คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอน แผนการ
ณ ตอนเช้าที่แสนสดใสในแสงอุษา ยังคงมีชายหนุ่มผมบรอนเจ้าเก่าได้ออกวิ่งอย่างเช่นทุกครั้งไปและนั้นเป็นเรื่องแน่นอนที่หลังจากเขาวิ่งยามเช้าเสร็จก็จะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าใส่ดินเหนียวที่ปกไว้ตลอดเวลาออกมา
พร้อม เมื่อยื่นมือขึ้นมาก็จะปรากฎดินเหนียวคล้ายนกตัวเล็กๆ"หึ หึ หึ ช่างเป็นศิลปะที่เยื่อมยอดเสียจริง อืมม์"เขากล่าวชื่นชมด้วยเสียงที่ชั่วร้าย
พับ ๆ ๆ
หลังจากยิ้มเยาะอย่างพอใจกับผลงานเป็นที่เรียบร้อยนกดินเหนียวในมือก็กระพือปีกบินไปยังส่วนห้องต่างๆ พร้อมสำหรับที่จะ...
"ศิลปะคือระเบิด อืมม์"
"คัตสึ!!!!!!!!"
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!
"+0w0+"
เงียบไปชั่วครู่ เขาก็มองไปยังปฎิกิริยาที่ตอบกลับมาอย่างตื่นเต้น
"เด...อิ...ดา...ระ!"ผู้เอ่ยชื่อของมือระเบิดเสียงดังกึกก้อง ไม่ใช่ใครเลยนอกจากชายผู้ดัดแปลงตนให้กลายเป็นหุ่นเชิดมีชิวีตหัวแดง(meโดนตบ)ซาโซริ
"วันนี้ก็เป็นยามเช้าที่ดีนะลูกพี่ซาโซริ อืมม์^0^/"เดอิดาระทักด้วยรอยยิ้มเหมือนเรื่องปกติแล้วโบกมือหยอยๆให้ดั่งผู้กุมชัย
"แก! ...แกทำคอแลคชั่นฉันพังไปเยอะแล้วนะเฟ้ย!!"
"วะฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"
"หนวกหูย่ะ!!!!"
//เฮือกกกกก!//
ควับบบ ฉึกๆๆๆๆๆๆ!!
เสียงโคนันเอ่ยอย่างสมสตรีพลางเขวี้ยงประดาษอันแหลมคมใส่ทั้งคู่ที่เตรียมพร้อมอย่างดี โดยซาโซริที่เอาหน้าต่างกันและเดอิดาระที่ใช้วิถีสุนัขเผ่นไปเรียบร้อย
"อยากจะบ้าตาย... เพน นายก็ห้ามอู้งานนะ"โคนันจับขมับเล็กน้อยก่อนจะชี้เพนที่หลับตายคากองงาน
"แม่จ๊า ช่วยหนูด้วย~TT^TT"ท่านหัวหน้าเพนครางร้องขอชีวิต
"เลิกเล่นมุกนั้นที่เหอะน่า ลุกขึ้นมาเดียวนี้นะ!"ว่าพลางก็เขย่าให้หัวหน้าเริ่มเงยหน้าขึ้นมามองโคนันตาปริบๆ
"นี่โคนัน…"
"หือ? เป็นอะไรไปอีกละ"โคนันหันกลับมามองเพนที่ทำหน้าบูดใส่
"เรื่องนั้น... "เพนพูดค้างพลางทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยให้โคนันเริ่มเลิ้กคิ้วมองอย่างสงสัย
"เรื่อง?"
"ค คือไอ้นี่ไง ไอ้นี่ละ!"ในที่สุดเพนก็เปลื่ยนเรื่องเป็นกระดาษแผ่นนึงที่ลนๆหยิบมาให้โคนัน"เรื่องประชุมที่จะมีในวันนี้"
"งั้นหรอ แล้วฉันจะส่งข้อความไปให้ละกัน"โคนันหยิบกระดาษจากเพนก่อนจะกวาดตามองข้อความในกระดาษอย่างจริงจังก่อนจะละออกจากกระดาษ
เพื่อทำอะไรบางอย่างกับกระดาษ แล้วใช้กระดาษที่มีอยู่จำนวนนึงพับให้เป็นผีเสื้อขนาดเล็ก พลางก็ปล่อยให้ผีเสื้อกระดาษเหล่านั้นกระพือปีกบินออกไปนอกหนาต่างจนหมด
"นี่เพน…"
"มีอะไร"เพนพูดเสียงเรียบพลางก็เปรยตามองคนเรียกอย่างแปลกใจ"หรือว่าไปเจอปัญหา... "
"นายเป็นอะไรไปหรือเปล่า ตั้งแต่ตอนนั้น"
ไม่ทันที่เพนจะได้พูดจบหญิงสาวก็พูดแทรกจนคำสุดท้ายที่จะพูดถึงกับติดอยู่ในคอจนแทบจะพูดไม่ออก"ก็ ไม่มีอะไร..."
"หรือนายโกรธที่พาศัตรูเข้ามาในกลุ่มงั้นหรอ?"
เพนเบิ่งตากว้างไปชั่วขณะ ไม่ใช่เพราะประโยคที่น่าตกใจหรืออะไร
...แต่กำลังอิจฉา...
อยู่ๆชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าก็ลุกพรวดขึ้นมาพลางก็เดินเลี่ยงผ่านโคนันเพิ่อจะให้เธอได้เก็บความสงสัยนั้นไว้เอาเอง และเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
"เข้าใจแล้วใช่ไหม"
"....."
เมื่อดวงตาเนตรสังสาระได้กลอกมองเหล่าสมาชิกที่พร้อมพลีชีพไปรอบแล้วจึงหันกลับมาพูดต่อ"แต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลา"
"แล้วทำไงต่อ"คราวนี้เป็นฮิดันที่ไม่ค่อยสนใจอะไรก็เอ่ยถามอย่างเอาการเอางานจนคนอื่นหันมามองกันให้พรึบ
...หมอนี่เริ่มพัฒนาเกี่ยวกับเรื่องแสงอุษาบ้างแล้วสินะเนี่ย...
"ลาพักร้อน"
"เฮ้!!!!!!!!!\ >▽< /"
...กลับคำยังทันไหม=_=.…
"ไปไหน! อืมม์"คราวนี้เป็นเดอิดาระที่ร่วมแจมอารมณ์ร่วมไปกับเขาด้วยให้คนอื่นหันมามองต่อกันทอดๆ
...เดอิดาระยังเป็นไปด้วย ไม่แน่ว่าโทบิก็....
"ภูเขา ทะเล ป่า ทะเลทรายหรืออะไรก็ได้ทั้งนั้น เพราะมันคือพักร้อนไงล่ะตัฟ ใช่ไหมหัวหน้า!!!>▽< /"
...ปกติไม่ค่อยออกแท้ๆ ทีอย่างงี้เมิงโผล่มางั้นหรอ ให้ตายเถอะสลัด=_=*...
"ก ก็ไม่ได้คิดว่ามันพิเศษขนาดนั้นหรอกนะ>////<\"เพนพูดพลางทำเหนียมอายอย่างน่าขนลุก
...มาดหัวหน้าที่สั่งสมมานาน ไม่แคร์แล้วหรือไงน่ะห้ะ?!!...
...พวกกรูควรจะยกมันขึ้นเป็นหัวหน้าดีไหม?=_=...
"โอ้ว! น้ำทะเลงั้นสินะ!!+▽+"คราวนี้เป็นซุยเงสึที่ลุกขึ้นมาทำตาวิ้งๆแบบเดียวกับสามหน่อด้วย
...ไหนว่าเมิงอยากเข้ามาหาดาบอย่างเดียวไงฟระ=_=...
"ใช่แล้ว ทะเลครับผม!!!!!*▽*"คราวนี้เป็นคิซาเมะที่ลุกขึ้นมายืนควบกับพวกฮิดัน
...ไม่นะคิซาเมะ นายเป็นคนที่คิดว่าปกติที่สุดแล้วนะ~=[]=lll...
ทั้งที่ยังไม่ได้บอกกำหนดการณ์อะไรไปแต่ทุกคนก็ดำน้ำไปว่าไปทะเลกันซะแล้ว เพนที่อยากจะพูดออะไรบางอย่างก็ไม่สามารถไปขัดอะไรได้อีกแล้ว
"รออะไรกันอยู่พวกแก!! ท่านฮิดันและผองเพื่อนเหล่านี้จะไปทะเลกันแล้วนะเฟร้ยยยย!!!"ชายผมเงินประกาษกร้าวแล้วถอดเสื้อคลุมแสงอุษาเผยให้เห็นชุดว่ายน้ำที่ใส่ไว้เรียบร้อยและห่วงยางว่ายน้ำพาดบ่าและเหล่าหลายหน่อที่ร้องว่าทะเล ทะเลประกอบหลังฉาก
...ไอ้พวกนี้มันเป็นเด็กโข่งหรือไงเนี่ย=_=...
ทุกคนที่สมองยังปกติดีอย่างซาโซริ ซาสึเกะ อิทาจิ และโคนัน ก็ได้คิดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายทั้งยังมองหน้ากันด้วยความเหนื่อยล้า โดยมีคาคุซึนั้งนับเงินให้กำลังใจเป็นฉากหลัง(=_=?)
...ทุกคนคงจะเหนื่อยกันสินะที่ต้องมารับมือเจ้าพวกนี้...
...ขอโทดที่ต้องทำให้ลำบากนะซาสึเกะ...
...เพื่อฆ่าแกไม่ละบากหรอกน่า...
...พวกเรามาพยายามกันเถอะนะ...
(ห้ะ.. มันใช่หรอว่ะเธอว์- A -;)
".........."
...สื่อพลังจิตกับโคนันทั้งๆที่เป็นคนอื่นนอกจากฉันงั้นหรอ?! โคนัน!!?...
เมื่อรู้สึกได้ถึงการถูกทอดทิ้งเขาก็หันมามองทุกคนอย่างริษยา
"งั้นฉันไปเรียกซากุระกับคารินให้ไปเตรียมตัวละกัน"โคนันว่าอย่างนั้นพลางตัวที่กำลังจะสลายไปกับกระดาษก็โดนห้ามไว้โดยซาโซริ
"ยัยนั้นเป็นคู่ของฉันจริงหรือเปล่านะห้ะ?"
"...งั้นนายไปหาซากุระละกัน"
"แน่นอนอยู่แล้ว"ซาโซริตอบปัดแล้วพาตัวที่ไม่ได้อยู่ในร่างของฮิรูโกะไปจากห้องที่มีพวกเหล่าแสงอุษาอยู่
"นี่ซาสึเกะไม่อาสามั้งหรือไง คนรู้จักไม่ใช่หรอหรือว่ากิ๊กนายละ?"
"อยากตายหรือไง"เด็กหนุ่มตอบเสียงเย็นแก่ผู้เป็นพี่ชายของเขาให้หันมาหัวเราะหน่อยๆ
...หมอนี่ขำ?...
"ยังไงซะฉันก็จะโดนนายฆ่าสินะ แย่จัง"
"ไม่นานนักหรอกน่า ไม่ต้องรีบตายก็ได้"
"หึ แล้วจะรอนะ"อิทาจิตอบเสียงเรียบพลางก็เอานิ้วชี้จิ้มหน้าน้องชายของตัวเองเหมือนทุกครั้งของแต่ก่อน แต่ยังไม่ทันจะให้เด็กหนุ่มตรงหน้าชักดาบในฝักขึ้นมาฟันเขา อิทาจิก็หายตัวไปก่อนซะแล้ว
…คอยดูเถอะ ฉันจะฆ่านายให้ได้อิทาจิ!!…
...สัญญา...กันแล้วนะ...
"นี่ ซากุระ"
...กะอีแค่คนแก่กับผู้หญิงทำไมถึงฆ่าไม่ตายกันน้า...
"เฮ้~ ซากุระ~"
...เธอมันน่ารำคาญ...
"ซากุระ!!"
...ลืมไปซะให้หมดเลยเถอะน่า...
"อ้ะ!!?"
ดวงตาสีมรกตเบิ่งตากว้างขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อตื่นขึ้นมาจากความฝันประหลาด เหงื่อที่ไหลเต็มตัวยังคงไม่หยุดไหลจนชุดของเด็กสาวชุ่มไปหมด ตอนนี้ตาของเธอก็เริ่มกระพริบปรี่ๆมองเพื่อนสาวคนใหม่มี่คร่อมตัวเธออยู่และมองตาไม่กระพริบ
"คุณคาริน?"
"เห็นดิ้นตั้งแต่เมื่อกี้นึกว่าตายแล้วซะอีกนะเนี่ย"เจ้าของผมแดงเอ่ยหน่ายๆก่อนจะขยับกรอบแว่นที่เป็นสีเดียวกันจนแสงสะท้อนเข้าตาซากุระอย่างชำนาญ
แกร็บบ
"หืม?"
กระดาษจรวดที่เข้ามาข้างในหน้าต่างตามสายลม ได้ลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าคาริน และเริ่มแผ่ออกเป็นสัญญาณว่าให้เธออ่านข้อความในจดหมาย
ดอกกุหลาบกระดาษสีม่วง ซึ้งรู้ได้ทันทีว่านี่เป็นของโคนันแน่นอน
ไม่รีรอที่จะอ่าน คารินลุกออกจากตัวของซากุระก่อนจะเดินไปตรงริมประตูเพื่อไม่ให้เด็กสาวอีกคนในห้องอ่าน โดยซากุระที่ลุกขึ้นนั้งครึ่งตัวก็มองคารินที่อ่านจดหมายตาปริบๆ
"ในนั้นเขียนว่าอะไรงั้นหรอคะ?"
"อ้อ ก็ไม่มีอะไร"คารินตอบสั้นๆหลังจากกวาดตามองข้อความในกระดาษจนจบ พลางก็เก็บจดหมายที่อ่านเข้าไปในเสื้อ"ฉันมีธุระนิดหน่อยขอตัวละ"
สิ้นเสียงกล่าวคารินก็เอื้อมมือไปจับลูกบิดที่อยู่ไม่ไกลนักออกจากห้องไป ให้เด็กสาวงงกว่าเดิม
...มีอะไรหรือเปล่าน้า...
' สาวน้อย'
...เห๊!?...
ซากุระรีบหันไปมองตามเสียง
ซึ้งต้นเสียงที่ทักเธอนั้น คือชายหนุ่มในชุดของแสงอุษาที่มีเรือนผมสีแดงสด ทั้งน้ำเสียงและใบหน้านี้ทีเหมือนเคยเห็นมาก่อน
...ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ?...
"หึ! พึ่งเคยเห็นฉันสภาพนี้สินะ"
...ความทรงจำยังไม่กลับมาอีกงั้นหรอ...
"ร หรือว่าคุณซาโซริงั้นหรอคะ?!"
"ใช่แล้ว...ฉันคือตาลุงหลังค่อมที่เธอเคยรู้จักไงละเสียใจด้วยนะ แต่นั้นคือคอลเลคชั่นที่ฉันสร้างขึ้นฮารูโกะ"
…คอลเลคชั่น?...
พูดพลางก็ยกมือขึ้นมาและบังคับสายจักกระบังคับให้หุ่นฮารูโกะให้โผล่ขึ้นมาจากใต้เตียงของเด็กสาวจนทำให้ซากุระแทบลงไปนอนอีกรอบ
...ย อยู่ใต้เตียงของเราตลอดเลยหรอเนี่ย!?...
"อ้อใช่! เร็วนี่ฉัน...ก็ยังรู้แล้วว่าความสามารถของจักกระเส้นเล็กแบบนี้..."
ปากที่พูดแสยะยิ้มกริ่มไปด้วยนั้น เริ่มกวัดแกว่งนิ้วของตนให้เด็กสาวที่ไม่รู้อยู่ๆขยับตัวได้ยังไงให้ลุกขึ้นมา อย่างที่บังคับตัวเองไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ตุบบ
และลงไปนั้งแหมะอยู่กับตักของซาโซริพอดีเปะ โดยที่ชายหนุ่มผู้นี้แทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย
"บังคับคนได้ด้วย"
"จ จะทำอะไรนะคะ"ซากุระพยายามขยับร่างกายแต่ก็ไม่เป็นผล เธอไม่มีพลังช้างสารอย่างเคยที่จะสู้กับหุ่นเชิดผู้กำลังควบคุมเธอได้อีกแล้ว
"นี่ รู้อะไรหรือเปล่า"
"อ เอ๊?"หน้าของชายหนุ่มที่เริ่มแนบหูของซากุระกล่าวกระซิบอย่างเนิบๆให้เด็กสาวที่ถูกพันธนาการยิ่งแปลกใจขึ้น"อ อะไร..."
"เธอนะ เป็นคนที่..."
แอ๊ดดดดดดด~
"ซากุร..."
"0 . 0"
"0▽0"
…มาทำไม เข้าด้ายเข้าเข็ม!...
"ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า?"
"ใช่ เพราะงั้นแก้ไขด้วยการออกไปซะยัยเด็กปัญญาอ่อน￢_￢"
"^▽^+"
ร่างของเพื่อนสาวผมฟูครึ่งนึงสาวเท้าเข้าไปหาซาโซริ
ก่อนจะดึงตัวเพื่อนสาวออกจากตัวชายหนุ่มที่ในสายตากลายเป็นตาแก่หื่นกามไปแล้วแม้ว่าเขาจะหน้าเด็กแค่ไหนก็ตาม
"ผู้หญิงจะคุยกันนะ ไปล่ะย่ะ=△=*"
"=_=*"ซาโซริยังคงตีหน้าตายแต่ก็รู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดบนใบหน้า
ก่อนที่คารินจะพาซากุระออะไปซาโซชิก็ฟากรอยปูดที่หัวของสาวแว่นไว้ด้วย
...ทำไมอิหุ่นผมแดงมาตีกรุฟระ!?=△=*...
"ว่าแต่เธอนะ ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้างย่ะ!"
"◕△◕;?
"นี่ๆ ฉันไปได้ยินจากโคนันมาว่าไอหมอนั้นน่ะอายุก็ขึ้นเลข4แล้วนะ ที่ยังหน้าเด็กขนาดนั้นได้เพราะเขาเป็นหุ่นเชิด.... ก็แค่ตาแก่ในคราบหุ่นเชิดเท่านั้นแหละ"
…หมอนั้นดัดแปลงตัวเองให้กลายเป็นหุ่นเชิดซะแล้วสิ…
…หุ่น...เชิด…?...
"อ้ะอ้าว? เป็นอะไรไปซากุระ=△=?"คารินที่เขย่าตัวซากุระอยู่นานเริ่มผ่อนแรงลงพลางมองหน้าเพื่อนสาวที่เหม่อลอยให้มีสติ
"ป เปล่าคะ แล้วเมื่อกี้ไปไหนมางั้นหรอคะ^▽^;"
"ไปเก็บของมา"
"เก็บของ…ไปไหนหรอคะ?"
"เอาน่า เดียวเธอไปเดียวก็รู้เองแหละ"
ซากุระยังคงยืนมองคารินตาปริบๆอย่างเด็กน้อยด้อยประสบการณ์ ให้เด็กสาวขยับกรอบแว่นตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อนเล็กน้อยก่อนจะยื่นกระเป๋าให้แล้วพูดต่อ"แล้วของของเธอนะ โคนันเตรียมให้แล้ว"
"ค คะ..."
"เอาละไปกันได้แล้ว คนอื่นรออยู่นะ"ว่าพลาง มือข้างนึงก็ลากเพื่อนสาวแสนไร้เดียงสาออกจากห้อง
ไปหาเหล่าโคนันและหัวหน้าที่ภาคภูมิที่กำลังยืนรออยู่ลำพังพียงสองคน(?)
"พาตัวมาแล้วสินะ...."เพนที่เป็นร่างของChikushoudou(หนึ่งในร่างหกวิถีของเพน เป็นร่างผู้หญิง)พูดพลางเหล่ตามองซากุระอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร่โดยมีโคนันที่อยู่ข้างๆยิ้มให้สองสาวอย่างแตกต่าง
"ไม่เป็นอะไรมากแล้วใช่ไหมซากุระ?"
"คะ ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนนะคะ"
...รู้ตัวก็ออกไปจากที่นี่ซะซิ=_=...
เพนคิดในใจอย่างอิจฉาตาร้อนผ่าวๆให้เป็นที่สังเกตของคาริน
...พึ่งเคยเห็นนี่ละChikushoudou หนึ่งในร่างทั้งหกของคุณเพน ที่คุณโคนันพูดมาไม่ผิดเลยแม้แต่น้อยนิสัยยังเป็นเหมือนดิมเลย...
...จะว่าไปหัวหน้าแสงอุษานี่มองยัยซากุระแปลกๆแฮะ หรือว่า!!=A=+...
...เอาร่างที่หมกไม่ให้ออกมาตั้งนานออกมาใช้จนได้สินะ=_=...
"เอ้า พวกที่เหลือไปแล้วพวกเธอก็รีบขึ้นมาสิ"โคนันตะโกนเรียกทุกคนให้ขึ้นไปประจำการอยู่บนยานพาหะนะของเธออย่างเร่งรีบ
ทุกคนจึงต้องขึ้นไปบนผีเสื้อกระดาษพับตัวใหญ่ที่พอให้คนนั้งได้ประมาณหกคน ซึ้งมันเหลือเฟือที่จะให้คนห้าคนนั้งมากมาย
เมื่อทุกคนขึ้นมาจนครบ ผีเสื้อกระดาษก็ค่อยๆขยับปีกด้วยจักกระของโคนันจนบินได้อย่างสวยงาม
เป็นที่พึงพอใจของสองสาวที่อยู่บนนั้น=w=b+
"อ้า จริงด้วยเธอนะ"เพนกวักมือเรียกซากุระเล็กน้อยให้ซกุระหันมามอง"มีงานให้ทำ"
"คะ◕▽◕?"
"เอ้านี่=_="
แม้รอยยิ้มของเด็กสาวจะดูน่ารักเพียงใดเพนก็มิสะทกสะท้านแม้สักนิส แต่นั้นไม่ใช้ประเด็น เขาเอากาอาระขึ้นมาต้างไว้ตรงหน้าซากุระ(?)
"น นี่มัน...?"
…เจ้าคนที่เราจับมานี่นา=A=+…<<คาริน
"นี่เป็นตุ๊กต๊า เอาไปเล่นได้ตามใจชอบเลยเข้าใจนะ=_=+"
"พรวดดดดดด!!"<<คาริน
…ว่าไงนะ!!?... <<โคนัน
เนื่องจากไม่สามารถขยับตัวได้เพราะต้องทำการควบคุมยานพาหนะอยู่=w=’’
"ต ตุ๊กตาตัวใหญ่จังเลยนะคะเนี่ย=△=”"
...เชื่อเข้าไปได้ยังไงยะ!!...
"เอ้า ฉันอนุญาติให้ดูแลด้วย เข้าใจนะ=_=+"
...บอกที่ว่านั้นคือมุข=[]=*...
"ค คะ"ไม่มีการปฎิเสธแต่อย่างใด เด็กสาวรับมือโอบรับตุ๊กตาที่ทั้งตัวใหญ่และหนักกว่ามาให้ผู้ที่มอบให้ฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ
...มีความสุขจัง>[+++]<๐....<<เพน
"....."
เจ้าของร่างที่ไม่ได้หมดสติแต่อย่างใดยังคงนิ่งเงียบให้เด็กสาวโอบร่างของตนประคับประคองอย่างระมัดระวังเพระคิดว่าเป็นตุ๊กตาที่สำคัญท่ามกลางสายตาที่ไม่แคร์สื่อ
...ก็พึ่งรู้อินี้ ปล่อยตัวชะมัด...
พรึบบ
"จะเร่งเครื่องแล้ว เกาะกันให้แน่นละ..."(กัดฟัน)โคนันพูดออกมา
"ห๊า?!"
เฟี้ยววววววววววว!!
"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!"
ความคิดเห็น