คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Call : 3 AM. III
มาสิ เดี๋ยวทายาให้!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะสันนิ้วลงบนบานประตูห้องไม้สักอย่างเป็นจังหวะจำนวนสามหน
“ หลับหรือยังคะคุณป๋า? ” ลีอาค่อยๆแง้มบานประตูห้องนอนของมิฮอว์คอย่างช้าๆ
หล่อนเคาะสันนิ้วมือลงบนบานประตูเป็นจังหวะสามหน ทว่าไร้เสียงตอบจากคนในห้อง
จึงแอบถือวิสาสะค่อยๆเปิดเข้ามา
“ ไม่ตอบคือหลับแล้ว! ” มิฮอว์คว่าให้ หล่อนเข้ามารบกวนกลางดึก
ซึ่งถือว่าเป็นเวลาพักผ่อนแบบส่วนตั๊วส่วนตัว
“ ถ้าหลับแล้วทำไมยังยืนอยู่ละคะ หรือว่าคุณป๋ายืนหลับ? "
" นี่! ถ้ามาแค่นี้ก็ออกไปได้แล้ว! " มิฮอว์คชักหงุดหงิด เมื่อเจอหล่อนยอกย้อนให้
" ทำแผลให้หนูหน่อยได้ไหมคะ? ” ลีอามาพร้อมกับกล่องยาสี่เหลี่ยมในมือ
“ ถ้าตรงหน้าอกต้องทำเอง! ” มิฮอว์คยกมือห้าม ตอบปัดปฏิเสธทุกทาง
“ ไม่ใช่.." ลีอายังพูดไม่จบประโยค
“ ไม่! ”
" ไม่ใช่ตรงหน้าอกหรอกค่ะ "
“ ไม่! ” มิฮอว์คยืนยันคำเดิม
" คุณป๋าใจร้ายจัง แค่ทำแผลเองนะ ” ลีอาทำแก้มพองลม แถมหรี่เสียงลงในท้ายประโยค
เปะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“ อ่ะๆ มาๆ ” รีบทำให้หล่อนจะได้รีบออกไป!
มิฮอว์คผายมือเชิญให้หล่อนเข้ามา ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็เข้ามาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นในมือ โดยส่งให้เขารับ
“ คุณป๋าน่ารักที่สุดเลย^^ ” ลีอาพูดพร้อมรอยยิ้ม
หล่อนเดิมเข้ามาแล้วก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ราวกับว่าเป็นเจ้าของ ค่อยๆถลกชายเสื้อเชี้ตสีขาวขึ้น
ทีละนิด ทีละนิด ขาอ่อนขาวเนียนน่าสัมผัส ถลกขึ้่นช้าๆราวกับจงใจจนเกือบเห็นสะโพกอยู่รอมร่อ!
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือหนาๆได้หวดลงบนต้นขาเนียนๆดังลั่น
“ อื๋อ ป๋าตีหนูทำไม? ” ลีอาส่งเสียงครางในลำคอ กัดริมฝีปากล่างแล้วหันมอง
อยู่ดีไม่ว่าดีมิฮอว์คก็ฟาดหล่อนให้เฉยเลย!
“ จะทำอะไร! ” มิฮอว์คส่งเสียงทุ้มร้องห้าม ก่อนที่มือเล็กๆของหล่อนจะเปิดชายเสื้อสูงกว่านี้
“ ก็เปิดแผลให้คุณป๋าดูไงค่ะ ว่าอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่เปิดคุณป๋ารู้หรอคะว่าอยู่ตรงไหน? ” ลีอาบอก
กับสายตาของมิฮอว์คซึ่งมองหล่อนนอนตะแคงตัวให้เห็นหุ่นเอสไลน์อย่างชัดเจน ช่วงขาเรียวยาวนวลเนียน
นึกว่าหลอดไฟนีออน ส่องสว่างยิ่งกว่าอนาคตของไรท์ชิวไร้ร่องรอยขีดข่วน ชายเสื้อที่เลิกขึ้นจนเกือบเปิดถึงสะโพกงอนๆ
ชวนให้คิดดีไม่ได้...โดยเฉพาะต้นขาด้านหลังข้างขวา เป็นรอยแผลเส้นตรง คาดว่าคงเกิดจากกระสุนปืนถากๆ
ถ้าหากว่าหล่อนโดนคุณคุมะ ตะปบปลิวไปตกที่บ้านไรท์ชิวขึ้นมาทำไง? จิ้งจก หนู แมลงสาบวิ่งกันเกลื่อน
นึกว่าสวนสนามเต็มห้องไปหมด! บอกตามตรงว่ารายนั้นอันตรายกว่าสิ่งทั้งสากลโลกทั้งปวง!
(ชิว: เดี๋ยวๆ แค่แมลงสาบเองนะ!)
“ ทำเองละกัน ” มิฮอว์คถึงกับหันหลังให้ โยนกล่องยาลงบนเตียงนอนข้างลีอา
ภาพตรงหน้าของเขามันแทบจะเกิดต้าน!
“ ก็แผลมันอยู่ด้านหลังนี่ค่ะ หนูมองไม่เห็น อีกอย่างหนูถนัดซ้ายคะ ” หล่อนให้เหตุผลที่ฟังขึ้น
“ อะๆ นอนนิ่งๆละกัน ” มิฮอว์คแอบถอนหายใจเบาๆ ถนัดซ้ายเหมือนแชงคูสอย่างนั้นหรอ?
ก็พอจะเข้าใจบ้าง หันกลับมาหยิบอุปกรณ์ทำแผลจากกล่อง และเริ่มลงมืออย่างรวดเร็ว
“ อ๋าา ป๋าขาเบาๆหน่อยสิคะ ” เมื่อรู้ว่าอีกคนมือหนักจนต้องร้องห้าม(ด้วยเสียงสอง)
“ นี่! “ ว่าแล้วมิฮอว์คก็กดปลายคอดตอนบัดเคลือบเบตาดีน สำหรับทำความสะอาดลงปากแผล
“ อูยยยย แต่ตรงนั้นหนูมันบอบบางนี่นา ” ลีอาหันมาว่าให้ แล้วค่อยหันหน้ากลับไปกอดหมอน
หนุนในอ้อมอก
“ นี่! ฉันไม่อยากไล่หรอกนะ...แต่ถ้าเธอหายดีแล้วก็ควรรีบออกจากเกาะนี้ซะ... มันไม่ปลอดภัย ” มิฮอว์คเอ่ย
พร้อมกับติดผ้าก๊อต เทปใสสำหรับปิดแผลทับอีกชั้น
“ คร่อกกก ” ลีอาส่งเสียงกรนเบาๆ ในลำคอ จนมิฮอว์คต้องชะโงกหน้ามองหล่อนหลับ
ซุกใบหน้าหลับตาพริ้มลงหมอนพร้อมเสียงประกอบเบาๆ คงจะเพลียมาทั้งวันแดดก็แรงอีกทั้งโดยลิงบาบูนทุบเกือบตาย!
ถ้าหากตามไปช่วยไม่ทัน...หล่อนคงกลายเป็นอาหารลิงไปแล้ว!
“ ก็ได้ แค่คืนนี้คืนเดียวพอนะ ” ในเมื่อลีอาตื่นฟื้นขึ้นมาได้แล้ว เขาคงหมดหน้าที่เล่นตุ๊กตามีชีวิตเสียที
คนอย่างหล่อนคงไม่รู้หรอก....
รู้อะไรบ้างไหมลีอา...ที่เห็นว่าเขาเฉยๆ รู้ไหมต้องฝืนตัวเองแค่ไหน....
“ กาแฟหน่อยไหม? ” มิฮอว์คหันมาถามลีอาขณะนั่งเก้าอี้บาร์มองอยู่เก้าอี้ใกล้ตัว
เขาดริปกาแฟดื่มตอนเช้าเหมือนทุกวัน แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีภายในห้องครัว จะมีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน
ลีอาให้ความสนใจ นั่งมองทุกการเคลื่อนไหวของเขาตลอดเวลา
“ หยิบแก้วกาแฟมาหน่อยสิ ” มิฮอว์คหันมาสั่ง ตู้เก็บแก้วนั้นอยู่เหนือศีรษะของหล่อน
“ ค่ะ คุณป๋า ” ลีอาขยับลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วนแม้จะมีอาการปวดหลัง จากการกระแทกกำแพงจาก
การโดนลิงบาบูนหวด หล่อนพยายามเก็บอาการไว้แสร้งว่าปกติสุข เปิดบานตู้เก็บแก้วเหนือเคาท์เตอร์ทำครัว
แล้วมองหาแก้วกาแฟใกล้มือมากที่สุด เมื่อเจอแล้วจึงเอื้อมสุดมือส่งปลายนิ้วแตะหูของตัวแก้ว เขย่งปลายเท้าขึ้น
เพิ่มความสูงอีกนิดได้เพิ่มเจ็ดถึงเก้าเซนติเมตร ดูเหมือนว่าแก้วกาแฟนั้นจะอยู่ในสุด เกินความสามารถของหล่อน
มิฮอว์คเห็นแล้วอดยิ้มมุมปากไม่ได้ จึงต้องขยับตัวเข้าไปใกล้ ยืนซ้อนร่างบางแล้วเอื้อมหยิบแก้วใบนั้นมาแทน
แผ่นหลังเล็กๆของลีอาชิดกับช่วงอกกว้าง เสมือนหล่อนได้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของมิฮอว์คอีกครั้ง
“ อื๋อ ป๋า ” หล่อนแอบเงยหน้า ลอบมองคนข้างหลังอย่างเงียบๆ แม้ว่าส่วนสูงของมิฮอว์คเกือบสองเมตร
ส่วนลีอาก็ช่วงขาเพรียวยาวเกือบๆร้อยแปดสิบเซนติเมตร คำนวณจากตัวเลขอาจจะต่างกันไม่มาก
หากว่าลองมายืนใกล้ๆแบบระยะประชิด ลีอาก็ได้ความรู้สึกว่าได้กลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆในอ้อมแขนอีกครั้ง
หอมจัง กลิ่นหอมโทนเย็น ลึกลับชวนน่าค้นหา สูดรับจากปลายจมูกให้ความสดชื่น
ไม่ใช่กลิ่นหอมแบบฉุนกึกจนแสบจมูก กลิ่นน้ำหอมจากเนื้อตัวของมิฮอว์คชวนให้หล่อนอยากอยู่ในอ้อมแขนของเขานานๆ
“ เอ้า นี่ของเธอ ” ว่าแล้วก็หยิบแก้วลงมาได้สองใบ เผื่อลีอาเปลี่ยนใจอยากดื่มกาแฟด้วย
“ อ๋า ขอบคุณค่ะ หนังสือพิมพ์ของวันนี้หรือเปล่าคะ? ” ลีอาถึงกับก้มหน้าหลบตาคมประดุจเหยี่ยว
กลัวว่าจะถูกลอบอ่านความคิดในใจ รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวถูกจับได้
“ อ่านครึ่งแรกไปก่อนละกัน ” มิฮอว์คส่งหนังสือพิมพ์ฉบับครึ่งแรกให้หล่อน
“ มีข่าวของพวกหมวกฟางลูฟี่หรือเปล่าคะ? ” ลีอาหันไปให้ความสนใจกับหนังสือพิมพ์
“ ? “ มิฮอว์คทำหน้าสงสัย
“ หนูเป็นแฟนคลับพวกเขาค่ะ ” ลีอาตอบพร้อมรอยยิ้ม หยิบหนังสือพิมพ์มาถือในมือ
พลิกอ่านทีละหน้าอย่างสนใจ ดูเหมือนว่าหล่อนจะพยายามหาข่าวแค่กลุ่มหมวกฟางเท่านั้น แล้วก็พับหนังสือพิมพ์
กลับตามรอยเดิม
“ ดูเหมือนจะพักนี้จะเงียบๆไปนะ ” คงไม่ได้ทำอะไรประเจิดประเจ้อเช่นทุกครั้ง กลุ่มหมวกฟางลูฟี่
กลุ่มโจรสลัดอินดี้ที่มักจะสร้างความประหลาดใจ ตกเป็นข่าวหน้าหนึ่ง มีเรื่องให้ช็อกโลกได้แทบทุกวัน!
มิฮอว์คแอบเหลือบมองลีอา ในจังหวังที่หล่อนเหมือนชวนเขาสนทนาพาที สายตาของหล่อนจับจ้อง
ไปยังข่าวช่องเล็กขนาดหนึ่งเซนติเมตร จากมุมหนังสือพิมพ์ มิฮอว์คมองตาม ข่าวนั้นเป็นข่าวของเดธช็อตรุกกี้หน้าใหม่
(แต่ไม่ดังเท่าพวกหมวกฟาง) เดธช็อตเป็นมือปืนฝีมือฉกาจ ระดับความแม่นราวกับจับวาง อาวุธคู่กายคือปืนคู่ด้านขวา
จะถือด้ามสีดำ ส่วนด้านซ้ายนั้นจะถือสีขาว ไม่มีใครสามารถสามารถอธิบายได้อย่างแน่ชัด ถึงเรื่องกลไกการทำงาน
ของปืน รู้เพียงแค่ว่าทุกครั้งที่ลั่นไกมักไม่เคยพลาด! รวมถึงสไตล์การแต่งตัวคุมโทนด้วยสีดำ มิดชิดไม่ให้เห็นแม้นแต่-
ใบหน้า มักสวมหน้ากากป้องกันแก๊สตลอดเวลาเสมือนใบหน้าจริงเป้าหมายของเดธช็อตคือการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
ปลดปล่อยพวกเขาจากนักค้าทาส แถมยังบุกปล้นสะดมด้วยเพียงตัวคนเดียว นำเงินทองในส่วนที่ได้มานั้นไปโปรยแจก-
ทุกพื้นที่ที่ย่างกรายไป และแน่นอนละว่า มักจะกลายเป็นขวัญใจของทุกๆคน(ในพื้นที่นั้นๆ) บ้างก็ว่า ‘เดธช็อต’
คอยสืบสานเจตจำนงต่อจาก ฟิชเกอร์ ไทยเกอร์ บ้างก็ว่าสิ่งที่เดธช็อคทำไปก็เพื่อความสนุกล้วนๆ หรือมีเจตนาแอบแฝง
ไม่ได้มีความแค้นหรือแก่นสาระอะไรทั้งนั้น หรือบางทีก็ขึ้นอยู่ที่ตัวบุคคลแล้วละว่า จะมองหรือเสพข่าวของเดธช็อต
ในด้านไหน แน่นอนละว่าเดธช็อตก็มีค่าหัวเป็นของตัวเองเหมือนกัน
“ ... ” ลีอาไม่ได้พูดอะไรหลังจากวางหนังสือพิมพ์ในมือลง หล่อนเดินเข้าทางห้องนั่งเล่นอย่างเงียบๆ
มิฮอว์คได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กๆหายวับจนลับสายตา แน่นอนละว่าเขายังเห็นรอยมือขึ้นเป็นริ้วๆ
บนขาเล็กๆของหล่อน
อะไรจะบอบบางขนาดนั้น!
แค่ฟาด เอ่อ ฟาดนั่นแหละแค่เบาๆเองนะ ถึงกับขึ้นเป็นรอยริ้วๆเลยหรือเนี่ย?
มิฮอว์คเดินตามไปนั่งทิ้งกายลงข้างๆ ส่งแขนซ้ายออกไปแล้ว ดึงให้หล่อนเข้ามาอยู่ในวงแขน
เต็มไปด้วยมัดกล้าม เขาไม่จักรู้วิธีที่จะปลอบใจเด็กผู้หญิงมากนัก แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่เพียงให้ลีอาซบใบหน้า
ลงบนอก ระบายความเศร้าภายในใจออกมาจะตะโกนด้วยคำหยาบคาย หรือร้องห่มร้องไห้อย่างไรก็ตาม
ขอแค่ให้หล่อนสบายใจขึ้นเขาก็พร้อมเสมอ
“ แดดร่มลมตกก็ไปเกาะข้างๆละกัน ” มิฮอว์คคิดว่าจะรักษาใจหล่อนให้หายดีคงต้องออกนอกสถานที่
เกาะคุไรกานะคงไม่เหมาะสำหรับลีอาในตอนนี้ อย่างน้อยเดินทางไปเกาะข้างเคียงน่าจะทำให้หล่อนมีชีวิตชีวามากขึ้น
คงพาหล่อนหาขนมหวานๆทานหรือไม่ก็ช็อปปิ้ง เช่น ซื้อเครื่องสำอาง เสื้อผ้าสวยๆ
คิดว่าน่าจะมีชีวิตชีวามากขึ้น ทฤษฏีข้อนี้อ้างอิงจากเพโรน่า แต่น่าเสียดายมิฮอว์คไม่เคยตามใจเพโรน่าเลย
เขามักจะเดินทางข้ามเกาะ เป็นช่วงเวลาสั้นๆและเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ซึ่งเพโรน่าได้อาศัยเดินทางไป(เปิดหูเปิดตา)ด้วย
“ เก้าปีก่อนที่ฉันจะมาอาศัยที่นี้ เกาะแห่งนี้มีสงครามกลางเมือง ทุกคนที่นี่ตายหมด มีแต่กลิ่นเหม็นเน่าของซากศพ
คลุ้งไปทั่วทั้งเกาะ เหลือพวกฮิวแมนดริล ลิงบาบูนพวกนั้นเห็นสงคราม การรบราฆ่าฟันจึงเลียนแบบมนุษย์
ระวังลิงพวกนี้ฝีมือไม่เบา หากว่าพวกลิงบาบูนอยู่ใกล้มนุษย์แบบไหน..ก็จะซึมซับความเป็นมนุษย์ประเภทนั้น ”
มิฮอว์คเอ่ยเพื่อให้ลีอาระวังตัว เขาคิดว่าหล่อนคงทราบดี ถ้าวันนั้นไม่เดินตามรอย(ดอกยาง)รองเท้านั้นไป....
หล่อนคงไม่รอด อีกอย่างลีอาคงได้เห็นด้วยตาของตนเอง
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของซากปรักหักพังคล้ายเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นครั้งใหญ่
“ เป็นไปได้ก็อยู่แค่นี้ในคฤหาสน์ก็พอลิงพวกนี้จะไม่เข้ามาใกล้ ” และไม่ต้องห่วงว่าพวกลิงบาบูน
จะบุกเข้ามาทำร้ายร่างกาย สร้างความเสียหายภายในคฤหาสน์อีกด้วย
ทุกสิ่งทุกอย่างราบรื่นก็ต่อเมื่อลีอาอยู่กับมิฮอว์ค ไม่ว่าเขาจะเป็นคนเดินนำทาง ตรงไปยังท่าเรือของเกาะ
ผ่านพวกซากปรักหักพังทับทบกันเป็นชั้นๆหรือไม่มีโจทย์เก่า เช่น ลิงบาบูนโผล่ เสนอหน้าออกมาให้เห็นสักตัว!
แม้แต่เงายังไม่มีเลยดีกว่า! จวบจนกระทั่งมาถึงท่าเรืออย่างปลอดภัย และเรือใบสีดำรูปทรงของมันคล้ายกับโลงศพ
ศาสนาคริสต์ทรงหกเหลี่ยมเล็กๆ มีบังลังก์สำหรับเดินทางเพียงคนเดียวตั้งอยู่ตรงกลาง ใช่ อ่านไม่ผิดกันหรอก
โลงศพจริงๆ อย่างน้อยก็ดูมีความสยดสยองน้อยกว่าโลงศพแบบไทยพร้อมลายเทพพนมประดับด้านข้าง
มิฮอว์คก้าวขาลงไปยืนรอ ส่งมือให้หลอนจับเพื่อลงเรือ เมื่อหล่อนลงมาได้จึงปลดเชือกที่ถูกไว้กับตอหม้อบนท่าเรือ
ดูเหมือนว่าลีอายังไม่รู้ว่าควรจะไปอยู่ส่วนไหนของเรือ หล่อนได้แต่ยืนมองมิฮอว์คสลับกลับมองที่เรือ
หล่อนควรจะนั่งอยู่ตรงหัวเรือดีไหม? ไม่เอาเดี๋ยวเส้นผมเนื้อตัวมีกลิ่นเกลือหรือไอทะเล
ควรจะไปนั่งส่วนท้ายของเรือไหม? ลีอาทำท่าชะโงกมอง แต่หน้าหลังของเรือ ก็ไม่ได้มีที่ว่างสำหรับหล่อน
พอให้หย่อนก้นนั่งได้ หรือจะยืนด้วยหลังเป็นตัวประกอบคงจะไม่ดี หากเจอคลื่นหรือลมแรงๆพัดใส่มีหวังได้กลิ้งลงทะเล
ว่ายน้ำเล่นป๋อมแป๋มแน่ๆ มันก็มีอยู่ที่เดียวเท่านั้นซึ่งหล่อนนั่งได้!
“ ลีอา ” มิฮอว์คส่งเสียงดุๆใส่ เมื่อหล่อนนั่งลงบนตักแข็งทั้งสองข้าง แถมยังโอบกอดรอบลำคอหนาของเขา
ด้วยแขนเรียวเล็กทั้งสองข้าง
“ ค่ะ คุณป๋า? ” ลีอาไม่ได้สลด ก็ที่นั่งของเขา นั่งได้แค่ที่เดียว แล้วจะให้หล่อนนั่งตรงไหน ถ้าไม่นั่งลงบนตัก?
“ หนัก ” ถ้าหากนั่งนานกว่านี้เหน็บกินพอดี! น้ำหนักตัวหล่อนทั้งหมดอยู่บนตักของเขาทั้งสองข้าง
“ งือ คุณป๋า... ถ้าหนัก.. คุณป๋าต้องอยู่ข้างบนแล้วละ ^^ ” หล่อนพร้อมอยู่ด้านล่างเสมอ
ลีอาทำเสียงครางในลำคอ แล้วกระซิบข้างใบหูด้วยเสียงกระเซ่า เล่นคนฟังถึงกับหูผึ่ง!
“ ลีอา! ” แค่เรียกชื่อเป็นการปรามให้หล่อนหยุด ก่อนที่เขาจะจับหล่อนโยนลงทะเล
“ ค่ะ คุณป๋า? ” กับมือเล็กๆวางลงบนบ่ากว้าง ส่งสายตาออดอ้อน ชนิดที่ว่าลูกแมวตัวน้อยๆยังอาย
มิฮอว์คทำหน้านิ่งค่อยๆดันร่างของลีอาให้ไหลลงจากตัก ขยับตัวนั่งชิดซ้าย แบ่งที่นั่งเล็กๆให้ลีอาได้ฝั่งขวา
“ อืม ขาแทบหัก ” หล่อนลงจากตักเขาไปได้ มิฮอว์คจงใจถึงกับหลุดพูดให้หล่อนได้ยิน
ลีอาไม่ได้ตัวหนักอย่างที่พูดมา เขารู้จักน้ำหนักตัวของหล่อนดีเนื่องจากอุ้มพาไปนั่นนี่ ไม่อาบน้ำก็พาเข้านอน
ไม่ได้หนักเกินกว่าจะอุ้มด้วยสองแขนไหว ไม่ได้เบาเหมือนปุยนุ่น
“ คุณป๋าใจร้าย นิสัยไม่ดี ไม่รักป๋าแล้วด้วย! ” ลีอาเปะปาก
“ แต่เธอแต่งงานแล้วนะ ” มิฮอว์คเอ่ยเตือนความทรงจำของหล่อนอีกครั้ง จับข้อมือข้างซ้ายของหล่อนขึ้นมา
ในระดับสายตาสีน้ำเงินเข้ม เพื่อให้หล่อนเห็นแหวนทองคำขาวบนนิ้วนางอย่างชัดเจน
“ แต่งแล้ว... แต่งใหม่ก็ได้ค่ะ แต่คุณป๋าต้องเป็นเจ้าบ่าวนะ ฮ่า ฮ่า ” ส่วนเจ้าสาวจะเป็นใครไปไม่ได้
นอกจากหล่อน!
“ เฮ้อ กู่ไม่กลับแล้ว! ” เหมือนว่าสมองของลีอาจะได้การกระทบกระเทือนเป็นอย่างหนัก
จาการโดนลิงบาบูนทุบด้วยค้อนไม้ ความทรงจำภายในนั้นบางส่วนเกิดความเสียหาย แล้วหลงคิดว่ามิฮอว์ค
เป็นสามีของหล่อนจริงๆ
“ ฮ่า ฮ่า ” ลีอากอดท่อนแขนของเขาแน่นแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสดใส
หัวเราะอย่างนั้นหรอ?
ก็ยังดี.. ดีกว่านั่งซึมเป็นหมาหง๋อย ไม่พูดไม่จาเหมือนช่วงบ่าย
“ เจอกันที่นี่ตอนหกโมงตรง ห้ามเลท! ” เมื่อเรือเทียบท่ามิฮอว์คหันมากำชับเรื่องเวลากับหล่อน
ถ้ามาสายทิ้งไว้ที่นี่แน่!
“ ค่ะ คุณป๋า “ หล่อนตอบอย่างจำใจ ทั้งที่จริงแล้วก็อยากไปกับมิฮฮว์คด้วย
แต่หากหล่อนพูดว่าจะขอติดตาม อย่างไรก็ตามคงโดนมิฮอว์คส่งสายตาดุๆเป็นการเตือนว่าควรอยู่ให้ห่างจากตัวของเขา!
และแน่นอนละว่ามิฮอว์คลงจากเรือ เดินจากไปภายในทันที
“ เราเคยเจอกันมาก่อนไหมครับ? ”
“ ไม่ค่ะ”
“ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเจอใครสวยเท่าคุณมาก่อนเลย ไปเดท... ”
“ ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ค่ะ “
“ ว้าว คุณผู้หญิงครับ ไม่ทราบว่า.. ”
“ ไม่ค่ะ ”
“ ไปเดินเล่นด้วยกันไหมครับ? หรือว่าคุณอยากได้อะไรผมพร้อมจ่ายให้เสมอ ”
“ ไม่ค่ะ ”
“ ก็เพราะแบบนี้ไงถึงต้องสวมแหวนแต่งงาน ” ลีอาเสยผมสีดำเหลือบประกายน้ำเงินเข้มปรกใบหน้าทัดใบหู
เพื่อให้พวกผู้ชายเหล่านั้นได้เห็นแหวนทองคำขาวบนนิ้วนางข้างซ้ายอย่างชัดเจน จนต้องพากันใส่เกียร์อาร์ถอยกันออกไป
ก็คนมันสวย ....ช่วยไม่ได้!
ร่างบางสูงโปร่งก้าวเดินอย่างว่องไว สอดส่องสายตาเพื่อมองหาร้านรับซื้อทอง เครื่องเพชร เพื่อเปลี่ยนเป็นเงิน
ต้องจำใจแลกเพราะแหวนทองคำขาวที่ได้มานั้นมีแค่วงเดียว แต่เพื่อเปลี่ยนเป็นเงินใช้สำหรับซื้อเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว
หล่อนก็ไม่มีปัญหา...เงินทองเป็นของนอกกาย ค่อยหาใหม่ก็ได้ ส่วนเงินที่เหลือลีอาตั้งใจจะเก็บเป็นเงินก้อน
เพื่อจ่ายให้กับมิฮฮว์คเป็นค่าหยูกค่ายารักษาตัวหล่อน ตอนร่างกายบาดเจ็บสาหัส นอนสลบไม่ได้สติเกือบสองสัปดาห์เต็ม
แม้จะไม่ได้ทราบถึงจำนวนเงิน แต่เก็บเป็นเงินก้อนไว้ก่อนแล้วค่อยไปถามเรื่องค่าใช้จ่าย แล้วจ่ายทีเดียว
ลีอาเดินกลับมาที่เรือของมิฮอว์คพร้อมกับถุงกระดาษพะรุงพะรัง นำถุงพานั้นมาเก็บไว้ใต้ที่นั่ง
เผื่อว่ามิฮว์คกลับมาจะได้กลับทันที แต่แปลกดูเหมือนเวลานัดแล้วคุณป๋ายังไม่มาเลย หรือจะไปเดินเที่ยวอีกรอบดี
คราวนี้ของกินติดมือมาฝากคุณป๋าด้วย แค่คิดถึงตอนนั่งเรือกลับแล้วป้อนขนมคุณป๋าระหว่างทางแล้ว หล่อนอดเผลอ
อดยิ้มไม่ได้
“ อ้ามมมม คุณคุณป๋าขา ” หล่อนทำเสียงพร้อมกับใช้ช้อนตักในกล่องพลาสติก ขนมสีพาลเทล
ในมือทำท่าป้อนใส่ปากมิฮอว์คในจินตนาการ
“ ไปกินตับกันไหมจ๊ะหน่องสาว?” มันพูดติดเสียงเหน่อด้วยสำเนียงถิ่น
“ ไม่ “ ไม่หลุดด่าว่าไอ้บ้าก็บุญแล้ว กำลังมโนว่ากำลังอยู่กับมิฮอว์คเลยเชียว!
ลีอาทำหน้ามุ่ย หน๋อยแน่! บังอาจมาดับมโนของหล่อน!
“ หน้าสวยๆคงได้ราคาดีแน่ๆ ” ไม่ทันรู้สึกตัวเลยว่าโดนชายฉกรรจ์นับจากสายตาคร่าวๆ ราวครึ่งร้อย
ล้อมหน้าล้อมหลังไว้หมดท่าเรือตรงที่หล่อนยืนอยู่กลายเป็นที่เปลี่ยวขึ้นมาภายในไม่กี่วินาที ลีอาหน้านิ่ง กรอกตามองซ้าย
ขวา ก่อนที่พวกมันจะเข้ามายังเห็นมีคนเดินผ่านไป มาอย่างปกติสุข ยังมีผู้หญิงกับเด็กเดินผ่านไป
แต่แล้วพอกลุ่มชายฉกรรจ์หวังพาไปเสริมธาตุเหล็ก พวกตัวประกอบฉากทั้งหมด ได้หายเกลี้ยงภายในพริบตา
แต่จะว่าไปแล้วไม่ว่าเด็ก หรือพวกผู้หญิงหลากหลาวัยเหล่านั้นมักใส่เสื้อผ้ารัดกุม มิดชิด แสดงว่าคงแอบซ่อนรอยแผล
จากการถูกทำร้ายหรือเรียกภาษาชวนบ้านว่าถูกซ้อมนั่นแหละ
แสดงว่าที่เห็นมาทั้งหมดคือการจัดฉากสร้างภาพสินะ!
“ หรือถ้าไม่ชอบมะยม ก็คงจะเป็นมะดันแทนดีไหมจ๊ะคนสวย? ” มันพูดต่ออย่างหน้าตาเฉย พร้อมท่าประกอบ
พยายามชักแม่น้ำทั้งเกือบยี่สิบสาย ปิง วง ยม น่าน หรือแม่น้ำไนล์ เพื่อให้หล่อนสมยอมแต่โดยดี
“ ไม่เอาอ่ะ ของแบบนั้นกินไม่เป็นหรอก คงต้องพวกฟัวกวาส์ ” ถึงจะเหมาะสมฐานะของหล่อน!
ลีอายกมือขึ้นมาโบกไป มา บริเวณหน้าอก เพื่อปฏิเสธการชวนไปทานอาหารแบบทางอ้อม
“ อีเวX อย่างมึงไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น! ” ชายฉกรรจ์หน้าบากเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นตะคอกใส่
เพราะเหลืออดกับหญิงสาวเรื่องมากตรงหน้า บางทีหล่อนคงต้องรู้ว่าตอนนี้หล่อนกำลังจะโดนจับตัวไปขาย
ส่งให้กับพ่อค้าทาสอีกทอดหนึ่ง
“ ไม่ อุ๊บ! ” ไม่ไปว้อย! ลีอายังพูดไม่ทันขาดคำ หนึ่งในนั้นหยิบถุงขยะสีดำครอบศีรษะหล่อน
เพื่อให้หล่อนหมดสติขาดอากาศหายใจ จัดการฟาดด้วยท่อนไม้เพื่อให้สลบเหมือดอีกครั้งกันเหนี๋ยว
ค่อยใช้ถุงกระสอบทรายซ้อนทับร่างของหล่อนอีกชั้นแล้วพากลับไปที่โกดังร้าง
คุณป๋า...ช่วยลีอาด้วย!
สติกำลังจะเลือนราง อากาศภายในถุงดำหมดลงได้กลิ่นเหม็นของก้นถุง แนบบริเวณผิวส่วนใบหน้า
เกือบจะเป็นเนื้อเดียวกัน อุดไม่สามารถหายใจได้ทั้งทางปากและจมูก แทบไม่มีเสียงร้อง อ้อนวอนพวกมันให้ปล่อยหล่อน
ไปหรือจะร้องเรียกให้คนช่วย
เอาแล้วๆ ลีอาโดนลักพาตัวไปแล้ว... แบบนี้คุณป๋าจะตามมาทันไหมเนี่ย???
โปรดติดตามตอนต่อไป...
08/03/2564 รีบอัพก่อนวันศุกร์ (วันศุกร์ตอนเย็นถึงเที่ยงคืนชิวไม่สะดวกครับ มีปาร์ตี้)
ยอดวิว 5XX มาแบบงงๆ ทั้งๆที่เพิ่งเปิดตัวไปเมื่อกลางเดือนกุมภาพันธ์
ชิวขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจกับฟิคชั่นเรื่องนี้นะครับ แน่นอนละว่าชิวเขียนขึ้นมาด้วยความจริงจัง
อยากให้นักอ่านทุกท่านรับอ่านกันด้วยความบันเทิง! คลายเคลียดไปกับฟิคเรื่องนี้
ชิวไม่แน่ใจว่านางเอกของเราจะแสนซนจนนักอ่านเอือมเลยหรือไม่... นอกจากจะเป็นนางนอน แล้วก็รับบทเป็นนางยั่ว!
มาพร้อมสโลแกน ไม่อ่อย(ป๋า) ไม่ยั่ว(ป๋า)อย่าเรียกหนูว่าลีอา!
อ่านกันมาถึงหกตอนกันแล้วน้าา คอมเมนต์ติ-ชม ทักทายในกล่องสี่เหลี่ยมด้านล่างได้อีกเช่นเคยนะครับ
หนึ่งคอมเมนต์ หนึ่งหัวใจของท่าน มีความหมายต่อชิวมาก เวลาเซ็งๆหรือเขียนต่อไม่ไหว แค่คำว่า 'สนุกมาก'
ก็เป็นกำลังใจที่ดีแล้วละครับ ชิวชอบกลับมาอ่านแล้วจะมีแรงฮึดปั่นตอนต่อไปครับ
ถ้าไม่รู้ว่าจะคอมเมนต์อะไรโปรดพิมพ์ว่า ชิวหล่อมาก ก็ได้ครับ….
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน
นายชิว
ความคิดเห็น