คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Call : Leave The Door Open.
“ ติดใจอะไรฉันนักหนา ถึงได้เจอกันบ่อยเช่นนี้ ” มิฮอว์คเอ่ยถามด้วยสีหน้านิ่ง ขมวดคิ้วเป็นปมใหญ่
หามุมนั่งหลบลมร้อน นั่งคอยเวลานัดลีอาอยู่ในบาร์เล็กๆ ไม่มีความโดดเด่นหรือเตะตาใคร โดยเฉพาะเลือกเก้าอี้
มุมอับสายตาแต่ยังมิวายยังถูกพบเจอ!
“ ไง เจ้าตาเหยี่ยว ออกจากอาศรมเป็นกับเขาด้วยรึ? “ เสียงเอ่ยทักทายอันคุ้นหูเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม
โชว์ฟันขาวแข็งแรง ร่างสูงโปร่ง สมส่วนเจ้าของฉายาหัวหน้าผมแดงแชงคูส สหายเก่ายิ้มเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตร
เดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ ฝั่งตรงข้ามของมิฮอว์คอย่างคุ้นเคย ไม่ใช่แค่แชงคูสแต่ยังมีเหล่าเสนาธิการ
ของเขามากันอย่างครบทุกคน
“ มาตั้งแคมป์บนเกาะแบบนี้อีกแล้วเรอะ? ช่างใจเย็นจริงนะ ” มิฮอว์คไม่ตอบ เลี่ยงเปลี่ยนเป็นฝ่ายตั้งคำถาม
สถานการณ์ของทั้งคู่ต่างไม่สู้ดี และไม่น่าจะมาอยู่ในพื้นที่สาธารณะเช่นนี้ ผู้คนในบาร์เล็กๆต่างพากันย้ายร่างนี้กันทันที
บางรายเดินมาถึงหน้าร้าน แต่พอผลักบานประตูเข้ามาพบเห็นเหล่าเสนาธิการของผมแดงแล้ว
ต่างพาถอยหนีไปนั่งร้านอื่นแทน
“ ฉันได้ไวน์ดีมา...ก็ว่าจะแวะเข้าไปหาซะหน่อย แต่เจอกันแบบนี้ก็ดีแล้ว...
จะว่าไปแม่สาวน้อยหน้าหวานคนนั้นละ? ” แชงคูสฉีกยิ้มอย่างรู้ทัน ทำท่าชะเง้อชะเเง้ซ้ายที ขวาที
คิดว่ามิฮอว์คแอบซ่อนสาวน้อยต้องสงสัยให้พ้นจากสายตาของเขาไว้ด้านหลังแน่ๆ
“ แกนี่จมูกไวจริงๆ ” มิฮอว์คส่ายหน้า หยิบแก้วเบียร์ตรงหน้าขึ้นมาดื่มอย่างใจเย็น
สมกับเป็นแชงคูส หนึ่งในสี่จักรพรรดิ์จริงๆ หูตา ว่องไว ไม่เปลี่ยน!
“ ฮ่า ฮ่า นายปิดไม่มิดหรอกนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ?...” แชงคูสใคร่อยากรู้ หรี่ตามองอย่างสนอกสนใจ
“ บอกไปแกก็จำไม่ได้อยู่ดี ”
“ ได้สิ คนที่แล้วก็เพโรน่า แต่คนนี้...อืม น่าสนใจนะ ” แชงคูสยืนกรานว่าเขาสามารถจดจำชื่อของผู้คนได้
ไม่เหมือนมิฮอว์ค ครั้งแรกที่เจอเพโรน่า แม้จะเจอกันเพียงแค่หนเดียว เขาก็จำเธอได้ขึ้นใจ เส้นผมสีชมพูยาวสลวย
รอยสักรูปค้างคาวสีขมพูเล็กๆบนต้นแขนสีชมพู เช่นกันนั่นก็ด้วย ลอยตัวไป ลอยตัวมา พร้อมกับเสียงหัวเราะ
อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ทรงลูกคุณหนูถูกเลี้ยงดูมาอย่างสปอยด์ๆ (ตามใจจนเสียเด็ก)ที่แย่กว่านั้นคือ
พูดจาเอาแต่ใจ ไม่ได้สนใจคำนึงถึงเรื่องผู้หลักผู้ใหญ่!
บอกตามตรงได้เลยว่าแชงคูสเองก็... ให้ความสนใจกับสาวน้อยปริศนาอีกคนมากกว่า!
“ แล้ววันนี้แกจะฉลองอะไรอีกละ? ” มิฮอว์คเอ่ยถาม
หลังจากได้กลิ่นละมุดหึ่งโชยจากตัวของแชงคูสจากอีกฝั่งเก้าอี้
“ ฮ่า ฮ่า ร้ายจริงๆเลยนะนายเนี่ย มีแต่สาวๆห้อมล้อมไปหมด ” แชงคูสนึกแล้วขำ
เจ้าตาเหยี่ยวไม่เคยสนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น! เขารู้จักตัวมิฮอว์คเป็นอย่างดี อดีตเจ็ดเทพโจรสลัด
เจ้าของดาบดำอันเลื่องชื่อ นักดาบผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลกตรงหน้านี้คาดเดาได้ยาก
ไม่ว่าจะความรู้สึกนึกคิดแม้ว่าจะนั่งอยู่ตรงหน้า แชงคูสแทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามิฮอว์คกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
เขาเก็บซ่อนทุกอย่าง ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยได้อย่างไร้ที่ติ รักในความอิสระ เช่น นั่งเรือเจ้าโลงศพเล็กๆนั่น
ข้ามแกรนด์ไลน์ ผ่านร้อน ผ่านหนาว พายุฝน ด้วยตัวคนเดียวเดินทางไปทั่วทุกมุมโลก ไม่ว่าจะทำตามคำสั่ง
ของรัฐบาลก็ดี หรืออยากจะออกไปเที่ยวชมโลกภายนอกก็ดี ที่สำคัญคือมิฮอว์คไม่เคยเป็นลูกเรือของใคร
หรือจะเข้าก๊วนมีพรรคเล่นพวกเหมือนเช่นคนอื่นๆ .... คงเป็นวิถีของหมาป่าเดียวดายสินะ!
แต่ เฮ้ย! เกือบลืมไปแหน่ะ! มิฮอว์คเองก็มีฝูงฮิวแมนดริลของเขาด้วยนี่หว่า!
ใช่ เจ้าลิงบาบูนเถื่อนนั่นน่ากลัวกว่าคนตั้งเยอะ! ข้อเสียของมิฮอว์คคือ ไม่ค่อย ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่เคยจำหน้าใครได้
คงเพราะมีแต่คนเข้ามาท้าดวลดาบด้วยส่วนหนึ่ง(จึงขี้เกียจจำ) นอกจากจะสนใจจริงๆถึงจะตามสืบเรื่องอย่างเงียบๆ
แต่ครั้งนี้ ได้ข่าวจากเหล่าเสนาธิการ กระซิบบอกมาแชงคูสว่าพบเห็นเจ้าตาเหยี่ยว แล่นเรือมาเทียบท่า
จูงมือกระหนุงกระหนิงกับสาวน้อยปริศนา ร่ำลือกันว่างดงามยิ่งกว่านางใดขึ้นฝั่งมาด้วย! (อันนี้น่าคิดนะ)
“ ก็คงให้คุณคุมะซัดไปที่เรือสักคนสองคนสิ ” แค่เพโรน่าก็ปวดหัวแทบแย่!
เพโรน่าจอมเหวี่ยงวีนทุกอย่างได้จากไป ก็มีลีอาเข้ามาแทนที่ นิสัยของสองคนนี้ต่างกันสุดขั้ว
บอกตามตรงเลยว่าเขาปรับตัวแทบไม่ทัน! แต่ก็นะ สุดท้ายก็ไม่ได้เจอ ซ้ำยังขาดการติดต่อสื่อสารกับบาโธโลมิว
ไม่ว่าจะเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องของลีอาก็ตาม
“ ก็ดีนะ ” แชงคูสไม่ปฏิเสธ อย่างน้อยบนเรือก็จะได้มีสีสันกันขึ้นมาบ้าง
แต่อย่างว่าละ พวกลูกเรือของเขาล้วนมีแต่เพศผู้ทั้งลำ หากมีสาวน้อยสักคน เป็นดอกไม้งามให้ความรู้สึกเจริญหูเจริญตา
ขึ้นมาบ้างก็ยังดี ไม่ต้องขนาดถึงขั้นแก๊งสาวๆโบซ์บาตงเดินผ่าน กรีดมือพร้อมกลิ่นหอมหวานให้ความสดชื่น
หรือจะมีเหล่าผีเสื้อนานาชนิดบินกันให้ว่อน
“ มีข่าวรุกกี้หน้าใหม่บ้างหรือเปล่า? ” มิฮอว์คเอ่ยถาม
“ คนไหนละ? ” แชงคูสหันไปถามมิฮอว์คก่อนจะหันไปตะโกนสั่งเบียร์เย็นๆมาดับกระหาย
“ เดธช็อต ” มิฮอว์คกอดอกรอฟังอย่างตั้งใจ
“ เหมือนจะไม่นะ ” ไม่คิดว่ามิฮอว์คจะให้ความสำคัญเช่นนี้
แชงคูสก็ไม่ได้ตามข่าวของรุกกี้หน้าใหม่ด้วยนี่สิ อย่าว่าแต่รุกกี้เลย พวกซุปเปอร์โนว่าด้วย
เพราะตอนนี้เขามีเรื่องปวดหัวกว่านั้นเยอะ!
“ เดธช็อตนะหรอ เสือปืนไว เจ้าของปืนคู่ วิถีกระสุนและการยิงอย่างสุดประหลาด ” เบน เบคแมน
รองหัวหน้าเป็นคนให้คำตอบ ขณะคาบแท่งบุหรี่บนริมฝีปากจุดไฟแช็คลนส่วนปลายมวลสีขาว
“ วิถีการยิง? ” มิฮอว์คสงสัย ต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม
“ ฉันเคยเจอที่งานเฟสติวัล บูเอน่าหนหนึ่ง ไอ้หมอนั่นลั่นไกปืนในมือหนึ่งนัด ใส่หน้าฉัน
แต่กระสุนนั้นวิ่งไซค์โค้ง วิ่งผ่านตัวฉันไป แถมยังยิงสอยคนด้านหลังร่วงเฉยเลย
ถ้าเป็นผลไม้ปีศาจ...คงเป็นผลแม่นยำละนะ ” เบน แบคแมน ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอาวุธปืนอธิบายอย่างเรียบง่าย
แถมทำมือโดยใช้นิ้วชี้ขวามือกำหนดให้เป็นลูกกระสุน เหวี่ยงออกอีกทางให้พ้นตัวและอ้อมทางด้านหลังเป็นครึ่งวงกลม
พอให้เห็นภาพอย่างสังเขป
“ แต่ที่ตกใจกว่านั้นหัวกระสุนที่ยิงเข้าร่างนั้นหายไปทุกครั้ง ราวกับใช้เวทมนต์ แต่ที่ฉันสงสัยมันน่าจะละลาย
หลอมรวมไปกับเลือด อย่างว่ากระสุนของหมอนั่น...แกะรอยตามไม่ได้ด้วยสิ ” จึงไม่สามารถตามสืบหรือตามหาต้นตอ
ที่มาของกระสุน รวมไปถึงเดธช็อตด้วย ดังนั้นปริศนาของเดธช็อตนั้นยังไม่ถูกเปิดเผยจวบจนถึงทุกวันนี้
“ อืม ” มิฮอว์คพยักหน้า เหมือนตามสืบเรื่องผี จากผีจริงๆ
“ แต่เรื่องของหมอนั่นเงียบหายไปเลยนะ ตั้งแต่งานบูเอน่าเฟสติวัล คงโดนฟูจิโทระเล่นงานเอาสาหัสปางตาย
หรือไม่ก็ตายไปแล้วก็ได้ ” เบน ให้ข้อมูลอันเป็นประโยชน์แก่มิฮอว์คทิ้งท้ายอีกเล็กน้อย
งานบูเอน่า เฟสติวัล งานเทสกาลรวบรวมเหล่าโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก
งานนี้มิฮอว์คเองก็ได้รับการ์ดเชิญเข้างานด้วยเช่นกัน เขาเข้าร่วมงานพร้อมกับเพโรน่า แถมยังได้พบกับโรโรโนอา
แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ เห็นการเคลื่อนไหว การต่อสู้ โดนเฉพาะการฟันอุกาบาตยักษ์ของฝากจากฟูจิโทระ
แต่ก็มิวายได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ(เล็กๆน้อยๆ)อีกด้วย
สู้กับฟูจิโทระอาการสาหัสอย่างนั้นหรอ?
ขนาดโรโรโนอายังพอฟัดพอเหวี่ยง ฟูจิโทระยังมาเล่นด้วยพอหอมปากหอมคอ แถมหลบหนีทิ้งอุกาบาตรยักษ์ขนาดใหญ่
กว่าเกาะให้เป็นของฝากต่างหน้าอีกด้วย ฟูจิโทระไม่เคยคิดสู้อย่างตั้งใจ
จนกระทั่งจบการต่อสู้... แต่ถ้าเกิดว่าเอาจริงขึ้นมาก็เอาเรื่องเหมือนกัน
“ หัวหน้า! ” ยาซป หนึ่งในเสนาธิการของสมาชิกผมแดงวิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกลขยับกายเข้ามากระซิบหู
พูดกับแชงคูสด้วยเสียงกระซิบ
“ อือ อือ เข้าใจแล้ว ไปกันก่อนเลย ” แชงคูสพยักหน้าหงึกหงัก รับทราบเรื่อง ยาซปก็พยักหน้าด้วยเช่นกัน
และเหล่าเสนาธิการเริ่มทยอยถอยกันออกไปทีละคน จวบจนเหลือแค่มิฮอว์ค แชงคูส และเบน เบคแมน
รองกัปตันของแชงคูส
“ พวกค้ามนุษย์หน่ะ ไปกันหน่อยไหมละ? ” แชงคูสเอ่ยปากพูดสั้นๆ กระดกเบียร์ที่ได้มาหมดรวดเดียว
“ ลีอา ” พอได้ยินแค่พวกค้ามนุษย์ ใจของมิฮอว์คแทบไม่อยู่กับที่ เผลอหลุดปากเอ่ยชื่อของหล่อนอย่างลืมตัว
รีบรุดลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วนทันที หมายจะรีบออกเดินกึ่งวิ่งตามยาซป
“ อ่า ลีอา...ชื่อเพราะจัง ” แชงคูสลอบยิ้มลับหลังมิฮอว์ค วางแก้วเบียร์ในมือลง
ยิ่งอากัปกิริยารีบร้อนอย่างแปลกๆนั่นด้วย ชวนให้ต้องสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่!
ยิ่งสภาพร่างกายบอบบาง บอบช้ำจากการต่อสู้อย่างหนักมาของลีอา แม้ในใจลึกๆ
มิฮอว์คพยายามหาความเชื่อมโยง ระหว่างตัวลีอากับเดธช็อตนั่นอยู่ ไม่ใช่แด๊ดดี๊ ก็แด๊ดดี๊ เอ่ย เรียกกันในภาษาชาวบ้าน
อย่างเข้าใจง่ายๆว่า ไม่ผัวก็พ่อนั่นแหละ ที่ต้องสงสัยคงเป็นคนใกล้ตัวหล่อนมากกว่า!
แล้วเกิดคลาดกัน จึงต้องออกตามหาตัว บอกตามตรงเลยว่าแค่ลีอาวิ่งหนีพวกนั้นยังยากลำบาก
หล่อนจะก้มตัวลงไปหยิบก้อนหินก้อนกรวดขว้าง เหมือนที่เคยปาใส่ฮิวแมนดริลแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ!
พวกนั้นไร้ซึ่งความเป็นคนไปอย่างเรียบร้อย ต่อให้หล่อนต่อสู้หรือขัดขืนด้วยวิธีใดก็แล้วแต่
พวกมันจะใช้กำลังทุบตี ไม่ว่ามือ เท้า หรืออาวุธรุนแรงจนกว่าหล่อนจะสมยอมตามใจพวกมัน มิฮอว์คไม่อยากจินตนาการ
ภาพถึงภาพเหล่านั้น...
ร่างของลีอาถูกโยนลงพื้นคอนกรีต หล่อนกรีดร้องเสียงดังขอร้องอ้อนวอน เพื่อให้พวกมันหยุด
พยายามขดตัวเป็นกิ้งกือ ป้องกันตัวจากการทุบตีตามลำตัว สองแขนเรียวเล็กกันศีรษะ ช่วงขาเรียวยาว
ป้องกันส่วนหน้าอก หน้าท้อง พวกมันราวๆหกเจ็ดคน ทุบตีเป็นบ้าเป็นหลังราวกับว่าตรงหน้านั้นเป็นกระท้อน
ยิ่งทุบยิ่งอร่อย! จนกระทั่งหล่อนอ่อนแรงลง ค่อยจับดึงตรึงร่างแขน ขา ข้างละคน
แล้วก็ลงมือทำในสิ่งที่พวกมันอยากทำ!
โดยเฉพาะแววตาสีน้ำเงินเข้มเหลือบดำไร้ความรู้สึกคู่นั้นของลีอา
มิฮอว์คจำได้อย่างขึ้นใจ ราวกับว่าเป็นภาพติดตาฝังอยู่ในความทรงจำของเขาไปโดยปริยาย
ลักพาตัว ฉุด หรืออะไรก็แล้วแต่อย่าโทษว่าเหยื่อว่าแต่งกายยั่วยวน ชวนปลุกอารมณ์ทางเพศ!
ลีอาอยู่ในชุดเสื้อคู่! หล่อนสวมเชี้ตแขนยาวสีขาว ใส่คู่กับมิฮอว์ค เสื้อตัวก่อนขาดเละเทะไม่มีชิ้นดี
จึงต้องยืมเสื้อของเขาสวมมาใส่ ส่วนกางเกงยีนส์สีดำขายาวถึงข้อเท้า รองเท้าหนัง ดูจากการแต่งตัวแล้วก็ไม่ได้ส่อ
หรือชวนให้คิดเจตนาใดๆทั้งสิ้น (ลีอา: ก็ออกจะเรียบร้อยป่ะ?)แม้จะไม่ได้สิ้นสติ ลีอาได้แต่หลับตาลง
พร้อมกับนับจังหวะการก้าวเดินของพวกมันในใจ และพยายามคำนวณจำนวนก้าวเดินว่าพวกมันกำลังพาหล่อน
ไปที่ใด ได้ยินเสียงเปิดประตูบานเลื่อน และกลิ่นคาวจำพวกปลาตามตลาด คงเป็นพวกโรงงานปลาป่นทิ้งร้างแน่ๆ
ร่างของลีอาถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ใยดี แม้จะยังไม่ทันได้ตั้งตัวยันกายลุกขึ้นมานั่งถุงขยะสีดำ
ถุงกระสอบเหม็นเน่าครอบบนศีรษะถูกดึงออก
“ แค่ก แค่ก อูววว แหวะ ” ลีอาแทบขย้อนของเก่า นอกจากหายใจไม่ออกแล้ว ยังเวียนหัวอีกด้วย
“ นังหนูนี่คงขายได้ราคาดีที่สุดของที่นี่แล้ว ” พวกมันพูดขึ้น
ลีอาชันกายด้วยลำแขนเล็กๆมองไปรอบตัว คาดเดาได้อย่างถูกต้อง โรงงานร้างซ่อมซ่อเหมือนตกแต่งไม่เสร็จ
ไม่สิเหมือนจงใจปล่อยเซอร์ไว้แบบนั้น กำแพงผุๆจนเห็นอิฐเปลือยด้านใน ตะไคร่น้ำขึ้นตามกำแพง ด้านบนมีคานไม้
เปื่อยๆจากการโดนน้ำ ไม่แน่ใจว่าจะพังครืนลงมาตอนไหน ตะเกียงจุดไฟตามมุมเพื่อส่องแสงให้สว่างพอให้เห็นทางลางๆ
แต่เหมือนจะถูกออกแบบเพิ่มเติมในส่วนของการทำลูกกรงขนาดใหญ่เพื่อไว้ใส่...คนหรือมนุษย์ ทั้งสองอย่างนี่แหละ
ในห้องขังพวกนั้นก็มีกลุ่มของเด็ก สตรี ถูกขังแบ่งไว้เป็นสัดส่วน
คาดเดาว่าคงจะคัดแยกเป็นเรื่องของเรทราคาซึ่งต่างกันออกไป คำนวณจากสภาพร่างกายของตัวเองสักนิด
ลีอาในสภาพร่างกายพร้อมต่อสู้ได้แค่ยี่สิบสิบเปอร์เซ็น ส่วนอีกฝ่ายตอนนี้ก็เหมือนจะร่วมร้อยคน เอ่อมีทั้งเผ่าเงือก
คนยักษ์ แขนยาว ขายาว รวมตัวกันอยู่ในกลุ่มใหญ่ แถมร่างกายแข็งแรงกำยำพร้อมลุยเต็มอัตราศึก อาวุธครบมืออีกด้วย
ถือว่างานใหญ่! งานหนักด้วย!
“ ไหนขอดูหน้านังนี่ชัดๆหน่อยสิวะ!” ผู้ชายตรงหน้าขยับปลายเท้าเข้ามา
จับปลายคางของลีอาเพื่อให้หล่อนหันไปมองหน้า
“ สวยดีนี่หว่า อยากรู้จังข้างในจะดีเหมือนข้างนอกไหม? ” สายตากะลิ้มกะเหลี่ยของมัน
ชวนให้ลีอาขย้อนของเก่าออกมาอีกครั้ง หล่อนทั้งสะบัดหน้าแล้วปัดมือสลัดการเกาะกุมของมัน
“ ฉันรู้ว่าฉันสวย อาบน้ำขัดสีฉวีวรรณไม่ได้ให้สัตว์หน้าขนอย่างแกมาชม! ” ลีอารีบลุกขึ้นมายืนเต็มสัดส่วน
“ เฮ้ย! จับมัน ” ดูเหมือนว่าชายตรงหน้า จะเป็นบอสของกลุ่ม
ไม่ทันไรร่างของลีอาถูกบุกรวบล็อกแขนทั้งสองข้างไว้เพื่อไม่ให้ขัดขืนโดยชายร่างโต
แคว้กก
มันถึงกับตะปบฉีกกระดุมเสื้อขาด สาบเสื้อออกเป็นสองเสี่ยงใหญ่
“ กูขอเช็คของยัยนี่หน่อยเถอะ! อยากรู้นักตอนครางจะร้องเสียงหลงรึเปล่า? ” แผล่บ แผล่บ
มันเลียปากอย่างหื่นกระหาย เนื้อตัวผิวพรรณเนียนละมุนตัดกับบราเซียร์สีดำโอบอุ้มทรวงอกเต่งตึง ราวกับว่ากำลัง
กวักเรียกชวนให้เอื้อมมือแตะต้อง ขยำหรืออยากทำรอยช้ำรักแรงๆ หน้าอกอวบอิ่มกระเพิ่มขึ้นลงตามแรงจังหวะหายใจ
เอวคอดกิ่ว สะโพกผายยิ่งปลุกตัณหาเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
“ มึงจะบ้าหรือไง! เดี๋ยวราคาตกหรอก! ” อีกเสียงหนึ่งดังมาแต่ไกล
“ ไอ้พวกเผ่ามังกรฟ้ามันจ่ายอย่างเดียว พวกมันไม่สนหรอก! ” ขอแค่เป็นที่ถูกใจ
พวกเผ่ามนุษย์ผู้อยู่ในจุดสูงสุดของโลกก็ยอมจ่ายอย่างไม่ลังเล
“ ของมันแค่ช้ำใน พวกมันไม่ล้วงเข้าไปเช็คอยู่แล้ว! ” มันจับขอบกางเกงยีนส์ของลีอา
พร้อมจะกระชากให้หลุด ขาดตามเสื้อได้ทุกนาที
“ นอกจากจะเตี้ยแล้วยังเฮี้ยอีก! ” ไม่รู้ว่าอันไหนแย่กว่ากัน! หล่อนขึ้นด้วยเสียงไฮโน้ต
ใช้สายตาจิกมองด้วยความเหยียดหยาม สบตากับผู้ชายร่างสันทัดตรงหน้า ส่วนสูงและพื้นรองเท้าบูทหนาๆ
ส่งผลให้หล่อนดูตัวสูงขึ้นอีกสองถึงสามเซนฯ ก็ราวๆหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร แม้แขนทั้งสองข้างจะถูกชายฉกรรจ์
หุ่นล่ำบึกน้องๆดเวนย์ จอนสัน หรือชื่อที่คุ้นหูคือเดอะร็อค นั่นแหละ ล็อกไว้ข้างละคน แต่ขาทั้งสองข้างยังเป็นอิสระ
“ นังบ้านี่! “ เพี๊ยะ มันกระโดดลอยตัวเพื่อทำการตบหน้าของลีอาด้วยมือซ้ายเต็มเหนี่ยว
ใบหน้างามของลีอาหันตามแรง สะบัดใบหน้าเพื่อหันมามอง ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม บริเวณซีกหน้าชาไร้ซึ่งความรู้สึก
ถูกตบด้วยฝ่ามือล้วนๆ
“ เฮ้ย! นังนี่มันสินค้าราคาแพงที่สุดนะ อย่าให้มีแผลสิเดี๋ยวราคาตก! ” พวกของมันรีบปรี่เข้ามาห้าม
“ ช่างแม่ง! กูจะสั่งสอนมัน! จะตบหน้าสั่งสอนให้มันหายปากดี! " อะไรควรอะไรไม่ควร! และที่สำคัญตอนนี้
ใครอยู่ในสถานะที่เหนือกว่า? มันพูดด้วยบันดาลโทสะ แถมง้างมือขึ้นสูงหมายจะส่งลูกตบหน้าเน็ตมาอีกครั้ง
“ หึหึ ถรุ้ย! แกตบหน้าฉันได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ! ” ลีอาว่า แล้วยังบ้วนเลือดในปากใส่หน้าของมันด้วยความท้าทาย
“ อิเวx! วอนตายจริงๆ ” มันใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดเลอะบนใบหน้าออก เงื้อมมือขึ้นสูงข่มขู่ หมายจะตบฉาดให้อีกสักที
“ ชวนฉันมาเพื่อกินตับ แต่ดูเหมือนพวกแกจะได้กินตีนนะ” ลีอาจงใจเน้นเสียงอย่างชัดเจน
“ นังบ้า! จับมันใส่กุญแจมือเดี๋ยวนี้! ” มันแหกปากร้อง และง้างมือขึ้น หมายจะตบหน้าของลีอาซ้ำอีกหน
ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขัดขืน ไม่ให้มันจับใส่กุญแจมือเหล็กกล้าอย่างดี เผลอๆอาจจะทำมาจากพวกหินไคโร
สำหรับจับพวกมีพลังผลปีศาจ ตอนนี้เหลือแค่เท้าที่เป็นอิสระ ลีอาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะช่วงขาเน้นฝ่าเท้า
“ คนอย่างพวกแกใช้ตีนนี่แหละเหมาะสุดแล้ว! ” สิ้นสุดประโยค ลีอากระโดดตัวลอย
ยกเท้าถีบขาคู่ใส่ใบหน้าของมันเต็มแรง จนร่วงล้มลงพื้นเกิดเสียงดังโครม!
“ ถีบ เขาทำกันแบบนี้ ” อย่าหาว่าสอนกันเลย! โดยเฉพาะการใช้ฝ่าเท้านาบลงบนใบหน้าของมัน
แล้วออกแรงยันให้ล้มลงร่วงพื้นด้วยความสาแก่ใจ
“ ฆ่ามัน! ” มันล้มลงด้วยความอับอาย สิ้นเสียงคำสั่ง
ดูเหมือนว่าจะเกิดการจราจลขึ้นภายในโรงงานปลาป่นเก่าๆแห่งนี้ แรงถีบขาคู่ทำให้หลุดจากการจับกุม
จากชายหุ่นนักมวยปล้ำ แต่ดูเหมือนว่าจะใช้สองมือในการต่อสู้ไม่ได้ชั่วขณะ ชายฉกรรจ์ต่างเผ่าพันธุ์นับครึ่งร้อย
ไม่ว่าจะเผ่าเงือก คนปกติ หรือจะเป็นคนยักษ์ ต่างพากันชักอาวุธขึ้นมาครบมือ พร้อมกับรับมือเหตุฉุกเฉิน
แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเกิดขัดขืน คงใช้เวลาไม่นาน! ชายนักมวยปล้ำหวดกำปั้นใส่อย่างจัง
ลีอาไม่รอช้ารีบโยกตัวหลบ กระโดดตีลังกาใช้มือเล็กๆ กดข้อมือของอีกฝ่ายโดยใช้น้ำหนักตัวเพิ่มแรง
กำปั้นนั้นชกลงบนพื้น ใช้ประโยชน์จากการเป็นคนแข้งขายาว เตะอัดเข้าต้นคอของอีกฝ่ายเตะข้อจนคอพัก
สลบกลางอากาศ ลงมาตั้งหลักบนพื้นได้ไม่ทันไรก็โดนบุก
คว้าง
เสียงของมีคมแหวกกลางอากาศหมายจับสับร่างของลีอาออกเป็นชิ้นๆ ลีอาย่อตัวหลบได้ทันเวลาอย่างฉิวเฉียด
มันกระชับดาบสองฝักในมือให้มั่นแล้วจัดการไล่ต้อนลีอาเข้ามุม ไม่ว่าจะฟันมาทางซ้าย ขวา ลีอาหลบได้หมด
ราวกับพยากรณ์ล่วงหน้า
“ เสร็จฉันละ! ” มันบอกพร้อมปักปลายดาบเข้ากำแพงด้วยมือซ้าย กันไม่ให้ลีอาหลบมุดตัวหนีไปทางขวา
และก็ดักทางด้วยมือขวาของมันอีกเช่นกัน ลีอาถอนหายใจ ย่อตัวลงไม่ใช่แค่หลบทว่ารอจังหวะ
โน้มตัวไปข้างหลังเล็กน้อย บิดตัวออกแรงปล่อยหมัดคู่
ผลั่ก
ร่างของชายตรงหน้าถึงกับกระเดนถอยหลังเสียหลักสามก้าว แม้หล่อนจะถูกมัดใส่กุญแจมือ
ก็ยังสามารถออกแรงได้เช่นนี้เชียวรึ?
“ แค่หนูสกปกตัวเดียว! ” มันมองด้วยสายตาอาฆาต กระโจนตัวเข้าใส่
ลีอาย่อตัวลงอีกครั้งวาดขาเป็นครึ่งวงกลม เล่นงานบริเวณข้อพับด้านหลังเพื่อให้มันเสียหลักล้ม
พอได้จังหวะหล่อนออกแรงถีบเข้าปลายคาง ส่งผลให้อีกฝ่ายกระเด็นกระแทกอัดเข้ากำกับแพงคอนกรีต
ส่งเสียงกระแทกดังโครมใหญ่
“ นี่แค่วอร์มอัพเองนะ ” ลีอาแสยะยิ้มให้ ย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วปรบมือสองสามครั้ง
ราวกับเรียกเหล่าสุนัขหมู่ให้กรูวิ่งเข้ามาหา ด้วยท่าทางยียวนปั่นประสาทเรียกให้พวกมันดาหน้ากันเข้ามาได้เลย
หล่อนพร้อมอัดให้พวกมันเละคาที่ได้หมดครบทุกตัว ไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่!
“ เดี๋ยวแม่จะทุบให้หลังแอ่น! ”
ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นภายในช่วงเวลาสั้นๆ ทุกคนที่ถูกจับกุมต่างพากันส่งเสียงเชียร์และคอยร้องเตือน
ให้ระวังศัตรูจากทางทิศต่างๆ หมายจะทำร้ายลีอา นอกจากนั้นยังให้กำลังใจลีอากันเป็นอย่างล้นหลาม
เสมือนหล่อนเป็นลำแสงเล็กๆ ลำแสงแห่งความหวังเพียงหนึ่งเดียว ที่จะสามารถช่วยเหลือปล่อยให้ทุกชีวิต
ในที่แห่งนี้ได้รับอิสระกลับคืนมาอีกครั้ง
“ ระวังเจ้ายักษ์ทางขวามือ! ” เสียงหนึ่งตะโกนบอกลีอา
“ ระวังทางนี้ด้วยสิ! ” เจ้ายักษ์ทางขวามือหล่อนโผล่เข้ามาประชิด
ลีอาหันกลับมากระโดดถีบแบล็คคิกซัดเข้าเต็มใบหน้า ร่างหนาของมันสะเทือนเพียงเล็กน้อย เหมือนจะไม่ได้ผล
ใบหน้าของมันนอกจากจะหยาบกร้านและแข็งแรงทนทาน ยิ่งกว่าคอนกรีตเสริมเหล็กใยเหล็กมากกว่าขาของหล่อน
มันคว้าข้อเท้าของลีอาได้ ทั้งสองข้างด้วยมือซ้าย จับตรงกุญแจมือ กำข้อมือเล็กๆของหล่อนไว้ได้ในมือขวาของมัน
และออกแรงดึงเหมือนจะฉีกร่างของลีอาออกเป็นสองส่วน
“ อูย ” ลีอาร้องออกด้วยอาการปวดแผ่นหลัง คงเป็นตอนโดนเจ้าลิงบาบูนหวดด้วยค้อนไม้
กร๊อบ! เสียงกระดูกของหล่อนดังลั่นคล้ายเคี้ยวขนมกรุบกรอบในปาก
เฮ้ย หายวะ! ลีอาร้องในใจ หายปวดหลังเฉยเลย! หล่อนเบิกตากว้าง อาการปวดหลังหายเป็นปลิดทิ้ง!
และมันได้ทำการจัดเรียงกระดูกสันหลังใหม่ยกชุด ดึงร่างของหล่อนเหมือนครั้งแรกซ้ำอีกสามครั้ง
คล้ายกำลังถูกจัดเรียงกระดูกให้เข้าที่ และหนสุดท้ายมันปาร่างของลีอาอัดเข้ากำแพงและหมายจะเข้าไปกระทืบหล่อนซ้ำ
ลีอาล่องลอยตามแรงเอื้อมมือคว้าจับคานไม้ด้านบน ยึดมือได้อย่างทันเวลา ดึงร่างของตนขึ้นไปยืนอยู่บนนั้น
“ อย่างมึงจะทำอะไรได้? ” มันพูดด้วยเสียงดูถูกดูแคลน ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว!
“ ก็ทำแบบนี้ไง! ” ลีอาไม่รีรอ กระโดดม้วนตัวลงมาพร้อมกับใช้ท่อนขาอันทรงพลัง
โดยเฉพาะข้างซ้ายข้างถนัดหวดลงเต็มแรง หรือเรียกว่ามีเท่าไหร่ใส่ไม่ยั้ง!
ไอ้ย่ะ! ส่งเสียงเรียกพลังทั้งหมดจากร่างกายมารวมไว้ที่ขาข้างซ้ายทั้งขา
หมายเล่นงานตรงช่วงไหล่กับบ่าข้างขวาให้หลุดออกจากกัน กร๊อบ เสียงกระดูกแตกละเอียด
แขนขวาของมันห้อยต่องแต่ง
“ อ้ากก ” มันแหกปากร้องออกเสียงหลง
ลีอาตั้งหลักบนพื้นได้แม้จะมีระยะห่างเพื่อป้องกันตัวเอง ทว่าดูเหมือนว่ามันจะสิ้นฤทธิ์ หล่อนขยับกายวิ่งเข้าไปหา
เพื่อปิดบัญชีมันกระโดดถีบเปรี้ยงหนึ่งครั้ง ร่างของมันล้มลงสไลด์ตัวบนพื้นไปตามแรงถีบ
ส่วนลีอาเหยียบร่างของมันไว้ใต้ฝ่าเท้าหวดอัดใบหน้าของมันด้วยกำปั้น แม้จะใส่กุญแจมือไว้ก็ไม่เป็นปัญหา
ปิดฉากการต่อสู้ได้อย่างสวยงาม
ผลัก ผลัก ผลัก
หยิบก้อนหินขนาดเหมาะมือทุบเข้าที่ใบหน้า(หมายให้ถึงฆาต) ของชายร่างยักษ์ด้วยความโกรธจัด
เหมือนเป็นพลังความแค้นสะสม ไอ้เวรพวกนี้ทำได้แต่รังแกเด็ก สตรี ซึ่งอ่อนแอกว่ามัน!
พวกมันจับทุกคนใส่กุญแจมือ เท้า ราวกับว่าเป็นสิ่งของแลกหรือนำมาด้วยซึ่งเงินทองหรือทรัพย์สมบัติ
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น โดยเฉพาะเมื่อพูดถึงเผ่ามังกรฟ้า! พวกชอบทำตัวอยู่เหนือกฏหมาย!
ใช้เวลาจัดการพวกมันทั้งหมดในสภาพอาการบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นปางตาย รวมๆแล้วไม่เกินสามสิบนาที แม้ไม่มีอาวุธ
และเคลื่อนไหวมือไม่ได้อย่างอิสระอย่างใจนึก
โครม!
เสาคานได้รับการกระแทกจากการต่อสู้อย่างรุนแรง ไม่อาจจะต้านทานหรือแบกรับน้ำหนักของหลังคาได้ไหว
จึงเกิดประท้วงทยอยพังตัวลงมาทีละต้น
เสียงดังโครมครามเตือนเหมือนลีอาจะได้สติกลับมา หล่อนรีบวิ่งวุ่นเพื่อหากุญแจไขห้องขัง
เข้าไปช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ด้วยกันออกมาเกือบสองร้อยชีวิต
“ ขอบคุณมากนะ ”
“ ขอบคุณที่ช่วย “
“ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย”
“ ไม่เป็นไร รีบไปเถอะที่นี่กำลังพังลงมา ” ลีอาบอกให้ทุกคนรีบหนีเอาตัวรอด
แม้ว่าตัวหล่อนจะวิ่งเข้าไปตรวจเช็คด้านใน แม้จะมีอุปสรรคขัดขว้าง ไม่ว่าต้องหลบคานไม้ซึ่งกำลังถล่มลงมา
ข้าวของกระจัดกระจาย หล่นตามพื้นทางเดินแคบๆ เกิดจากการวิ่งหนีเอาตัวรอดของทุกคน เพื่อไม่ให้หลงเหลือ
ใครในห้องขังนั้นๆ เมื่อตรวจสอบครบทุกห้องแล้วจึงรีบวิ่งออกมา พร้อมกับคอยหลบเสาซึ่งไม่อาจจะรับน้ำหนักคาน
ไหวเริ่มทยอยทลายลงมาทีละต้น คล้ายโดมิโน่
“ แฮ่ก แฮ่ก ” มิฮอว์คมีอาการหอบเบาๆ จากการออกวิ่งทันทีไร้การวอร์มอัพ
เมื่อมาถึงจุดที่เรียกว่าห้องพักสินค้า สถานที่กักเก็บพวกมนุษย์สำหรับนำพาไปค้าขาย พวกมันจะดัดแปลงสถานที่นั้นๆ
เพื่อง่ายสำหรับการตัดแยกเกรดราคาก่อนจะนำส่งขึ้นเรือ ดูเหมือนว่าพวกมันใช้โรงงานปลาป่นเก่าๆทิ้งร้าง
เป็นจุดพักสินค้า และเสาคานของโรงงานเกิดรับน้ำหนักไม่ไหว ได้ทยอยล้มตัวประชดชีวิตพังคลืนลงมา
ส่งเสียงดังโครมคราม ฝุ่นตลบ เหล่าสาวๆในนั้นต่างพากันวิ่งกรูออกมา พวกสมาชิกลูกเรือของผมแดง
ต่างพากันให้ความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะแบ่งน้ำดื่มให้ มีผ้าขนหนูคลุมตัวพวกเธอ
ดวงตาสีอำพันจับจ้องมองทุกคนที่วิ่งผ่านออกมาจากบานประตู ตั้งแต่คนแรกจวบจนคนสุดท้าย คนแล้วคนเล่า...
“ ถอยก่อนเจ้าตาเหยี่ยว ” แชงคูสเข้ามาดึงต้นแขนให้มิฮอว์คถอนฝ่าเท้ากลับ
บริเวณที่ยืนคอยตรงนี้ไม่ปลอดภัย หากยังคงยืนตรงนี้ระวังจะเกิดอันตราย ดูจากโครงสร้างและเสียงโครมคราม
ตึงตังเหมือนกำลังบอกว่ามีบางอย่างพังทลายลงมา จนพื้นดินสั่นไหว สามารถรับรู้ได้จากฝ่าเท้า
“ เดี๋ยว! ” ขอเวลาเพียงครู่เดียว ให้มิฮอว์คได้มั่นใจ
แม้ว่าจะเกิดความวุ่นวายเล็กๆ ทุกคนต่างพากันวิ่งหน้าตาตื่นเอาตัวรอด เขายังไม่เห็นแม้แต่เงาของลีอาด้วยซ้ำ
ภาวนาในใจขอให้หล่อนไปช็อปปิ้ง เดินเล่น หาขนมหวานๆกิน ชานมไข่มุกอร่อยๆดื่มที่ไหนสักแห่งบนเกาะ
ไม่ทันไรบานประตูถูกผลัก เปิดออกกว้างพร้อมกับร่างของลีอา หล่อนกำลังยืนมองซ้ายที ขวาที
ลังเลว่าหล่อนควรจะไปอยู่ตรงไหนดี
“ ลีอา ” มิฮอว์คเรียกด้วยเสียงกระซิบ หล่อนจ้องมองตรงมาทางเขา
แต่ยังไม่ยอมแม้แต่จะก้าวเท้าวิ่งมาหาสักที
มานี่! วิ่งมาหาเขาซะ!
มิฮอว์คสื่อสารทางสาย มองไปที่หล่อน แถมส่งมือข้างขวาเป็นเชิงให้หล่อนวิ่งมาหาเขา
“ เร็วเข้า อย่าให้ต้องเรียกซ้ำ! ” มิฮอว์คพูดไร้เสียง ให้ลีอาได้อ่านจากปากของเขา
“ คุณป๋า ” ลีอาไม่กล้าแม้แต่จะเรียกชื่อของเขาได้อย่างเต็มปาก ร้องเรียกได้แค่ในใจ
สุดท้าย ตัดสินใจรีบวิ่งเข้าไปหาคนตรงหน้า ชายตาเหยี่ยวกำลังส่งฝ่ามือข้างขวาให้เหมือนเป็นการเรียก
เร่งให้หล่อนรีบวิ่งมาหาเขาซะที
“ นี่หรอ ลีอา ” แชงคูสเห็นท่าทางของสหายคนสนิทแปลกไป จนต้องรีบมองตามสายตาคมประดุจเหยี่ยวคู่นั้น
หญิงสาวเอวบางๆตรงบานประตู กำลังวิ่งมาด้วยภาพสโลโมชั่นคล้ายโปรแกรมสโลโมจากกล้องไอโฟน
เส้นผมสีน้ำเงินเข้มเหลือบดำพริ้วไหวตามแรงซอยเท้าวิ่ง ไม่อาจจะบดบังโครงหน้ารูปไข่ คิ้วโก่งเรียงตัว
นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มใสแจ๋วกลมโต จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ริมฝีปากสีแดงชาดเอิบอิ่ม(น่าขบกัดเบาๆ)
สาวบางโพยังบอกโก้จริงๆ ตือดึด ตึดตึ้ด ตือดือดึ้ด
ทั้งใบหน้างดงามราวกับเทพธิดาตัวน้อย ทรวดทรงองเอวเอสไลน์ทั้งหลาย หุ่นอ้อนแอ้นบอบบาง
ยิ่งฝุ่นตลบไม่สามารถกลบความงามของหล่อนได้เลยสักนิด กลับชวนให้คล้อยมองตามอย่างไม่ละสายตาไม่ทันรู้สึกตัว
ไม่ทันไรร่างสะโอดสะองหยุดปลายเท้าตรงหน้าของมิฮอว์ค ลีอาพยายามหายใจเบาๆ
“ หนูทำเสื้อคุณป๋าขาดหมดเลย ” ลีอาเงยหน้ามองเขาพร้อมเอ่ยปากขอโทษเป็นอย่างแรก
“ ไม่เป็นไร ” มิฮอว์คตอบขณะจ้องมองใบหน้าของลีอา
ใบหน้าซีกขวาของลีอาบวมตุ่ย คราบเลือดไหลซิบๆติดบริเวณมุมปาก ตาขวาอักเสบ บวมเป็นลูกมะนาวอย่างเห็นได้ชัด
เสื้อเชี้ตสีขาวขาดวิ่น สาบเสื้อแยกออกจากกันจนเห็นบราเซียร์สีดำเนินอกกระเพื่อมจากแรงหายใจหายใจหอบถี่
ดูแล้วคงมาจากการฉีกกระชากอย่างรุนแรงล้วนๆ แม้ว่าหล่อนจะไม่ร้องไห้งอแงเหมือนเพโรน่า(เวลาไม่ได้ดั่งใจ)
เขาไม่สามารถล่วงรู้เลยว่าเพียงไม่กี่หน้าทีก่อนหน้าที่พวกเขาจะมากันถึงที่นี่ เกิดอะไรขึ้นกับหล่อนมาบ้าง....
เท่าที่เห็น ประเมิณจากสภาพแล้ว... คงไม่ใช่เรื่องดี
เห็นสภาพของลีอาแล้วเขาพูดอะไรไม่ออกเลย
ทำได้เพียงแค่กอด ปลอบประโลมใจหล่อนเท่านั้น
โธ่ เจ้าตาเหยี่ยวมัวทำอะไรอยู่เล่า!
แชงคูสลูบไรหนวดปลายคาง เห็นมิฮอว์คทำท่าเหมือนจะโอบเจ้าหล่อนเข้ามาในวงแขน แต่ก็ยังค้างเติ่งอยู่ท่านั้น
เห็นแล้วอดใจไม่ไหว! จึงต้องรีบเดินเข้าทางด้านหลังของชายตาเหยี่ยว ใช้มือขวาแม้จะเป็นข้างไม่ถนัดนักโอบกอด
ดึงร่างของลีอาเข้ามาอยู่ในวงแขนซะ!
แค่นี้ลีอาก็กลับเข้าสู่อ้อมอกของมิฮอว์คได้อย่างปลอดภัย!
“ หวัดดี ฉันแชงคูส เรียกแชงค์ก็ได้เป็นกันเองดี ถ้าไม่รังเกียจเรียกแด๊ดดี้ก็ไม่ถือนะ
เพื่อนของเจ้าตาเหยี่ยวเขาหน่ะ ” แชงคูสแนะนำตัวอย่างเรียบง่าย ไม่ต้องเรียกว่าหัวหน้า กัปตัน
เหมือนสมาชิกบนเรือผมแดง หนุ่มใหญ่ผิวสีน้ำผึ้ง ฉีกรอยยิ้มกว้างเอกลักษณ์ประจำตัว โดยเฉพาะเส้นผมซอยรากไทร
แสกกลางสีแดงเพลิงหยักโศกรับกับรอยแผลเป็นบริเวณดวงตาข้างซ้าย คาดเดาได้ว่าคงเป็นพวกของมีคม
ลายเส้นทแยงมุมตั้งแต่เหนือคิ้วจนกระทั่งถึงปลายจมูก นัยน์ตาสีแดงสดใส จมูกโด่งคมเป็นสัน ริมฝีปากหนาๆ
และไรหนวดเข้มๆ รอยแผลเป็นบนใบหน้า ไม่ได้บั่นทอนความหล่อคมของแชงคูสได้เลย!
โดยเฉพาะการแต่งกายอย่างเรียบง่าย เสื้อเชี้ตสีขาว ผ้าคาดเอวสีแดง(สำหรับเหน็บดาบ)
กางเกงสีน้ำตาลเข้ม สวมรองเท้าแตะสบายๆ ทับอีกชั้นด้วยเสื้อคลุมสีดำแขนยาว ปิดช่วงแขนด้านซ้าย
ร่างกายสูงโปร่งบึกบึน ส่วนสูงพอๆกับมิฮอว์ค แชงคูสส่งปลายนิ้วขวามือทำท่าเหมือนจะสัมผัสเส้นผมแสนสวย
ของลีอา แต่ต้องชะงักมือไว้ แล้วค่อยแตะปลายนิ้วลงบนต้นแขนเล็กๆแทน เสมือนการทักทายของพวกผู้ชาย
บอยๆแมนๆ เขาทักกัน!
“ ถ้าอย่างนั้นเรียกไอ้โบ้เลยก็ได้ ไม่น่าติดนะ” มิฮอว์คฟังแล้วต้องหาเรื่องแขวะให้สักที
นอกจากหัวสีแดงเพลิงอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวแล้ว ก็มีหัวงูของเพื่อนสมัยวัยรุ่นนี่ละที่ชวนหงุดหงิดนัก!
แด๊ดดงแด๊ดดี้อะไรกัน? จะให้เรียกคำกำกวมผัวหรือพ่อของหล่อนอีกแล้วหรอเนี่ย!
“ โบ้บรู้วว อย่าบลัฟกันสิเพื่อน อย่าแกงกันสิ นี่เพื่อนไง ” นี่ต่อหน้าต่อตาเลยนะ
แชงคูสหันขวับมองหน้าเพื่อน ด้วยความเสียใจ ไม่ช่วยกันเลย! แถมยังบลัฟต่อหน้าสวยอีกแหน่ะ
แต่จะว่าไปก็ผิดวิสัยของตาเหยี่ยวนะ
ดูหวงของ เหมือนเด็กหวงของเล่นแฮะ
“ ล ลีอาค่ะ ” ลีอาคลายอ้อมแขนจากมิฮอว์คหันไปสบตากับแชงคูสตรงๆ
โดยมีมิฮอว์คยืนขวางกั้นกลางระหว่างสองคนไว้ หล่อนก็ยังแอบ ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของมิฮอว์ค
“ ข้อมือเธอ... เจ้าตาเหยี่ยว ” แชงคูสเห็นว่าลีอายังคงถูกสวมกุญแจมือค้างไว้อยู่แล้วค่อยเรียกสหายคนสนิท
“ เออ ” มิฮอว์คตอบรับ
“ ฉันจะถอดเจ้านี่ให้นะ ลีอา ” ว่าแล้วแชงคูสจับตรงกุญแจมือของลีอาขึ้นมาสูงเท่าอกของหล่อน
“ ค่ะ ” ลีอาพยักหน้ายอมให้แชงคูสช่วยปลดปล่อยหล่อนจากพันธนาการ
ปี๊ป ปี๊ป ปี๊ป
เหมือนว่าแชงคูสจะพยายามแกะ แงะ ก็แล้วไม่ได้ช่วยให้ส่วนกุญแจคลายตัวออกแต่อย่างใด
ทว่ากลับมีเสียงคล้ายนาฬิกาปลุกดังขึ้น และเหมือนว่าจะร้องเร่งเวลากระชั้นชิดมากกว่าเดิม
“ มองหน้าฉันนะลีอา ” มิฮอว์คสั่งให้มองใบหน้าของเขาเพียงคนเดียว
ปี๊ป ปี๊ป ปี๊ป
เสียงร้องเตือนเริ่มดังและกระชั้นชิดมากเกินกว่าลีอาจะทำตามคำสั่งของมิฮอว์คได้ หล่อนหันหน้ามองข้อมือทั้งสองข้าง
พร้อมส่งเสียงร้องในลำคอด้วยความหวดกลัว ยิ่งเสียงร้องเตือนดังถี่มากขึ้น คล้ายระเบิดเวลากำลังนับถอยหลัง
“ งือ หนูไม่อยากเสียมือไปนะ ” ลีอาเผลอร้องด้วยอาการใจไม่ดี หายใจผิดจังหวะ ยืนเกร็งแข็งทื่อคล้ายท่อนไม้
เหงื่อกาฬผุดข้างขมับทั้งสองข้างเป็นเม็ดเล็กๆ คล้ายเม็ดสาคู
“ ลีอา ” มิฮอว์คเอื้อมมือจับข้างแก้มนิ่มประคองใบหน้าของลีอาให้หันมามองหน้าเขา
สิ่งที่หล่อนควรสนใจควรจะเป็นเขา มากกว่ากุญแจมือติดระเบิดเวลาหากถูกแกะออกอย่างไม่ถูกวิธี(โดยมิได้ใช้กุญแจไข)
“ คุณป๋า ห หนูกลัว ” ลีอาหันไปสบตากับมิฮอว์ค แล้วบอกความในใจอย่างไม่ปิดบัง
ยิ่งเสียงนับเวลาถอยหลังยิ่งลุ้นระทึก หล่อนโดนมิฮอว์คจับใบหน้าเพื่อไม่ให้หันมองส่วนของมือ
ลีอาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีอำพันเพียงชั่วครู่ พยายามกรอกสายตามองไปยังมือของตนอีกครั้ง
ทว่าไม่สามารถ เพราะมิฮอว์คใช้ปลายนิ้วบัง ป้องกันไม่ให้หล่อนมองแล้วเกิดอาการหวาดกลัว
ดวงตาสีอำพันคู่นั้นที่กำลังจ้องมองมาไม่ใช่แค่ใบหน้าของหล่อน แต่เป็นเหมือนสายตาสามารถมองทะลุปรุโปร่ง
รวมถึงความคิดภายในใจ หรือในหัวสมองของลีอา ระยะที่ยืนห่างกันเพียงแค่หนึ่งช่วงแขน
ปลายจมูกของหล่อนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆบนตัวของเขา
กลิ่นหอมโทนเย็น คล้ายทะเลทั้งสงบและเยือกเย็น แถมยังชวนน่าค้นหา
กระตุ้นให้หล่อนอยากกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมอก สูดหายใจเข้าลึก ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ
กลิ่นดี สามารถดมได้ทั้งวันไม่มีเบื่อหรือจามส่งเสียงดังด้วยความฉุน
พรืด!
ของเหลวหนืดข้นไหล มีกลิ่นคาวเลอะบริเวณปลายจมูกโด่งปลายเชิ่ด
“ ทำไมเธอ เลือดออกละลีอา ” มิฮอว์คเองก็ตกใจ อยู่ดีไม่ว่าดี ลีอาเกิดเลือดกำดาวไหล
ออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ดังนั้นจึงจับปลายคางหล่อนเชิดหน้าสูงไว้ เพื่อป้องกันเลือดไหลออกมามากกว่าเดิม
“ งือ คุณป๋า หนูเลือดออกจริงๆด้วย ” ลีอาตกใจมากกว่าเดิม
กลิ่นคาวเลือดที่สูดรับก็ไม่ใช่เลือดของใคร ก็คงเป็นเลือดของหล่อนนั่นเอง!
จะให้ไม่เลือดกำดาวไหลได้อย่างไรกันเล่า! ใบหน้าหล่อคมของมิฮอว์ค ขนคิ้วเข้มๆเอย
ดวงตาสีอำพันคู่นั้นหยั่งรู้ทุกสรรพทุกสิ่งเอย ผิวหน้าสีขาวราวกับไม่เคยต้องแสง จมูกโด่งๆ รับกับโครงหน้า
สมกับเป็นลูกรักพระเจ้าของคุณป๋า... อยู่ห่างจากใบหน้าของหล่อนเพียงไม่ถึงคืบ
ใกล้เกินไปแล้ว! อันตรายต่อเด็กสาวตัวเล็กๆ หัวใจดวงน้อยของหล่อนจริงๆ
ลีอาไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยด้วยซ้ำ! ว่าจะต้องอยู่ในระยะใกล้กับมิฮฮว์คเช่นนี้
“ ลีอาเลือดไหลจริงๆด้วย ” น้ำเสียงทุ้มหนาของมิฮอว์คกำลังทำให้ลีอาตื่นตระหนกมากกว่าเดิม
แทบจะเต้นเร่าๆ ร้อยวันพันปีหล่อนไม่เคยเลือดกำดาวไหลสักครั้ง ไม่สิต้องขอเรียกว่า
ตั้งแต่เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยเลือดกำดาวไหลเป็นท่อน้ำแตกเช่นนี้!
“ แย่ละ ไหลไม่หยุดเลย! ” และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลด้วย
จนมิฮอว์คต้องหันไปเรียกทีมแพทย์บนเรือของผมแดง เพื่อเข้ามาคอยสแตนบายสมทบช่วยเหลือลีอา
“ งือ ” ลีอาเริ่มร้องไม่เป็นศัพท์
“ เอาละนะ ” แชงคูสรอจังหวะ ยิ่งเสียงนับถอยหลัง
ลีอาเริ่มเกิดอาการร้อนลนอย่างเห็นได้ชัด หล่อนตัวสั่นเทาคล้ายลูกนกตกน้ำเสียขวัญยกใหญ่เลยสินะ...
แชงคูสไม่รอช้าแตะปลายนิ้วลงบนขอบกุญแจ โดยเฉพาะช่องสำหรับสอดลูกกุญแจ ออกแรง
และใช้ความสามารถเฉพาะตัวเพียงเล็กน้อย รีบปลดออกมาได้ โยนไปอีกทางให้ห่างตัวและตรงนั้นไร้ซึ่งผู้คน
ตู้ม!
เสียงระเบิดดังขึ้น จนลีอาตัวลีบยืนหดลำคอเข้าตัวด้วยความตกใจ
“ โอ๋ๆ ขวัญเอย ขวัญมา ” แชงคูสอ้าแขนขวา ขยับตัวเล็กน้อยพร้อมทำท่าจะเข้าไปกอดปลอบใจลีอา
“ ไม่ต้องเลย! ” ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่!
มิฮอว์คเข้ามาขัดขวางความสุขแชงคูสไว้ เพื่อไม่ให้เขาได้เข้าใกล้ลีอา
“ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณแชงคูสช่วยคงแย่แน่ๆเลย ” ลีอาโน้มตัวลง เป็นการขอบคุณแชงคูส
ซึ่งเขาได้ช่วยชีวิตหล่อนไว้
แหมะ!
ยิ่งลีอาโค้งโก่งตัวเพียงเล็กน้อยเพื่อขอบคุณ เลือดสีแดงสดจากปลายจมูกไหลออกมาเลอะ
บริเวณเหนือริมฝีปากอีกหนยิ่งกว่าทำนบแตก ไหลย้อยลงมาถึงปลายคางมน
“ ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไรหรอก ” แชงคูสทำท่าจะส่งมือออกไปวางลงบนเส้นผมของลีอา ด้วยความรักและเอ็นดู
แต่พอเจอสายตาดุๆของมิฮอว์คจ้องมาทางเขาให้หนึ่งที ต้องหยุดมือค้างไว้กลางอากาศ แกล้งเฉไฉยกมือเกาท้ายทอย
ส่งเสียงหัวเราะร่าเริงกลับมาอีกครั้ง
“ แค่เห็นเธอยิ้ม ฉันก็ดีใจแล้วละ หน้าสวยๆคงเหมาะกับรอยยิ้มนะ ” แชงคูสลูบลงเส้นผมสีแดงเพลิง
หัวเราะเก้อเขิน ตลกกลบเกลื่อน เขาพยายามชวนลีอาพูดคุยเพื่อให้หล่อนได้คลายความกังวลใจ
ไม่ว่าจะเรื่องที่หล่อนเพิ่งประสบมา หรือจะเป็นเรื่องเพื่อนใหม่ของเจ้าตาเหยี่ยวนั่นก็ดี โดยที่ไม่ทันได้ล่วงรู้เลยว่า
เพื่อนสนิทของเขานั้นได้เห็นบางอย่างผิดปกติ
ทำไมรอยเท้าของหล่อน ถึงได้ไปอยู่บน(ใบ)หน้าของเจ้าพวกนั้นละ?
มิฮอว์คหันหน้าจ้องมองด้วยดวงตาสีอำพัน มองลึกเข้าไปภายใต้ซากปรักหักพังอย่างนึกสงสัย
เจ้าพวกกลุ่มแก๊งผู้ค้าทาสทั้งหลายนับครึ่งร้อย นอนสลบเหมือดเสมือนร่างไร้วิญญาณทั้งหมดทุกคน
เนื้อตัวตามร่างกายนั้นมีรอยช้ำ จ้ำเป็นจุดไม่มาก เท่าที่เห็นคือเล่นงาน หนเดียวจอด น่าจะซัดเข้าเฉพาะจุดตาย
เทคเดียว ครั้งเดียวด้วยความเร็วและแม่นยำ
ราวกับว่าเป็นฝีมือของพวกนักฆ่ามืออาชีพ!
ลีอา...เธอเป็นใครกันแน่?
“ อ้าว ทีมแพทย์เร็วเข้า! มัวชักช้าทำอะไรอยู่? ตรงนี้มีคนเจ็บนะเฮ้ย ” แชงคูสเองก็เริ่มเห็นสีหน้าซีดเซียวของลีอา
จึงต้องหันไปสั่งทีมงานของตนให้เตีรยมเข้าช่วยเหลือ
“ ครับหัวหน้า ” เหล่าทีมแพทย์วิ่งเข้ามาสามคนพร้อมกับเปลสนาม สองคนหามเปลส่วนอีกคน
คอยให้ความช่วยเหลือเพิ่มเติม พวกเขารีบพา(จับ)ร่างของลีอานอนลงบนเปลแล้วพาไปปฐมพยาบาลทันที
“ งือ คุณป๋า” ลีอาหันมาของร้องขอให้มิฮอว์คช่วยหล่อนด้วย
“ ไม่ต้องห่วงหรอกนะลีอา ผมแดงไว้ใจได้ ” มิฮอว์คอยากให้หล่อนคลายกังวล
และเข้ารับการรักษาพยาบาลอย่างถูกต้อง
ทีมแพทย์วิ่งถือเปลสนามกลับขึ้นบนเรือ เพื่อต้องการใช้อุปกรณ์ทางการแพทย์
ซึ่งถูกจัด ตระเตรียมไว้สำหรับเกิดเหตุอย่างครบครัน!
“ งุ้ยๆ ลีอา หืมม หอมจังเล้ย ลีอ๊า ลีอา ” แชงคูสยกมือขวาขึ้นมาใกล้ปลายจมูกตน
แล้วทำท่าสูดดมปลายนิ้วช้าๆ ซึ่งเขาได้แตะสัมผัสลงบนต้นแขนเล็กๆของลีอา ส่งเสียงกระเส่าเรียกชื่อของสาวน้อ
ยเพิ่งหายวับไปต่อหน้าอย่างอารมณ์ดี
“ ไม่ต้องเลย! ” มิฮอว์คเห็นดังนั้นจึงรีบใช้มือซ้ายปัดมือของแชงคูสทิ้ง
เหมือนไม่อยากให้เขาได้รับกลิ่นหอม จากเนื้อตัวของลีอา
“ แหน่ะ หวงซะด้วย! ” แชงคูสหลุดยิ้มอย่างมีเลศนัย
จับจ้องสายตามองชายตาเหยี่ยวพร้อมอารมณ์ขัน และรู้ทันความคิดของอีกคน
หนูลีอานะหรอ? หึหึ ได้เรื่องแล้วสิ!
ความสนุกและหรรษากำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดเดี๋ยวนี้!
มาลงเนื้อหาเพิ่มเติมและแก้คำผิดครับ เฮ้อ เยอะจริงๆเชียว!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
21/3/2564
ชิวไม่ทราบมาก่อนเลยว่ามีคนชิปป๋าเหยี่ยวกับแชงคูสด้วย เอ่อ ....งั้น....เขียนคู่นี้ดีไหมนะ?
ส่วนลีอาก็ลืมๆไปก่อนนะครับ(ฮา) ในส่วนของตอนนี้อาจจะไม่ค่อยมีความฮา โบ๊ะบ๊ะนัก
แต่ตอนต่อไปนี้มีเพียบ! อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะ(ทนๆกันไปอีกตอน)
คอมเมนต์ทักทาย ติ-ชมกันได้นะครับ ชิวอ่านทุกคอมเมนต์
ขอให้มีความสุขกับการอ่านครับ
นายชิว
ความคิดเห็น