ยากนัก รักไอ้หน้าหล่อ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : ลาก่อน

....
"พี เรารักนายนะ"ผมตัดสินใจเอ่ยคำนี้ ออกมาจากปาก หลังเก็บไว้มาเนิ่นนานหลายปี
แววตาคมเข้มของร่างสูงโปร่ง คู่นั้น ดูเหมือนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะไหวระริกด้วยอารมณ์ขำ
"เฮ้ย ไอ้บุ้ง มึงเป็นเกย์จริงหรือว่ะ 555 กูว่าแล้วมึงมันหงิมๆติ๋มๆ แอบๆอยู่หลังห้องตลอด 555"
"และ แล้วนาย ว่าไง" ผมพูดกระตุกกระตัก ยังใจเต้นโครมคราม รอฟังคำตอบ
"ไอ้ เชี่ย มึงเห็นกูเป็นเกย์เหรอ "ไอ้พีตอบผมเหมือนเริ่มโกรธ
"มึงกับกูก็อยูู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ มอสี่ มึงคิดว่ากูแอบแมนหรือไอ้สาด" มันตะคอกใส่ผมต่อ
"ปะ ปะ เปล่า" ผมปฏิเสธ
"แล้วมึงจะให้กูตอบอะไรมึง ไสหัวไปเลยนะ ก่อนกูจะชกปากมึง" มันพูดพลางผลักหัวผมเต็มแรง
ร่างผอมบางของผมเซ ถลาไปตามแรงผลักหลังชนกับผนังปูนรั้วบ้านไอ้พี จนรู้สึกเจ็บแถวซี่โครง
ผมนั่งผิงกำแพง มองตามหลังไอ้พีที่เดินเข้าบ้านไป ด้วยความรู้สึก สมเพช ในความรักงี่เง่าของตนเอง
.....
สายลมหนาวพัดผ่านผิวเนื้อผม แต่หาได้ทำให้ผมรู้สึกใดๆไม่ ระยะทางเดินจากปากซอย ไปยังห้องเช่าผม
รู้สึกไกล กว่าทุกวันที่ผ่านมา ผมไม่เคยอกหัก แต่อาการที่ผมเป็นอยู่เรียกว่าอกหักหรือเปล่านะ
ทำไหม มันรู้สึกหดหู่มากกว่าเศร้าสร้อย ทำไหมผมไม่รู้สึกอยากร้องให้กับรู้สึกอยากอ้วกแทน
อยากอ้วกให้กับความรู้สึกตัวเองที่วนเวียนอยู่กับไอ้พีตั้งแต่มอสี่ จนจบมอหก
อยากอ้วกให้กับการตัดสินใจสารภาพรักกับมันในคืนนี้ ทุกคำที่ไอ้พีพูดก้องวนไปวนมาในหัว
ยิ่งคึดถึงความแตกต่างและความเป็นไปได้ ระหว่างผมกับไอ้พี ความหดหู่ก็พุ่งเข้าสู่ท้องน้อยผม
จนแน่นหน้าอก  ผมตัดสินใจวิ่ง วิ่งๆ แบบไม่สนใจอะไร จนถึงห้องเช่าที่ผมกับยายพักอยู่
ขาผมทรุดตัวลงนั่งอยู่ หน้าห้องเช่า มองไปบนฟ้าที่ไร้แสงดาวเพราะไฟหน้าห้องเช่าบดบัง
ผมรู้สึกน้ำเย็นๆ ไหลมาจากขอบตาตัวเอง คืนนี้เป็นคืนแรกในชีวิต ที่น้ำตาผมไหลให้กับเรื่องทุเรศๆ
.....
ผมลืมตาขึ้นมาบนเตียงในตอนเช้าทำธุระส่วนตัวต่างๆแบบอัตโนมัติก่อนลงไปช่วยยายขายข้าวแกงที่หน้าบ้าน
"ตื่นแล้วเหรอลูก งานเลี้ยงฉลองจบมอหกเมื่อคืนสนุกไหม "
"สนุกครับ "ผมตอบยายสั้นๆ
ทุกอย่างไม่ได้เลวร้าย ความรู้สึกของผมที่มีต่อไอ้พี มันจบลงตั้งแต่เมื่อคืน อย่างน้อยก็ได้พูดไป
ผมพยายามคิดในแง่ดี หรืออย่างน้อยก็ได้รู้สึกรัก รู้สึกเจ็บ แม้มันจะเป็นแค่ข้างเดียว ก็เถอะ ผมส่ายหัวเบาๆ
" เป็นอะไรจู่ๆก็ส่ายหัว"ยายผมถาม
"แหะๆ สลัดความคิดนะครับ"
"อยากลืมอะไรละสิ" ยายพูดเหมือนนั่งอยู่ในใจผม
"ก็ ประมาณนั้นแหละครับ"
"อย่าไปฝืนมันเลยลูก มันจะจำจะลืมเราห้ามไม่ได้หรอกนะ เพียงแต่ตั้งสติแล้วทำชีวิตให้ดีก็พอ"
"ครับยาย"ผมรับคำ พร้อมกับยิ้มให้
นั่นสินะ มันจะจำจะเจ็บ ยังไงก็ช่างมันเถอะ ทำชีวิตให้ดี ก็พอ ผมจดจำคำพูดของยายไว้ในใจ
......
ผมเดินออกมายังปากซอยในตอนค่ำเพื่อขึ้นรถเมลล์ไปจ่ายของสดมาให้ยายทำข้าวแกงพรุ่งนี้
พยายามจะไม่ไปสนใจบ้านหลังใหญ่มหึมา ที่ตั้งอยู่ติดถนนใหญ่ ตรงปากซอยของไอ้พี
นับจากวันนี้ไปวงจรชีวิตผมกับมันคงหมุนไปคนละทาง อาจไม่ได้พบหน้ากันอีกเลยทั้งชีวิต
วัยกระโปรงบานขาสั้นของผมจบลงพร้อมกับความรู้สึกที่เป็นรอยแผล มันอาจจะเจ็บในวันนี้
แต่ผมแน่ใจว่า มันคงไม่เจ็บตลอดชีวิต ตราบใดที่เวลายังหมุนไปไม่หยุด
"ลาก่อนไอ้พี " ผมบอกลาไอ้พีในหัวใจ ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถเมล์ที่เต็มไปด้วยผู้คน
......
" ป้าตี คนสวยผมขอผักตามรายการนี้หน่อยครับ"ผมพูพลางยื่นกระดาษให้หญิงสาววัยสี่สิบกว่าตรงหน้า
"บอกให้เรียกพี่ๆ พีนี่ไม่จำสักที เดียวเฆี่ยนด้วยจูบสะเลย" เธอพร้อมกับทำท่างอนก่อนจะเอ่ยต่อ
 "วันนี้พี่ไม่คิดตังค์ก็ได้นะ ถ้าพียอมไปดูหนังกับพี่" เธอพูดพร้อมกับส่งสายตายั่วยวน
"ไม่รบกวน หรอกครับ คิดตังค์เหอะผมเกรงใจ"
"พีละก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทุกที รู้ทั้งรู้ว่าพี่อะคิดยังไง จบมอหกแล้วไม่ใช่เหรอจะให้พี่รอไปถึงไหน"
"พี่ตีครับ เต่าตัวนี้ตายแล้วเหรอ "ผมชี้ไปที่กระดองเต่า ขนาดเล็กกว่ามือผม ที่ซุกอยู่ใต้แผงผัก
"อ้อ ตายแล้ว ใครไม่รู้เตะมาไว้ใต้แผงพี่ตั้งแต่วันก่อน พี่ลืมเอาไปทิ้ง เอ่อ ฝากทิ้งหน่อยสิ"
.......
ผมถือถุงซากเต่าพร้อมกับข้าวของอื่นๆ อีกพะรุงพะรังเข้าไปวางไว้บนโต๊ะกับข้าว
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าถุงซากเต่าเริ่มขยับ "เฮ้ยยังไม่ตายนี่หว่า"
ผมไปเอากาละมังใส่น้ำมาจากหลังบ้าน มาวางบนโต๊ะเทเต่าลงไปในน้ำ
เต่าน้อยว่ายวนไปมาในอ่างสองสามรอบก่อนจะมาชูคอเกาะขอบอ่างจ้องหน้าผม
ผมยิ้มให้แล้วยื่นผักบุ้งให้มันกิน เหมือนจะหิวมากเจ้าตัวเล็กกินไม่หยุดทีเดียว
ผมยื่นมือตบหัวมันเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้น"สวัสดีเจ้าปูนิ่ม"