Fic [K-Project] : After Message

ข้อมูลเบื้องต้น

Fic  :  After  Message

Form : [K-Project] 

Pairing : sarumi  

Talk About : ความป่วยเป็นเหตุจริงๆ  แนะนำให้อ่าน Fic [K-Project] : One Day In Rainy Day. ก่อน  ตามด้วย Fic [K-Project] : Midnight Message   แต่ถ้าขี้เกียจก็ไม่ต้องก็ได้  


ซีรี่ย์ต่อลากยาวเชียว พรากกกก  จริงๆแค่อยากเขียนฝั่งซารุดูบ้างกับเล่นจากเรื่องที่แล้วกับอาการตกหลุมอากาศของซารุ และความโดกิ โดกิ <3 

 

เนื้อเรื่อง

#1

                งานในแต่ละวันของเซปเตอร์โฟร์จัดได้ว่าเยอะและค่อนข้างลำบาก จริงอยู่เมื่อไม่มีเหตุการณ์พิเศษอย่างปรากฏการณืเหนือธรรมชาติที่ระบุว่าผิดปรกติอะไร พวกเขาก็ดูเหมือนแค่บุคคลว่างงาน ถ้าถามว่าว่างมากแค่ไหน คงตอบได้ว่าว่างขนาดไปรับจ๊อบพาร์ทไทม์เพิ่มได้สบายๆ

                ตรงกันข้าม หากมีเรื่องปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติและเหล่าตำรวจนครบาลย้ายโอนให้คดีเหล่านั้นอยู่ในมือเซปเตอร์โฟร์ งานทุกอย่างก็ไม่ต่างไปจากน้ำป่าที่ไหลหลาก

                เงินเดือนเยอะ แลกกับงานเยอะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ควรจะคุ้นชิน แต่ก็อดบ่นไม่ได้

                ฟุชิมิ ซารุฮิโกะ เหวี่ยงเสื้อโค้ทเครื่องแบบสีน้ำเงินของเซปเตอร์โฟร์ลงสักที่ในห้อง การแฮคเข้าระบบต่างๆ เพื่อตามติดคดีที่อยู่ในความรับผิดชอบของหน่วยพิเศษ จริงอยู่ว่ามีการแจกงานให้คนในหน่วยรับผิดชอบไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็หนีไม่พ้นหัวหน้าหน่วยพิเศษอย่างเขาก็ต้องรับเรื่องอยู่ดี

                หากอยากให้งานเสร็จเร็วขึ้น ก็ต้องใช้ฝีมือผู้เชี่ยวชาญการสะกดรอยแบบเขานี่แหละ

                ฟุชิมิใช้เวลาแค่อึดใจในการทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอย่างลวกๆ เปลี่ยนเครื่องแบบแสนเกะกะออกกลายเป็นชุดนอนง่ายๆ อย่างกางเกงขายาวและเสื้อยืด   เรื่องงาน ณ วินาทีนี้ไม่ใช่เรื่องน่าห่วง ห่วงแต่เวลานอนที่ไม่พอของเขาน่าจะเหมาะกว่า

                คนร่างสูงอ้าปากหาว มองดูนาฬิกาที่ตีบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ดูท่าจะเป็นการที่นอนไวเกินไปหน่อยสำหรับคนอายุใกล้เลขสอง แต่ถ้าให้เทียบกับการอดนอนเกือบสองวันที่ผ่านมา หากเขาจะนอนตอนนี้ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าเกลียด ถือว่าช้าไปเสียด้วยซ้ำ

                นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมองจ้องไปที่ PDA ของตน นึกครึ้มอยากจะปิดเครื่องหนีซะจะได้จบเรื่องจบราว ไม่ต้องมานั่งหวาดผวาสะดุ้งตัวตื่นยามดึกกับสายเรียกตัวด่วนให้ไปทำงาน ทว่าในทางปฏิบัติจริงเขาไม่สามารถทำได้ หลักๆ คือขี้เกียจฟังเสียงบ่นของร้อยโทสาวผู้มีอำนาจรองจากราชาสีน้ำเงินอย่าง มุนาคาตะ เรย์ชิ มากกว่าจะมีนิสัยบ้างาน

                อย่างน้อยก็ขอหลับครบเกินห้าชั่วโมงแล้วกัน

                มือกร้านกดปิดเสียงทุกอย่าง ยกเว้นเสียงเวลามีสายโทรเข้ามา ก่อนโยนมันขึ้นไปยังชั้นของหัวเตียงข้างๆ กับที่วางแว่นสายตากรอบสีดำ ทิ้งตัวลงกับเตียง หลุบตาสีน้ำเงินเข้มลงหลังเปลือกตาปิดประสาทการรับรู้ทุกสิ่งอย่าง และพาตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา

#2

                “นี่มันอะไรกัน…”  ฟุชิมิขมวดคิ้วเป็นปม พึมพำกับตัวเองหลังจากพระอาทิตย์ยามเช้าโผล่พ้นขอบฟ้า มือกร้านเลื่อนอ่านข้อความที่มาจากเมลล์เมื่อช่วงเที่ยงคืนอีกครั้ง อีกรอบ และทวนชื่อผู้ส่งอีกหลายๆ หน

                “ร ะ ยำเอ๊ย !” ชายหนุ่มร่างสูงพลุ่นพลันลุกจากเตียงไปจัดการธุระตัวเองด้วยความรวดเร็ว เท่าที่จะเร็วได้ ก่อนสาวเท้าเดินออกจากห้องพัก ส่งเสียงในลำคอคล้ายไม่พอใจเมื่อเหล่าเพื่อนร่วมงานในสำนักงานเอ่ยทักถามถึงจุดหมายปลายทางของเขา

                “จะกลับมาให้ทันเวลาเข้าเวรครับ” ฟุชิมิแค่เอ่ยสั้นๆ ห้วนๆ ทันทีที่ผ่านหน้าอะวาชิม่า เซริ  เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มก้าวเท้าเร็วๆ ออกจากสำนักงานหลักเซปเตอร์โฟร์เพียงแค่เมลล์ฉบับเดียว

                                                                ส่งเมื่อวานนี้  เวลา 00:34 น.

                ไม่สบาย ท่าทางจะหนักพอตัว แวะเอาข้าวเช้ามาให้ด้วยนะ

                                                                ยาตะ  มิซากิ

            ร้อนรน

            กระวนกระวาย

            เป็นห่วง

                ทุกอย่างถาโถมเข้ามาแค่เสี้ยววินาทีที่อ่านเมลล์นั้นจบ  บ่นในใจตลอดระยะทางที่ไปคอนนีเวี่ยนและคิดว่าตนควรจะแวะเข้าร้านขายยาก่อนถึงห้องเช่าของเจ้าของเมลล์ที่ว่าด้วย ฟุชิมิสบถกับตัวเองเบาๆ อีกครั้งอย่างนับครั้งไม่ได้ เป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่เขาคิดว่าพลาด

                พลาดไม่เปิดเสียง

                พลาดที่เอาแต่นอน ประสารทก็ไม่ไวพอจะลุกขึ้นมาอ่านเมลล์

                พลาด…

           พลาดทุกอย่าง

                พลาดแม้กระทั่งปล่อยปะละเลย ยาตะ มิซากิ จนไม่สบายแบบนี้ !!

#3

                “ทำไมยังไม่เปิด” ฟุชิมิ ซารุฮิโกะ ขมวดคิ้ว  นิ้วเรียวกดลงที่กริ่งหน้าห้องซ้ำไปมา และเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเจ้าของห้องยังไม่ปรากฏตัว ริมฝีปากบ่นงึมงำจับไม่ได้ศัพท์ มือข้างซ้ายหิ้วถุงของคอนนีเวี่ยนที่บรรจุข้าวเช้าพร้อมกับยาที่พึ่งแวะก่อนมาถึงที่หมาย

                พังเข้าไปดีไหม ?

                ฟุชิมิเอ่ยถามตัวเองในใจ ช่วงจังหวะหนึ่งที่เขาหยุดมือจากการกดกริ่งไปจับที่ดาบที่พกมาด้วย  ยังเป็นโชคดีของเจ้าของห้องอยู่ที่ผู้มาเยือนยั้งสติทัน หายใจเข้าออกลึกๆ แล้วกดกริ่งย้ำไปมาอีกสักรอบ  คราวนี้ฟุชิมิสาบานกับตัวเองเงียบๆ ว่าอีกไม่เกินห้านาทีถ้าอีกฝ่ายไม่เปิด คงต้องถึงคราวต้องพังประตูห้องจริงๆ

                และเป็นโชคดีอีกครั้งของยาตะการาสุ ที่ไม่ต้องเสียค่าซ่อมประตูห้อง เมื่อเจ้าตัวเปิดประตูต้อนรับแขกไม่ได้เชิญทัน คนตัวเล็กอ้าปากหาวด้วยสภาพเสื้อภาพที่พึ่งตื่นและสีหน้าของคนพึ่งลุกจากที่นอน เรือนผมสีส้มหม่นเปียกชื้นจากพิษไข้ นัยน์ตาสีอำพันที่แข็งกร้าวนั้นดูอ่อนลงอย่างเห็นชัด

                “โทษที หลับเป็นตายไปหน่อย” น้ำสียงนั้นแหบพร่าและงัวเงีย ซ้ำยังลืมตื่นไม่เต็มตา  คนตัวเล็กไม่มองด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าคือใคร 

                เห็นได้ชัดว่ายาตะ มิซากิ ป่วยจริง ไม่อย่างงั้นคงเอ่ยปากไล่ตะเพิดเขาออกมาทันทีที่เห็นแล้ว

                ทั้งๆ ที่ถ้าอยู่ด้วยกัน ฉันจะไม่มีทางให้นายป่วยจนอยู่ในสภาพนี้แท้ๆ…

                คนตัวสูงนึกโทษตัวเองซ้ำไปมาในใจ ว่าแล้วมือกร้านแดดที่จับดาบประจำก็ยกขึ้นแตะไปที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายอย่างเบามือและนิ่มนวล “นายตัวร้อนนะ มิซากิ”  น้ำเสียงราบเรียบแต่เคลือบแฝงไปด้วยความเป็นห่วงไม่แตกต่างอะไรจากเมื่อสี่ปีที่แล้วดังขึ้น ทำเอาคนฟังนั้นสะดุ้ง

                “ดะ เดี๋ยว นี่แกมาอยู่ที่นี้ได้ไง” ฟุชิมิได้ยินยาตะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แถมแสดงทีท่าตกใจอย่างเห็นได้ชัด

                กว่าจะมองนะ เจ้าบ้าเอ๊ย

                แล้วทันใดนั้นที่มือกร้านก็ยื่นถุงยัดใส่มือเขาเข้าให้พร้อมๆ กับเสียงไม่พอใจในลำคอของคนร่างสูง ตามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ที่บ่นอีกยาวเหยียด “มิซากินี่น่ารำคาญจริง นายไม่ใช่รึไงที่ส่งข้อความมาหาฉันนะ ห๊า ถ้าจะไม่สบายก็ควรโทรหาสิ ไม่ใช่ส่งข้อความ แบบนี้นอนอยู่ใครจะไปเห็นเล่า”

                “ฉันส่งเมลล์หานาย ??” ดูเหมือนจะยังตั้งสติไม่ได้ ยาตะถือถุงที่บรรจุข้าวกล่องและยาในมือค้างไว้  อีกครั้งที่นัยน์ตาของพวกเขาทั้งสองสบมองกัน  นั้นยิ่งทำให้ฟุชิมิขมวดคิ้วหนัก อดไม่ได้ที่ต้องเอ่ยบ่นต่อ

                “ใช่นะสิ แถมเป็นช่วงที่ฉันหลับลึกแล้วด้วย แบบนี้ใครจะเห็นกัน ไม่งั้นก็มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!!”

                หลุดปาก เพราะเป็นห่วงมากเกินไป

                คนตัวสูงเลือกที่จะนิ่งเงียบและคนตัวเล็กเองก็ดูเหมือนจะนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อเช่นเดียวกัน  สองฝ่ายต่างพร้อมใจกันเงียบในชั่วขณะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าทันทีที่อ่านเมลล์เจ้าปัญหา มันทำให้จิตใจเขาไม่สงบเอาเสียเลย ในหัวกังวลคิดถึงแต่ร่างเล็ก กังวล กลัว ห่วงไปหมดทุกอย่าง

                เป็นครั้งแรกที่ฟุชิมิรู้สึกเสียใจกับการเผารอยสักที่ตราอยู่บนไหปลาร้าข้างซ้าย ตำแหน่งเดียวกับคนตรงหน้าเพราะถ้าเขาไม่ทำแบบนั้น ป่านนี้คนตรงหน้าอาจจะไม่ป่วยและไม่มีทางจะอยู่ฝนสภาพย่ำแย่แบบนี้ก็ได้

                “ขอบใจ” จู่ๆ แนวหน้าของโฮมุระเอ่ยเสียงเบาหวิว ฟุชิมิสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน แถมเป็นคำที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานแรมปี อดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นและหันหลังกลับเพื่อกลบอารมณ์ทุกอย่างของตน

                หวั่นไหว

            ใจเต้น

            ทั้งๆ ที่ไม่ใช่อายุสิบห้าแล้วแท้ๆ

                “มียาเพิ่มอยู่ในนั้น รีบทานแล้วรีบกลับไปนอนซะ ถ้าไม่ดีขึ้นก็หัดเรียกพวกเพื่อนของนายมาพาไปหาหมอได้แล้ว” หนุ่มแว่นร่างสูงเอ่ยเร็วๆ ด้วยน้ำเสียงห้วนๆ คล้ายจะรำคาญเสียด้วยซ้ำ ตรงข้ามโดยสิ้นเชิงกับพฤติกรรมที่ยอมถ่อสังขารไปซื้อข้าวยาให้คนอดีตเพื่อนสนิท

                “อื้อ”

                “น่ารำคาญชะมัด ฉันมีงานต้องทำ ไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอกนะ”

                “ซารุฮิโกะ” ไม่ใช่เสียงเรียกอย่างโกรธแค้นแบบทุกครั้งที่เจอหน้า เขาไม่รู้ว่าอีกฝายทำหน้ายังไงระหว่างที่เอ่ยปากเรียกชื่อแบบนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากทุกที

                “อะไร” ไม่มีแม้แต่จะหันมา แต่กลับชะงักแม้เพียงเขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ

                “ขอบใจ”

                “นายพูดไปแล้ว มิซากิ”

                “โทษที” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มหันมามองลอดแว่นเห็นคนร่างบางยืนกอดถุงข้าวเช้าที่เขาหิ้วมาให้ ฟุชิมิส่งเสียงไม่พอใจอีกหน ก่อนสาวเท้าเร็วๆ มาดันตัวอีกฝ่ายเข้าห้อง

                “รีบกิน แล้วรีบนอนซะ ตื่นมาก็ไปหาหมอด้วย” มือกร้านที่จับดาบแตะข้างแก้มไล้ลงมาที่ต้นคอเหมือนเมื่อครั้งสมัยก่อนเมื่อพวกเขายังแค่อยู่มัธยม ก่อนผละออกล๊อคพร้อมปิดประตูห้องไว้ให้เรียบร้อย

                ชายหนุ่มร่างสูงมีใบหน้าที่ขึ้นสี ก้าวเร็วมาได้สักพักก็หยุดพิงกำแพงตึกแถวนั้น เอื้อมมือไปจับแน่นที่แผลไฟไหม้ตรงกระดูกช่วงไหปลาร้า  คราวนี้ไม่ใช่ความเจ็บปวดจนต้องระบายด้วยการเกาแผลอย่างรุนแรงเหมือนที่เคยทำ แต่เป็นอาการประหลาดๆ ที่วนกลับมาเป็นอีกรอบ 

                พูดไปก็หาว่าเสียสติ แต่นี่เป็นอีกครั้งที่ฟุชิมิรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่คล้ายตกหลุมอากาศ ส่วนเรื่องอาการก็ไม่ต่างอะไรจากที่เคยรู้สึกเมื่อตอนมัธยมเสียเท่าไหร่ อาการแบบนี้มันกำเริบเกิดขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายเอ่ยปากขอบคุณพร้อมสีหน้าแบบนั้นออกมา

                “เป็นแค่มิซากิแท้ๆ…”

                ก็แค่ตกหลุมอากาศไปชั่วขณะ

                ข้อแก้ตัวเห่ยๆ ที่แม้แต่เด็กมัธยมก็รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าไม่อ้างแบบนั้นแล้วเขาก็หาคงหาข้อแก้ต่างให้ตัวเองได้ยาก  รึจริงๆ แล้วต้องยอมรับว่าอาการตกหลุมอากาศที่ว่านั้นมันไม่มีจริง ก็แค่อาการแทรกซ้อนในหัวใจแบบฉับพลันเท่านั้น

                เขาน่าจะแวะไปหาหมอเช็คดูก็ดี บางทีเขาอาจจะติดไข้หวัดมาก็ได้ ถึงได้รู้สึกถึงอาการซ้ำสองนั้นอีกรอบ !!