คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : DR. : Maybe I don’t cry but it hurts. Maybe I won’t say but I feel.
-Maybe I don’t cry but it hurts. Maybe I won’t say but I feel.
ฉันอาจไม่ร้องไห้ แต่ฉันเจ็บ ฉันอาจจะไม่พูด แต่ฉันรู้สึก
ร่างเปลือยเปล่าถูกคลุมด้วยเสื้อยืดสีขาวคอวีเนื้อบาง เปิดเผยเนื้อหนังมังสาแค่ช่วงฐานอกอวบ
เอวบางหน้าท้องแบนราบ สวมเพียงแพนตี้ลายลูกไม้สีดำตัดกับสีผิวขาวเนียนสะอาดคล้ายเนยชั้นดี
สะโพกกลมกลึงนั้นดึงดูดสายตาของผู้มาเยือนภายในค่ำคืนได้อย่างดี ช่วงขาเพรียวยาวไร้รอยขีดข่วน
หรือบาดแผลตามเนื้อตัวให้ขัดต่อสายตา ยิ่งร่างนั้นบิดกายขยับปรับเปลี่ยนท่านอนโดยไม่ทันได้รู้สึกตัวหรอกว่า
แขกผู้ไม่ได้รับเชิญได้เข้ามาจากทางระเบียงห้องแม้จะสูงห่างจากพื้นดินแค่ยี่สิบห้าชั้น!
ใครจะไปรู้ละว่ามีสาวงามเปิดประตูระเบียงทิ้งไว้อ้าซ่าราวกับกำลังเชื้อเชิญให้ 'อับซาลอม'
แวมไพร์ผู้เต็มไปด้วยตัณหาและไฟราคะเข้ามาหาถึงที่! เขากำลังยืนมองเหยื่อสาวหลับตาพริ้มด้วยสายตากะลิ่มกะเหลี่ย
เลียริมฝีปากอันแห้งกรังเพื่อให้ความชุ่มชื่นอีกครั้ง ก่อนจะวางมือลงบนข้อเท้าเล็กๆ ผิวกายของหล่อนนั้นช่างนุ่ม
เนียนราวกับจับลงบนเส้นไหมอย่างดี หยิบยกลอยบนอากาศขึ้นมา กดใบหน้าต่ำลงสูดกลิ่นหอมแม้จะมาจากข้อเท้า
เล็กๆ เพียงแค่เขากำมือก็สามารถคว้ารอบข้อเท้าหล่อนได้พอดี
“ อ่าห์ ” อับซาลอมส่งเสียงครางอย่างเป็นสุขออกมา เนื้อกายสาวช่างหอมหวานชวนให้ลิ้มลอง
ภาพมโนภายในหัวเป็นร่างของหญิงสาวตรงหน้านอนตะแคงอวดหุ่นเอสไลน์อย่างเย้ายวน แถมกระดิกปลายนิ้วเรียกหา
ให้เข้ามาทาบทับกายหนาบนเนื้อตัวนุ่ม…. อ่าห์ อับซาลอมเปล่งเสียงครางอีกระลอก!
ฟันเขี้ยวแหลมทั้งสองข้างงอกออกจากเหงือกราวกับสัตว์ป่า
ยิ่งเบนสายตาสีเลือดมองใบหน้าของเหยื่อบนเตียงนอนอีกครั้ง 'งดงาม' มาก
มากจนไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเปรียบ! แม้จะยามหลับตา ใบหน้าของหล่อนโผล่ให้ยลโฉมเพียงแค่เสี้ยวเดียว
เส้นผมสีดำม้วนเป็นลอนยาวสลวย คล้ายเกลียวคลื่นท้องทะเลยามทิวา แผ่กระจายบนปลอกหมอน
ยิ่งปลุกเร้ากระตุ้นความต้องการออกมาได้อย่างไม่สิ้นสุด!
อับซาลอมเค้นคลึงข้อเท้าของหล่อนเบาๆ ค่อยๆเลื่อนฝ่ามือขึ้นสูงมาถึงน่องเรียว หมายจะสัมผัสต้นขา
โดยเฉพาะด้านในเป็นลำดับถัดไป แต่ไม่ทันได้ลงมือหรือทำตามใจตน ร่างกายอัดแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อถึงกับต้องสั่น
เนื้อลั่นโดยเฉพาะข้างขมับ!
แป๊ะ!
เสียงลั่นดังสนั่นท่ามกลางความเงียบ เส้นผมสีบรอนด์ทองยาวสลวยถึงเอวสอบถึงกับสั่นตามแรง หัวเกือบทิ่ม!
เจ้าของร่างต้องหันมองการมาของอีกคนด้วยอาการตาขวาง!
“ ใครว่ะ แม่งมาขัดความสุขกู! เดี๋ยวหักคอแม่ม! ” อับซาลอมก่นด่า เสียงเขียวอย่างเคียดแค้น!
เขากำลังจะมีความสุข ใช่ ความสุขกับหญิงสาวตรงหน้า!
ทั้งตัวเขานั้นอิ่มท้องจากการดื่มเลือดสดๆจากต้นคอขาวเนียน แถมอิ่มเอมใจด้วยเซ็กส์กับร่างบางบนเตียงอีกด้วย!
“ จะหักคอใครนะ? ” เสียงหนาทุ้มทรงอำนาจเอ่ยถามเขาอีกหนเพื่อความแน่ใจ
ไม่ทันไรเจ้าของเสียงจึงปรากฏกาย ร่างของมิฮอว์คโผล่มาหยุดปลายเท้าด้านหลังของอับซาลอมอย่างไร้สุ้มเสียง
หรือแม้แต่เงาตะคุ่มให้อับซาลอมได้ไหวตัวหลบฝ่ามือหนักๆได้พ้น!
“ ค คะ คุณท่าน! ” อับซาลอมเบิกตากว้างราวกับเห็นผี!
คุณท่าน นายเหนือแห่งสายพันธุ์อมตะกำลังยืนอยู่ข้างตัว ดวงตาสีอำพันคู่นั้นส่องสว่างแม้จะอยู่ในห้องเกือบมืดมิด
จับจ้องมองอย่างไม่พอใจกับการกระทำอันอุกอาจของเขา
“ ผ ผมไม่รู้ว่านี่ เด็กของคุณท่าน! ” อับซาลอมพูดออกมาอย่างไม่คิดติดอาการรนราน “ เฮ้ย! ผมไม่ทราบว่า
เป็นผู้หญิงของคุณท่าน! ขออภัยด้วยครับ ” อับซาลอมต้องเรียบเรียงคำพูดใหม่อีกหน โค้งตัวก้มใบหน้าลง
ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า
“ ต้องให้ฉันสอนไหม สุภาพบุรุษควรปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างไร? ” มิฮอว์คถามสั้นๆ
โดยเฉพาะกับผู้หญิงซึ่งไม่รู้สึกตัวเช่นนี้!
“ ม มะ ไม่ ครับ ผมจะไม่ทำอีกครับ ” อับซาลอมยังคงก้มหน้ามองปลายเท้าตนเอง
มือทั้งสองข้างถูกเก็บรวบมาด้านหน้า มือขวาจับข้อมือซ้ายไว้ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม
“ หากว่าเธอจะเปิดประตูทิ้งไว้ หรือสวมชุดบางๆไม่ได้แปลว่าเราสามารถทำอะไรกับเธอก็ได้ ”
หรือต่อให้แก้ผ้าเปลือยเปล่า ยิ่งเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเปรยตามองหรือวิพากย์วิจารณ์อย่างสนุกปากด้วยซ้ำ!
“ เข้าใจแล้วครับคุณท่าน ” อับซาลอมพยักหน้าเข้าใจ ครั้งนี้เขาผิดจริงๆ ผิดมหันต์ที่เข้าผิดห้อง!
เอ๊ย! ใครจะไปรู้ละว่าหญิงสาวของคุณท่านโคตรน่าขย้ำจะอยู่แค่เอื้อมมือ เอ๊ย! ผิดที่ไม่มีความยับยั้งช่างใจ!
เอ๊ย! (อับซาลอม:ถูกแล้ว!)
“ ดี! ไปเจอกันข้างบน! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ” มิฮอว์คมีเรื่องต้องการวานให้เขาได้สานต่อ
แต่เหมือนจะไม่ทันที่ทั้งสองคนจะได้เคลื่อนย้ายกายไปด้านบนได้ ร่างบนเตียงขยับตัวช้าๆบิดกายเล่าๆ
เสื้อยืดสีขาวยิ่งถลกล่นสูงขึ้นกว่าเดิมจนเห็นฐานอกอวบอย่างชัดเจน ยอดอกดุนดันขึ้นจากหน้าอกอวบคู่สวย
ผ่านเสื้อบางๆบนตัวอับซาลอมเผลอเลียปากตามนิสัย สูงอีก! สูงอีก! เขาอธิฐานขอให้เสื้อยืดบางๆตัวเดียวบนร่าง
ไม่อาจจะปกปิด ทุกส่วนได้เลิกสูงขึ้นเหนืออกภายในใจ!
“ จะฟาดให้ก้นลายเลยเชียว! ” มิฮอว์คส่งสายตาดุๆไปทางคนบนเตียง
ลีอาหลับตาพริ้ม ขนตาหนายาวแพงอนนั้นปิดสนิทกัน ขยับร่างกายขับไล่อาการเมื่อยล้าจากการนอนค้างท่าเดิม
ยกสะโพกกลมกลึงรับกับช่วงขาขึ้นเปลี่ยนเป็นท่านอนตะแคง นอกจากสะโพกงอนเด้งแล้วก็ช่วงขาเพรียวยาวน่าจับจ้อง
ไม่มีรายละเอียดใดรอดพ้นจากสายตาของมิฮอว์คได้!
จับฟาดก้น ฟาด…ก้น! ก้น!
ราวกับว่าลีอารับรู้ความต้องการของอีกคนแม้จะยามหลับตาหลับสนิท หน้าอกอวบคู่สวยขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจ
ทั้งเห็นด้วยสายตาและสามารถจินตนาการถึงตอนได้จับหล่อนฟาดก้นขึ้นมาจริงๆ
แค่คิด…ใบหน้าหล่อคมเข้มถึงกับแดงซ่านขึ้นมาอย่างฉับพลัน!
เหมือนว่าจะไม่ทันได้คิดหรือจิตนาการต่อ ใครจะไปรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่า ลีอาเปิดเปลือกตากว้างทั้งสองข้าง
สอดมือเข้าไปใต้หมอนควานหาคลำแตะด้ามจับกระบอกปืนพกออกมาได้ เท่านั้นแหละฮะท่านผู้ชม!
วงแตกสิครับ! รออะไร?
อับซาลอมถึงกับกระโจนหนีรีบซ่อนแอบร่างหลังโซฟารับแขก ส่วนมิฮอว์คนั้นรีบชิงขึ้นที่สูงแอบอยู่ด้านบนเพดาน
หากหล่อนเงยหน้าขึ้นมาก็คงเห็นเขาในท่าทางไม่ต่างอะไรกับตุ๊กแก! แผ่นหลังแนบติดชิดกับเพดานให้มากที่สุด
กางเล็บสีดำแหลมคมออกมา ทั้งจิกและยึดร่างไม่ให้ร่วงหล่นลงพื้นตามแรงโน้มถ่วงโลกไว้!
“ ไอ้ผีเวร! คนจะหลับจะนอนโว้ย! เดี๋ยวแม่ยิงไส้แตก! ” ลีอารู้สึกตัวเหมือนมีบางอย่างเย็นยะเยือกสัมผัสข้อเท้า
เริ่มลามขึ้นมาแตะน่อง สักพักเหมือนได้ยินเสียงกระซิบกระซาบบางอย่าง ผ้ายันต์สีแดงซึ่งได้รับมอบจากมากิโนะ
นั้นไม่ได้ผลคงเพราะเป็นผีฝรั่งไม่เข้าใจภาษาไทยก็เป็นได้ ดังนั้นจึงต้องผุดลุกออกจากเตียง คว้าปืนจากใต้หมอนได้
หยิบสัญญาเช่าออกมาวางกางบน ห้องรับแขกเสียงดังตึง!
“ แหกตาดูซะบ้าง สัญญาเช่านี่ชื่อใคร? แล้วก็ช่วยไสหัวออกไปด้วย! ” นอกจากฝ่ามือข้างขวา
จะวางแผ่นกระดาษอย่างไม่พอใจ มือซ้ายถือปืนกล็อกสิบเก้า เจนห้า เหมาะสำหรับคนถนัดมือซ้าย
ขนาดลูกกระสุนเก้ามิลลิเมตร ภายในแม็กกาซีนบรรจุสิบห้านัด ในลำกล้องอีกหนึงนัด!
กดปลายกระบอกปืนลงบนแผ่นกระดาษ เพื่อให้เห็นชื่อของผู้เช่าอย่างชัดเจน!
“ กึ๋ย! ” เพโรน่าน้องเล็กของสายพันธุ์อมตะ วิญญาณโกสสีขาวใสโปร่งแสงสุดแสนน่ารักอีกสองถึงสามตัว
ลอยล่องกลางนภาอย่างอิสระ อยู่ด้านนอกระเบียงกว้าง เธอมาทันได้เห็นคุณท่านและอับซาลอมต่างพากันวิ่งหนีตาย
หาที่หลบภัยอย่างอลหม่าน!
ยัยโคนมโวยวายเสียงดัง แถมชักปืนขู่อีกตังหาก!
ส่วนคนด้านนอกกำลังจะเข้ามาได้หลอกผีให้อีกคนได้หัวโกร๋น จะได้กลับกลายเป็นฝ่ายหัวโกร๋นเสียเอง!
ได้แต่ยุติเรื่องการหลอกผีแต่เพียงเท่านี้เสียดีกว่า…
การตื่นขึ้นกลางดึกทำให้ลีอาไม่สามารถข่มตานอนหลับต่อได้ลง หล่อนจึงขยับกายย้ายร่างเข้าห้องทำงาน
พร้อมหยิบเบียร์เย็นๆติดมือเข้าไปด้วย(เปิดโอกาสให้ทั้งมิฮอว์ค อับซาลอมชิ่งหนีหายไปในความมืดมิดขึ้นสู่ชั้นบน!)
ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้เกมมิ่งถูกออกแบบมาให้รองรับกับสรีระของผู้ใช้งานอย่างอ่อนล้าเต็มแรง หล่อนเชิดปลายคาง
ค่อยๆปิดเปลือกตาลง เงยหน้าขึ้นปรับลมหายใจเข้าออกช้าๆ ใช้เวลานี้เพื่อทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้น….
งานเลี้ยงปิดคดีอุ้มฆ่าโบกปูนนักการเมืองท้องถิ่นกินเวลาในการตามสืบคดีเกือบหกเดือน
ทุกคนในหน่วยพิเศษ 'สเปซ' เอส ซาโบ้ ทาชิงิ โคบี้ ต่างพากันไปรวมตัวกันที่บาร์ประจำเพื่อดื่มฉลอง!
และ ‘ผู้กองสโมคเกอร์’ ได้กล่าวอำลาวงการสีกากีแห่งนี้ พร้อมเกษียณตัวเองไปอยู่ดูแลครอบครัว (บิดา-มารดา)
เมื่อทุกคนดื่มกันอย่างเต็มที่ก็พากันรวมกลุ่มออกมา เพื่อไปยังลานจอดรถของทางร้านซึ่งนั่นก็อยู่อีกฝั่งถนน
โดยข้ามถนนสองเลนเล็กๆเพื่อไปยังฝั่งตรงข้าม จะแยกย้ายกันกลับบ้าน บางส่วนไม่ได้นำรถมาเอง
จึงต้องพึ่งบริการของแท็กซี่ ตามนโยบายเมาไม่ขับ กลับแท็กซี่นั่นเอง!
“ ไหวไหมเนี่ยผู้กอง? ” เอสหันมาถามหัวหน้าทีม เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปสักพัก
มองไปทางด้านหลังก็เห็นว่าสโมคเกอร์ยังคงสูบซิกการ์นอก พ่นควันฉุยได้อย่างสบายๆ แม้จะดื่มมาอย่างหนัก
เดินทรงตัวได้ไม่มีเอนเอียงใดๆ แต่เรื่องของอายุที่ทุกคนยังเกิดความกังวล อีกไม่กี่ปีเขาก็จะเกษียณแล้ว
หัวหน้าทีมสโมคเกอร์เป็นคนสิงห์อมควัน แถมการดื่มนั้นไม่เป็นรองเรื่องการสูบพ่นควันสีเทาแทบตลอดเวลา
เส้นผมสีดอกเลาใบหน้าคมเข้มดุดัน สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้พบเห็นได้อย่างทั่วไป หากว่าได้รู้จักสัมผัสกับตัวจริง
จะรู้ได้เลยว่า เขาเป็นคนจิตใจดี เป็นหัวหน้าที่ดีที่ลูกน้องอยากร่วมงานด้วย ยกเว้นแค่เรื่องปากคอเราะร้ายเท่านั้น!
ยิ่งเวลาโมโหราวกับว่าเป็นเครื่องพ่นคำด่าหยาบคายจักรกลได้เลย!
“ แบบนี้ต้องเรียกรถพยาบาลมารอไว้ก่อนเลย ” สโมคเกอร์หันมาว่าเอสหนึ่งที
แล้วบอกให้ซาโบ้ซึ่งเดินอยู่ด้านหน้ากดโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลตามคำสั่ง
“ เตรียมน้ำเกลือและถังออกซิเจนให้ผู้กองแล้วละ ” เอสยังไม่ยอม แถมยังตอบกลับอย่างกวนประสาท
ทุกคนถึงกับหัวเราะร่วน และสิ่งที่ไม่อาจจะคาดคิดหรือคาดฝันมาก่อน!
ในจังหวะที่ทุกคนกำลังเดินข้ามถนนกันอยู่ มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์รุ่นใหม่ล่าสุด ไม่ติดแผ่นป้ายทะเบียน
ยกล้อหน้าซิ่งเข้ามา อ่านไม่ผิดหรอกยกล้อหน้าจริงๆ ชักปืนขึ้นมากราดยิงใส่ผู้กองสโมคเกอร์ราวกับว่าตนเป็นแรมโบ้!
สร้างความแตกตื่นให้กับประชาชนผู้เห็นเหตุการณ์วิ่งหนีกันอย่างอลหม่าน
ปั๊ง! ปั๊ง! ปั๊ง!
เสียงกระสุนดังขึ้นสามนัดซ้อน ร่างหนาของสโมคเกอร์กระเด็นตามแรงกระสุนปืน ล้มตัวลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก
ซาโบ้กดปุ่มโทรศัพท์รีบโทรตามรถพยาบาลทันที และบอกพิกัดกับปลายสายให้รีบเร่งมารับ
คนเจ็บเข้าสู่โรงพยาบาลใกล้เคียง ถึงมือแพทย์ผ่าตัดหัวกระสุนออกมาได้ไวที่สุด!
ส่วนคนอื่นๆต่างพากันใช้ฝ่ามือทั้งสองประสานกันช่วยกดปากแผลห้ามเลือด รวมถึงตัวลีอาด้วย
“ ผู้กองสโมคเกอร์ ” ทาชิงิน้ำตาคลอทรุดตัวคุกเข่าลงทั้งกดปากแผลห้ามเลือดและเรียกชื่อของเขาตลอดเวลา
“ อดทนไว้ก่อนนะผู้กอง อดทนไว้! ” โคบี้ประคองศีรษะของสโมคเกอร์แถมส่งเสียงเรียกชื่อคนเจ็บ
“ บ้าไปกันใหญ่เเล้ว! ” เอสถึงกับช็อค ยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอย
ไม่คิดว่าสิ่งที่พูดกันเล่นๆออกไปจะกลายเป็นจริง ทั้งน้ำเกลือและถังออกซิเจน เขารีบขยับตัวนั่งยองๆ
เพิื่อช่วยคนอื่นๆกดปากแผลบนร่างกายของผู้กองตายยากอีกคน!
เสียงของรถหวอดังพร้อมเปิดไซเรนส่องแสงไฟสลับสีสว่างจ้า มาถึงที่หมายภายในไม่กี่นาทีถัดมา
รับร่างของสโมคเกอร์เข้าสู่แดรคูลฮอสพิตอล สมาชิกทุกคนในทีมสเปซต่างพากันขับรถตามไปถึงโรงพยาบาล
ไม่มีใครกลับบ้านหรือพักผ่อนนอกจากจะได้ฟังการรายงานว่า 'ผู้กองสโมคเกอร์ปลอดภัย พ้นขีดอันตรายแล้ว!'
“ ยิ่งมีคนรักเยอะอยู่! ” ลีอาพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เคาะก้นบุหรี่ลงบนที่เขี่ยใกล้มือ
คนอยากฆ่าหรือเห็นสโมคเกอร์ตายนั่นมีเยอะแยะ! ถามว่ามีคนรักขนาดไหนต้องบอกว่าพอนับเรียงตัวได้
หากบอกว่าคนเกลียด…ต้องคูณด้วยจำนวนประชากรชาวจีนเข้าไป! นั่นแหละคือจำนวนที่ถูกต้อง!
เขย่ากระป๋องเบียร์ในมือแล้วกระดกทีเดียวรวด หยิบซองบุหรี่สีดำขึ้นเคาะสองสามที แท่งมะเร็งไหลออกมา
ก้มใบหน้าลงเปิดริมฝีปากเล็กๆ งับก้นกรองขึ้นจากซองสี่เหลี่ยม ไว้บนริมฝีปาก ใช้ซิปโป้ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
จุดไฟส่วนปลายของแท่งมะเร็ง
ดูเหมือนว่าราตรีนี้จะอีกยาวไกล
ลีอาใช้เวลาวุ่นวายกับกองแฟ้มเอกสารตั้งเรียงราวบนโต๊ะทำงาน ซึ่งเป็นคดีที่สโมคเกอร์ได้เป็นปิดคดีด้วยตนเอง
ลีอาเลือกหยิบขึ้นมาอ่านทีละแฟ้มอย่างใจเย็น ราวกับซึมซับการปฏิบัติงานของหัวหน้าไปในตัว แล้วพยายามหาเหตุ
หรือจุดเชื่อมโยง แรงจูงใจที่คนร้ายจะย้อนกลับมาสังหารให้ผู้กองสโมคเกอร์ถึงแก่ความตาย!
“ น นี่มัน… ไม่จริงน่า! ” ดวงตาสีเทอร์ควอยซ์สะดุดสายตากับข้อความบนแฟ้มเอกสารในมือ
จนต้องวางบุหรี่สีดำในมือลงบนที่เขี่ยบุหรี่สีใส ปรับเปลี่ยนท่านั่งเอนหลังยกเท้าไขว้ขาทั้งสองข้างพาดโต๊ะลงทันที
ลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วน ซึ่งอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวางเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารนับยี่สิบกล่อง
ส่วนกำแพงห้องกว้างนั้นถูกใช้เป็นกระดานข้อมูลขนาดใหญ่ แผ่นกระดาษเล็กๆข้อมูลสั้นๆติดอยู่บนผนัง
มีทั้งเส้นด้ายสีแดง เชื่อมโยงสลับไขว้กันไปมาคล้ายกับใยแมงมุมขนาดใหญ่
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้…..
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้…..
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้…..
“ เฮ้อ ” ลอว์เอนพลังพิงพนักของเก้าอี้อย่างอ่อนล้า วางโทรศัพท์ในมือลงบนโต๊ะตรงหน้า
คล้ายว่ากล้ามเนื้ออ่อนแรง เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ และนึกถึงเรื่องราวที่มีปากเสียง
กับแฟนสาวครั้งสุดท้าย…
ลีอาไม่กลับห้องนับร่วมได้หนึ่งสัปดาห์! แม้จะพยายามโทรหาหรือฝากข้อความไว้
ก็เหมือนว่าจะไร้การติดต่อกลับ แม้ว่าตอนนี้เขาจะมานั่งเฝ้ารอที่ร้านกาแฟของ 'มากิโนะ' เพื่อนสาวคนสนิทของลีอา
ยกแขนเพื่อดูนาฬิกาบนข้อมือ อีกไม่กี่นาทีร้านก็จะปิดบริการลง ก็ยังไร้ซึ่งวี่แววการมาของลีอา
เขานอกใจลีอา ไม่สิ เรียกนอกกายจะเหมาะสมกว่า…
ลอว์ไม่อาจจะหาเหตุผลร้อยแปดประการเพื่อเข้าข้างความผิดตัวเองในครั้งนี้ได้ เพียงเพราะลีอาไม่ได้ตอบสนองเซ็กส์
ถึงว่าหล่อนปฏิเสธ เขาก็ไม่ควรจะนอกกายทำร้ายความรู้สึกอีกคนได้อย่างนั้น
นามิ เป็นพยาบาลแผนกศัลยแพทย์เช่นเดียวกับเขา เธอทั้งสวย เรียกสายตาได้ตลอดเวลา
ไม่ว่าจะเส้นผมสีส้ม ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อยใบหน้าอันอ่อนเยาว์ ใบหน้างดงามตามฉบับพิมพ์นิยม
พวกเน็ตไอดอลตามโซเชี่ยล รูปร่างโดดเด่นชวนสะดุดตา อก เอว สะโพกเย้ายวนใจ ยิ่งได้ใกล้ชิดทำงานร่วมกัน-
เกิินสิบสองชั่วโมงจึงรู้ว่าเธอมีนิสัยน่ารัก เทคแคร์เก่ง ใช่ รวมถึงเรื่องบนเตียงก็เก่งด้วย
แถมตอบสนองความต้องการของเขาได้ทุกอย่าง!
“ ลอว์ลงเวรแล้วไปเที่ยวกันก่อนกลับเถอะ ” นามิส่งเสียงเจื้อแจ้วเอ่ยชวนไปเที่ยว ดื่มหลังเลิกงาน
“ ลอว์ฉันอยากไปช็อปปิ้งต่ออ่า ไปกันนะ ” นามิเข้ามาคล้องต้นแขนล่ำของเขาไว้
“ นี่! ลอว์! ปราด้าออกกระเป๋าคอลเล็คชั่นใหม่แล้วอ่ะ ฉันอยากลองแวะไปดูจัง ”
“ ไม่อ่ะ เหนื่อย อยากนอน! ” ลอว์ตอบปัดทุกครั้งที่นามิเกิดชวนให้ออกไปข้างนอก
แค่ทำงานผ่าตัดเคสหนึ่งก็ร่วมครึ่งค่อนวันเขาก็แทบหมดแรงแล้ว! ยิ่งเจอวันที่ผ่าตัดซ้อนกัน
แถมเจอแต่เคสหนักๆทั้งนั้น จนขาทั้งสองข้างไม่อาจจะรับน้ำหนักตัวหรือเรียกง่ายๆว่าแทบยืนไม่ไหว!
ไม่รู้เหมือนกันว่านามิไปเอาเรี่ยวแรงเพื่อไปเที่ยวมาจากไหนกัน?!
แน่นอนละว่าค่าใช้จ่ายในการเที่ยวของนามิแต่ละครั้งก็ไม่พ้นเขาอยู่ดี!
ไม่ว่าจะเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอางค์ เครื่องประดับแบรนด์เนมดังโครมๆ ก็ต้องรูดบัตรจ่ายให้ทุกครั้งไป!
ซึ่งพวกนี้ลีอาไม่เคยเรียกร้องให้ลอว์ซื้อให้สักชิ้น! ยกเว้นตามวันเกิดหรือเทศกาลอาจจะมีของขวัญชิ้นเล็กๆมอบให้
นามิยังคงตามติดยิ่งกว่ารายการเรียลลิตี้ตามติดชีวิตของหมอลอว์!
เธอเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า! ข้าวของบางอย่าง เข้ามาอยู่ในห้องของลีอา ทีละนิด ทีละนิด จนสามารถแทรกซึมเข้ามาอยู่
อาศัยร่วมชายคาได้อย่างเต็มตัว!
ซึ่งวันที่ทะเลาะกับลีอาและเขาได้สลบไปนั้น…ลีอาได้เก็บของออกไปตามคำบอกเล่าของนามิ!
“ จะไปแคร์ทำไมละ? ยัยนั่นเก็บของออกไปแล้ว! ” นามิพูดพร้อมกับแต้มยาทาเล็บลงบนปลายนิ้ว
พ่นลมหายใจเบาๆช่วยให้สีแดงสดบนปลายนิ้วแห้งไวขึ้น ไม่ได้สนใจกับลอว์ซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้า
เขากลับมาจากโรงพยาบาลร่างกายอ่อนล้า อ่อนเพลียจากการผ่าตัดติดต่อกันถึงสามเคสใหญ่
ตอนก่อนเข้าเคสก็มีข้าวปั้นโอนิกิริสองสามชิ้นคละรส น้ำดื่มให้ความหวานยัดใส่มือให้จากนามิ กลับมาห้องที่รกรุงรัง
เต็มไปด้วยข้าวของกระจัดกระจาย หนังสือและนิตยสารทั้งของลีอาก็ดี ของนามิซึ่งได้โยนเกลื่อนไปทั่วตรงนั้นที ตรงนี้ที
“ อ๋อ กับข้าวอยู่บนนู้น ” นามิพยักเพยิดหน้าบอกไปทางโต๊ะกินข้าว หันมาสนใจกับเล็บนิ้วเท้าต่อ
ราวกับว่าเขาได้หมดประโยชน์แล้ว!
ลอว์ขยับขาเดินได้เพียงแค่ก้าวเดียว ต้องชะงัก เหมือนว่าฝ่าเท้าเหยียบถูกของมีคมบางอย่าง
พอลองยกขึ้นมาแล้วจ้องมองดีๆเป็นเศษเล็บเล็กๆ ซึ่งถูกตัดทิ้งไว้บนบริเวณพื้นห้อง โดยที่เจ้าของไม่คิดจะกวาด
หรือทำความสะอาดสักนิด ซึ่งรวมกับเศษฝุ่น ดินก้อนเล็กๆคาดว่าติดมาจากรองเท้า อื่นๆบนพื้นอีกเพียบ!
“ อืม ” ลอว์ส่งเสียงครางในลำคออย่างไม่พอใจ
เดินมาถึงโต๊ะอาหาร จ้องมองกับข้าวบนจานถูกจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อยดี… กับข้าวแกงถุง หาซื้อได้ตามซุปเปอร์
ข้าวเวฟเป็นก้อนๆสีขาวจากร้านสะดวกซื้อ คล้ายแกะออกจากกล่องแล้วคว่ำลงบนจานพร้อมทาน!
“ อืม ” ลอว์ส่งเสียงครางในลำคออีกครั้ง ถอนหายใจเบาๆแล้วเดินกลับเข้าห้องของตน ปิดบานประตูลง
ต้องขอบใจในความพยายามของนามิ ที่พยายามจะทำให้เหมือนว่า'เทคแคร์'เป็นเงาเลียนแบบของลีอา
“ อยู่ไหนนะลีอา ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน ” ลอว์ทิ้งตัวลงบนเตียง ซุกใบหน้าลงบนปลอกหมอนส่งเสียงอู้อี้
เขากำลังคิดถึงช่วงเวลาดีๆ แม้จะเรียนหนัก ทำงานโหดลากเลือดแทบไม่มีเวลาให้กับลีอาเลยสักครั้ง
แถมวันหยุดยังไม่ตรงกันอีก! ลีอาคอยส่งข้าว ส่งน้ำ ซึ่งหล่อนทำข้าวกล่องเมนูแตกต่างกันทุกวัน เปิดกล่องออกมา
ให้ได้ลุ้นทุกวัน!
วินาทีที่ลีอามาหาถึงที่โรงพยาบาลเขามีความสุขมาก ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม!
เขาได้ทานอาหารครบห้าหมู่ แถมยังได้รับสารอาหารอย่างครบถ้วน!
เครื่องดื่มก็เป็นชนิดกาแฟบ้างหรือจะเป็นพวกสนุมไพรซึ่งบำรุงร่างกายบ้าง วันไหนเข้าเวรดึกหรือไม่ได้กลับ
ลีอาก็คอยส่งมอบกล่องข้าวน้อยๆให้ก่อนออกเข้าเวร แวะไปหากลางดึกส่งเสบียงทุกวันไม่มีขาด!
วันไหนเลิกงานดึก หรือไม่ได้กลับสองวันติด ลีอาก็จะนั่งแท็คซี่มาหาเพื่อเป็นคนขับรถให้เขาได้นั่งฝั่งข้างคนขับกลับสบายๆ
ลอว์กลับห้องหลังเลิกเรียน เลิกงานเหนื่อยๆ หมุนลูกบิดเปิดประตูห้องพักสะอาดสะอ้าน
เก็บกวาดเช็ดถูทุกวัน! เขาสามารถอาบน้ำ ทานข้าวและเข้านอนได้เลย ไม่ต้องเสียเวลาทำงานบ้าน!
ไม่ใช่ว่าเขาเป็นผู้ชายไม่ทำงานบ้านหรืองานบ้านเป็นเรื่องของผู้หญิง! เพียงแต่เขาจะทำในตอนวันหยุดรวดเดียว!
เช่น ซักผ้า รีดผ้า ล้างห้องน้ำ ส่วนงานเบาๆเช่น กวาด ถู นั้นสองถึงสามวันครั้งก็ย่อมได้ เขาช่วยลีอาแบ่งเบาอยู่แล้ว
ไม่ได้ปล่อยให้อีกคนทำอยู่คนเดียว เหนื่อยคนเดียว! เพราะลีอาก็มีหน้าที่ การงานต้องรับผิดชอบด้วยเช่นกัน!
“ อาบน้ำก่อนหรือทานข้าวก่อนดีคะ? ” ลีอาเอ่ยถามเมื่อกลับมาถึง หย่อนกระเป๋าลงบนโซฟารับแขกได้
จึงรีบปรี่เข้าไปสวมกอดเอวเล็กๆจากทางด้านหลัง
“ วันนี้เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหมคะ? ” ลีอาถามด้วยน้ำเสียงสดใส ส่งน้ำเปล่าเย็นๆในแก้วให้เขาดื่มชื่นใจ
“ เหนื่อย ” ลอว์กระดกดื่มรวดหมดแก้ว กอดลีอาต่อราวกับว่าหล่อนจะเขาหนีไปไกล
ซุกใบหน้าลงบนบ่าเล็กๆ กดปลายจมูกสูดกลิ่นหอมจากเนื้อตัวช่วงต้นคอ ช่วงบ่าไหล่ กลิ่นฟีโรโมนหอมหวานบนตัวหล่อน
ทำให้เขาผ่อนคลายได้มากขึ้น
“ แบบนี้อาบน้ำก่อนเลยค่ะ จะได้สบายตัวแล้วมาทานข้าวกันนะ ” ลีอาคลี่ยิ้มให้
แล้วจับจูงมือของเขาไปส่งหน้าห้องน้ำ
“ ขอกอดแบบนี้อีกสักพักได้หรือเปล่า? ” ลอว์ยังไม่อยากคลายอ้อมแขน
วันนี้ วันก่อนหน้า หรือจะวันไหนๆเขาก็เหนื่อยทุกวันแถมยังเครียดสะสมเป็นเวลานานด้วย
หล่อนสามารถฮีลตัวเข้าได้ทุกครั้งที่เหนื่อยล้า พอได้เจอหน้า รอยยิ้มของลีอา ความรู้สึกทุกเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้ง!
ราวกับถูกรีเซ็ทออกจากระบบ!
“ ทำไมจะไม่ได้ละ? ” ลีอากอดตอบ ไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มไปเจอเรื่องราวร้ายแรงอะไรมา
หล่อนพร้อมจะฮีลหรือจะช่วยเติมเต็มให้ทั้งร่างกายและจิตใจของเขาได้ดีขึ้น
คงไม่มีอีกแล้ว…..
ลอว์กำมือขยำหมอนยัดไส้ขนเป็ดแน่น เพราะความเห็นแก่ตัวของเขาล้วนๆ…จึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้!
เมื่อประตูบานหนึ่งปิดลง และประตูอีกบานได้เปิดขึ้น โค้ชผู้ดูแลของลีอาได้เข้าทำการรักษาตัวที่โรงพยาบาล
ซึ่งเขาทำงานและเป็นแพทย์เจ้าของไข้ อย่างไรก็ตาม…ลีอาก็ต้องมาเยี่ยมอยู่ดี!
ภายในวันเกิดเหตุอันแสนวุ่นวาย…
“ ลอว์! มัลโก้มาถึงหรือยังว่ะ? ” โทนี่โทนี่ ช็อปเปอร์แพทย์แผนกฉุกเฉินตะโกนถามเสียงดัง
แพทย์ผู้ซึ่งจะมารับช่วงต่อของลอว์ มัลโก้เป็นคนตรงต่อเวลา คาดว่าน่าจะมาถึงก่อนเวลาราวๆครึ่งชั่วโมง
ก่อนจะเริ่มงานทุกครั้ง!
“ ยังมาไม่ถึงเลยครับ เคสเร่งด่วนหรือครับรุ่นพี่? ” ลอว์กำลังถอดชุดกราวน์สีขาวสะอาดออกจากตัว
แขวนกับราวพาดผ้าเงยหน้ามองทิศทางของเสียง รุ่นพี่ช็อปเปอร์จ้องมองหน้าเขาอยู่! เขากำลังจะลงเวรแล้วเชียว!
รีบสวมเสื้อทับลงบนตัวแล้วดำเนินงานต่อทันที!
“ อืม ด่วนจี๋ไปรษณีย์จ๋าเลย! ” ช็อปเปอร์ตอบทันที เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนพริ้วไหวเมื่อเขาพยักหน้าสองหนติด
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อมือของลอว์ซึ่งเป็นอินเทิร์น(แพทย์เพิ่มพูนทักษะ) ทว่าเคสนี้ยากเกินกว่าที่แพทย์จบใหม่จะรับไหว!
เคสนี้คนไข้ถูกยิงด้วยกระสุนสามนัดซ้อน แถมยังเข้าไปฝังอวัยวะภายในสำคัญใหญ่ๆอีกด้วย!
ตอนนี้ช็อปเปอร์ทำได้แค่รักษาอาการเบื้องต้นเรียบร้อย วัดค่าความดัน สัญญาณชีพหรือความเข้มข้นของออกซิเจน-
ในเลือด ให้เครื่องช่วยหายใจ ซึ่งบ่งบอกว่ารายนี้ด่วนที่สุดในตอนนี่แล้ว! และตอนนี้กำลังเร่งรีบประสานงาน
ให้กับแผนกอื่นรับเรื่องดูแลต่อ
“ ขอดูชาร์ทหน่อย อืม เดี๋ยวฉันตามไปนะ เตรียมห้องผ่าตัดให้ด้วย ” น้ำเสียงหนาทุ้มลึกชวนสดับดังขึ้น
ทำให้ทุกคนต้องหันมองทิศทางของเสียงอีกครั้ง โปรเพส'เซอร์แดรคูล มิฮอว์ค เดินเข้ามาพร้อมกับชุดกราวน์สีขาวสะอาด
พาดบนท่อนแขนด้านขวา ไร้สัญญาณเตือนให้ทุกคนได้รับถึงการมาของเขา!
“ ครับ โปรเพส'เซอร์! ” ช็อปเปอร์ส่งไอแพดในมือเพื่อดูข้อมูลของคนไข้ หลังจากที่หมอแดรคูลพยักหน้า
เขาก็รีบโค้งตัวทำความเคารพ สีหน้าเริ่มกลับมามีเลือดฝาดอีกครั้งพร้อมความหวัง จัดการส่งตัวคนไข้
เข้าสู่ห้องผ่าตัดทันที!
ภายนอกห้องผ่าตัดนั้นเต็มไปด้วยญาติของคนไข้ห้าถึงหกคน ซึ่งเนื้อตัวของแต่ละคนยังเปื้อนเลือดสีแดงฉาน
หมาดๆอยู่เลย คาดว่าคงอยู่ด้วยในที่เกิดเหตุ!
“ ลีอา ” ลอว์เห็นญาติคนไข้นั้นคุ้นหาคล้ายแฟนสาวซึ่งกำลังหันหลังให้ จึงเรียกชื่อหล่อน
ใบหน้าของหล่อนจดจ้องบานประตูห้องผ่าตัดอย่างไม่ละสายตา
“ อ่าว รู้จักกันหรอ? ” ช็อปเปอร์มองทั้งสองคนสลับกัน
“ ลอว์ ” ลีอาเรียกของเขา หมุนตัวหันมาหาแฟนหนุ่มพร้อมกับสายตาเป็นกังวล
ลอว์ส่งมือออกไปคว้ามือของหล่อนไว้
“ นี่รุ่นพี่ช็อปเปอร์แผนกฉุกเฉิน ส่วนนี่ลีอาแฟนของผมเองครับ” ลอว์เป็นคนกลางแนะนำสองคนให้รู้จักกัน
อย่างเรียบง่าย
“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ได้เจอลีอาตัวจริงสักที แต่ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ” ช็อปเปอร์ต้องรีบขอตัว
เพื่อไปดูคนไข้รายอื่นต่อ ซึ่งเรื่องการปลอบใจญาติคนไข้นั้นจึงส่งมอบให้ลอว์สานต่อ
“ คุณสโมคเกอร์เป็นโค้ชสอนฉันเองคะ ข เขาถูกยิงค่ะ ” มือเล็กๆของลีอาเย็นเฉียบ ราวกับสัมผัสลงบนโลหะ
เต็มใบด้วยอุณภูมิต่ำ จนรู้สึกถึงความเป็นกังวลของอีกคนผ่านจากทางฝ่ามือ
“ โชคดีแล้วลีอา หมอแดรคูลเข้าเวรพอดี ท่านเป็นหมอมือหนึ่งของที่นี่เชียวละ” ลอว์ปาดน้ำตา
บนใบหน้างามของลีอาออกด้วยปรายนิ้ว ดึงร่างบางๆของหล่อนเข้ามากอดอีกหน ลูบเเผ่นหลังเล็กให้อีกคนได้คลายกังวล
นี่คือสิ่งที่เขาพอจะช่วยให้อีกฝ่ายได้คลายกังวลไม่มากก็น้อย
“ อืม ฝากโค้ชด้วยนะคะ ” ลีอาพยักหน้าแล้วจับมือของลอว์ขึ้นมา
แล้วก้้มใบหน้าส่งจูบบนหลังมือหนาเต็มไปด้วยรอยสัก ทั้งสองข้างคล้ายส่งมอบกำลังใจในการผ่าตัด
“ ตรงนี้ด้วยสิ! ” ลอว์ชี้นิ้วลงบนข้างแก้มไม่พอ ยังทำแก้มป่องพองลม เพื่อให้ลีอาประทับรอยจูบ
ลีอาแค่นยิ้มออกแม้น้ำตายังเปื้อนใบหน้างามได้อยู่ เขย่งปลายเท้าเงยหน้าแล้วหอมแก้มของแฟนหนุ่มสองข้างฟอดใหญ่
จนผู้เห็นเหตุการณ์ถึงกับต้องเบือนหน้าหนีและส่งเสียงรบกวนขัดจังหวะ “ อะแฮ่ม/แค่กแค่ก หวานกันเข้าไป! ” เอส
ซาโบ้ถึงกับต้องเบือนหน้าหนี เหมือนว่าหน้าห้องผ่าตัดจะเต็มไปด้วยสีชมพูและรูปหัวใจกระจัดกระจายลอยฟุ้งไปทั่ว!
ลอว์ได้รับกำลังใจอย่างเหลือล้นแล้วจึงเข้าห้องผ่าตัด เปลี่ยนชุดสำหรับทำการผ่าตัด
ให้พยาบาลผู้ช่วยเข้ามาแต่งตัวในส่วนที่เหลือ และตัวเขาคอยยืนประกบช่วยส่งเครื่องมือผ่าตัดให้กับมิฮอว์คอีกที
หลังจากลอว์ทราบได้อ่านวินิจฉัยจากรุ่นพี่ช็อปเปอร์ โอกาสรอดของเคสนี้แทบจะเป็นศูนย์….
แถมสร้างความกดดัน ความเครียดจัดให้ตัวของเขาเป็นอย่างมาก บอกตามตรงได้เลยว่าเขาประหม่าขั้นสุด!
ภายในใจได้แต่นึกคิดเรื่องคำพูดกรณีหากคนไข้เสียชีวิต เพื่อให้ลีอา ญาติคนไข้ คนอื่นๆเสียใจได้น้อยถึงน้อยที่สุด!
“ โชคดีแล้วลีอา หมอแดรคูลเข้าเวรพอดี ท่านเป็นหมอมือหนึ่งของที่นี่เชียวละ ” ขนาดคนไข้ไม่มีโอกาศรอด
หมอยังช่วยให้รอดจนได้เลย! ลอว์นึกถึงคำพูดของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง เป็นคำพูดซึ่งได้พูดไว้กับคนรัก
ลอว์จ้องมองอาจารย์หมอด้วยแววตาเลื่อมใส และฝากความหวังไว้กับตัวของหนุ่มใหญ่ตรงหน้า
มิฮอว์คยืนตัวตรง แผ่นหลังตรงนิ่งส่วนสองมือนั้นขยับตลอดเวลาแทบไม่เสียสมาธิสักนิด เขาลงมือผ่าตัดอย่างคล่องแคล่ว
รวดเร็วและฉับไว….และสามารถรักษาชีวิตคนไข้ไว้อย่างทันเวลา!
ราวกับว่าหมอแดรคูลใช้อำนาจและพลังจิตสะกดคนไข้ให้มีชีวิต!
ภาพสุดท้ายก่อนภาพตัดสลบหมดสติไปตอนนั้น… ดวงตาของลอว์เห็นโปรเพสเซอร์มิฮอว์คเดินเข้ามา
ภายในห้อง แล้วยังโอบกอดเอวเล็กๆ วางฝ่ามือหนาลงสะโพกงอน ซ้ำยังจูบหล่อนต่อหน้าต่อตาอีกด้วย!
ซึ่งลอว์ไม่อาจจะคิดและลงมือทำอย่างนั้นกับลีอาได้เลยด้วยซ้ำ!
ลีอาเป็นคนหวงเนื้อหวงตัว ระหว่างคบหาดูใจกว่าจะได้เดินจับมือกันครั้งแรก ก็เกือบปาเข้าสู่สี่ห้าเดือนนู้นนน
กว่าจะได้กอด ได้หอม ซึ่งนั้นก็ใช้เวลาเหมือนกัน แต่ลอว์เป็นคนมีความอดทนอย่างสูงมากกว่า
ราวกับดอกฟ้าไม่มีวันได้โอนเอียงหรือโน้มตัวลงมาหาหมาวัดได้ แน่นอนคนอย่างลอว์จึงพยายาม!
และความพยายามของเขานั้นสัมฤทธิ์ผล เขาได้คว้าดอกฟ้า ลีอามาอยู่ในอ้อมอกได้สมใจ
บอกเลยว่าเวลาเดินควงหล่อนผ่านผู้ชายคนอื่นๆ ถึงกับต้องเชิดหน้าด้วยความภาคภูมิใจ!
แต่… อดสงสัยไม่ได้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างมิฮอว์คกับลีอาเริ่มขึ้นตอนไหน?
ใช่ ตอนที่เขากำลังนอกใจของลีอายู่หรือเปล่า?
ลีอาไม่มีนิสัยเจ้าชู้ ดังนั้นจึงปัดตกเรื่องประเด็กนอกใจออกไปได้เลย!
หรือว่าทางบ้านของลีอา… ดูจากนามสกุลแล้วเป็นชนชั้นสูง ‘แลงคาสเตอร์’ ขุนนางเก่า แค่พูดทุกคนต้องร้องอ๋อ!
บิดามารดาของหล่อนได้แนะนำ โปรเพส'เซอร์มิฮอว์คกับบุตรสาวไว้
ซึ่งนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก… เรือร่มในหนองทองจะไปไหน?
ผิดกับลอว์ ลูกชาวบ้านชนชั้นกลางธรรมดาหาเช้ากินค่ำด้วยซ้ำ! เผลอๆฐานะทางบ้านของเขานั้นอาจจะเข้าขั้นติดลบ
ลีอามักชวนกลับบ้าน(คฤหาสน์แลงคาสเตอร์)เพื่อพาเขาเข้าพบบิดามารดาของหล่อน ทว่าลอว์ได้แต่ปฏิเสธทุกครั้งไป
เพราะเขายังไม่มีเหมือนคนอื่น!
เขาอยากสร้างฐานะของตัวเองขึ้นมา เพื่อไม่ให้ลีอาได้น้อยหน้าหรือเจอคำดูถูกดูแคลนจากใคร!
กลับกลายเป็นว่าสองมือคู่นี้ของเขาได้ทำร้ายลีอา บีบทั้งข้อมือ ลำคอเล็กๆ ไม่ได้ออกโรงปกป้องลีอาให้ดีกว่าที่เคย
แทนที่เขาจะโยนนามิออกจากห้อง กลับกลายเป็บขับไล่ไสส่งลีอาออกไปให้พ้นทางเสียเอง!
ก็ไล่เจ้าของห้อง ออกจากห้องซึ่งหล่อนเป็นเจ้าของด้วย!
ไม่ใช่ร่างกายแต่ที่เจ็บปวดรวดร้าว! ทว่าเป็นจิตใจของลีอาได้แหลกสลายไปเรียบร้อย!
ไม่ว่าจะพยายามติดต่อหาหล่อนเท่าไร…ก็ยิ่งได้รับความเย็นชากลับมามากเท่านั้น ขอให้เขาได้เห็นหน้าสักครั้งก็ยังดี
หรือว่าขอมากเกินไป หากว่าจะพูดคุยเพื่อปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง
ไม่อาจจะโทษหรือโยนโบ้ยความผิดให้กับนามิ พยาบาลผู้ช่วยในห้องผ่าตัด เธอหยิบยื่นกระดาษทิชชู่
แตะสัมผัสเช็ดเหงื่อจากบริเวณหน้าผาก ข้างขมับให้อยู่เสมอ หรือช่วยแต่งตัวสวมชุดสัมผัสผ่าตัดต้องผ่านการฆ่าเชื้อ
และแน่นอนว่าห้ามสัมผัสสิ่งอื่นนอกเหนือจากอุปกรณ์ผ่าตัด จนบางครั้งเขาก็เผลอไผลหลงไปกับความเย้ายวน
คิดว่านั่นคือการเปิดสัญญาณเชิญชวน ให้เดินเรื่องสานต่อนอกเหนือจากเรื่องงาน….
จนตอนนี้ คนเห็นแก่ตัวคนนี้สนใจเรื่อง เซ็กซ์ ตอบสนองความใคร่ ความต้องการ
ลอว์ใช้เวลาระยะห่างนี้เพื่อทบทวนตัวเองอีกครั้ง บางทีความรักมันไม่ได้ต้องเซ็กซ์ทุกครั้งหรือเสมอไป…
เขาควรจะมีความยับยั้งชั่งใจได้สักครึ่งของลีอาก็ยังดี…
ฉันอยากสร้างครอบครัวจริงๆนะ ลีอา… ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ!
พ่อแท้ๆของลอว์ได้ยกตัวเขาให้กับนายทุนรายใหญ่ก่อนจะเสียชีวิตตามมารดาไปติดๆ ซึ่งเหมือนว่าพ่อของเขาจะมีบุญคุณ
กับนายทุนชื่อ ‘ดอนกิโฆเต้ โดฟลามิงโก้’ เรียกอย่างคนสนิทว่า ‘ดอฟฟี่’ คนนั้นอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย!
ไม่ว่าจะคอยส่งเสียให้ลอว์ในทุกๆด้านที่ต้องการ การเรียน การศึกษา ข้าวของเครื่องใช้ล้วนแล้วแต่เป็นแบรนด์เนมทั้งนั้น!
รถยนต์หรูงามๆอีกสักคัน!
นายทุนรายใหญ่คนนี้มีอาชีพเป็นนักลงทุน ไม่มีใครทราบที่มาได้อย่างแน่ชัด
รู้เพียงแค่ว่าเขาเข้ามากว้านซื้อที่ดินรกร้างว่างเปล่าในเขตท่าเรืออาซาเซีย พัฒนาเป็นอาณาจักรเดรสโรซ่า
จากเมืองท่าแลกเปลี่ยนสินค้าเล็กๆของชาวประมงแถวนั้น ได้พัฒนาปรับปรุงพื้นที่ขยายเป็นวงกว้าง เช่น สถานบันเทิง
ผับ บาร์ ร้านอาหารนานาชาติ และช็อปปิ้งมอลล์ขนาดใหญ่ รวมไปถึงคาสิโนมโหฬารอลังการงานสร้าง
ให้ผู้คนทั้งขาจรและขาประจำได้เดินทางตบเท้ากันเข้ามาเพื่อเสี่ยงโชค! ทั้งยังเป็นการกระจายรายได้
ให้กับผู้กระกอบการข้างเคียงอีกด้วย
แน่นอนละว่าวินาทีนี้ไม่มีใครไม่รู้ ‘ดอนกี้โฮเต้ โดฟลามิงโก้’ เศรษฐีน้องใหม่ติดอันดับต้นๆของเมือง!
“ ลอว์ บาร์จะปิดแล้วนะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่า? ” มากิโนะเอ่ยถามขณะกำลังเช็คสต็อคขนมเค้กในตู้
เรียกให้สติของลอว์กลับเข้าที่ ลอว์เปิดดวงตากว้างมองต้นทางของเสียงเรียก
“ ไม่ละ ขอบคุณมากนะ คิดเงินเลย ” จนแล้วจนรอดลอว์ต้องลุกขึ้นยืนอย่างจำใจ
เขาไม่สามารถพบเห็นหรือตามหาลีอาได้จากที่นี่ ที่ร้านกาแฟแห่งนี้!
“ โอเค ” มากิโนะพยักหน้าแล้วจัดการคิดเงิน ปริ้นใบเสร็จออกมาใส่ซองหนังสี่เหลี่ยมแล้วส่งให้
ถึงที่แล้วจึงแวะถามผู้ชายอีกคน ซึ่งเป็นลูกค้าหน้าใหม่ “ คุณลูกค้ารับอะไรเพิ่มเติมอีกหรือเปล่าคะ? ” มากิโนะเอ่ยถาม
ผู้ชายเส้นผมสีแดงเพลิงซอยรากไทร แสกกลาง ผิวแทนใบหน้าคมคาย ไว้หนวดเคราพองาม มองออกไปทางนอกหน้าต่าง
อย่างไร้จุดหมาย พอเขาเริ่มรู้สึกตัวถึงการมาของเธอจึงหันมาส่ายหน้าปฏิเสธ “ งั้นฉันปิดบาร์แล้วนะคะ ” เธอถาม
“ ครับ ” เขาตอบเสียงนิ่งแล้วพยักหน้าเบาๆ มากิโนะเดินกลับไปที่หน้าบาร์พร้อมกับพิมพ์ใบเสร็จออกมา
แล้ววางเหน็บกับตัวล็อกแผ่นกระดาษด้านในซองหนัง “ ชาคาโมมาย์อร่อยมากเลย ขอบคุณนะครับ” เขาสิ่งยิ้ม
อย่างเห็นได้ชัด ทำเอาเจ้าของร้านกาแฟได้ยิ้มแก้มปริแล้วบอกว่า “ ขอบคุณค่ะ แวะมาอีกนะ ” แม้จะเจอเรื่องราววุ่นๆ
ภายในร้านกาแฟ กำลังจะกดเบอร์ออกโทรล่าสุดในเครื่องเพื่อระบายอารมณ์กับลีอาเพื่อนรัก
รายงานเรื่องอดีตแฟนมาถามหา ถามไถ่ไม่เว้นแต่ละวัน! และการมาของชายหนุ่มผมแดงพร้อมรอยยิ้มจริงใจ
น้ำเสียงโมโนโทนสุดเซ็กซี่ของเขา!
อาณาจักรเดรสโรซ่า
“ ใครก็ได้! โทรตามเก้าหนึ่งหนึ่งให้ทีสิ เหมือนจะมีนักโทษหนีคดีเข้ามาที่นี่! ” ผู้บริหารเดรสโรซ่าคลับ
ป้องปากตะโกนเสียงดัง เรียกเสียงหัวเราะครืนให้กับผู้คนที่อยู่ที่นี่กันทุกราย “ นายน้อยนี่นะแสบจริงๆ! ” เสียงหนึ่งดังขึ้น
เส้นผมสีบรอนซ์ทองสว่างซอยสั้นเกือบติดหนังศีรษะ สวมแว่นตากันแดดรูปทรงแปลกตาสีแดงสด
แม้จะเป็นเวลากลางคืน เสื้อคลุมขนเฟอร์สีชมพูราวกับนกฟลามิงโก้เด่นและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
ยิ่งกว่าเสื้อแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวลายขาวสลับสีชมพู รองเท้าโลฟเฟอร์เปิดส้นเท้าหนังสีดำเงาปลายแหลม
“ ไม่ตลกนะดอฟฟี่! ” นักโทษหนีคดีส่งเสียงแข็งใส่ ใบหน้าสวยบึ้งตึงไม่ตลกกับคำพูดเมื่อครู่สักนิด!
นายน้อย , ดอฟฟี่, ดอนกิโฆเต้ โดฟลามิงโก้ ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่! นั่นคือชื่อเรียกของเขา ผู้ดำรงตำแหน่ง
ผู้บริหารสูงสุดของอาณาจักร 'เดรสโรซ่า' สถานที่รวบรวม พวกแวมไพร์เกิดใหม่ ไม่สิ คงเป็นเพราะเธอถูกจองจำ
ในคุกใต้ดินไม่เห็นเดือนเห็นตะวันของอิมเพลดาวน์เกือบสามปี! ขาดการติดต่อสื่อสารจากโลกภายนอก
ไม่ทันไรพอได้รับเป็นอิสระออกมา(อย่างผิดกฏหมาย) ก็รีบเดินทางกลับมาที่แห่งนี้
โดยได้รับความช่วยเหลือของคนใน ด้วยเส้นสายอิทธิพลมืด จากหัวหน้ากลุ่มสายพันธุ์อมตะน้องใหม่ดอฟฟี่
พาเธอออกมาพ้นจากกำแพงเรือนจำ ขับเคลื่อนจากคลับเล็กๆใต้ดินได้ กลายเป็นอาณาจักรเดรสโรซ่าไปเป็นที่เรียบร้อย!
“ ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะยาหยี เหม็นกลิ่นขี้คุกจริงๆเลยนะ! ” เจ้าของนามดอฟฟี่ยกฝ่ามือหนา
ข้างขวาขึ้นมาโบกพัดตรงหน้าราวกลับได้กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาจากหญิงสาว เพื่อต้องการอากาศบริสุทธิ์หายใจ
“ นั่นคือ'ปาก'เรอะที่พูด? ” แม้จะอยู่ในเสื้อผ้าสกปรกมอมแมมเลอะคราบเลือด ก็ไม่สามารถกลบเรือนร่าง
อันเย้ายวนหุ่นเนื้อ นม ไข่ ไว้ได้มิดชิด รวมกระทั่งถึงความงดงามคมเข้มโดยเฉพาะใบหน้าสไตล์สาวละติน
ดวงตากลมโตสีแดงชาตอันทรงสเน่ห์ จมูกโด่งคม ริมฝีปากบางกระจับ ซึ่งเส้นผมสีดำเคยยาวสลวยถึงกลางแผ่นหลัง
กลายเป็นปมก้อนสังกะตังขนาดเท่ากำปั้น ทว่าไม่สามารถหลบซ่อนใบหน้า ร่างกายอันไร้ที่ติของไวโอเล็ทได้!
“ แล้วคิดว่าไงล่ะ ยาหยี ? ” ร่างของชายวัยกลางคนสูงโปร่งลุกขึ้นยืนต้องรับแขกยามวิกาล
ดวงตาหลังแว่นกันแดดบนใบหน้าส่องสะท้อน เมื่อเห็นหญิงสาว ไวโอเล็ท กำลังปรี่เข้ามาใกล้ “ก็ต้องปากอยู่แล้ว…
หรือว่าจะเป็น…ปากไหนดีละ? ” สองมือหนาโอบกอดร่างของไวโอเล็ทคนรักเข้าสู่อ้อมแขนอย่างโหยหา
ไม่ว่าเปล่าฝ่ามืออันร้อนลุ่มสัมผัสบนเรือนกายของหญิงสาวอย่างโหยหา ค่อยๆปลดซิบกระดุมเสื้อชุดหมีสีส้มบนตัว
ออกอย่างช้าๆ ไล้ปลายนิ้วมือแตะลงบนเนื้อกายสาวราวกับเป็นเจ้าของ
“ อย่าค่ะ เดี๋ยวมือของนายน้อยจะแปดเปื้อนเปล่าๆ ” ไวโอเล็ทปัดมือของโดฟลามิงโก้ออก
เธอค่อยขยับตัวอย่างยวดยาด ใช้สายตาสีแดงชาตจ้องมองใบหน้าอีกคนอย่างยั่วยวน หมุนตัวออกเดิน
ทิ้งให้เขายืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ตรงนั้น!
แม้กาลเวลาจะผ่านไปถึงสามปี ภายในห้องทำงานสุดหรูของโดฟลามิงโก้นั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรไปมากนัก
ไวโอเล็ทยังพอจะสัดส่วนของห้องพักได้อย่างคร่าวๆ เลี้ยวซ้ายด้านหน้า เดินตรงไปอีกเล็กน้อยก็พบห้องน้ำ
ห้องน้ำกว้างขวาง แบ่งสัดส่วนโชนเปียกและโซนแห้งไว้อย่างดี ร่างสูงโปร่งหุ่นนาฬิกาทรายเดินเข้ามาหยุดยืน
ใต้เรนโชว์เวอร์ ปลดเสื้อผ้าบนตัวออก เหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า ฝ่ามือเล็กๆหมุนเปิดวาล์วน้ำ
ซ่า ซ่า
เสียงน้ำอุ่นจากเรนโชว์เวอร์ไหลผ่านร่างเปลือยเปล่าของไวโอเล็ทไปอย่างช้าๆ มือเล็กนั้นสางเส้นผม ใช้แชมพู
ทั้งสระขยี้แรงๆเพื่อให้คราบเหงื่อไคลบนตัว รวมถึงคราบเลือดเกรอะกรังติดตามเส้นผมได้หลุดออก
แล้วค่อยกดขวดปั๊มเนื้อโฟมสีขาวนุ่มชโลมลงบนผิวกายสาว ลูบไล้ลงบนผิวกายในช่วงบ่าเล็กๆ
ไวโอเล็ทสะดุ้ง ไม่ทันรู้สึกตัวถึงการมาของใครบางคน
“ ดอฟฟี่ ” เธอเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา
ฝ่ามือหนาของเขานั้นลูบไล้ลงบนผิวกาย ใช้โฟมสีขาวทำความสะอาดผิวกายเนื้อตัวสกปกมอมแมมอย่างไม่รังเกียจ
ตั้งแต่ลำคอ บ่า ต้นแขนเรียวเล็ก กอบกุมลงบนหน้าอกทั้งสองข้าง ค่อยๆต่ำลงถึงหน้าท้องแบนราบวกไปด้านหลัง
สะโพกงอนขยำมือเบาๆ “ ยาหยี ” โดฟามิงโก้ส่งเสียงกระเส่า ระบายอารมณ์ วกมือกลับมากอบกุมน้าอกคู่งามของเธอ
อีกครั้ง หยอกล้อจนจุดไวต่อสัมผัสกำลังชูชันขึ้นจากการปลุกเร้า ไวโอเล็ทขยับตัวเพื่อให้คนตรงหน้า
ได้สัมผัสเนื้อกายของเธอมากขึ้น “ อ่า ดอฟฟี่ ” เธอเรียกชื่อเขา หลับตาพริ้ม ปล่อยร่างกายให้กับอีกคนเชยชม
ยิ่งตอนเขาคลึงนิ้วหัวแม่มือลงบนต้นคอขาวเนียนราวกับจับตรงจุดชีพจร ไวโอเล็ทส่งมือวางลงบนแผงอกกว้าง
ของโดฟลามิงโก้อย่างโหยหา ร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปูดนูนขึ้นจากผิวกายทุกสัดส่วน สมชายชาตรี!
“ ไวโอเล็ท ” ดอฟฟี่เรียกชื่อเธออีกครั้ง มือหนาประคองใบหน้างามซึ่งเคย ตอนนี้ก็ยังคงได้หลงใหล
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ขัดขืน เคลิบเคลิ้มทุกการสัมผัสแถมสมยอมกับการกระทำของเขาทุกอย่าง
ราวกับว่าตอนนี้ร่างกายอันเย้ายวนใจไม่ใช่ของเธออีกต่อไป…
“ อือ ดอฟฟี่ ” ไวโอเล็ทครางในลำคอ แตะมือเล็กลงบนฝ่ามือหนา ค่อยเอียงใบหน้างามช้าๆ
เพื่อเปิดเผยต้นคอให้อีกคน “ ดี! ” ดอฟฟี่ไม่รอช้าให้เสียเวลาพาที เขากระชากร่างอรชรของเธอเข้ามา
ประทะกับอกแข็ง ระหว่างนั้นเผยฟันเขี้ยวแหลมคมราวกับสัตว์ป่าสะท้อนกับแสงไฟสลัวภายในห้องน้ำ
ฝังใบหน้าลงบนต้นคอขาวเนียน กดฝังคมเขี้ยวยาวแหลมคมลงบนต้นคอของไวโอเล็ท ปลายลิ้นลิ้มรสเลือดสดๆ
สีแดงเข้มข้นไหลจากร่างเนื้อของหญิงสาวอย่างถวิลหา
แอบติดเรทนิดๆแต่ไม่รู้ว่าจะปลิวหรือเปล่า คิดว่าคงไม่เพราะไม่ดัง….
ยาวหน่อยนะ ตอนนี้เข้มข้นมาก ไม่รู้จะตัดตรงไหนเลยใส่มาทั้งหมดนี่ละ…
โปรดติดตามตอนต่อไป…
12/7/2021
ชิวพยายามแล้วจริงๆ สภาพจิตใจตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้ว …สถานการณ์บ้านเมืองตอนนี้
อัตราการติดเชื้อเพิ่มเป็น8,xxx+ คนตายทุกวัน 70+ 80+ วันข้างหน้าคงได้เพิ่มเป็นวัน100+ อีกไม่ไกลแน่ๆ
ชิวพยายามที่จะฮีลตัวเองในทุกๆวัน…พยายามอัพฟิคลง เพราะไม่รู้ว่าคนที่แย่กว่าชิวนั้น
อาจจะต้องการความบันเทิงหรืออะไรก็ตามที่คอยเยียวยาจิตใจกันขึ้นมาได้บ้าง …
แต่ตอนนี้เหมือนว่าชิวจะแย่เอง… ชิวไม่ได้ต้องการอะไรมาก…แค่คอมเมนต์จากนักอ่าน
แค่คำว่า ‘สนุกมาก’ มีความหมายต่อชิวมากเลยครับ ยิ้มหน้าบานทั้งวัน รีบปั่นตอนต่อไปทันทีเลยล่ะ…
ใช่ ครับ มีความหมายมากจริงๆ ไม่แน่ใจเลยว่าที่เขียนลงไปนั้นได้ออกเจ้าพระยาสู่อ่าวไทยไหมนะ?
สภาพจิตใจย่ำแย่ ไม่คงที่ แถมโดนสั่งปิดล็อคดาวน์พื้นที่เสี่ยงอย่างไร้การเยียวยา…
ชิวพยายามเต็มที่แล้วครับ ช่วยบอกชิวที… ควรปรับตรงไหนอีกหรือเปล่า…
หากว่าชิวหายไปนานก็… นั่นแหล่ะครับ กำลังเลือกสะพานอยู่…
รบกวนนักอ่านทุกท่านแวะเวียนกันไปที่ คุณป๋าขา…มีรักมาเสิร์ฟค่ะ ฟิคมิฮอว์คเหมือนกัน แก้เซ็งไปก่อนนะครับ
ขอให้มีความสุขไปกับการอ่าน อย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ
นายชิว
ความคิดเห็น