”คยูฮยอนส่ายหัวเบาๆ“แล้ววันนี้พี่ไม่เปิดร้านเหรอครับ”

“เปิดจ๊ะ แต่พี่ไปอยู่ช่วงบ่าย”อีทึกยังคงลูบหัวคยูฮยอนต่อไปเรื่อยๆ“ช่วงเช้าเป็นเวรของชินดงกับฮีชอลน่ะ”

“อ่า งั้นตอนบ่ายใครจะอยู่กับผมล่ะ”คยูฮยอนเบ้ปาก“ด๊องมินเรียวก็ต้องเรียน พี่ก็ต้องไปอยู่ร้าน”

~소중함을 잊고 살았어 차가운 세상 속에서어두운 거리를 헤매도 눈물 흘릴 수 없던 나였는데~

“ยอโบเซโย”

(พี่ครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่สนามบินแล้วนะ)

“จะให้พี่ไปรับไหม”

(ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเอง)

“รู้ใช่ไหมว่าที่ไหน”

(ครับ ไม่ต้องบอกคยูนะครับ)

“อืม ตอนบ่ายนี้ว่างไหม”

(ครับ ว่างทั้งวันล่ะครับ)

“งั้นช่วยอยู่เฝ้าแทนพี่ด้วยแล้วกันนะ พอดีช่วงบ่ายนี้พี่ต้องไปช่วยพวกซินน่ะ”

(รับทราบครับผม แค่นี้นะครับ)

--------------------------------------------

“พี่หาคนมาเฝ้าเราได้แล้วนะ”อีทึกบอก

“ใครเหรอครับ”คยูฮยอนถาม

“พี่ทึกกี้ผมไปก่อนนะครับ”ดงแฮพูดพลางคว้าประเป๋าออกไปจากห้อง“เดี๋ยวตอนนี้จะมาอยู่เป็นเพื่อนนะ”

“ไปดีมาดีนะปลาน้อย”อีทึกตะโกนไล่หลังไป

“พี่ยังไม่ได้บอกผมเลยนะว่าเขาคือใคร”คยูฮยอนพูดเสียงอ่อย

“ความลับจ๊ะ”อีทึกบอก

“อาหารเช้าครับคุณคยูฮยอน”บุรุษพยาบาลอุนยองพูดก่อนจะค่อยๆเถื่อนอาหารเข้ามาใกล้“ถ้าเกิดปัญหาอะไรเรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ”

“คยูทานอาหารเช้าก่อนนะ”อีทึกค่อยๆป้อนคยูฮยอนอย่างช้าๆ

Mode:คิบอม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

แอ๊ดดดด~

อันยองครับ กระผมคิม คิบอมรายงานตัวฮะ^^ตอนนี้ผมอยู่ในห้องที่คยูพักอยู่ เรื่องที่ผมกลับมาจากอเมริกานั้นคยูยังไม่รู้อยู่คนเดียว ทำไมผมถึงไม่ใช่คนอื่นบอกรู้ไหมฮะเพราะผมอยากเซอร์ไพส์(เขียนงี้ป่ะ:ไรเตอร์)คยูไง

“พี่ทึกกี้ฮะ ใครมาเหรอครับ”คยูฮยอนถามพี่อีทึกที่นั่งอยู่ข้างๆ

“................”

“พี่ทึกกี้ครับ”คยูฮยอนเรียก

“................”

“ไม่ทราบคุณเป็นใครครับ”คยูฮยอนถามอย่างสุภาพ

“................”ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามของคยูฮยอนแต่ผมกลับฉวยเอาความหอมจากแก้มขาวๆนั้นแทน

“บอมใช่ไหม”มือเล็กไขว่คว้าไปกลางอากาศ

“ผมอยู่นี่ครับ”ผมคว้าข้อมือของคยูมาแนบไว้กับอก“ผมกลับมาแล้วครับที่รัก”

โอ๊ย!

“ใครฟร่ะ”ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหน้าคนที่ทำร้ายผมเมื่อครู่

“พี่เอง มีอะไรไหม”พี่ซีวอนยืนเท้าเอวมองผมอย่างหมั่นไส้“ปล่อยมือได้รึยังครับไอ้คุณคิม คิบอม”

“ปล่อยแล้วครับ แหะๆ”ผมยิ้มแห้งๆ“พี่มาตั้งแต่เมื่อไร”

“มาตั้งแต่ที่แกหอมแก้มคยูนั้นแหละ”พี่ซีวอนพูดพลางลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง“ทึกกี้โทรไปบอกให้พี่มาเฝ้าคยู”

“พี่โดดเรียนมาเหรอ”คยูถาม

“วันนี้พี่ไม่มีเรียนช่วงบ่ายครับ”พี่ซีวอนตอบพลางลูบหัวคยูฮยอนเบาๆ

“อ่า พี่แย่งหน้าที่ผมได้ไงอ่ะ”ผมแย้ง“ผมบอกพี่ทึกกี้ไว้แล้วว่าช่วงบ่ายผมจะเฝ้าคยูเอง”

“ที่ฉันว่าเพราะฉันไม่ไว้ใจแกไงล่ะไอ้แก้มแตก”ซีวอนแยกเขี้ยวขู่

“หวงจังเลยนะครับ”ผมเบ้ปากอย่างไม่พอใจ

“จะบอกอะไรให้รู้นะ คยูน่ะเป็นคนฉันของเดียวและจะเป็นของฉันตลอดไป”ซีวอนกระซิบข้างๆหู

“ครับๆ รู้แล้วครับ”ผมพยักหน้าหงึกๆ“ผมล้อเล่นน้า”

“ว่าแต่ทำไมเราถึงไม่ไปที่ร้านล่ะ ฮยอกก็อยู่นี่”ซีวอนถาม

“แล้วพี่คิดเหรอว่าผมไปแล้วจะได้อยู่กับฮยอกอ่ะ”ผมเบ้ปากเล็กน้อย

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ”พี่ซีวอนมองผมอย่างสงสัย

“ก็พี่ซินอ่ะดิครับเอาแต่ใช้งานฮยอกอย่างเดียว ไม่ยอมให้พักบ้างผมจะช่วยก็ไม่ใช่ช่วย”ผมบ่นกระปอดกระแปด จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับแต่ผมสงสารฮยอก แค่เขามาช่วยงานที่ร้านผมก็เกรงใจเขาจะแย่อยู่แล้ว

“พี่ก็ว่างั้นแหละ”ซีวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่“ถ้าซินรู้ว่าพี่มาเฝ้าคยูล่ะก็ร้านแตกแน่”

“นั้นสิครับ”ผมล่ะเบื่อกับนิสัยของพี่คนนี้เหลือเกิน ถึงพี่ผมนั้นจะหน้าตาติดTop10ในไฮสคูลก็ตามแต่ขอบอกว่านิสัยสวนทางกันหน้าตาสุดๆ

--------------------------------------------

ณ ห้อง1-A

Mode:ดงแฮ

ผมดงแฮกลับมาพบกับผู้อ่านทุกท่านอีกครั้งแล้วนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องเรียนอันแสนน่าเบื่อเมื่อคยูฮยอนไม่มา(แล้วคยูไปเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะด๊อง:ไรเตอร์)แหม คุณไรเตอร์ไม่น่าถามก็เพราะคยูเขานั่งข้างผมน่ะสิครับ พอคยูไม่มาผมก็ต้องนั่งคนเดียว

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”ซองมินถามพลางยิ้มให้ผมเล็กน้อย

“ได้สิ”ผมขยับให้ซองมินนั่ง“นายมาตั้งแต่เมื่อไร”

“ตั้งนานแล้ว นายไม่ได้สังเกตบ้างเลยเหรอ”ซองมินพูดเสียงอ่อย อ่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ

“เอ่อ พอดีฉันคิดอะไรเพลินน่ะ เลยไม่ได้สังเกต”ลื่นไหลไปเรื่อยเลยผม ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าคิดเรื่องคยูอยู่ถ้าเกินบอกไปล่ะก็มีหวังซองมินได้ซึมไปทั้งวันแน่เลย

“เหรอ ในสายตานายฉันไม่เคยมีตนตัวอยู่เลยสินะ”ซองมินก้มหน้านิ่ง

“มินอย่าทำแบบนี้ดิ”ผมเชยหน้าซองมินขึ้นมาเล็กน้อย แต่สิ่งที่ผมเห็นก็คือน้ำตา อย่าบอกนะว่าซองมินเขาน้อยใจผมอยู่อ่ะ

“ขอตัวนะ”ซองมินพูดก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้อง งานเข้าแล้วไงครับท่านผู้อ่าน ซองมินงอนผมแล้วอ่ะT^T ด๊องน้อยเครียดครับ

~평생 곁에 있을게 (I do) 널 사랑하는 걸 (I do) 눈과 비가 와도 아껴주면서 (I do)~

“มีอะไรฟร่ะ”

(เดี๋ยวแกทักฉันแบบนี้แล้วเหรอได้คุณลี ดงแฮ)

“ผมขอโทษครับพี่ซินT^T ผมไม่ได้ตั้งใจผมนึกว่าไอ้แก้มแตก”

(ช่างมันเถอะ)

“ว่าแต่พี่โทรมามีอะไรเหรอครับ”

(แกรู้ยังว่าไอ้บอมมันกลับมาแล้ว)

“รู้แล้วครับ เมื่อวานตอนห้าทุ่มมันโทรมาบอกแล้วครับ”

(แล้วรู้ไหมว่ามันไปเฝ้าคยูด้วย ตอนนี้มันกัดอยู่กับไอ้สิงโตบ้าอยู่ที่โรงบาล)

“จริงเหรอพี่”

(โกหกแกแล้วฮันมาขอฉันแต่งงานไหมย่ะ-*-)

“ครับๆ เชื่อแล้วครับ”

(ฉันโทรมาบอกแค่นี้แหละ)

“ครับๆ”

(เกือบลืม รีบๆไปง้อเจ้ากระต่ายด้วยล่ะเมื่อกี้ฉันเห็นวิ่งร้องไห้ไปที่สวนน่ะ)

“ขอบคุณครับ”

(แค่นี้ล่ะ จุ๊บๆ^^)

“จุ๊บๆ-*-”

--------------------------------------------

และแล้วการสนทนาระหว่างพี่ฮีชอลกับผมก็เป็นอันจบลง(รู้สึกว่าฟิคเรื่องนี้จะโทรหากันทั้งเรื่อง:ไรเตอร์)อยากรู้ไหมครับว่าทำไมต้องมีจุ๊บๆลงท้ายก่อนจะวางสายเพราะเจ๊แกบังคับไม่ว่าใครก็แล้วแต่ที่คุยกับแกก่อนจะวางสายต้องจุ๊บๆส่งท้ายทุกครั้งใครขัดขืนสิบล้อทับไปเกิดใหม่-*- เข้าเรื่องเถอะ เมื่อกี้พี่ฮีชอลบอกว่ากระต่ายน้อยวิ่งร้องไห้ไปที่สวน อือ ผมต้องรีบตามไปแล้ว

สวนหลังโรงเรียน

แฮ่ก แฮ่ก ตอนนี้ผมอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนที่ประจำของพวกผมครับ แฮ่ก แฮ่ก หลังจากที่พี่ฮีชอลบอกว่าซองมินวิ่งร้องไห้มาที่สวนผมก็รีบออกตามหาเจ้าหญิงฟักทองโดยด่วน นั้นไงผมเจอเจ้าหญิงแล้ว

“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดี่ยวครับเจ้าหญิง”ผมค่อยๆนั่งลงข้างซองมิน“ไม่เหงาเหรอครับนั่งคนเดียวน่ะ”

“ฉันอยู่คนเดียวมาจนชินแล้ว”ซองมินตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้เล็กน้อย“แล้วนายล่ะมาทำไม”

“มีนางฟ้าใจดีองค์หนึ่งบอกผมว่าเจ้าหญิงแอบมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่นี่”ผมเอนไปซบไหล่ของซองมิน

“ใครเจ้าหญิงกัน-///-”ซองมินหันหน้าหนี“มาใครให้นายมาซบไหล่ฉันไม่ทราบ”

“งั้นอัศวินผู้นี้ขอหนุนตักเจ้าหญิงจะได้ไหมล่ะครับ”ผมถาม

“ก็นอนไปสิ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”ซองมินเกาแก้มแก้เขิน“ฉันว่าอย่างนายไม่เหมาะเป็นอัศวินหรอกนะ”

“แล้วอย่างผมเหมาะจะเป็นอะไรล่ะ”ผมมองซองมินตาแป๋ว

“อย่างนายน่ะเหมาะเป็นเจ้าชายมากกว่า>///<”ซองมินเบนหน้าไปทางอื่น“แต่ยังไงคนที่นายรักก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดี”

“ถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้รักนาย แต่ต่อไปฉันจะรักนายให้ได้”ผมฉวยเอาความหอมจากแก้มขาวๆฟอดใหญ่“ฉันสัญญา”

“แน่ใจเหรอว่านายจะตัดใจจากคยูได้”ซองมินถาม“นายแน่ใจเหรอว่านายจะรักฉันได้ นายแน่ใจแล้วเหรอถึงได้พูดมันออกมา”

“.................”ซองมินพูดถูก ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าต่อไปผมจะรักซองมินผมแน่ใจหรือว่าผมพูดไปเพื่อให้ซองมินหายโกรษ

“ตอบฉันมาสิด๊อง”ซองมินตะหวาดใส่ผม น้ำตาที่เพิ่งไปแห้งไปไม่นานนี้กลับต้องหลั่งไหลลงมาอีกครั้งเพราะผม(อีกแล้ว)

“ฉันมั่นใจว่าฉันทำได้”ผมแตะบ่าซองมินเบาๆ“เชื่อใจฉันได้ไหม”

“ฉันเชื่อใจนาย”ซองมินโผล่เข้ามากอดผม ผมรู้แล้วว่าคนที่ผมรักคือใครแต่ก่อนนั้นคำตอบของผมก็คือคยูฮยอนแต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมยังรักเขาไม่ได้แต่ต่อไปผมจะสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าคนที่ผมรักคือซองมิน เจ้าหญิงฟักทอง

“คบกับผมน่ะซองมิน”ผมกุมมือของซองมินไว้แน่น“ผมสัญญาว่าต่อจากนี้ไปผมจะรักคุณคนเดียว”

“ครับ เจ้าชาย^^”ซองมินหยิกแก้มผมอย่างหมั่นไส้“ฉันจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้นนะ”

--------------------------------------------

หนึ่งเดือนผ่านไป...

Mode:คยูฮยอน

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่ผมเข้ามาอยู่ในโรงพยาบาลหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ผมเพิ่งจะรู้ข่าวเรื่องที่ดงแฮกับซองมินคบกันจากปากของเรียวอุค ผมดีใจที่ความรักของทั้งคู่ลงเอยกันได้ด้วยดีแล้วความรักของผมล่ะเมื่อไรจะสมหวังสักที

“พี่ซีวอนยังไม่มาอีกเหรอด๊อง”ผมเอ่ยถามดงแฮที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ยังเลย”ดงแฮตอบเสียงอ่อย“อาทิตย์หนึ่งแล้วนะที่พี่เขาไม่มาหานายน่ะ”

“เขาคงลืมฉันไปแล้วล่ะ”ผมแสยะยิ้ม

“ขี้น้อยใจจังเลยนะครับ”เสียงนุ่มๆที่แสนคุ้นเคยดังขั้นก่อนที่ผมจะโดนใครบางคนฉวยเอาความหอมแก้มขาวไป

“.............”

“อย่างอนสิครับ วันนี้พี่มีข่าวดีจะบอกด้วยล่ะ”พี่ซีวอนลูบหัวผมเบาๆ“ดวงตาของคยูใกล้จะหายแล้วนะครับ”

“จะ..จริงเหรอ”ผมถาม“พี่พูดจริงเหรอ”

“จริงสิครับ พี่จะโกหกคยูไปทำไม”พี่ซีวอนยังคงลูบหัวผมต่อ ลูบไปลูบมาชักเคลิ้มแล้วสิผม

“เคลิ้มใหญ่เลยนะคยู”และแล้วเสียงแซวจากไอ้คุณฮยอกแจก็บังเกิดขึ้น

“บอมช่วยดูแลไก่น้อยในโอวาสให้ดีหน่อยสิ”พี่ฮีชอลบอก“ถ้านายยังปล่อยให้ไก่ของนายพูดมากต่อไปแบบนี้ระวังจะโดนสิงโตขย้ำเอานะ”

“...........”ไร้เสียงตอบรับจากเจ้าของไก่

“นี้ไอ้คุณคิม คิบอมช่วยฟังที่ฉันพูดหน่อยสิ”พี่ฮีชอลแวดใส่คิบอมที่นั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ครับ รู้แล้วครับ”คิบอมพูดอย่างเอือมๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น

“อีกไม่นานตาของนายก็จะหายแล้วนะคยู”ดงแฮตบบ่าผมสองสามที“พอตาแกหาย แกก็จะได้ไปโรงเรียนและฉันก็ไม่ต้องนั่งคนเดียวอีกแล้ว”

โครมมม!

เสียงปิดประตูดังลั่นเนื่องมาจากการกระทำของกระต่ายนามว่าลี ซองมินสุดรักสุดดวงใจของดงแฮที่เดินออกไปจากห้องโดยความโมโห

“งานเข้าแล้วไงล่ะด๊อง”ซีวอนพูด“ดูท่าแล้ว ความรักของแกคงจะไปไม่รอดว่ะ”

“โห พี่ไม่ช่วยก็อย่าแช่งกันดิ”ดงแฮเบ้ปากอย่างไม่สบอารมณ์

“ตามไปสิด๊อง”อีทึกผลักดงแฮออกไปนอกห้อง

“พรุ่งนี้พี่จะมารับเรากลับบ้านนะ”ซีวอนบอกก่อนจะฉวยเอาความหอมจากแก้มขาว

“อะแฮ่มๆ ความเกรงใจน่ะมีบ้างไหมครับไอ้คุณวอน”ฮันคยองเขกหัวซีวอนอย่างหมั่นไส้

“ว่าแต่คนอื่น แกเองก็พอกันแหละไอ้ฮัน-*-”ซีวอนสวนกลับ

“อ้าว กลับมาแล้วเหรอด๊อง”อีทึกยิ้มหวาน“ทำไมทำหน้าแบบนั้นแหละคุณน้องรัก”

“มินนี่งอนผมอ่ะพี่T^T”ดงแฮเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้“เขาต้องคิดว่าผมยังรักคยูอยู่แน่เลยอ่ะ”

“ก็สมควรหรอกที่มินนี่จะงอนน่ะ”เรียวอุคพูด“ทั้งๆที่มินเป็นคนมานั่งข้างแกตอนที่คยูยังไม่หาย ทั้งๆที่มินเป็นคนรักของแกแต่แกกลับพูดไปแบบนั้นอ่ะ”

“แบบนั้น? แบบไหนวะ”ดงแฮถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็แกพูดเหมือนแกคิดถึงคยูยังไงล่ะ”เรียวอุคบอก

“ก็มันเป็นเพื่อนฉัน จะคิดถึงกันไม่ได้เลยเหรอ-*-”ดงแฮถาม

“ฉันรู้ว่าสำหรับแก ฉันเป็นแค่เพื่อนกันแต่สำหรับมิน”ผมเสริมต่อจากเรียวอุค“มินคงคิดว่าแกยังไม่ลืมฉันก็ได้ล่ะมั้ง”

--------------------------------------------

Mode:ซองมิน

หลังจากที่ผมเดินตึกตังออกมาจากห้องของคยูสร้างความแปลกใจให้แก่ทุกคนเป็นอย่างมากโดยเฉพาะดงแฮ คนรักของผม ผมยังจำได้ดีคำพูดของเขาที่เขาพูดกับผมไหนบอกว่าจะรักผมคนเดียว ไหนบอกว่าจะตัดใจจากคยู ทุกคำพูดทุกการกระทำมันเป็นเรื่องหลอกหลวงทั้งสิ้น

~내 사랑이라 생각했고 내 전부라고 생각했고
แน ซารังงีรา แซงกักแคซโก แน ชอนบูราโก แซงกักแคซโก
คิดว่าฉันคือสุดที่รัก คิดว่าฉันคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
내 마지막이 될 사랑 그게 너라고 믿었어
แน มาจีมักกี เทวล ซารัง คือเก นอราโก มิดดอซซอ
คิดว่าจะเป็นรักครั้งสุดท้าย คำพูดเหล่านั้นที่เธอเคยบอก ฉันเชื่อเธอทุกอย่าง
너 하나만을 위해 웃고 너 하나만을 위해 살고
นอ ฮานามันนึล วีแฮ อุซโก นอ ฮานามันนึล วีแฮ ซัลโก
รอยยิ้มที่มีให้เธอแค่เพียงคนเดียว ชีวิตที่ใช้ไปเพื่อเธอเพียงคนเดียว
그게 행복일꺼라고 니 사랑을 믿었는데
คือเก แฮงโบกกิลกอราโก นี ซารังงึล มิดทอซนึนเด
มันเป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขมาก เพราะฉันเชื่อในความรักของเธอไง แต่...~

เสียงเพลงจากวิทยุในบ้านที่ผมเปิดไว้มันกำลังเล่นเพลงไปเรื่อยๆเหมือนกับน้ำตาของผมที่ไหลลงมาเรื่อยๆ ผมเองก็อยากจะไว้ใจดงแฮให้มากกว่านี้แต่..ผมทำไม่ได้
~모두 다 거짓말이야 다 거짓말이야
โมดู ดา กอจิซมัลรียา ทา กอจิซมัลรียา
ทุกๆ อย่างมันโกหกสิ้นดี ทุกๆ อย่างล้วนแต่หลอกลวง
너의 사랑은 다 거짓말이야
นอเย ซารังงึน ดา กอจิซมัลรียา
ความรักของเธอน่ะมันโกหกทั้งเพ
이토록 아프게 해서 날 슬프게 해서
อีโทโรก อาพือเก แฮซอ นัล ซึลพือเก แฮซอ
ทำให้ฉันต้องเจ็บปวดขนาดนี้ สร้างความเสียใจมากมายให้ฉันขนาดนี้
울리고 간 사랑이잖아
อุลรีโกกัน ซารังงีจานนา
และทำให้ฉันต้องร้องไห้เจียนตายน่ะต่างหาก คือความรักของเธอ
나만을 사랑한다고 날 지켜준다고

 นามันนึล ซารังฮันดาโก นัล จีคยอจุนดาโก
ที่เคยพูดว่ารักแค่เพียงฉันคนเดียวเท่านั้น จะคอยปกป้องดูแลฉัน
너의 사랑은 다 거짓말이야
นอเย ซารังงึน ทา กอจิซมัลรียา
ความรักของเธอทั้งหมดนั้นมันโกหกทั้งเพ
내 마음 다 가져가고 사랑도 가져가고
แน มาอึม ทา คาจยอกาโก ซารังโด คาจยอกาโก
หัวใจของฉันมันแหลกสลาย ความรักของฉันก็พังทลายลงไป
떠나는 게 사랑이잖아
ตอนานึน เก ซารังงีจานนา

รักที่จากฉันต่างหากคือรักในแบบของเธอ~

หลอกหลวงนั้นเหรอ?ไม่สิ ผมควรจะไว้ใจด๊อง ใช่ผมต้องไว้ใจเขาเพราะเขาคือคนที่ผมรัก ผมต้องไว้ใจเขา

ซาตานมิน:อย่าโง่ไปหน่อยเลยนะซองมิน นายเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าดงแฮรักใคร

เทวดามิน:ซองมินนายต้องเชื่อใจดงแฮนะ เขาคือคนที่นายรัก

ซาตานมิน:อย่าไปฟังที่เจ้าเทวดางี่เง่าพูดเลย ในสายตาของลี ดงแฮมีแต่คยูฮยอนเท่านั้นแหละ มันไม่เคยมีเงาของนายอยู่เลย

เทวดามิน:อย่าไปเชื่อมันนะ นายจำคำพูดของดงแฮไม่ได้เหรอ

ซานตามิน:มันโกหก รักแท้ไม่มีจริงในโลกหรอก ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพียงภาพลวงตา

ใครก็ได้เอาเจ้าสองตัวนี้ไปเก็บที-*- ผมจะทำยังไงดีผมไม่อยากให้คนอื่นๆต้องเครียดเพราะเรื่องของผม ผมควรจะหลีกทางให้เขาดี

~ You are my everything, nothing your love won't bring My life is yours alone, the only love I've ever known~

โทรศัพท์เครื่องสวยลั่นไปมาอยู่ข้างๆ ผมหยิบมันขึ้นมาแล้ววางมันไว้ที่เดิม

~ You are my everything, nothing your love won't bring My life is yours alone, the only love I've ever known~

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมที่จะปาดมันออกไป-*-หรือไม่ปาดดี อืออ...ไม่ปาดดีกว่าเพราะมันแพง ผมตัดสายทิ้งก่อนจะปิดเครื่องหนีไป ผมยังไม่อยากจะคุยกับเขาตอนนี้

เทวดามิน:ฉันว่านายพูดกับดงแฮตรงๆเลยดีกว่า ว่าจะเอายังไง

ซาตานมิน:เห็นด้วยอย่างยิ่ง-*- นายควรจะพูดกับเขาไปตรงๆดีกว่าเก็บมานั่งคิดคนเดียวแบบนี้

เทวดามิน:ใช่เลย

หลังจากที่เจ้าสองตัวนี้มันได้ปรึกษากันเรื่องของผมกับเขา สรุปก็คือผมจะต้องโทรไปหาด๊องตรงๆ เป็นไงเป็นกันว่ะ

ผมไม่รอช้ารีบคว้าโทรศัพท์เครื่องสวยมาเปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว โห มีคนโทรเข้ามาตั้ง20กว่าสายน่ะ ถ้าเดาไม่ผิดต้องเป็นด๊องแน่เลย อ่า ใช่จริงๆด้วย

~ You are my everything, nothing your love won't bring My life is yours alone, the only love I've ever known~

“ยอโบเซโย”

(ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ฮะมิน เป็นอะไรไปอีกล่ะ)

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

(ไม่ใจเหรอว่าไม่เป็น แล้วใครล่ะที่เดินตึงตังออกไปจากห้องน่ะ)

“จะหาเรื่องกันใช่ไหมดงแฮ”

(เปล่า)

“ถ้าเปล่าแล้วทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ฉันด้วยแหละ”

(พอฉันพูดดีๆกับนาย นายก็ขึ้นเสียงใส่ฉันเหมือนกัน)

“ใช่สิ ฉันมันไม่ได้ดีเหมือนคยูนี่”

(อย่าลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวได้ไหมลี ซองมิน)

“ใช่สิ ฮึก ฉันมันไม่มีค่าสำหรับนาย ฮึก ไม่เคยอยู่ในสายตาเลย”

(นั้นมันไม่ใช่ปัญหาน่ะซองมิน)

“รึนายจะเถียงฉันว่านายไม่ได้รักคยูฮยอนแล้ว”

(....)

“ไหนนายบอกว่า ฮึก นายจะรักฉันคนเดียวไง”

(ฟังด๊องก่อนนะมิน ด๊องก็แค่..)

“มินไม่ฟังอะไรอีกต่อไปแล้ว เราจบกันแค่นี้เถอะด๊อง”

(ไม่นะมิน มันไม่ใช่อย่างที่มินคิดนะ)

“มินไม่อยากฟังคำแก้ตัวอีกแล้ว ฮึก พอสักที”

(ด๊องไม่ได้รักคยูแล้ว คนที่ด๊องรักมีแค่มินคนเดียว จริงๆนะ)

“....”

(คยูก็แค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น เชื่อด๊องนะมิน)

“....”

(ด๊องรักมินจริงๆนะ ในใจด๊องมีแค่มินคนเดียวจริงๆ)

“ก็ได้ มินจะเชื่อด๊อง”

(แฟนใครนะ น่ารักดีสุดเลย^^)

“บ้า>///<”

(ถึงบ้าก็บ้ารักมินนะครับ^^)

“ด๊องอ่ะ><”

(วันนี้จะมาเฝ้าคยูด้วยกันไหมครับคนดี)

“วันนี้พี่ซีวอนอยู่เฝ้าไม่ใช่เหรอ”

(งั้นวันนี้ด๊องไปข้างบ้านมินน่ะ ไม่อยากเป็นกขค)

“ไม่เอาอ่ะ ด๊องอยู่กับเรียวไปดิ”

(คนอื่นเขาอยู่กันเป็นคู่ๆหมดเลยอ่ะมิน ด๊องไปนอนบ้านมินน่ะ)

“ก็ได้”

(เย้ เดี๋ยวอีกประมาณ15นาทีผมไปถึงนะครับ)

“ครับผม”

(ด๊องรักมินน่ะ รักมินคนเดียวเท่านั้น)

“มินก็รักด๊องเหมือนกัน รักมากเลยด้วย-///-”

--------------------------------------------

Mode:เรียวอุค

กระผมคิม เรียวอุคผู้น่ารักรายการตัวฮะ ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ห้อง103 เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วหลังจากคยูฮยอนเพื่อนรักของผมได้รับอุบัติเหตุ ผมและเพื่อนๆพี่ๆก็ผลัดกันมาเฝ้าคยูทุกวันและวันนี้ก็เป็นเวรของผมกับดงแฮแต่พี่ซีวอนอาสาเฝ้าแทน

“ตัวใหญ่ถามอะไรหน่อยได้ไหม”ผมมองหน้าคนรักของผม

“ว่ามาสิครับตัวเล็ก”พี่เยซองยิ้มจนตาหาย

“ถ้าตัวเล็กเป็นแบบคยู ตัวใหญ่จะมาดูแลตัวเล็กแบบพี่ซีวอนไหม”ผมถามเสียงอ่อย ไม่ใช่ว่าผมไม่วางใจในตัวคนรักแต่ผมอยากรู้

“ทำไมตัวเล็กถึงถามพี่แบบนี่ล่ะ กลัวพี่จะทิ้งตัวเล็กไปเหรอ”พี่เยซองลูบหัวผมอย่างเอ็นดู

“อืม-///-”ผมพยักหน้าเล็กน้อย

“ไม่ว่าตัวเล็กจะเป็นยังไง พี่สัญญาว่าจะดูแลตัวเล็กให้ดีที่สุด”พี่เยซองดึงผมมานั่งที่ตัก“ต่อให้ตัวเล็กตาบอด หูหนวก เป็นใบ้พี่ก็จะดูแลตัวเล็กไปตลอดจนกว่าเราจะตายจากกันไป”

“พอแล้วครับ พอแล้ว”ผมรีบปิดปากพี่เยซองเป็นการด่วน“อย่าพูดเรื่องเป็นเรื่องตาย ฮึก กับผมได้ไหม ฮึก ขอร้องล่ะ”

“ครับๆ ไม่พูดแล้ว”พี่เยซองปาดน้ำตาของผมอย่างเบามือ“ตัวเล็กอย่าร้องนะครับ”

“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบเรื่องแบบนี้ พี่ก็ยังจะพูดอีก”ผมปาดน้ำตาอย่างลวกๆ“ตัวใหญ่ใจร้ายที่สุดเลย”

“คราวหลังพี่จะไม่แกล้งแล้ว อย่าโกรษตัวใหญ่เลยนะ”พี่เยซองกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งกว่าเดิม

“อะแฮ่มๆ”ซีวอนไอสองสามที

“เป็นอะไรไปเหรอครับพี่”คยูฮยอนถามอย่างเป็นห่วง

“ความเลี่ยนติดคอครับ”ซีวอนบอกพลางเหล่มองผมกับพี่เยซองเล็กน้อย

“พี่ยังไม่ชินอีกเหรอครับ-*-”คยูฮยอนพูดอย่างเอือมๆ“ว่าแต่ด๊องหายไปไหนแล้วเหรอครับ”

“เจ้านั้นบอกว่าจะไปนอนที่บ้านมินนี่น่ะ”ซีวอนบอก

“พี่ครับผมอยากไปเที่ยวเกาะเซจู”คยูฮยอนพูดแกมขอร้อง“พาผมไปหน่อยนะ”

“ขอโทษนะคยู ช่วงนี้พี่ติดเรียน”ซีวอนลูบหัวคนตรงหน้าเชิงปลอบ“พอเราหายสนิทแล้วพี่จะพาเราไปก็แล้วกันน่ะ”

“ไม่อยากไปแล้ว เชอะ”คยูฮยอนเชิดใส่ซีวอนก่อนจะหมุดลงไปในผ้าห่ม

“อย่างอนสิครับ ไม่น่ารักเลย”ซีวอนดึงผ้าห่มออก“เดี๋ยวก็ไม่รักเลย”

“ผมก็ไม่ได้ขอร้องให้พี่มารักสักหน่อย”คยูฮยอนพูดเสียงอ่อย“จะไปรักใครที่ไหน ก็ไปเลย”

~내게서 언제부터 지친걸까
เน เก ซอ ออน เจ บู ทอ จี ชิน กอล กา
เธอเริ่มเบื่อคนคนนี้ตอนไหนกันเหรอ

난 네게 무엇을 힘들게 한 걸까
นัน เนเก มู ออ ซึล ฮิม ดึล เก ฮัน กอล กา
ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า

더 이상 아무런 말도 더하지 않는 너에게
ทอ อี ซัง อา มู รอน มัล โด ทอ ฮา จิ อัน นึน นอ เอ เก
นานมาแล้ว..ที่เธอไม่พูดอะไรสักคำกับฉัน

이제는 물을수도 없는 내가 돼 버린걸
อี เจ นึน มู รึล ซู โด ออบ นึน เน กา ดเว บอ ริน กอล
ตอนนี้....แม้กระทั่งโอกาสที่จะถามถึงสาเหตุ ก็ไม่มีเหลือให้ฉันเลย ~
เสียงฮัมเพลงเบาๆออกมาจากปากของคนรักของผม เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของผมเลย

~한 투정도 한 번 없이 그저 넌 착한 미소로 웃어주는
ฮึน ฮัน ทู จอง โด ฮัน บอน ออบ ซี คือ จอ นอน ชัค ฮัน มี โซ โร อู ซอ จู นึน
ฉันไม่สามารถพึ่งพิงเธอได้อีกแล้ว เธอทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ

그 눈에 스치는 슬픔 놓쳐버린건
คือ นู เน ซือ ชี นึน ซึล พึม นท ชยอ บอ ริน กอล
สิ่งที่ทำพลาดไป... หลงเหลือไว้แต่ร่องรอยความเจ็บปวดในแววตาของเธอ

무심했던 미련함인걸 미안해 my love
มู ชิม เฮท ตอน มี รยอน ฮา มิน กอล มี อัน เฮ my love
ความผิดพลาดทั้งหลายนั่น ฉันคงได้แต่ขอโทษเธอจริงๆ ที่รัก~

ผมร้องต่อจากท่อนที่พี่เยซองร้องเมื่อกี้ และแล้วการต่อเพลงก็ได้เริ่มขึ้น ผมส่งต่อให้กับพี่ซีวอนที่นั่งหงอยอยู่ข้างเตียง

~돌아서는 너를 보며 사랑이 걷혀가던
โท รา ซอ นึน นอ รึล โบ มยอ ซา รัง งี กอ ดยอ กา ตอน
กว่าฉันจะหันไปใส่ใจเธอ.....ความรักก็ได้จากไปแล้ว

시간이 이제야 내게도 보이고 있지만
ชี กา นี อี เจ ยา เน เก โด โบ อี โก อิท จิ มัน
ในตอนนี้ เท่าที่ฉันรู้ก็คือ...

이별이란 순간처럼 오는거라 생각했지
อี บยอ รี รัน ซุน กัน ชอ รอม โอ นึน กอ รา เซง กัก เคท จิ
เราคงต้องแยกทางกันจริงๆแล้วใช่ไหม ความทรงจำเก่าๆค่อยๆหวนกลับคืนมาอีกครั้ง

내게 이렇게 스며들고 있었다는 걸 몰랐었어
เน เก อี รอค เค ซือ มยอ ดึล โก อิท ซอท ตา นึน กอล มล รัท ซอท ซอ
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ความทรงจำเหล่านั้นถึงได้วนเวียนอยู่ภายในใจแบบนี้~

เสียงของพี่ซีวอนและคยูฮยอนที่กำลังร้องผสานกันนั้น ไพเราะจนอยากที่จะบรรยายได้ เสียงนุ่มชวนฟังของคยูฮยอนสามารถสะกดทุกคนในห้องให้สนใจเขาเพียงผู้เดียวได้ในเวลาสั้นๆ

“แปะๆๆ เก่งมากเลยคยู”พี่อีทึกชมพลางลูบหัวคยูฮยอนเบาๆ“นายมีพรสวรรค์ทางด้านนี้จริงๆ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกฮะ”คยูฮยอนเกาแก้มแก้เขิน“พี่เยซองกับเรียวอุคร้องได้เพราะกว่าผมอีก”

“ฉันว่าถ้าพวกนายสามคนร้องเพลงร่วมกัน มันต้องเพราะมากๆแน่เลย”พี่ฮีชอลบอกก่อนจะหยิบคุกกี้เอาปาก

“นั้นสิ”พี่คังอินเสริม“เสียงของพวกนายเพราะขั้นเทพจริงๆ”

“ผมไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”ผมแย้ง“ยังมีคนอีกมากมายที่มีความสามารถมากกว่าพวกเรา”

“ในโรงเรียนของเราไม่มีใครร้องเพลงเพราะเท่าพวกนายอีกแล้ว”พี่ฮันคยองรีบเสริม

--------------------------------------------

เช้าวันต่อมา...

Mode:ซีวอน

กระผมซีวอนรายการตัวครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงเรียน หลังจากที่เมื่อคืนนี้ผมอาสาเฝ้าคยูแทนเรียวอุคและดงแฮผมแทบไม่ได้นอนเพราะเจ้าน้องชายตัวดีคอยแกล้งผมต่างๆนานา

“หาว ง่วงชะมัดเลย”ผมขยี้หัวตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรง

“ง่วงนักก็นอนไปสิ”ฮันเกิงพูดพลางกดหัวของผมให้แนบลงไปกับโต๊ะ มือหนักชิหายเลย-*-

“เจ็บนะโว๊ย”ผมแวดใส่ฮันเกิง“มือคนหรือตีนควายว่ะ หนักชิบ”

“คนสิว่ะ ถามได้”ฮันเกิงบอก“ว่าแต่เมื่อไรแกจะบอกคยูสักที”

“ฉันเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไร”ผมพูดเสียงอ่อย“ฉันกลัว กลัวว่าคยูจะจากฉันไป”

“ไม่อยากจะเชื่อว่าในโลกนี้จะยังมีสิ่งที่คุณชายชเว ซีวอนกลัวอยู่ด้วย”เสียงล้อจากคังอินเพื่อนรักของผม

“วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เล่นกับแกนะไอ้หมี”ผมฟุบลงไปกับโต๊ะ

“ไม่เล่นก็ได้ว่ะ-*-”คังอินถอยห่างจากผมอย่างรวดเร็ว

“ฉันว่าแกรีบๆบอกไปเถอะว่ะ ถ้าขืนปล่อยไว้มันอาจจะสายไปก็ได้”ฮันเกิงตบบ่าผมเบาๆ

“เฮ้อ มันก็จริงอย่างที่แกว่า”ผมถอนหายเฮือกใหญ่“ช่างมันเถอะ ยังไงระหว่างฉันกับเขาก็เป็นได้แค่’พี่น้อง’เท่านั้นแหละ”

“เฮ้ย อย่าตัดใจอะไรง่ายๆแบบนี้สิว่ะ”ฮันเกิงตบโต๊ะด้วยความโมโห

“..........”ผมไม่เถียงมันเหมือนทุกๆครั้ง เพราะอะไรน่ะเหรอเพราะผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว ผมยอมรับว่าผมพยายามจะตัดใจจากคยูแต่มันก็ทำไม่ได้

“ฉันเชียร์แกเสมอนะเพื่อน สู้ๆ”ฮันเกิงตบบ่าผมสองสามที

“อืม”ผมพยักหน้าเล็กน้อย“วันนี้พวกแกจะไปรับคยูกับฉันไหม”

“ไม่ล่ะ ยังเคลียร์งานไม่เสร็จจะกลับกี่ทุ่มก็ยังไม่รู้เลย”<<คังอิน

“พอดีฉันนัดกับซินไว้อ่ะ ขอโทษนะเพื่อน”<<ฮันเกิง

“ฉันไปคนเดียวก็ได้ว่ะ”ผมพูดอย่างเซ็งๆก่อนจะนอนฟุบลงไปกับโต๊ะ

“ใช้เวลาในช่วงนี้บอกความในใจกับคยูเลย สู้ๆเพื่อน”คังอินพูดให้กำลังใจ ใช่แล้ว ผมต้องบอกความในใจกับคยูให้ได้

เทวดาฉ่อยคุง:นายแน่ใจแล้วเหรอชเว ซีวอน

ซาตานฉ่อยคุง:นั้นสิ นายแน่ใจเหรอว่านายรักคยูฮยอนจริงๆ

ฉ่อยคุง:จริงสิ ฉันรักคยูจริงๆ

เทวดาฉ่อยคุง:ถ้านายรักเขาจริงๆแล้วทำไมที่ผ่านมานายถึงทำร้ายจิตใจของเขาล่ะ

ซาตานฉ่อยคุง:นั้นสิ เพราะอะไรนายถึงเย็นชาใส่เขา เพราะใครที่ทำให้แม่นายต้องตรอมใจตาย

เทวดาฉ่อยคุง:ใช่เลย เพราะเจ้าเด็กนั้นคนเดียวถ้าไม่มีมันแม่นายคงไม่ต้องตายหรอก

ฉ่อยคุง:ไม่ใช่สักหน่อย ไม่ใช่

ซาตานฉ่อยคุง:ใครกันนะที่เคยบอกว่าเกลียดเจ้านั้น ใครกันที่พูดว่าเพราะมันทำให้แม่ต้องตรอมใจตาย

ฉ่อยคุง:คยูไม่ใช่ตัวต้นเหตุนะ พ่อต่างหากที่เป็นต้นเหตุ

เทวดาฉ่อยคุง:ที่นายปฏิเสธเพราะนายหลงเจ้าเด็กนั้นจนหัวปักหัวหำแล้วใช่ไหมล่ะ

ฉ่อยคุง:ไม่ใช่นะ ไม่ใช่

เทวดาฉ่อยคุง:นายอาจจะโกหกคนอื่นได้ว่านายไม่ได้เกลียดคยู แต่นายโกหกตัวเองไม่ได้หรอก

ฉ่อยคุง:ฉันไม่ได้เกลียดเขา ฉันรักเขา รักมากเลยด้วย

ซาตานฉ่อยคุง:รักมากกว่าแม่อีกงั้นเหรอชเว ซีวอน

ฉ่อยคุง:หยุดสักทีเถอะ หยุดสักที

“ชเว ซีวอน”เสียงเรียกของฮีชอลดึงผมให้หลุดจากภวังค์“เป็นอะไรของนายนะ แหกปากลั่นห้องเลย”

“เปล่า ไม่มีอะไร”ผมแก้ตัวน้ำใสๆ ให้ตายสิ ผมเป็นอะไรไป

“ฝันร้ายเหรอ”ฮีชอลถามอย่างเป็นห่วง“ฉันได้ยินนายละเมอถึงคยูด้วย ฝันว่าทะเลาะกับคยูเหรอ”

“เปล่า ฉันฝันว่าทะเลาะกับเจ้าเทวดาและซาตาน”ผมพูดเสียงอ่อย“เหมือนกับเจ้าสองตัวนั้นคือตัวฉันในอดีต”

“ก็ไม่แปลกหรอกที่นายจะคิดแบบนั้น”ฮีชอลนั่งลงข้างๆผม“จำได้ไหมตอนที่แม่นายตาย นายยืนร้องไห้แหกปากไล่คยูให้ออกไปจากบ้าน”

“ไม่ต้องเล่าก็ได้ ฉันไม่อยากนึกถึงมัน”ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด“ฉันเคยคิดว่าชาตินี้ฉันไม่มีทางที่จะยอมรับคยูเป็นน้อง จนกระทั้งพ่อตายด้วยอุบัติเหตุ”

“เพราะเหลือเขาแค่คนเดียว เลยต้องจำใจใช่ไหมล่ะ”ฮีชอลพูดอย่างรู้ทัน“ทั้งๆที่ไม่อยาก คยูเองก็เคยบอกฉันว่าตั้งแต่ที่พ่อนายเสีย นายก็เปลี่ยนไป”

“ประมาณนั้น ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดกับเขาเกิน‘พี่น้อง’ตั้งแต่เมื่อไร”ผมระบายยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานของน้องชายต่างมารดา“พอรู้ตัวว่ารัก กำแพงที่มันกั้นระหว่างฉันกับเขามันก็สูงเกินที่จะปีนข้ามไป”

“คิดให้ดีนะว่านายจะทำตามใจตัวเองหรือจะปล่อยให้กำแพงมันกั้นระหว่างเขากับนายต่อไป”ฮีชอลทิ้งทายก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

เทวดาฉ่อยคุง:เชื่อฉันเถอะ ยังไงนายกับเจ้าเด็กนั้นก็ไปด้วยกันไม่ได้

ซาตานฉ่อยคุง:ใช่เลย กำแพงนั้นนายเป็นของสร้างมันขึ้นมาแต่นายไม่สามารถทำลายมันทิ้งได้

ฉ่อยคุง:ใครบอกว่าฉันทำลายมันไม่ได้ ในเมื่อฉันสร้างมันได้ฉันก็ต้องทำลายมันได้เช่นกัน

ซาตานฉ่อยคุง:จำคำพูดของแม่ก่อนตายได้ไหมซีวอน

...“ซีวอนต่อจากวันนี้ไปลูกต้องเข้มแข็งไว้นะ อย่ายอมแพ้ต่ออุปสรรคและจงจำไว้ว่าเจ้าเด็กที่ชื่อ‘คยูฮยอน’เป็นคนทำลายครอบครัวของเรา”...

ฉ่อยคุง:ไม่ใช่สักหน่อย เขาไม่ใช่คนที่ทำลายครอบครัวฉัน

เทวดาฉ่อยคุง:โกหกไปก็ไม่ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นหรอกซีวอน

ซาตานฉ่อยคุง:สมควรแล้วล่ะที่เจ้าเด็กนั้นตาบอด

ฉ่อยคุง:ฉันไม่ได้เกลียดเขา เขาไม่ได้ทำลายครอบครัวฉัน ไม่ใช่

ณ ห้อง103...

“คะ..คยูฮยอน”เมื่อผมเปิดประตูห้องเข้ามา ผมก็เจอกับภาพที่มาสร้างปวดร้าวให้กับใจผมนั้นก็คือภาพที่คยูกำลังกอดกับคนคนหนึ่ง คนคนนั้นที่ไม่ใช่ผม

“คุณคงจะเป็นคุณซีวอนพี่ของคยูสินะครับ”ลำเสียงแปร่งของเด็กหนุ่มคนนั้นทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเกาหลี

“ขอโทษนะครับที่ผมเข้ามาขัดจังหวะ ขอตัว”ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มแปลกหน้าจะได้แนะนำตัว ผมก็รีบสาวเท้าออกมาจากห้องก่อน

--------------------------------------------

Mode:เฮนรี่

“พี่นายไม่พอใจอะไรฉันรึเปล่า”ผมหันไปถามคยูฮยอน“ฉันล่ะกลัวพี่นายจริงๆเลย อารมณ์ขึ้นๆลงๆ”

“ช่างเหอะ เขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”คยูฮยอนพูดอย่างไม่ใส่ใจ“เมื่อก่อนเป็นมากกว่านี้อีก ขอบใจนายมากเลยนะที่อุส่าบินจากจีนเพื่อมาเยี่ยมฉัน”

“ไม่เป็นไรหรอก”ผมยิ้มจนตาหาย“ฉันอยากรู้เรื่องของพี่นายจัง ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม”

“ฉันไม่อยากนึกถึงมันอีก ขอโทษนะ”คยูฮยอนเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องในอดีต

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ”ผมตบบ่าคยูฮยอนเบาๆ

“อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันจะเล่าให้นายฟังก็ได้”คยูฮยอนพูด

“เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันอายุได้ประมาณ8ขวบ ตอนนั้นคุณแม่ของพี่ซีวอนท่านทนรับสภาพแบบนี้ไม่ไหวเลยตรอมใจตาย พี่ซีวอนเสียใจมากหลังจากเสร็จงานฉันกับคุณพ่อก็กลับไปที่บ้านและเมื่อกลับไปถึงบ้านทันทีที่ฉันก้าวลงมาจากรถพี่ซีวอนก็วิ่งเข้ามาผลักฉันจนติดกับประตูรถพร้อมกับตะโกนไล่ให้ฉันออกไปจากบ้าน พี่เขาบอกว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณป้าต้องตรอมใจตายถึงแม้ว่าตอนนั้นฉันยังเด็กแต่ฉันก็เข้าใจในสิ่งที่พี่ซีวอนพูด คุณพ่อเห็นว่าพี่ซีวอนคงไม่หยุดอาละวาดง่ายๆจึงไปขอร้องให้คุณแม่ของพี่ฮีชอลพาพี่ซีวอนไปอยู่ด้วยสักพัก และหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอกับพี่อีกเลยจนกระทั่งคุณพ่อเสียตอนนั้นฉันอายุได้เพียง13ปีญาติทุกคนต่างก็เถียงกันว่าใครจะเป็นคนอุปการะฉันกับพี่ซีวอนและสุดท้ายเราทั้งคู่ก็ต้องย้ายไปอยู่กับคุณแม่ของพี่ฮีชอลแต่ก็อยู่ได้ไม่นานก็ย้ายมาอยู่บ้านที่อยู่ในปัจจุบันนี้”

“นายคงเสียใจมากเลยสินะ เรื่องคุณพ่อน่ะ”ผมพูดเสียงอ่อย“แล้วนายกับพี่ไม่มีปัญหาอะไรกันบ้างเหรอ”

“ก็มีบ้างน่ะ แต่ทำไงได้ล่ะ”คยูฮยอนพูดอย่างไม่ใส่ใจ“ฉันดีใจมากเลยที่พี่ซีวอนคุยกับฉัน อาจจะเป็นแค่ฉันที่คิดไปฝ่ายเดียวเองก็ได้ว่าพี่เขามีใจให้”

“........”ผมเองก็ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี ยอมนั่งฟังเรื่องราวที่มันอัดอันอยู่ในใจของเขา

“ฉันพยายามทำอย่างเพื่อให้พี่ซีวอนหันมามองฉัน แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือความเย็นชาเท่านั้น”คยูฮยอนปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ

“โทรศัพท์นายอยู่ไหน เดี๋ยวฉันโทรให้พี่นายขึ้นมารับ”ผมถาม

“บนข้างกับโทรทัศน์ โทรไปหาคนที่ชื่อดงแฮนะ”คยูฮยอนพูด้วยน้ำเสียงอู้อี้“ไม่ต้องโทรหาพี่ซีวอนล่ะ”

“อือ”ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ

(ยอโบเซโย)

“นั้นคุณดงแฮใช่ไหมครับ”

(ครับ นั้นใครเหรอครับ)

“ผมเป็นเพื่อนของคยูชื่อเฮนรี่ครับ ผมอยากจะให้คุณช่วยมารับคยูหน่อยได้ไหมครับ”

(พี่ซีวอนไปรับแล้วไม่ใช่เหรอครับ)

“ครับ เขามาแล้วและก็ไปแล้ว”

(เอ่อ สักครู่นะครับ)/“พี่ซีวอนกลับไปรับเจ้าคยู ณ บัดนาว”“ไปรับเองสิ”

“คุณดงแฮครับ”

(ครับๆ บอกคยูว่าตอนเย็นผมไปรับนะครับ)

“ครับ”

--------------------------------------------

Mode:ดงแฮ

“ทำไมพี่ถึงไม่ไปรับคยู”หลังจากที่โทรคุยโทรศัพท์เสร็จผมก็แวดใส่พี่ซีวอนทันที

“ฉันไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอเจ้าสองคนนั้น”ซีวอนตอบก่อนจะเดินหนีไป

“น่าสงสารคยูจัง”ซองมินพูดก่อนจะเอนมาซบไหล่ผม“ด๊องนายคิดว่ากำแพงที่มันกั้นอยู่ระหว่างเขาสองคนจะหายไปไหม”

“ไม่รู้สิ”ผมพูดเสียงอ่อน“เลิกเรียนแล้วพวกเราไปรับคยูกันนะ”

“เมื่อไรกัน เมื่อไรคยูจะได้หลุดพ้นจากความเจ็บปวด”ซองมินพูดขึ้นลอยๆ“เมื่อไรที่คยูจะได้พบความรักที่แท้จริง เมื่อไรคยูจะเลิกรักคนแบบนั้นสักที”

“คงยากล่ะมินนี่ คยูรักพี่ซีวอนมากแค่ไหนนายก็รู้”เรียวอุคพูดพลางลูบหัวเยซองที่นอนหนุนตักอยู่“คนอย่างพี่ซีวอนไม่มีทางเข้าใจจิตใจของคยูหรอก”

“แล้วมีใครเข้าใจซีวอนบ้างไหมล่ะ”อีทึกถามเสียงเรียบ“มีใครเข้าใจบ้างว่าทำไมเขาถึงได้เกลียดคยู มีใครเข้าใจไหมว่าทำไมเขาต้องสร้างกำแพงขั้นมา”

“............”

“แล้วพี่ซีวอนเขาเคยเข้าใจบ้างไหมว่าทำไมคยูถึงได้รักพี่เขามากมายขนาดนั้น”ผมเถียงกลับ ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมพี่ซีวอนถึงทำแบบนั้นแต่ผมรู้ในเรื่องที่พี่เขาไม่รู้

“ด๊องใจเย็น”ซองมินพยายามดึงผมให้นั่งลง“อย่าเพิ่งมีเรื่องกันเลยนะครับ”

“ถึงภายนอกคยูจะดูเหมือนเข้มแข็งแต่จริงๆภายในเขาเองก็ต้องการใครสักคนที่พร้อมจะดูแลเขา”ผมค่อยสงบสติอารมณ์

“ผมว่าเราเลิกพูดเลิกเรื่องนี้เถอะ”คิบอมพูดพลางลูบหัวฮยอกแจเบาๆ“เรื่องนี้เป็นเรื่องของเขาสองคน พวกเราเป็นคนนอกอย่าไปยุ่งเรื่องของเขาเลยครับ”

“ผมก็ว่างั้นแหละครับ”ฮยอกแจเสริม“มันเป็นเรื่องของเขา เราคนนอกคอยดูอยู่ห่างๆจะดีกว่า”

“ฝากเอาไปคืนพี่ซีวอนด้วยนะครับ”ผมโยนกุญแจรถให้อีทึก“และก็ฝากขอโทษคยูด้วย”

“ต้องแบบนี้สิถึงจะสมเป็นน้องพี่”อีทึกขยี้หัวผมจนไม่เป็นทรง“พี่ไปก่อนนะ”

“ไม่กลัวคยูโกรษเหรอ”ซองมินถาม“ปกตินายแคร์ความรู้สึกของคยูอย่างกะอะไรดี”

“อ่า เจ้าหญิงงอนผมอีกแล้ว”ผมเบ้ปาก“อย่างอนนะ ดีกัน”

“เชอะ”ซองมินสะบัดหน้าใส่ผม

“เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงไอติม หายงอนนะ”ผมเริ่มให้ของกินเป็นตัวล่อ

“หายงอนก็ได้”ซองมินหันมายิ้มหวานให้ผม“อย่าลืมสัญญานะ”

“ครับผม^^”ผมยอมยิ้มกับการกระทำของคนรัก“มันอาจจะช้าไปสักหน่อยแต่ผมอยากบอกมินว่า ผมรักมินนะ”

“มินก็รักด๊องนะ ฟอด”ซองมินกระโดดหอมแก้มผมฟอดใหญ่

“หวานไม่เกรงใจชาวบ้านเขาเลย”คิบอมมองด้วยสายตาอิจฉา“ฮยอกจ๋า ที่รักเป็นไงบ้าง”

“ดีขึ้นแล้วล่ะ มีอะไรรึเปล่าบอม”ฮยอกแจพูดด้วยเสียงอู้อี้ๆ“อิจฉาสองคนนั้นเหรอ”

“เปล่าจ๊ะ นอนต่อไปเถอะ”คิบอมพูดอย่างเป็นห่วง

“ฮยอกเป็นไรเหรอบอม”ผมถาม“ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”

“ไม่สบายนะ มีไข้ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”คิบอมบอก“ฉันบอกให้ไปนอนห้องพยาบาลก็ไม่ไป ดีนะที่ไข้ลดลงแล้ว”

“เฮ้อ หัวดื้อจริงๆเลยเจ้าไก่นี่”ซองมินพูดอย่างเอือมๆ

--------------------------------------------

17.30 PM ห้อง103

Mode:ซีวอน

แอ๊ดดด~

“มาแล้วเหรอด๊อง”คยูฮยอนหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผม

“.........”

“ด๊อง ฮึก ฉันจะทำยังไงดี ฮึก”จู่ๆคยูฮยอนก็โผล่เข้ากอดผม“ฮึก ฉันไม่อยากให้พี่เขารู้ ฮึก ฉันกลัว”

“.........”

“พะ..พี่ซีวอน”คยูฮยอนผละออกอย่างรวดเร็ว“พี่มานี่ทำไม แล้วด๊องล่ะด๊องอยู่ไหน”

“พอดีด๊องมันนัดกับซองมินไว้น่ะ พี่เลยต้องมารับแทน”ผมพูดเสียงเรียบ

“ถ้าไม่เต็มใจมา ที่หลังก็ไม่ต้องมา”คยูขึ้นเสียงเล็กน้อย

“เพื่อนนายไปไหนแล้วล่ะ”ผมถามก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง

“กลับไปแล้ว”คยูตอบท้วนๆ“มีไรจะถามอีกไหม ถ้าไม่มีก็กลับไปได้แล้ว”

“แล้วนายไม่กลับหรอ”ผมยิ้มเล็กน้อย“ทำไมถึงชอบทำหน้าบึ้งใส่พี่จังเลย กับคนอื่นทำไมเรา..ยิ้มได้ล่ะ”

“มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องยิ้มให้พี่ด้วยล่ะ ในเมื่อ..พี่เกลียดผม”คยูฮยอนพูดเสียงเบา“ทำไมผมถึงไม่ตายๆไปสักทีนะ ทำไม”

การสนทนาระหว่างเราสองคนจบลงเพียงเท่านั้น ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างคนสองคนมีแต่เสียงสะอึกสะอื้นเท่านั้น

“ตอนนั้นอาจะใช่ แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้เกลียดเรา”ผมลูบหัวคยูเบาๆ“กลับบ้านกันเถอะ”

“ผมรักพี่”คำคำนั้นคำที่ผมอยากจะฟัง เขาพูดออกมาแล้ว

“คิดดีแล้วเหรอ ที่รักคนอย่างพี่น่ะ”ผมพูดเสียงเรียบ“ไม่กลัวเหรอว่ามันจะทำให้เราเจ็บปวด”

“กลัว”คยูฮยอนตอบสั้นๆ“แต่ผมเลือกแล้ว...เลือกที่จะรักพี่ในฐานะ“คนรัก”ไม่ใช่พี่ชาย”

“พี่เองก็เลือกแล้วเหมือนกัน”ผมโผล่เข้ากอดคยูฮยอน“เลือกที่จะรักนายในฐานะ“คนรัก”ไม่ใช่น้องชาย”

3 ปีต่อมา...

ไม่อยากจะเชื่อเลย หลังจากวันนั้นจนถึงตอนนี้ผมกับคยูคบกันมาสามปีแล้วและตลอดสามปีผมกับเขาได้รู้อะไรหลายๆอย่างที่เราไม่เคย วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของคุณแม่

“สบายดีไหมครับคุณแม่”ผมวางดอกไม้หน้าหลุมศพ“ผมกับคยูมาเยี่ยมแล้วนะครับคุณแม่”

“เราสองคนสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”คยูหันมายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่เป็นเหตุให้คุณน้าต้องตาย”

“เรื่องมันผ่านไปแล้วนะคยู อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย”ผมโอบเอวคยูไว้หลวมๆ“นายเจ็บปวดมาพอแล้ว ได้เวลาที่เราจะเริ่มต้นใหม่สักที”

~내게서 언제부터 지친걸까난 네게 무엇을 힘들게 한 걸까~

“ยอโบเซโย”

(คยูฮยอนนายไปไหนฮะ)

“ฉันอยู่ที่สุสานกับพี่ซีวอน มีอะไรเหรอมิน”

(ไอ้ปลาเน่ากล้าโกหกฉันเหรอ)

“เอ่อ ตอนนี้ด๊องอยู่กับพี่ฮันกำลังทำรายงานอยู่”

(ทำรายงานเหรอ?)

“อืม ด๊องไม่ได้บอกนายเหรอว่ามันจะมาทำรายงานที่บ้านฉันอ่ะ”

(เปล่าอ่ะ ด๊องบอกแค่ว่าจะไปหานายก็เท่านั้นเอง)

“มีเรื่องอะไรเหรอ”

(นายช่วยโทรบอกไอ้ปลาเน่าด้วยนะว่ารีบกลับมาที่คอนโดด่วน ภรรเมียมันมานั่งร้องไห้อยู่นี่)

--------------------------------------------

Mode:ดงแฮ

~마지막 네온에비친 거리를 비출때두눈 가슴속깊이 남겨둔 그말을 건네고싶어~

“ยอโบเซโย”

(ไอ้ด๊องรีบกลับไปที่คอนโดด่วน ภรรเมียแกมา)

“หมายถึงซองมินน่ะเหรอ”

(ไม่ใช่)

“แล้วใครว่ะ”

(ไม่รู้เหมือนกันว่ะแต่ที่แน่ๆแกรีบกลีบไปเถอะ ไม่งั้นมีหวังมินนี่ที่รักเมิงอาละวาดคอนโดพัง)

“ฉันว่าบ้านแกจะพังมากว่าว่ะ”

(ไหงพูดจาหมาๆแบบนี้ว่ะ)

“ก็มินนี่มาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”/“ไอ้ลี ดงแฮ”

--------------------------------------------

“ไอ้ลี ดงแฮ”ซองมินมองผมเหมือนปอบเจอเหยื่อ“รีบๆเดินเข้ามาสิว่ะ”

“ค่ะๆ มาแล้วค่ะ”หญิงสาวนางหนึ่งรีบสาวเท้าเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ตามลำตัวของหล่อนนั้นมีแต่รอยข่วนเต็มไปหมด

“บอกฉันสิว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”ซองมินพูดเสียงเย็น

“ผะ...ผมไม่รู้จักเขา”ผมตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ

“พี่จำฉัน ฮึก ไม่ได้เหรอ”หญิงสาวผู้นั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม“ไหนบอกว่า ฮึก จะไม่ลืมกันไง”

“ยะ..ยุนอา”ผมอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าเด็กคนนี้จะมาหาผม“แกกลับมาตอนไหน ทำไมถึงไม่บอกกันเลย”

“พูดแบบนี้แสดงว่ารู้จักสินะ แถมยังสนิทกันอีกด้วย”รังสีความโหดแผ่ออกมาจากตัวของซองมิน

“แกไปบอกอะไรมินนี่น่ะเจ้าเด็กบ้า”ผมตะหวาดใส่ยุนอาที่หลบอยู่ข้างหลังผม

“ก็พี่เขาถามฉันนี่ว่าฉันเป็นอะไรกับพี่ ฉันเลยบอกว่าเป็นแฟนพี่”ยุนอาตอบอย่างซื่อ

“ไม่จริ๊งไม่จริง ด๊องไม่ได้นอกใจมินนี่น่ะ”ผมส่ายหัวแทบหลุด“ยัยเด็กนี่เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องห่างๆเท่านั้น”

“ฉันไม่เชื่อแกหรอกไอ้ปลาเน่า”ซองมินตะคอกใส่ผม“ไหนแกบอกว่าจะไม่ไปมีกิ๊ก ไหนบอกว่าจะรักฉันคนเดียว”

“อย่าบอกนะว่าคุณคือพี่ซองมิน แฟนของพี่ด๊อง”ยุนอาถาม

“ใช่ ฉันนี่แหละลี ซองมินแฟนของเจ้าปลาเน่า”ซองมินตอบ(แกมตะคอก)

“มินนี่พอแล้ว”ฮันเกิงล็อคตัวซองมินไว้“แค่นี่เจ้าด๊องมันก็เจ็บแล้ว พอเถอะ”

“เอ่อ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการหนูชื่อลี ยุนอาเป็นญาติห่างๆของพี่ดงแฮค่ะ”ยุนอายิ้มหวาน“ขอโทษด้วยนะค่ะที่โกหก หนูไม่รู้ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้”

“ทีหลังอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะยัยเด็กบ้า”ผมแยกเขี้ยวใส่ยุนอา

“ขอโทษค่ะพี่”ยุนอาพูดอย่างสำนึกผิด“ขอโทษนะค่ะพี่ซองมิน”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ”ซองมินบอกก่อนจะเดินมานั่งข้างผม“มินนี่ขอโทษนะด๊อง อย่าโกรษมินนะ”

“.......”ผมไม่พูดอะไร ครั้งอื่นยังพอให้อภัยแต่ครั้งนี้มันเกินไปแล้วจริงๆ

“ฮึก มินขอโทษนะ ฮึก”น้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย แย่แล้ว!ผมทำให้ซองมินร้องไห้ซะแล้ว

“ด๊องไม่โกรษมินหรอก”ผมลูบหัวซองมินเบาๆ“ไม่ต้องร้องนะ แต่คราวหลังน่ะฟังที่ด๊องพูดบ้างนะ”

“ฮึก อืม”ซองมินพยักหน้าเล็กน้อย“มินขอโทษ”

“อย่าร้องสิครับคนดี ฟอด”ผมฉวยเอาความหอมจากแก้มใส“ผมรักมินนี่น่ะ”

“มินก็รักด๊องเหมือนกัน”ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้

The End