คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Bugsy I love you
Bugsy I love you
Short Fic Wonteuk
“ชีวอนอา บักซีนี่มันน่าเกลียดจริงๆนะ”
“ดูหน้ามันสิ ฮ่าๆๆ”
“บักซีหมาปีศาจ”
เหตุเกิดในคืนวันหนึ่งหลังจากที่ชีวอนพาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกลับมาค้างที่หอด้วยเนื่องจากที่บ้านไม่มีคนดูแล คนอื่นๆผลัดกันเข้ามาหยอกล้อด้วยความเอ็นดู เว้นก็แต่คู่หูอึนเฮเอาแต่แกล้งมันไม่หยุด
“น่าเกลียด น่าเกลียดจริงๆ”
“ฮยอกแจ…” ชีวอนเริ่มทนไม่ไหว
“ก็มันเรื่องจริงนี่” ฮยอกแจแกล้งดึงหน้ามันจนยืดก่อนจะบิดไปมา
“ขอโทษบักซีเดี๋ยวนี้ !!” ร่างสูงลุกขึ้นชี้หน้าเพื่อนร่วมวงอย่างเหลืออด
…ด่าชีวอนยังพอคบ แต่มาด่าบักซีที่เคารพ วอนคบไม่ได้…
“อย่ามางี่เง่าน่า แค่เล่นกันสนุกๆเอง” ทงเฮออกโรงปกป้องเพื่อนรักสุดชีวิต ชีวอนได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างเอือมๆ
จริงๆแล้วก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเจ้าบักซีนักหรอก แค่อยากหาเรื่องพ่อมัน คนบ้าอะไร ทั้งหล่อ รวย นิสัยดี หาที่ติไม่ได้ ไม่รู้จะด่ายังไง เลยต้องมาลงกับหมาแทน
“จริงๆบักซีก็ไม่ได้น่าเกลียดเท่าไหร่หรอกนะชีวอน” อยู่ดีๆฮยอกแจก็กลับคำพูด
“ทำดี”
“แต่ฉันว่า ถ้ามีการจัดอับดับหมาที่ขี้เหร่ที่สุดในโลก มันน่าจะได้ที่1”
จบ พัง หมดสิ้นทุกสิ่งอย่าง ตอนนี้ชีวอนโมโหจนอยากจะจับดาบไปไล่ฟันฮยอกแจแบบในละครบางระจัน ติดแต่ว่าที่นี่ไม่มีดาบ จึงทำได้แค่เขวี้ยงตุ๊กตายีราฟของรยองกูที่วางลืมเอาไว้ตรงโซฟาใส่หน้าคู่ต่อสู้เท่านั้น
มวยคู่เอกกำลังจะเริ่ม ตอนนี้สีหน้าของฮยอกแจก็จริงจังไม่แพ้กัน เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะทะเลาะกันในเรื่องไร้สาระ จึงไม่มีใครสนใจจะห้าม ได้แต่แง้มประตูออกมาสังเกตการณ์แบบเงียบๆ
“ฉันว่าชีวอนชนะ เดิมพันสามหมื่นวอน” ฮีชอลเปิดประเด็น
“ผมแทงข้างฮยอกแจ” คังอินเสริม
“ฮยอกแจด้วยคน”
“แต่เปอร์เซ็นวันนี้น่าจะเป็นชีวอนนะ”
ในขณะที่พวกที่เหลือกำลังวางเดิมพันกันอย่างเอาเป็นเอาตาย อีกสองคนก็กำลังตะลุมบอนกันแบบไม่มีใครยอมใคร โดยมีบักซีกระโดดไปมารอบๆเพราะเข้าใจว่าเจ้านายตนกำลังหยอกย้อกับฮยอกแจอยู่
ชีวอนโดนหมอนฟาดเข้าที่หน้าอย่างจังจนเสียหลักเกือบจะหงายหลัง บักซีเห็นดังนั้นจึงกระโจนเข้าหาเจ้านายตนด้วยความรวดเร็วจนเสียหลักล้มไปโดนโต๊ะทั้งคู่ ส่งผลให้…
เพล้งงง !!!
แจกันบนโต๊ะตกลงมาแตก
“ชิบหายยยย ของพี่อีทึกด้วย นายตายแน่ชีวอน”
“นายนั่นแหละฮยอกแจ”
“นายนั่นแหละชีวอน !!”
“เหี้ยยย พี่ฮุนบอกว่าอีทึกกำลังขึ้นมา !!!” ฮีชอลตะโกนลั่น
วงแตกสิครับงานนี้ เมมเบอร์ทั้งหมดกลายสภาพเป็นผึ้งแตกรังทันที ทุกคนพร้อมใจกันกระโจนเข้าเก็บเศษแจกันและช่วยๆกันฟื้นฟูสภาพห้องนั่งเล่นที่สภาพเหมือนเพิ่งผ่านเหตุการณ์สงครามโลกมาสิบครั้งติด
แกร๊ก
“เด็กๆ…พี่มีข่าวดีมาบอก วงเราได้รางวัลบอนซะ…..” ถ้วยรางวัลแทบหลุดมือ
“พวกนายทำอะไรกัน??” รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มหดหาย คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ตีนกาข้างซ้ายกระตุกนิดๆตามแรงอารมณ์
ไปเป็น MC งานประกาศรางวัล แถมยังต้องขึ้นรับรางวัลคนเดียว กลับมาเหนื่อยๆ อยากจะดื่มฉลองสบายๆพร้อมกับเมมเบอร์ แต่ทำไมสถานการณ์มันผิดไปจากที่คิดไว้เยอะขนาดนี้
“ฝันดีนะเด็กๆ” ฮีชอลไหวตัวเป็นคนแรก ร่างโปร่งกระโจนเข้าห้องตนเองพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
“ใครไม่เกี่ยวกลับเข้าห้องไปให้หมด!!” มาแล้วครับ อีทึกโหมดประยุทธ์ จันโอชา
“บายส์” เมมเบอร์ที่เหลือสลายม็อบอย่างรวดเร็ว เหลือก็แต่ตัวต้นเหตุอีกสองคนกับหนึ่งตัว
“บักซีเกี่ยวด้วยหรือเปล่า ?” หมาน้อย(??)เอียงคอมองอย่างสงสัยก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ดี งั้นเข้าห้องไป”
มึงงงงงง…พี่อีทึกคุยกับหมารู้เรื่องว่ะ
หลังจากนั้นอีทึกก็คาดคั้นความจริงจากทั้งสองคน ซึ่งเหตุผลของการทะเลาะวิวาทในครั้งนี้ทำเอาลีดเดอร์ลมแทบจับ
หาสาระไม่ได้จริงๆ เขาถึงว่า #เอสเจเป็นวงตลก
“ขอโทษกันเดี๋ยวนี้” อีทึกชี้นิ้วสั่ง
จำได้ไหม ตายายยังจำได้ไหม
ปู่ย่าจำได้ใช่ไหม สอนหนูอยู่แทบทุกปี
สอนให้เด็กต้องรักกัน มีคำขวัญให้สามัคคี
ให้ทำดี ให้อดออมพากเพียร
“ขอโทษนะฮยอกแจ”
“ขอโทษนะชีวอน”
“ว่าแต่ ใครเปิดเพลงวะ”
“ฉันว่ามันดังมาจากห้องพี่ฮีชอล” ฮยอกแจเงี่ยหูฟัง
พวกเราเหล่ามาชุมนุม
ต่างกุมใจรักสมัครสมาน
ล้วนมิตรจิตชื่นบาน
สราญเริงอยู่ทุกผู้ทุกนาม
อันความกลมเกลียว
นั่นเป็นใจเดียวประเสริฐศรี
ทุกสิ่งประสงค์จงใจ
จักเสร็จสมได้ด้วยสามัคคี..
คราวนี้ชัดเจนครับ พร้อมใจกันประสานเสียงทั้งหอโดยไม่ได้นัดหมาย เอสเจโอเปร่า
“ไช !!!!” คังอินตะโกนเป็นต้นเสียง
“โย!!!!” ทุกคนขานรับ
“ไช!!!”
“โย!!!”
“ไช!!!”
“โย!!!”
พวกมึงครับ นี่ไม่ใช่พิธีปิดกีฬาสี
“ดีใจมากน้ำตาจิไหล” อีทึกประชด เรื่องกวนตีนนี่พร้อมเพรียงกันดีจริงๆ
“เข้าห้องได้แล้ว” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเรียบ ฮยอกแจรีบกระโจนกลับอย่างรวดเร็วส่วนอีกคนได้แต่เดินคอตกตามลีดเดอร์ไปติดๆ
บักซีกระดิกหางอย่างดีใจเมื่อเห็นบุคคลที่คุ้นเคยทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกัน แต่เมื่อเห็นหน้าเจ้าของของมึนดูซึมๆ เจ้าหมาตัวโตก็หงอยตาม
“ชีวอนมานั่งนี่” อีทึกเดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะเรียกอีกคนมานั่งข้างๆกัน บักซีรีบกระโดดมานั่งตักเจ้าของก่อนจะส่งสายตาออดอ้อนให้กับอีกคน
…คุณแม่อย่าดุคุณพ่อเลยนะคร้าบ บักซีไม่อยากเป็นหมาขาดความอบอุ่น…
“พี่ขอห้ามเลยนะ อย่าทะเลาะกันเรื่องนี้อีก ไม่งั้นพี่จะห้ามเอาสัตว์เลี้ยงมาที่หอ”
“พี่อีทึกเองก็เกลียดบักซีใช่มั้ยล่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น…”
“ยังไงบักซีมันก็น่าเกลียด ไม่มีใครรักอยู่แล้วนี่” อันนี้ไม่รู้งอนแทนหมา…หรืองอนเอง
“ไม่จริงนะ”
“ผมถามตรงๆ พี่คิดยังไงกับบักซี”
“บักซีเป็นเด็กดี พี่ก็ต้องรักมันอยู่แล้ว ไม่งั้นพี่คงไม่ให้มันมานอนด้วยหรอก”
“งั้นถ้าผมเป็นเด็กดี พี่ก็ต้องรักผมนะ”
“อื้อ…ห๊ะ เฮ้ย เดี๋ยวววว !!”
“นอนละ” ขโมยหอมแก้มนุ่มๆไปหนึ่งฟอด ก่อนจะคว้าบักซีลงไปนอนกอด ทิ้งให้คนแก่นั่งหน้าเหวอ
“เอ้อ…พี่อีทึกครับ”
“หืม ??”
“ถ่ายรูปผมกับบักซีให้หน่อย…”
@siwon407 : Good night J
……………………………………………………………………
เสียงตะกุยประตูของเจ้าหมาตัวโตในตอนเช้าทำให้อีทึกงัวเงียลุกขึ้นมา มือบางเกาหัวตัวเองสองสามทีก่อนจะค่อยๆยกท่อนแขนหนักๆของชีวอนที่วางพาดอยู่บนเอวออก
“ปวดอึเหรอ แปปนะ จะเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้แหละ” บักซีหันมากระดิกหางอย่างร่าเริง
แอ๊ดดดดด
“ขุ่นพระ !!!!!!!!!!” อีทึกอ้าปากค้าง
นี่มันมหกรรมสัตว์เลี้ยงครั้งยิ่งใหญ่
ฮีบอม โกมิง เมโล่ ชุนฮยาง ช็อกโก้ ขนาดยังไม่ได้นับบักซีนะ
“ฮีบอมของฉันน่ะเจ๋งที่สุด”
“ช็อกโก้ของผมน่ารักไม่แพ้ใครเลยล่ะ”
“โกมิง โชว์แว่นวายสไตล์ให้ลุงๆดูเร็ว”
“ชุนฮยางอ่า ตัวเล็กของป๋า”
อ๋อ…มหกรรมคนอวดหมา เอ๊ะ มีแมวด้วยหนิ
เอาที่พวกมึงสบายใจเลยนะ…
จบเถอะ -___-
…………………………………………………………………………………………………………………
อย่าถามหาสาระ แต่งเพราะเอ็นดูบักศรีเฉยๆ
ความคิดเห็น