ยากนัก รักไอ้หน้าหล่อ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : วันซวยของปูนิ่ม

..
ยายเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ผมตายเพราะรถคว่ำตั้งแต่ผมได้ขวบเดียว
 ดังนั้นผมไม่มีความทรงจำใดๆเกี่ยวกับท่านเลย
ในชีวิตผมก็มีแต่ยาย ซึ่งแน่นอนว่าผมจะต้องดูแลท่านไปตลอดชีวิต
ดังนั้นแม้ไม่อยากจะทำแต่ถ้ายายต้องการมีเหรอผมจะขัด
ด้วยเงินที่ยายติดหนี้แม่ไอ้พีอยู่แสนกว่ายายกับผมเลยต้องย้ายไปเป็นคนใช้บ้านไอ้พี
"บุ้งอย่าว่ายายเลยนะลูก ที่จริงคุณหญิงท่านขอร้องยายมา ท่านไม่ได้ให้เราไปเป็นคนใช้แต่อยากให้ไปอยู่ด้วย"
ยายบอกผมก่อนย้ายด้วยแววตาเศร้าสร้อย
"ยายอย่าคิดมากเลยครับ ยายบุ้งอยู่ไหนบุ้งก็ต้องอยู่กะยายสิ"ผมพูดพลางกอดยายไว้
ทั้งๆที่ในใจผมมันตะโกนว่า" บัดซบเอ๋ย ชีวิตกูทำไหม มันเฮงซวยแบบนี้"ก็ผมคิดว่าไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยว
กับไอ้พีอีกแล้วนี่ครับ
.....
"ไว้พระเถอะลูก " คุณหญิงสาลินีแม่ไอ้พีเอ่ยพร้อมกับรับไว้ผมท่านเป็นคนสวยสง่ามาก มิน่าไอ้พีถึงหล่อจัด
"ตาบุ้งอย่าคิดเล็กคิดน้อยนะ คิดเสียว่ามาอยู่เป็นเพื่อนแม่ แม่อยู่สองคนกะไอ้พีก็เหงา"
ท่านพูดพร้อมกับมองผมอย่างเมตตา ทำให้ผมรู้สึกเหมือน มีแม่กับเขาแล้ว
"ห้องตาบุ้งอยู่ชั้นบนติดกับห้องตาพีนะ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เอาของไปเก็บก่อนสิ"เธอบอก
ผมตกใจมาก เมื่อรู้ว่าต้องไปอยู่ใกล้ ไอ้พีขนาดนั้นเลยพูดว่า
"เอ่อๆ มีห้องอื่นไหมครับ"
"บุ้งอย่าเรื่องมากสิลูก"ยายผมเอ่ยขึ้นทำเอาผมหมดหนทาง
"ยายจัน ห้องยายอยู่ชั้นล่างติดกับห้องฉันเลยนะ ปะไปดูกันเถอะ"คุณหญิงพูดเสร็จเธอก็ลุกขึ้นจูงมือยายผมไปดูห้อง
.....
ขณะที่ผมกำลังเก็บข้าวของในห้องตัวเองอยู่นั้นไอ้พีมาจากไหนไม่รู้ เปิดประตูก้าวพรวดเข้ามาในห้อง
มันใช้มือเพียงข้างเดียวกระชากคอเสื้อ ยกตัวผมลอยขึ้นไปอัดกับผนังแววตามันเหมือนมีไฟลุกโพลง
"ไอ้ตุ้ด มึงมาอยู่บ้านกูทำไหม มึงคิดอะไรอยู่"มันตะคอกใส่
"ปะเปล่า มาเป็นคนใช้ ปล่อยเถอะ เจ็บ"ผมพยายามบอกมัน
"ไม่ต้องมาโกหก คนใช้เชี่ยอะไรมานอนข้างห้องกู มึงยังไม่เลิกคิดทุเรศๆกับกูใช่ไหม"
"ไม่ๆ ไม่คิดแล้ว ปล่อยกูเหอะ เจ็บ" ผมดิ้นไปมาให้หลุดจากมือมันแต่เหมือนเสียพลังงานเปล่า
"มึงจำใส่หัวไว้นะ ห้ามเข้าไปในห้องกู ห้ามอยู่ใกล้กูเกินห้าเมตร" มันยังตะคอกใส่ผมไม่หยุด
"ได้ๆ ปะปล่อยเถอะ เจ็บ จริงๆ หายใจจะไม่ออกแล้ว" ผมพูดพร้อมกับไอออกมาเพราะจะไม่ออก
"กูไม่ได้อยากแตะมึงให้เสนียดมือหรอก ไอ้ตู้ด" มันปล่อยมือผมทันทีจนผมหล่นไปจุกอยู่บนพื้น
ดูเหมือนไอ้พีมันยังโกรธไม่หาย มันตรงไปยังกล่องเล็กข้างตัวผมซึ่งผมใส่ไอ้ปูนิ่มไว้ข้างใน
พร้อมกับเงื้อเท้าขึ้นเพื่อจะเตะกล้องนั้น" อย่าๆๆ"ผมร้องห้ามสุดเสียงแต่สายสะแล้วร่าง
ของไอ้ปูนิ่มลอยละล่องออกจากกล่องปลิวไปกระทบผนังห้อง หล่นลงมาหมุนติ้วๆอยู่บนพื้น
"ไอ้ปูนิ่มลูกพ่อ"ผมร้องขึ้น พร้อมกับลุกขึ้นไปจับไอ้ปูนิ่มมาไว้ในมือ"ปูนิ่มๆโผล่ออกมาทักพ่อหน่อยลูก"
ผมพยายามเรียกมัน ทุกครั้งที่ผมเรียกแบบนี้ไอ้ปูนิ่มต้องโผล่จากกระดองมาแต่คราวนี้มันตายไปแล้ว
หลังจากนั้นผมชักไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนผมจะกระโดดเข้าหาร่างไอ้พี ซึ่งเหมือนมันจะยืนเซ่ออยู่
หมัดผมเลยซัดเข้าที่ปลายคางได้รูปของมันเต็มเหนี่ยว จนเลือดกลบปาก จากนั้นเราก็พันกันอุตลุต จนสุดท้าย
ผมพบว่าตัวเองถูกมันล็อคแขนล็อคคาติดพื้นห้องหอบหายใจแฮ่กๆอยู่
"ปล่อยกู ไอ้เชี่ย ไอ้คนชั่ว ฆ่าได้แม้แต่สัตว์ไม่มีทางสู้"
"กูไม่ได้ตั้งใจ"เสียงไอ้พีเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ไม่ตั้งใจเหรอ ไอ้ทุเรศ ปล่อยกู มึงจะไปไหนก็ไป มึงอย่าคิดนะว่ากูอยากจะมากับมึง ยายกูอยู่นี่หรอกไอ้เชี่ย"
ผมพูดพลางดิ้นให้หลุด
"มึงใจเย็นหน่อยสิ กูขอโทษก็ได้ แต่มึงอย่าชกกูอีกนะ ไม่งั้นถ้ากูอัดกลับมึงจะเจ็บหนัก"มันพูดเหมือนจะขู่
"เอ่อ "ผมหยุดดิ้น เพราะใจเริ่มเย็นลง  พอมันปล่อยผม ผมก็วิ่งไปจับไอ้ปูนิ่มไว้ในมือ อีกครั้ง
พร้อมกับไปคว้าเอาอ่างแก้วในลังข้างผนัง วิ่งเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างก่อนค่อยๆ วางไอ้ปูนิ่มลง
" ปูนิ่มๆลูกพ่อ"ผมพูดกับกระดองไอ้ปูนิ่มเบาๆ "ปูนิ่มๆ ออกมาเถอะ อย่าทิ้งพ่อไว้คนเดียวสิ"
ผมรู้สึกแน่นหน้าอกเหมือนจะร้องให้เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
เราอยู่ด้วยกันตลอดผมคุยทุกอย่างให้มันฟังมันมักจะเกาะขอบอ่างยื่นหัวมาฟังผมอย่างตั้งใจ
 มันฉลาดมากทำให้ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในโลกเบี้ยวๆของผม
"ปูนิ่ม ออกมาเถอะ "ผมพูดอีกครั้ง แล้วผมก็ได้ยิ้ม เมื่อหัวของไอ้ปูนิ่มโผล่ออกมา
มันลอยวนไปมาในอ่างสองสามรอบ แล้วก็มาเกาะชูคออยู่ตรงหน้าผม
" เฮ้อ โล่งอก นึกว่าตายซะแล้ว" ไอ้พีเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ อยู่ข้างหลังผม
......