คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Call : Leave The Door Open. II
พูดอะไรออกมาหน่ะ!
“ คุณป๋า ” ลีอายกมือซ้าย ขณะนอนราบอยู่บนเปลสนาม หมายจะเรียกให้มิฮอว์คเดินตามหาหล่อนบนเปล
แต่กลับกลายเป็นว่ามิฮอว์คเข้าใจผิดคิดว่าลีอาได้โบกมือให้เขา ดังนั้นมิฮอว์คจึงโบกมือขวากลับ
คล้ายกับบอกให้หล่อนสบายใจ ทีมแพทย์พยาบาลของผมแดงจะช่วยดูแลต่อจากนี้ให้เอง!
ลีอาจ้องมองผู้ชายข้างมิฮอว์คอย่างสงสัย เขาบอกเองว่าชื่อแชงคูส และยิ่งรูปพันสัณฐานชัดเจน
หนุ่มใหญ่ใจดีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ โดยเฉพาะเส้นผมสีแดงเพลิงนั่น!
ไม่ผิดแน่! แชงคูสผมแดง หนุ่มใหญ่อารมณ์ดีแต่เวลาโกรธบทโหดมาแบบเครื่องแน่น
เป็นถึงหนึ่งในสี่จักรพรรดิ ชื่อเสียงและกิตติศัพท์โด่งดังกระฉ่อนไปทั่วทุกน่านน้ำ ชายผู้แข็งแกร่งเจ้าของฮาคิราชัน
ที่จัดว่าเป็นฮาคิชั้นสูงสุด น้อยคนนักที่จะมีและไม่ได้หามีกันอย่างง่ายๆ
หลังจากสิ้นสุดยุคของโจรสลัดหนวดขาว กลุ่มโจรสลัดผมแดงยิ่งเข้าใกล้กับคำว่าราชาโจรสลัดเข้าไปทุกที
ทั้งเรื่องฝีมือที่มีแต่คนยำเกรง พวกโจรสลัดมากฝีมือต่างพากันเข้าร่วมเป็นพันธมิตรและต่างพากันสนับสนุน
ให้เขาได้ใกล้กับคำว่าราชาโจรสลัดอย่างเต็มที่
และชายตาเหยี่ยวอดีตเจ็ดเทพโจรสลัด พวกเขาทั้งสองคนยืนพูดคุยกันอย่างออกรส
ต่อหน้าของลีอาอย่างปกติสุข แม้จะแขวะใส่กันคนละทีสองทีก็ตาม หากไม่ได้มีเรื่องผิดใจหรืออะไร
ก็แล้วแต่ถือว่าเป็นเรื่องดี ....คราแรกหล่อนก็ตกใจกลัว หากจะเกิดการวิวาทครั้งใหญ่ขึ้น
ทว่าไม่ใช่อย่างที่หล่อนคิด! สองคนนี้เป็นพันธมิตรกันมาอย่างยาวนาน(สังเกตได้จากการพูดคุย)
โลกใบนี้ชักอยู่ยากขึ้นทุกวัน!
“ ยัยหนูนั่นนามสกุลอะไรนะ? ” หากโลกกลม ไม่แน่เขาอาจจะรู้จักครอบครัว คนในตระกูลของหล่อนก็เป็นได้
แชงคูสยังคาใจโพล่งปากเอ่ยถาม เอี้ยวตัวคว้าแก้วเปล่า หยิบเบียร์เย็นๆมาสองขวด
“ ชื่อลีอา แต่ที่เหลือฉันก็ไม่รู้แล้วละ ” มิฮอว์ครู้แค่นั้น
“ นายไม่รู้หรือไม่อยากบอกกันแน่? อย่ามาสะมากึ๊กสะมากั๊กกันหน่อยเลย เดี๋ยวนี้กั๊กเก่งนะเราอ่ะ! ”
แชงคูสรินเบียร์เย็นๆจากขวดลงแก้วไม้ในมือ ค่อยส่งให้มิฮอว์ค รู้สึกว่ามิฮอว์คเหมือนปิดบังซ่อนเร้นความจริงไว้อยู่
“ หน้าตาผิวพรรณ...ดีอยู่นะ ” เพียงแค่เห็นใบหน้า ฟังน้ำเสียงที่เอ่ยออกจากริมฝีปากบางๆ
คุณหนูลูกผู้ดีหลงมาจากไหนละนั่น แชงคูสพูดต่ออย่างไม่สนใจ แทบอยากจะติดปีกนางฟ้าสีขาวน้อยๆ
ให้หล่อนที่กลางหลังเพื่อให้ลีอาเหาะกลับสวรรค์ที่พำนัก
“ กั๊ก เกิ๊ก อะไรเล่า! เออ คืองี้นะ คุณคุมะซัดหล่อนปลิวมาติดที่เกาะและสภาพของหล่อนก็ล่อแล่เกือบไม่รอด
นอนซมไม่รู้สึกตัวเกือบสองสัปดาห์ นี่ก็เพิ่งฟื้นตัวมาไม่กี่วันได้ก็มีแต่เรื่องปวดหัว! ” มิฮอว์คร่ายยาว
พูดออกมารวดเดียวหมด ยกแก้วเบียร์ในมือขึ้นมาดื่มแก้กระหาย สภาพของเขานั้นไม่ต่างอะไรกับบุรุษพยาบาล
คอยดูแลคนป่วยอมฤต อัมพาต ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้สักอย่าง แถมไม่มีสติอีก! คอยเช็ดเนื้อเช็ดตัว
ดีที่ไม่ต้องป้อนข้าวป้อนน้ำหรือตามเช็ดพวกของเสียซึ่งร่างกายขับออกมา คอยดูแลอยู่ใกล้ๆแทบไม่พ้นสายตาด้วยซ้ำ
พอตื่นฟื้นไข้ขึ้นมาได้ก็เล่นเขาปวดหัวเวียนเกล้าไปหมด!
“ โชคร้ายหน่อยนะ ดันมาเป็นตอนนี้ ” มิฮอว์คถอดถอนหายใจ
เป็นตอนที่กองทัพเรือต่างพากันแห่แหนมาจับตัวเขานี่ละ!
“ อะไรกัน เจ้าตาเหยี่ยวนี่นะ นักดาบผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลกมาไม่มั่นใจอะไรตอนนี้? ” แชงคูสตั้งใจฟัง
พร้อมพยายามเข้าใจกับความหมายที่มิฮอว์คกำลังจะสื่อให้อย่างลึกซึ้ง ถ้าเวลาไม่คลาดเคลื่อน
มิฮอว์คได้รับตำแหน่งเจ็ดเทพโจรสลัดและพ่วงด้วยดีกรีความแข็งแกร่งที่สุดในโลก ในตอนอายุราวๆสิบเก้า
ยี่สิบปี จวบจนมาถึงตอนนี้อายุเข้าหลักสี่เรียบร้อย แซงหน้าไปก่อน แต่ตอนนี้แชงคูสเองก็อยู่เส้นวิภาวดี
แต่อีกไม่กี่ปีก็เข้าหลักสี่ตามมิฮอว์คไปติดๆนี่ละ
“ ไม่ได้บอกว่าไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวยมากกว่า ” หรือจะให้พูดจริงๆ
คราแรกของการถูกปลดจากตำแหน่ง ทางพวกรัฐบาลแค่ส่งเรือรบพร้อมอาวุธหนักมาแปดลำ
แต่ละลำมีจำนวนทหารหนึ่งพันคน และตัวเขาเองก็ซัดเจ้าพวกเรือของกองทัพแตกเป็นเสี่ยงๆ
เหล่าทหารเรือก็เกาะขอนไม้ลอยตัว ตีขาพยุงตัวกลางทะเลอันเวิ้งว้างกลับกองทัพกันเอง
นี่แค่สั่งสอนกันเบาๆนะ ยังมีความปราณีกันอยู่ อย่าได้หาว่าเขาใจร้ายกันนักเลย!
“ ความผูกพันมันคงจะน่ากลัวกว่าความรักสินะ ” พูดจบแชงคูสหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่ม
เกือบสองสัปดาห์แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ มันก็ต้องมีความผูกพันกันอยู่บ้างแหละ
เขาจำสายตาของเพื่อนรักได้เป็นอย่างดีตอนเห็นใบหน้าของลีอา ปากแตก ฟกช้ำปูดบวม
แม้ใบหน้าหล่อคมเข้มจะไร้ซึ่งการแสดงออก ทว่าดวงตาเรียวยาวสีอำพันคู่นั่นเกิดสั่นไหวระลอกใหญ่
ครู่หนึ่งค่อยกลับเข้าสู่โหมดปกติ นอกจากประดาบกันตั้งแต่ยังเป็นเยาวรุ่น จนกระทั่งเขาได้สูญเสียแขนข้างซ้าย
มิฮอว์คก็ไม่ท้าชวนดวลดาบกันอีกเลย...
“ งือ หนูไม่อยากเสียมือไปนะ ” ลีอาร้องออกมาด้วยความกลัว
“ ลีอา ” มิฮอว์คจับข้างแก้มนิ่มประคองใบหน้าของลีอาให้หันมามองหน้าเขา
“ คุณป๋า ห หนูกลัว ” ลีอาหันมองมิฮอว์คแล้วค่อยหลับตาปี๋ กับเสียงนับถอยหลัง
แชงคูสจำช่วงเวลานั้นได้ดีและเขาก็ถ่วงเวลา คอยสังเกตลอบมองปฏิกิริยาของสองคนนี้
เจ้าตาเหยี่ยวเอ๋ย! วูบหนึ่ง แชงคูสมองเห็นความหวั่นไหวทางสายด้วยแววตาสีอำพันคู่นั้น ไม่ว่าจะตอนที่หล่อนวิ่งแจ้น
ออกมาจากโรงงานพังทลายตัวลงมา หรือจะตอนที่ประคองใบหน้างามให้สนใจกับมิฮอว์ค
บอกได้เลยว่าต้องมีซัมติงแล้วละ!
“ ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันจะลองจีบจริงๆแล้วนะ ” แชงคูสลองแหย่ พูดติดทีเล่นทีจริง
แล้วลองสังเกต จับผิดหาความผิดปกติโดยเฉพาะสีหน้าของมิฮอว์ค
“ ยังเด็กอยู่เลยนะนั่น คุก คุก คุก เชียวนะ ” มิฮอว์คเตือนสติของแชงคูสด้วยความหวังดี
แถมยังหัวเราะเล่นคำในประโยคสุดท้ายอีกด้วย
“ ยังเด็ก...เดี๋ยวก็โตละวะ ” มีเด็กที่ไหนไม่โตบ้าง? ไม่มี! แชงคูสหันมองมิฮอว์คอย่างตกอกตกใจ
เดี๋ยวนี้มีเล่นตลกหน้าตาย หัวเราะหน้าตายหน้านิ่งขนคิ้วไม่ขยับสักเส้นด้วย!
“ แล้วหนูมากิโนะเจ้าของบาร์ ที่หมู่บ้านเล็กๆนั่นละ? ” รายนั้นไม่ต้องเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางนะ
“ ไม่เอาไม่พูด! มากิโนะก็มากิโนะ ลีอาก็ลีอา สาวๆสวยๆในท้องทะเลมีให้เห็นอีกเยอะแยะ ฮ่าฮ่า ”
ได้โปรดแยกเป็นคนๆไปดีกว่า แหม่ เดี๋ยวนี้มีพูดดักคอด้วยนะเจ้าตาเหยี่ยว! จบท้ายประโยค
แชงคูสสามารถกลับมาหัวเราะร่าเริงเอิ๊กอ๊ากตามนิสัย ยกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มจนพร่องหมด
“ ฉันละไม่มั่นใจจริงๆว่าแกเป็นโจรสลัดหรือเจ้าหน้าที่การรถไฟ สับรางเก่งนัก ” เรื่องสับราง
ย้ายรางเปลี่ยนเลน ต้องยอมแชงคูสเลย มิฮอว์คส่ายหน้า สมกับเป็นคนของประชาชนจริงๆ
แชงคูสนะแชงคูส ไปทั่ว ทั่วถึงทุกพื้นที่จริงๆ
“ มันก็แค่แบ่งเวลาดีๆละนะ ฮ่าฮ่า อีกอย่างนะฉันยังไม่ได้แต่งงานซะหน่อย! ” มันก็ไม่ผิดหาก
ว่าเขาจะบริหารเสน่ห์จริงไหม? จึงชูมือข้างขวาขึ้นมาให้เห็นว่าไม่มีหรอกนะ แหวนบนนิ้วนางอะไรนั่น!
“ เออๆ พ่อนักรัก พ่อเพลย์บอย ก็เอาสิ ถ้าแกจีบติดละนะ ” มิฮอว์คไม่ได้ห้ามปราม
หรือเป็นสปอนเซอร์คอยสนับสนุน ส่งเสริมก็อยากจะชงแชงคูสให้ลีอาอยู่หรอก แต่เล็งเห็นถึงความเป็นผู้ชายไม้เลื้อย
เพื่อนสนิทแล้ว กลัวว่าแชงคูสจะทำหล่อนเสียใจเล่นๆมากกว่า อีกอย่างต้องไปถามเจ้าตัวของลีอาเองด้วย
ว่าควรจะให้โอกาสรุ่นลุงๆอย่างแชงคูส ได้พอมีความหวังอยู่บ้างหรือไม่?
เด็กสาววัยรุ่นก็คงอยากคบหาคนในวัยใกล้ๆกันมากกว่า บอกตามตรงเลยนะว่าแทบจะไม่เห็นพื้นที่ให้แชงคูส
ยืนในใจหล่อนเลยด้วยซ้ำ!
ว่าแต่ทำไมแชงคูสถึงใส่เกียร์เดินหน้าจีบลีอาเฉยเลย
มิฮอว์คส่ายหน้า ภาพสุดท้ายที่เห็นคือตอนลีอานอนบนเปลสนามกำลัง ถูกหามตัวไปห้องพยาบาลบนเรือ
แหวนทองคำขาวบนนิ้วนางข้างซ้ายของมือลีอาได้หายไปแล้วนี่สิ!
“ กำลังพูดถึงลีอาอยู่หรือเปล่าคะ? ” เจ้าของหัวเรื่องเดินเข้ามาเอ่ยถามเสียงใส
ลดผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งก้อนในมือลง หน่วยพยาบาลของกลุ่มผมแดงแนะนำลีอาว่า หล่อนควรไปอาบน้ำ
ทำความสะอาดร่างกาย เพราะจะได้ทำแผลและทายาได้อย่างสะดวก ดังนั้นลีอาจึงต้องกลับไปที่เรือทรงโลงศพหกเหลี่ยม
เพื่อหยิบเสื้อผ้าลำลอง กลับมาอาบน้ำผลัดผ้าบนเรือของกลุ่มผมแดง ค่อยกลับเข้าห้องพยาบาล
หน่วยแพทย์ได้ทำแผลเบื้องต้นให้และกำชับว่าให้คอยประคบแก้มไว้เพื่อลดอาการอักเสบ ปวดบวม
“ ไม่มีใครพูดถึงเธอหรอกนะ ยัยอัปลักษณ์! ” มิฮอว์คตอบคำถามของหล่อน
“ ตะกี้ได้ยินว่าสวยๆ นี่นา ถ้าเป็นคนสวยตรงนี้ก็ต้องเป็นลีอาอยู่แล้ว! ” ลีอาพูดด้วยความมั่นใจ
พร้อมรอยยิ้ม กอดอกแน่น เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงคนเดียวตรงนี้ตังหากเล่า! แม้ในใจอาจจะทำแก้มพองลม
ปากเล็กแหลม คุณป๋าใจร้าย ว่าหล่อนว่าอัปลักษณ์อย่างนั้นหรอ?
“ มั่นใจจัง ” ไม่รู้ว่าหล่อนไปเอาความมั่นใจผิดๆแบบนี้มาจากไหนกันนะ มิฮอว์คต่อว่าอีกชุด
ในระหว่างที่ลีอา มิฮอว์คกำลังปะทะอารมณ์กันอยู่นั้น สายลมเย็นพัดเอื่อยๆพัดผ่านร่างบางของลีอาไปอย่างช้าๆ
เส้นผมสีน้ำเงินเหลือบดำพลิ้วไหวตามกระแสลม พร้อมกลิ่นหอมประจำกายคล้ายแป้งเด็กอ่อนๆ ลอยล่องปลิว
กับกระแสลมถึงปลายจมูกของแชงคูส ลีอาย่อตัวนั่งลงข้างมิฮอว์ค แม้ว่าจะสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวคอวี
กางเกงวอร์มขายาวจรดข้อเท้าเรียบง่ายแต่ดูโก้
“ หอมกรุ่น ” จากเตา! แชงคูสแกล้งสูดดมกลิ่นหอมจากอากาศเสียงดังๆ
คล้ายหมาป่ากำลังหิวโหยเนื้อไม่ต่ำกว่าเจ็ดวัน เพื่อรบกวนสมาธิของมิฮอว์คไม่ใช่แค่กวนสมาธิ
ใจจริงแล้วอยากจะปั่น กวนประสาท ให้อีกคนหลุดจากอาการฟอร์มจัด
อยากดูละครสนุกๆสักตอน ต้องเล่นใหญ่! ให้รัชดาลัยอายไปเลย!
“ ดื่มหน่อยไหม? ” เบน หนุ่มใหญ่รุ่นเดียวกับแชงคูส เจ้าของตำแหน่งรองหัวหน้า
เส้นผมสีดอกเลาตัดสั้นประบ่า เสยไปด้านหลัง รอยแผลเป็นรูปกากบาทไขว้ข้างขมับซ้าย ปรี่เข้ามาถาม
ย่อตัวเล็กน้อยเพื่อความสะดวกในการคุยกับลีอา ริมฝีปากยังคาบมวลบุหรี่แทบตลอดเวลา เหน็บปืนยาวไว้ข้างเอวเช่นกัน
“ ค ค่ะ ” ลีอาแทบไม่ทันตั้งใจฟังคำถามของเบน เพราะสายตาของหล่อน
มัวแต่สนใจกับบุหรี่บนปากริมฝีปากของเขา เผลอเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ฝืนกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ
ด้วยความอยากบุหรี่ จะว่าไปซองบุหรี่สีดำของหล่อนหายไปไหนนะ เบนส่งแก้วเบียร์ให้หล่อน
พร้อมกับคำขอโทษด้วยว่าไม่มีเครื่องดื่มจำพวกน้ำส้มหรือนมให้ดื่ม ส่วนลีอาก็บอกเขาว่าไม่เป็นไรหรอกคะ
“ หิวหรือเปล่าลีอา ช็อคโกแลตหน่อยไหม? ” แชงคูสล้วงหยิบช็อคโกแล็ตบาร์จากกระเป๋าช่วงอกเสื้อเชี้ต
สังเกตเห็นลีอาเผลอขบริมฝีปากล่าง ดูแล้วเหมือนเด็กๆกำลังหิว ทั้งน่ารักและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน
“ ช็อคโกแล็ตหรือคะ? ” ของโปรดเลย ลีอาแทบอดใจรอไม่ไหว
“ ได้แล้ว ทานสิ ” แชงคูสแกะห่อพลาสติก ห่อฟรอยด์สีเงินอีกชั้น ส่งช็อคโกแล็ตบาร์ให้ลีอา
ส่วนลีอาโน้มตัวเข้าใกล้ อ้าปากเล็กๆขบช็อคโกแล็ตบาร์ ใช้ส่วนของฟันเขี้ยวช่วยให้งับช็อคโกแล็ตให้หลุดออกพอดีคำ
“ อื๋อ อร่อยจัง ” ลีอาเผลอใช้ลิ้นเลียมุมปากเลอะช็อคโกแล็ตตามนิสัยส่วนตัว
“ ถ้าชอบ..บนเรือฉันมีอีกเยอะเลยนะ ” ถ้าอยากขึ้นไปดู ก็ตามสบายได้เลย!
แชงคูสเชิญชวนให้หล่อนขึ้นเรืออย่างเป็นกันเองสุดๆ เหล่หางตามองไปทางมิฮอว์คเพียงเล็กน้อย
เพื่อทำการเช็คสีหน้าและแววตาของเพื่อนรัก ไม่โกรธนะเพื่อน!
“ จริงหรอคะ? ลีอาอยากป ” ลีอาอยากไปค่ะ ลีอาตาวาว แม้จะงับออกมาเพียงพอดีคำ
ช็อคโกแล็ตบาร์นั้นอร่อยละมุนปลายลิ้นเล็กๆ แทบละลายหายไปในปาก อยากจะขึ้นไปบนเรือของแชงคูส
เพื่อให้เห็นด้วยตาตนเอง บางทีอาจะมีโรงงานผลิตช็อตโกแลตบนเรือก็เป็นได้ เรือเรด ฟอร์ส ลำใหญ่โตสมฐานะ
บอกได้เลยว่าเดินเล่นเพียงวันเดียวอาจจะไม่ทั่วทั้งลำเลยด้วยซ้ำ นอกจากชาลีและโรงงานช็อคโกแลต
คงจะมีแชงคูสและโรงงานช็อคโกแลตของเขาก็ได้นะ
“ ไม่ต้องไปเลย! ถ้าหิวก็ไปนู้น ตรงนั้นโรงครัว ” แม้ว่าลีอาจะไม่ทันได้พูดหมดจบประโยค
มิฮอว์คพูดแทรกขัดขึ้นมากลางอากาศ ถ้าเกิดว่าลีอาขึ้นไปบนนั้นโดยเฉพาะห้องนอน
แชงคูสคงจะป้อนอย่างอื่นใส่ปากหล่อนแล้วละ! มิฮอว์คนั่งฟังอยู่นานต้องเอ่ยปรามบ้าง …กับความไร้เดียงสานี่นะ!
“ คุณป๋า คุณแชงค์ทานอะไรหรือเปล่าคะ?” ลีอาถามหันทั้งสองคน
“ ไปหาอะไรทานเถอะ ” มิฮอว์คไม่ได้ไล่ให้หล่อนไปไกลสายตา
อยากกินอะไรเขาไปลุกเดินไปหาของกิน ตักมาทานเองอยู่แล้ว คราแรกก็นึกหงุดหงิด
แต่พอคิดอีกหน หล่อนก็เพิ่งจะได้ทานข้าวเองด้วยซ้ำ อาหารมื้อแรกหลังจากฟื้นตื่นขึ้นมา คงจะหิวน่าดู
“ ไม่ละ พวกฉันทานกันเรียบร้อย ตรงนี้มีแต่กับแกล้ม ขอบใจนะลีอา ” แชงคูสพูดขยายความ
ให้ลีอาเข้าใจเพิ่มเติม
“ เดี๋ยวหนูมานะ ”
เมื่อลีอาขึ้นยืนเต็มสัดส่วน เส้นผมสีน้ำเงินเข้มเหลือบดำพลิ้วไหวดุจแพรไหม ยิ่งสะท้อนจากกองไฟตรงหน้า
เส้นผมของหล่อนนั้นเป็นดำขลับเงางาม แทบห้ามส่งมือออกไปลูบไล้เส้นผมนั้นไม่ไหว เป็นลอนด้วยธรรมชาติ
คล้ายเกลียวคลื่นทะเลยามค่ำคืน จนถึงสะโพกกลมกลึง ทุกท่วงท่าทุกอิริยาบถเริ่มตั้งแต่ลุกขึ้น
เดินตรงไปทางโรงครัว ต่อแถวเข้าคิวทานอาหาร พร้อมกับสมาชิกผมเเดงคนอื่นๆ อาจะธรรมดาสำหรับหล่อน
ทว่ากลับดึงดูดสายตาของทุกคนที่นี่ จับจ้องตรงไปที่หล่อนแทบจะเป็นสายตาเดียวกัน!
“ อื๋อ ฮือ ลีอ๊า ลีอา ” แชงคูสแกล้งทำเสียงกระเส่าแหย่มิฮอว์ค แค่ทำเสียงไม่พอ พยายาม เลียนแบบเสียงเล็กๆ
ท่าเลียริมฝีปากทำความสะอาดคราบช็อคโกแล็ตตรงมุมปากแม้จะดูไร้เดียงสา กลับปลุกความหื่นของคนจิตใจไม่ดี
เช่นไรท์ชิว! (ชิว:เดี๋ยวๆ) ได้อย่างมากถึงมากที่สุด
“ แกนี่นะ บ้ากามให้มันน้อยๆหน่อย! กินปูหลนเข้าไปรึไง? ” เบาได้เบาเพื่อน!
“ มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายนะ ชายใดไม่หื่น ชายนั้นฝืนธรรมชาติ! ” แชงคูสรีบออกตัวเเรง
อธิบายให้มิฮอว์คเข้าใจอย่างมีชั้นเชิงในการพูด
“ แถ ทั้งนั้น แกมันบ้ากาม ! ” ไรท์ชิวสิงร่างแชงคูสหรืออย่างไรกันนะ?
อยากขยับตัวเข้าไปใกล้แชงคูสใช้สันนิ้วเคาะเหม่งแล้วสั่งให้คายแชงคูสตัวจริงออกมา! หรือไม่จะเข้าไปทางด้านหลัง
เผื่อมีซิปห่อหุ้มร่างกายของแชงคูส ทว่าด้านในเป็นร่างของไรท์ชิวขี้เมานั่น!
“ เปล่านะ นายเองตังหาก... เรื่องอย่างว่านั่น ” ไม่ได้อยากจะเข้าข้างผู้ชายด้วยกันนัก
เจอสาววัยรุ่นเอ๊าะๆ หุ่นผอมๆเอวบางๆ หน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อยน้ำเสียงน่ารัก น่าฟัง อยู่ร่วมชายคาเดียวกัน
ไม่รู้สึกหวั่นไหวบ้างเลยหรือไง?
“ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้น! ”
“ เฮ้อ หนูลีอาคงไม่ใช่สเปคนายหรอกมั้ง แล้วแบบไหนละ? ” ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น?
แชงคูสถึงกับต้องวางแก้วเบียร์ลง แล้วใช้มือข้างขวานวดขมับสองข้างทันที เพื่อคลายอาการปวดหัว
“ คงเก่งพอๆกับฉันละมั้ง ” แบบพึ่งพาตัวเองได้ ไม่เป็นภาระก็พอแล้ว! มิฮอว์คไม่เคยคาดหวัง โดยเฉพาะกับคน!
เขาอยู่คนเดียว สามารถทำอะไรด้วยตนเองมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ไหนแต่ไรด้วยซ้ำ จวบจนถึงเลยเข้าสู่วัยกลางคนเข้าไปแล้ว
ไม่ว่าจะล่องเรือเล็กๆเป็นทั้งต้นหน กำหนดทิศทางจากล็อกโพสต์ นายท้ายควบคุมทางเสือของเรือผ่านแกรนด์ไลน์
หรือทะเล น่านน้ำอื่นๆ ไล่ล่าพวกโจรสลัดซึ่งคาดว่าจะเป็นภัยต่อรัฐบาลโลก หรือจะเป็นพวกที่อยากจะเข้ามาลองดี
ไม่ว่าจะตามคำสั่งของรัฐบาล หรือจะตามใจตนอยากจะไป
คงจะชินแล้วมั้งกับการอยู่คนเดียว... แต่ก็ดี เวลาออกทะเลนานๆไม่ต้องคอยห่วง
กังวลกับคนหรือสัตว์เลี้ยงที่คฤหาสน์ของเขา
“ ตายโหงละวะ เก่งระดับโลก มันไม่ได้หากันได้ง่ายๆนะเว้ย! ” มาตรฐานของมิฮอว์คอาจจะสูงเกินเพดาน
หรือทะลุชั้นฟ้าออกไปนอกโลกถึงดาวอังคารก็เป็นได้ งมเข็มในมหาสมุทรยังง่ายกว่า ไม่ใช่ว่าสมัยนี้ผู้หญิงไม่เก่ง
ดูอย่างโบอา แฮนค็อกเป็นตัวอย่าง สวยด้วย เก่งด้วย แถมฝีมือเจ็ดเทพโจรสลัดเช่นกัน!
บางทีแชงคูสเองก็นึกคิด บางที...ตาเหยี่ยวอาจจะเป็นเพศทางเลือกก็เป็นได้!
ซึ่งเรื่องนี้แชงคูสเองก็เปิดกว้าง เสรีเช่นกัน รู้ดีว่าทะเลมันกว้าง แม้จะชื่อว่านักดาบแข็งแกร่งที่สุดในโลก
ก็ไม่ได้แปลว่าจะมีคนเก่ง ระดับหาตัวจับยากได้เพียงคนเดียว อาจะมีหลบซ่อนฝีมือตามมุมหลืบของโลก
ไม่อยากเปิดเผยตัวก็ได้!
“ มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว? ” มิฮอว์คเอ่ยถามทำลายความเงียบ ลีอาเดินไปยังโรงครัว
เข้าแถวตักอาหารทาน แล้วก็เกิดหายไปพร้อมกับถาดอาหารเกือบชั่วโมง เมื่อรู้สึกว่าหล่อนคลาดสายตาได้ไม่นาน
ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยกังวลจะเกิดเรื่องร้ายๆกับหล่อนอีก มิฮอว์คต้องออกมาเดินตามหล่อนเพื่อพากลับ
“ อิ่มค่ะ พี่ๆแผนกครัวทำอาหารอร่อยมาก เลยทานเยอะไปหน่อย ” จุกจนลุกไม่ขึ้น!
ภายใต้เสื้อยืดคอวีนั้นต้องปลดเชือกกางเกงขยายยางยืดเพื่อไม่ให้รัดพุงแน่น แถมหายใจยังลำบาก
ลีอาหามุมหลบผู้คนมานั่งพิงต้นไม้ใหญ่บริเวณชายป่า ห่างจากกลุ่มของผมแดงไม่เกินสามสิบเมตร
“ กลับเข้าไปนั่งข้างในเถอะ ” นั่งคนเดียวตรงนี้อันตราย! พูดจบ มิฮอว์คหมุนตัวเดินกลับนำทางทันที
“ ค่ะ ” ลีอาค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ด้วยความจำใจ หล่อนอยากจะนอนแหมะอยู่ตรงนี้
หนังท้องตึงหนังตาหย่อนทันที แถมมีสายลมเย็นๆ พัดผ่านได้ยินเสียงคลื่นทะเลซัดเข้าชายฝั่งแทบตลอดเวลา
คอยกล่อมให้เข้าสู่นิทรา ด้วยความอยากอาหาร เพียงแค่ได้กลิ่นหอมๆจากเครื่องปรุง เครื่องเทศ ส่วนผสมทุกอย่างลงตัว
ของเมนูอาหารนั้นๆลอยในอากาศ น้ำลายในช่องปากก็เกิดแตกฟอง เสียงท้องร้องดังประท้วงโครกคราก
ยิ่งกว่าฟ้าร้องครวญในฤดูฝน ด้วยความหิวโซอดอาหารนานเกินร่วมเกือบสองสัปดาห์ หล่อนเกิดเผลอมือหนักตักเยอะ
และที่สำคัญคืออาหารจากโรงครัวเคลื่อนที่ของกลุ่มผมแดงนั้นทั้งสะอาดและอร่อยมากจนต้องขอเบิ้ลเพิ่มอีกสองครั้ง
แล้วค่อยตบท้ายด้วยของหวานตามสเต็ป กินคาวต้องกินหวาน!
“ อากาศเย็นแล้ว ” ภูเขาทั้งลูกกำลังคลายความเย็นออกมายามค่ำคืน ไหนจะเรื่องของน้ำค้าง ละอองน้ำ
อาจจะส่งผลให้ลีอาล้มป่วยอีกครั้ง กลับไปนอนซมเพราะอากาศเปลี่ยน มิฮอว์คหันมาถอดเสื้อคลุมสั่งตัดพิเศษ
เฉพาะสีดำบนตัว ค่อยคลุมร่างบอบบางของลีอา นอกจากจะกันความหนาวเย็นจากอากาศแล้ว
ยังมีกลิ่น(เฉพาะตัว)ของมิฮอว์คคอยช่วย กลบกลิ่นฟีโรโมนหอมหวานเตะจมูกของเหล่าลูกเรือผมแดงของลีอาอีกชั้น
เพื่อให้พ้นจากจมูกของหมาป่าหิวเนื้อ(หวาน) เช่น แชงคูสเป็นต้น!
ไม่ใช่ความผิดของลีอา! แต่พวกเขา(รวมถึงสมาชิกบนเรือผมแดง) ชายฉกรรจ์วัยกลัดมัน
ไม่ค่อยได้กลิ่นหอมหวาน(ฟีโรโมน)ของสาวน้อยวัยแรกแย้มบ่อยนัก มีแต่กลิ่นเหม่าดินปืน กลิ่นเหล็ก กลิ่นเหงื่อ
กลิ่นไอทะเลที่ไม่ค่อยน่าพึงประสงค์มากนัก ใช่ กลิ่นหอมๆจากเนื้อตัวของลีอากำลังเล่นงานพวกเขาอย่างหนักเชียวละ
“ ขอบคุณค่ะ ” ลีอาตาปรือ จากอาการง่วงนอน เพลียแดด การต่อสู้ย่อมๆ
โดนกลิ่นน้ำหอมจางๆบนเสื้อของเขา ปลุกให้หล่อนต้องตาตื่นอีกครั้ง กลิ่นหอมสะอาดๆ
ให้ความสดชื่นแถมยังชวนให้น่าค้นหา อื๋อ กลิ่นดี ดมได้ทั้งวันก็ไม่เบื่อ! มิฮอว์คตรงหน้าถอดเสื้อมาคลุมตัวหล่อนไว้
แล้วหันหลังเดินนำอีกครั้ง นอกจากกลิ่นหอมเย้าชวนให้ลีอาฝังใบหน้างาม ลงบนอกเสื้อค้างไว้แล้ว
ยังมีความอบอุ่นจากร่างกายของมิฮอว์คส่งผ่านยังเสื้อคลุมถึงผิวกาย
อบอุ่นไปถึงหัวใจดวงน้อยๆของหล่อนเชียวละ!
หล่อนรีบออกเดิมตามมิฮอว์คไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้ากองไฟ ที่มีแต่มิฮฮว์คและแชงคูสเพียงสองคนเท่านั้น
ส่วนคนอื่นๆ ก็จะนั่งห่างๆทิ้งระยะกันออกไป
หืม เจ้าตาเหยี่ยว ขี้หวงเหมือนกันนะเราอ่ะ!
แชงคูสสังเกตเห็นลีอาเดินตามหลังของมิฮอว์คมาแต่ไกล โดยเฉพาะเจ้าตาเหยี่ยว เปลี่ยนมาสวมเพียงแค่เสื้อเชี้ตสีขาว
ปลดกระดุมเสื้อปลือยช่วงอกแข็ง ส่วนเสื้อคลุมสีดำสั่งตัดนั้นให้ลีอาสวมใส่แทน แน่นอนละว่าเขารู้ดี
มิฮอว์คตั้งใจใช้เสื้อของตนเพื่อลบกลบกลิ่นจากตัวของลีอาและแน่นอนละว่ามันก็ได้ผล
ตอนนี้แทบไม่หลงเหลือกลิ่นของลีอาให้เขาได้กลิ่น(สูดแล้วชื่นใจ)
“ ทำอะไร ทำไมยุกยิกจัง? ” มิฮอว์คนั่งคุยกับแชงคูสสักพักต้องหันมองลีอา นั่งทางซ้ายมือเขา
นอกจากจะนั่งไม่นิ่งแล้ว ยังยุกยิกไปมา
“ ม ม แมงมุม ” ลีอาเสียงสั่น
“ กลัวหรอ? ”
“ ... ” ลีอาพยายามเลียนแบบคนตรงหน้าทำหน้านิ่งเก็บอาการ หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง
พยายามหายใจช้าๆเหมือนปกติ แม้ไม่ได้ให้คำตอบที่แน่ชัด ทว่าสีหน้าและแววตานั้นกำลังให้คำตอบ ใช่ กลัวมาก
ถึงมากที่สุด อยากจะกรี้ดลั่นสุดซอย!
“ เกาะอยู่บนหัว ” ลองหยั่งเชิงดู จ้องมองสีหน้าซีดเผือกของลีอา กลัวและกลัวมาก
แถมยังเก็บอาการเก่งด้วยสินะ ดวงตาสีอำพันเล็งเห็นแมงมุมตัวเท่าฝาเบียร์ เกาะบนเส้นผมสีน้ำเงินหลือบดำ
ช่วงกระหม่อม(ผมด้านหน้า) เดาว่าคงเกาะตามเนื้อตัว เสื้อผ้าตอนออกจากชายป่าเป็นแน่
“ 0.0 ” ลีอาตัวแข็งทื่อราวกับโดนคำสาปเป็นก้อนหิน ทำท่าเหมือนจะส่งมือปัดเส้นผมตนเอง พยายามฝืนใจ
แต่ก็ยังคงแข็งทื่อ ค้างอยู่ในท่านั้น
“ ออกไปแล้ว ” มิฮอว์คส่งปลายนิ้วจากมือซ้ายสัมผัสเส้นผมเปียกชื้นจากการสระผมเสร็จหมาดๆ
เพื่อปัดให้เจ้าแมงมุมกระเด็นอันตธานหาย ห่างจากตัวหล่อน
“ ขอบคุณค่ะ ” เมื่อได้ยินว่า ออกไปเเล้ว หัวใจดวงน้อยๆของหล่อน ค่อยกลับมาเต้นในจังหวะปกติ
“ ง่วงนอนไหมลีอา? ไปพักห้องของฉันก่อนก็ได้นะ ” แชงคูสเห็นท่าทางอ่อนเพลียจากสีหน้า แววตาของลีอา
วันนี้หล่อนคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ให้หล่อนเอนหลังนอนพักสายตา ร่างกายสักหนึ่งคืน
โดยเฉพาะเรื่องที่เกิดกับหล่อนในวันนี้ ลีอายังพยายามยิ้มและหัวเราะ เหมือนไม่ได้เกิดเรื่องร้ายๆมากับตัว
ลีอาเป็นเด็กสาวที่เข้มแข็งคนหนึ่งเลยละ
“ พวกฉันอยู่กันยันเช้า ” ห้องนอนกัปตัน ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครแอบย่องเข้าไปทำมิดีมิร้ายอย่างแน่นอน
“ แต่ว่า...” ลีอายังลังเล หล่อนมองหน้ามิฮอว์คเป็นเชิงเพื่อขออนุญาติ สลับกับมองใบหน้าของแชงคูส
เพื่อนคุณป๋าเป็นคนใหญ่คนโต ราวกับว่าเป็นมาเฟียเด่นดังไปทั่วแกรนด์ไลน์ คงไม่เมาแล้วมาเคาะประตูห้อง
ให้หล่อนเปิดรับเขาหรอกนะ...หรือว่าจะอาจจะเป็นลูกเรือที่ไม่น่าไว้ใจได้....
“ ไปพักผ่อนเถอะ ” มิฮอว์คอนุญาติ ผมแดงไม่ได้มีนิสัยชอบเอาเปรียบคนโดยเฉพาะกับผู้หญิง
“ ถัดจากห้องพยาบาลที่หนูขึ้นไปทำแผลนั่นแหละ เดินตรงไปเจอแยกแล้วขึ้นบันได เลี้ยวขวาอีกทีห้องแรก “
“ เอ่อ ” หากลีอาขึ้นไปนอนบนที่นอนของเขา แล้วคุณแชงคูสเกิดอยากนอน เขาจะไปนอนตรงไหนละ?
“ ถ้าจำทางไม่ได้เดี๋ยวให้เจ้าตาเหยี่ยวไปส่งที่ห้องแทนละกัน” แชงคูสบอก พร้อมส่งสายตาไปยังเจ้าตัว
“ ห๊ะ? ” มิฮอว์คหันขวับ มองหน้าแชงคูสอีกที พร้อมกับข้อความทางสายตา เล่นชงมาแบบนี้ได้อย่างไร?
“ จำได้ค่ะ งั้นไปเลยดีกว่า ฝันดีค่ะคุณแชงค์ ” ลีอาบอกลาแชงคูส
ถ้าหากว่ามิฮอว์คไปส่งเขาคงโดนแชงคูสล้อแน่ๆ ไม่ใช่ว่าหล่อนหัวอ่อนเชื่อคนง่าย
ดูอย่างมิฮอว์คเป็นตัวอย่างแม้มีโอกาส เขาไม่เคยฉวยโอกาสลวนลามหรือเเต๊ะอั๋ง หรือทำอะไรๆกับ-
ร่างกายหล่อนให้สึกหรอ ถ้าบอกว่าผมแดงไว้ใจได้อย่างที่มิฮอว์คบอก หล่อนก็เชื่อใจนะ เพราะตัวหล่อนเองก็เชื่อใจคุณป๋า
อย่างไม่ต้องสงสัยอะไรให้ข้องใจ อีกอย่างวงเหล้าถ้าขาดใครไปสักคนคงจะไม่สนุกแน่
ที่สำคัญคือมิฮอว์คเป็นแขกพิเศษวีไอพี ของแชงคูสด้วยขาดหล่อนไปสักคน คงไม่กร่อยหรอกเนอะ!
ลีอาขยับตัวเข้าไปใกล้มิฮอว์ค กระซิบอย่างแผ่วเบาข้างใบหูข้างซ้าย
“ ห้องไม่ได้ล็อกนะคะ ” เพื่อให้รู้กันเพียงแค่สองคน พูดจบแล้วก็ส่งวิ้งค์ขยิกตาให้อีกหนึ่งที
รีบลุกขึ้นแล้วซอยเท้ายาวๆ หนีห่างออกไกล
“ พูดอะไรออกมาหน่ะ? ” มิฮอว์ค กำลังจิบเบียร์จากแก้วในมือ ถึงกันผงะ ขมวดคิ้วเป็นปม
หันมองหล่อนอีกหนก็พบแต่ความว่างเปล่า เป็นสาวเป็นแส้ พูดออกมาเเบบนี้ได้อย่างไรกัน?
สมัยนี้สาวๆวัยรุ่น กล้าเอ่ยปากชวนผู้ชายขึ้นห้องกันอย่างโต้งๆแบบนี้แล้วหรอ?
“ งุ้ยๆ ห้องไม่ได้ล็อกนะคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กร้ากกก ถ้าลุกไปตอนนี้ก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ ”
และกลับมาอีกภายสิบนาทีก็ไม่มีใครว่าอะไรด้วย! คงต้องกล่อมหล่อนนอน อาจจะเล่านิทานสักเรื่อง
ให้หล่อนหลับฝันดี แชงคูสหัวเราะลั่น ตบเข่าฉาดใหญ่ เมื่อลีอาลับสายตา คราแรกไม่ได้ตั้งใจฟัง
แต่สายตาเจ้ากรรมดันไปอ่านปากของลีอาจนได้ เขาไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น
หรือจะเสียมารยาทกับหล่อนนัก แต่ประโยคนั้นทำเล่นซะแชงคูสต้องยกแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบ แก้อาการเขิน
ปิดระงับปากตน พูดโพล่งท่ามกลางความเงียบสงัด ขณะอยู่ต่อหน้าลีอา หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ
เสียงสองน่ารักมุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง เหมือนกำลังบอกใบ้บางอย่างให้เจ้าตาเหยี่ยวตามไปส่งถึงเตียง ห่มผ้าให้อย่างใดอย่างนั้น
นานแล้วนะที่ไม่ได้เห็นเจ้าตาเหยี่ยวเสียอาการหนักเช่นนี้!
แชงคูสนึกถูกชะตากับยัยหนูลีอาอย่างมาก นอกจากจะใบหน้างดงามราวกับเทพธิดา
รูปร่างสูงโปร่งไล่เลี่ยกับพวกเขา หุ่นบอบบางอ้อนแอ้นอรชร หากให้เปรียบหล่อนคงเป็นเหมือนดวงอาทิตย์
คอยส่งมอบพลังงานดีๆให้ ตั้งแต่เช้าตรู่จวบจนตะวันลับขอบฟ้า แถมยังแจกความสดใส ให้ทุกอย่างไม่ว่าจะมีชีวิต
หรือไม่มีชีวิตรอบตัวมีรอยยิ้ม ชีวิตชีวา พร้อมสนุกไปการเริ่มต้นของวันใหม่
ส่วนมิฮอว์คคงเป็นดวงจันทร์ยามค่ำคืน เงียบสงบราวกับว่าตั้งใจรับฟังทุกปัญหา
เสมือนคอยช่วยปลอบโยนหัวใจ อย่างน้อยแค่พูดกับดวงจันทร์เพื่อระบายความทุกข์ กัดกินภายในใจออกมา
ไม่ว่าจะผ่านเรื่องร้ายๆจากช่วงเวลาที่ผ่านมาตลอดทั้งวัน หากสบายใจเมื่อใด เขาจะปัดเป่าความเหน็ดเหนื่อย
ความเหนื่อยล้าให้จางหายไป พร้อมเริ่มต้นใหม่สำหรับวันพรุ่งนี้
สำหรับแชงคูสแล้ว...สองคนนี้ก็ลงตัวอยู่นะ เหมาะสมกันดี!
ป๋าแชงค์ตอนเด็กและช็อคโกแล็ตบาร์ของเขา
โปรดติดตามตอนต่อไป...
31/3/2564
หากว่าการที่ชิวอัพทีละเล็กทีละน้อยแล้วทุกท่าน เกิดความรำคาญก็สามารถเปิดอ่านทีเดียว
สังเกตจากท้ายตอนนะครับ
ชิวอัพกี่เปอร์เซ็นจะเขียนกำกับไว้ตลอด หากไม่ได้เขียน คืออัพครบเต็มร้อยครับ
ถ้าหากว่ายังชื่นชอบ ชอบใจ๊ชอบใจสามารถเขียนคอมเมนต์และกดหัวใจ ให้กำลังใจกันอย่างเช่นเคยนะครับ
แต่ขออย่างเดียว อย่าก็อป! เหมือนเคยไปเปิดอ่านเจอเนื้อเรื่องแฟนฟิคออริ ฟิคป๋าเหยี่ยวด้วย!
ใช้คอดตอนบัดเคลือบเบตาตีนมาทา ทำแผลให้ด้วย ส่วนมากใส่ถุงมือสำลีชุบน้ำเกลือ ชุบเบตาดีนป้ายขอบแผลให้
กระหนุงกระหนิงกัน สำนวนใกล้ๆกัน แถมลงในเว็บเด็กดีอีกด้วย!!
บร๊ะ! อะไรจะใจตรงกันขนาดนั้น?
ไม่พูดเยอะละกัน ต้องบอกก่อนว่า ขอโทษด้วยนะครับ ชิวเป็นตัวอย่างที่ดีให้ไม่ได้จริงๆ
เพราะที่ผ่านมาแปดตอนก็เหมือนไม่ค่อยจะมีสาระเท่าไรนัก... แนะนำนะว่าควรไปหาจากที่อื่นจะดีกว่า!
มันมีเส้นบางๆระหว่างแรงบันดาลใจกับก็อปผลงาน มองดีๆ คิดดีๆนะครับ
ถ้าหากยังแก้ไขอะไรไม่ได้... อย่าหาว่าชิวใจร้ายเลย...ฟิคใคร ใครก็รัก
ขอบคุณที่เข้าใจและอ่านมาถึงบรรทัดนี้
นายชิว
ความคิดเห็น