[Fic Naruto] ความทรงจำที่หายไปกับอาคสึกิ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอน หายไป

"เงื่อนไขของนายคืออะไรเพน"ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้แสงอาทิตย์เข้าถึงได้ มีเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร่หนัก  

"ไม่ต้องใจร้อนไปอุจิวะ"บุคคลที่อยู่ภายใต้ความมืดที่ปกคลุมพูดแล้วใช้สายตามองผู้สนทนา

"เงื่อนไขคือ...พาตัวกาอาระแห่งสึนะงากุเระมาที่นี่"

'...กาอาระงั้นหรอ' ชายหนุ่มคิดแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าหลบมุมไป

"เฮ้ยๆ ยิ้มอย่างนั้นหมายความว่ายังไง"เด็กหนุ่มผมสีน้ำถามขึ้นออย่างอยากรู้อยากเห็น

"นิดหน่อย"เจ้าตัวตอบ ไม่แม้แต่จะหยุดเดินเพื่อตอบคำถาม

"นิดหน่อยงั้นหรอ?"เด็กหนุ่มทวนคำแล้วมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่จากไปอย่างสนใจ

"เกะกะขวางทางจริง ซุยเก็ตสึ!"เด็กสาวขยับกรอบแว่นพูดพลางเตะหลังของเด็กหนุ่มผู้มีชื่อว่า' ซุยเก็ตสึ 'อย่างหมั่นไส้

แต่ดูเหมือนการเตะด้วยเท้าของเด็กสาวจะเป็นการเตะน้ำซะมากกว่า

วูบบบ...

เนื่องจากร่างกายของเด็กหนุ่มที่เปลื่ยนเป็นของเหลวตอนที่ถูกเตะแล้วจึงกลับสู่สภาพของเด็กหนุ่มเช่นเดิม

"ทำอะไรนะยัยสี่ตาคาริน!"ซุยเก็ตสึคำรามใส่' คาริน 'อย่างโมโหจากนั้นจึงหยิบขวดน้ำที่พกอยู่ตลอดขึ้นมาดื่ม

"อย่าทำมองสุดที่รักของฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะยะไอ้ของเหลวงี่เง่า"คารินพูดพลางเต๊ะท่ากอดอกเดินนำ พลางก็หางตามองซุยเก็ตสึอย่างเหยียดๆ

"ว่าไงนะ! ฉันอยากจะมองหมอนั้นมันก็เรื่องของฉันนี่"ซุยเก็ตสึมองตอบอย่างไม่สบอารมณ์

"หึ...ซาสึเกะคุง! รอฉันด้วยสิจ๊ะ> v <"ว่าพลางคารินก็วิ่งไปหา' ซาสึเกะ ' ชายหนุ่มที่ยังคงเดินดุ่ยๆอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน ด้วยท่าทีที่แตกต่างจากซุยเก็ตสึโดยสิ้นเชิง

"กวนโอ๊ยชะมัด..."

"นายแพ้ ซุยเงสึ"ช่ายหนุ่มร่างใหญ่เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งเดินผ่านซุยเงสึ แล้วเดินตามซาสึเกะและคารินไป

ซุยเก็ตสึอึ้งชั่วขณะแล้วมองแผ่นหลังของขายหนุ่มที่เดินนำไป นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่' จูโกะ 'ชายร่างใหญ่แสนเงียบๆคนนี้จะมาแหย่เขาเล่นแบบนี้

"พวกบ้าเอ้ย รอกันก่อนเซ่! แล้วก็จูโกะฉันไม่ได้แพ้นะเฟ้ย!!"หลังจากที่รู้ว่าตนนั้นได้ถูกปรับแพ้ก็รีบวิ่งไปสมทบพวกซาสึเกะอย่างรวดเร็ว

"อะไรของนายเนี่ย!!"

"เธอนะหุบปากไปเลยยัยบ้า!"

"ว่าไงนะ ไปตายซะไอ้บ้านี่!"

'ทะเลาะกันอีกแล้ว...'และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูโกะจะเห็นทั้งสองคนทะเลาะกัน

และเขาก็ไม่คิดจะห้ามด้วย…

'ยังไงมันก็ยังดีกว่าเงียบเกินไปอยู่ดี...'

แต่ดูเหมือนคนที่จะไม่คิดแบบเดียวกับเขาจะมีเพียงแค่คนเดียว

'แล้วนายล่ะซาสึเกะ...นายคิดอย่างอื่นนอกจากฆ่าอุจิวะ อิทาจิหรือเปล่านะ...'จูโกะคิดแล้วมองซาสึเกะที่ยังตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป

'ฆ่าให้ได้...เจ้าคนที่ทำลายตระกูลของฉัน!'

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ณ สึนะงากุเระ   

"ท่านคาเสคาเงะ! ท่านคาเสคาเงะเกิดเรื่องใหญ่ครับ!!"เสียงลนลานของนินจาแก่คนนึงดังขึ้นจนกระทั่งเปิดประตูเข้ามาด้วยสภาพที่เหงื่อไหลท่วมตัว

"มีอะไร"กาอาระละออกจากกองงานบนโต๊ะ แล้วเงยหน้าขึ้นมองนินจาคนเดิม

"มีผู้บุกรุกเข้ามาขอรับ!"นินจาแก่ผู้นั้นตอบเสียงดัง

"...เข้าใจแล้ว"กาอาระพยักหน้ารับพลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างใจเย็น โดยมีนินจาแก่มองด้วยสายตาที่แปลกใจ

'ความรู้สึกนี้...อุจิวะหรือเปล่านะ...'กาอาระครุ่นคิด ตาปิดสนิทแต่เขายังคงก้าวเท้าเดินต่อราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง

'...ซากุระ...'

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

'ทำไม...'

ตึก ตึก..

'ทำไมละ...'

ตึก ตึกตึก…

"ซากุระ..."

'น้ำเสียงและหน้าตาที่แสนคุ้นเคยดี และดวงตาที่ไม่มีวันลืมได้อย่างแน่นอน'

"ซา..สึเกะ..."ซากุระเรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เขาที่เธอเรียกยืนท่ามกลางศพมากมาย ทั้งตัวนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดใหม่ๆ

'เหล่าหน่วยลับของสึนะ โดนจัดการหมดเลย...'ซากุระกำหมัดแน่น มองซาสึเกะที่มีท่าทีเฉยๆ ดาบที่เสียบตัวกับนินจาคนนึงถูกดึงออกจนเห็นคราบเลือดที่ยังติดอยู่

ตาสีนิลของเขายังคงมองไปที่เด็กสาวไม่วางตา

'นี่เป็นงานที่ท่านซึนาเดะบอกมางั้นหรอ!?

แล้วทำไม...ทำไมถึงมาที่นี่ด้วย… '

ซากุระยังคงยืนมองค้าง โดยที่ซาสึเกะดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนั้น เขาเดินเข้าหาซากุระเรื่อยๆ

"เจอกันอีกแล้วนะว่าไหม"คำพูดที่แทงใจดำทำให้ซากุระเรียกสติกลับมาแล้วตั้งท่าเตรียมรับมือ

'ไม่ใช่มัวเวลามาคิดแล้ว!'เธอรีบพุ่งเข้าหาซาสึเกะทันทีพร้อมทั้งใช้กำหมัดที่ล้นด้วยจักกระพุ่งสู่เป้าหมาย

ฟุบบบบ

ซาสึเกะสามารถหลบได้อย่างง่ายดายดั่งการเคลื่อนไหวนี้ถูกมองออกตั้งแต่แรกแล้ว ซากุระกระโดดถอยแล้วมองเขา

'ยังก็สู้ไม่ได้จริงๆด้วย'ซากุระคิดแต่ยังตั้งท่าพร้อมสู้อยู่ จนกระทั่งซาสึเกะที่อยู่ไกลเธอกว่า10เมตรมาอยู่ตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่คืบ

'เสร็จกัน!?'

เปรี๊ยะ!

ดาบของซาสึเกะได้แทงเฉียดแก้มซากุระไปนิดเดียว แล้วเสียบเข้าไปในหินยักษ์ลึกพอที่จะทำให้หินร้าว

ซากุระที่ยังพอตั้งตัวทันพอจะหยิบคุเรไนขึ้นมาจ่อที่คอของซาสึเกะ แต่ดูเหมือนนั้นจะไม่ทำให้เด็กหนุ่มสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

"หมดเวลาเล่นแล้ว"เขากล่าวเสียงเย็นเยียบ มืออีกข้างกดที่ข้อมือเปล่าของเด็กสาว เลือดเริ่มไหลซึมออกจากคอของซาสึเกะที่ถูกจ่อด้วยคุเรไนที่คมพอที่จะสร้างบาดแผลได้

"ทำไมนายต้องมาทีนี่ มาเพื่ออะไรกัน!"ซากุระพูดขึ้นแล้วมองชายตรงหน้าไม่วางตา

เขาเค้นเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอแล้วฉีกยิ้มตอบ"มาเพื่อเอาตัวกาอาระไปอีกยังไงล่ะ..."

"กาอาระ?!"ซากุระเพลอขยับตัวไปเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ตนยิ่งโดนกดทับลงกับหินมากขึ้นทุกที

"ท ทำไมกัน"เด็กสาวถามเสียงหอบ เนื่องจากแรงกดทับที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้ตอนนี้สติใกล้จะเลือนลางเข้าไปทุกที

"....."ซาสึเกะไม่ตอบเพียงแต่สีหน้าของเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างโดยตายังคงจังบจ้องไปที่ซากุระอยู่

"เพราะพี่ชายของนายสินะ..."

"?!"คำพูดที่เหมือนแทงใจดำทำให้แรงกดของดาบในมือเพิ่มขึ้นจนหินร้าว

ซากุระกลืนน้ำลายและมองเขากลับด้วยสายที่เจ็บปวด

"ฉันรู้ว่านาย อยากจะแก้แค้นพี่ชายของนาย...แม้ว่าจะต้องทำอะไรก็ตามนายก็อยากที่จะกำจัดพี่นายสินะ..."

น้ำตาที่คลอเบ้าของเด็กสาวทำให้ซาสึเกะเพลอนึกถึงก่อนที่เขาจะออกจากหมู่บ้านพร้อมกับเจอซากุระ

"ฉัน...น่าจะฆ่าเธอซะตั้งแต่ตอนนั้น..."ชายหนุ่มค่อยๆขยับหน้าเขามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูของเด็กสาวด้วยเสียงที่เย็นเยียบ

'ไม่...หยุดนะ!!'เสียงตะโกนในใจเรียกสติ ทำให้ซากุระใช้พลังแขนของเธอดันซาสึเกะออกไป

ซาสึเกะเหมือนจะอารมณ์เสียที่ถูกพลักออกมาแต่ก็ยังแสยะยิ้มใส่เมื่อเห็นว่าซากุระเองก็หอบหนัก

'เจ็บ...จังเลย...'เลือดอุ่นๆไหลออกจากแผลที่ถูกฟันยาวกลางหน้าท้องในชั่วพริบตาที่หลบคมดาบได้อย่างเฉียดฉิว

"ปิดฉากซะที..."ซาสึเกะพูดแล้วเดินไปหาซากุระที่หายใจระรัวอีกครั้งด้วยแรงสังหาร

ซากุระที่มีข้างหลังเป็นหินใหญ่ ไม่สามรถถอยหนีไปได้แล้ว จักกระที่รักษาที่แผลท้องก็ไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลย

กึกก...

"ฉันน่ะนะ"เธอเริ่มเอ่ยคำนึงขึ้นแล้วหลับตาลงราวกับรู้ชะตากรรมแล้ว เรียกให้ซาสึเกะหยุดเดิน

กึกกกก..!

'นอกจากเธอ ฉันเองก็รักโคโนฮะที่สุดเลยล่ะ'ก่อนจะกล่าวคำสุดท้ายซากุระก็ยิ้มออกมา

"ไม่เสียใจที่เจอเธอเลย"

โครมมมมมม!!!!

หินยักษ์ที่อยู่ริมหน้าผาได้สร้างรอยร้าวจนไม่อาจรับน้ำหนักของก้อนหินขนาดใหญ่และตัวของเด็กสาวไว้ได้

'คงจะเป็นอย่างเขาว่า ที่ก่อนตายความทรงจำที่ผ่านมาจะหลั่งไหลเข้ามา...'

แรงโน้มถ่วงของโลกฉุดกระฉากซากุระลงสู้แม่น้ำที่เฉี่ยวกราดพร้อมกับเศษหินที่แตกกระจาย

'ทั้งที่ยังมีเรื่องที่ต้องทำแท้ๆ...'

'อยากจะขอโทษและขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมาแท้ๆ แต่คราวนี้คงไม่ได้เจอกับทุกคนแล้วสินะ…'

'ฉันเอง...หายไปโดยที่ไม่มีใครรู้ก็ดีเหมือนกัน'

'ฉัน...มีความสุขที่ได้เกิดมา...'

'จะถึงใครก็ได้ '

'ทั้งความทรงจำที่แสนเจ็บปวด'

'ทั้งความสุขที่ได้มา'

'ลาก่อน...'

ภาพสุดท้ายของเด็กสาวคือโลกที่มืดลงเรื่อยๆ

"...ราตรีสวัสดิ์..."

......

.....

...

..

.