คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
บทที่ 3
*………………………………………………………………..*
เวลาผ่านไปหนึ่งวันนับจากคืนที่อาเธอร์ไปรับยานอนหลับขวดใหม่ให้กับมอร์กาน่า ย่างเข้าสู่เช้าวันที่สามของการดำเนินชีวิตประจำวันของรัชทายาทแห่งคาเมลอทโดยไร้ซึ่งคนรับใช้คู่ใจอย่างเคย... ตอนนี้แม้แต่อาเธอร์ยังต้องยอมรับว่า การอยู่แบบว่างๆไม่ต้องมาต่อปากต่อคำกับใครหรือการปล่อยให้หูของตนเองว่างเปล่าปราศจากคำพูดเสียดสีหรือบ่นว่าอย่างเคยนั้นค่อนข้างจะส่งผลเสียต้อสุขภาพจิตของเขาไม่น้อยทีเดียว... ซึ่งการที่เขากำลังเดินวนไปวนมาในห้องนอนของตนเองในขณะนี้นั้นก็นับเป็นผลกระทบอย่างหนึ่งเช่นกัน
‘ปกติแล้วเวลานี้ข้ากำลังทำอะไรอยู่กันนะ?’ อาเธอร์เฝ้าคิดอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา แต่ภาพที่นึกออกในหัวเขาตอนนี้กลับมีแต่ตอนที่กำลังทะเลาะกับเมอร์ลินอยู่ทั้งนั้นจนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่า ปกติแล้วในหนึ่งวันเขาได้เสียเวลาในการต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายไปมากเท่าไหร่กันแน่... สุดท้ายแล้วชายหนุ่มผู้หาคำตอบให้กับตนเองไม่ได้ในซักเรื่องจึงถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญาก่อนจะหยุดเดินอย่างใช้ความคิด
‘บางที... ข้าควรจะไปเดินเล่นข้างนอกอีกซักรอบสองรอบ’ เขาสรุปกับตนเองเช่นนั้นก่อนจะยักไหล่อย่างจำยอม... อาเธอร์รู้ดีว่าวิธีเดิมๆมักจะใช้ได้ผลกับตัวเขาเองเสมอ บางทีเขาอาจจะฟลุ๊กเจออะไรบางอย่างที่อาจช่วยผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้างก็ได้... ชายหนุ่มคิดดังนั้นก่อนจะสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกจากห้อง ลงไปยังลานหน้าปราสาท ก่อนจะเดินต่อเข้าไปในเมือง มองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาอย่างสงบสุขในอาณาจักรของตนเองพร้อมกับชมบรรยากาศสองข้างทางไปด้วยอย่างอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย หรือบางทีก็ยิ้มรับการแสดงความเคารพจากประชาชนบางคนที่จำเขาได้ไปตามเรื่อง... แต่ทั้งหมดนั่นก็ดูเหมือนจะยังไม่เพียงพอนักในความคิดของอาเธอร์ เขารู้สึกได้ว่ามันยังขาดอะไรบางอย่าง บางอย่างที่สำคัญ แต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าสิ่งนั้นคืออะไร... สุดท้ายแล้วในเวลาเกือบเที่ยงเขาจึงเดินวนกลับมาจนถึงปราสาทก่อนจะขึ้นบันไดเพื่อเข้าไปยังส่วนใน แต่จู่ๆชายหนุ่มกลับรู้สึกราวกับถูกดึงดูดจากบางอย่าง บางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่อย่างไรก็ตาม... ในตอนนี้อาเธอร์ก็ได้ตัดสินใจเลี้ยวเข้าไปอีกทางแล้วด้วยแรงดึงดูดที่ว่านั่น จนสุดท้ายก็กลับมาหยุดลงที่หน้าห้องพักหมอหลวงอีกตามเคยเหมือนกับคืนที่เขาตัดสินใจมาทำอะไรผิดวิสัยตัวเองเช่นการอาสามารับยานอนหลับให้กับมอร์กาน่าคืนนั้น
‘วันนี้มันเกิดบ้าอะไรกับข้ากันนะ...’ อาเธอร์นึกพลางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถขยับห่างออกจากบานประตูนั้นได้อยู่ดี จนในท้ายที่สุดเขาจึงต้องยอมตัดสินใจแง้มดูด้านในเล็กน้อยโดยไม่ลืมที่จะมองซ้ายมองขวาสำรวจรอบด้านเพื่อความปลอดภัยก่อนอย่างรอบคอบ
“...ไกอัส?”
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ... อาเธอร์ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปดูสภาพด้านในก่อนจะพบว่าไม่มีใครอยู่นนั้นนอกจากเมอร์ลินที่ยังคงหลับสนิทอยู่ตามเดิม ซึ่งนับเป็นโชคดีของเขาที่ไกอัสยังไม่ได้ย้ายเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวซึ่งอยู่ด้านในจึงทำให้อาเธอร์สามารถแวะมาเยี่ยมเยียนได้อย่างสะดวกมากขึ้นเล็กน้อย... เขาค่อยๆปิดประตูอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของใครบางคนที่อาจเดินผ่านมาแถวนั้นก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
“เมอร์ลิน” เขากระซิบเรียกเพื่อทดสอบว่าฝ่ายตรงข้ามตื่นอยู่หรือไม่ และก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมาตามคาด... ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นมากขึ้นด้วยฝีเท้าอย่างเบาที่สุดก่อนจะไปหยุดอยู่บริเวณข้างเตียงเงียบๆ ดวงตาสีฟ้าเข้มทอดมองคนรับใช้ของตนในขณะที่พบว่าร่างใต้ผ้าห่มนั้นไม่ได้สวมเสื้อ ซึ่งสังเกตได้จากหัวไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นขอบผ้าบางออกมาอย่างล่อตาล่อใจ... อาเธอร์กลืนน้ำลายลงลำคอแห้งผากในขณะที่พยายามเบนสายตาออกจากผิวนุ่มละเอียดของฝ่ายตรงข้าม แต่ทว่านิ้วมือเจ้าปัญหาของเขากลับเริ่มขยับเลื่อนผ้าห่มออกไปตามจิตใต้สำนึกของผู้เป็นเจ้าของอย่างห้ามไม่อยู่
“โอ๊ย~ หยุดสิ” อาเธอร์พึมพำกับตนเองซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งสามารถตัดใจปล่อยฝ่ามือสั่นเกร็งที่ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อของตนออกจากผ้าห่มตรงหน้าได้ในที่สุด แต่ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองเรือนร่างอันขาวสวยจนชวนให้ใจเต้นนั้นเป็นระยะๆ ตั้งแต่ซอกคอเนียนน่าสัมผัสลงไปจนถึงรอยช้ำม่วงตัดกับสีผิวผ่องบริเวณสีข้าง... ทั้งหมดนั้นช่างยั่วยวนจิตใจของเขาอย่างประหลาด... มันทำให้อาเธอร์อยากจะ...
“เฮ้ย?! ไม่ๆๆๆ” รัชทายาทแห่งคาเมลอทที่พึ่งจะรู้สึกตัวได้ว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่รีบหยุดมือที่คิดจะไปสัมผัสผิวกายของฝ่ายตรงข้ามโดยฉับพลัน ชายหนุ่มเบนสายตาลงมองพื้นอย่างหักห้ามใจเต็มที่ ฝ่ามือสองข้างเกาะขอบเตียงแน่นราวกับกลัวว่ามันจะไปทำอะไรที่ไม่ควรเข้าอีก... อาเธอร์หอบหายใจขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปในขณะที่ดึงผ้าห่มกลับไปคลุมให้อีกฝ่ายจนมิดต้นคอ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะคิดว่าคงจะไม่มีเรื่องส่อแววล่อแหลมอะไรเกิดขึ้นอีกก่อนจะยืดตัวขึ้นตามเดิม
“เฮ้อ~ เอาล่ะๆ... ค่อยยังชั่ว”เขาพูดพึมพำพลางนึกไปว่าควรจะได้เวลาเสียทีก่อนที่จะมีใครมาเห็นการกระทำซึ่งแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยเกินจำเป็นขององค์ชายผู้สูงศักดิ์เช่นเขา ทว่าในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะหันหลังกลับนั่นเอง...
“อาเธอร์...”
นับเป็นโชคร้าย... โชคร้ายจริงๆที่หูของเขาดันไปกระทบเข้ากับเสียงเพ้อปนหอบอ่อนๆอ่างยั่วยวนนั้น... น้ำเสียงหวานหูที่สั่นนิดๆของเมอร์ลินทำให้อาเธอร์เปลี่ยนความคิดที่จะเดินออกจากห้องไปในทันที ดวงตาสีฟ้าเข้มตวัดกลับมามองร่างต้นเสียงโดยฉับพลัน
“...เมอร์ลิน?” เขาส่งเสียงเรียกกลับเป็นเชิงถามเพื่อตรวจว่าร่างบางตรงหน้ายังตื่นอยู่หรือไม่ก่อนจะได้รับคำตอบกลับมาเป็นความเงียบเช่นเคย... ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเบาบางเมื่อรู้ว่าเมอร์ลินเพ้อถึงตน มันเป็นความสุขใจเล็กๆที่อาเธอร์เองก็ไม่สามารถจะอธิบายได้ว่ามีสาเหตุมาจากอะไร สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้และกำลังทำอยู่ก็คือการเอามือหนาเท้าหัวเตียงก่อนจะก้มมองใบหน้าของอีกฝ่ายเงียบๆ... สายตาของชายหนุ่มโฟกัสอยู่ที่เรียวปากบางซึ่งเขารู้สึกว่าสีอมชมพูของมันถูกสรรค์สร้างมาเพื่อเพิ่มเสน่ห์ให้กับริมฝีปากอวบอิ่มนั้นโดยเฉพาะ ดวงหน้าหวานที่ถูกขับเน้นด้วยสีแดงระเรื่อจากพิษไข้ช่างดูงดงามยิ่งกว่าสิ่งใดที่อาเธอร์เคยเห็น อีกทั้งลมหายใจอุ่นร้อนตามอุณหภูมิร่างกายที่ถูกขับออกมาเป็นระยะๆเหมือนจงใจสร้างบรรยากาศชวนลุ่มหลงนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกราวกับต้องมนตร์... เขาค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ฝ่ายตรงข้ามมากขึ้น มากขึ้น ด้วยแรงกดลึกลับที่ถูกส่งออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ และโดยที่ไม่รู้ตัว ระยะห่างระหว่างริมฝีปากของทั้งสองกลับลดเหลือแค่เพียงปลายจมูกคั่น... แต่สำหรับอาเธอร์ในตอนนี้มันแทบจะไม่สำคัญอีกต่อไป เพราะภายในใจของเขาคิดแต่เพียงว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าช่างงดงาม น่าหลงใหล และเปี่ยมเสน่ห์ชวนให้ครอบครอง... สัมผัสของริมฝีปากนุ่มเนียนที่เคยได้แต่จินตนาการปรากฏเด่นชัดอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตรจนทำให้เขาแทบคลั่งด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในอก... รสชาติอันหอมหวานนั้น... อาเธอร์นึกถึงมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหลับตาลงและ...
แกร๊ก!
“!!”
เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างของไกอัสที่ปรากฏขึ้นบริเวณบานประตูในวินาทีนั้นทำให้ชายหนุ่มเด้งตัวขึ้นในฉับพลัน สายตาคมแอบเหลือบไปสำรวจบุคคลที่เข้ามาขัดจังหวะในชั่วเสี้ยววินาทีก่อนจะหันหน้ากลับไปอีกทางพร้อมกับผิวปากเล่นพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้... แต่เมื่อจับสังเกตได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างสงสัยนั้นแล้ว เขาจึงทำทีเป็นหันกลับไปเจอโดยบังเอิญก่อนจะเอ่ยปากขึ้นอย่างประหลาดใจ
“อ้าว? ไกอัส” อาเธอร์ทักขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “ท่านเองหรอกเหรอ... ข้าก็กำลังสงสัยอยู่พอดีว่าท่านไปไหน”
“...ข้าออกไปตรวจอาการคนไข้แถวๆเมืองด้านล่างพะยะค่ะ” ไกอัสกล่าวตอบในขณะที่แอบเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “แล้วท่าน... มีธุระอะไรในห้องข้ารึเปล่า?”
“หืม? อ้อ ข้าก็แค่...” ชายหนุ่มเริ่มประมวลผลหาข้ออ้างในหัวสมองอย่างรวดเร็ว “มาตรวจความเรียบร้อย”
“...ตรวจความเรียบร้อย?”
“ใช่!” รัชทายาทหนุ่มยืนยันพร้อมยิ้มกว้างอย่างกลบเกลื่อน “ไม่มีอะไรผิดปกติสินะ?”
“...พะยะค่ะ”
“งั้นก็ดีแล้ว ข้าจะได้ลดงานไปอีกอย่าง” อาเธอร์พูดพลางแสร้งหาวพร้อมกับบิดขี้เกียจอย่างปวดเมื่อย “ข้าว่าข้าเหนื่อยแล้วล่ะ ยังไงก็... ขอตัวก่อนนะ!”
และโดยไม่ต้องรอให้มีคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม... ร่างสูงก็รีบเร่งฝีเท้าผลุนผลันออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงปิดประตูตามหลังดังปัง เขายืนหอบหายใจพิงกับบานประตูไม้นั้นเพื่อรวบรวมสติอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะนึกย้อนกลับไปว่าหากไกอัสไม่เข้ามาในตอนนั้นจะเกิดอะไรขึ้น... แต่จู่ๆภาพเรือนร่างบางขาวสะอาดของเมอร์ลินก็กลับผุดขึ้นมาในหัวสมองอีกครั้งพร้อมกับภาพเหตุการณ์ที่เขาเกือบจะเผลอตัว ‘จูบ’ ฝ่ายตรงข้ามไปในชั่วเสี้ยววินาทีนั้น...
“...ไม่จริงน่า...” อาเธอร์พึมพำขึ้นหลังจากที่ได้สัมผัสใบหน้าของตนและพึ่งรู้ว่ามันร้อนเพียงใด อีกทั้งบางอย่างที่เต้นระรัวอยู่ในอกนั้นทำเอาเขาใจคอไม่ดีเอาเสียเลยเมื่อนึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างเกี่ยวกับสาเหตุของอาการเหล่านี้
...เพราะทั้งหมดต่างบ่งชี้ชัดว่า... เขาอาจจะหลงรักเด็กรับใช้ของตนเข้าให้แล้ว...
“...ข้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” อาเธอร์พูดกับตัวเองเบาๆด้วยริมฝีปากอันสั่นไหว ชายหนุ่มเหลือบมองบานประตูด้านหลังเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสะบัดหัวตัดขาดจากความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดและรีบตัดใจเดินจากไปอย่างรวดเร็วทันที
<< ประกาศค่า~!! >>
มีเรื่องสองเรื่องที่จะมาแจ้งให้เหล่าแฟนๆทราบค่ะ เรื่องแรกเลยนะ คือตอนนี้ฟิคที่เขียนเป็นต้นฉบับได้ดำเนินมาจนถึงบทสุดท้ายแล้ว แต่เนื่องจากไรเตอร์ติดมากกกกก จึงทำให้บังเกิดบทส่งท้ายขึ้นมาอีกนิดหน่อยจ้า แต่คิดว่าน่าจะจบได้ภายในเดือนนี้แหละ แต่สิ่งที่จะบอกจริงๆก็คือ ตอนนี้ไรเตอร์มีพล็อตเรื่องใหม่แล้วค่าาาา เลยอยากจะให้ทุกคนมีส่วนร่วมในฟิคเรื่องใหม่นี้ด้วยโดยการคอมเม้นต์ในหัวข้อ "ฉากน่ารักๆที่อยากได้" มานะค้า~ ลองคิดอารมณ์แบบอาเธอร์โดนยาเสน่ห์นะ!! แล้วไรเตอร์จะรอจ้า
ส่วนเรื่องที่สอง... อาทิตย์หน้าอาจจะไม่ได้มาอัพน้า เพราะต้องเตรียมสอบโอเน็ต แล้ววันจันทร์-พุธก็ยังมีค่ายอีกอ่ะจ้ะ... // เศร้า ก็ต้องขอเลื่อนบทสี่ออกไปนะ ถ้าเป็นไปได้ก็จะมาอัพวันพฤหัสจ้า ส่วนรูปของตอนนี้ขอติดไว้ก่อนนะ!!!
<<< แถมรูปมาแล้ววววว >>>
มาแล้วค่า~!!! หลังจากหายไปวันนึง... ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่า!! T^T
เขียนแบบเดิมนะคะ... เหตุผลสำหรับรูปแรก!! ก็คือว่าบทนี้เป็นบทการเพ้อของอาเธอร์โดยเฉพาะ ก็เลยอยากได้รูปปกเป็นฟิวส์ประมาณอาเธอร์เหม่อมองไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "ข้าคิดถึงเจ้าจังเลย เมอร์ลิน" << เป็นเอามากแล้วฉัน... 555 >> แต่สรุปก็ได้รูปนั้นมาน่ะค่ะ ลองจินตนาการให้มันเข้าฟิวส์นั้นละกันเนอะ?
ส่วนรูปต่อไปนี้... หมดมุกจริงจังนะเนี่ย =w= เอาเป็นหัวข้อ "รูปทั่วๆไป - กิจวัตรประจำวันในคาเมลอท" แล้วกันเนอะ?
เดี๋ยวนะ... ลงไปลงมาเพิ่งเห็นว่ามีแต่เมอร์ลิน 555 งั้นเอาภาพคู่ลงบ้าง!! // เล็กไปหน่อยนะ ขอโทษค่า...
เอ้อ ส่วนอันนี้แถมแล้วกันเนอะ์? เป็นภาพพื้นหลังของใครคนนึงในเว็บ Tumblr อ่ะนะ... ถือเป็นการไถ่โทษที่ไม่เคยติดเครดิตให้เลยว่าภาพส่วนใหญ่เราดูดมาจากที่นั่น // หัวเราะ
รูปจะหมดสต๊อก... สงสัยคงได้เวลาไปสูบรูปเพิ่มแล้วล่ะ!! ขอบคุณสำหรับยอดวิวและทุกๆคอมเม้นต์นะคะ... แล้วเจอกันบทต่อไปค่ะ!!!
ความคิดเห็น