คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Call : Leave The Door Open. III
“ แผลหายดีหล่อนก็ไปแล้ว ” มิฮอว์คเอ่ยขณะวางแก้วเบียร์ในมือลงบนโต๊ะ
“ ทำไมละเจ้าตาเหยี่ยว ไล่น้องเขาไปทำไม? ” ผมแดงถึงกับลุกฮือ
ประท้วงต่อต้านทุกการกระทำของชายตรงหน้า
“ ฉันไม่ได้ไล่! ”
“ แต่ก็ไม่อยากให้อยู่ต่อ ” แชงคูสพูดต่อในส่วนที่เหลือ
คิดว่าประโยคที่เหลือคนตรงหน้าไม่ยอมพูดออกมาให้หมด ก็น่าจะเป็นประโยคที่สมบูรณ์แล้วละ
ถึงกับแสดงออกทางสีหน้าอย่างเซ็งๆ หยิบถั่วจากจานกับแกล้มขึ้นมาเคี้ยวโดยใช้ฟันกราม
จงใจเพื่อเกิดเสียงดังกรุบกรุบอย่างกวนประสาท คล้ายเด็กชายผมแดงวัยหกขวบกำลังแสดงอาการโดนขัดใจ
“ เฮ้อ ” มิฮอว์คหลุดถอนหายใจ ไร้ซึ่งการแสดงออกทางสีหน้าเหมือนเช่นทุกครั้ง
จากที่ผมแดงพูดมาก็ถูกครึ่งหนึ่ง มันก็ใช่แหละ.... หากเขาไม่อยากให้หล่อนอยู่ต่อ หล่อนก็ไม่ควรได้อยู่ต่อ!
“ เจ้าตาเหยี่ยว...หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีใจนี่สิ ....มันหนีไม่ได้หรอกนะ ” ต่อหนีไปอีกครึ่งของแกรนด์ไลน์
หรือจะเส้นสุดขอบฟ้า ขอบโลก อย่างไรก็ต้องวนกลับมาที่เดิมอยู่ดี แล้วจะหนีไปทำลิงอะไรตั้งแต่ทีแรกว่ะ? ถูกไหม?
“ นี่ จะหาข้ออ้างเพื่อที่จะไปหาที่เกาะบ่อยๆสินะ ” มิฮอว์คเอ่ยดักคออย่างรู้เท่าทัน
มองตาปราดเดียวก็รู้อยู่แล้วว่าผมแดงกำลังคิดไม่ซื่ออยู่แน่ๆ โดยเฉพาะกับลีอา!
“ เกลียดนักพวกรู้ทันเนี่ย! ” ใช่แหละ เขาจะหาข้ออ้างเพื่อไปถามไถ่ ใช้ข้ออ้างนี้เพื่อไปหาลีอาบ่อยๆ
วัยรุ่นสาวกับใบหน้าแสนสวยและรอยยิ้มอันสดใส หล่อนเปิดปากยิ้มทีไร ต่อให้เป็นโลกทั้งใบกำลังมืดบอดสนิท
อย่างไรก็ต้องก็กลับมาสดใสได้อีกครั้ง เหมือนดั่งคำว่า
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ ต่อให้เจอเรื่องราวร้ายแรง กระทบกระเทือนจิตใจมามาก
แต่พอเจอหน้าหรือได้รับรอยยิ้มอันแสนล้ำค่าของลีอาแล้ว
เสมือนเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตเชียวละ ราวกับเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจ ฮีลในวันที่อ่อนล้า
ให้มีแรงสู้ต่อและสามารถดำเนินชีวิตได้อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ดูอย่างโรเจอร์สิ รู้ว่าป่วยเป็นโรครักษาไม่หาย ก็ยังมีความรัก สร้างครอบครัวได้นะ ”
นายเองก็มีได้นะครอบครัวนะ! ไม่ต้องดูตัวอย่างจากที่ไหนไกล แชงคูสหยิบยกจากคนใกล้ตัวขึ้นมาเป็นตัวอย่าง
“ คงไม่เหมาะ ไม่ใช่เวลานี้ ” มิฮอว์คได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธลูกเดียว
“ แล้วเมื่อไหร่ละ? นายจะเป็นหมาป่าเดียวดายแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ! ” ตั้งแต่รู้จักกันมาเกือบครึ่งชีวิต
ไม่สิเกินครึ่งชีวิตกันไปแล้ว ถ้าหากให้นับนิ้วมือคงไม่พอ ถ้าไม่เกรงใจแชงคูสก็อยากจะยกนิ้วเท้าขึ้นมาช่วยนับ
ก็คงเกินยี่สิบ สามสิบปีนั่นแหละ ยิ่งกว่าการเจอหน้าหรือตั้งวงเพื่อดื่มเหล้า พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์การท่องเที่ยว
ยิ่งแชงคูสประมือกับมิฮอว์คมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้ใจคู่ต่อสู้กันมากขึ้น
นอกจากจะเป็นศัตรูคอยประดาบทุกครั้งที่พบเจอหน้าตามป่าตามทิวเขา หมู่เกาะตั่งต่า
งที่พอจะมีพื้นที่ลานประลองกว้างๆให้พออาละวาด ยืดเส้นยืดสายกันได้ พอเขาเสียแขนซ้ายข้างถนัดไป
เจ้าตาเหยี่ยวก็ไม่เคยเอ่ยปากพูด ชวนเรื่องการประลองกันเลยสักครั้ง แม้จะยังไม่ทราบถึงผมแพ้ชนะก็ตาม
ถ้าที่เกาะคุไรกานะนั่นไม่ปลอดภัย...ในโลกกลมๆใบนี้คงไม่มีที่ไหนปลอดภัยด้วยเช่นกัน!
สงสัยงานนี้แชงคูสต้องปั่นประสาทให้ถึงขั้นสุดแล้วสิ! (เล่นให้หนัก! ราวกับว่าเพื่อนซี้ตีหน้าซึนต้องยกดาบดำขึ้นมาหวด!)
“ ถ้ายังติดใจเรื่องของลีอาสินะ ชาติตระกูลของหล่อน ฉันจะไปตามสืบให้ สวยๆแบบนี้หาไม่ยากหรอก! ”
มีแค่หน้าตา รูปพรรณสันฐานและรอยสักพระอาทิตย์เหนือด้านหลังศอกแขนข้างขวา ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมแดง!
หากอยากจะรู้อะไร คนอย่างเขาต้องรู้! และรู้ลึกรู้จริง รู้ถึงลูกถึงคนไปเลย!
จะตามหาเด็กสาววัยรุ่นหน้าตาดีหนีออกจากบ้านสักคนคงต้องอาศัยเส้นสาย พรรคพวกและพวกพันธมิตร
พี่น้องโจรสลัดกันบ้าง สายข่าวของเขามีเยอะแยะเผลอๆงานนี้แทบไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำไป
และแน่นอนเขาจะดำเนินการนี้อย่างเงียบเชียบเชียวละ
“ ชาติตระกูล ฐานะทางบ้านฉันก็ไม่ติดหรอกนะ” มิฮอว์คพูดต่อน้ำเสียงนิ่ง
เมื่อบิดา มารดาลาจากไปไม่มีวันกลับ ทั้งคู่ไม่อยู่แล้ว เรื่องการดูตัวลูกสะใภ้แต่งเข้ามาร่วมใช้นามสกุล
คงไม่จำเป็นต้องผ่านสองคนนี้!
“ แล้วอะไรที่ยังติดอยู่ละว้า หรือว่าหล่อนท้อง..กำลังมีเบบี๋อ่อนๆ ? ” สวยๆแบบนี้โดนจิ้มไปแล้วเรอะ?
นึกแล้วก็เสียดาย...แต่ก็อย่างว่าแชงคูสไม่มีสิทธิที่จะชี้นิ้วตัดสินเรื่องความบริสุทธิของใคร
ถ้าหากหล่อนจะโดนจิ้มหรือจะไปจุ่มกับใคร แชงคูสก็ไม่มีสิทธิ์ต่อว่าด้วยซ้ำ ก็นั่นมันร่างกายของหล่อนนี่นา
หล่อนมีความสุข แชงคูสเองก็ยินดีด้วย..แค่นั้น ลีอาคนงามมีรูปเป็นทรัพย์ ถ้าหากหล่อนยังเดินท่อมๆบนเกาะ
สามารถรอดพ้นจากการโดนฉุดได้คงเป็นเรื่องของปาฏิหารย์แล้วละ
แหม! จิ้นกับเพื่อนไว้เยอะด้วยสิ! ตั้งครรภ์อยู่หรือเปล่านั้น...ตรงนี้ก็น่าสงสัยเช่นกัน
แชงคูสน่าจะให้ทีมแพทย์ช่วยตรวจเรื่องของอายุครรภ์ในท้องด้วย!
“ หล่อนไม่ได้ท้อง! ”
“ ไม่ได้ท้องก็ดีแล้วหนิ นี่ก็เป็นหนทางเดียวที่จะสร้างแดรคูลขึ้นมาอีกครั้งนะ ” ในใจอยากจะบอกให้เพื่อนรัก
เสกเด็กเข้าท้องเสียเอง แต่ก็ไม่ได้ ไม่อยากหาทำนัก!
แชงคูสทราบดีถึงชาติตระกูลของมิฮอว์ค แดรคูล... ตระกูลขุนนางเก่าแก่เบอร์ต้นๆของโลก
ไหนจะเรื่องของที่ดินและทรัพย์สิน ไม่ว่าจะทั้งสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ ทั้งหลายแหล่ที่นับได้
และที่ยังไม่รู้จากปากมิฮอว์ค เรื่องความร่ำรวยนั้นไม่ต้องพูดเยอะให้เจ็บคอ! พูดง่ายๆแค่มิฮอว์คอยู่เฉยๆ
วันๆนั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน หรือจะเป็นคนดี...วันๆไม่ทำเฮียอะไรเล๊ยยย!
สบายไปอีกสิบชาติโดยที่ไม่ต้องรีบตื่นตั้งแต่ไก่โห่เพื่อฝ่าดงรถติด เอ๊ย! เรือติดเพื่อไปที่ทำงาน
แถมยังมีเงินทรัพย์สมบัติของต้นตระกูล ให้ใช้จ่ายหรือจะเรียกอย่างหยาบคายว่าผลาญเล่นๆก็ยังได้!
เฮ้อ....รูปหล่อ พ่อรวย แต่เสียดายไม่ยอมมีเมียซะงั้น! (แต่ถ้าหากว่าเป็นไรท์ชิวนำร่างของมิฮอว์คไปใช้ละก็
แม้จะวันเดียวก็เถอะ รายนั้นละก็...คงต้องหามตัวส่งโรง'บาลแล้วละ ถลอกไปหมด!)
นึกแล้วก็เสียดาย...ในสายตาของเขาแล้วมิฮอว์คเองก็ไม่ได้แย่ชาติตระกูลผู้ดีเก่า
ไม่ว่าจะลุกขึ้นยืน เยื้องฝ่าเท้าก้าวเท้าเดิน ยืนเฉยๆอยู่กับที่ นั่งบนเก้าอี้แม้จะมีพนังพิงให้เอนหลังเล็กน้อย
มิฮอว์คกลับนั่งหลังตรงแด่วราวกับมีคนมาขีดเส้นตรงวัดเส้นจากไม้บรรทัดลากเส้นด้วยดินสอไว้อย่างนั้น
อ้าปากกินข้าวก็เช่นกัน เปิดปากเพียงเล็กน้อยเพื่อทานข้าวอย่างพอดีคำ ค่อยๆ เคี้ยวอาหารเบาๆ
แชงคูสสังเกตทุกอิริยาบถของมิฮอว์คแล้ว...ดูดีไปทุกอย่าง เขาไม่สามารถจับผิดอะไรได้เลยสักอย่าง
(ยกเว้นตอนเข้าส้วมที่ไม่เคยเห็น)
หน้าตา...อืม ในสายตาของผู้ชายอกสามศอกอย่างผมแดงแล้ว... เส้นผมสีดำสนิทราวกับปีกอีกา
ถูกเซ็ทจัดแต่งในทรงสลิคแบล็ค(เสยไปทางด้านหลังทั้งหมด) ด้วยโพเมดอย่างดี เพื่อให้เห็นโครงหน้าชัดๆ
ไม่ว่าจะคิ้วดกดำหนาแต่ดูไม่รก ดวงตากลมโตสีอำพันราวกับเหยี่ยวจับจ้องมองจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาหยักได้รูป
หนวดเคราไม่ได้ปล่อยเซอร์ ถูกจัดตกแต่งเป็นทรงอย่างดี บ่งบอกถึงเทส- หรือเรียกง่ายๆว่ารสนิยม
ใช่ ดีถึงดีมากผิวกายขาวสะอาด มันขับให้เครื่องหน้าของมิฮอว์คให้เด่นคมชัดขึ้น
ใบหน้าเอย รูปร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตรเอย กำยำ อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อไม่ได้ดูปูจ๋าจนน่ากลัว
ไตรเซป ไบเซป กล้ามอก ซิกแพคต้องเรียกว่าเหมาะสมกับส่วนสูงถึงจะถูก ในส่วนของเรื่องผิวพรรณขาวสะอาด
ราวกับไม่เคยต้องแสงแดดเป็นเวลานานๆ รวมไปถึงเทสของการแต่งตัว ที่เรียกว่าเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
หมวกปีกกว้างขนนกสีขาวฟูฟ่อง เสื้อเชี้ตเนื้อดีสั่งตัดเฉพาะตัวสีขาวสะอาดตา เสื้อคลุมสีดำนั่นก็สั่งตัดผ้าหนาเนื้อดี
ทนทานรวมถึงซับแรงจากการโจมตีหนักได้เช่นกัน แต่อย่างว่าเจ้าตาเหยี่ยว คงไม่ได้รับการบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆ
หรือจะบาดเจ็บหนัก กางเกงสแลค แล้วก็เจ้ากางเกงทรงพองๆนั่นก็เช่นกัน รองเท้าบูธสีดำยาวถึงใต้เข่า เรียบง่ายแต่ดูโก้
หน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่อง! ราวกับรูปสลัก รูปลักษณ์ร่างกายภายนอกสูงโปร่งช่วงแขน ขายาว
ไม่ว่าจะเดินผ่านสาวน้อย สาวใหญ่ เก้งกวางหรืออะไรก็ตาม ราวกับว่าต้องมนต์สะกดทุกสายตา
แม้จะเดินผ่านไปไม่ทันไร ไม่เกินห้าเมตรดีนัก ทั้งหมดต้องเหลียวหลังหันกลับมามองมิฮอว์คซ้ำ
แทบจะเป็นลูกตาเดียวกันอีกครั้ง
ถ้าไม่เป็นการเข้าข้างเพื่อนตนเองจนเกินไป หล่อไม่จริงทำแบบนี้... ให้คนเหลียวมองซ้ำอีกหนไม่ได้แล้วละครับ!
นึกว่าพวกนายแบบหลุดออกมาจากหน้าปกนิตสารวัยรุ่น กำยำ เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ชาติตระกูล
พ่วงด้วยฝีมือดาบแข็งแกร่งขึ้นมือหนึ่งการรันตีโดยรัฐบาลโลก....
เจ้าตาเหยี่ยวเอ๊ย....เป็นการใช้คำว่า 'ไร้ที่ติ' ได้อย่างสิ้นเปลืองจริง!
“ เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่า? ” แชงคูสโพล่งถามเมื่อเห็นลีอากำลังเดินเข้ามาใกล้
ชูมือขวาโบกทักทายอย่างเป็นมิตร
“ สบายมากเลยค่ะ แล้วเอ่อ เมื่อคืน ...คุณแชงค์ ” ไปนอนที่ไหนหรือคะ? ลีอาตอบพร้อมรอยยิ้ม
แล้วค่อยถามต่อด้วยสีหน้ากังวล เพราะไม่ได้มีแค่แชงคูสที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ กลับมีเหล่าเสนาธิการครบทุกคน
นั่งห่างออกไปราวๆสามถึงห้าเมตร หันมองผู้มาใหม่สนทนากับหัวหน้าเล็กน้อย แล้วค่อยหันตัวกลับ
“ ก็ห้องพวกลูกเรือหน่ะ ”
“ อ๋อ ตกใจหมด นึกว่าคุณแชงค์... ขอโทษด้วยนะคะ ที่รบกวน ” ลีอาโค้งตัวเกือบจะทำมุมเก้าสิบองศา
เกือบคิดไปเสียแล้วว่าเขาได้นอนตากน้ำค้าง ให้อาหารยุง ฟุบตัวลงบนโต๊ะอเนกประสงค์เล็กๆ คงปวดหลัง
ปวดคอแย่เลย...
“ ไม่เลย ไม่ได้รบกวนขนาดนั้นเลย ” แชงคูสโบกมือเป็นการปฏิเสธ ว่าหล่อนไม่ได้รบกวนขนาดนั้น
แค่อาหารหนึ่งมื้อและที่พักพิงอีกคืน ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาอยู่แล้ว โดยเฉพาะสาวน้อยตรงหน้า
ตาเหยี่ยวเองก็เป็นแขกของเขา ดังนั้นลีอาก็เป็นแขกของเขาด้วยเช่นกัน
และแน่นอนละว่า แชงคูสเองก็เทคแคร์หล่อนอย่างดีเชียวละ!
“ เอ่อ คุณแชงค์เห็นคุณป๋าหรือเปล่าคะ? ” ลีอามองซ้ายมองขวา เหมือนจะไม่พบเจ้าตัว
“ คงเข้าไปในตัวเมืองหน่ะ หิวหรือเปล่า? อาหารเช้าพร้อมเสิร์ฟอีกครึ่งชั่วโมงนะ ” แชงคูสรีบบอกหล่อน
เผื่อลีอาอยากจะตามมิฮอว์คกลับเข้าไปในเมือง หรือว่าหิวมาก รอไม่ไหว...ก็สามารถเข้าไปหาทานได้จากในเมืองเช่นกัน
“ อีกครึ่งชั่วโมงนะคะ เดี๋ยวหนูมา ” โอเคตามนั้น
ลีอาค้อมตัวเล็กน้อยแล้วค่อยๆเดินออกมา เพื่อจะกลับเข้าไปที่ตัวเมืองอีกครั้ง
“ กลับมาให้ทันละ ” ทานอาหารต้องทานตอนร้อนๆถึงจะอร่อย!
เมื่อแผ่นหลังของลีอาได้พ้นสายตาของแชงคูสไปได้ไม่ทันไร ร่างสูงโปร่งถึงกับทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้
เอนหลังพิงพนักอย่างอ่อนแรง แน่นอนละว่า อาการปวดหัวระบมแทบจะระเบิดเนื่องจากแฮงค์จากเมื่อคืน
ไม่สิจากการดื่มติดกันเจ็ดวันรวดของเขานั้น...กำลังเล่นงานให้แชงคูสถึงกับปวดหัวมึนตึ๊บแทบทรงตัวไม่ไหว
เก็บทรงเกือบไม่อยู่เลยทีเดียว ทว่าลีอาเข้ามาถามยังต้องเก๊กขรึมไว้ก่อน!
ก็เล่นดื่มหมดยกลัง สองลัง ซัดกันแก้วต่อแก้ว หมดแล้วเติมใหม่ หมดแล้วเติม
กันขนาดนั้นไม่เมาก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรกันแล้ว!กว่าจะมารู้สึกตัวกันอีกทีก็เกือบๆฟ้าสาง ไม่สิ
เหลือบเห็นฝาเบียร์กองพะเนินเทินมุมโต๊ะ สามารถหยิบมาเล่นหมากฮอสกันได้เลย!
“ เมาๆ ” แชงคูสสะดุ้งรู้สึกตัวตื่น ไม่แน่ใจว่าตนได้ล้มวูบหมดสติ
ภาพตัดไปนานเท่าไร....เปิดเปลือกตาขึ้นมองรอบตัว ตอนนี้เขาอยู่บนเรือเรดฟอร์สช่วงของทางเดินขึ้น ลง
เรียกง่ายๆว่าบันได ยกมือขึ้นลูบใบหน้าป้อยๆ เหมือนพยายามเรียกสติให้กลับเข้าร่าง
น้ำเมาเล่นเขาหัวราน้ำ! ร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตรนั้นนอนสลบเหมือดคาที่
ท่อนตัวด้านบน ตั้งแต่ช่วงศีรษะถึงกลางหลังนั้นพิงกับราวบันไดส่วนที่เหลือนั้นวางพาด ชันเข่า
(หรือเรียกง่ายๆว่าหัวไปทาง ตัวไปอีกทาง)อยู่ในท่าทางที่ไม่ค่อยสบายนัก
หมด... หมดสภาพ…
แชงคูสพยายามขยับกายชันตัวให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุกลักทุเล ดีนะ...ไม่มีเสนาธิการ
ลูกเรือคนไหนได้มาเห็นสภาพของหัวหน้าผมแดงเช่นนี้! ไม่งั้นจะกลายเป็นเรื่องโจ๊กของทุกคนแน่!
“ ไม่อยากแก่เลย! ” แชงคูสบ่นพึมพำ สังขารของคนเรานั้นไม่เที่ยงจริงๆ
อดนึกภาพสมัยวัยรุ่นเป็นไม่ได้ ดื่มกันเป็นโอ่งๆ ยังไม่แฮงค์หนักเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ! คลอนลำคอ ซ้ายที ขวาที
ราวกับว่าต้องการยืดเส้นยืดสาย เกิดเสียงดังกร๊อบแกร๊บ เอื้อมมือจับยึดดึงร่างกับราวบันใด
ลุกขึ้นอย่างเต็มสัดส่วนได้ ค่อยๆสาวเท้าเดินต่อ เพื่อกลับไปยังห้องพักของตนเองอย่างเชื่องช้า
“ หือ เจ้าตาเหยี่ยว? ” แชงคูสกำบิดลูกบิดห้องได้ ค่อยๆผลักเปิดบานประตูออกช้าๆ
แม้ว่าจะไม่ได้เปิดจนสุดบานประตู ให้มิฮอว์คได้รู้ตัว แต่แชงคูสค่อยๆแง้มเปิด เพียงพอที่จะเห็น-
เหตุการณ์ภายในห้องเท่านั้น! เจ้าตาเหยี่ยวกำลังนั่งลงข้างเตียงนอน ส่วนหนูลีอานอนหลับตาพริ้มบนเตียง
“ ทำไมไม่ล็อคประตูห้อง! ” มิฮอว์คพ่นลมหายใจออกมากระฟัดกระเฟียด
ราวกับว่าไม่พอใจแกมหาเรื่องคนหลับสนิทบนเตียงอีกตังหาก
อื๋อ เจ้าตาเหยี่ยว!
เลียนแบบเสียงของลีอาอีกครั้ง และลอบมองการกระทำของคนมีสติดีอย่างสนอกสนใจ แม้ว่าจะส่งเสียงเอ็ด
หรือดุขนาดไหน มิฮอว์คส่งมือสัมผัสข้างแก้มลีอาด้วยปลายนิ้วอย่างแผ่วเบา ไม่ว่าจะเกลี่ยเส้นผมปิดบังบนใบหน้า
ของหล่อนทัดกับใบหูราวกับว่ายลโฉม ยามหล่อนสลบสไหลเข้าสู่นิทรา จับต้องใบหน้างามราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
ร่างสูงโปร่งสมส่วนของมิฮอว์คเริ่มขยับอีกครั้ง คนแอบมองถึงกับสะดุ้ง เพราะกลัวถูกจับได้! แต่เปล่าเลย
เหมือนว่าเจ้าตาเหยี่ยวจะยังไม่รู้สึกตัว ค่อยๆโน้มตัวลงขยับใบหน้าเข้าใกล้คนบนเตียงทีละนิด ทีละนิด
ร้ายจริงนะ เจ้าตาเหยี่ยว ปากบอกปาวๆว่าเดี๋ยวหล่อนก็ไปแล้ว แต่การกระทำนั้นตรงกันข้าม!
หวงนัก หวงหนา เดี๋ยวรอสร่างเมาก่อนเถอะ! เขาจะเล่นชุดใหญ่ไฟกระพริบ เล่นให้หายซึนกันไปเลย!
ทีกับเพโรน่าไม่เห็นเป็นงี้เลย! สาวน้อยเจ้าของผมหน้าม้าเรือนผมสีชมพูสดใสจากทริลเลอร์บาร์คนั่น
แชงคูสก็เคยจิ้น ไม่ได้จิ้นธรรมดา...ทว่าจิ้นจนออกหน้าออกตา อยากให้เธอเป็นตัวจริงของมิฮอว์คเชียวละ!
แชงคูสรู้จักเก็กโค โมเรียเป็นอย่างดี แม้จะไม่รู้จักกันเป็นสวนตัวเฉกเช่นมิฮอว์คก็ตาม
โมเลีย... คนเห็นแก่ได้... ทุกอย่างเป็นเรื่องของพาณิชย์ไปเสียทุกอย่าง ราวกับโลกนี้มีแค่เงิน เงิน เงิน
ทุกคนที่เข้าหาหรือยอมเป็นมิตร คบค้าสมาคมด้วยนั้นล้วนแล้วแต่ต้องมีผลประโยชน์ร่วมกัน
ไม่อย่างนั้น...อย่าได้หวังเลยว่าคนอย่างโมเลียจะชายตามอง!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...การตามสืบเรื่องของเพโรน่าอย่างลับๆ สาวน้อยผมชมพูยาวสลวย
หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มหรือยัยหนูผีตามที่มิฮอว์คชอบเรียกนั้น...เธอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีใครทราบถึงบิดา มารดาผู้ให้กำเนิด
ทั้งสองคน ถูกเก็บมาเลี้ยงด้วยเหตุผลบางอย่าง
ไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้อง เช่น ทางสายโลหิตกับโมเลีย....มีแต่ทางใจล้วนๆ
ก็ดีนะ...เวลาตัดทิ้ง หรือหมดผลประโยชน์.... จะได้ไม่นึกเสียดายหรือไม่ลังเลทีหลัง!
หน้าแปลกใจตรงที่พอเพโรน่ารู้การมีชีวิตของโมเลีย เธอรีบเก็บข้าวของย้ายออกจากเกาะคุไรกานะ
เพื่อไปตามหาโมเรียผู้เป็นนายอย่างไม่ต้องสงสัย!
เมื่อสอดรู้สอดเห็นพอประมาณแล้ว เอ๊ย! สอดส่องสายตาเห็นว่ามีคนอยู่ในห้องแล้ว
แชงคูสจึงปิดบานประตูลงอย่างเงียบเชียบ
“ หัวหน้า! ”
“ เอ๊ย! ” แชงคูสสะดุ้งโหยง ใบหน้าซีดเหงื่อกาฬผุดออกข้างขมับเป็นเม็ดเล็กๆคล้ายสาคู
หันมองข้างกายเห็น ลัคกี้ รู เสนาธิการหุ่นหมีจอมโซ้ยโผล่เข้ามาอย่างไม่ให้ซุ่มเสียงใดๆ พร้อมกับหม่ำๆ
เนื้อในมืออย่างเอร็ดอร่อย การเคลื่อนไหวชั่วพริบตานั้นผิดกับรูปร่างใหญ่โต แถมยังเรียกด้วยน้ำเสียงกระซิบ
“ โทษ’ที อยากบอกตั้งตอนหัวหน้านั่งกับเจ้าตาเหยี่ยวนั่นแล้ว ” เขาไม่กล้าเข้าไปเพราะกลัวจะเสียบรรยากาศ
“ อะไร? ” แชงคูสไม่มีความลับปิดบังกับมิฮอว์คอยู่แล้ว
ตามจริงลัคกี้สามารถเข้ามารายงานเขาได้เลยด้วยซ้ำ ไม่ต้องรอให้เขาแยกกับมิฮอว์ค
“ ตามสืบมาแล้วนะ เรื่องพวกค้ามนุษย์ ลองไปถามพวกสาวๆที่ถูกลักพาตัวไป
พวกเธอตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นหล่อน... สาวน้อยน่ารักคนนั้นที่มากับเจ้าตาเหยี่ยว ”
“ ลีอาอย่างนั้นหรอ? ” แชงคูสถามอย่างสงสัย แทบไม่อยากเชื่อกับหูของตนเอง ลีอาอย่างนั้นเนี่ยนะ?
หุ่นบอบบางอ้อนแอ้น สองมือถูกพันธการจะเล่นงานพวกผู้ชายตัวโตๆได้อย่างนั้นหรอ?
เพิ่งฟื้นจากพิษไข้เล่นงานพวกค้ามนุษย์ด้วยตัวคนเดียว แถมยังถอนเสาเอกโรงงานปลาป่นครืนลงมาอีกตังหาก
เกือบสร่างเลย!
เมื่อได้ยินรายงานจากเสนาธิการมือดีของตนรายงานแล้วแทบไม่เชื่อกับหูของตนเอง ลัคกี้ไม่ใช่คนพูดพล่อยๆ
แม้จะไม่มีหลักฐานมาประกอบให้เห็นก็เถอะ แชงคูสเชื่อเลยว่าครั้งหน้า ลัคกี้จะกลับมาพร้อมกับหลักฐาน
บางอย่างซึ่งสามารถมัดตัวลีอา เพื่อยืนยันกับคำพูดรายงานอย่างแน่นอน
ภาวนาขอให้ข้อมูลที่ลัคกี้ได้มานั้นผิดเพี้ยน...เข้าใจผิด หรือมีความคลาดเคลื่อน
แต่น่าเสียใจเพราะข่าวจากลัคกี้มักเป็นเรื่องจริงนับเต็มร้อยเปอร์เซนต์ หากเป็นฝีมือลีอาขึ้นมาจริงๆ
หล่อนคงเป็นตัวอันตรายแล้วละ!
ชักเป็นห่วงความปลอดภัยของมิฮอว์คที่อยู่ในตัวเมือง ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าได้เก็บ...ลูกนกไร้รังเนื้อตัวเปียกปอน
บอบบางไม่สามารถปกป้องตนเองได้ เข้ามาดูแลประคบประหงมอย่างดี
บางครั้งลูกนกตัวนั้นอาจจะหลบซ่อนพิษไว้ใต้ปีกเล็กๆ ตั้งใจเข้ามาใช้ความอ่อนแอและความเห็นใจจากอีกคนบังหน้า
หรืออาศัยทีเผลอใช้พิษจากใต้ปีกลอบกัด เพื่อให้บรรลุเป้าหมายสูงสุดคือจ้องจะเอาชีวิต
หมายปลิดชีพของอดีตเจ็ดเทพโจรสลัดลง!
คุณป๋าแอบกระซิบบอกอะไรกับลีอาตอนหลับนะ น่าสงสัยๆ
แชงคูสจะไปช่วยทันหรือเปล่านะ...
แล้วอย่างนี้ป๋าเหยี่ยวจะโดนเจื๋อนหรือเปล่านะ?
โปรดติดตามตอนต่อไป...
22/4/2564
อัพจบครบตอนแล้วครับผม ไม่แน่ใจว่ายังมีคนรออ่านกันอยู่หรือไม่ แต่ชิวคิดว่าคงไม่มีแล้วมั้ง...นานจัด
เพราะอารมณ์มันส่งผลต่องานจริงๆนะ
ไม่ได้หาข้ออ้างมาแถ...แต่ตอนนี้มองจากรอบตัวได้เลยเศรษฐกิจนี้พังหนักกว่าเดิม
ชิวเองก็เครียดด้วย ไม่แน่ใจว่าจะล็อคดาวน์อีกรอบหรือไม่นะ....
โควิคได้กลับมาระบาดกันอีกรอบแล้วนะครับทุกท่าน เหมือนคราวนี้จะหนักกว่ารอบก่อนๆ
ก็ทำเหมือนที่เราดูแลตัวเองเช่นทุกวันกันนะครับ
รักษาสุขภาพกันด้วยนะ
นายชิว
ความคิดเห็น