The Heart of sadness [ yaoi ]

เนื้อเรื่อง

The Heart of sadness

By kana

        นี่ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมเดินกลับบ้านโดยมีสายฝนโปรยปรายลงมาเช่นเคยอย่างไม่ยอมแพ้แก่โชคชตา

แต่ทำไม หัวใจองผมจึงรู้สึกเศร้าอย่างนี้ละ ผมเดินกลับบ้านอย่างโดดเดียว และอ้างว้าง

ขณะที่ผมมองสายฝนอยู่อย่างนั้น สายตาของผมได้ปะทะเข้ากับชายผมแดงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี........ดาย

เขาเดินมากับผู้หญิงคนนั้น......มิซึกิ มันทำให้ผมได้รู้ว่าเขารักกันมากขนาดไหน รักสุดหัวใจโดยไม่มีอะไรมาแทนได้อย่างที่เขาว่ากัน ผมเห็นรอยยิ้มนั้นดูมีความสุขเหลือเกิน แต่มันทำให้ใจผมเศร้าลงถนัดตา.....ผมรีบหันหน้ากลับมา และรีบเดินให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุด ผมกลัว  กลัวที่จะกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว..... มันทรมาน......... น้ำตาของหัวใจ

            กลางดึกคืนหนึ่ง นับจากวันนั้นมาได้เกือบ สองอาทิตย์ที่ผมไม่ผ่านสถานที่แห่งนั้นซึ่งเป็นทางกลับบ้านอย่างเคย

ผมได้ยินเสียงออดหน้าประตูห้อง แสดงถึงการมาของใครบางคน ที่ผมไม่ค่อยอยากจะเจอเขาเท่าไรนัก......ดาย เขามาในสภาพเปียกทั้งตัว พร้อมกับกลิ่นเหล้าโชยมาอ่อน เพราะโดนล้างด้วยน้ำฝนที่กำลังตกอยู่ในขณะนั้น หน้าตาเศร้าหมองอย่างปะหลาด ทำไมถึงทำสายตาแบบนั้น

 สายตาแห่ง....ความเจ็บปวด

ผมเชิญเขาเข้ามาในห้อง บอกไล่ให้ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยมาคุยกัน  “ โทชิยะ ”ผมได้ยินดายเรียกชื่อผมอย่าเบาๆขณะที่ผมกำลังนั่งเช็ดผมให้ “ เธอไปแล้ว ฉันรั้งเขาไว้ไม่ได้ เธอไปแล้วนายรู้ไหม เธอบอกว่าจะไป ฉันไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ฉันไม่ดีใช่มั้ย  โทชิยะ ฉันเลวมากเลยหรือไงที่รั้งเขาไว้  ” ดายพูดแต่นั้นแล้วซบกอดเอวผมไว้แน่นผมรับรู้ได้ว่า เขาต้องการใครสักคนเป็นที่พึ่ง 

ผมกอดเขาตอบ ลูบศีรษะเขาเบาๆ เหมือนกับถ่ายเทความความห่วงใยออกมา......ดาย

ผมก้มลงไปจูบเขา  รสจูบของผมอายช่วยให้เขาคลายเศร้าลงไปบ้าง

ผมอยากรับรู้ความรู้สึกของดายให้มากที่สุด..........คืนนั้น........ผมได้ยินดายเรียกหาแต่ มิซึกิ เกือบตลอดทั้งคืน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก....แต่เป็นครั้งที่เท่าแล้วก็ไม่รู้ที่ ผมร้องไห้ ผมทุเรศ ตัวเองเหลือเกิน ทำไมถึงไร้ค่าแบบนี้

ผมปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเรื่อยๆ บางทีมันอาจจะ ช่วยบรรเทาได้บ้า

~~~ รุ่งเช้า ~~~

ผมตื่นขึ้นมาเห็นดาย นั่งหันหลังให้ผมอยู่ละ  “ ขอบคุณ และขอโทษ........โทชิยะ...... ฉันรักนาย ”

ดายพูด แล้วเดินจากไปเหมือนทุกครั้ง    เปรียบเสมือน สายลมที่พัดผ่านไปในนิทราของความฝัน

********

หลังจากนั้นมาไม่นาน

ผมเดินกลับบ้านอีกเหมือนเคย วันนี้ฝนตกอีกแล้วละ รู้สึกไม่ค่อยสบายเลยวันนี้ ผมเลยขอหัวหน้ากลับบ้านก่อน

ผมเดินไปตามถนนเส้นเดิมอย่างคุ้นเคย  เหมือนกับทุกๆ วัน

แต่วันนี้..........สายตาของผมได้ผลันไปเห็น ชาย หญิงคู่หนึ่ง ที่กำลังเดินสวนผมไป [ ดาย และ มิซึกิ ]

ผมอึ้ง.......ทำไมเป็นแบบนี้ละ ทำไม  ทำไมโชคชตาถึงทำร้ายผมขนาดนี้  ผมทำอะไรผิดหรือไง คนที่ผมรักถึงทำกับผมแบบนี้  เขาจะทรมานผมตลอดเวลาเลยหรือไงกัน ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้เห็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยได้เห็น และได้รับความรักในแบบที่ผมไม่เคยได้  ตอนนั้นที่เขาบอกผมว่า....รักละ........โกหก ......หลอกลวงหรือไง 

ผมเกลียดคำๆ นี้มากนัก 

แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจาก ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาจากหัวใจที่เจ็บช้ำอย่างไม่อายใคร

นี่หรือรัก........มันเป็นคำถามสุดท้ายที่ผมจะตอบหัวใจตัวเอง

ทำไม..........คุณถึงไม่พูดความจริง

รู้ไหม.......ว่าใครที่เจ็บปวด

เมื่อคน....คนนั้น กลับมาหาคุณ

ผมจึงได้รู้

รู้....ว่าเขาเป็นคนสำคัญสำหรับคุณมากแค่ไหน

แล้วผมละ...........ตัวแทน

คำๆ นี้ใช่มั้ย..........สำหรับผม

END