END - [Fic: One piece] คุณป๋าขา มีรักมาเสิร์ฟค่ะ!

         คำเตือน!  ฟิคชั่นเรื่องนี้เหมาะสมสำหรับผู้มีอายุมากกว่า15+ ปีขึ้นไป

  มีเนื้อหาไร้สาระและแก่นสาร หรือเรียกง่ายๆว่า ไร้สาระโดยสิ้นเชิง เน้นบันเทิงลูกเดียว! 

           เนื่องจากตัวดำเนินเรื่อง ไม่ใช่สาวน้อยสวมชุดเดรสสีพาสเทล วิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์

 หัวเราะต่อกระซิกกับเหล่าสาวใช้ ขี่ยูนิคอร์นกับพระเอกตาหวาน หากไม่ตรงตามความต้องการของผู้อ่าน  

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาโปรดกดกากบาทมุมขวาทันที!

                                  เป็นดั่งคำที่ว่า ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน....

               บาโธโลมิว คุมะ ชอบซัดพวกน่ารำคาญให้มาเกยตื้นที่ชายหาดอยู่เสมอ แม้จะรู้อยู่เต็มอก

            เกาะคุไรกานะ ไม่มีทั้งหมอรักษาอาการและไม่ใช่สถานที่รักษาพยาบาลผู้ป่วย 

                  “ ถ้าเป็นหวยคงถูกรางวัลที่หนึ่ง! ” มีเพียงแค่คำพูดประชดกับเหตุการณ์ในครั้งนี้

        เจ้าของเกาะคุไรกานะอย่าง แดรคูล มิฮอว์ค ฝันอยากจะใช้บั้นปลายชีวิตที่เหลืออย่างสโลว์ไลฟ์

  แต่แล้ว...ความสงบสุขของเขาได้มลายหายไปอีกครั้ง.... 

                   เมื่อคุมะได้จัดส่งสาวน้อยปริศนาอาการโคม่าเกยตื้นบนชายหาดอีกหน!

 

“ ถ้าอยากกินอาหารบนเตียง ฉันควรไปนอนในห้องครัว ” มิฮอว์คตอบเสียงนิ่ง ชันกายลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง

เกาท้ายทอยแกร่กแกร่ก ปรือตามองลีอา พยายามปรับโฟกัสจ้องมองหล่อนและเจ้าก้อนสีดำอีกตัว

ส่งเสียงร้องประกอบ อีกทั้งร่างกายของเขานั้นแข็งแรงปกติดีไม่ใช่ผู้ป่วยติดเตียง ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ

ให้อาหารทางสายยาง!

“ ถ้าหกเลอะต้องซักมือนะ! ” มิฮอว์คบอกลีอา ขยับตัวทำท่าจะลุกจากเตียง

เมื่อคืนโดนหล่อนเล่นงาน ออกกำลังกายให้เหงื่อออกชนิดที่เรียกว่าเหงื่อท่วมตัว แทบไร้เที่ยวแรง

หรือให้สมองได้พักคิดในเรื่องอย่างว่า แต่ยังไม่เช้าดีเจ้าหล่อนก็ดั๊น! 

เข้ามาป้วนเปี้ยน ปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวอีก (ขอเรียกว่าไม่ได้นอนจะดีกว่า)

“ แล้วเลอะตรงไหนละคะ ตรงนี้... ตรงนี้... ร... หรือว่าตรงไหนดีนะ? ” เดี๋ยวทำความสะอาดให้เกลี้ยงเลย!

ปากก็พูด แต่ปลายนิ้วเรียวไล้บนใบหน้าคม ไม่ว่าจะตรงข้างแก้ม สันคางปกคลุมด้วยเคราสีเข้ม

จงใจสัมผัสลงบนเคราอย่างแผ่วเบา  ริมฝีปากหยัก ปลายคาง หน้าอกแข็งๆ กล้ามเนื้อหน้าท้องไร้ไขมันแทรก

ขัดต่อสายตา ซ่อนความยั่วยวนทุกอณูจากปลายนิ้ว ไม่อยากกดสายตาลงต่ำมาก 

               ทว่าจะให้ทำอย่างไร...เมื่อไม่อยากสบตากับนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้น!

กลายเป็นว่าเผลอจ้องริมฝีปากเล็กๆน่ากัดสีระเรื่อ ปลายคางเรียวมน ช่วงลำคองามละหง

ไหปลาร้าผุดขึ้นจากผิวกายเป็นเส้นตรง ผิวเนียนๆช่วงเนินอกและหน้าอกอวบอิ่ม  ยิ่งหล่อนเข้ามาใกล้ในท่าคุกเข่า

โน้มตัวเข้าหา มือซ้ายแตะสัมผัสร่างกาย มือขวาโอบลำคอหนา คอเสื้อตัวโคล่งกว้างๆนั่นเปิดให้เห็นไหนต่อไหน....

          ซึ่งคนในมุมสูงสามารถกดสายตาลงมองเห็นอย่างชัดเเจ๋วด้วยความคมชัดระดับหนึ่งพันแปดสิบพี!

เขาควรจะทำอย่างไรต่อจากนี้? 

จับโยนลงระเบียงอีกหน หรือจะทำตามความต้องการของหล่อนจะได้จบๆไป? 

- ABOUT  RULES.

-    ฟิคชั่นเรื่องนี้เขียนขึ้นมาด้วยความจริงจัง  โปรดรับอ่านกันด้วย ความบันเทิง

-  ลงเฉพาะ วันที่เกลาสำนวนเสร็จ ครับ

-   อ่านแล้วเมนต์ กดหัวใจ เสมือนเป็นน้ำทิพย์ ชโลมใจผลักดันให้ ไรท์เตอร์มีแรงปั่น

-  ฟิคชั่นเรื่องนี้เปิดให้ ผู้พิการบกพร่องทางสมองและสติปัญญา สามารถคัดลอกไปใช้ได้โดยไม่ต้องขออนุญาต