คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
บทที่ 2
*……………………………………………………….*
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
เสียงเคาะนิ้วกับโต๊ะไม้เนื้อดีที่ดังระรัวเป็นจังหวะอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดง่ายๆของอาเธอร์ เพนดราก้อนในเวลานี้ดูจะแสดงถึงอารมณ์ขุ่นมัวของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี องค์ชายผู้สูงส่งขมวดคิ้วเรียวเข้าหากันอย่างครุ่นคิดเกี่ยวกับประโยคหนึ่งที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว...
ทำไมข้าถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้นะ?
“โว้ย!”
ปัง!!
เมื่ออารมณ์โมโหอันยากจะเข้าใจของอาเธอร์มาถึงขีดสุด... สุดท้ายชายหนุ่มจึงต้องระบายออกมาในรูปแบบของการโวยวายเสียงดังลั่นบวกกับการเอามือกระแทกโต๊ะตรงหน้าอย่างแรงจนมันแทบพังเนื่องจากการไม่รู้ว่าจะถ่ายทอดความอึดอัดที่มีในเวลานี้ออกมาเป็นคำพูดอย่างไร... รัชทายาทแห่งคาเมลอทยืนหอบหายใจสงบสติอารมณ์ของตนอยู่พักหนึ่งแต่ก็ไม่เป็นผล จนท้ายที่สุดเขาจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไปเพื่อหวังจะเดินเล่นรอบๆสักพักโดยที่หวังว่ามันจะสามารถระงับความคิดฟุ้งซ่านเหล่านี้ได้ไม่มากก็น้อย
ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว... อาเธอร์มองเห็นความจริงข้อนี้ได้จากบานหน้าต่างจำนวนนับไม่ถ้วนที่รายล้อมอยู่ตลอดทางเดินที่เขาเดินผ่านมา ชายหนุ่มถือโอกาสนี้ตรวจตราสำรวจความเรียบร้อยรอบๆไปด้วยอย่างไม่มีอะไรทำก่อนที่สายตาของเขาจะไปสะดุดเข้ากับร่างงามระหงส์ในชุดกำมะหยี่สีม่วงซึ่งกำลังจะเดินเข้าห้องนอนของตนพร้อมๆกับหญิงรับใช้ และโดยที่อาเธอร์เองก็ไม่เข้าใจ... เขาได้รั้งหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำยาวสลวยเอาไว้ด้วยการกล่าวทักทายออกไปสั้นๆ
“ไง มอร์กาน่า”
“...อาเธอร์? ท่านมาทำอะไรที่นี่น่ะ”
หญิงสาวผู้ถูกเรียกหันมาถามฝ่ายตรงข้ามด้วยสีหน้าติดจะประหลาดใจเล็กน้อย ทำเอาชายหนุ่มผู้เริ่มบทสนทนาซึ่งยังคงงุนงงกับตนเองอยู่ได้แต่อึกอักอยู่ในลำคอพร้อมกับยกมือขึ้นโบกไปมาในขณะที่กำลังเรียบเรียงคำพูดอยู่ในหัวอย่างรวดเร็ว
“ข้าก็แค่... มาเดินเล่น” เขาพูดออกมาในที่สุด “แล้วเจ้าล่ะ”
“...ข้า?” มอร์กาน่าทวนถามอย่างงุนงงในขณะที่มองประตูห้องนอนของตนสลับกับใบหน้าของอาเธอร์ “ท่านก็เห็นอยู่ว่าข้ากำลังจะเข้าห้องนอน”
ชายหนุ่มผู้ได้รับคำตอบนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะพึมพำเออออตามน้ำออกมาเบาๆ ทำเอาหญิงสาวผู้สังเกตได้ถึงท่าทีประหลาดเหล่านั้นถึงกับนิ่วหน้าด้วยความงุนงงระคนแปลกใจ
“ท่านไม่เป็นไรแน่นะ?” มอร์กาน่าตัดสินใจถามออกไปเช่นนั้นก่อนจะได้รับคำตอบกลับมาเป็นสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของฝ่ายตรงข้ามอย่างที่อาเธอร์ชอบทำเป็นประจำ
“แน่นอน” เขาตอบรับก่อนที่จะเหลือบไปเห็นขวดยาสีใสที่อยู่ในมือของเกว็นนิเวียร์พร้อมกับแผนการบางอย่างที่แล่นเข้ามาในหัว... ชายหนุ่มชี้ไปที่สิ่งนั้นในขณะที่กล่าวประโยคบางอย่างออกมาสั้นๆ
“ยานอนหลับของเจ้า...”อาเธอร์เริ่ม “ข้าว่าใกล้หมดแล้วนะ เดี๋ยวข้าไปเอาที่ไกอัสให้ดีไหม?”
หญิงสาวผู้ได้รับคำถามถึงกับอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะชำเลืองมองขวดยาในมือสาวใช้ของตนด้วยท่าทีครุ่นคิด
“คนอย่างท่านน่ะเหรอจะไป...” มอร์กาน่าเอ่ยออกมาได้เพียงแค่นั้นก่อนจะชะงักไปอีกรอบเมื่อนึกได้ถึงความจริงบางอย่าง... เธอจำได้ว่าเมื่อเช้าเกว็นนิเวียร์วิ่งมาแจ้งข่าวกับเธออย่างรีบร้อนถึงในห้องเกี่ยวกับเรื่องที่เมอร์ลินบาดเจ็บสาหัสเพราะถูกสัตว์ป่าทำร้าย... นึกถึงแค่นั้นก็ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะเริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด รอยยิ้มบางๆถูกระบายทับบนริมฝีปากของมอร์กาน่าแทนอาการงุนงงเมื่อครู่
‘ข้าจะยอมช่วยท่านสักครั้งแล้วกัน... อาเธอร์’ หญิงสาวคิดในขณะที่ส่งรอยยิ้มขำไปให้ฝ่ายตรงข้ามครั้งหนึ่งก่อนจะเริ่มพูดขึ้นบ้าง
“ข้าก็ว่า... มันใกล้จะหมดแล้วล่ะ” มอร์กาน่ากล่าวพลางพยักเพยิดส่งสัญญาณให้กับสาวใช้ของตนเพื่อให้นำขวดยามาให้ “ถ้าท่านอยาก ‘รับใช้’ ข้าขนาดนั้นก็เอาไปเถอะ”
“...รับใช้?” อาเธอร์ทวนคำพร้อมกับแค่นหัวเราะเบาๆ “เจ้าเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า มอร์กาน่า”
หญิงสาวเพียงแค่เหยียดยิ้มน้อยๆอย่างเป็นต่อก่อนจะถอนหายใจออกมาราวกับเสียดายเสียเต็มประดา
“งั้นก็ไม่เป็นไร” เธอพูดพร้อมกับทำท่าจะส่งขวดยาคืนให้กับเกว็นนิเวียร์ “ถ้าท่านไม่ว่างข้าก็จะให้เกว็น...”
“ข้าเอง” ชายหนุ่มขัดขึ้นหลังจากเอื้อมมือไปคว้าขวดยาไว้ก่อนจะอธิบายเหตุผลพร้อมหลบตา “กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ”
มอร์กาน่าหลุดขำเล็กน้อยกับท่าทางของฝ่ายตรงข้ามก่อนจะยอมปล่อยวัตถุในมือแต่โดยดี
“ขอบคุณมาก”
อาเธอร์ยักไหล่เล็กน้อยให้กับคำพูดนั้นก่อนจะหันหลังกลับและรีบออกเดินไปยังจุดหมายปลายทางของตนทันทีอย่างไม่รอช้า
*………………………………….……………..*
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูอย่างมีมารยาทซึ่งดังลอดผ่านบานประตูไม้ของห้องพักหมอหลวงทำให้ไกอัสหยุดมือในสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันที... ชายชราใช้ดวงตาหรี่เล็กของตนเหลือบมองไปยังบริเวณต้นเสียงก่อนจะโค้งตัวทำความเคารพเมื่อพบว่าผู้ที่แง้มประตูเข้ามาคือว่าที่กษัตริย์แห่งคาเมลอท... อาเธอร์ เพนดราก้อน...
“ข้า... แค่มาเอายานอนหลับให้มอร์กาน่า” ชายหนุ่มพูดพลางชูขวดยาว่างเปล่าในมือของตนให้ดูเป็นการยืนยัน “ท่านพอจะมีให้ข้าตอนนี้ไหม?”
ไกอัสเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจอยู่ชั่วครู่ “ข้าคิดว่าน่าจะมีพะยะค่ะ”
“งั้นรบกวนท่านหน่อยนะ”
ชายชรานิ่งค้างไปชั่วขณะหนึ่งอย่างงุนงงกับพฤติกรรมแปลกตาของฝ่ายตรงข้ามก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด เขาเดินนำเข้าไปที่ตู้ยาและค้นหามันอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่ายหัวออกมา
“ข้าคิดว่านั่นคงเป็นขวดสุดท้าย... ข้าคงต้องรีบปรุงมันใหม่ตอนนี้” ไกอัสกล่าวขึ้นในขณะที่หันหน้ากลับมาพูดกับอาเธอร์ “มันใช้เวลาไม่นานนัก แต่ถ้าท่านอยากจะกลับไปก่อนก็ได้ ข้าจะเป็นคนนำยาไปให้มอร์กาน่าเอง”
“ไม่เป็นไร ข้าคิดว่าข้ารอได้” อาเธอร์ปฏิเสธก่อนจะหันไปพบกับเก้าอี้ว่างตัวหนึ่ง “ข้านั่งตรงนี้ได้ใช่ไหม?”
“แน่นอนพะยะค่ะ” ชายชรากล่าวตอบและหันไปเริ่มงานของตนทันทีในขณะที่อาเธอร์ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้แข็งๆตัวหนึ่งแถวนั้น ถึงแม้มันจะไม่ทำให้เขารู้สึกสบายนัก แต่เหตุผลที่ชายหนุ่มเลือกเก้าอี้ตัวนี้เป็นเพราะว่านี่คือสถานที่นั่งพักที่ใกล้กับเตียงผู้ป่วยกลางห้องซึ่งเมอร์ลินกำลังนอนอยู่มากที่สุดแล้ว... เขาเหลือบมองไปยังร่างบางข้างกายเป็นระยะๆโดยพยายามไม่ทำให้เป็นจุดสังเกตของไกอัสก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นในที่สุด
“...อาการของเมอร์ลินตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” อาเธอร์พูดโดยพยายามจะไม่สบตาของฝ่ายตรงข้ามแต่กลับเลี่ยงมองออกไปยังหน้าต่างซึ่งอยู่อีกฟากของห้องแทน... ไกอัสที่หันกลับมาเห็นอาการนั้นได้แต่แอบอมยิ้มกับตนเองก่อนจะกล่าวตอบ
“ตอนนี้ปากแผลปิดสนิทแล้วพะยะค่ะ เหลือแค่รอให้อาการไข้จากพิษหายไปเขาก็คงจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม” ชายชราพูดพลางยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ข้ารับรองว่าถ้าเขาหายดีเมื่อไหร่ ข้าจะรีบส่งตัวเขากลับไปให้ท่านทันทีเลยพะยะค่ะ”
“อืม... ก็ดี” อาเธอร์ตอบก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เขาหันกลับมา ลุกขึ้นยืน และปรบมือครั้งหนึ่งราวกับต้องการเรียกสติตนเอง “ยาของข้าเสร็จรึยัง?”
“เสร็จแล้วพะยะค่ะ” ไกอัสตอบในขณะที่หันกลับไปหยิบขวดยาจากโต๊ะด้านหลังส่งให้ฝ่ายตรงข้าม “ต้องขอขอบคุณมากที่ท่านอุตส่าห์มาเป็นธุระเรื่องนี้ให้...”
“ไม่เป็นไร ข้ายินดี” ชายหนุ่มกล่าวรับพอเป็นพิธีก่อนจะรับขวดยาจากมือไกอัสมาถือไว้ “งั้น... ข้ากลับก่อนนะ”
ชายชราโค้งลาทำความเคารพอย่างที่ทำเป็นประจำโดยไม่ลืมที่จะแอบชำเลืองมอง สังเกตสายตาของอาเธอร์ที่เหลือบมองไปทางเมอร์ลินเล็กน้อยก่อนที่จะปล่อยเขาออกจากห้องไปโดยปราศจากการทักท้วงใดๆทั้งสิ้น...
<< คุยกันหน่อยยย~ >>
สวัสดีจ้า~ นักอ่านทุกท่าน วันนี้ไรเตอร์ดีใจมากเลยที่ยอดวิวขึ้นเป็นสี่สิบกว่าๆแล้ว... ถึงแม้ว่าคอมเม้นต์จะยังเป็นสามอยู่ก็ตาม แต่ไรเตอร์ก็ยังรอคอยการตอบรับจากทุกคนอยู่น้า~ ฝากความคิดเห็นเข้ามาเยอะๆด้วยล่ะ!!!
ส่วนสำหรับตอนนี้นั้นไรเตอร์มาอัพให้แค่เนื้อหาก่อนนะตอนนี้ เดี๋ยวตอนเย็นถ้าว่างก็จะมาอัพรูปให้น้า~ คือตอนนี้คาดว่าน่าจะมีงานด่วนเข้ามาซึ่งอาจจะทำให้เกิดการล่าช้า ก็ต้องขออภัยในจุดนี้ด้วยจ้า! แต่ตอนนี้ก็ขอให้สนุกกับบทที่สองไปก่อน... แล้วเจอกัน!!!
<<< แถมรูปๆๆๆ >>>
รูปมาแล้วๆๆๆ สำหรับคนที่รอคอยอยู่จ้า~ อธิบายเช่นเดิม สำหรับรูปในต้นบทที่ลงเป็นรูปนั้นเพราะมันเกี่ยวกับพวกเรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยครือๆกันอ่ะนะ... // แถได้แถไปดิงานนี้ 555 // ส่วนรูปที่จะลงหลังจากนี้ไม่ได้เกี่ยวกันเล้ย~ แต่ก็เหมือนเดิม... มันน่ารักดีอ่ะ >///<
หัวข้อ "ว่าด้วยเรื่องการพยักหน้า การกลอกตา และบลาๆๆ" // แถจริงไรจริงฮะ... =w=
อันสุดท้าย... ฟินกันไปเยอะและ อันนี้ขอเกรียนบ้างนะ 555
แถมให้เป็นสองรูปติดกันเลยเพื่อความฮา... (นั่งขำ) เอาล่ะ แล้วเจอกันใหม่บทสามนะจ๊ะแฟนๆผู้น่ารักทุกคน!!!
ความคิดเห็น