[fic dragon nest] my best dark elf, Telreju

ข้อมูลเบื้องต้น

เกิดจากการทำเควสของเทเลจูจนจบ ดราม่าดีเลยลงซะเลย(หะ?)

ปล. ไม่เป๊ะตามเควสทั้งหมดหรอกนะ... #เพราะกว่าจะทำจบลืมอันแรกๆไปหมดแล้ว
ปล2.เหมือนจะ...อืม...สปอยล์เควสรอง?
ปล3.ไม่มีผลต่อเนื้อเรื่องหลักแต่อย่างใด

เนื้อเรื่อง

"อะ...หวา!!!" เสียงผู้หญิงดังขึ้นทำเอาผมต้องหันไปมอง
"drak...elf?" ผมมองอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้าไปดู
"ข้าเปล่าทะอะไรผิดนะ ข้าแค่มาเดินเล่นเอง อย่าทำอะไรข้านะ!"

ผมมองดาร์กเอลฟ์ตรงหน้าอย่างงงๆ ผมจินตนาการว่าดาร์กเอลฟ์น่าจะเป็นอย่างเอเลน่าหรืออะไรประมาณนั้นเสียอีก
"เธอ...เป็นอะไรรึเปล่า?" ผมถาม ดาร์กเอลฟ์มองมาที่ผมตาเป็นประกายเหมือนคำที่ผมพูดไปนั้นมันมีค่ายิ่งกว่าเพชรอะไรประมาณนั้น
"เจ้า...ข้า ข้าชื่อเทเลจู แล้วเจ้าล่ะ?"
"ยาโลสลาฟ เลอ แกล"
"....."
ดาร์กเอลฟ์เงียบไปก่อนจะทำหน้างง ชื่อผมมันทำไมรึเปล่า?
"แต่ส่วนใหญ่ก็เรียกผมว่ายูน่ะนะ..."
ดาร์กเอลฟ์พุ่งเข้ามาจับมือผมทำเอาผมสะดุ้ง นี้มันไฮเปอร์สุดๆเลยนี้!
"ยูหรอ? ยูนะ? ข้าจะเรียกเจ้าว่ายูนะ!"
ผมพยักหน้า พึ่งเจอคนแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะ
"นี้ ข้าอยากไปruins of lose time เจ้าไปเป็นเพื่อนข้าหน่อยสิ"
"หะ?" ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าดาร์กเอลฟ์ที่ชวนมนุษย์ไปเที่ยวเป็นเพื่อนจะมีอยู่ในโลกนี้ด้วย

หรือว่านี้จะเป็นแผน!!!

"ท...ทำไมเธอถึงอยากไปล่ะ...?" ผมฝืนยิ้ม น่าแปลกที่ดาร์กเอลฟ์จับไม่ได้
เทเลจูหยิบgodess makeoverขึ้นมาแล้วเปิดให้ผมดู

ที่แท้ก็อยากเที่ยว...

"ก็ได้...ผมจะไปด้วย..." ผมตอบเบาๆ เทเลจูยิ้มร่า
"งั้นมาแข่งกัน ใครไปถึงก่อนชนะ"
"หะ?"
เป็นครั้งที่สองที่ผมไม่เชื่อหูตัวเอง จะเล่นวิ่งแข่งเนี้ยนะ
"ไม่ได้หรอ...?" เทเลจูก้มหน้า ดูซึมไปเลย
"ก็ได้..."
เทเลจูกระโดดด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งเข้าไปในruins of lose timeแบบไม่กลัวพวกมอนเตอร์ข้างใน

ตั้งแต่ตอนนั้นผมกับเทเลจูก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด เทเลจูชอบเปิดgodess makeoverให้ผมดูแล้วชี้ว่าอยากได้อะไรอยากไปตรงไหน
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ยังไงก็ว่าง ไปเป็นเพื่อนดาร์กเอลฟ์ก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน บางทีก็ชวนไปเล่นซ่อนแอบในที่ๆทำเอาผมแทบใจวายเลยก็มี



"นี้ๆ ข้ามีของจะให้"
เทเลจูเอามือล้วงถุงเล็กๆที่ผมไปเก็บมาให้ก่อนจะเทของกระจุกกระจิกออกมาให้
"ข...ขอบใจนะ..." ผมรับมาก่อนจะมองของพวกนั้น มันเป็นแบบที่พวกผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบกัน
"ไม่ถูกใจหรอ...?" เทเลจูทำท่าเหมือนจะร้องไห้
"เปล่า! ไม่ใช่หรอก! ผมชอบมากเลย ขอบคุณนะ" ผมเก็บของพวกนั้นใส่กระเป๋าทันที
"งั้น เดี๋ยวข้าจะหาของมาให้ใหม่นะ!" เทเลจูวิ่งจากไป ผมมองก่อนจะส่ายหัวน้อยๆในความไร้เดียวสาของเธอ



วันต่อมาผมเข้าไปในruins of lose timeเพื่อไปรอเทเลจู แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมเขาเข้ามาในที่อันตรายแบบนี้แต่กับไม่มีรอยขีดข่วนอะไรเลย
"นี้ๆ อันนี้เจ้าต้องชอบแน่" เทเลจูหยิบเอกสารขึ้นมา ผมจ้องมันก่อนจะรับมา
"นี้มัน...เอกสารของGeneral Douglasนี้?"
เทเลจูหันมามองผม
"ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร แต่เจ้าจะเอาไปคืนคนรู้จักของเจ้าก็ได้นะ"
ผมพอจับน้ำเสียงน้อยใจได้แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรกลับไป
"อืม...แต่ก็ขอบคุณมากนะ"
ผมรีบเดินกลับเข้าเมือง ตรงเข้าไปยังราชวังก่อนจะคืนเอกสารให้เจ้าของ
"ขอบคุณมากนะที่เอามาคืน เห็นว่าเจ้าดาร์กเอลฟ์ฆ่าทหารของเราแล้วชิงไปน่ะ"

ฆ่า?

"อ...อือ...ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัว"
ผมรีบกลับไปหาเทเลจู พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติแต่ท่าทางจะทำไม่ได้
"หน้าบึ้งมาเชียว เป็นอะไรรึเปล่า?" เทเลจูมองผมด้วยความเป็นห่วง แต่เวลานั้นผมไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว
"เธอไปฆ่าทหารทำไม!!!" ผมตะคอกใส่ด้วยความโกรธ เทเลจูหน้าซีดก่อนจะเถียงกลับ
"แต่พวกมนุษย์ก็ฆ่าพวกเราไม่ใช่รึไง!ข้าจะฆ่ามนุษย์บ้างมันผิดหรอ!"
ผมชะงัก มันก็จริงที่มนุษย์อย่างพวกเราฆ่าดาร์กเอลฟ์ไปมาก แต่ถ้าดาร์กเอลฟ์ข้ามนุษย์มันก็...
"ข้าจะไปExplosion Area in Withered Leaves Forest เจ้าจะไปไม่ไปก็ตามใจ!!!"
เทเลจูวิ่งผ่านหน้าผมไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบตามไปทันที



ผมฆ่ามอนเตอร์ไปตามทางในใจก็คิดว่าเทเลจูจะโกรธไหมที่ผมทำแบบนี้เพราะที่เขาพูดมามันก็ถูก
ระหว่างที่ผมกำลังหนียักษ์ตาเดียวอยู่ คำพูดที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาให้สมอง

'มนุษย์ช่างเห็นแก่ตัว...'

ตอนแรกผมไม่คิดแบบนั้น อาจจะยังเพราะเด็กมากหรืออะไรก็ตาม แต่ตอนนี้ผมเริ่มสนับสนุนความคิดที่ว่า
แขนใหญ่ของไซคลอปส์ฟาดลงมาเฉียดหลังผมไปนิดเดียว ผมรีบทำลายพวกขอนไม้เกะกะแล้วพุ่งเข้าไปอีกพื้นที่

ผมหอบน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นจัดการมอนเตอร์รอบซากปรักหักพัง ก่อนจะเข้าไปสู้กับยักษ์นั้น
แขนใหญ่ฟาดลงมาไม่ยั้งทำเอาผมหลบไม่ทัน ร่างกระเด็นไปติดขอนไม้ใหญ่จนหมดสภาพ แต่ก่อนที่แขนนั้นจะฟาดลงมาอีกรอบผมก็ถูกใครบางคนคว้าตัวจากข้างหลังไปหลบก่อน
"เทเลจู!" ผมหันไปมองผู้ช่วยเหลือ เขาพยักหน้า
"ท่านใจดีมากนะ มาตามหาข้าด้วย ท่านใจดีมากจริงๆ" เทเลจูปาดน้ำตา
"ที่นี้มันอันตราย เธอออกไปก่อนเถอะ"
เทเลจูส่ายหน้า ผมลุกก่อนจะออกไปซัดกับยักษ์อีกครั้งจนมันล้มลง

"ที่นี้เมื่อก่อนเป็นอาณาจักรของดาร์กเอลฟ์ มันอุดมสมบูรณ์มากเลย ทั้งมนุษย์ เอลฟ์ แล้วก็ดาร์กเอลฟ์อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข" เทเลจูเล่าไปยิ้มไป
ก่อนจะเสียงเศร้าลง "แต่ว่าตอนนี้มันกลายเป็นแบบนี้ซะแล้ว..."
"มันเกิดอะไรขึ้นหรอ?" ผมหันไปถามด้วยความสงสัย
"ต้นไม้ของพวกเราป่วย...ทั้งๆที่ต้นไม้ของพวกเอลฟ์ยังปกติดีอยู่แท้ๆ ถ้ามันตายจะเป็นยังไงนะ?"
ผมมองรอบๆก่อนจะหันไปตบบ่าเทเลจู
"เอาน่ะ...พวกเธอจะต้องไม่เป็นไร ผมเชื่อแบบนั้น"
เทเลจูยิ้มก่อนจะพาผมออกมาข้างนอก
"นี้...ข้าว่าพวกเราคงต้องจากกันแล้วล่ะ" เทเลจูเสียงสั่น "ข้าน่ะ...ชอบเจ้ามากเลยนะ แต่ยังไงมนุษย์กับดาร์กเอลฟ์ก็คงเป็นเพื่อนกันไม่ได้"
ผมเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรในเมื่ออยู่ดีๆคนตรงหน้าก็พูดออกมาแบบนั้น
"โชคดีนะ ข้าหวังว่าเราจะได้พบกันอีก"
เทเลจูโบกมือลา ผมโบกมือตอบก่อนจะมองอีกฝ่ายเดินหายลับไป

ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์หลังจากนั้นเลวร้ายขนาดไหน...

"เฮ้ ยาโลสลาฟ!" ผมหันไปมองgeneral Douglasที่เรียกผม
"มีอะไรรึเปล่าครับ?"
"ทหารของเราถูกจับตัวไปที่death city ไปช่วยพวกเขาหน่อยได้ไหม"
ผมพยักหน้าก่อนจะเดินทางไปที่death city

ผมจำได้ว่าdeath cityเป็นเมืองที่ดาร์กเอลฟ์สร้างขึ้น มันเป็นเมืองของพวกเขา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยัง...
"ขอบคุณท่านมากที่ช่วยพวกเราไว้" ทหารคนหนึ่งเข้ามาหาผม
"ไม่เป็นไรหรอกครับ...รีบออกไปเถอะ"
ผมมองพวกทหารที่วิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิตก่อนจะหันกลับมา
"ทำไม...ทำไมท่านยังมาที่นี้อีก?" เทเลจูมองผม สายตานั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง "รีบออกไปจากที่นี้ก่อนที่จะไม่ได้กลับออกไปอีก"
"เดี๋ยวสิเทเลจู!!!" ผมพยายามรั้งไว้แต่ดาร์กเอลฟ์คนนั้นก็เดินหนีไปก่อน

"เทเลจู!" ผมไล่ตามมาจนพบกับเพื่อนของผมอีกครั้ง เธอหันมามองผมอย่างตกตะลึง
"ข้าบอกให้ออกไปแล้ว ทำไมยังมาอีกล่ะ!"
ผมเดินเข้าไปหาเทเลจู เขาทำท่าแปลกๆเหมือนปิดบังอะไรซักอย่าง
"เป็นอะไรรึเปล่า...?" ผมถาม เทเลจูหันมามองผมตรงๆ
"ข้า...ข้าเป็นเหมือนเอเลน่า ข้าเป็นราชินีของดาร์กเอลฟ์ ตอนที่ข้าได้ยินว่าเอเลน่าตายข้าโกรธมากนะ แต่ตอนนี้..." เทเลจูเงียบไปก่อนจะจับมือผม
"ข้าจะไปส่งเจ้าข้างนอก...จะส่งเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย..."

เทเลจูพาผมออกมาข้างนอก เขาไม่พูดอะไรเลยจนมาถึงที่เดิมที่ผมเจอกับเขา
"เอาล่ะ...นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆแล้วนะ" เทเลจูหันมามองผมทั้งน้ำตา "หากเจอกันอีกข้าคงจะฆ่าเจ้า แต่เจ้าจะฆ่าข้าก็ได้นะ"
ผมยื่นนิ่ง แม้แต่หน้าของเทเลจูผมยังไม่กล้าจะเงยหน้าไปมอง
"ของขวัญที่เจ้าให้มา ข้าจะเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีเลย" เทเลจูยิ้มทั้งน้ำตา "เจ้าจะลืมข้าก็ได้นะ แต่ว่าข้าจะไม่มีวันลืมเจ้าเด็ดขาด"
เทเลจูโอบมือผมเบาๆ น้ำตายังไม่หายไปจากใบหน้า ผมฝืนเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนต่างเผ่าเป็นครั้งสุดท้าย
"ลาก่อนท่านยาโลสลาฟ ข้าจะไม่ลืมท่านเลย ลาก่อน..."
เทเลจูโบกมือก่อนจะเดินหายลับไป ผมมองมือตัวเองที่เคยถูกเธอคนนั้นโอบไว้

"ผมก็...จะไม่ลืมเธอ..."

--------------------

"ท่านนักเดินทาง!" เด็กสาวร้านขายของเรียกผม ถ้าจำไม่ผิดเธอชื่อเคย์ลี่อะไรซักอย่าง...
ผมเดินเข้าไปหา ซองจดหมายถูกยื่นมาข้างหน้าผม
"ช่วยส่งจดหมายให้หน่อยได้ไหม ข้าจะส่งให้'นางฟ้า' เขาเป็นpen palของข้าน่ะ"
ผมมองซองจดหมาย ขนาดมันใหญ่ใช้ได้เลยทีเดียว
"ให้ไปส่งที่ไหนล่ะครับ?" ผมหันไปมองเจ้าของจดหมาย ที่ๆเขาเอ่ยมาทำเอาผมแอบยิ้ม
"death cityน่ะ เป็นเพื่อนที่อยู่ในที่อันตรายจัง"
"........"
"ท่านนักเดินทาง...?"

"อือ...ผมจะไปส่งให้เอง"